Kinderen
alle pijlers
Heel eerlijk: ik heb spijt van mijn kind
vrijdag 4 september 2020 om 17:08
Ik vermoed dat ik het hele forum over me heen ga krijgen, daarom heb ik een ander account aangemaakt. Ik wil hier heel eerlijk in zijn maar merk dat er absoluut een taboe op heerst.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
maandag 7 september 2020 om 12:26
Hoe zit het probleem precies in de communicatie van de scholen?Lafae schreef: ↑07-09-2020 12:22Ik denk dat die definiëring het probleem is; het zijn geen taakverdelingen. Het zijn verantwoordelijkheidsverdelingen. En als de ene partij in alles ziet, hoort, leest en met de paplepel ingegoten heeft gekregen dat iets niet zijn verantwoordelijkheid is, is het ontzettend moeilijk om dat te veranderen. Als je doet alsof het een relatieprobleem is (jullie passen niet bij elkaar) of een persoonlijkheidprobleem (hij is een lapzwans of zij is een stresskip) ga je voorbij aan de reikwijdte van het probleem. Het probleem zit in alles: in de communicatie van scholen, in de betaling van vrouwen, in de verlofregeling bij de geboorte, in reclames en folders, in televisieseries, in werkgevers en in heel veel posts hier op dit forum.
maandag 7 september 2020 om 12:40
Wijlen mijn grootmoeder had er 7, haar motto was altijd:
Gezegend zijn zij die kinderen hebben, en nog meer gezegend zijn zij die ze niet hebben, deze uitspraak kwam ergens vandaan.
Ik ben zelf na jaren proberen zwanger geraakt, dus ik leefde op een roze wolk tijdens mijn zwangerschap, waarschuwingen vanuit mijn omgeving over hoe zwaar het kan zijn wuifde ik weg, want ik kreeg eindelijk een kind.
De eerste 3 nachten liepen we zingend rond met ONZE baby, goh we waren eigenlijk ouders, maar na 1 week waren we er klaar mee, en begonnen we ons te realiseren dat het hebben van een baby niet altijd even leuk is.
Dus ja ik begrijp TO ergens wel, en ik heb geen spijt van mijn kinderen, en toch ben ik ze vaak zat.
Gezegend zijn zij die kinderen hebben, en nog meer gezegend zijn zij die ze niet hebben, deze uitspraak kwam ergens vandaan.
Ik ben zelf na jaren proberen zwanger geraakt, dus ik leefde op een roze wolk tijdens mijn zwangerschap, waarschuwingen vanuit mijn omgeving over hoe zwaar het kan zijn wuifde ik weg, want ik kreeg eindelijk een kind.
De eerste 3 nachten liepen we zingend rond met ONZE baby, goh we waren eigenlijk ouders, maar na 1 week waren we er klaar mee, en begonnen we ons te realiseren dat het hebben van een baby niet altijd even leuk is.
Dus ja ik begrijp TO ergens wel, en ik heb geen spijt van mijn kinderen, en toch ben ik ze vaak zat.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
maandag 7 september 2020 om 13:04
Rosanna1985 schreef: ↑07-09-2020 12:26Hoe zit het probleem precies in de communicatie van de scholen?
Niet in de officiele communicatie, maar in de informele communicatie. Mijn man en ik halen de kinderen ongeveer even vaak, maar als er iets is spreken de juffen, van school, bso en kdv, mij 'even' aan, niet mijn man. Dat de gymschoenen te klein zijn, of de kinderen komen op die en die feestdag, al die kleine regeldingen. Alsof ik de go to guy ben bij kinderdingen, niet mijn man.
maandag 7 september 2020 om 13:14
Ik heb niet alle reacties gelezen. To, ik ben dol op kinderen en ik wilde zó graag mijn eigen kindje. En toen ik eindelijk zwanger was kon ons geluk niet op, dezelfde dag van de positive test hebben we onze ouders verteld dat ze opa en oma worden. En nu hij er is (3 maanden later) voel ik me soms best eenzaam. Laat me voorop stellen dat ik wel heel blij met hem ben en van hem houd, maar dat ik het zwaar vind om de nachtvoedingen te doen, niemand anders echt te spreken, door corona thuis te werken en mijn collega's niet te spreken. De hele dag met een baby is ook pittig (en ik vind niet dat iedereen daar eerlijk over is)
Wat ik eigenlijk wil zeggen: zelfs mensen die heeeel graag wilden voelen zich niet altijd even blij, laat staan als je het niet eens zeker wist. Ik wil je ve3l succes wensen en zou er toch met een psycholoog over praten. Soms is het fijn om te vertellen waar je mee zit zonder een oordeel te krijgen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen: zelfs mensen die heeeel graag wilden voelen zich niet altijd even blij, laat staan als je het niet eens zeker wist. Ik wil je ve3l succes wensen en zou er toch met een psycholoog over praten. Soms is het fijn om te vertellen waar je mee zit zonder een oordeel te krijgen.
maandag 7 september 2020 om 13:17
Mijn moeder had ook niets met kleine kinderen. Gelukkig verdiende mijn vader voldoende geld dus ipv zich te ergeren heeft ze gewoon een nanny in huis gehaald die alle shit-taken deed voor ons die zij niet wilde doen. Aankleden, voeden, naar school brengen, traktaties regelen etc. Als ma een avond uit wilde gaan bleef onze nanny die ook het huishouden deed gewoon slapen. Wij vonden het heerlijk dat er iemand was die ons bezig hield, want mama was toch saai.
Mijn moeder heeft altijd schijt gehad aan de mening van anderen. Er was ook echt niemand die openlijk durfde om haar voor slechte moeder uit te maken, want ze stond en staat nog steeds heel stevig in haar schoenen. Op een gegeven moment toen we een voor haar wat acceptabelere leeftijd kregen is de nanny vertrokken.
Mijn moeder heeft altijd schijt gehad aan de mening van anderen. Er was ook echt niemand die openlijk durfde om haar voor slechte moeder uit te maken, want ze stond en staat nog steeds heel stevig in haar schoenen. Op een gegeven moment toen we een voor haar wat acceptabelere leeftijd kregen is de nanny vertrokken.
maandag 7 september 2020 om 13:21
Ik hou over het algemeen niet erg van kinderen (ik vind ze teveel lawaai maken 
) maar heb zelf wel altijd kinderen gewild. Ik ben dol op ze, en geen seconde spijt. Al ik het overnieuw moest doen, deed ik het weer.
Maar ik vind het wel pittig! Met name de tijd van baby tot 2 jaar. Alhoewel ik de peuterdriftbuien ook zwaar vond, maar dan gaan ze af en toe een ochtendje naar de peuterspeelzaal zodat ik even kon bijkomen. (ik weet dat er moedermaffia is die dat een schande vinden en dat je elke seconde met ze moet benutten). En de zwemlessen, clubjes en andere afspraken, dat je nooit kan uitslapen, dat je huishouden een never ending story is. En ik heb een gruwelijke hekel aan knutselen, spelletjes en koekjes bakken.
Ik vind het wel, hoe ouder ze worden hoe leuker. En zonder hen zou ik mijn leven een stuk minder leuk vinden.
) maar heb zelf wel altijd kinderen gewild. Ik ben dol op ze, en geen seconde spijt. Al ik het overnieuw moest doen, deed ik het weer.Maar ik vind het wel pittig! Met name de tijd van baby tot 2 jaar. Alhoewel ik de peuterdriftbuien ook zwaar vond, maar dan gaan ze af en toe een ochtendje naar de peuterspeelzaal zodat ik even kon bijkomen. (ik weet dat er moedermaffia is die dat een schande vinden en dat je elke seconde met ze moet benutten). En de zwemlessen, clubjes en andere afspraken, dat je nooit kan uitslapen, dat je huishouden een never ending story is. En ik heb een gruwelijke hekel aan knutselen, spelletjes en koekjes bakken.
Ik vind het wel, hoe ouder ze worden hoe leuker. En zonder hen zou ik mijn leven een stuk minder leuk vinden.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
maandag 7 september 2020 om 13:22
blueberry schreef: ↑07-09-2020 13:17Mijn moeder had ook niets met kleine kinderen. Gelukkig verdiende mijn vader voldoende geld dus ipv zich te ergeren heeft ze gewoon een nanny in huis gehaald die alle shit-taken deed voor ons die zij niet wilde doen. Aankleden, voeden, naar school brengen, traktaties regelen etc. Als ma een avond uit wilde gaan bleef onze nanny die ook het huishouden deed gewoon slapen. Wij vonden het heerlijk dat er iemand was die ons bezig hield, want mama was toch saai.
Mijn moeder heeft altijd schijt gehad aan de mening van anderen. Er was ook echt niemand die openlijk durfde om haar voor slechte moeder uit te maken, want ze stond en staat nog steeds heel stevig in haar schoenen. Op een gegeven moment toen we een voor haar wat acceptabelere leeftijd kregen is de nanny vertrokken.
en hoe heb jij dat als kind beleefd? Vond jij jouw moeder een slechte moeder?
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
maandag 7 september 2020 om 13:25
Rosanna1985 schreef: ↑07-09-2020 11:40Precies dit! De man zet toch ook geen eten klaar voor vrouw en kinderen als hij vanaf 17:30 weg is neem ik aan?
Nee natuurlijk niet. En ik snap ook niet waarom sommige vrouwen dat wel doen. Je partner is toch niet gehandicapt ofzo? Ik vind het ook betuttelend naar de partner toe.
maandag 7 september 2020 om 13:25
Ik zie juist de vrouw dingen doen omdat ze nou eenmaal moeten en anders gewoon niet gebeuren.Bellyflop schreef: ↑07-09-2020 11:11Ik zie in de gezinnen waar de verdeling erg scheef is, dat de vrouw telkens de hete kastanjes uit het vuur haalt als het er op aan komt. Ook bij zaken die helemaal niet van levensbelang zijn voor de kinderen.
Ik noem wat voorbeelden:
Vrouw gaat avondje weg, gaat voor ze weg gaat eten maken en klaarzetten voor kinderen en man. Ik zeg: ik ben vanaf 17:30 uur weg, succes ermee!
Vakantie komt eraan, opvang en bso moeten geïnformeerd worden. Vrouw gaat dat doen of vraagt het aan man als taakje en zit hem steeds daaraan te herinneren, doet het dan maar zelf of hij doet het wel maar irritatie is al ontstaan.
Ik: denk niet na over opvang of bso, is niet mijn verantwoordelijkheid. Hij doet het of doet het niet, ik haal mijn schouders erover op.
Die vrouwen doen dat toch echt zelf. Kan er niet meer van maken. Hoe zie jij dit?
Ik zie juist de vrouw verantwoordelijkheid nemen en de man de verantwoordelijkheid automatisch bij zijn vrouw neerleggen.
Zoals bijvoorbeeld: half 5 appen dat hij wat later is of meteen doorgaat naar de hobbyclub. Vrouw kan daardoor níet wat later zijn want kind moet nu eenmaal opgehaald worden.
Toch niet een dag minder werken en kind huilt uit bij de vrouw want ze háat de bso. Vrouw zou evt voor het geluk van kind die ene dag toch minder gaan werken, want die dag minder van man komt er toch niet van.
maandag 7 september 2020 om 13:27
Altijd komen dit soort voorbeelden naar voren, maar ik deed dat ook niet hoor, en tóch was onze verdeling zo scheef als maar kan.
maandag 7 september 2020 om 13:37
Ik ken die uitspraak ook.
12 kinderen, waarvan 10 gezegend waren met kinderen.
En 2 kinderen waren teruggegeven aan God. Niet door te sterven, maar die gingen het klooster in.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 7 september 2020 om 13:38
Bergje65 schreef: ↑07-09-2020 11:15Oké dan... jouw partner heeft zich dus aangepast omdat JIJ het niet trok. Wat als je het wel trok? Ik denk oprecht dat het er bij jouw man van nature ook niet in zit. Het geluk dat jij hebt is dat hij het wel gewoon doet nu. Neem van mij aan dat 8 van de 10 mannen er niet om staan te springen.
Euh nee.
Ik ken heel wat gezinnen met jonge kinderen en ik zie hele andere dingen.
Je kent mijn man helemaal niet. Dat neemt niet weg dat ook wij afspraken moeten maken en taakvelden verdelen, je zit nu eenmaal met 2 kapiteins op een schip dus je moet afspraken maken.
Als je dat niet doet en je stelt je op als opperkapitein dan kan je verwachten dat die ander zich terugtrekt.
Alleen al je opmerking: "je hebt geluk dat hij het doet." Als hij het niet doet, doet niemand het, natuurlijk doet 'ie het dan, dat geldt voor mij ook. Na 1 keer een hoge rekening van de opvang omdat je vrije dagen niet hebt door gegeven doe je het wel hoor (nee, dat is bij ons niet aan de orde geweest). De praktijk is alleen dat vrouwen zoals jij het dan allemaal gaan oplossen en het daarmee over nemen.
anoniem_637d84854bd0f wijzigde dit bericht op 07-09-2020 13:42
14.25% gewijzigd
maandag 7 september 2020 om 13:39
TO, heb je echt spijt van jouw kind, dat babytje dat naar je lacht als ze je ziet?
Of heb je spijt van de tijd die je aan haar 'moet' besteden, terwijl je liever iets anders doet? Het 1, die lachjes, kan niet, zonder dat jij voor haar zorgt en laat merken dat je van dr houdt.
Als je je voorstelt dat ze er niet meer zou zijn ( dus niet het abstracte geen kinderen hebben) maar dat ZIJ er niet meer zou zijn; dat babytje dat naar je lacht. Wat denk je dan? Stel je eens voor dat je de trap op loopt om haar te voeden/verschonen en dat 't dan stil is, doodstil op dr kamertje, er beweegt niks, geen geluidjes, geen dekentje dat op en neer gaat. Wat denk je dan?
Of probeer je eens voor te stellen dat ze in t ziekenhuishuis ligt, aan allerlei apparatuur, toeters en bellen?
Of heb je spijt van de tijd die je aan haar 'moet' besteden, terwijl je liever iets anders doet? Het 1, die lachjes, kan niet, zonder dat jij voor haar zorgt en laat merken dat je van dr houdt.
Als je je voorstelt dat ze er niet meer zou zijn ( dus niet het abstracte geen kinderen hebben) maar dat ZIJ er niet meer zou zijn; dat babytje dat naar je lacht. Wat denk je dan? Stel je eens voor dat je de trap op loopt om haar te voeden/verschonen en dat 't dan stil is, doodstil op dr kamertje, er beweegt niks, geen geluidjes, geen dekentje dat op en neer gaat. Wat denk je dan?
Of probeer je eens voor te stellen dat ze in t ziekenhuishuis ligt, aan allerlei apparatuur, toeters en bellen?
“Intelligentie zonder vriendelijkheid is een zeer gevaarlijk wapen”. (Francoise Sagan)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
"De moord die niet mocht worden opgelost". (Maaike Vaatstra)
maandag 7 september 2020 om 13:41
Waar denk jij dan dat dat bij jullie aan lag?
Je bent wel duidelijk geweest over dat je evenveel blijft werken? Duidelijk verantwoordelijkheden afgesproken?
En ben je nog bij hem?
maandag 7 september 2020 om 13:41
Als er iemand zich niet opstelt als opperkapitein ben ik het.Bellyflop schreef: ↑07-09-2020 13:38Euh nee.
Ik ken heel wat gezinnen met jonge kinderen en ik zie hele andere dingen.
Je kent mijn man helemaal niet. Dat neemt niet weg dat ook wij afspraken moeten maken en taakvelden verdelen, je zit nu eenmaal met 2 kapiteins op een schip dus je moet afspraken maken.
Als je dat niet doet en je stelt je op als opperkapitein dan kan je verwachten dat die ander zich terugtrekt.
Alleen al je opmerking: "je hebt geluk dat hij het doet." Als hij het niet doet, doet niemand het, natuurlijk doet 'ie het dan, dat geldt voor mij ook. Na 1 keer een hoge rekening van de opvang omdat je vrije dagen niet hebt door gegeven doe je het wel hoor (nee, dat is bij ons niet aan de orde geweest). De praktijk is alleen dat vrouwen zoals jij het dan allemaal gaan oplossen en het daarmee over nemen. Ik heb ook voor we kinderen hadden al gezegd dat ik 4 dagen pw blijf werken.
En ja, er zijn lapzwansen die dan keer op keer toch hun verantwoordelijkheden verzaken. Dan heb je een andere discussie met zo'n man. Maar die vallen niet op vrouwen zoals ik die vrij duidelijk gelijkwaardigheid veronderstellen.
Ik vind je echt te makkelijk daarin.
maandag 7 september 2020 om 13:42
maandag 7 september 2020 om 13:45
justagirly schreef: ↑07-09-2020 13:42Deed ik eerst ookwant dan aten ze tenminste gezond.
Ben ermee opgehouden, gek gedoe.
Good for you. Is inderdaad gek om te doen. Je bent de huishoudster niet.
maandag 7 september 2020 om 13:46
Wat een goed topic! TO, ik verwacht nu mijn eerste kind en ik moet eerlijk toegeven dat ik soms bang ben voor de grote veranderingen, verantwoordelijkheden en ongemakken die ons tegemoet zullen komen - ook al is het kind gewenst. Ik denk dat het gezond is om geen mooi weer te moeten spelen als je het nu eenmaal zwaar hebt. Trek je alsjeblieft niets aan van de moedermaffia. Je hart luchten is zoveel beter voor je mentale gezondheid. Ik wens je veel sterkte en goede moed toe. Je kind zal inderdaad zelfstandiger worden waardoor jij steeds meer ademruimte krijgt, ook al klinkt dit nu nog ver weg.
Antoine de Saint-Exupéry: "Toutes les grandes personnes ont d'abord été des enfants (mais peu d'entre elles s'en souviennent)."
maandag 7 september 2020 om 13:47
Die gaat niet meer reageren gok iksimbalabimba schreef: ↑07-09-2020 13:39TO, heb je echt spijt van jouw kind, dat babytje dat naar je lacht als ze je ziet?
Of heb je spijt van de tijd die je aan haar 'moet' besteden, terwijl je liever iets anders doet? Het 1, die lachjes, kan niet, zonder dat jij voor haar zorgt en laat merken dat je van dr houdt.
Als je je voorstelt dat ze er niet meer zou zijn ( dus niet het abstracte geen kinderen hebben) maar dat ZIJ er niet meer zou zijn; dat babytje dat naar je lacht. Wat denk je dan? Stel je eens voor dat je de trap op loopt om haar te voeden/verschonen en dat 't dan stil is, doodstil op dr kamertje, er beweegt niks, geen geluidjes, geen dekentje dat op en neer gaat. Wat denk je dan?
Of probeer je eens voor te stellen dat ze in t ziekenhuishuis ligt, aan allerlei apparatuur, toeters en bellen?
maandag 7 september 2020 om 13:50
Misschien heb ik het mis maar volgens mij is het makkelijk. Je maakt afspraken, jij doet jouw deel, hij het zijne. En als hij dat niet doet en niet leert van de puinhoopjes die ontstaan (die ik dus niet ga oplossen), dan volgt er een gesprek over de relatie. Tenzij je een man heel aantrekkelijk vindt die zijn kinderen verwaarloost, ik niet.
Maar ja, als je alles steeds oplost dan wordt het niet zo duidelijk hè, dat je man zijn kinderen verwaarloost. En dat is ook wel fijn, want dan hoef je die waarheid niet te zien en dat relatiegesprek niet te hebben.
maandag 7 september 2020 om 13:53
boannan schreef: ↑06-09-2020 12:51
Natuurlijk is een kind krijgen en hebben niet alleen maar feest en snap ik best dat de een meer heeft met baby's dan de ander, maar als je op voorhand kinderen al 'nooit leuk hebt gevonden', jij en je partner allebei 'gedreven en ambitieuze mensen' zijn dan vraag ik me echt af waarom je er in godsnaam aan begonnen bent.
Dit!
maandag 7 september 2020 om 13:56
Ja je ziet het echt te makkelijk, want uiteindelijk ga je dit soort dingen over het hoofd van je kind uitvechten.Bellyflop schreef: ↑07-09-2020 13:50Misschien heb ik het mis maar volgens mij is het makkelijk. Je maakt afspraken, jij doet jouw deel, hij het zijne. En als hij dat niet doet en niet leert van de puinhoopjes die ontstaan (die ik dus niet ga oplossen), dan volgt er een gesprek over de relatie. Tenzij je een man heel aantrekkelijk vindt die zijn kinderen verwaarloost, ik niet.
Maar ja, als je alles steeds oplost dan wordt het niet zo duidelijk hè, dat je man zijn kinderen verwaarloost. En dat is ook wel fijn, want dan hoef je die waarheid niet te zien en dat relatiegesprek niet te hebben.
Ik weet niet precies wat je impliceert met dat laatste, maar het komt heel naar over. Het gaat niet over mij in ieder geval.
maandag 7 september 2020 om 14:02
Ga de discussie hier niet aan, is het niet waard.
Jij mag je kwetsbaar opstellen en de borstkloppers mogen je afbranden.
Ik heb je vaker gelezen en heb veel bewondering voor je instelling en je eerlijkheid.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
