Kinderen
alle pijlers
Heel eerlijk: ik heb spijt van mijn kind
vrijdag 4 september 2020 om 17:08
Ik vermoed dat ik het hele forum over me heen ga krijgen, daarom heb ik een ander account aangemaakt. Ik wil hier heel eerlijk in zijn maar merk dat er absoluut een taboe op heerst.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
maandag 7 september 2020 om 17:05
redbulletje schreef: ↑07-09-2020 16:10Vrouwen nemen volgens mij aan dat mannen een dag minder gaan werken wanneer er een kind komt. Maar financieel is dat sowieso niet slim als de man een beetje aardige baan heeft en meer promotiekansen heeft met 'n 5-daagse werkweek. Dan kan ie beter werken en geld binnen brengen terwijl een aupair de luiers verschoont. Overigens vind ik het ouderwetse rollenpatroon waarbij de moeder fulltime thuis is nog altijd het beste (kan natuurlijk ook de vader zijn als dat een huisman is en de moeder een carrieretijger) Dat én een carriere én een kind willen is niet in het voordeel van een kind die daardoor ook lange dagen uitbesteed wordt in allerlei opvang.
Maar een au pair is toch alleen weggelegd voor mensen met een dikke portemonnee. En niet voor Jan Modaal die in een rijtjes huis woont. Waar laat je die au pair dan. Op zolder? Weg privacy in je huis.
Ze zijn er heus wel hoor mannen die hun verantwoordelijkheid nemen in het gezin. Maar om mij heen zie ik toch dat veel vrouwen het voor het grootste deel alleen moeten doen. Ook als zij 32 uur of nog meer werkt.
maandag 7 september 2020 om 17:05
Ach klets. Zoals wel vaker gezegd, de meeste mensen hebben 'gewoon een baan'. Mijn man en ik werken daarom beiden vier dagen in onze 'gewone baan', waarbij we het zo geregeld hebben dat de kinderen twee keer per week naschoolse opvang nodig hebben. Bij ziekte van de kinderen kijken we wie er aan de beurt is het op te vangen en of diegene het kan regelen op zijn werk (ok, dit was pre corona.... O.o ) Op deze manier kunnen wij allebei 'carrière maken' of anders gezegd 'gewoon ons werk goed doen'.redbulletje schreef: ↑07-09-2020 16:31Al die parttimende vrouwen en vrouwen die er om de haverklap niet zijn omdat ze iets met kind moeten is op de lange termijn niet zo best voor de positie van de vrouw in het bedrijfsleven gebleken. Het hoeft ook niet de vrouw te zijn die thuis blijft, als zij de betere carriere heeft kan de vrouw beter werken en de man een paar jaar opofferen om thuis te blijven voor het kind.
maandag 7 september 2020 om 17:19
Nee hoor dat bedoelde ik inderdaad. Het was eerder gewoon een aanvullingcaptain_hindsight schreef: ↑07-09-2020 16:30We bedoelen hetzelfde toch?
Als je als vrouw (in dit geval) inlevert qua uren, of deels of helemaal, herstelt zich dat niet meer goed als je naar de lange termijn kijkt.
En in het geval van een scheiding is het helemaal lastig, financieel.
Of bedoel je iets anders?
Hoe zien vrouwen dat die niet werken bij een scheiding? Dan staan ze zonder inkomen op straat en... laten het kind dan maar bij de man omdat ze geen geld hebben om het kind zelfs maar van een dak te voorzien? Velen zeggen dan "je kan op dat moment terug werken". Tuurlijk, maar je gaat niet vanaf dag 1 een baan gevonden hebben. Kan dus enkel als je het nodige buffer hebt voorzien om die eerste maanden op te vangen. Ik kan fout zijn maar ik heb het idee dat sommigen dat zelfs niet hebben. En sowieso is het onfair dat de man er op dat moment veel beter voor staat dan de vrouw.
maandag 7 september 2020 om 17:35
Er is wel alimentatie natuurlijk. Misschien dat ze daarop rekenen?Rosanna1985 schreef: ↑07-09-2020 17:19Nee hoor dat bedoelde ik inderdaad. Het was eerder gewoon een aanvulling
Hoe zien vrouwen dat die niet werken bij een scheiding? Dan staan ze zonder inkomen op straat en... laten het kind dan maar bij de man omdat ze geen geld hebben om het kind zelfs maar van een dak te voorzien? Velen zeggen dan "je kan op dat moment terug werken". Tuurlijk, maar je gaat niet vanaf dag 1 een baan gevonden hebben. Kan dus enkel als je het nodige buffer hebt voorzien om die eerste maanden op te vangen. Ik kan fout zijn maar ik heb het idee dat sommigen dat zelfs niet hebben. En sowieso is het onfair dat de man er op dat moment veel beter voor staat dan de vrouw.
maandag 7 september 2020 om 18:20
Eens. Ook met je latere post. Je staat niet alleen. Ik vind de verdeling ook veel schever uitgepakt dan we hadden afgesproken en daar baal ik bij tijden best van.
maandag 7 september 2020 om 18:25
Wij hadden het voor ik zwanger werd heel nadrukkelijk over gehad dat we samen kinderen zouden krijgen, en allebei minder zouden gaan werken. Als mijn man zich vervolgens niet aan die afspraak gehouden had, zou dat zo’n ernstige vertrouwensbreuk hebben veroorzaakt dat het echt niet meer goedgekomen was.
maandag 7 september 2020 om 19:37
Onzin. Het is juist hardstikke goed voor kinderen om ten eerste werkende vrouwen als rolmodellen in hun leven te hebben en ten tweede om tijd te besteden met andere kinderen.redbulletje schreef: ↑07-09-2020 16:10Vrouwen nemen volgens mij aan dat mannen een dag minder gaan werken wanneer er een kind komt. Maar financieel is dat sowieso niet slim als de man een beetje aardige baan heeft en meer promotiekansen heeft met 'n 5-daagse werkweek. Dan kan ie beter werken en geld binnen brengen terwijl een aupair de luiers verschoont. Overigens vind ik het ouderwetse rollenpatroon waarbij de moeder fulltime thuis is nog altijd het beste (kan natuurlijk ook de vader zijn als dat een huisman is en de moeder een carrieretijger) Dat én een carriere én een kind willen is niet in het voordeel van een kind die daardoor ook lange dagen uitbesteed wordt in allerlei opvang.
Daarnaast is goede opvang is ook gewoon heel erg leuk voor het kind. Mijn kind is dol op zijn crèche en zijn leidsters. De eerste keer je kleine baby brengen is best even spannend, maar als je ziet hoeveel geweldig leuke dingen ze daar doen en hoe de kinderen het naar hun zin hebben is dat meteen over. Nu vind ik het bijna zielig voor kinderen die niet gaan.
Het was voor mijn zoon in ieder geval echt een gemis om niet naar de crèche te mogen vanwege corona. En met wat ik nu weet zou ik zelfs als ik niet zou werken hem alsnog minstens een dag per week naar de opvang laten gaan.
maandag 7 september 2020 om 20:26
Ik heb kinderen en het is gelukt.
Het kan echt, er zijn voldoende betrokken vaders, die 50% van de gezamenlijk (gezins) taken op zich nemen.
Als wij vrouwen maar blijven roepen dat mannen het niet zien/ kunnen/ het op de 'vader' manier doen (wat dat ook zijn mag), dan zal het niet snel veranderen. Zo houden we het zelf (gedeeltelijk) in stand.
maandag 7 september 2020 om 20:31
Dat ben ik het met je eens. Nu zijn er ook luie lamme takken als vader die alsnog geen zak uitvoeren en hun partner alles of veel laten doen. En of ze dat bewust doen of uit een soort aangeleerd egocentrisme weet ik niet. Tragisch is het wel.ClubSoda schreef: ↑07-09-2020 20:26Ik heb kinderen en het is gelukt.
Het kan echt, er zijn voldoende betrokken vaders, die 50% van de gezamenlijk (gezins) taken op zich nemen.
Als wij vrouwen maar blijven roepen dat mannen het niet zien/ kunnen/ het op de 'vader' manier doen (wat dat ook zijn mag), dan zal het niet snel veranderen. Zo houden we het zelf (gedeeltelijk) in stand.
maandag 7 september 2020 om 20:48
En ook dit heb ik nooit geroepen.ClubSoda schreef: ↑07-09-2020 20:26Ik heb kinderen en het is gelukt.
Het kan echt, er zijn voldoende betrokken vaders, die 50% van de gezamenlijk (gezins) taken op zich nemen.
Als wij vrouwen maar blijven roepen dat mannen het niet zien/ kunnen/ het op de 'vader' manier doen (wat dat ook zijn mag), dan zal het niet snel veranderen. Zo houden we het zelf (gedeeltelijk) in stand.
maandag 7 september 2020 om 20:52
Ja. En een deel zal veranderen als ze er op aangesproken worden. En een deel, lees ik hier, wellicht ook niet. Helaas.
maandag 7 september 2020 om 20:53
Er zijn ook luie lamme takken als moeders, gok ik zo.captain_hindsight schreef: ↑07-09-2020 20:31Dat ben ik het met je eens. Nu zijn er ook luie lamme takken als vader die alsnog geen zak uitvoeren en hun partner alles of veel laten doen. En of ze dat bewust doen of uit een soort aangeleerd egocentrisme weet ik niet. Tragisch is het wel.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 7 september 2020 om 21:59
Zo 1 ben ik er
ik ben 2 dagen per werkweek thuis, dochter op school en ik op de bank met Netflix en de wasmachine aan 
ik hoor om me heen allemaal moeders die het op hun vrije dag zo druk hebben. Ik denk dan, waarmee? Ik stofzuig eens een keer tussendoor en eens in de zoveel tijd sop ik de badkamer. Maar ik ben geen uren bezig met het huishouden. De was vouw ik voor de tv. En verder ga ik soms lekker met een vriendin of mijn broer op vakantie, zonder gezin. Heerlijk! We doen ook genoeg als gezin, maar ik was voor Corona vaker de deur uit dan mijn man. Mijn man haalt en brengt dochter op de dagen dat ik werk. Ik kom nooit bij de bso. Mijn man doet veel met dochter. Is ook 1 dag per werkweek thuis en vaak komen er juist op zijn dag kinderen spelen. Ik vind dat al snel te druk. En ik moet zeggen, ook ik vond de eerste 1,5 jaar niets. Maar ik had een pnd. De babytijd vond ik vreselijk, niks aan! Kind kon zichzelf niet goed uiten, ik begreep haar niet. Als ze huilde wist ik niet wat ik ermee moest. Ik weet nog dat ik na 2 maanden friet ging halen en ik een opluchting voelde, eindelijk zonder haar om me heen alleen op pad! Rust, even niet zorgen, even geen baby om me heen. Nu sliep dochter ook slecht, dus dat hielp ook niet mee. Na 1,5 jaar werd het beter. Gelukkig kon dochter erg snel en goed praten, dat scheelde zo ontzettend veel! Langzaam begon ik meer van haar te houden, maar dat heeft echt moeten groeien. En nu is ze alweer 8 en vind ik het zo leuk
het is zo makkelijk nu met d’r. En het is geen kind geweest dat niet luisterde. Ze klom nooit ergens op, zat nergens aan waar ze niet aan mocht zitten, rende niet weg enz. Eigenlijk een voorbeeldig kind. Als ik er continu achteraan had gemoeten enz was het een stuk zwaarder geweest natuurlijk en ik ben blij dat we dat niet hadden. Er is ook nooit een tweede gekomen, gewoon omdat ik bang ben dat een tweede het tegenovergestelde gaat zijn en dat zou ik echt niet trekken. Maar het wordt wel echt makkelijker als ze ouder worden.
anoniem_63b9a19091605 wijzigde dit bericht op 07-09-2020 22:16
0.56% gewijzigd
maandag 7 september 2020 om 22:11
JenBarber schreef: ↑05-09-2020 12:04Jullie kind is 5 maanden.. Ik deed het eerste jaar de hele dag voeden en de gebroken nachten ook als een taak en niet iets als wat ik met plezier deed. Je kunt best echt spijt hebben hoor, en er achter komen dat kinderen helemaal niks voor jullie is. Maar ik geloof niet dat je die conclusie al kunt trekken als je kind nog een baby is. En als dat gevoel wel blijft, blijf dat dan vooral met de psycholoog bespreken. Anders gaat jullie kind het erg zwaar krijgen. Die heeft helemaal nergens bewust voor gekozen.
Dit. Het is nu vooral investeren, er komt nog weinig terug. Mss ben je gewoon geen baby moeder. Een kind van een paar jaar of ouder is natuurlijk niet te vergelijken met een baby. Die is totaal afhankelijk en kun je geen gesprekje mee voeren. Het is vooral zorgen, ws ben je daarvoor minder geschikt. Dat kan, maar om nou te zeggen dat je spijt hebt..daar kan ik me nou echt niks bij voorstellen. In ieder geval goed dat je psychologische hulp hebt gezocht. Ik hoop niet dat jullie kind dit later nodig heeft omdat het zich niet gewenst voelt..
maandag 7 september 2020 om 23:03
Ik ken genoeg vaders die zo redeneren. Zo van eigenlijk hoef ik geen kinderen, maar van jou, vooruit..Maduixa schreef: ↑06-09-2020 09:26Maar waarom ga je die gok nemen? Ik vind TO behoorlijk stellig over hoe niet leuk ze kinderen vindt, ze heeft het zelfs niet over lieve neefjes en nichtjes ofzo. Ik vind het wel bijzonder dat iemand dan denkt 'nou, mijn eigen kind vind ik vast wel leuk, daar geef ik graag mijn restaurantjes, work-a-holic life en sociale kring voor op'... Hoe kom je tot zo'n beslissing?
maandag 7 september 2020 om 23:09
Sjeetje, dit had ik kunnen schrijven!Maduixa schreef: ↑06-09-2020 09:37Toen onze tweede kwam, heb ik me anderhalf jaar lang afgevraagd waarom we in godsnaam een tweede wilde. Ik vond het zwaar, was mezelf kwijt, vroeg me echt af hoe het leven ooit weer een beetje makkelijk en leuk moest vinden.
Spijt weigerde ik echter te hebben. Daar heb je namelijk zo helemaal niks aan, aangezien je je kind niet terug kunt stoppen. Daarnaast was (en is) het een verschrikkelijk leuk kind dus we moesten er toch maar het beste van maken. Ik weet nog precies wanneer en hoe dat (gelukkig) omsloeg, en toen werd het leven weer leuk.
Nog steeds kan ik me wel eens wensen even geen kinderen hebben, maar ik kan me voorstellen dat dat ook geldt voor sommige mensen die bewust kinderloos zijn. Soms wil je gewoon even iets anders, maar dat kan niet altijd.
Ik denk wel heel vaak dat ik zonder kinderen ook een heel erg leuk leven zou hebben gehad
.TO, mss ben je geen babymoeder en begin je straks, als het ouder is, de interactie meer te waarderen.
Maar in godsnaam geef het liefde. Je kind heeft er niet om gevraagd om op de wereld gezet te worden.
maandag 7 september 2020 om 23:14
Ik trok de basisschool nog net qua sociale belasting (want ik kon tussen de middag gewoon thuis gaan eten en even afschakelen van de drukte), maar met opvang zit je zo 8 uur in die drukte. Daar is niet iedereen geschikt voor, dus ik ben dankbaar dat mijn moeder huisvrouw was.Positivevibes schreef: ↑07-09-2020 19:37Onzin. Het is juist hardstikke goed voor kinderen om ten eerste werkende vrouwen als rolmodellen in hun leven te hebben en ten tweede om tijd te besteden met andere kinderen.
Daarnaast is goede opvang is ook gewoon heel erg leuk voor het kind. Mijn kind is dol op zijn crèche en zijn leidsters. De eerste keer je kleine baby brengen is best even spannend, maar als je ziet hoeveel geweldig leuke dingen ze daar doen en hoe de kinderen het naar hun zin hebben is dat meteen over. Nu vind ik het bijna zielig voor kinderen die niet gaan.
Het was voor mijn zoon in ieder geval echt een gemis om niet naar de crèche te mogen vanwege corona. En met wat ik nu weet zou ik zelfs als ik niet zou werken hem alsnog minstens een dag per week naar de opvang laten gaan.
maandag 7 september 2020 om 23:23
Hoi1976 schreef: ↑06-09-2020 09:39Ik ben onaardig, reageer niet snel genoeg (ik geef aandacht aan mijn kind, maar oh nee, ik mishandel haar maar moet wel reageren op het forum boven mijn kind stellen, het wordt steeds mooier). Ik reageer toch!??
Weet je, ik ben hier wel klaar mee. Ik wilde mijn verhaal doen en wanneer het uitkomt uitgebreid reageren. En dat deed ik ook. Maar als mishandelaar worden aangezien en iedere minuut van de dag paraat moeten staan om te reageren, daar pas ik voor. Bij deze ben ik hier weg.
Wat verdrietig dat je niet meer terugkomt TO! Ik wil je nl een hart onder de riem steken.
Een tijd terug heb ik dit account aangemaakt omdat ik hetzelfde gevoel had, maar dan bij onze tweede. Nota bene ééntje waar veel meer tijd en moeite in heeft gezeten dan bij nummer 1. Die kwam in een vloek en een zucht. Tussen de twee zit dan ook een behoorlijk leeftijdsverschil, zes jaar.
En ik ben echt juist een poppenmoedertje geweest, een oppas voor alle buurkindjes en neefjes en nichtjes. En zelfs ík, íémand die juist zo van kinderen houdt, overwoog om haar huidige carrière vaarwel te zeggen en juf te worden. Ja die ik, ik had ook enorme spijt!! Het voelde ineens aan me opgedrongen toen ik eenmaal echt zwanger was. Ik wist opeens wat me te wachten zou staan voor de komende jaren. Beetje omgekeerd aan wat jij had, omdat je een totaal onwetende nog-niet-moeder was. Maar het beklemde me, en na de bevalling nog veel meer. Ik dacht ook even gek te worden of een ppd te hebben, maar nee dat is het niet. Het is gewoon het gevoel dat je zoveel (opnieuw) moet laten vanwege je kind. Dat je bepaalde dingen nooit meer zo kan beleven als je eerst deed. Ik vond dat heel heftig!
Ik vond dit artikel: https://ideas.ted.com/i-love-my-baby-bu ... m=referral
En dit artikel : https://decorrespondent.nl/7549/spijt-v ... 1-b0c278bf
En dit heel recente artikel: https://decorrespondent.nl/11493/wie-ki ... 1-62d8d854
Alledrie erg verhelderend. Ik hoop dat je nog eens terugkomt om ook herkenning te lezen. Je bent niet de enige!!! En kinderen zijn gewoon handenbindertjes of belemmeringen voor andere keuzes.
Wat ik ook heb geleerd is dat uiteindelijk zul je ook de vruchten van het moederschap plukken. Hoogbejaarden mét (klein)kinderen zijn gelukkiger dan zij die dat niet hebben. Daar houd ik me maar aan vast
en in de tussentijd probeer ik toch te genieten van de momenten dat ik het toch wel heel leuk vind om uiteindelijk toch nog ons lieve kleine wurmpje te genieten. En ik kan je vertellen, dat gebeurt steeds vaker.
maandag 7 september 2020 om 23:29
purple1973 schreef: ↑07-09-2020 23:09Sjeetje, dit had ik kunnen schrijven!
Ik denk wel heel vaak dat ik zonder kinderen ook een heel erg leuk leven zou hebben gehad
TO, mss ben je geen babymoeder en begin je straks, als het ouder is, de interactie meer te waarderen.
Maar in godsnaam geef het liefde. Je kind heeft er niet om gevraagd om op de wereld gezet te worden.
Spijt en liefde kunnen echt naast elkaar bestaan. Dat ik spijt heb van nummer twee betekent écht niet dat ik niet van nummer twee houd, of zelfs minder houd van nr twee. Zeker niet, toch heb ik wel spijt van hoe het gelopen is. Maar ik kan er nu eenmaal niets meer aan veranderen dus heb ik me erbij neergelegd. De door mij gelinkte artikelen hebben me wel geholpen bij mijn spijtgevoelens. Ik vind het heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben!
dinsdag 8 september 2020 om 00:03
Maar hoeveel is die dan? 150 à 200 euro per kind? In België meestal toch zoiets... Daarvoor huur je geen huis en dan moet je liefst nog eten ook...captain_hindsight schreef: ↑07-09-2020 17:35Er is wel alimentatie natuurlijk. Misschien dat ze daarop rekenen?
