Kinderen
alle pijlers
Kiezen voor kinderen, omdat het zo hoort
woensdag 24 juni 2020 om 15:51
Wat ik regelmatig lees en hoor (hier op het forum en in het echt), is dat mensen zouden kiezen voor kinderen, omdat het zo hoort. Zonder al te veel nadenken wordt de keuze gemaakt voor een kind, omdat hun vrienden dit ook doen, omdat dit wordt verwacht vanuit hun directe omgeving, of omdat het de meest logische stap is na de eerste verliefdheid, samenwonen en eventueel trouwen.
Ik herken dit zelf niet en ook van mijn vrienden weet ik dat dit amper tot niet meespeelt in hun overwegingen. Vaak gaan er jaren aan vooraf voordat de beslissing voor een kind wordt genomen. Het is meestal een heel proces om op het punt te komen dat mensen het aandurven.
Laatst had ik hierover een gesprek met mijn moeder en die dacht dat het een generatieding is. Zij was de eerste generatie die zelf kon beslissen wanneer ze kinderen wilden en hoeveel (door de pil), maar dát je aan kinderen zou beginnen was nog vanzelfsprekend in de tijd dat zij kinderen kreeg.
Bij de dertigers van nu is die vanzelfsprekendheid totaal weg. Het is een vrije keuze geworden, een beslissing waar mensen lang over nadenken en mee wachten als de omstandigheden nog niet goed genoeg zijn. Druk vanuit de omgeving ervaren we nauwelijks. Een logische stap is het ook niet meer, je kunt het doen, maar er zijn nog honderden andere wegen die je kunt bewandelen en dat is ook prima.
Hoe zien jullie dit? Waarom heb je gekozen voor kinderen/kies je voor kinderen en zit daar de behoefte achter te voldoen aan verwachtingen, of durf je je eigen keuzes te maken en is het een vrije keuze (geweest)?
Ik herken dit zelf niet en ook van mijn vrienden weet ik dat dit amper tot niet meespeelt in hun overwegingen. Vaak gaan er jaren aan vooraf voordat de beslissing voor een kind wordt genomen. Het is meestal een heel proces om op het punt te komen dat mensen het aandurven.
Laatst had ik hierover een gesprek met mijn moeder en die dacht dat het een generatieding is. Zij was de eerste generatie die zelf kon beslissen wanneer ze kinderen wilden en hoeveel (door de pil), maar dát je aan kinderen zou beginnen was nog vanzelfsprekend in de tijd dat zij kinderen kreeg.
Bij de dertigers van nu is die vanzelfsprekendheid totaal weg. Het is een vrije keuze geworden, een beslissing waar mensen lang over nadenken en mee wachten als de omstandigheden nog niet goed genoeg zijn. Druk vanuit de omgeving ervaren we nauwelijks. Een logische stap is het ook niet meer, je kunt het doen, maar er zijn nog honderden andere wegen die je kunt bewandelen en dat is ook prima.
Hoe zien jullie dit? Waarom heb je gekozen voor kinderen/kies je voor kinderen en zit daar de behoefte achter te voldoen aan verwachtingen, of durf je je eigen keuzes te maken en is het een vrije keuze (geweest)?
vrijdag 26 juni 2020 om 12:54
Het was vooral dat mijn feministische vriendinnen zich afvroegen of een vrijgevochten, autonome, zelfstandige vrouw die verworvenheden wel kon behouden als ze moeder werd.Quincy2 schreef: ↑26-06-2020 12:46Het hangt maar net af van hoe oud je kennissenkring is. Toen ik 25 was, was er niemand zwanger (en ik ook niet). Na mijn en hun 30e, daarentegen, was bijna iedereen met partner om de beurt zwanger.
Ik heb nog nooit gehoord dat iemand commentaar kreeg op het wel of niet een kind krijgen. (Uitgezonderd positief à la 'wat leuk'.) Maar sommige mensen schijnen op alles commentaar te krijgen, zo lees ik wel eens. Apart hoor. Misschien eens een leukere omgeving zoeken?
Sommigen dachten dat mijn identiteit zou verdwijnen en in plaats daarvan een zichzelf wegcijferend, afhankelijk, zorgzaam type naar boven zou komen, zonder eigen ambities en dromen.
Dus niet zozeer kritiek, maar wel een angst/ weerstand die nogal veelvoorkomend is tegenwoordig.
vrijdag 26 juni 2020 om 12:57
Zo fake als wat, maar het duscussieert zo lekker.Beschuitmetjam schreef: ↑26-06-2020 12:26Haha, inderdaad, het wordt wel komisch zo.
Leven zoals 80% van de vrouwen leeft en dan zeggen dat je tegen de stroom ingaat
vrijdag 26 juni 2020 om 12:59
Dit rijmt toch niet met de zogenaamde echt negatieve reacties die je kreeg?TanteOlivia schreef: ↑26-06-2020 12:54Dus niet zozeer kritiek, maar wel een angst/ weerstand die nogal veelvoorkomend is tegenwoordig.
vrijdag 26 juni 2020 om 13:07
In wat voor minibubbeltje leef jij dan, met je feministische vriendinnen? Ik heb echt een hoogopgeleide kennissenkring, maar er is niemand zo maf dat ze zich vooral afficheert als vrijgevochten, autonome, zelfstandige feminist, laat staan dat er een heel clubje van bestaat.TanteOlivia schreef: ↑26-06-2020 12:54Het was vooral dat mijn feministische vriendinnen zich afvroegen of een vrijgevochten, autonome, zelfstandige vrouw die verworvenheden wel kon behouden als ze moeder werd.
Sommigen dachten dat mijn identiteit zou verdwijnen en in plaats daarvan een zichzelf wegcijferend, afhankelijk, zorgzaam type naar boven zou komen, zonder eigen ambities en dromen.
Dus niet zozeer kritiek, maar wel een angst/ weerstand die nogal veelvoorkomend is tegenwoordig.
Er zal best iemand deels dergelijke ideeën hebben, maar dat staat blijkbaar de omgang met anderen niet in de weg, en de ideeën hoeven ook niet verkondigd te worden. Mensen in mijn omgeving zijn wat veelzijdiger en breder kijkend, geloof ik.
vrijdag 26 juni 2020 om 13:12
Ik ken niemand die fysiek en mentaal nog hetzelfde is na het kind dan voor het kind. Alle moeders cijferen zichzelf in meer of mindere mate weg, worden afhankelijker en zorgzaam zul je wel moeten zijn als je moeder wilt worden. Ik zeg niet dat alle dromen en ambities weggaan of uitblijven als er kids komen, maar ze zullen wel gedeeltelijk worden ingeruild voor de verwachte en onverwachte taken die bij het moederschap komen kijken. Diep respect als je dit goed samen kan laten gaan. Maar als je angst of weerstand voelt om niet al die ballen in de lucht te houden, zou ik niet aan kinderen zijn begonnen.TanteOlivia schreef: ↑26-06-2020 12:54Het was vooral dat mijn feministische vriendinnen zich afvroegen of een vrijgevochten, autonome, zelfstandige vrouw die verworvenheden wel kon behouden als ze moeder werd.
Sommigen dachten dat mijn identiteit zou verdwijnen en in plaats daarvan een zichzelf wegcijferend, afhankelijk, zorgzaam type naar boven zou komen, zonder eigen ambities en dromen.
Dus niet zozeer kritiek, maar wel een angst/ weerstand die nogal veelvoorkomend is tegenwoordig.
vrijdag 26 juni 2020 om 13:18
En dat van die denkbeelden wist je niet voordat je zwanger raakte, ondanks de enorme hoeveelheid gesprekken die jullie hier over hadden?TanteOlivia schreef: ↑26-06-2020 13:01Het kwam op mij wel negatief over, die projectie van eigen negatieve denkbeelden en vooroordelen over moeders op mij.
vrijdag 26 juni 2020 om 13:18
Ik heb nooit met mijn kind geleurd.poldervrouw schreef: ↑26-06-2020 13:16Ja dat vraag ik mij ook af. Ben zelf enig kind en speelde gewoon met anderen. Zonder leuren
vrijdag 26 juni 2020 om 13:25
TanteOlivia, wat ik me nog afvroeg:
Je hebt meerdere kinderen toch? En meerdere malen aangegeven niet over een nacht ijs te zijn gegaan bij je keuze voor een kindje. Maar je beslissing voor een tweede, was die niet veel sneller genomen? Ik denk namelijk dat mensen die wel goed en weloverwogen het ouderchap ingaan, vaak minder bedachtzaam zijn over de tweede leg. Mijn idee is dat een tweede, derde, enz kind vaak als vanzelfsprekend wordt gezien, alleen al omdat het oudste kind zich dan niet zo snel verveelt, als minder "zielig" wordt gezien of omdat moeders aangeeft zich nog niet compleet te voelen in haar gezin. Dit is niet mijn mening, maar wat ik vaak hoor/zie vanuit mijn bekrompen omgeving.
Je hebt meerdere kinderen toch? En meerdere malen aangegeven niet over een nacht ijs te zijn gegaan bij je keuze voor een kindje. Maar je beslissing voor een tweede, was die niet veel sneller genomen? Ik denk namelijk dat mensen die wel goed en weloverwogen het ouderchap ingaan, vaak minder bedachtzaam zijn over de tweede leg. Mijn idee is dat een tweede, derde, enz kind vaak als vanzelfsprekend wordt gezien, alleen al omdat het oudste kind zich dan niet zo snel verveelt, als minder "zielig" wordt gezien of omdat moeders aangeeft zich nog niet compleet te voelen in haar gezin. Dit is niet mijn mening, maar wat ik vaak hoor/zie vanuit mijn bekrompen omgeving.
vrijdag 26 juni 2020 om 13:29
Jij klinkt zelf bekrompen/vooringenomen.Puz_n_Boots schreef: ↑26-06-2020 13:25TanteOlivia, wat ik me nog afvroeg:
Je hebt meerdere kinderen toch? En meerdere malen aangegeven niet over een nacht ijs te zijn gegaan bij je keuze voor een kindje. Maar je beslissing voor een tweede, was die niet veel sneller genomen? Ik denk namelijk dat mensen die wel goed en weloverwogen het ouderchap ingaan, vaak minder bedachtzaam zijn over de tweede leg. Mijn idee is dat een tweede, derde, enz kind vaak als vanzelfsprekend wordt gezien, alleen al omdat het oudste kind zich dan niet zo snel verveelt, als minder "zielig" wordt gezien of omdat moeders aangeeft zich nog niet compleet te voelen in haar gezin. Dit is niet mijn mening, maar wat ik vaak hoor/zie vanuit mijn bekrompen omgeving.
vrijdag 26 juni 2020 om 14:00
Dat snap ik, maar er is tegenwoordig toch bijna niemand meer die wél in die veronderstelling is?TanteOlivia schreef: ↑26-06-2020 11:36Lees de openingspost nog maar eens goed. Ik zeg inderdaad dat het helemaal niet meer zo 'common' is, als vaak wordt verondersteld en dat ik juist zie dat het voor de dertigers van nu in de meeste gevallen een weloverwogen keuze is, waar goed en meestal ook lang over wordt nagedacht.
In mijn geval was het zelfs een daad tégen het heersende ideaal in.
vrijdag 26 juni 2020 om 14:06
Dat lijkt me - ook gezien het aantal mensen dan voor 1 kind kiest - juist niet zo waarschijnlijk. Ik vond de keuze voor een tweede juist moeilijker dan de keuze wel/geen kinderen.Puz_n_Boots schreef: ↑26-06-2020 13:25Ik denk namelijk dat mensen die wel goed en weloverwogen het ouderchap ingaan, vaak minder bedachtzaam zijn over de tweede leg. Mijn idee is dat een tweede, derde, enz kind vaak als vanzelfsprekend wordt gezien, alleen al omdat het oudste kind zich dan niet zo snel verveelt, als minder "zielig" wordt gezien of omdat moeders aangeeft zich nog niet compleet te voelen in haar gezin.
vrijdag 26 juni 2020 om 14:30
Dit bedoel ik dus, denk je ook zo over vaders?Puz_n_Boots schreef: ↑26-06-2020 13:12Ik ken niemand die fysiek en mentaal nog hetzelfde is na het kind dan voor het kind. Alle moeders cijferen zichzelf in meer of mindere mate weg, worden afhankelijker en zorgzaam zul je wel moeten zijn als je moeder wilt worden. Ik zeg niet dat alle dromen en ambities weggaan of uitblijven als er kids komen, maar ze zullen wel gedeeltelijk worden ingeruild voor de verwachte en onverwachte taken die bij het moederschap komen kijken. Diep respect als je dit goed samen kan laten gaan. Maar als je angst of weerstand voelt om niet al die ballen in de lucht te houden, zou ik niet aan kinderen zijn begonnen.
vrijdag 26 juni 2020 om 14:30
Vind ik een prima reden: gezin nog niet compleet.Puz_n_Boots schreef: ↑26-06-2020 13:25of omdat moeders aangeeft zich nog niet compleet te voelen in haar gezin.
vrijdag 26 juni 2020 om 14:35
Mijn tweede is van dezelfde vader, dus het is geen tweede leg. Wij zagen het belang/de meerwaarde van een broer, of zus voor onze eerste en hadden zelf nog een sterke kinderwens voor een tweede. Mijn man had overigens net zo sterk een kinderwens, dus het kwam zeker niet vooral van mijn kant.Puz_n_Boots schreef: ↑26-06-2020 13:25TanteOlivia, wat ik me nog afvroeg:
Je hebt meerdere kinderen toch? En meerdere malen aangegeven niet over een nacht ijs te zijn gegaan bij je keuze voor een kindje. Maar je beslissing voor een tweede, was die niet veel sneller genomen? Ik denk namelijk dat mensen die wel goed en weloverwogen het ouderchap ingaan, vaak minder bedachtzaam zijn over de tweede leg. Mijn idee is dat een tweede, derde, enz kind vaak als vanzelfsprekend wordt gezien, alleen al omdat het oudste kind zich dan niet zo snel verveelt, als minder "zielig" wordt gezien of omdat moeders aangeeft zich nog niet compleet te voelen in haar gezin. Dit is niet mijn mening, maar wat ik vaak hoor/zie vanuit mijn bekrompen omgeving.
vrijdag 26 juni 2020 om 14:36
Interessant hoe dat kan verschillen. Ik wilde juist altijd 1 kind, maar toen ik die uiteindelijk had gekregen, wist ik vrijwel direct dat ik hoopte ook nog een tweede te kunnen krijgen.
Voor mij voelde die beslissing oneindig veel kleiner dan de beslissing of ik kindvrij door het leven zou gaan of als moeder. Want voor mij zit aan het moederschap een levensstijl vast waar ik anders niet voor had gekozen.
vrijdag 26 juni 2020 om 14:39
Ik heb aan de komst van ons kind een fikse postnatale depressie overgehouden. Mijn man is daar vanzelfsprekend zo van geschrokken, dat hij zich veel plooibaarder opstelt dan ik doe. Ik ben weer grotendeels mezelf, wel met existentiële levensangsten die ik daarvoor nooit had. Mijn man bekommert zich veel meer om ons kind dan ik.
Mijn man is echt een leuker mens geworden door het vaderschap, hij vind het ook geen probleem om vrij te nemen voor schoolreisjes en ziekte. Ik heb daar wel moeite mee. Juist omdat ik niet gezien wil worden als moeder met een baan. Ik ben een completer mens geworden, maar ik vond mezelf vóór het moederschap leuker en blijer en lichter.
Je moet erop te vertrouwen dat als hij bij je weg wil, hij heus wel weggaat. En tot die tijd is hij vrijwillig bij je. (Murrmurr)
vrijdag 26 juni 2020 om 15:03
Minder natuurlijk, want zij hoeven de 9 maanden zware last niet te dragen, zij blijven qua uiterlijk hetzelfde, hoeven de bevalling niet te ondergaan en voor de meeste mannen wordt de keus gewoon gemaakt, want vrouwlief wil ineens een kind. De ene man gaat makkelijker overstag dan de andere. Natuurlijk veranderen mannen die vader worden ook, sommige veel meer dan anderen, hetzij negatief, hetzij positief. Maar toch zie ik te vaak dat het leeuwendeel van de zorg, opvoeding, dagelijkse reilen en zeilen nog steeds voor rekening van moeders komt en dat vaders er qua carrière, hobby's, vrienden overal fluitend tussendoor kunnen sloffen. Dat ligt natuurlijk ook aan of de moeder in kwestie een lange adem heeft. Lang niet alle mannen die kinderen hebben, hadden een kinderwens. Het is voor mannen een vanzelfsprekendheid, ga je aan de vrouw dan zul je vroeg of laat aan het vaderschap moeten geloven. Dat is althans waar de meesten op voorhand vanuit lijken te gaan.
vrijdag 26 juni 2020 om 15:05
Ben ik fysiek veranderd? Nee.
Ben ik mentaal veranderd? Mijn ambities op zakelijk vlak liggen hoger, omdat ik nu een gezin heb om te onderhouden, maar dat vind ik een positieve verandering. Ik voel me krachtiger, meer zelfverzekerd.
Voor de rest ben ik gewoon nog wie ik was, mijn identiteit is niet veranderd.
Ben ik mentaal veranderd? Mijn ambities op zakelijk vlak liggen hoger, omdat ik nu een gezin heb om te onderhouden, maar dat vind ik een positieve verandering. Ik voel me krachtiger, meer zelfverzekerd.
Voor de rest ben ik gewoon nog wie ik was, mijn identiteit is niet veranderd.
vrijdag 26 juni 2020 om 15:06
Bedoel je hiermee te zeggen dat je levensstijl nu met kind je niet bevalt? Maar dat je je ernaar gevoegd hebt, omdat je nu eenmaal hebt gekozen voor een kind?Poppy_del_Rio schreef: ↑26-06-2020 14:36Interessant hoe dat kan verschillen. Ik wilde juist altijd 1 kind, maar toen ik die uiteindelijk had gekregen, wist ik vrijwel direct dat ik hoopte ook nog een tweede te kunnen krijgen.
Voor mij voelde die beslissing oneindig veel kleiner dan de beslissing of ik kindvrij door het leven zou gaan of als moeder. Want voor mij zit aan het moederschap een levensstijl vast waar ik anders niet voor had gekozen.
vrijdag 26 juni 2020 om 15:09
Geweldig toch? Ik denk dat veel moeders (in spé) hier alleen maar van kunnen dromen.TanteOlivia schreef: ↑26-06-2020 15:05Ben ik fysiek veranderd? Nee.
Ben ik mentaal veranderd? Mijn ambities op zakelijk vlak liggen hoger, omdat ik nu een gezin heb om te onderhouden, maar dat vind ik een positieve verandering. Ik voel me krachtiger, meer zelfverzekerd.
Voor de rest ben ik gewoon nog wie ik was, mijn identiteit is niet veranderd.
vrijdag 26 juni 2020 om 15:11
Wat is er zo geweldig aan? Ik denk dat het een vrij doorsnee effect is.Puz_n_Boots schreef: ↑26-06-2020 15:09Geweldig toch? Ik denk dat veel moeders (in spé) hier alleen maar van kunnen dromen.
vrijdag 26 juni 2020 om 15:17
Bij mij precies andersom. Wij hadden een kind(er)wens, maar toen we daarmee aan de slag gingen/de oudste onderweg was/geboren was/tot hij 1.5 was, ben ik echt in de veronderstelling geweest dat er echt geen wens voor een tweede meer kon komen. Het was heel gek om te ervaren dat die wens voor een tweede toch wel kwam en weer vergelijkbaar voelde als de wens toen we voor de eerste gingen.Poppy_del_Rio schreef: ↑26-06-2020 14:36Interessant hoe dat kan verschillen. Ik wilde juist altijd 1 kind, maar toen ik die uiteindelijk had gekregen, wist ik vrijwel direct dat ik hoopte ook nog een tweede te kunnen krijgen.
Voor mij voelde die beslissing oneindig veel kleiner dan de beslissing of ik kindvrij door het leven zou gaan of als moeder. Want voor mij zit aan het moederschap een levensstijl vast waar ik anders niet voor had gekozen.
