Kinderen
alle pijlers
Kinderen, zou je het opnieuw doen?
maandag 14 juni 2021 om 20:28
Als je de tijd terug kon draaien, zou je dan opnieuw kiezen voor het ouderschap?
Waarom wel of juist niet?
Reden voor topic
De laatste jaren heb ik via mijn netwerk een aantal personen ontmoet die uit zichzelf aangaven dat zij erg van hun kinderen houden, maar toch spijt hadden dat zij voor het ouderschap hadden gekozen. Ik ben benieuwd hoe personen buiten mijn netwerk dit ervaren. Ook omdat ik zelf in de overwegingsfase zit (gaan we wel/ niet voor het ouderschap)![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Waarom wel of juist niet?
Reden voor topic
De laatste jaren heb ik via mijn netwerk een aantal personen ontmoet die uit zichzelf aangaven dat zij erg van hun kinderen houden, maar toch spijt hadden dat zij voor het ouderschap hadden gekozen. Ik ben benieuwd hoe personen buiten mijn netwerk dit ervaren. Ook omdat ik zelf in de overwegingsfase zit (gaan we wel/ niet voor het ouderschap)
anoniem_64b796d63a884 wijzigde dit bericht op 14-06-2021 20:32
Reden: Verduidelijking
Reden: Verduidelijking
4.38% gewijzigd
maandag 14 juni 2021 om 22:04
Ik beaam volmondig dat het leven met kinderen me enorm heeft verrijkt. Ik geniet oprecht van ze. Verwonder me over hun ontwikkeling en met het verstrijken der jaren zie ik ze steeds meer verworden tot zelfstandige individuen met alle bijkomende karaktereigenschappen. Prachtig om dat van nabij mee te maken.
Maar ik ken ook de keerzijde. Een van mijn kinderen is een zorgenkind. De angsten en onzekerheid die daarmee gepaard gaan drukken bij tijd en wijle zwaar op me.
Als ouder heb je (zeker in zo’n situatie) zo’n grote verantwoordelijkheid op je schouders dat dit maakt dat ik regelmatig het gevoel heb te kort te schieten. Ik voel me dan schuldig en incompetent.
Gelukkig lukt het meestal om te herpakken en met frisse moed verder te gaan.maar als de zorgen zich even opstapelen dan kan me dat voor langere tijd uit het veld slaan. Ik vind het leven dan ook best pittig.
Ik zou mijn kinderen niet meer willen missen. Maar de zorgen....
Maar ik ken ook de keerzijde. Een van mijn kinderen is een zorgenkind. De angsten en onzekerheid die daarmee gepaard gaan drukken bij tijd en wijle zwaar op me.
Als ouder heb je (zeker in zo’n situatie) zo’n grote verantwoordelijkheid op je schouders dat dit maakt dat ik regelmatig het gevoel heb te kort te schieten. Ik voel me dan schuldig en incompetent.
Gelukkig lukt het meestal om te herpakken en met frisse moed verder te gaan.maar als de zorgen zich even opstapelen dan kan me dat voor langere tijd uit het veld slaan. Ik vind het leven dan ook best pittig.
Ik zou mijn kinderen niet meer willen missen. Maar de zorgen....
I have neither the time nor the crayons to explain this to you.
maandag 14 juni 2021 om 22:06
Niet alles is planbaar in het leven. Ik werd enorm ziek toen zoon 2 jaar oud was, ik heb toen een verdriet gekend wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds kan voelen. Het idee dat ik er niet meer zou zijn is het allerergste gevoel geweest dat ik ooit heb gehad. Ik wenste toen dat ik hem niet had gekregen.. niet voor mezelf, maar voor hem..
Aan de andere kant heeft hij een vechtlust in mij naar boven gehaald die niemand bij mij zou kunnen opwekken.
Ik heb geluk gehad dat ik er nog mag zijn.. zoon is nu inmiddels een pubert.
Nou ja.. dat dus..
maandag 14 juni 2021 om 22:10
Wat heftig om je leven zo te hebben ingericht dat het niet hebben van kinderen het leeg en zinloos maakt. Gigantische verantwoordelijkheid hang je ook maar ff aan je kinderen. Wat als ze besluiten te emigreren naar Australië? Ze zijn niet verantwoordelijk voor jouw geluk.Madeliefjees schreef: ↑14-06-2021 21:20Oh ja, absoluut. Heb er van genoten, 24 uur per dag, 7 dagen per week. Wilde niks missen. Nu zijn ze volwassen, en wacht ik (hopelijk) op kleinkinderen.
Een leven zonder lijkt me leeg en zinloos.
Kan hier nog geen antwoord geven. Ons eerste eigen biologische kind wordt over een maandje geboren. We hebben er wel lang en goed over nagedacht, juist omdat ons leven nu ook erg leuk, gevuld en bevredigend is. Als we met z'n 2en waren gebleven was het ook prima geweest.
Maar er toch voor gegaan, dus ik hoop heel erg dat ik niet stiekem achteraf spijt krijg. Ik hoor namelijk toch weleens af en toe dat er bij iemand doorsijpelt dat ze achteraf een andere keuze zouden hebben gemaakt.
-
maandag 14 juni 2021 om 22:15
Een jaar of 4 voor mijn geboorte was er de Cuba-crisis. Bijna hadden we een atoom-oorlog tussen Amerika en Rusland gehad.
In die tijd werd ook "Silent Spring" geschreven over milieueffecten veroorzaakt door het gebruik van pesticiden. De Club van Rome in 1968,
Toen ik puberde had je "doemdenken" - carrière maken totdat de bom valt.
Toen mijn kinderen 2 en 4 jaar oud waren, had je 9-11, 9 september 2001, toen dacht ik, toch nog wereldoorlog.
Nu hebben we Corona.
Dus ook een goede vraag, zou ik het mijn kinderen aanraden om kinderen te krijgen? Dat heeft mijn dochter me wel eens gevraagd. Ik heb geantwoord, doe voorlopig maar even niet, maar ja, ze is nog maar voor in de 20.
maandag 14 juni 2021 om 22:17
Iemand poste al een linkje met cijfers, ondanks de klimaatproblemen leven we echt in een goede tijd.
maandag 14 juni 2021 om 22:18
Mijn vader zei altijd: het allermooiste aan het hebben van kinderen is het allerzwaarste aan het hebben van kinderen.Vera8 schreef: ↑14-06-2021 22:04Ik beaam volmondig dat het leven met kinderen me enorm heeft verrijkt. Ik geniet oprecht van ze. Verwonder me over hun ontwikkeling en met het verstrijken der jaren zie ik ze steeds meer verworden tot zelfstandige individuen met alle bijkomende karaktereigenschappen. Prachtig om dat van nabij mee te maken.
Maar ik ken ook de keerzijde. Een van mijn kinderen is een zorgenkind. De angsten en onzekerheid die daarmee gepaard gaan drukken bij tijd en wijle zwaar op me.
Als ouder heb je (zeker in zo’n situatie) zo’n grote verantwoordelijkheid op je schouders dat dit maakt dat ik regelmatig het gevoel heb te kort te schieten. Ik voel me dan schuldig en incompetent.
Gelukkig lukt het meestal om te herpakken en met frisse moed verder te gaan.maar als de zorgen zich even opstapelen dan kan me dat voor langere tijd uit het veld slaan. Ik vind het leven dan ook best pittig.
Ik zou mijn kinderen niet meer willen missen. Maar de zorgen....
En dat is het denk ik. Je krijgt die ouderlijke liefde, maar die komt met een prijs. You can’t go halfway in.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
maandag 14 juni 2021 om 22:26
Ze gaan niet emigreren, wonen in onze buurt. En ze zijn ook niet verantwoordelijk voor mijn geluk, dat heb ik niet gezegd. Zij zijn mijn invulling, voor 100% en daar geniet ik van.Phloxx schreef: ↑14-06-2021 22:10Wat heftig om je leven zo te hebben ingericht dat het niet hebben van kinderen het leeg en zinloos maakt. Gigantische verantwoordelijkheid hang je ook maar ff aan je kinderen. Wat als ze besluiten te emigreren naar Australië? Ze zijn niet verantwoordelijk voor jouw geluk.
Kan hier nog geen antwoord geven. Ons eerste eigen biologische kind wordt over een maandje geboren. We hebben er wel lang en goed over nagedacht, juist omdat ons leven nu ook erg leuk, gevuld en bevredigend is. Als we met z'n 2en waren gebleven was het ook prima geweest.
Maar er toch voor gegaan, dus ik hoop heel erg dat ik niet stiekem achteraf spijt krijg. Ik hoor namelijk toch weleens af en toe dat er bij iemand doorsijpelt dat ze achteraf een andere keuze zouden hebben gemaakt.
ik geef mn bek ook maar een douw
maandag 14 juni 2021 om 22:44
Tof wijf ben jij ookbloosje schreef: ↑14-06-2021 22:06Niet alles is planbaar in het leven. Ik werd enorm ziek toen zoon 2 jaar oud was, ik heb toen een verdriet gekend wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds kan voelen. Het idee dat ik er niet meer zou zijn is het allerergste gevoel geweest dat ik ooit heb gehad. Ik wenste toen dat ik hem niet had gekregen.. niet voor mezelf, maar voor hem..
Aan de andere kant heeft hij een vechtlust in mij naar boven gehaald die niemand bij mij zou kunnen opwekken.
Ik heb geluk gehad dat ik er nog mag zijn.. zoon is nu inmiddels een pubert.
maandag 14 juni 2021 om 22:48
Het klinkt misschien suf of betuttelend en ik wil zeker niet je gevoel bagatelliseren, maar probeer ook de mooie momenten bewust te beleven. Ze zijn maar zo kort zo klein, en de ontwikkeling van aandoenlijke baby tot bijdehante kleuter gaat zo snel. Ik moet zeggen dat ik de zogenaamde tropenjaren ook niet als zodanig heb ervaren. De periode tussen 5 en 8 vond ik verreweg het meest uitdagend en energievretend. Inmiddels heb ik er eentje volwassen. Ze is ook ver uitgevlogen en ik heb regelmatig zorgen over haar. Het lukt me echter ook steeds beter om de problemen bij haar te laten. Als ik een dagje niet reageer, blijkt ze de problemen waar ze haar moeder voor nodig had, toch ook prima zelf op te kunnen lossen. Daar doe je het voorspinnetje_ schreef: ↑14-06-2021 21:58Op dit moment zeg ik nee. Maar mijn kinderen zijn net 2 jaar en 3 maanden, dus ik hoop heel erg dat het beter wordt.
maandag 14 juni 2021 om 22:51
LeukKamilleT schreef: ↑14-06-2021 22:48Het klinkt misschien suf of betuttelend en ik wil zeker niet je gevoel bagatelliseren, maar probeer ook de mooie momenten bewust te beleven. Ze zijn maar zo kort zo klein, en de ontwikkeling van aandoenlijke baby tot bijdehante kleuter gaat zo snel. Ik moet zeggen dat ik de zogenaamde tropenjaren ook niet als zodanig heb ervaren. De periode tussen 5 en 8 vond ik verreweg het meest uitdagend en energievretend. Inmiddels heb ik er eentje volwassen. Ze is ook ver uitgevlogen en ik heb regelmatig zorgen over haar. Het lukt me echter ook steeds beter om de problemen bij haar te laten. Als ik een dagje niet reageer, blijkt ze de problemen waar ze haar moeder voor nodig had, toch ook prima zelf op te kunnen lossen. Daar doe je het voor
maandag 14 juni 2021 om 22:51
LeukKamilleT schreef: ↑14-06-2021 22:48Het klinkt misschien suf of betuttelend en ik wil zeker niet je gevoel bagatelliseren, maar probeer ook de mooie momenten bewust te beleven. Ze zijn maar zo kort zo klein, en de ontwikkeling van aandoenlijke baby tot bijdehante kleuter gaat zo snel. Ik moet zeggen dat ik de zogenaamde tropenjaren ook niet als zodanig heb ervaren. De periode tussen 5 en 8 vond ik verreweg het meest uitdagend en energievretend. Inmiddels heb ik er eentje volwassen. Ze is ook ver uitgevlogen en ik heb regelmatig zorgen over haar. Het lukt me echter ook steeds beter om de problemen bij haar te laten. Als ik een dagje niet reageer, blijkt ze de problemen waar ze haar moeder voor nodig had, toch ook prima zelf op te kunnen lossen. Daar doe je het voor
maandag 14 juni 2021 om 22:52
Ik ben geen moeder (ik wil absoluut geen kinderen) maar om even een ander perspectief te laten horen: ik had ook gewild dat mijn ouders geen kinderen hadden gekregen. De wereld is niet alleen maar leuk voor mensen. En er komen steeds meer mensen die de wereld niet leuk vinden (depressiviteitscijfers stijgen al jaren onder de jongeren).
Ik heb de wereld nooit leuk gevonden. Als kind al niet. Ik maakte me als zevenjarige al enorme zorgen over de overbevolking. Vanaf mijn achtste heb ik zelfmoordgedachten.
De problemen in de wereld worden alleen maar erger. Elke beschaving eindigt, en de onze is nu in zijn verval. Over 30 jaar zitten we al op 3 graden opwarming. Dan zijn er enorme klimaatproblemen en is er geen weg meer terug, dan stijgt de opwarming naar 6 graden. Rond 2080 zit je dan op 4,5 graad opwarming. Bij 6 graden opwarming is 95% van al het leven op aarde uitgestorven. Deze eeuw zal niets goeds met zich meebrengen.
Ik heb de wereld nooit leuk gevonden. Als kind al niet. Ik maakte me als zevenjarige al enorme zorgen over de overbevolking. Vanaf mijn achtste heb ik zelfmoordgedachten.
De problemen in de wereld worden alleen maar erger. Elke beschaving eindigt, en de onze is nu in zijn verval. Over 30 jaar zitten we al op 3 graden opwarming. Dan zijn er enorme klimaatproblemen en is er geen weg meer terug, dan stijgt de opwarming naar 6 graden. Rond 2080 zit je dan op 4,5 graad opwarming. Bij 6 graden opwarming is 95% van al het leven op aarde uitgestorven. Deze eeuw zal niets goeds met zich meebrengen.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
maandag 14 juni 2021 om 22:56
Ik had even een zware dag vandaag met de pittige, eigenwijze peuter en een onrustige baby en nu lees ik dit berichtje (en ondertussen bijkomen in bad). Maar zooooo waar!!!lux- schreef: ↑14-06-2021 20:44Zelfs met zieke baby op de arm na een dag thuiswerken met kleuter erbij (niemand mag de deur uit want baby heeft koorts), zeg ik volmondig ja.
Is het altijd leuk? Nee. Zijn er momenten dat ik ze op marktplaats wil zetten? Natuurlijk. Kan mijn kleuter op een geheel nieuwe wijze het bloed onder m’n nagels vandaan halen? Jazeker. Heeft vermoeidheid een nieuwe dimensie gekregen? Helaas wel.
Maar over 40 jaar weet ik die dingen toch niet meer. Dan herinner ik me wat er ook was: scháterende kinderstemmetjes, voetballen en van glijbanen glijden, snoeten die druipen van watermeloen- of kersensap omdat ze het zó lekker vinden, eerste woordjes en stapjes, hoe trots (en bang) je bent als je ex-peuter ineens dat grote basisschoolplein op stapt en gewoon mee blijkt te kunnen komen met die enorm grote kinderen, hoe je door donshaartjes aait en fluweelzachte bolle wangetjes kust, hoe je bijna al het leed kan sussen gewoon door ze in je armen te nemen en hun hoofdje in je nek te laten begraven, hoe ze slapen in de meest bizarre houdingen, welke gekke uitspraken ze doen en hoe ze woorden verhaspelen. Mijn baby die letterlijk trilt van enthousiasme. Hoe ze de wereld verkennen, stapje voor stapje, en jij kunt zien hoe dat gaat in een mens, van hulpeloos, bijna blind wezentje met maar 1 instinct (eten) naar een rondrazende kleuter op een fiets in een paar jaar tijd.
Kinderen leven vol overgave, energie en pure levenslust. Ze zien de magie in de wereld en zitten barstensvol nieuwsgierigheid en leergierigheid. Als je door die appelstroophandjes heen kunt kijken nemen ze je er dolgraag in mee.
Dus ja. Zonder aarzelen. Zou ik het 100x opnieuw doen.
maandag 14 juni 2021 om 22:56
Saivash schreef: ↑14-06-2021 21:17Nee. Ik houd van haar... Misschien te veel.
Ze is nog geen vier, moet binnenkort naar school. Al een aantal jaren zie ik dat ze struggelt met bepaalde dingen en ik vermoed verschillende stoornissen/aandoeningen bij haar. Zelf ben ik ook fragieler dan ik dacht in het moederschap en ik merk dat ik me erg veel zorgen maak.
Dit alles maakt het ouderschap loodzwaar en er is momenteel maar weinig leuks aan...
Ik kan dan ook ongekend jaloers zijn op de mensen die er wel heerlijk van kunnen genieten. Maar ik gun het ze van harte
maandag 14 juni 2021 om 23:05
Pfoe. Nou ja, dit is wel een van de redenen waarom ik het dus niet meer zou doen.CleopatraVII schreef: ↑14-06-2021 22:52Ik ben geen moeder (ik wil absoluut geen kinderen) maar om even een ander perspectief te laten horen: ik had ook gewild dat mijn ouders geen kinderen hadden gekregen. De wereld is niet alleen maar leuk voor mensen. En er komen steeds meer mensen die de wereld niet leuk vinden (depressiviteitscijfers stijgen al jaren onder de jongeren).
Ik heb de wereld nooit leuk gevonden. Als kind al niet. Ik maakte me als zevenjarige al enorme zorgen over de overbevolking. Vanaf mijn achtste heb ik zelfmoordgedachten.
De problemen in de wereld worden alleen maar erger. Elke beschaving eindigt, en de onze is nu in zijn verval. Over 30 jaar zitten we al op 3 graden opwarming. Dan zijn er enorme klimaatproblemen en is er geen weg meer terug, dan stijgt de opwarming naar 6 graden. Rond 2080 zit je dan op 4,5 graad opwarming. Bij 6 graden opwarming is 95% van al het leven op aarde uitgestorven. Deze eeuw zal niets goeds met zich meebrengen.
Ik heb veel zorgen om jongste; zij is depressief, laag zelfbeeld, onzelfverzekerd enz. Dat vind ik zo afschuwelijk voor haar! Dat ze zo'n strijd moet leveren. En ik vind het dus best egoïstisch van mezelf dat ik haar op de wereld heb gezet..... Zo leuk heeft ze het niet immers. Ze is er, omdat wij dat graag wilden.....
Hier heb ik het echt moeilijk mee en verdriet van. Ik hou zo ontzettend veel van ze, dat op het moment dat zij weer eens diep zit, ik ook ongelukkig ben.
maandag 14 juni 2021 om 23:05
Ik koos voor optie nee. Ik heb het hele plaatje, leuke vent, leuke kinderen, mooi huis, fijn werk, geen zorgen. Het is me ook gigantisch dierbaar. Maar ik zou zonder kinderen ook een heel leuk leven hebben. Ik vind de verantwoordelijkheid zwaar vallen. Het continue aan moeten staan. Ik ben geen uitbundige moeder, geen geboren verzorger. Ik zou mijn leven voor ze geven maar als ik helemaal opnieuw kon kiezen….
maandag 14 juni 2021 om 23:05
Ik vind de puberfase wel heel zwaar. Maar dat zal wel voor iedereen verschillen. Dat late naar bed gaan en over alles in discussie willen gaan past niet zo goed bij mij, vind het best uitputtend soms. Evengoed zou ik het zeker opnieuw hebben willen doen. Ik vind kinderen krijgen het allerleukste tot nu toe in mijn leven. Wat zijn ze lief als ze klein zijn Groter zijn ze ook lief, naar daar komen meer zorgen bij kijken (in ons geval dan, alles hangt natuurlijk af van de individuen).
Groter zijn ze ook lief, naar daar komen meer zorgen bij kijken (in ons geval dan, alles hangt natuurlijk af van de individuen).
maandag 14 juni 2021 om 23:10
Ja! Ik leef voor mijn kind en had nooit verwacht dat ik alles zo makkelijk opzij kan zetten voor dit meisje. Mijn meisje. Ik kan haar af en toe achter het behang plakken, maar dat kan ik mijn man ook. En mijn moeder. En nog meer mensen waar ik van houd. Zelf gelukkig zijn is fantastisch, maar zien dat je kind gelukkig is, dat is onbeschrijvelijk.
maandag 14 juni 2021 om 23:14
Wauw dit schrijf je mooi!!lux- schreef: ↑14-06-2021 20:44Zelfs met zieke baby op de arm na een dag thuiswerken met kleuter erbij (niemand mag de deur uit want baby heeft koorts), zeg ik volmondig ja.
Is het altijd leuk? Nee. Zijn er momenten dat ik ze op marktplaats wil zetten? Natuurlijk. Kan mijn kleuter op een geheel nieuwe wijze het bloed onder m’n nagels vandaan halen? Jazeker. Heeft vermoeidheid een nieuwe dimensie gekregen? Helaas wel.
Maar over 40 jaar weet ik die dingen toch niet meer. Dan herinner ik me wat er ook was: scháterende kinderstemmetjes, voetballen en van glijbanen glijden, snoeten die druipen van watermeloen- of kersensap omdat ze het zó lekker vinden, eerste woordjes en stapjes, hoe trots (en bang) je bent als je ex-peuter ineens dat grote basisschoolplein op stapt en gewoon mee blijkt te kunnen komen met die enorm grote kinderen, hoe je door donshaartjes aait en fluweelzachte bolle wangetjes kust, hoe je bijna al het leed kan sussen gewoon door ze in je armen te nemen en hun hoofdje in je nek te laten begraven, hoe ze slapen in de meest bizarre houdingen, welke gekke uitspraken ze doen en hoe ze woorden verhaspelen. Mijn baby die letterlijk trilt van enthousiasme. Hoe ze de wereld verkennen, stapje voor stapje, en jij kunt zien hoe dat gaat in een mens, van hulpeloos, bijna blind wezentje met maar 1 instinct (eten) naar een rondrazende kleuter op een fiets in een paar jaar tijd.
Kinderen leven vol overgave, energie en pure levenslust. Ze zien de magie in de wereld en zitten barstensvol nieuwsgierigheid en leergierigheid. Als je door die appelstroophandjes heen kunt kijken nemen ze je er dolgraag in mee.
Dus ja. Zonder aarzelen. Zou ik het 100x opnieuw doen.
