Kinderen
alle pijlers
Kinderen, zou je het opnieuw doen?
maandag 14 juni 2021 om 20:28
Als je de tijd terug kon draaien, zou je dan opnieuw kiezen voor het ouderschap?
Waarom wel of juist niet?
Reden voor topic
De laatste jaren heb ik via mijn netwerk een aantal personen ontmoet die uit zichzelf aangaven dat zij erg van hun kinderen houden, maar toch spijt hadden dat zij voor het ouderschap hadden gekozen. Ik ben benieuwd hoe personen buiten mijn netwerk dit ervaren. Ook omdat ik zelf in de overwegingsfase zit (gaan we wel/ niet voor het ouderschap)![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Waarom wel of juist niet?
Reden voor topic
De laatste jaren heb ik via mijn netwerk een aantal personen ontmoet die uit zichzelf aangaven dat zij erg van hun kinderen houden, maar toch spijt hadden dat zij voor het ouderschap hadden gekozen. Ik ben benieuwd hoe personen buiten mijn netwerk dit ervaren. Ook omdat ik zelf in de overwegingsfase zit (gaan we wel/ niet voor het ouderschap)
anoniem_64b796d63a884 wijzigde dit bericht op 14-06-2021 20:32
Reden: Verduidelijking
Reden: Verduidelijking
4.38% gewijzigd
dinsdag 15 juni 2021 om 07:30
dinsdag 15 juni 2021 om 07:34
Dit dus. Ik heb op het moment alleen maar gedoe met de kinderen. Als ik het over kon doen zou ik het niet meer doen.ekeim schreef: ↑14-06-2021 23:58Nee. Zonder kinderen lijkt het leven me veel makkelijker, minder zorgen, meer tijd voor elkaar, meer tijd voor mezelf. Geen zorgen over hoe ze meekomen op school, of ze niet gepest worden. Het huishouden ook. Ik hou heel veel van ze en doe wat nodig is, help ze met huiswerk, ga mee naar sport, zorg dat ze schone kleren hebben en ga zo maar door. Maar soms denk ik hoe relaxt het zou zijn zonder kinderen.
dinsdag 15 juni 2021 om 07:49
Het zien opgroeien van je kinderen, merken hoe ze steeds zelfstandiger worden en meer hun eigen mens, ik vind het het leukste wat er is.
Ik ben nog elke dag blij met mijn kinderen. Natuurlijk was het soms regelen, rennen en vliegen, zeker met een fulltime baan, maar zwaar zou ik het niet willen noemen. Inmiddels zijn ze 21 en 18, dus het fysieke zorgen is wel klaar.
Nu hebben we een huis vol kinderen, stiefkinderen, schoonkinderen en aangelopen kinderen. Ik word er nog elke dag blij van.
Ik ben nog elke dag blij met mijn kinderen. Natuurlijk was het soms regelen, rennen en vliegen, zeker met een fulltime baan, maar zwaar zou ik het niet willen noemen. Inmiddels zijn ze 21 en 18, dus het fysieke zorgen is wel klaar.
Nu hebben we een huis vol kinderen, stiefkinderen, schoonkinderen en aangelopen kinderen. Ik word er nog elke dag blij van.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
dinsdag 15 juni 2021 om 08:10
Mooi om alle openheid hier te lezen.
Zelf een absolute ja, maar de keuze voelde echt als een sprong in het diepe zonder hevig rammelende eierstokken. Maar ik geniet er echt van, babyfase was een roze wolk tegen al mijn verwachtingen in. Ik vind het niet zwaar (maar dat zal ongetwijfeld nog komen want spruit is pas 1,5) maar wel intensief, zeker op de dagen dat ik alleen voor dochter zorg, maar dat is precies wat ik had verwacht. Ik ben redelijk introvert etc., en dan een dreumes die snel verveeld is, is echt aanpoten.
Achteraf zou ik misschien eerder voor kinderen zijn gegaan, of nog een 2e. Maar misschien was het me juist dan wel tegengevallen. Ik had geen rooskleurig beeld ervan. Het zou goed kunnen dat het lange twijfelen en dus niet jong een kind krijgen (midden 30) + makkelijke persoonlijkheid kind het voor mij juist makkelijker maken.
Zelf een absolute ja, maar de keuze voelde echt als een sprong in het diepe zonder hevig rammelende eierstokken. Maar ik geniet er echt van, babyfase was een roze wolk tegen al mijn verwachtingen in. Ik vind het niet zwaar (maar dat zal ongetwijfeld nog komen want spruit is pas 1,5) maar wel intensief, zeker op de dagen dat ik alleen voor dochter zorg, maar dat is precies wat ik had verwacht. Ik ben redelijk introvert etc., en dan een dreumes die snel verveeld is, is echt aanpoten.
Achteraf zou ik misschien eerder voor kinderen zijn gegaan, of nog een 2e. Maar misschien was het me juist dan wel tegengevallen. Ik had geen rooskleurig beeld ervan. Het zou goed kunnen dat het lange twijfelen en dus niet jong een kind krijgen (midden 30) + makkelijke persoonlijkheid kind het voor mij juist makkelijker maken.
dinsdag 15 juni 2021 om 08:16
dinsdag 15 juni 2021 om 08:34
Dat is het inderdaad. Ik sta daar altijd nuchter in. Het hebben van kinderen vind ik fantastisch en ik ben wel zo iemand die het oprecht over zou doen met kinderen, maar snap de andere kant ook best. Alleen ik denk dat het niet zo zwart/wit is. Er zijn heel veel aspecten aan het hebben van kinderen die ik kan missen als kiespijn (zoals hier al genoemd, je altijd zorgen maken of het goed met ze gaat, ze geen ongelukken krijgen, voldoende eten, etc. gebroken nachten, voor ze zorgen als je zelf ziek bent, vervelende vriendjes over de vloer en ga zo maar door) maar er zijn ook héél veel mooie kanten. En dat geldt net zo goed voor het niet hebben van kinderen denk ik. Als mijn kinderloze vrienden het hele weekend in hun huispak voor de tv hangen en op elk moment van de dag kunnen gaan sporten, nooit rekening hoeven houden met wat ze eten of doen, elke nacht kunnen doorslapen, etc. denk ik ook regelmatig oh wat heerlijk moet dat zijn. Maar je mist dan ook weer een heleboel mooie kanten van het hebben van een kind. En zo is het allebei niet 24/7 rozengeur en manenschijn. Althans zo zie ik het. Voor mij valt de balans zeker uit naar het wél hebben van kinderen maar dat is voor iedereen anders denk ik.
dinsdag 15 juni 2021 om 08:40
Mijn dochter is de geweldigste persoon die ik ook ontmoet heb, uniek, fascinerend. Ze verbaast me elke dag weer met de nieuwe dingen die ze leert en een knuffel van haar is ongeëvenaard fijn. Mij verandert het ook, ik ben ineens onherkenbaar assertief (voor mijn doen dan) en dingen waar ik me vroeger druk over maakte, kan ik makkelijker links laten liggen. Ze hoort er helemaal bij en ik zou haar nooit meer willen missen.
Maar.
Tegelijkertijd valt het me ook zwaarder dan ik had voorzien. Ik ben van mezelf zwaar op de hand, zie makkelijk beren op de weg en die eigenschappen zijn bij (veel) vlagen on steroids. Het slaapgebrek vond ik gruwelijk en zelfs nu het beter gaat, geeft het idee me vaak stress. Met mijn partner (een geweldige vader) heb ik in een jaar tijd meer woorden gehad dan in de 10 jaar ervoor bij elkaar en dat maakt me verdrietig.
In de MMM-jaren voor haar geboorte heb ik vaak gedacht: Het maakt me allemaal niet uit wat ik moet opgeven, als het maar lukt om een kind te krijgen. Achteraf zou ik wat meer genoten hebben van de dingen die toen nog wel konden.
Dus ik stem zeker ja, maar misschien minder volmondig dan sommigen.
Maar.
Tegelijkertijd valt het me ook zwaarder dan ik had voorzien. Ik ben van mezelf zwaar op de hand, zie makkelijk beren op de weg en die eigenschappen zijn bij (veel) vlagen on steroids. Het slaapgebrek vond ik gruwelijk en zelfs nu het beter gaat, geeft het idee me vaak stress. Met mijn partner (een geweldige vader) heb ik in een jaar tijd meer woorden gehad dan in de 10 jaar ervoor bij elkaar en dat maakt me verdrietig.
In de MMM-jaren voor haar geboorte heb ik vaak gedacht: Het maakt me allemaal niet uit wat ik moet opgeven, als het maar lukt om een kind te krijgen. Achteraf zou ik wat meer genoten hebben van de dingen die toen nog wel konden.
Dus ik stem zeker ja, maar misschien minder volmondig dan sommigen.
Je moet niet alles geloven wat je denkt
dinsdag 15 juni 2021 om 08:41
Ik had geen kinderen gepland staan en ze zijn me dan ook een beetje overkomen.
Ook omdat ik ze niet zou kunnen krijgen.
Ziekenhuistrajecten voor gehad, ivf zou enige oplossing en daar hebben we het toen bij gelaten. Mij neergelegd bij het feit geen moeder te worden en besloten dat dat prima was.
Dus ik moet zeggen dat ik inderdaad niet opnieuw aan kinderen zou beginnen omdat ik besloten had dat niet te willen en omdat het niet zou kunnen.
Het leven liep wat anders.
Ik zou mijn kinderen voor de wereld niet willen missen, maar ik ben wel eerlijk dat ik het soms echt heel zwaar vind.
Mijn oudste heeft een handicap, mijn tweede zoon heeft andere issues, mijn derde is overleden, de jongste doet het tot nu helemaal prima.
Mijn zwangerschappen waren ook echt rampzalig. Veel ziekenhuisopnames gehad, veel verplichte bedrust gehad, tijdelijk rolstoelgebonden geweest, allemaal dingen die onder de noemer pech hebben vallen (ze konden niet voorzien worden) en ik heb heel veel overgeven (stond weer los van die opnames trouwens, op 4 na).
Doordat de oudste in de start van haar jonge leventje zoveel ziekenhuisonderzoeken en operaties heeft moeten ondergaan is mijn studie (en daardoor mijn carrière) tot stilstand gekomen.
Dat is niet erg, want dat moest gewoon, daar ben je ouder voor.
Nu na 8 jaar loopt dat weer en zie ik carrièretechnisch wel dat het goed gaat komen.
Maar toch. Naar de 40 gaan en nu nog moeten afronden om dan mijn master nog te gaan doen en dan nog een carrière opbouwen was niet de bedoeling, zoals heel veel dingen die ik heb moeten laten door alles. Maar goed. Het is niet anders en het komt allemaal weer goed.
Nogmaals, mijn kinderen wil ik niet missen en vind ik de leukste, knapste, slimste en mooiste van allemaal.
Spijt heb ik zeker niet. Het heeft me ook veel gebracht.
Maar of ik het zou overdoen met de kennis die ik nu heb, dat weet ik niet.
Ook omdat ik ze niet zou kunnen krijgen.
Ziekenhuistrajecten voor gehad, ivf zou enige oplossing en daar hebben we het toen bij gelaten. Mij neergelegd bij het feit geen moeder te worden en besloten dat dat prima was.
Dus ik moet zeggen dat ik inderdaad niet opnieuw aan kinderen zou beginnen omdat ik besloten had dat niet te willen en omdat het niet zou kunnen.
Het leven liep wat anders.
Ik zou mijn kinderen voor de wereld niet willen missen, maar ik ben wel eerlijk dat ik het soms echt heel zwaar vind.
Mijn oudste heeft een handicap, mijn tweede zoon heeft andere issues, mijn derde is overleden, de jongste doet het tot nu helemaal prima.
Mijn zwangerschappen waren ook echt rampzalig. Veel ziekenhuisopnames gehad, veel verplichte bedrust gehad, tijdelijk rolstoelgebonden geweest, allemaal dingen die onder de noemer pech hebben vallen (ze konden niet voorzien worden) en ik heb heel veel overgeven (stond weer los van die opnames trouwens, op 4 na).
Doordat de oudste in de start van haar jonge leventje zoveel ziekenhuisonderzoeken en operaties heeft moeten ondergaan is mijn studie (en daardoor mijn carrière) tot stilstand gekomen.
Dat is niet erg, want dat moest gewoon, daar ben je ouder voor.
Nu na 8 jaar loopt dat weer en zie ik carrièretechnisch wel dat het goed gaat komen.
Maar toch. Naar de 40 gaan en nu nog moeten afronden om dan mijn master nog te gaan doen en dan nog een carrière opbouwen was niet de bedoeling, zoals heel veel dingen die ik heb moeten laten door alles. Maar goed. Het is niet anders en het komt allemaal weer goed.
Nogmaals, mijn kinderen wil ik niet missen en vind ik de leukste, knapste, slimste en mooiste van allemaal.
Spijt heb ik zeker niet. Het heeft me ook veel gebracht.
Maar of ik het zou overdoen met de kennis die ik nu heb, dat weet ik niet.
vivasis wijzigde dit bericht op 15-06-2021 08:42
Reden: Wat vergeten.
Reden: Wat vergeten.
2.67% gewijzigd
dinsdag 15 juni 2021 om 08:48
Ik heb heel lang geleden besloten dat ik alleen met een leuke man samen kinderen wilde. Voor de kinderen en voor mezelf.
Als ik dan die man niet op tijd zou ontmoeten had ik geen kinderen gekregen en gewoon een heel leuk leven, zonder kinderen.
Als ik die man wel zou ontmoeten en het zou lukken dan graag kinderen.
Vriendinnen gingen een BAM traject in, want de kinderwens was groot. Mijne ook, maar in mijn eentje een kind vond ik te kwetsbaar, wat als er met mij iets gebeurt. Ze zijn heel gelukkig, bij mij paste het niet.
Toen ontmoette ik mijn man. Het was vrij snel duidelijk dat het goed zat.
Vier zwangerschappen en twee kinderen later zou ik het meteen nog eens doen.
Maar als was gebleken dat we geen kinderen konden krijgen samen waren we nu ook gelukkig.
Had ik nu meer tijd voor hobby's, hadden we andere vakanties, en een andere weekindeling.
Als je geen partner hebt, heb je ook tijd over, en iets minder budget maar ook volledige zeggenschap over het besteden.
Toch ben je er blij mee. Waarom is dat?
Kinderen opvoeden heeft bij ons als bijwerkingen slaaptekort, veel afstemmen, elkaar iets gunnen. Als je daar problemen verwacht zou ik daar eerst iets aan doen.
Als je geen kinderen wil, ben je niet afwijkend, egoïstisch of stom, of heel goed en edel. Je wil ze niet, dat is het.
Andere mensen willen het wel, en vaak lukt het ook.
Je kan ook de kop of munt-truc doen: kop is wel kinderen
Munt is geen kinderen.
Gooi het muntje, vang hem. Laat hem in je rechterhand vallen en sla hem op de bovenkant van je linkerhand.
Lees af. Wat voel je?
Opluchting of blijdschap: dit is je antwoord.
Verdriet en ontkenning: het andere is je antwoord.
Mijn kinderen gebruiken hem met iene miene mutte, de tijd dat ze dat liedje doen gebruiken ze om te kijken naar wat ze kunnen kiezen. Als ze blij zijn, is ienemiienemutteisde baas wat je kiest, anders is het de ander.
Als ik dan die man niet op tijd zou ontmoeten had ik geen kinderen gekregen en gewoon een heel leuk leven, zonder kinderen.
Als ik die man wel zou ontmoeten en het zou lukken dan graag kinderen.
Vriendinnen gingen een BAM traject in, want de kinderwens was groot. Mijne ook, maar in mijn eentje een kind vond ik te kwetsbaar, wat als er met mij iets gebeurt. Ze zijn heel gelukkig, bij mij paste het niet.
Toen ontmoette ik mijn man. Het was vrij snel duidelijk dat het goed zat.
Vier zwangerschappen en twee kinderen later zou ik het meteen nog eens doen.
Maar als was gebleken dat we geen kinderen konden krijgen samen waren we nu ook gelukkig.
Had ik nu meer tijd voor hobby's, hadden we andere vakanties, en een andere weekindeling.
Als je geen partner hebt, heb je ook tijd over, en iets minder budget maar ook volledige zeggenschap over het besteden.
Toch ben je er blij mee. Waarom is dat?
Kinderen opvoeden heeft bij ons als bijwerkingen slaaptekort, veel afstemmen, elkaar iets gunnen. Als je daar problemen verwacht zou ik daar eerst iets aan doen.
Als je geen kinderen wil, ben je niet afwijkend, egoïstisch of stom, of heel goed en edel. Je wil ze niet, dat is het.
Andere mensen willen het wel, en vaak lukt het ook.
Je kan ook de kop of munt-truc doen: kop is wel kinderen
Munt is geen kinderen.
Gooi het muntje, vang hem. Laat hem in je rechterhand vallen en sla hem op de bovenkant van je linkerhand.
Lees af. Wat voel je?
Opluchting of blijdschap: dit is je antwoord.
Verdriet en ontkenning: het andere is je antwoord.
Mijn kinderen gebruiken hem met iene miene mutte, de tijd dat ze dat liedje doen gebruiken ze om te kijken naar wat ze kunnen kiezen. Als ze blij zijn, is ienemiienemutteisde baas wat je kiest, anders is het de ander.
dinsdag 15 juni 2021 om 08:52
Ik vind het juist hartstikke krachtig dat je dit durft toe te geven!Wattenbolleke schreef: ↑15-06-2021 07:21Ik voel dit ook zo. Ik vind het ouderschap en echt loodzwaar. Ik vind het heel moeilijk en het is een soort not done in de wereld. Mensen willen niet geloven dat deze optie bestaat.
dinsdag 15 juni 2021 om 08:57
Ik heb dit topic vol interesse gelezen.
Ik wil geen kinderen en voor mij hebben een deel van de nee reacties dat weer bevestigt.
Ik heb wel een lichte kinderwens, maar geen moederschapswens. Ik kan mijzelf gewoon niet zien als moeder en vind mij niet geschikt in die rol.
Ik lees hier een paar vrouwen die achteraf schrijven dat het moederschap niet bij hen past. Het lijkt me heel moeilijk dat achteraf pas te beseffen. Juist, omdat je wel veel van je kinderen houdt.
Dat heeft mij weer bevestigd dat ook al voel ook ik soms even een kriebel, dat ik het niet moet willen. Ik word wel gewoon een hele leuke tante
Ik wil geen kinderen en voor mij hebben een deel van de nee reacties dat weer bevestigt.
Ik heb wel een lichte kinderwens, maar geen moederschapswens. Ik kan mijzelf gewoon niet zien als moeder en vind mij niet geschikt in die rol.
Ik lees hier een paar vrouwen die achteraf schrijven dat het moederschap niet bij hen past. Het lijkt me heel moeilijk dat achteraf pas te beseffen. Juist, omdat je wel veel van je kinderen houdt.
Dat heeft mij weer bevestigd dat ook al voel ook ik soms even een kriebel, dat ik het niet moet willen. Ik word wel gewoon een hele leuke tante
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
dinsdag 15 juni 2021 om 09:00
Oei... ik heb lang nagedacht over de poll, maar ik kan niet kiezen. Mijn dochter (net 1) doet het nu geweldig, maar tot ze ongeveer 9 maanden was, was het hels. Ze krijste tot ze ruim 6 maanden was dik 14 uur per dag en daarna stopte ze met slapen. Maandenlang de hele nacht rondjes lopen met een krijsend kind. Iedere fles was strijd. Ieder slaapje. Totaal ontroostbaar. Ziekenhuis opname na ziekenhuisopname, zonder resultaat. Zowel partner als ik letterlijk getraumatiseerd en regelrecht de ziektewet in, waar we voorlopig nog niet uit zijn. In die tijd had ik enorm spijt van het moederschap. Er was niets leuks aan,kostte mij mijn gezondheid en bijna mijn relatie. Ik wilde toen vooral dat ik er never nooit aan begonnen was. Ik heb haar, hoe vreselijk ook, toen regelmatig weg gewenst. Ik ben ook maar een mens.
En nu? Nu het beter gaat. Spijt is niet het goede woord. Ik geniet intens van haar. Hoe ze zich ontwikkelt, hoe ze compleet gevouwen kan liggen om de kleinste dingen, hoe ze steeds meer affectie begint te tonen, hoe ze in me kan kruipen en dan een spontane natte zoen geeft. Ik zou haar nooit meer willen missen.
Wel moet ik wennen aan het feit dat je echt een stuk vrijheid inlevert. En ook besef ik nu pas dat mijn leven een jaar lang stil heeft gestaan. Haar 'komst' heeft veel on hold gezet en dingen 'stuk gemaakt'. Dat moet ik allemaal nog een plek gaan geven.
Dus spijt van mijn kind, om wie ze is, absoluut niet. Maar als ik van tevoren had geweten dat het eerste jaar zo zou verlopen dan was ik er denk ik niet aan begonnen.
En nu? Nu het beter gaat. Spijt is niet het goede woord. Ik geniet intens van haar. Hoe ze zich ontwikkelt, hoe ze compleet gevouwen kan liggen om de kleinste dingen, hoe ze steeds meer affectie begint te tonen, hoe ze in me kan kruipen en dan een spontane natte zoen geeft. Ik zou haar nooit meer willen missen.
Wel moet ik wennen aan het feit dat je echt een stuk vrijheid inlevert. En ook besef ik nu pas dat mijn leven een jaar lang stil heeft gestaan. Haar 'komst' heeft veel on hold gezet en dingen 'stuk gemaakt'. Dat moet ik allemaal nog een plek gaan geven.
Dus spijt van mijn kind, om wie ze is, absoluut niet. Maar als ik van tevoren had geweten dat het eerste jaar zo zou verlopen dan was ik er denk ik niet aan begonnen.
dinsdag 15 juni 2021 om 09:19
Ja, natuurlijk, gewoon plannen. Ik had gewoon moeten plannen dat mijn zoon elke dag om 7 uur wakker werd, in plaats van de 5 uur die de realiteit was. Ik had gewoon moeten plannen dat mijn man geen onontdekte hartritmestoornis had, waardoor hij veel moeier was en meer slaap nodig had. Waardoor ik dus ook altijd moe was, omdat ik dus vrijwel altijd opstond met onze zoon. Echt, hoe gezegend is je leven als je denkt dat je alles kunt plannen.
Maar goed. Inmiddels is zoon 7 en zeg ik volmondig ja, ik zou het weer doen. Maar de eerste 5 jaar heb ik me dit regelmatig afgevraagd en sloeg de balans ook regelmatig uit naar nee. Omdat ik wel erg veel van mezelf moest inleveren. De knuffels en trots en het plezier maken de moeilijke momenten weer goed, maar het regelmatig snakken naar ruimte voor mezelf vond ik echt zwaar. Nu is het weer in balans.
dinsdag 15 juni 2021 om 09:21
Dit vind ik wel een mooi perspectief. Ik heb het eerder omgekeerd, vind het veel lastiger van mezelf te accepteren dat ik mijn mindere kanten heb en twijfel dan aan mezelf als moeder. Op de een of andere manier leg ik de lat in het moederschap veel hoger dan in andere dingen, of mijn werk gaat me gewoon makkelijker af, kan ook. In mijn werk denk ik bij een mindere dag 'morgen beter', als moeder vind ik het lastiger te verkroppen als ik een dagje niet zo opgeruimd en postief kan reageren als ik in mijn hoofd heb.belgali schreef: ↑15-06-2021 00:57Ik ben wel veel meer van mezelf gaan houden. Vergeef mezelf mijn mindere kantjes sneller. Want mijn dochter heeft ze deels ook en haar vind ik perfect zoals ze is. Ik ben sterker geworden en heb veel meer een duidelijk doel in mijn leven. Niet alles draait om mijn kind en mijn eigen werk en sociale leven zijn ook belangrijk, maar ik weet dat ze prioriteit 1 is. Dat geeft ook een zekere rust voor mezelf.
dinsdag 15 juni 2021 om 09:26
LiefHexopbezemsteel schreef: ↑15-06-2021 09:11Gatonegro, jullie hebben het wel flink voor jullie kiezen gehad. Sterkte
. Dankjewel.
dinsdag 15 juni 2021 om 09:30
Herkenbaar en zo naar. Ik snap ook echt de 'toon' in je eerste bericht heel goed. Als plannen met een kind lukt mag je echt van geluk spreken, want dat is meer uitzondering dan regel.aikidoka schreef: ↑15-06-2021 09:19Ja, natuurlijk, gewoon plannen. Ik had gewoon moeten plannen dat mijn zoon elke dag om 7 uur wakker werd, in plaats van de 5 uur die de realiteit was. Ik had gewoon moeten plannen dat mijn man geen onontdekte hartritmestoornis had, waardoor hij veel moeier was en meer slaap nodig had. Waardoor ik dus ook altijd moe was, omdat ik dus vrijwel altijd opstond met onze zoon. Echt, hoe gezegend is je leven als je denkt dat je alles kunt plannen.
Maar goed. Inmiddels is zoon 7 en zeg ik volmondig ja, ik zou het weer doen. Maar de eerste 5 jaar heb ik me dit regelmatig afgevraagd en sloeg de balans ook regelmatig uit naar nee. Omdat ik wel erg veel van mezelf moest inleveren. De knuffels en trots en het plezier maken de moeilijke momenten weer goed, maar het regelmatig snakken naar ruimte voor mezelf vond ik echt zwaar. Nu is het weer in balans.
Fijn dat er nu meer balans is en het beter gaat!
dinsdag 15 juni 2021 om 09:39
Madeliefjees schreef: ↑14-06-2021 21:20Oh ja, absoluut. Heb er van genoten, 24 uur per dag, 7 dagen per week. Wilde niks missen. Nu zijn ze volwassen, en wacht ik (hopelijk) op kleinkinderen.
Een leven zonder lijkt me leeg en zinloos.
Heb jij geen eigen leven, hobby's of werk? Ik ben blij dat mijn moeder niet is zoals jij. Misschien willen je kinderen geen kinderen, het zou zomaar kunnen. En niks is vervelender dat steeds druk te voelen dat je kinderen moet. En dit kan je ook voelen zonder dat er ooit een woord over gezegd is.
Ik heb geen kinderen, maar wat ben ik blij met een moeder die dat gewoon accepteert en nooit enige druk heeft uitgeoefend.
Je leven hoeft niet leeg en zinloos te zijn, je geeft zelf invulling aan je leven, en gelukkig is dat niet afhankelijk van andermans kinderen. Ik vind je opmerking best naar overkomen, met leeg en zinloos.
dinsdag 15 juni 2021 om 09:49
Het gaat mij niet zozeer om het ouderschap maar als een kind niet lekker mee gaat zeg maar (depressief en heel ongelukkig is en dat de rest van zijn leven zo zal blijven) dan blijft een kind de rest van je leven een grote zorg en is het pijnlijk ook voor ouders omdat je machteloos bent. Je wilt je kind gelukkig zien maar dat gaat soms gewoon niet gebeuren.
Ik zie mensen om me heen met kinderen die de ontwikkeling goed doorkomen, ook met hobbels natuurlijk en kunnen genieten van de kinderen, klein en als ze volwassen zijn. Maar wat als je kind nooit gelukkig zal zijn.
Ik denk wel eens had ik maar nooit aan een kind begonnen want ik had hem (nu volwassen) dit leed graag bespaart. Het is gewoon zo ruk allemaal.
Ik zie mensen om me heen met kinderen die de ontwikkeling goed doorkomen, ook met hobbels natuurlijk en kunnen genieten van de kinderen, klein en als ze volwassen zijn. Maar wat als je kind nooit gelukkig zal zijn.
Ik denk wel eens had ik maar nooit aan een kind begonnen want ik had hem (nu volwassen) dit leed graag bespaart. Het is gewoon zo ruk allemaal.
dinsdag 15 juni 2021 om 09:52
Daar is niets mis mee, toch?lollypopje schreef: ↑15-06-2021 08:57Ik heb dit topic vol interesse gelezen.
Ik wil geen kinderen en voor mij hebben een deel van de nee reacties dat weer bevestigt.
Ik heb wel een lichte kinderwens, maar geen moederschapswens. Ik kan mijzelf gewoon niet zien als moeder en vind mij niet geschikt in die rol.
Ik lees hier een paar vrouwen die achteraf schrijven dat het moederschap niet bij hen past. Het lijkt me heel moeilijk dat achteraf pas te beseffen. Juist, omdat je wel veel van je kinderen houdt.
Dat heeft mij weer bevestigd dat ook al voel ook ik soms even een kriebel, dat ik het niet moet willen. Ik word wel gewoon een hele leuke tante
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
dinsdag 15 juni 2021 om 09:56
Ik heb geen kinderen. Maar kan me een leven zonder kinderen niet voorstellen, zowel in mijn werk en in mijn prive ben ik nauw verbonden met een aantal kinderen. Het is geweldig ze te zien groeien, nadenken, oplossingen verzinnen, dingen leren, grapjes verzinnen, gewoon groter en verstandiger worden. Ik ben onwijs blij dat ik werk met deze kinderen en ze wat extra's kan meegeven in hun leven.
Voor de kinderen waar ik prive close mee ben ben ik de ouders dankbaar dat ze die ruimte geven, hoewel zij daar natuurlijk ook van genieten in de zin van een oppas waar het kind graag is.
En toch ben ik blij dat ik de kinderen aan het eind van de dag, of na een weekend weer terug kan geven aan de ouders en dat ik niet de eind-verantwoordelijkheid heb van het opvoeden van een kind. Wel de lusten, niet de lasten....
Voor de kinderen waar ik prive close mee ben ben ik de ouders dankbaar dat ze die ruimte geven, hoewel zij daar natuurlijk ook van genieten in de zin van een oppas waar het kind graag is.
En toch ben ik blij dat ik de kinderen aan het eind van de dag, of na een weekend weer terug kan geven aan de ouders en dat ik niet de eind-verantwoordelijkheid heb van het opvoeden van een kind. Wel de lusten, niet de lasten....
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
dinsdag 15 juni 2021 om 09:56
Toen je zwanger werd zag de wereld er heel rooskleurig uit?noglangnietjarig schreef: ↑15-06-2021 07:30Ik heb nee gestemd, ik zou nu absoluut geen kind willen achterlaten op deze godvergeven wereld, wat een puinhoop hebben we er van gemaakt.
Dat gezegd hebbende, ik ben zo blij dat wij hem hebben mogen krijgen, ik kan me ook geen ander kind bij ons voorstellen.
