Kinderen
alle pijlers
Kinderen, zou je het opnieuw doen?
maandag 14 juni 2021 om 20:28
Als je de tijd terug kon draaien, zou je dan opnieuw kiezen voor het ouderschap?
Waarom wel of juist niet?
Reden voor topic
De laatste jaren heb ik via mijn netwerk een aantal personen ontmoet die uit zichzelf aangaven dat zij erg van hun kinderen houden, maar toch spijt hadden dat zij voor het ouderschap hadden gekozen. Ik ben benieuwd hoe personen buiten mijn netwerk dit ervaren. Ook omdat ik zelf in de overwegingsfase zit (gaan we wel/ niet voor het ouderschap)![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Waarom wel of juist niet?
Reden voor topic
De laatste jaren heb ik via mijn netwerk een aantal personen ontmoet die uit zichzelf aangaven dat zij erg van hun kinderen houden, maar toch spijt hadden dat zij voor het ouderschap hadden gekozen. Ik ben benieuwd hoe personen buiten mijn netwerk dit ervaren. Ook omdat ik zelf in de overwegingsfase zit (gaan we wel/ niet voor het ouderschap)
anoniem_64b796d63a884 wijzigde dit bericht op 14-06-2021 20:32
Reden: Verduidelijking
Reden: Verduidelijking
4.38% gewijzigd
dinsdag 15 juni 2021 om 11:18
Ik bespreek zo'n twijfels dan meestal. Dan zeg ik: er zijn twee opties : of je gaat nu met die anderen proberen te praten of niet. Dat mag je zelf uitmaken wat voor jou het beste voelt. En dat ik het ook allemaal niet weet. Gewoon wel af en toe een zetje geven, maar niet over de grenzen gaan. Het is verdomde moeilijk.Thalas schreef: ↑15-06-2021 11:00Daar worstel ik ook mee. Mijn dochter appte me zojuist, ze heeft pauze. Haar enige vriendschap is er niet en dus is ze alleen. Ze beschreef hoe andere kinderen afspraken met elkaar aan het maken waren en ik sta dan zó in dubio. Mijn eigen moeder pushte me altijd om contact te zoeken met andere kinderen. Vreselijk vond ik dat. Ik had zelf zo vaak het deksel op mijn neus gekregen dat ik het niet eens meer wilde proberen. Afwijzing doet zoveel pijn dat alleen zijn makkelijker is. En toch probeerde ik net mijn dochter tot hetzelfde te bewegen, haar te stimuleren om te vragen of ze ook mee mocht doen. Terwijl ik precies weet in wat voor situatie ze zit. En haar inschatting is waarschijnlijk prima: ze is niet gewenst. En ik kan vinden dat ze zich maar aan moet passen, maar wat levert dat haar op? Op korte termijn is ze dan niet eenzaam, maar ten koste van wat?
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
dinsdag 15 juni 2021 om 11:22
Ja hoor. Ze zijn nu volwassen en ik vond eigenlijk elke leeftijd leuk. Het leukste vond ik de pubertijd al luisterden ze slecht toen, ik probeerde ze regelmatig op de hoek van de straat te zetten met een peuk en een biertje maar ze vertikten het.
Ik wilde eigenlijk helemaal geen moeder worden maar ik heb er toch wel behoorlijk van genoten.
Ik wilde eigenlijk helemaal geen moeder worden maar ik heb er toch wel behoorlijk van genoten.
...
dinsdag 15 juni 2021 om 13:22
Cruciaal zou voor mij in deze zijn of ze zelf ook wil afspreken. Afspreken met kinderen, die je niet zo liggen is heel ongemakkelijk. Mijn dochter heeft in de loop der tijd wel een paar aparte types opgeduikeld waar ze graag mee afspreekt. Die zitten niet in haar klas, maar komt ze wel op andere plekke tegen.Thalas schreef: ↑15-06-2021 11:00Daar worstel ik ook mee. Mijn dochter appte me zojuist, ze heeft pauze. Haar enige vriendschap is er niet en dus is ze alleen. Ze beschreef hoe andere kinderen afspraken met elkaar aan het maken waren en ik sta dan zó in dubio. Mijn eigen moeder pushte me altijd om contact te zoeken met andere kinderen. Vreselijk vond ik dat. Ik had zelf zo vaak het deksel op mijn neus gekregen dat ik het niet eens meer wilde proberen. Afwijzing doet zoveel pijn dat alleen zijn makkelijker is. En toch probeerde ik net mijn dochter tot hetzelfde te bewegen, haar te stimuleren om te vragen of ze ook mee mocht doen. Terwijl ik precies weet in wat voor situatie ze zit. En haar inschatting is waarschijnlijk prima: ze is niet gewenst. En ik kan vinden dat ze zich maar aan moet passen, maar wat levert dat haar op? Op korte termijn is ze dan niet eenzaam, maar ten koste van wat?
dinsdag 15 juni 2021 om 13:26
dinsdag 15 juni 2021 om 13:36
Dat is ook een moeilijke afweging. Als ze toneel moet spelen/zichzelf moet censureren om geaccepteerd te worden, hoeveel haalt ze dan nog uit zo’n contact? Staat de investering nog in verhouding tot het rendement?Thalas schreef: ↑15-06-2021 11:00Daar worstel ik ook mee. Mijn dochter appte me zojuist, ze heeft pauze. Haar enige vriendschap is er niet en dus is ze alleen. Ze beschreef hoe andere kinderen afspraken met elkaar aan het maken waren en ik sta dan zó in dubio. Mijn eigen moeder pushte me altijd om contact te zoeken met andere kinderen. Vreselijk vond ik dat. Ik had zelf zo vaak het deksel op mijn neus gekregen dat ik het niet eens meer wilde proberen. Afwijzing doet zoveel pijn dat alleen zijn makkelijker is. En toch probeerde ik net mijn dochter tot hetzelfde te bewegen, haar te stimuleren om te vragen of ze ook mee mocht doen. Terwijl ik precies weet in wat voor situatie ze zit. En haar inschatting is waarschijnlijk prima: ze is niet gewenst. En ik kan vinden dat ze zich maar aan moet passen, maar wat levert dat haar op? Op korte termijn is ze dan niet eenzaam, maar ten koste van wat?
Nee heb je, ja kun je krijgen
dinsdag 15 juni 2021 om 13:58
Lastig hoor, die dilemma's mbt pubers. Er wordt een heel ander soort beroep op je gedaan met kleintjes vs pubers. Ik merk wel dat ik naarmate ze ouder worden meer vertrouwen in ze krijg (oudste is 10, dus de pubertijd moet nog komen). Veel dingen ontwikkelen ook wel soort van vanzelf en lastigheidjes groeien ze overheen. Maar ja, dat gaat niet altijd op en je kan niet in de toekomst kijken op dat moment zelf.
dinsdag 15 juni 2021 om 14:11
Snap je. Uit diepe liefde voor je kind had je achteraf liever een andere beslissing genomen.Juliette schreef: ↑15-06-2021 09:49Het gaat mij niet zozeer om het ouderschap maar als een kind niet lekker mee gaat zeg maar (depressief en heel ongelukkig is en dat de rest van zijn leven zo zal blijven) dan blijft een kind de rest van je leven een grote zorg en is het pijnlijk ook voor ouders omdat je machteloos bent. Je wilt je kind gelukkig zien maar dat gaat soms gewoon niet gebeuren.
Ik zie mensen om me heen met kinderen die de ontwikkeling goed doorkomen, ook met hobbels natuurlijk en kunnen genieten van de kinderen, klein en als ze volwassen zijn. Maar wat als je kind nooit gelukkig zal zijn.
Ik denk wel eens had ik maar nooit aan een kind begonnen want ik had hem (nu volwassen) dit leed graag bespaart. Het is gewoon zo ruk allemaal.
Hier niet zo extreem, maar wel in mindere mate.
Knuffel voor jou!
dinsdag 15 juni 2021 om 14:47
Geniet van je vertrouwen nuflorita schreef: ↑15-06-2021 13:58Lastig hoor, die dilemma's mbt pubers. Er wordt een heel ander soort beroep op je gedaan met kleintjes vs pubers. Ik merk wel dat ik naarmate ze ouder worden meer vertrouwen in ze krijg (oudste is 10, dus de pubertijd moet nog komen). Veel dingen ontwikkelen ook wel soort van vanzelf en lastigheidjes groeien ze overheen. Maar ja, dat gaat niet altijd op en je kan niet in de toekomst kijken op dat moment zelf.
Ergens tussen hun 12de en 16de krijgen ze opeens allemaal een soort van tijdelijke hersenaandoening, waardoor dat vertrouwen weer wat deuken kan krijgen. Maar tegelijk zijn pubers fantastisch hoor.
Eigenlijk zijn alle fases leuk - ik was alleen echt echt echt geen baby mama. En nog steeds is kraambezoek niet een van mijn lievelingsdingen.
Aan de ene kant is het goed om het je goed af te wegen en na te denken, maar zelfs als je dit allemaal leest, kan je geloof ik niet echt invoelen hoe het echt voelt. Hoe moeilijk en hoe geweldig het tegelijkertijd kan zijn. Maar terug kan je nooit - dus het is een behoorlijk engagement wat je aangaat. Ik snap dan ook prima dat niet iedereen dat pad wil kiezen.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
dinsdag 15 juni 2021 om 15:52
Vind ik dus niet. Studeren eindigt met mega studieschuld, huizen huren of kopen, beide niet aan te komen of niet te betalen. Het schoonheidsideaal wat mega belangrijk is onder de jongere generaties, je moet een mooie auto, huis, dure vakanties enz enz. Ik leer ze heus dat het daar niet om draait maar overal is het beeld groter, beter, mooier…..
dinsdag 15 juni 2021 om 16:29
Kan me ook goed voorstellen dat het weer een heel nieuwe fase is, inclusief bijbehorende zorgen en loslaat momenten...Dat is inderdaad ook mooi aan het hebben van een kind: dat je zo'n heel proces mag volgen. Van baby tot volwassen mens met alle ontwikkelingen die erbij horen.belgali schreef: ↑15-06-2021 14:47Geniet van je vertrouwen nu
Ergens tussen hun 12de en 16de krijgen ze opeens allemaal een soort van tijdelijke hersenaandoening, waardoor dat vertrouwen weer wat deuken kan krijgen. Maar tegelijk zijn pubers fantastisch hoor.
Eigenlijk zijn alle fases leuk - ik was alleen echt echt echt geen baby mama. En nog steeds is kraambezoek niet een van mijn lievelingsdingen.
Aan de ene kant is het goed om het je goed af te wegen en na te denken, maar zelfs als je dit allemaal leest, kan je geloof ik niet echt invoelen hoe het echt voelt. Hoe moeilijk en hoe geweldig het tegelijkertijd kan zijn. Maar terug kan je nooit - dus het is een behoorlijk engagement wat je aangaat. Ik snap dan ook prima dat niet iedereen dat pad wil kiezen.
dinsdag 15 juni 2021 om 16:40
SEM72 schreef: ↑15-06-2021 15:52Vind ik dus niet. Studeren eindigt met mega studieschuld, huizen huren of kopen, beide niet aan te komen of niet te betalen. Het schoonheidsideaal wat mega belangrijk is onder de jongere generaties, je moet een mooie auto, huis, dure vakanties enz enz. Ik leer ze heus dat het daar niet om draait maar overal is het beeld groter, beter, mooier…..
Ik lees niks anders dan hoe het in mijn eigen jeugd ook was. Toen was dat anorectische heroin chic het lichaamsbeeld. Nee, dat was lekker gezond. Studiefinaciering had je toen wel maar van een prestatiebeurs alleen kon je ook geen vrolijk studentenleven leiden en op kamers hoor. Al mijn leeftijdsgenoten hadden een studieschuld. .
Kamers waren nog moeilijker te vinden dan nu, nu heb je veel meer studentenhuisvesting en studentenhuurcontracten enkel voor studerenden via de woningbouw. 25 jaar geleden moest je via via aan een kamertje komen, iets dat in een stad als Amsterdam ook toen zeer moeilijk was.
Een huis kopen is nu supermoeilijk, dat is over 20 jaar als je kind een huis gaat kopen wellicht heel anders. In de jaren 80 was het overigens ook heel moeilijk met hoge rentes en economische crises. En daarvoor was het benauwend verzuild en daarvoor was het oorlog. Elke tijd kent zijn uitdagingen.
Het is nu echt niet slecht hoor. En inderdaad, veiliger dan ooit, ondanks dat we dat niet zo voelen..
Ik denk wel dat de psychologische en emotionele uitdagingen wat groter zijn omdat we de hele dag gebombardeerd worden met informatie en elk nieuwsfeitje te horen krijgen (wat vroeger niet een nieuws was!). Daardoor voelen we ons onveiliger en voelen we meer FOMO.
Ik investeer daarom vooral in de emotionele ontwikkeling van mijn kinderen. Wat ze tegen gaan komen in het leven daar kan je niks aan doen, het enige dat je kan doen is ze zoveel mogelijk handvatten meegeven om er mee om te gaan en zich zeker te voelen.
dinsdag 15 juni 2021 om 20:50
Mijn kinderen lopen aardig richting de 20 voor hun is studeren en huizen kopen/ huren al dichterbij dan jou kinderen heb ik het idee. En dat ziet er toch niet echt rooskleurig uit. Hoop dat ze voorlopig nog lekker thuis blijven wonen, scheelt ze aardig geld zorgen nu en later.Parella schreef: ↑15-06-2021 16:40Ik lees niks anders dan hoe het in mijn eigen jeugd ook was. Toen was dat anorectische heroin chic het lichaamsbeeld. Nee, dat was lekker gezond. Studiefinaciering had je toen wel maar van een prestatiebeurs alleen kon je ook geen vrolijk studentenleven leiden en op kamers hoor. Al mijn leeftijdsgenoten hadden een studieschuld. .
Kamers waren nog moeilijker te vinden dan nu, nu heb je veel meer studentenhuisvesting en studentenhuurcontracten enkel voor studerenden via de woningbouw. 25 jaar geleden moest je via via aan een kamertje komen, iets dat in een stad als Amsterdam ook toen zeer moeilijk was.
Een huis kopen is nu supermoeilijk, dat is over 20 jaar als je kind een huis gaat kopen wellicht heel anders. In de jaren 80 was het overigens ook heel moeilijk met hoge rentes en economische crises. En daarvoor was het benauwend verzuild en daarvoor was het oorlog. Elke tijd kent zijn uitdagingen.
Het is nu echt niet slecht hoor. En inderdaad, veiliger dan ooit, ondanks dat we dat niet zo voelen..
Ik denk wel dat de psychologische en emotionele uitdagingen wat groter zijn omdat we de hele dag gebombardeerd worden met informatie en elk nieuwsfeitje te horen krijgen (wat vroeger niet een nieuws was!). Daardoor voelen we ons onveiliger en voelen we meer FOMO.
Ik investeer daarom vooral in de emotionele ontwikkeling van mijn kinderen. Wat ze tegen gaan komen in het leven daar kan je niks aan doen, het enige dat je kan doen is ze zoveel mogelijk handvatten meegeven om er mee om te gaan en zich zeker te voelen.
dinsdag 15 juni 2021 om 20:51
Mooi topic. Ik heb zelf geen kinderen, geen sterke wens en om een aantal van de al genoemde redenen is het ook nooit een serieuze overweging geweest. Ik vind het leven niet makkelijk en daarom ook niet bijzonder leuk. En ik zou bang zijn dat daar en in wat andere zaken toch een erfelijke component zit. En ik denk dat het moederschap een te groot offer zou zijn voor hoe ik in elkaar zit. Snel overprikkeld, snel vermoeid en (daardoor) regelmatig rust nodig. Ik zou denk ik 'verdwijnen' in het moederschap en niet vrijwillig.
Natuurlijk, zoals een paar mensen al aangaven, is het ook een beetje een non-vraag of je 'met de kennis van nu' wel of niet aan kinderen zou beginnen. Maar ik vind het wel belangrijk, vanwege het taboe dat e nog steeds op rust, spijt van het krijgen van kinderen. Ik hoop oprecht dat dat taboe steeds meer zal verdwijnen. Natuurlijk blijven mensen zich verkijken op de impact van het ouderschap of onvoorziene dingen... maar wat mij betreft mag de vanzelfsprekendheid er echt nog wel wat meer vanaf. Het ouderschap lijkt mij de nodige overwegingen vooraf waardig.
Natuurlijk, zoals een paar mensen al aangaven, is het ook een beetje een non-vraag of je 'met de kennis van nu' wel of niet aan kinderen zou beginnen. Maar ik vind het wel belangrijk, vanwege het taboe dat e nog steeds op rust, spijt van het krijgen van kinderen. Ik hoop oprecht dat dat taboe steeds meer zal verdwijnen. Natuurlijk blijven mensen zich verkijken op de impact van het ouderschap of onvoorziene dingen... maar wat mij betreft mag de vanzelfsprekendheid er echt nog wel wat meer vanaf. Het ouderschap lijkt mij de nodige overwegingen vooraf waardig.
dinsdag 15 juni 2021 om 20:58
Ja zeker. Had alleen een eventueel 2e direct(er) achter de eerste aan moeten doen. Toen kind jaartje of 1,5/2 was.
Ergens wil ik nu nog wel een 2e (als dat lukt), echter zie ik erg op tegen de eerste 2 jaren
. Eerste kind is nu redelijk lekker zelfstandig (wel onderbouw basisschool, maar leven is stuk makkelijker nu).
Ik denk dan wel eens ooo een 2e is wel heel leuk (kijk ook continue naar woningen met meerdere slaapkamers), maar anderzijds denk ik ook; goh, als ik het bij 1tje laat, ben ik straks 40 (lekker jong nog) en is kind 14. Heb je zelf op vrij jonge leeftijd je vrijheid al wat terug. Begin ik nu/straks nog aan een 2e, dan zit ik op m’n 40e misschien nog met een 4/5 jarige. Wil ik dat dan nog? En ook, eerste kind is makkelijk/leuk/lief kind. Bij een 2e kan dat natuurlijk anders zijn. Of je kunt een kindje krijgen met een beperking of gedragsproblemen. Mijn leven nu is vrij relaxt. Vraag is of ik dat ook aan zou kunnen en wil etc.
Lastig, lastig...
Ergens wil ik nu nog wel een 2e (als dat lukt), echter zie ik erg op tegen de eerste 2 jaren
. Eerste kind is nu redelijk lekker zelfstandig (wel onderbouw basisschool, maar leven is stuk makkelijker nu). Ik denk dan wel eens ooo een 2e is wel heel leuk (kijk ook continue naar woningen met meerdere slaapkamers), maar anderzijds denk ik ook; goh, als ik het bij 1tje laat, ben ik straks 40 (lekker jong nog) en is kind 14. Heb je zelf op vrij jonge leeftijd je vrijheid al wat terug. Begin ik nu/straks nog aan een 2e, dan zit ik op m’n 40e misschien nog met een 4/5 jarige. Wil ik dat dan nog? En ook, eerste kind is makkelijk/leuk/lief kind. Bij een 2e kan dat natuurlijk anders zijn. Of je kunt een kindje krijgen met een beperking of gedragsproblemen. Mijn leven nu is vrij relaxt. Vraag is of ik dat ook aan zou kunnen en wil etc.
Lastig, lastig...
anoniem_405244 wijzigde dit bericht op 15-06-2021 21:00
13.97% gewijzigd
woensdag 16 juni 2021 om 09:30
Ik heb getwijfeld en toch voor ja gestemd. Wel vind ik de babyfase zwaar, en daar zitten we weer middenin. Ik ben blij dat er 3.5 jaar tussen de kinderen zit. We hebben ook een meisje van 9 jaar in huis en hoewel dit tijdelijk was bedoeld, gaat het richting adoptie. Als je me 5 jaar geleden had gesproken, meer dan fulltime werkend in vrij gevaarlijke landen had niemand en ik nog het minste dit bedacht. Achteraf had ik 1 biologisch kind misschien genoeg gevonden. Maar dat is achteraf en ze is pas baby.
woensdag 16 juni 2021 om 09:43
Zeker, en dat terwijl het voor mij nooit perse hoefde. Ik denk dat ik ook zonder kinderen een heel fijn leven had gehad en meestal gelukkig was geweest, maar ik vind het veel leuker om moeder te zijn dan ik ooit had durven denken. Niet alleen omdat ik geweldig leuke kinderen heb, maar ook omdat ik kanten van mezelf heb ontdekt waardoor ik mezelf een leuker en beter mens vind.
woensdag 16 juni 2021 om 10:06
mallebeppie schreef: ↑16-06-2021 09:39Ik hou zo ontzettend veel van mijn kind, dat ik het verdriet wat zij heeft gekend door het overlijden van haar vader door suïcide en alle bijkomende struggles had willen besparen.
Als ik dat van te voren had geweten, zou zij niet zijn geboren.
Ach wat verdrietig. Ja, dat valt wel in de categorie ernstig leed dat je je kinderen koste wat kost wilt besparen. Zelfs niet geboren had willen laten worden.
Heeft ze therapie?
Het is misschien een geruststelling dat de meeste mensen ook met een flinke deuk en een kras hier en daar, alsnog prima gelukkige levens leiden op een zeker moment in hun leven, ook al lijkt het nu nog zo uitzichtloos. Zeker als ze veel mentale ondersteuning krijgen.
Dat is makkelijk te zeggen als buitenstaander maar als je niks anders meer rest dan moet je als ouder maar vertrouwen op de veerkracht van de mens.
woensdag 16 juni 2021 om 10:14
Ja, dat zeker. Ik zou m’n jongens voor geen goud willen missen. Wat brengen zijn veel liefde, geluk en hilariteit. Maar ook zorgen.
Wat dat betreft vind ik het een enorme beproeving. Waar ik vrij zelfverzekerd in het leven sta, voel ik me als moeder snel kwetsbaar. Ik laat lastiger los dan ik dacht, maak me snel zorgen, wil het ‘te goed’ doen en kan hierdoor niet altijd genieten van m’n kinderen. Daar baal ik soms van.
Wat dat betreft vind ik het een enorme beproeving. Waar ik vrij zelfverzekerd in het leven sta, voel ik me als moeder snel kwetsbaar. Ik laat lastiger los dan ik dacht, maak me snel zorgen, wil het ‘te goed’ doen en kan hierdoor niet altijd genieten van m’n kinderen. Daar baal ik soms van.
woensdag 16 juni 2021 om 10:18
Dank voor je berichtje. Ze heeft meerdere malen hulp gehad. Ik kon het ook niet in mijn eentje dragen voor haar en als moeder sta je zo dicht bij je kind, dat je er ook niet meer objectief naar kunt kijken. Hulp van buitenaf was echt nodig.Parella schreef: ↑16-06-2021 10:06Ach wat verdrietig. Ja, dat valt wel in de categorie ernstig leed dat je je kinderen koste wat kost wilt besparen. Zelfs niet geboren had willen laten worden.
Heeft ze therapie?
Het is misschien een geruststelling dat de meeste mensen ook met een flinke deuk en een kras hier en daar, alsnog prima gelukkige levens leiden op een zeker moment in hun leven, ook al lijkt het nu nog zo uitzichtloos. Zeker als ze veel mentale ondersteuning krijgen.
Dat is makkelijk te zeggen als buitenstaander maar als je niks anders meer rest dan moet je als ouder maar vertrouwen op de veerkracht van de mens.
Inmiddels is ze een puber, doet het prima op school. Maar met enige regelmaat komt er nog diep verdriet naar boven. En dat doet heel zeer. Haar, maar ook mij.
En begrijp me niet verkeerd, ik wil haar voor geen goud missen, ze is mijn alles, maar oh wat had ik haar bepaalde strubbelingen graag willen besparen.
Ook opmerkingen van zowel kinderen als volwassenen rondom dit thema zijn soms keihard.
woensdag 16 juni 2021 om 13:23
Ik heb toch voor ja gekozen. Ik vind het ouderschap ontzettend zwaar en kan ook niet fulltime voor ze zorgen. Maar als ik mijn kinderen niet had gehad, had ik nooit gevoeld hoe onveilig en zwaar mijn eigen jeugd was. En had ik niet zoveel geleerd, over mezelf, over schuldgevoel, over compassie en verbinding.
