Kinderen
alle pijlers
Kinderen, zou je het opnieuw doen?
maandag 14 juni 2021 om 20:28
Als je de tijd terug kon draaien, zou je dan opnieuw kiezen voor het ouderschap?
Waarom wel of juist niet?
Reden voor topic
De laatste jaren heb ik via mijn netwerk een aantal personen ontmoet die uit zichzelf aangaven dat zij erg van hun kinderen houden, maar toch spijt hadden dat zij voor het ouderschap hadden gekozen. Ik ben benieuwd hoe personen buiten mijn netwerk dit ervaren. Ook omdat ik zelf in de overwegingsfase zit (gaan we wel/ niet voor het ouderschap)![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Waarom wel of juist niet?
Reden voor topic
De laatste jaren heb ik via mijn netwerk een aantal personen ontmoet die uit zichzelf aangaven dat zij erg van hun kinderen houden, maar toch spijt hadden dat zij voor het ouderschap hadden gekozen. Ik ben benieuwd hoe personen buiten mijn netwerk dit ervaren. Ook omdat ik zelf in de overwegingsfase zit (gaan we wel/ niet voor het ouderschap)
anoniem_64b796d63a884 wijzigde dit bericht op 14-06-2021 20:32
Reden: Verduidelijking
Reden: Verduidelijking
4.38% gewijzigd
dinsdag 15 juni 2021 om 09:58
Hoe oud is/zijn je kind(eren) Florita ? Ik had het als baby- en peutermoeder ook echt zwaar met zo'n hummeltje dat natuurlijk nog niet voor zichzelf kan zorgen of opkomen. Ik was op dat moment echt veel te perfectionistisch en streng voor mezelf.florita schreef: ↑15-06-2021 09:21Dit vind ik wel een mooi perspectief. Ik heb het eerder omgekeerd, vind het veel lastiger van mezelf te accepteren dat ik mijn mindere kanten heb en twijfel dan aan mezelf als moeder. Op de een of andere manier leg ik de lat in het moederschap veel hoger dan in andere dingen, of mijn werk gaat me gewoon makkelijker af, kan ook. In mijn werk denk ik bij een mindere dag 'morgen beter', als moeder vind ik het lastiger te verkroppen als ik een dagje niet zo opgeruimd en postief kan reageren als ik in mijn hoofd heb.
Toen mijn kind zelf een "mensje" werd met positieve en negatieve karaktereigenschappen en ik gewoon ondanks alles onvoorwaardelijk van haar hield, zag ik in dat ikzelf ook niet perfect hoefde te zijn. Goed genoeg was prima. Ik heb ook van niemand zoveel onvoorwaardelijke liefde teruggekregen als van mijn kind. Nu ze pubert, hebben we uiteraard wel eens onze botsingen, maar we weten allebei dat de band zo goed als onbreekbaar is. Ook al maak je eens een foutje of zeg je het verkeerde op het verkeerde moment - dat maak je later wel weer goed.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
dinsdag 15 juni 2021 om 09:59
watdachtjehiervan schreef: ↑15-06-2021 09:56Toen je zwanger werd zag de wereld er heel rooskleurig uit?
Je vraagt het niet aan mij, maar toen ik zwanger was wist ik niet wat ik nu weet.
Overigens heb ik 'ja' gestemd; ik heb de hoop dat we met zijn allen het tij nog kunnen keren.
dinsdag 15 juni 2021 om 10:00
Nee absoluut niet.
Ik heb nooit de druk gevoeld dat ik ze moet krijgen.
Ik lees vooral voor mijzelf weer de bevestiging dat ik niet moet luisteren als ik weer heel even twijfel. Dat is eigenlijk best fijn. Al vind ik het ook jammer dat ik bepaalde dingen nooit zal meemaken, maar ik weet dat het beter is
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
dinsdag 15 juni 2021 om 10:00
Juliette schreef: ↑15-06-2021 09:49Het gaat mij niet zozeer om het ouderschap maar als een kind niet lekker mee gaat zeg maar (depressief en heel ongelukkig is en dat de rest van zijn leven zo zal blijven) dan blijft een kind de rest van je leven een grote zorg en is het pijnlijk ook voor ouders omdat je machteloos bent.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
dinsdag 15 juni 2021 om 10:03
Wat fijn dat dat meer kwam met de tijd. Mijn kinderen zijn 8&10, dus niet meer zo klein. Ik vind het absoluut meer genieten in deze fase en het strenge naar mezelf wordt ook wel minder, maar het sluimert nog wel. Ik herken trouwens wel wat je zegt over die trekjes van jezelf in je kinderen zijn en er dan heel mild naar kunnen kijken (bij hun).belgali schreef: ↑15-06-2021 09:58Hoe oud is/zijn je kind(eren) Florita ? Ik had het als baby- en peutermoeder ook echt zwaar met zo'n hummeltje dat natuurlijk nog niet voor zichzelf kan zorgen of opkomen. Ik was op dat moment echt veel te perfectionistisch en streng voor mezelf.
Toen mijn kind zelf een "mensje" werd met positieve en negatieve karaktereigenschappen en ik gewoon ondanks alles onvoorwaardelijk van haar hield, zag ik in dat ikzelf ook niet perfect hoefde te zijn. Goed genoeg was prima. Ik heb ook van niemand zoveel onvoorwaardelijke liefde teruggekregen als van mijn kind. Nu ze pubert, hebben we uiteraard wel eens onze botsingen, maar we weten allebei dat de band zo goed als onbreekbaar is. Ook al maak je eens een foutje of zeg je het verkeerde op het verkeerde moment - dat maak je later wel weer goed.
dinsdag 15 juni 2021 om 10:07
Volmondig ja, maar goed de kleine is ook pas 7 maanden, dus nog geen 2 is nee en puberfase meegemaakt.
Tot nu toe vind ik moeder zijn echt 100% meevallen, maar we hebben ook echt een heel makkelijk kind. Huilt bijna niet, doet lekker haar ding en slaapt 's nachts langer dan ons. En ik heb nog nooit zoveel liefde voor iemand gevoeld.
Het scheelt denk ik ook wel dat ik niets om vakanties, uitgaan en dat soort dingen geef. Ik heb namelijk niet het idee dat ik ook maar iets heb hoeven inleveren, ik heb alleen maar meer erbij gekregen
Tot nu toe vind ik moeder zijn echt 100% meevallen, maar we hebben ook echt een heel makkelijk kind. Huilt bijna niet, doet lekker haar ding en slaapt 's nachts langer dan ons. En ik heb nog nooit zoveel liefde voor iemand gevoeld.
Het scheelt denk ik ook wel dat ik niets om vakanties, uitgaan en dat soort dingen geef. Ik heb namelijk niet het idee dat ik ook maar iets heb hoeven inleveren, ik heb alleen maar meer erbij gekregen
dinsdag 15 juni 2021 om 10:13
Ik reageer op iemand die zegt nu niet meer aan kinderen te beginnen omdat we zo'n puinhoop hebben gemaakt van de wereld. Ik weet niet hoe oud haar kind is maar dat is toch al een hele tijd aan de gang?!
dinsdag 15 juni 2021 om 10:17
Ik snap je volledig.Love2themoon schreef: ↑14-06-2021 20:50Zo dat is een lastige. Ik heb als antwoord nee. Dit heeft niks met mijn kind te maken maar meer met hoe ik de maatschappij zie veranderen. Alles word duurder, de woningnood en ga zo maar door. Dus soms kan ik weleens denken: ik heb jou op de wereld gezet en ik zorg voor je en hopelijk sla je straks je vleugels uit en vind je je weg en word je gelukkig. Maar de verantwoordelijkheid en de zorgen er om heen.....man man man. Voor mijn kind leefde ik veel meer zonder zorgen. Aan de andere kant kan ik me ook weer geen leven zonder kind meer voorstellen. Sorry is vast een warrig verhaal.
Ik had en heb veel zorgen om mijn zoon. Hij was heel jong toen zijn vader besloot uit ons leven te 'verdwijnen'. Die jaren daarna waren pittig, maar ik heb ze niet ervaren als loodzwaar.
Pas de laatste jaren ervaar ik het wel als zwaar. Cliché, maar zo waar in mijn geval: kleine kinderen, kleine zorgen etc.
Tel daarbij alle negatieve ontwikkelingen in de wereld op....
En nu mijn vader, onze steun en toeverlaat, zo plots is weggevallen, heeft me dat nog wat angstiger/bezorgder gemaakt.
Ik hou zielsveel van mijn zoon, maar heb zorgen om zijn toekomst en de rest van zijn generatie (en de daarop volgende)
dinsdag 15 juni 2021 om 10:19
Beter dan nu, vind ik.watdachtjehiervan schreef: ↑15-06-2021 09:56Toen je zwanger werd zag de wereld er heel rooskleurig uit?
dinsdag 15 juni 2021 om 10:26
Ik ook met een andere man. Ik werd ongewenst zwanger en ben er toch voor gegaan. Ik ben niet altijd blij geweest en met tijd en wijle is het nog steeds lastig door mijn zoon zijn autisme maar ik zou het zo over doen want ik heb echt een geweldige, lieve zoon.fluttershy schreef: ↑14-06-2021 20:39Jawel, maar met een andere man (of dus eventueel niet). Ik wilde zo (veel te) graag settelen destijds.
Als iemand mij elke dag laat lachen is hij het wel.
dinsdag 15 juni 2021 om 10:29
watdachtjehiervan schreef: ↑15-06-2021 10:13Ik reageer op iemand die zegt nu niet meer aan kinderen te beginnen omdat we zo'n puinhoop hebben gemaakt van de wereld. Ik weet niet hoe oud haar kind is maar dat is toch al een hele tijd aan de gang?!
Ja, daar reageerde ik toch op? Er is een verschil tussen de feitelijke wereld en dat wat je weet van die feitelijke wereld. Je kunt geen beslissingen nemen op basis van de feitelijke wereld als je niet precies weet wat die inhoudt.
dinsdag 15 juni 2021 om 10:33
Dit! mijn zoon kwam gisteren totaal overstuur thuis van een introductie op zijn nieuwe school. Ik had al ingeschat wat hij wil doen te zwaar voor hem is maar hij wilde het perse...maar als je zo'n gast van bijna 1.90 en bijna 18 jaar oud huilend in je arme hebt dan breekt echt je moederhart omdat je weet dit gaat inderdaad niet meer over met een knuffel en een kus....de weg naar het volwassen worden...pfffff
dinsdag 15 juni 2021 om 10:35
Is maar net wat je een hele tijd noemt. Een hele poos was er die Gevaarlijke Grens van 2 graden waar we misschien ooit tegen aan zouden lopen en waar we vooral bij uit de buurt moesten blijven, maar waar we nog ver zat van zaten dus "dat komt vast goed". Nu is De Gevaarijke Grens van 2 graden het doel in het Parijs akkoord, en velen gaan zelfs dat niet halen (gaat uberhaupt een land die grens halen?). En ALS we die 2 graden wel gaan halen is het nog steeds redelijk rampzalig. Als we over die grens heen gaan, hebben we echt een probleem. Binnen 50 jaar. En het zit er dus dik in dat we er over heen gaan.watdachtjehiervan schreef: ↑15-06-2021 10:13Ik reageer op iemand die zegt nu niet meer aan kinderen te beginnen omdat we zo'n puinhoop hebben gemaakt van de wereld. Ik weet niet hoe oud haar kind is maar dat is toch al een hele tijd aan de gang?!
Ik heb het idee dat veel mensen geen idee hebben wat voor shitstorm ons te wachten staat en dat je eigenlijk hoopt op een wonder als je zegt "och dat komt vast allemaal wel goed".
But I digress, ik ben hartstikke off-topic.
dinsdag 15 juni 2021 om 10:37
Zo herkenbaar. En weten dat je ze af en toe moet laten zoeken - hun eigen lessen moet laten leren. Je ziet ze strugglen, maar je kan het niet meer voor ze oplossen.Sjaantje37 schreef: ↑15-06-2021 10:33Dit! mijn zoon kwam gisteren totaal overstuur thuis van een introductie op zijn nieuwe school. Ik had al ingeschat wat hij wil doen te zwaar voor hem is maar hij wilde het perse...maar als je zo'n gast van bijna 1.90 en bijna 18 jaar oud huilend in je arme hebt dan breekt echt je moederhart omdat je weet dit gaat inderdaad niet meer over met een knuffel en een kus....de weg naar het volwassen worden...pfffff
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
dinsdag 15 juni 2021 om 10:40
Dit ja. Mooi omschreven. Toen de kinderen klein waren had ik totaal geen zorgen en was het allemaal alleen maar leuk. Nu ze ouder zijn, zijn er wel zorgen en dat vind ik soms best zwaar. Dat ligt niet aan mijn kinderen overigens: die zijn ontzettend leuk. Maar de buitenwereld is niet altijd leuk vanaf een bepaalde leeftijd en je invloed als ouder wordt steeds kleiner (wat ook zo hoort).belgali schreef: ↑15-06-2021 00:57Ik zou het zo opnieuw doen, ook al heb ik het ook 100% onderschat. En dan heb ik het niet over de baby-, peuter-, kleuterleeftijd waar je als ouder nog heel veel zelf in de hand hebt. Als ze groter worden, komen de echte grote zorgen. Dingen waar je niet tegenop kan plannen.
Vinden ze hun weg op school, in de wereld, zijn ze gezegend met gezondheid. Overkomt ze niets naars tijdens het stappen of gaat er niet iemand die ze erg na staat te vroeg dood. Zijn ze gelukkig. Allemaal dingen waar je zelf steeds minder vat op krijgt, want het grote loslaten moet dan beginnen. Dat kan me soms wel eens aanvliegen, dat ze dan opeens zo snel groot zijn en dat er gewoon ook af en toe nare dingen met je kind gebeuren. Als je dan ziet dat ze tegenslagen ook kunnen overwinnen, maakt dat je weer blij. Maar eigenlijk ligt je hart een soort van permanent open als je kinderen hebt. Je voelt hun vreugde maar ook hun verdriet.
Ik ben wel veel meer van mezelf gaan houden. Vergeef mezelf mijn mindere kantjes sneller. Want mijn dochter heeft ze deels ook en haar vind ik perfect zoals ze is. Ik ben sterker geworden en heb veel meer een duidelijk doel in mijn leven. Niet alles draait om mijn kind en mijn eigen werk en sociale leven zijn ook belangrijk, maar ik weet dat ze prioriteit 1 is. Dat geeft ook een zekere rust voor mezelf.
dinsdag 15 juni 2021 om 10:42
Ik heb ja gezegd, ook al vind ik het ouderschap zwaar; met ons “anders dan gemiddeld” kind. Vooral icm onze maatschappij/cultuur. Hem daarentegen vind ik geweldig. Houd zielsveel van hem en ik koester de goede band die we hebben. Niet alleen hij ontwikkelt zich continu; ik heb door hem zoveel geleerd en ben zo gegroeid.
Ik hoop dat hij zijn talenten kan gaan ontdekken. Dat hij mag en kan zijn wie hij is. Dat hij gaat genieten van het leven op een manier die bij hem past; dat hij zijn betekenis gaat vinden. Helaas is dat niet vanzelfsprekend en daar maak ik me wel eens zorgen over. Maar dan herpak ik me. Hij heeft ouders nodig die onvoorwaardelijk in hem geloven en (nu nog) voor hem “strijden” wanneer nodig.
Ik hoop dat hij zijn talenten kan gaan ontdekken. Dat hij mag en kan zijn wie hij is. Dat hij gaat genieten van het leven op een manier die bij hem past; dat hij zijn betekenis gaat vinden. Helaas is dat niet vanzelfsprekend en daar maak ik me wel eens zorgen over. Maar dan herpak ik me. Hij heeft ouders nodig die onvoorwaardelijk in hem geloven en (nu nog) voor hem “strijden” wanneer nodig.
dinsdag 15 juni 2021 om 10:42
Ik kan me hierom ook wel druk maken, maar niet meer dan pakweg 15 jaar terug. Ik heb een studie in deze richting gevolgd en echt, de dingen die nu een publieke zorg zijn, zagen we allang aankomen. Ergens vind ik het dan postief dat er in elk geval meer aandacht voor is, maar helaas ontbreekt het op allerlei fronten aan actie. Tegelijkertijd denk ik dat de aarde nog wel even 'leefbaar' blijft. En op lange termijn lost het zichzelf wel op, maar wellicht dan zonder de mens (ik zie dat niet perse als iets negatiefs). Voor mij geen reden om voor mijn kinderen geen directe toekomst meer te zien.Ugli schreef: ↑15-06-2021 10:35Is maar net wat je een hele tijd noemt. Een hele poos was er die Gevaarlijke Grens van 2 graden waar we misschien ooit tegen aan zouden lopen en waar we vooral bij uit de buurt moesten blijven, maar waar we nog ver zat van zaten dus "dat komt vast goed". Nu is De Gevaarijke Grens van 2 graden het doel in het Parijs akkoord, en velen gaan zelfs dat niet halen. En ALS we die 2 graden wel gaan halen is het nog steeds redelijk rampzalig. Als we over die grens heen gaan, hebben we echt een probleem. Binnen 50 jaar. En het zit er dus dik in dat we er over heen gaan.
Ik heb het idee dat veel mensen geen idee hebben wat voor shitstorm ons te wachten staat en dat je eigenlijk hoopt op een wonder als je zegt "och dat komt vast allemaal wel goed".
But I digress, ik ben hartstikke off-topic.
dinsdag 15 juni 2021 om 10:44
Hahahaha heerlijk dit en zo herkenbaar al is de mijne al een tijdje geen 10 meer.lemoos2 schreef: ↑14-06-2021 23:37Naast plannen en RRR heb je ook gewoon te maken met een karakter van iemand.
Het is gewoon ook niet makkelijk om aan te sluiten bij behoeftes en specifieke drempels van een uniek iemand. Zeker als dat niet op jouw ‘blue print’ lijkt.
Terwijl ik dit schrijf ligt er een 10-jarige naast mij te zuchten want morgen heeft hij Cito rekenen. En niemand, helemaal niemand begrijpt zijn stress. Pa is afgeserveerd want die zegt alleen dingen die ouders altijd zeggen. Zoals ‘meer dan je best kun je niet doen’ en ‘het maakt helemaal niets uit liefje’. En ik snap het ook niet want ik moet vragen naar zijn stressreden en als ik het moet vragen ‘dan begrijp ik het sowieso al niet’. En aan ‘geklef’ doet hij niet meer. Heeft ook nooit geholpen dat stomme geknuffel. Gadverdamme mama!
En terwijl man onder nog harder zit te stressen over het geestelijk welzijn van zoon ligt hij intussen te chillen op mijn masserende kussen met mijn zijden oogmasker op. En moet ik ‘voor de zekerheid’ zijn haar controleren oftewel kroelen op luizen.
dinsdag 15 juni 2021 om 10:48
Waar ik ook mee worstel als ouder is het dilemma: Je kind is perfect en de maatschappij is hard. Is het juiste advies dan "pas je maar aan aan de harde wereld" of "blijf jezelf no matter what". Dat laatste wil ik eigenlijk - toch hoor ik mezelf af en toe ook zeggen "zou je dat nu wel aantrekken?".
Als ouder moet je erg veel dingen afwegen - je moet ook goed weten waar je eigenlijk voor staat. Wat je wil meegeven in de opvoeding? Mijn puber komt af en toe met dingen waarvan ik denk "help - daar heb ik nog nooit zo over nagedacht, wat denk ik daar eigenlijk van? "
Het allerleukste vind ik trouwens wel dat je zelf jong van geest blijft als je je open stelt voor hun leefwereld. En dat je jezelf ook wel eens in vraag durft te stellen.
Als ouder moet je erg veel dingen afwegen - je moet ook goed weten waar je eigenlijk voor staat. Wat je wil meegeven in de opvoeding? Mijn puber komt af en toe met dingen waarvan ik denk "help - daar heb ik nog nooit zo over nagedacht, wat denk ik daar eigenlijk van? "
Het allerleukste vind ik trouwens wel dat je zelf jong van geest blijft als je je open stelt voor hun leefwereld. En dat je jezelf ook wel eens in vraag durft te stellen.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
dinsdag 15 juni 2021 om 10:53
Ja, ik heb ook een studie in deze richting gevolgd. Ik heb 10 jaar geleden al geleerd wat je nu overal in de headlines ziet. En NOG wordt er geen kont gedaan. We weten het allang dondersgoed maar nobody cares. Het is alsof we op een spoor zitten vast gebonden met een trein die op ons af komt denderen, en in plaats van jezelf los te maken blijven we liggen en verwachten we dat we op de één of andere manier vast wel los komen voor die trein ons raakt. Misschien een beetje heen en weer wiebelen alvast.florita schreef: ↑15-06-2021 10:42Ik kan me hierom ook wel druk maken, maar niet meer dan pakweg 15 jaar terug. Ik heb een studie in deze richting gevolgd en echt, de dingen die nu een publieke zorg zijn, zagen we allang aankomen. Ergens vind ik het dan postief dat er in elk geval meer aandacht voor is, maar helaas ontbreekt het op allerlei fronten aan actie. Tegelijkertijd denk ik dat de aarde nog wel even 'leefbaar' blijft. En op lange termijn lost het zichzelf wel op, maar wellicht dan zonder de mens (ik zie dat niet perse als iets negatiefs). Voor mij geen reden om voor mijn kinderen geen directe toekomst meer te zien.
Ik ben niet bang voor het ten ondergaan van het leven op aarde op de aarde zelf, de aarde doesn't care of ie -10 of 100 graden Celcius is en wat voor aids atmosfeer hij met zich mee sjouwt. En alle levensvormen die nu worden uitgeroeid worden vast wel weer vervangen met nieuwe levensvormen. Zo gaat het altijd. Of wij als mens erdoorheen komen, och we zijn met zoveel, er blijft vast wel een handje vol leven. Maar of de maatschappij in deze vorm het gaat overleven, dat durf ik ten zeerste te betwijfelen. En dat is wel waar je op in zet als je een kind neemt neem ik aan. Althans, wel de generatie die je nu op de aardkloot zet. Want die gaan die kritische jaren meemaken (ik waarschijnlijk ook trouwens, maar ja ik ben er al dus ik blijf wel ff rondhangen
).
ugli wijzigde dit bericht op 15-06-2021 10:55
5.14% gewijzigd
dinsdag 15 juni 2021 om 10:54
Ik ben geneigd ja te zeggen, dat ik het weer zou doen, omdat ik zielsveel van mijn kinderen houd en ik ze enorm leuk vindt. Tegelijkertijd vind ik de zorgen die je eigenlijk altijd hebt vreselijk, wat per volwassene verschilt hoe je dat ervaart. In elke levensfase heb je andere zorgen, maar doordat ik uberhaupt kinderen heb gekregen ben ik ergens ook altijd bezorgd. En dat is niet dagelijks hoor, dat ik me elke dag druk maak, maar gewoon het feit dat je niet weet hoe hun leven gaat verlopen, welke (verkeerde) mensen ze tegenkomen, nare dingen die ze gaan meemaken. Het liefst zou ik ze altijd bij me houden en beschermen tegen alle kwaad in de wereld.
Een reden om te twijfelen of ik het opnieuw zou doen is het feit dat je kinderen er altijd zijn. 24 uur per dag, elke dag (mijn kinderen zijn onderbouw basisschool leeftijd). Voor elk dingen wat je buiten de deur wilt doen moet je opvang regelen, het spontaan op reis gaan mis ik. Eigenlijk het hele plannen van het gezinsleven zou ik niet missen denk ik.
Maar tegelijkertijd vind ik het zo gezellig, de rumoer in huis, de gesprekken, de humor, de onbevangenheid etc. Ach, als je van tevoren alles zou weten....
Een reden om te twijfelen of ik het opnieuw zou doen is het feit dat je kinderen er altijd zijn. 24 uur per dag, elke dag (mijn kinderen zijn onderbouw basisschool leeftijd). Voor elk dingen wat je buiten de deur wilt doen moet je opvang regelen, het spontaan op reis gaan mis ik. Eigenlijk het hele plannen van het gezinsleven zou ik niet missen denk ik.
Maar tegelijkertijd vind ik het zo gezellig, de rumoer in huis, de gesprekken, de humor, de onbevangenheid etc. Ach, als je van tevoren alles zou weten....
dinsdag 15 juni 2021 om 11:00
Daar worstel ik ook mee. Mijn dochter appte me zojuist, ze heeft pauze. Haar enige vriendschap is er niet en dus is ze alleen. Ze beschreef hoe andere kinderen afspraken met elkaar aan het maken waren en ik sta dan zó in dubio. Mijn eigen moeder pushte me altijd om contact te zoeken met andere kinderen. Vreselijk vond ik dat. Ik had zelf zo vaak het deksel op mijn neus gekregen dat ik het niet eens meer wilde proberen. Afwijzing doet zoveel pijn dat alleen zijn makkelijker is. En toch probeerde ik net mijn dochter tot hetzelfde te bewegen, haar te stimuleren om te vragen of ze ook mee mocht doen. Terwijl ik precies weet in wat voor situatie ze zit. En haar inschatting is waarschijnlijk prima: ze is niet gewenst. En ik kan vinden dat ze zich maar aan moet passen, maar wat levert dat haar op? Op korte termijn is ze dan niet eenzaam, maar ten koste van wat?
