Kinderen
alle pijlers
Kinderen, zou je het opnieuw doen?
maandag 14 juni 2021 om 20:28
Als je de tijd terug kon draaien, zou je dan opnieuw kiezen voor het ouderschap?
Waarom wel of juist niet?
Reden voor topic
De laatste jaren heb ik via mijn netwerk een aantal personen ontmoet die uit zichzelf aangaven dat zij erg van hun kinderen houden, maar toch spijt hadden dat zij voor het ouderschap hadden gekozen. Ik ben benieuwd hoe personen buiten mijn netwerk dit ervaren. Ook omdat ik zelf in de overwegingsfase zit (gaan we wel/ niet voor het ouderschap)![:-]](./../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Waarom wel of juist niet?
Reden voor topic
De laatste jaren heb ik via mijn netwerk een aantal personen ontmoet die uit zichzelf aangaven dat zij erg van hun kinderen houden, maar toch spijt hadden dat zij voor het ouderschap hadden gekozen. Ik ben benieuwd hoe personen buiten mijn netwerk dit ervaren. Ook omdat ik zelf in de overwegingsfase zit (gaan we wel/ niet voor het ouderschap)
anoniem_64b796d63a884 wijzigde dit bericht op 14-06-2021 20:32
Reden: Verduidelijking
Reden: Verduidelijking
4.38% gewijzigd
maandag 14 juni 2021 om 20:33
Jazeker! Ben nog niet zo lang moeder maar ik vind het juist leuker dan gedacht! Ik vind mijn leven met kind erbij vooral heel gezellig.
Maar ik ben dan ook wel iemand die er vooraf geen rooskleurig beeld bij had en lang getwijfeld heeft. En mijn leven was wel klaar voor een kind (geen behoefte meer aan veel stappen of verre reizen ofzo, stabiele thuissituatie). Denk dat hoe je erin gaat veel uitmaakt voor of het mee- of tegenvalt.
Maar ik ben dan ook wel iemand die er vooraf geen rooskleurig beeld bij had en lang getwijfeld heeft. En mijn leven was wel klaar voor een kind (geen behoefte meer aan veel stappen of verre reizen ofzo, stabiele thuissituatie). Denk dat hoe je erin gaat veel uitmaakt voor of het mee- of tegenvalt.
ollie-ollie wijzigde dit bericht op 14-06-2021 21:17
3.78% gewijzigd
maandag 14 juni 2021 om 20:36
Jazeker. Het is soms echt heel moeilijk, lastig, frustrerend, zwaar werk.
Maar als ze dan bij je komen liggen, kusjes komen geven, je aaien, een ontbijt voor je willen maken of een wedstrijdje wie-kan-het-hardste-mamaisdeliefste!-roepen doen, of wanneer ze opeens iets kunnen zoals fietsen, zwemmen of lezen, man dan springt mijn hart uit mijn borstkas van trots! Een gevoel wat niemand anders in de wereld je kan geven.
Als ik ze nu zou moeten missen, als dit het was, nou, dan hoeft het voor mij ook niet meer.
Maar als ze dan bij je komen liggen, kusjes komen geven, je aaien, een ontbijt voor je willen maken of een wedstrijdje wie-kan-het-hardste-mamaisdeliefste!-roepen doen, of wanneer ze opeens iets kunnen zoals fietsen, zwemmen of lezen, man dan springt mijn hart uit mijn borstkas van trots! Een gevoel wat niemand anders in de wereld je kan geven.
Als ik ze nu zou moeten missen, als dit het was, nou, dan hoeft het voor mij ook niet meer.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 14 juni 2021 om 20:39
Ik weet het niet. Ik zou mijn eigen kinderen niet meer kunnen missen, maar het leven zonder kinderen lijkt me wel makkelijker, en dat makkelijke luchtige kalme mis ik soms wel (als ik de pastasaus van de vloer sta te bikken ofzo).
Ik had er duidelijk wel een te rooskleurig beeld bij, geef ik eerlijk toe. Ik verwachtte niet dat het praktische me zo zwaar zou vallen. Benieuwd of dat met de jaren za veranderen.
Ik had er duidelijk wel een te rooskleurig beeld bij, geef ik eerlijk toe. Ik verwachtte niet dat het praktische me zo zwaar zou vallen. Benieuwd of dat met de jaren za veranderen.
maandag 14 juni 2021 om 20:44
Zelfs met zieke baby op de arm na een dag thuiswerken met kleuter erbij (niemand mag de deur uit want baby heeft koorts), zeg ik volmondig ja.
Is het altijd leuk? Nee. Zijn er momenten dat ik ze op marktplaats wil zetten? Natuurlijk. Kan mijn kleuter op een geheel nieuwe wijze het bloed onder m’n nagels vandaan halen? Jazeker. Heeft vermoeidheid een nieuwe dimensie gekregen? Helaas wel.
Maar over 40 jaar weet ik die dingen toch niet meer. Dan herinner ik me wat er ook was: scháterende kinderstemmetjes, voetballen en van glijbanen glijden, snoeten die druipen van watermeloen- of kersensap omdat ze het zó lekker vinden, eerste woordjes en stapjes, hoe trots (en bang) je bent als je ex-peuter ineens dat grote basisschoolplein op stapt en gewoon mee blijkt te kunnen komen met die enorm grote kinderen, hoe je door donshaartjes aait en fluweelzachte bolle wangetjes kust, hoe je bijna al het leed kan sussen gewoon door ze in je armen te nemen en hun hoofdje in je nek te laten begraven, hoe ze slapen in de meest bizarre houdingen, welke gekke uitspraken ze doen en hoe ze woorden verhaspelen. Mijn baby die letterlijk trilt van enthousiasme. Hoe ze de wereld verkennen, stapje voor stapje, en jij kunt zien hoe dat gaat in een mens, van hulpeloos, bijna blind wezentje met maar 1 instinct (eten) naar een rondrazende kleuter op een fiets in een paar jaar tijd.
Kinderen leven vol overgave, energie en pure levenslust. Ze zien de magie in de wereld en zitten barstensvol nieuwsgierigheid en leergierigheid. Als je door die appelstroophandjes heen kunt kijken nemen ze je er dolgraag in mee.
Dus ja. Zonder aarzelen. Zou ik het 100x opnieuw doen.
Is het altijd leuk? Nee. Zijn er momenten dat ik ze op marktplaats wil zetten? Natuurlijk. Kan mijn kleuter op een geheel nieuwe wijze het bloed onder m’n nagels vandaan halen? Jazeker. Heeft vermoeidheid een nieuwe dimensie gekregen? Helaas wel.
Maar over 40 jaar weet ik die dingen toch niet meer. Dan herinner ik me wat er ook was: scháterende kinderstemmetjes, voetballen en van glijbanen glijden, snoeten die druipen van watermeloen- of kersensap omdat ze het zó lekker vinden, eerste woordjes en stapjes, hoe trots (en bang) je bent als je ex-peuter ineens dat grote basisschoolplein op stapt en gewoon mee blijkt te kunnen komen met die enorm grote kinderen, hoe je door donshaartjes aait en fluweelzachte bolle wangetjes kust, hoe je bijna al het leed kan sussen gewoon door ze in je armen te nemen en hun hoofdje in je nek te laten begraven, hoe ze slapen in de meest bizarre houdingen, welke gekke uitspraken ze doen en hoe ze woorden verhaspelen. Mijn baby die letterlijk trilt van enthousiasme. Hoe ze de wereld verkennen, stapje voor stapje, en jij kunt zien hoe dat gaat in een mens, van hulpeloos, bijna blind wezentje met maar 1 instinct (eten) naar een rondrazende kleuter op een fiets in een paar jaar tijd.
Kinderen leven vol overgave, energie en pure levenslust. Ze zien de magie in de wereld en zitten barstensvol nieuwsgierigheid en leergierigheid. Als je door die appelstroophandjes heen kunt kijken nemen ze je er dolgraag in mee.
Dus ja. Zonder aarzelen. Zou ik het 100x opnieuw doen.
lux- wijzigde dit bericht op 14-06-2021 20:48
1.50% gewijzigd
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
maandag 14 juni 2021 om 20:49
Mooi verwoord. Is echt iets waar ik nu al tegenaan loop (oudste moet nog 3 worden). Het doet echt pijn als je ziet dat je kind het moeilijk heeft, dat had ik wel echt onderschat, hoe heftig dat is en hoe zwaar de zorg dan soms aan je kan hangen. En dan heb ik nog gezonde kinderen en geen echt grote issues. Alleen al het hele jonge kinderdrama valt me zwaarder dan verwacht, dus dat zal nog wel veel meer worden komende jaren.
Overigens zou ik echt nooit zonder mijn kinderen willen en zou ik het allemaal direct weer doen!
minik wijzigde dit bericht op 14-06-2021 20:51
7.54% gewijzigd
maandag 14 juni 2021 om 20:49
Zonder twijfel ja.
Is het bij tijd en wijle zwaar, ruk en niet leuk? Zeker.
Maar die momenten vallen in het niet bij al die momenten die daar tegenover staan.
Ik vind het fantastisch om te zien hoe mijn dochters de wereld ontdekken, dat ik ze daarin kan en mag begeleiden.
En soms is het vreselijk eng, want het is ook de grootste verantwoordelijkheid die ik ooit heb gehad en zal hebben en wat als ik het helemaal verknal?
Maar, als ik dan iedere dag, als ik beide meiden in bed leg, armpjes om me heen voel klemmen, met een (soms) plakkerig mondje een kusje op mijn wang gedrukt krijg met de woorden 'mama, jij bent de liefste mama en mijn alllllerbeste vriendin', dan moet ik wel iets goed doen
En daar doe ik het voor.
Maar goed, ik heb nu een bijna kleuter en bijna peuter in huis, vraag het me over 10-20 jaar nog een keer. Wellicht dat het anders is, maar nu, midden in de zgn tropenjaren, vind ik het 't meest fantastische ( en meest heftige) wat ik ooit heb meegemaakt.
Is het bij tijd en wijle zwaar, ruk en niet leuk? Zeker.
Maar die momenten vallen in het niet bij al die momenten die daar tegenover staan.
Ik vind het fantastisch om te zien hoe mijn dochters de wereld ontdekken, dat ik ze daarin kan en mag begeleiden.
En soms is het vreselijk eng, want het is ook de grootste verantwoordelijkheid die ik ooit heb gehad en zal hebben en wat als ik het helemaal verknal?
Maar, als ik dan iedere dag, als ik beide meiden in bed leg, armpjes om me heen voel klemmen, met een (soms) plakkerig mondje een kusje op mijn wang gedrukt krijg met de woorden 'mama, jij bent de liefste mama en mijn alllllerbeste vriendin', dan moet ik wel iets goed doen
En daar doe ik het voor.
Maar goed, ik heb nu een bijna kleuter en bijna peuter in huis, vraag het me over 10-20 jaar nog een keer
. Wellicht dat het anders is, maar nu, midden in de zgn tropenjaren, vind ik het 't meest fantastische ( en meest heftige) wat ik ooit heb meegemaakt.
maandag 14 juni 2021 om 20:50
Zo dat is een lastige. Ik heb als antwoord nee. Dit heeft niks met mijn kind te maken maar meer met hoe ik de maatschappij zie veranderen. Alles word duurder, de woningnood en ga zo maar door. Dus soms kan ik weleens denken: ik heb jou op de wereld gezet en ik zorg voor je en hopelijk sla je straks je vleugels uit en vind je je weg en word je gelukkig. Maar de verantwoordelijkheid en de zorgen er om heen.....man man man. Voor mijn kind leefde ik veel meer zonder zorgen. Aan de andere kant kan ik me ook weer geen leven zonder kind meer voorstellen. Sorry is vast een warrig verhaal.
maandag 14 juni 2021 om 20:52
Ik heb dat vooral als andere kinderen mijn kind buitensluiten of pesten ofzo. Ik wéét dat ik hem zelf zijn sociale leventje moet laten opbouwen en dat het erbij hoort dat kinderen soms krengen zijn maar als er dus een lelijk doet tegen die van mij dan HAAT ik dat kind met een intensiteit die ik niet voor mogelijk had gehoudenMinik schreef: ↑14-06-2021 20:49Mooi verwoord. Is echt iets waar ik nu al tegenaan loop (oudste moet nog 3 worden). Het doet echt pijn als je ziet dat je kind het moeilijk heeft, dat had ik wel echt onderschat, hoe heftig dat is en hoe zwaar de zorg dan soms aan je kan hangen. En dan heb ik nog gezonde kinderen en geen echt grote issues. Alleen al het hele jonge kinderdrama valt me zwaarder dan verwacht, dus dat zal nog wel veel meer worden komende jaren.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
maandag 14 juni 2021 om 20:56
Dat ja.. en dat dat op 2-jarige leeftijd al zo zou kunnen voelen, had ik echt enorm onderschat.lux- schreef: ↑14-06-2021 20:52Ik heb dat vooral als andere kinderen mijn kind buitensluiten of pesten ofzo. Ik wéét dat ik hem zelf zijn sociale leventje moet laten opbouwen en dat het erbij hoort dat kinderen soms krengen zijn maar als er dus een lelijk doet tegen die van mij dan HAAT ik dat kind met een intensiteit die ik niet voor mogelijk had gehouden
