Kinderen
alle pijlers
Mijn kind is trans
zondag 25 september 2022 om 13:10
Even getwijfeld over de titel van het topic omdat ik toch een beetje bang ben dat de discussie een draai zou kunnen krijgen waar ik niet zoveel mee kan. Ik wilde hem daarom misschien neutraal houden zodat het over het geheim gaat, maar tegelijkertijd zou ik ook graag horen wat ervaringsdeskundigen hierover te zeggen hebben. (En misschien zou het topic uiteindelijk ook kunnen meebewegen met de ontwikkelingen van mijn kind.)
Mijn kind (13) is bij mij uit de kast gekomen als trans. Zegt het een jaar te weten en vrienden (m/v/x) gebruiken al een tijd een andere naam en andere voornaamwoorden. Voor de zomervakantie heeft kind gesproken met een leraar op school en voelt zich daar gesteund. Ik wil mijn kind hier ook in bijstaan.
Nu had ik net na de vakantie een afspraak met die leraar, en omdat kind verwachtte dat die hun zou ‘outen’, heeft kind het aan mij verteld. Die angst was overigens ongegrond, maar nadat ik dat onderwerp in het gesprek heb aangesneden, hebben we er wel over gesproken. Sindsdien hebben we het met en zonder kind nog een paar keer besproken.
Kind heeft het nog niet aan vader en sibling verteld. Wil dat niet zelf doen (ook niet in een brief o.i.d.), wil dat niet samen doen en wil ook niet dat ik het vertel. Daardoor voelde ik me al in een lichte spagaat zitten; ik wil mijn kind eigenlijk niet uit die kast duwen, maar het voelt alsof ik dingen achterhoud omdat ik het niet aan mijn man verteld heb. En daarnaast is het heel belangrijk dat hij het als vader weet. Verder zou ik hier eigenlijk wel een klankbord in willen hebben en dat mis ik nu.
Die spagaat wordt langzaamaan een steeds acrobatischere toer, omdat kind op school herhaaldelijk heeft aangegeven te willen dat de nieuwe naam en voornaamwoorden gebruikt worden. Na de eerste keer heb ik aangegeven dat dat nog niet kan: ik vind dat ik daar geen toestemming voor kan geven zolang vader het nog niet weet. Vrijdagmiddag heeft kind weer aangegeven met andere naam en voornaamwoorden te willen worden aangesproken op school. Leraar heeft dit al min of meer in gang gezet en er is afgesproken dat kind in het weekend met vader zou gaan praten. En dat gebeurt dus niet. Kind vertelt niks en ik heb daarom weer gezegd dat er voorlopig op school qua aanspreekvormen dus ook niks kan veranderen. Op school weten steeds wat meer leerlingen ervan, mede doordat de leraar per ongeluk mijn kind met de voorkeursnaam heeft aangesproken.
We hebben nu dus een soort van patstelling bereikt (niet helemaal de juiste uitdrukking, want we zijn geen tegenstanders, maar we zitten wel vast). Kind wil verandering, ik heb zeker met de eerste stappen niet heel veel moeite, maar ben niet de enige die daar iets over in te brengen heeft of op zijn minst van moet weten. Mijn kind kennende blijft dit eindeloos voortduren, dus deze situatie moet doorbroken worden. Maar hoe? Moet ik het dan toch aan mijn man vertellen, of zijn er andere oplossingen?
Mijn kind (13) is bij mij uit de kast gekomen als trans. Zegt het een jaar te weten en vrienden (m/v/x) gebruiken al een tijd een andere naam en andere voornaamwoorden. Voor de zomervakantie heeft kind gesproken met een leraar op school en voelt zich daar gesteund. Ik wil mijn kind hier ook in bijstaan.
Nu had ik net na de vakantie een afspraak met die leraar, en omdat kind verwachtte dat die hun zou ‘outen’, heeft kind het aan mij verteld. Die angst was overigens ongegrond, maar nadat ik dat onderwerp in het gesprek heb aangesneden, hebben we er wel over gesproken. Sindsdien hebben we het met en zonder kind nog een paar keer besproken.
Kind heeft het nog niet aan vader en sibling verteld. Wil dat niet zelf doen (ook niet in een brief o.i.d.), wil dat niet samen doen en wil ook niet dat ik het vertel. Daardoor voelde ik me al in een lichte spagaat zitten; ik wil mijn kind eigenlijk niet uit die kast duwen, maar het voelt alsof ik dingen achterhoud omdat ik het niet aan mijn man verteld heb. En daarnaast is het heel belangrijk dat hij het als vader weet. Verder zou ik hier eigenlijk wel een klankbord in willen hebben en dat mis ik nu.
Die spagaat wordt langzaamaan een steeds acrobatischere toer, omdat kind op school herhaaldelijk heeft aangegeven te willen dat de nieuwe naam en voornaamwoorden gebruikt worden. Na de eerste keer heb ik aangegeven dat dat nog niet kan: ik vind dat ik daar geen toestemming voor kan geven zolang vader het nog niet weet. Vrijdagmiddag heeft kind weer aangegeven met andere naam en voornaamwoorden te willen worden aangesproken op school. Leraar heeft dit al min of meer in gang gezet en er is afgesproken dat kind in het weekend met vader zou gaan praten. En dat gebeurt dus niet. Kind vertelt niks en ik heb daarom weer gezegd dat er voorlopig op school qua aanspreekvormen dus ook niks kan veranderen. Op school weten steeds wat meer leerlingen ervan, mede doordat de leraar per ongeluk mijn kind met de voorkeursnaam heeft aangesproken.
We hebben nu dus een soort van patstelling bereikt (niet helemaal de juiste uitdrukking, want we zijn geen tegenstanders, maar we zitten wel vast). Kind wil verandering, ik heb zeker met de eerste stappen niet heel veel moeite, maar ben niet de enige die daar iets over in te brengen heeft of op zijn minst van moet weten. Mijn kind kennende blijft dit eindeloos voortduren, dus deze situatie moet doorbroken worden. Maar hoe? Moet ik het dan toch aan mijn man vertellen, of zijn er andere oplossingen?
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
zondag 25 september 2022 om 14:23
Daar ben ik het voor wat betreft een heleboel onderwerpen mee eens, maar in dit geval dus niet.Tropischvisje schreef: ↑25-09-2022 14:21Pubers mogen best wat pushback krijgen. En soms bepalen de ouders gewoon. Als het gaat om pa inlichten, mag ma daar best streng over zijn.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
zondag 25 september 2022 om 14:24
Dan dus ook niet.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
zondag 25 september 2022 om 14:27
En in dit geval gaat het om jouw kind, dus dat bepaal jij terecht weer voor jezelf.
Maar school wel, buurt wel, jij wel, pa en sibling niet klinkt zou ook een aandacht dingetje kunnen zijn.
Jij kent je kind het beste en mijn allerbeste advies is dan ook, luister naar jezelf en niet naar onze meningen. Jij moet het ermee doen. Of je dochter, of je partner gaat er iets van vinden. Dat is lastig voor je en wens ik je veel sterkte.
zondag 25 september 2022 om 14:28
Tropischvisje schreef: ↑25-09-2022 14:27En in dit geval gaat het om jouw kind, dus dat bepaal jij terecht weer voor jezelf.
Maar school wel, buurt wel, jij wel, pa en sibling niet klinkt zou ook een aandacht dingetje kunnen zijn.
Jij kent je kind het beste en mijn allerbeste advies is dan ook, luister naar jezelf en niet naar onze meningen. Jij moet het ermee doen. Of je kind, of je partner gaat er iets van vinden. Dat is lastig voor je en wens ik je veel sterkte.
zondag 25 september 2022 om 14:28
Ik denk dat jij te snel wil.
Kind zou dit weekend iets moeten doen, van leraar, en doet dat niet.
Kennelijk, terecht of onterecht, is er nog een hobbel die genomen moet worden.
Laat je kind de tijd om die hobbel te nemen. Geen jaren, maar ook niet persé dit weekend.
Ik zou waarschijnlijk tegen mijn kind zeggen dat ik van hem/haar hou, dat ik hem/haar zal steunen en dat ik gráág toestemming zou geven voor de gewenste aanspreektitel zodra vader ingelicht is. En mededelen dat ik hem/haar daarmee wil helpen als dat kan of gewenst is.
Kind zou dit weekend iets moeten doen, van leraar, en doet dat niet.
Kennelijk, terecht of onterecht, is er nog een hobbel die genomen moet worden.
Laat je kind de tijd om die hobbel te nemen. Geen jaren, maar ook niet persé dit weekend.
Ik zou waarschijnlijk tegen mijn kind zeggen dat ik van hem/haar hou, dat ik hem/haar zal steunen en dat ik gráág toestemming zou geven voor de gewenste aanspreektitel zodra vader ingelicht is. En mededelen dat ik hem/haar daarmee wil helpen als dat kan of gewenst is.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zondag 25 september 2022 om 14:28
Misschien toch wél je spagaatgevoelens delen met kind? Aangeven dat je kind zo goed mogelijk wil ondersteunen, maar dat je dit niet echt langdurig voor vader geheim wil/kan houden. En dat je samen met kind wil kijken naar welke opties er zijn en wat de meest acceptabele oplossing is. En als kind er niet over wil praten, desnoods een brief aan kind schrijven en aangeven waarom dit belangrijk voor jou/kind is (zodat je in ieder geval je mening onderbouwd kan geven, als kind dit in een gesprek niet wil aanhoren)?
Ik ben echt wel pro rekening houden met gevoelens van kind, maar het moet wel werkbaar zijn. Daarom misschien bij kind meer een houding kweken van "we gaan dit samen doen".
Ik ben echt wel pro rekening houden met gevoelens van kind, maar het moet wel werkbaar zijn. Daarom misschien bij kind meer een houding kweken van "we gaan dit samen doen".
rainydays wijzigde dit bericht op 25-09-2022 14:29
8.15% gewijzigd
Here am I in my little bubble
zondag 25 september 2022 om 14:28
Eens.Jufjoke schreef: ↑25-09-2022 13:34Ik vind eerlijk gezegd dat je hier niet in mee kunt blijven gaan. School weet ervan, klasgenoten, vrienden, er is een nieuwe naam bedacht, een ander voornaamwoord wordt van kracht. Mensen praten. Binnen no time is de hele goegemeente op de hoogte en komt het pa via-via ter ore. Dat kan toch niet? Kind heeft van alles in gang gezet, wat het goed recht van het kind is, maar daar hoort in mijn ogen ouders informeren wel bij. Je kunt niet zomaar zonder reden blijven volhouden wil-ik-niet.
zondag 25 september 2022 om 14:30
Eens. Maar de vraag is hier niet: wel of niet outen.
De situatie is namelijk dat kind wél geout is/wordt, namelijk voor de hele school (en buurt?). Alleen voor vader wordt er een uitzondering gemaakt en daar zou ik moeite mee hebben. Ook nog los van alle praktische en logistieke bezwaren.
Ik zou dat proberen duidelijk te maken aan kind, dat het een onhoudbare situatie wordt, in de hoop dat kind zelf gaat inzien dat het geen goede keuze is.
zondag 25 september 2022 om 14:32
Ik bedoel zéker niet dat je je kind moet outen!
Wat ik bedoel is dat de smaak "ik wil er niet over praten" (met jou, de moeder dus) niet bestaat. Want dat is óók een keuze maken, alleen dan volledig ondoordacht door een puberbrein.
Met de ouderrol steviger pakken bedoel ik dus tegen wil en dank het gesprek aan gaan. Desnoods met een stille puber met de kaken stevig op elkaar. Maar wel met jouw volwassen blik de routes en de daarbij behorende consequenties uiteenzetten. Geen dwang, geen dreiging maar een duidelijk toekomstperspectief bij de diverse keuzemogelijkheden.
zondag 25 september 2022 om 14:32
Maar kind is al ge-out. Kind kan het zelf toch ook niet wenselijk vinden dat het aan het toeval wordt overgelaten wanneer vader het hoort van iemand anders?
zondag 25 september 2022 om 14:34
Voor zover ik begrijp had kind thuis liever überhaupt nog niet geout willen zijn, alleen op school.Turtlerain schreef: ↑25-09-2022 14:30De situatie is namelijk dat kind wél geout is/wordt, namelijk voor de hele school (en buurt?). Alleen voor vader wordt er een uitzondering gemaakt en daar zou ik moeite mee hebben. Ook nog los van alle praktische en logistieke bezwaren.
Ik zou dat proberen duidelijk te maken aan kind, dat het een onhoudbare situatie wordt, in de hoop dat kind zelf gaat inzien dat het geen goede keuze is.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 25 september 2022 om 14:36
Ik denk dat een puber dat soms best een prima oplossing vindt als dat betekend dat ze er nu niets mee moeten of nu nog niet mee hoeven te dealen.patchouli_ schreef: ↑25-09-2022 14:32Maar kind is al ge-out. Kind kan het zelf toch ook niet wenselijk vinden dat het aan het toeval wordt overgelaten wanneer vader het hoort van iemand anders?
Dat zie ik best veel gebeuren, thuis en bij de vrienden van mijn puber, over allerlei soorten zaken die ze moeilijk vinden of gewoon geen doe over willen.
anoniem_63a4aa770857d wijzigde dit bericht op 25-09-2022 14:36
1.13% gewijzigd
zondag 25 september 2022 om 14:39
Die administratieve verandering kan niet. Door docenten bij je nieuwe naam aangesproken worden blijkbaar ook niet.
Het op school bespreken en thuis niet, en je door je klasgenoten in de dagelijkse omgang, in de groepsapp, et cetera bij je nieuwe naam laten noemen kan natuurlijk wel.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 25 september 2022 om 14:54
Eh?
Zonder dat vader daar iets van vindt?
Volgens mij hebben mijn ouders al knallende ruzie gehad toen mijn vader gaatjes in mijn oren had laten maken bij de juwelier zonder dat mijn moeder dat wist, laat staan dat het gaat over VEEL meer ingrijpende zaken als de genderpoli.
Eerlijk gezegd, TO, denk ik dat ik mijn man zou vertellen wat er speelt en dat kind daar dus nog niet met hem over wil praten. Als vader een aardige, sensitieve vent is, kan hij dus alvast aan het idee wennen, ook dat kind daar nog niet zo open over kan zijn als handig is, en wordt hij dus nergens bij voorgelogen of in het ongewisse gelaten. Als collega-opvoeders zou ik dat soort info toch delen, denk ik... Maar ik vind het een hele moeilijke.
Wat eten we vanavond?
zondag 25 september 2022 om 14:54
De ervaring die ik heb (als docent): school wordt gezien als een proeftuin. Een heel strak afgebakend gebied om te oefenen en te ervaren (wat fijn dat kind school als een dergelijk veilige plek ervaart om daar te oefenen!)
Familie is groot. Want als het gezin het weet, dan wordt het al snel een heel groot onoverzichtelijk gebied aan mensen die het weten (en er dingen van kunnen vinden).
Ik zou kind wijzen op zaken als: ‘papa kan een mail krijgen over jou waarin school de voorkeursnaam gebruikt/tijdens een gesprek met mentor ter plekke overvallen worden/sibling komt er via via achter’. Dat de naam niet veranderd kan worden in officiële brieven zonder toestemming/medeweten vader.
Ik zou kind niet outen of voor het blok zetten, wel wijzen op bovenstaande zaken. Voor een geïnformeerd besluit. Naar school toe zou ik de mentor/leraar mailen dat kind het nog niet aan vader heeft verteld en dat je het geen goed idee vindt om kind te dwingen sneller te gaan in het proces dan kind nu wil. Dat je het fijn zou vinden als de docenten kind met de voorkeursnaam aanspreken (de officiële naam is dan niet gewijzigd in Magister/Somtoday/brieven) en eventueel (in overleg met kind) verdere ontwikkelingen thuis laat weten als deze zich voordoen.
Wij hebben leerlingen gehad die bij presentielijsten en aanspreken met de voorkeursnaam werden aangesproken maar in Magister nog als ‘Jopie’ te boek stonden. Sommigen bleken na twee jaar toch weer hun officiële naam te gebruiken, of een heel ander pad in te slaan. Anderen bleken op het voor hun juiste pad te zitten. De één ging er in zevenmijlslaarzen doorheen, de ander schuifelde voetje voor voetje door het proces. Dertien is nog zo jong.
Familie is groot. Want als het gezin het weet, dan wordt het al snel een heel groot onoverzichtelijk gebied aan mensen die het weten (en er dingen van kunnen vinden).
Ik zou kind wijzen op zaken als: ‘papa kan een mail krijgen over jou waarin school de voorkeursnaam gebruikt/tijdens een gesprek met mentor ter plekke overvallen worden/sibling komt er via via achter’. Dat de naam niet veranderd kan worden in officiële brieven zonder toestemming/medeweten vader.
Ik zou kind niet outen of voor het blok zetten, wel wijzen op bovenstaande zaken. Voor een geïnformeerd besluit. Naar school toe zou ik de mentor/leraar mailen dat kind het nog niet aan vader heeft verteld en dat je het geen goed idee vindt om kind te dwingen sneller te gaan in het proces dan kind nu wil. Dat je het fijn zou vinden als de docenten kind met de voorkeursnaam aanspreken (de officiële naam is dan niet gewijzigd in Magister/Somtoday/brieven) en eventueel (in overleg met kind) verdere ontwikkelingen thuis laat weten als deze zich voordoen.
Wij hebben leerlingen gehad die bij presentielijsten en aanspreken met de voorkeursnaam werden aangesproken maar in Magister nog als ‘Jopie’ te boek stonden. Sommigen bleken na twee jaar toch weer hun officiële naam te gebruiken, of een heel ander pad in te slaan. Anderen bleken op het voor hun juiste pad te zitten. De één ging er in zevenmijlslaarzen doorheen, de ander schuifelde voetje voor voetje door het proces. Dertien is nog zo jong.
Nee heb je, ja kun je krijgen
zondag 25 september 2022 om 14:57
Lijkt me dat dat ook niet zomaar kan zonder toestemming van beide gezaghebbende ouders. Maar wellicht is een eerste gesprek wel mogelijk.
Door mee te gaan in het verbergen voor vader terwijl die trein al rijdt, bevestig je kind ook in het gevoel dat het niet veilig is om aan vader te vertellen. Terwijl daar volgens jou geen aanleiding toe is, TO.
zondag 25 september 2022 om 14:59
Dat kan je toch uitleggen aan je kind. Zodat die weet dat vader er dan ook achterkomt? En dan is het aan je kind om te bepalen wat het wil. Het klinkt alsof je loyaliteit naar je partner groter is dan naar je kind. Je kan toch prima aan je partner uitleggen dat je de wens van je kind om nog niks aan vader te vertellen gerespecteerd hebt?
zondag 25 september 2022 om 15:22
Ik probeer me te verplaatsen. Stel dat mijn kind zou doen en mijn man in vertrouwen zou nemen en hem zou verbieden om het aan mij te vertellen. Maar vervolgens wel door jan en allemaal met een andere naam en geslacht aangesproken wil worden zonder dat ik dat weet.
En dan kom ik er toch achter. Bijvoorbeeld door school, of doordat ik er door iemand op aangesproken wordt.
Ik zou me dan toch echt wel heel erg belazerd voelen. Dat iedereen het weet, en ik het blijkbaar niet mag weten. Ik denk dat er dan wel iets kapot gaat in de relatie met mijn kind maar ook in de relatie met mijn partner.
Ik zou het anders vinden als kind alleen mijn partner in vertrouwen had genomen maar niet in deze situatie.
En dan kom ik er toch achter. Bijvoorbeeld door school, of doordat ik er door iemand op aangesproken wordt.
Ik zou me dan toch echt wel heel erg belazerd voelen. Dat iedereen het weet, en ik het blijkbaar niet mag weten. Ik denk dat er dan wel iets kapot gaat in de relatie met mijn kind maar ook in de relatie met mijn partner.
Ik zou het anders vinden als kind alleen mijn partner in vertrouwen had genomen maar niet in deze situatie.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
