Kinderen
alle pijlers
Mijn kind is trans
zondag 25 september 2022 om 13:10
Even getwijfeld over de titel van het topic omdat ik toch een beetje bang ben dat de discussie een draai zou kunnen krijgen waar ik niet zoveel mee kan. Ik wilde hem daarom misschien neutraal houden zodat het over het geheim gaat, maar tegelijkertijd zou ik ook graag horen wat ervaringsdeskundigen hierover te zeggen hebben. (En misschien zou het topic uiteindelijk ook kunnen meebewegen met de ontwikkelingen van mijn kind.)
Mijn kind (13) is bij mij uit de kast gekomen als trans. Zegt het een jaar te weten en vrienden (m/v/x) gebruiken al een tijd een andere naam en andere voornaamwoorden. Voor de zomervakantie heeft kind gesproken met een leraar op school en voelt zich daar gesteund. Ik wil mijn kind hier ook in bijstaan.
Nu had ik net na de vakantie een afspraak met die leraar, en omdat kind verwachtte dat die hun zou ‘outen’, heeft kind het aan mij verteld. Die angst was overigens ongegrond, maar nadat ik dat onderwerp in het gesprek heb aangesneden, hebben we er wel over gesproken. Sindsdien hebben we het met en zonder kind nog een paar keer besproken.
Kind heeft het nog niet aan vader en sibling verteld. Wil dat niet zelf doen (ook niet in een brief o.i.d.), wil dat niet samen doen en wil ook niet dat ik het vertel. Daardoor voelde ik me al in een lichte spagaat zitten; ik wil mijn kind eigenlijk niet uit die kast duwen, maar het voelt alsof ik dingen achterhoud omdat ik het niet aan mijn man verteld heb. En daarnaast is het heel belangrijk dat hij het als vader weet. Verder zou ik hier eigenlijk wel een klankbord in willen hebben en dat mis ik nu.
Die spagaat wordt langzaamaan een steeds acrobatischere toer, omdat kind op school herhaaldelijk heeft aangegeven te willen dat de nieuwe naam en voornaamwoorden gebruikt worden. Na de eerste keer heb ik aangegeven dat dat nog niet kan: ik vind dat ik daar geen toestemming voor kan geven zolang vader het nog niet weet. Vrijdagmiddag heeft kind weer aangegeven met andere naam en voornaamwoorden te willen worden aangesproken op school. Leraar heeft dit al min of meer in gang gezet en er is afgesproken dat kind in het weekend met vader zou gaan praten. En dat gebeurt dus niet. Kind vertelt niks en ik heb daarom weer gezegd dat er voorlopig op school qua aanspreekvormen dus ook niks kan veranderen. Op school weten steeds wat meer leerlingen ervan, mede doordat de leraar per ongeluk mijn kind met de voorkeursnaam heeft aangesproken.
We hebben nu dus een soort van patstelling bereikt (niet helemaal de juiste uitdrukking, want we zijn geen tegenstanders, maar we zitten wel vast). Kind wil verandering, ik heb zeker met de eerste stappen niet heel veel moeite, maar ben niet de enige die daar iets over in te brengen heeft of op zijn minst van moet weten. Mijn kind kennende blijft dit eindeloos voortduren, dus deze situatie moet doorbroken worden. Maar hoe? Moet ik het dan toch aan mijn man vertellen, of zijn er andere oplossingen?
Mijn kind (13) is bij mij uit de kast gekomen als trans. Zegt het een jaar te weten en vrienden (m/v/x) gebruiken al een tijd een andere naam en andere voornaamwoorden. Voor de zomervakantie heeft kind gesproken met een leraar op school en voelt zich daar gesteund. Ik wil mijn kind hier ook in bijstaan.
Nu had ik net na de vakantie een afspraak met die leraar, en omdat kind verwachtte dat die hun zou ‘outen’, heeft kind het aan mij verteld. Die angst was overigens ongegrond, maar nadat ik dat onderwerp in het gesprek heb aangesneden, hebben we er wel over gesproken. Sindsdien hebben we het met en zonder kind nog een paar keer besproken.
Kind heeft het nog niet aan vader en sibling verteld. Wil dat niet zelf doen (ook niet in een brief o.i.d.), wil dat niet samen doen en wil ook niet dat ik het vertel. Daardoor voelde ik me al in een lichte spagaat zitten; ik wil mijn kind eigenlijk niet uit die kast duwen, maar het voelt alsof ik dingen achterhoud omdat ik het niet aan mijn man verteld heb. En daarnaast is het heel belangrijk dat hij het als vader weet. Verder zou ik hier eigenlijk wel een klankbord in willen hebben en dat mis ik nu.
Die spagaat wordt langzaamaan een steeds acrobatischere toer, omdat kind op school herhaaldelijk heeft aangegeven te willen dat de nieuwe naam en voornaamwoorden gebruikt worden. Na de eerste keer heb ik aangegeven dat dat nog niet kan: ik vind dat ik daar geen toestemming voor kan geven zolang vader het nog niet weet. Vrijdagmiddag heeft kind weer aangegeven met andere naam en voornaamwoorden te willen worden aangesproken op school. Leraar heeft dit al min of meer in gang gezet en er is afgesproken dat kind in het weekend met vader zou gaan praten. En dat gebeurt dus niet. Kind vertelt niks en ik heb daarom weer gezegd dat er voorlopig op school qua aanspreekvormen dus ook niks kan veranderen. Op school weten steeds wat meer leerlingen ervan, mede doordat de leraar per ongeluk mijn kind met de voorkeursnaam heeft aangesproken.
We hebben nu dus een soort van patstelling bereikt (niet helemaal de juiste uitdrukking, want we zijn geen tegenstanders, maar we zitten wel vast). Kind wil verandering, ik heb zeker met de eerste stappen niet heel veel moeite, maar ben niet de enige die daar iets over in te brengen heeft of op zijn minst van moet weten. Mijn kind kennende blijft dit eindeloos voortduren, dus deze situatie moet doorbroken worden. Maar hoe? Moet ik het dan toch aan mijn man vertellen, of zijn er andere oplossingen?
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
maandag 26 september 2022 om 05:45
Nee, 'als zoveel mensen het weten en het op school je officiële naam / pronouns worden dan kunnen we het niet maken om niks aan papa te vertellen, want anders hoort hij het langs een andere weg en zoiets belangrijks moet je hem echt zelf vertellen'. Dat is een andere toon. Bij het een, hoort het ander.Purplepeanut schreef: ↑26-09-2022 00:05Ik heb niet alles gelezen dus misschien dingen gemist maar ik lees nergens over administratieve wijziging.
En ik blijf bij mijn mening. Ik zou proberen te praten met kind maar ik ervaar de "je vertelt het je vader of op school blijf je gewoon wie je was" manier als onnodige druk en dat is niet mijn manier
maandag 26 september 2022 om 06:45
maandag 26 september 2022 om 08:13
maandag 26 september 2022 om 08:15
Ook in emails staat vrijwel altijd de naam vermeld. En post is gericht aan ouders/verzorgers van met naam.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
maandag 26 september 2022 om 08:20
Die slaapkamer is van ons andere kind en die theatervoorstelling was meer richting dat kind bedoeld – naast het feit dat hun generatie heel erg met gender bezig is, dus leuk voor allebei. (En voor ons, trouwens)Iamback71 schreef: ↑26-09-2022 00:10Precies wat ik dacht. Je bent samen ouders van je kinderen. Dat jullie kind jullie beiden niet in vertrouwen wil nemen vind ik horen bij de leeftijd.
Als mijn partner dit zou weten en het zou verzwijgen terwijl het op school ook al bekend zou zijn zou dit een niet te repareren vertrouwensbreuk zijn. Met zoiets belangrijks als dit…
Je hoeft het kind niet te outen, maar je kunt wel je man de kans geven om zn ogen te openen. En aangezien de hele slaapkamer al vol met signalen hangt lijkt het me niet echt een heel lastig gesprek.
Mogelijk heeft je man al lang door wat er aan de hand is, en wacht hij op het moment dat het hem verteld wordt zodat er over gesproken kan worden. Want dat hij jullie meeneemt naar het theater zou zomaar zijn manier kunnen zijn om het bespreekbaar te kunnen maken.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
maandag 26 september 2022 om 08:24
Maar heeft de vader dan niet door dat zijn kind trans is? Volgens mij valt het toch echt wel op. Zeker van MtF. En die namen tja... Waarom doet die school zo moeilijk? Noem gewoon een kind zoals het kind genoemd wil worden. In mijn klas was er iets fouts gegaan en stond een meisje met haar tweede naam in de admin. Die zei gewoon noem me maar bij mijn voornaam. Geen haan die erom kraaide. Dus ik snap niet waarom die school zo moeilijk doet.
maandag 26 september 2022 om 08:43
Kind heeft in het uiterlijk (nog) niks veranderd en ziet eruit als een cis-kind. Enige waar je met heel veel fantasie iets over zou kunnen denken is het kapsel, maar meisjes kunnen kort haar hebben en jongens lang, dus ook dat is wat mij betreft geen aanwijzing. Ik was zelf ook enorm verbaasd over de coming-out.Klusjesvrouw schreef: ↑26-09-2022 08:24Maar heeft de vader dan niet door dat zijn kind trans is? Volgens mij valt het toch echt wel op. Zeker van MtF. En die namen tja... Waarom doet die school zo moeilijk? Noem gewoon een kind zoals het kind genoemd wil worden. In mijn klas was er iets fouts gegaan en stond een meisje met haar tweede naam in de admin. Die zei gewoon noem me maar bij mijn voornaam. Geen haan die erom kraaide. Dus ik snap niet waarom die school zo moeilijk doet.
Waarom de school zo moeilijk doet? Tsja, dat is de manier waarop ze het nu organiseren en misschien verandert dat wel omdat ze merken dat het zo niet werkt, maar op het moment zitten we ermee.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
maandag 26 september 2022 om 10:56
Ik zou er niet vol tegenin gaan, alles doen om contact te houden.
Er zijn wel wat elementen in het verhaal waarbij ik denk: geef het maar even tijd.
Een paar dingen uit je verhaal die opvallen: Een kind van 13 heeft dit sinds een jaar, en de voornaamste uiting is in een andere naam en voornaamwoorden. Dus het speelt vanaf de puberteit, en het uit zich in hoe anderen met haar omgaan en niet in uitingen over het eigen lichaam.
Niet iedere puber die met 13 jaar trans denkt te zijn, is dat ook daadwerkelijk. Ongeveer 1-3 op de duizend mensen is het;
In de klas van mijn dochter waren op een gegeven moment van de 30 mensen minder dan 10 'gewoon' hetero.
Het zou ook een puber kunnen zijn die aan het puberen is en er online 'achtergekomen' is dat een heleboel onduidelijke gevoelens overeenkomen met checklistjes voor trans. Daarbij val je online in een warm bad van steun en begrip, en dat is erg fijn.
Dan denk ik: Ik respecteer dat je even niet weet waar je staat omdat je lichaam en gevoelens enorm aan het veranderen zijn, maar laten we niet met gillende sirenes naar de genderkliniek racen.
Niet dat ik dat TO zie doen, trouwens!
Ik zou het zelf een beetje nuchter aanpakken en het er vooral samen over hebben hoe die spagaat niet eeuwig vol te houden is - dus vooral contact houden. En ondertussen zou ik het niet erg vinden als het gevoel na enige tijd weer wat minder wordt.
Er zijn wel wat elementen in het verhaal waarbij ik denk: geef het maar even tijd.
Een paar dingen uit je verhaal die opvallen: Een kind van 13 heeft dit sinds een jaar, en de voornaamste uiting is in een andere naam en voornaamwoorden. Dus het speelt vanaf de puberteit, en het uit zich in hoe anderen met haar omgaan en niet in uitingen over het eigen lichaam.
Niet iedere puber die met 13 jaar trans denkt te zijn, is dat ook daadwerkelijk. Ongeveer 1-3 op de duizend mensen is het;
In de klas van mijn dochter waren op een gegeven moment van de 30 mensen minder dan 10 'gewoon' hetero.
Het zou ook een puber kunnen zijn die aan het puberen is en er online 'achtergekomen' is dat een heleboel onduidelijke gevoelens overeenkomen met checklistjes voor trans. Daarbij val je online in een warm bad van steun en begrip, en dat is erg fijn.
Dan denk ik: Ik respecteer dat je even niet weet waar je staat omdat je lichaam en gevoelens enorm aan het veranderen zijn, maar laten we niet met gillende sirenes naar de genderkliniek racen.
Niet dat ik dat TO zie doen, trouwens!
Ik zou het zelf een beetje nuchter aanpakken en het er vooral samen over hebben hoe die spagaat niet eeuwig vol te houden is - dus vooral contact houden. En ondertussen zou ik het niet erg vinden als het gevoel na enige tijd weer wat minder wordt.
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
maandag 26 september 2022 om 11:19
Ik begrijp wat je bedoelt, KooktMetKnoflook. Ik ken op de school wel een aantal nonbinaire kinderen, en een vriendin van mij (waar mijn kind verder geen contact mee heeft) heeft een transgender dochter, maar bij mijn weten zijn er geen andere transpersonen op school.
Ik zie dit in principe als een normale ontwikkeling binnen de puberteit waarin je op zoek bent naar je identiteit, en tegenwoordig zijn er gewoon allerlei opties die wat extremer lijken en er in mijn tijd niet waren, or niet leken te zijn. (Bovendien hebben ze hier op school een uniform te dragen, zonder make-up of onnatuurlijke haarkleuren, met hooguit een oorknopje in - dus daarin kun je je ook niet onderscheiden.)
Ik zie wel waar dit schip strandt en volg hierbij zoveel mogelijk mijn kind en probeer duidelijk te maken dat de optie ‘toch niet’ er ook een is.
Ik zie dit in principe als een normale ontwikkeling binnen de puberteit waarin je op zoek bent naar je identiteit, en tegenwoordig zijn er gewoon allerlei opties die wat extremer lijken en er in mijn tijd niet waren, or niet leken te zijn. (Bovendien hebben ze hier op school een uniform te dragen, zonder make-up of onnatuurlijke haarkleuren, met hooguit een oorknopje in - dus daarin kun je je ook niet onderscheiden.)
Ik zie wel waar dit schip strandt en volg hierbij zoveel mogelijk mijn kind en probeer duidelijk te maken dat de optie ‘toch niet’ er ook een is.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
maandag 26 september 2022 om 11:23
Ik kan achteraf gezien overigens wel wat dingen bedenken in het gedrag van mijn opgroeiende kind die ‘beter passen’ bij het stereotype beeld dat je zou kunnen hebben van wat ‘hoort’ bij het andere geslacht, maar ik hou zelf helemaal niet van die binaire roze/blauwe lief/stoer indeling van kinderen, dus daar heb ik nooit conclusies aan verbonden. En die hoeven wat mij betreft nog steeds niks te betekenen.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
maandag 26 september 2022 om 11:39
Goeie observaties.DG2015 schreef: ↑26-09-2022 11:19Ik begrijp wat je bedoelt, KooktMetKnoflook. Ik ken op de school wel een aantal nonbinaire kinderen, en een vriendin van mij (waar mijn kind verder geen contact mee heeft) heeft een transgender dochter, maar bij mijn weten zijn er geen andere transpersonen op school.
Ik zie dit in principe als een normale ontwikkeling binnen de puberteit waarin je op zoek bent naar je identiteit, en tegenwoordig zijn er gewoon allerlei opties die wat extremer lijken en er in mijn tijd niet waren, or niet leken te zijn. (Bovendien hebben ze hier op school een uniform te dragen, zonder make-up of onnatuurlijke haarkleuren, met hooguit een oorknopje in - dus daarin kun je je ook niet onderscheiden.)
Ik zie wel waar dit schip strandt en volg hierbij zoveel mogelijk mijn kind en probeer duidelijk te maken dat de optie ‘toch niet’ er ook een is.
Ik ken een voorbeeld van een kind van 13 die eers 'pan' was, daarna non-binair, nu geloof ik weer a-sexueel, en veel nadruk legt op de dingen met aanspreken en voornaamwoorden ... waarbij ik denk 'nee meid, je bent gewoon een onzekere puber'.
En daarnaast een kind dat we kennen van de basisschool die nu met een jongensnaam aangesproken wil worden... daar zitten wat dingen vanaf de basisschool, waardoor je achteraf niet verbaasd bent.
Het lijkt me een lastige maar belangrijke uitdaging om die optie 'toch niet' open te houden zonder dat dat meteen als afwijzing overkomt. Maar zoals ik al schreef, ik zou met wat jij hier beschrijft echt geneigd zijn om het even aan te kijken.
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
maandag 26 september 2022 om 11:46
Zoals ik het zie zijn vader en ik een team, of zelfs samen coach van het team dat gezin heet, dat presenteer ik ook zo aan de kinderen. Wil je dat het team iets niet weet of niet doet dan vraag je het nog niet aan een lid van dat team. Dus prima als je iets voor jezelf wil houden,dan moet je dat vooral doen, maar het team en iedereen daarbinnen heeft baat bij de neus één kant op hebben en informatie selectief delen past daar niet bij.Lady*Voldemort schreef: ↑26-09-2022 08:22Dan heb je wel verdomde weinig respect voor de grenzen van je kind zeg.
Lorem Ipsum
maandag 26 september 2022 om 11:49
maandag 26 september 2022 om 11:57
Zoals ik het lees weet vader het binnen enkele dagen na de administratieve verandering. Dus dat even is maar heel even uitstellen met mogelijk een hoop gedoe binnen het gezin door het verzwijgen. Je kan met kind heus wel spreken over actie en gevolg en begeleiden hierbij, maar ook zelf grenzen stellen.
maandag 26 september 2022 om 12:00
Ik bedoel dus in het algemeen, als er iets is waar je kind je over in vertrouwen neemt. Dat die administratieve verandering in dit geval lastig is, dat snap ik.polydox schreef: ↑26-09-2022 11:57Zoals ik het lees weet vader het binnen enkele dagen na de administratieve verandering. Dus dat even is maar heel even uitstellen met mogelijk een hoop gedoe binnen het gezin door het verzwijgen. Je kan met kind heus wel spreken over actie en gevolg en begeleiden hierbij, maar ook zelf grenzen stellen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 26 september 2022 om 12:03
De administratieve handeling is inmiddels op pauze gezet en we gaan kijken of er toch een manier is te bedenken waarin school kan meebewegen met het verzoek van kind zonder dat het meteen 'iets heel groots' wordt waar vader niet in betrokken wordt.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
maandag 26 september 2022 om 12:03
O daar zou ik niks over zeggen in dit geval. Wel zou ik tegen kind zeggen: ik zal niks tegen je vader zeggen totdat je er aan toe bent. Ik zal je vertrouwen niet schaden. Maar ik zal ook het vertrouwen tussen mij en je vader niet schaden door de toestemming achter zijn rug om te doen.
maandag 26 september 2022 om 12:09
maandag 26 september 2022 om 12:11
Ik ben bang van wel, als kind met een goede reden komt waarom ik de eerste ben dan accepteer ik dat wel... maar aan geheimhouding kan ik niet doen als het iets dergelijks betreft. Als kind wil vertellen dat het papa's lievelingsglas heeft gebroken dan is dat bijvoorbeeld ook iets waarvan ik wel begrijp dat ik eerst in vertrouwen word genomen maar uiteindelijk wil ik op die informatie ook niet langer dan een dag zitten, dan help ik mee de boodschap brengen. Maar het mag niet zo zijn dat papa zich afvraagt waarom niemand iets durft te zeggen. Wij zijn de basis en de veiligheid van die basis gaat in mijn ogen altijd voor een wens. Zelfs als dat betekent dat kind dus nog even niet iets deelt met mij. Heel lastig hoor want ik ben graag op de hoogte, maar niet ten koste van een ander. Natuurlijk zou ik willen dat kind zich altijd veilig voelt om iets met me te bespreken maar dat geld echt voor ons allebei. Zelfs al zouden we verschillend reageren. Misschien dat er op detailniveau wel vragen komen over seksuele voorlichting waarbij kind liever één van ons spreekt maar dan wil ik gewoon tegen papa kunnen zeggen dat ik die vragen kreeg omdat ze gaan over mijn persoonlijke mening of beleving en dus niet omdat hij iets niet mag weten. En sibling krijgt informatie naargelang geschikt wat betreft leeftijd en on a need to know basis. Dus wel dat oudste een beslissing heeft gemaakt waar jongste misschien vragen over krijgt maar we hoeven het verder niet perse te hebben over dingen waar hij het met buitenstaanders ook niet over hoeft te hebben. Maar ik zou niet willen dat één van ons compleet met de mond vol tanden staat. Dat komt de vertrouwensband ook niet ten goede.
Lorem Ipsum
maandag 26 september 2022 om 12:12
maandag 26 september 2022 om 12:12
Je bedoelt waarschijnlijk: in dat geval is het meer een trendgender? Als de vrienden niet ook transgender zijn lijkt het me namelijk een heel wonderlijke conclusie. Als ze wel ook transgender zijn vind ik het alsnog veel te kort door de bocht, aangezien het ook heel goed kan dat ze elkaar juist opzoeken omdat ze dit gemeen hebben. Veel scholen hebben tegenwoordig bijvoorbeeld een GSA, ik kan me voorstellen dat daar ook vriendschappen ontstaan. Beetje raar als er dan wordt geroepen dat je vast alleen transgender/non-binair/et cetera bent omdat je vrienden het zijn.Klusjesvrouw schreef: ↑26-09-2022 12:09Zijn kind's vrienden ook trans, want anders is het meer een trendgender dan transgender. En je kan ook tegen je kind zeggen dat er niets mis is met meer jongens/meisjesachtig zijn. Je hoeft niet gelijk de volle 100 procent trans zijn.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 26 september 2022 om 12:20
Meestal weet je als ouder wel of je kind trans is vanaf een hele jonge leeftijd, Als het opeens gebeurt kan je kijken naar de omgeving van je kind. Tieners zijn erg gevoelig voor groepsdruk dus als het is een mogelijkheid.Susan schreef: ↑26-09-2022 12:12Je bedoelt waarschijnlijk: in dat geval is het meer een trendgender? Als de vrienden niet ook transgender zijn lijkt het me namelijk een heel wonderlijke conclusie. Als ze wel ook transgender zijn vind ik het alsnog veel te kort door de bocht, aangezien het ook heel goed kan dat ze elkaar juist opzoeken omdat ze dit gemeen hebben. Veel scholen hebben tegenwoordig bijvoorbeeld een GSA, ik kan me voorstellen dat daar ook vriendschappen ontstaan. Beetje raar als er dan wordt geroepen dat je vast alleen transgender/non-binair/et cetera bent omdat je vrienden het zijn.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
