Kinderen
alle pijlers
Waarom zo´n ophef over borstvoeding?
maandag 4 juni 2007 om 22:50
Ik denk dat deze vraag door menig vrouw wordt gesteld maar het boeit mij in grote mate.
Waarom als iemand een vraag stelt over bv, zorgt dit voor zo zo veel ophef?
Komt dit door:
a) de emotie die bij bv vrijkomt
b) de trots die moeders ervaren als ze bv geven ( het gevoel dat ze het ´beter`doen dan een fv moeder)
c) er hier veel vrouwen zijn die pro pro bv zijn en dus de stempel drukken
d) het een leuke discussie blijft
e) het zoveel ` roemoer`werkt en dus vermakelijk is
f) ??
Ik weet het niet misschien zijn het wel alle bovenstaande punten,
ik laat me eens verrassen
Waarom als iemand een vraag stelt over bv, zorgt dit voor zo zo veel ophef?
Komt dit door:
a) de emotie die bij bv vrijkomt
b) de trots die moeders ervaren als ze bv geven ( het gevoel dat ze het ´beter`doen dan een fv moeder)
c) er hier veel vrouwen zijn die pro pro bv zijn en dus de stempel drukken
d) het een leuke discussie blijft
e) het zoveel ` roemoer`werkt en dus vermakelijk is
f) ??
Ik weet het niet misschien zijn het wel alle bovenstaande punten,
ik laat me eens verrassen
dinsdag 5 juni 2007 om 21:39
Het is toch ook altijd zo dat iedereen in zijn of haar eigen "straatje" praat. Tuurlijk benoemt Tilalia de voordelen van borstvoeding. Dat staaft haar mening en gevoel. Tuurlijk reageren mensen die flesvoeding (gaan) geven erop met het antwoord dat de cijfers goed geinterpreteerd moeten worden of dat flesvoeding in sommige gevallen beter is enz enz. Dit staaft nl hun mening.
Is het trouwens ook niet draaglast en draagkracht? Wat de een wel aan kan, kan de ander niet altijd aan. Ik ben na 3 weken met borstvoeding gestopt. Ik kon het niet aan. Was er in combinatie met een huilbaby bijna overspannen van. Mijn schreeuwerdje werd nl niet rustig aan de borst. Met veel liefde geef ik nu de fles. Dolblij was ik na 3 weken dat ik het niet meer alleen hoefde te doen, dat mijn man er 's ochtends vroeg ook een keer uit kon. Een ander had het mss allemaal prima aangekund.
Is het trouwens ook niet draaglast en draagkracht? Wat de een wel aan kan, kan de ander niet altijd aan. Ik ben na 3 weken met borstvoeding gestopt. Ik kon het niet aan. Was er in combinatie met een huilbaby bijna overspannen van. Mijn schreeuwerdje werd nl niet rustig aan de borst. Met veel liefde geef ik nu de fles. Dolblij was ik na 3 weken dat ik het niet meer alleen hoefde te doen, dat mijn man er 's ochtends vroeg ook een keer uit kon. Een ander had het mss allemaal prima aangekund.
dinsdag 5 juni 2007 om 21:40
FV, ik ken (zou bijna uiteraard zeggen) jouw verhaal inmiddels wel aardig. en inderdaad kan bv een gunstig effect hebben juist voor degenen die het geestelijk moeilijk hebben. Ik wilde alleen maar laten zien dat dat voor een gedeelte ook ligt aan de ernst van de problemen bij de moeder. Mijn vriendin was op dat moment eigenlijk alleen maar bezig met het kind willen laten verdwijnen. Dan kun je beter niet aanraden om wel te gaan borstvoeden. De angst was enorm dat ze dan een nog grotere hekel aan haar kind zou krijgen en hem wel iets aan zou doen. Zeker gezien haar reacties als baby aaangelegd werd en begin te drinken. Dan voelde ze pijnlijke samentrekkingen van haar baarmoeder en werd dan heel erg kwaad op het kindje. Want door hem had ze al pijn en dat maakte hij nog erger. In dit soort gevallen was fv dus de betere keus. En bij haar tweede werd haar geestelijke gezondheid door het schuldgevoel naar haar oudste toe ook behoorlijk bedreigd. Ondanks de medicijnen die ze toen kreeg begon ze tekenen te vertonen die wezen op een mogelijke herhaling. Dus weer gestopt met de bv (na drie maanden). Uiteraard is bij een niet zo extreme situtatie het juist wel een stimulans voor de moeder om zo een beter band te krijgen met haar kindje.
dinsdag 5 juni 2007 om 21:43
Eba, dank je voor je uitleg. Ik heb het gelezen.
Over mijn vraag net. Ik ben inderdaad onder controle. En heb al eens wat onrustig weefsel laten weghalen. Dus ik hodu het zeker in de gaten. ik vroeg me alleen af of iemand info had over mijn geval zeg maar. Aangezien ik er geen zinnige cijfers over kan vinden. Arts wist het trouwens ook niet echt goed, hoehet nu precies zou zitten met een verhoogd risico.
Over mijn vraag net. Ik ben inderdaad onder controle. En heb al eens wat onrustig weefsel laten weghalen. Dus ik hodu het zeker in de gaten. ik vroeg me alleen af of iemand info had over mijn geval zeg maar. Aangezien ik er geen zinnige cijfers over kan vinden. Arts wist het trouwens ook niet echt goed, hoehet nu precies zou zitten met een verhoogd risico.
dinsdag 5 juni 2007 om 21:43
Darsjka, even voor de goede orde, bij mij is het verre van prima verlopen. Het heeft 3 maanden geduurd voordat mijn dochter zelf alle voedingen aan de borst kon drinken. Daarvoor moest ik kolven en oefenen, oefenen, oefenen. Ik heb tepelkloven gehad, heb jankend zitten kolven van de pijn, zat er compleet doorheen af en toe. Dochter kreeg eerst FV in de eerste dagen van haar leven, omdat ze tóch iets moest eten en ik nog niets kolfde. Ze was te klein om zelf te drinken.
Daarna een meisje dat gewend was aan de fles (want tepel-speenverwarring bestond niet volgens het ziekenhuis) en dus niet aan de borst kon drinken. Daarna een tepelhoedje dat afgewend moest worden. En een magere kolfopbrengst waardoor ik met een week of 6 moest bijvoeden met FV. dat heb ik weten af te bouwen.
Dus ik weet alles van het niet meer zien zitten, denken dat je knettergek wordt, pijnlijke tepels, vermoeidheid (elke 2 uur kolven, plus 's nachts 1x, en 2x per dag op en neer naar het ziekenhuis omdat je kind daar ligt) maar dat veranderd mijn mening niet. Ik was vastberaden om het te redden, en dat heb ik gedaan. Als ik niet van tevoren besloten had om koste wat kost 6 maanden BV te geven, dan had ik het nog geen 3 weken volgehouden.
Daarna een meisje dat gewend was aan de fles (want tepel-speenverwarring bestond niet volgens het ziekenhuis) en dus niet aan de borst kon drinken. Daarna een tepelhoedje dat afgewend moest worden. En een magere kolfopbrengst waardoor ik met een week of 6 moest bijvoeden met FV. dat heb ik weten af te bouwen.
Dus ik weet alles van het niet meer zien zitten, denken dat je knettergek wordt, pijnlijke tepels, vermoeidheid (elke 2 uur kolven, plus 's nachts 1x, en 2x per dag op en neer naar het ziekenhuis omdat je kind daar ligt) maar dat veranderd mijn mening niet. Ik was vastberaden om het te redden, en dat heb ik gedaan. Als ik niet van tevoren besloten had om koste wat kost 6 maanden BV te geven, dan had ik het nog geen 3 weken volgehouden.
dinsdag 5 juni 2007 om 21:46
Dit naar aanleiding van dit stukje tekst van jou:
Ik ben oprecht blij voor je, dat bij jou blijkbaar alles picobello verloopt!!!
Maar weet je, dit is niet altijd het geval , integendeel. Pas wanneer mensen leren te nuanceren, leren empathie op te brengen voor iemands situatie en ten slotte zaken in de PRAKTIJK ERVAREN , dan pas... leren mensen hoe kortzichtig en ronduit dom ze zijn geweest in hun uitspraken naar anderen toe.
Ik hoop dat je in de toekomst BV op een meer positieve manier in de kijker kan plaatsen. En dan bedoel ik vooral : genuanceerd, realistisch en niet op zo'n pied de stal; op de manier dat je nu de zaken voorstelt... daar wint geen enkele partij de verkiezingen mee!!
Wat zit jij ernaast zeg.
Grappig dat ik dat steeds weer te horen krijg, dat het bij mij 'allemaal wel heel makkelijk zal zijn gegaan'. Dat is het dus niet, verre van dat. Maar dat verandert niets aan mijn mening. Als je iets écht wilt, dan doe je álles om dat te bereiken. En BV staat gewoonweg niet zo heel hoog op het prioriteitenlijstje van de gemiddelde moeder. Als dát nou gewoon eens gezegd werd, maar nee hoor.
Ik ben oprecht blij voor je, dat bij jou blijkbaar alles picobello verloopt!!!
Maar weet je, dit is niet altijd het geval , integendeel. Pas wanneer mensen leren te nuanceren, leren empathie op te brengen voor iemands situatie en ten slotte zaken in de PRAKTIJK ERVAREN , dan pas... leren mensen hoe kortzichtig en ronduit dom ze zijn geweest in hun uitspraken naar anderen toe.
Ik hoop dat je in de toekomst BV op een meer positieve manier in de kijker kan plaatsen. En dan bedoel ik vooral : genuanceerd, realistisch en niet op zo'n pied de stal; op de manier dat je nu de zaken voorstelt... daar wint geen enkele partij de verkiezingen mee!!
Wat zit jij ernaast zeg.
Grappig dat ik dat steeds weer te horen krijg, dat het bij mij 'allemaal wel heel makkelijk zal zijn gegaan'. Dat is het dus niet, verre van dat. Maar dat verandert niets aan mijn mening. Als je iets écht wilt, dan doe je álles om dat te bereiken. En BV staat gewoonweg niet zo heel hoog op het prioriteitenlijstje van de gemiddelde moeder. Als dát nou gewoon eens gezegd werd, maar nee hoor.
dinsdag 5 juni 2007 om 21:46
Diabetes komt bij mij in de familie veel voor. Met name de jeugddiabetes (dus niet de ouderdoms/overgewichtvariant). Tot nu toe is de score een beetje gelijk. Het geven van bv heeft niet gezorgd dat een aantal mensen het toch hebben ontwikkeld. Dus je kunt het risico met bv wel verkleinen, maar niet weghalen. Daarnaast heeft mijn broer kv gehad en wel diabetes gekregen (is inmiddels overleden aan complicaties van) en ik heb ook kv gekregen en heb het niet gekregen.
dinsdag 5 juni 2007 om 21:51
Je leest heel mooi hoe BV in jouw geval voor een positief effect heeft gezorgd, heel erg fijn!!:)
En meestal is dit ook zo, dit is een niet te onderschatten voordeel van BV.
Alleen... is elke situatie anders, en is elke vrouw anders, én reageert elke vrouw weer anders op elk hormoon.
Belangrijkste nog : elke baby is anders.
Geval van Krokus is bijvoorbeeld niet alleen ( maar speelt natuurlijk wel mee) draagkracht en draaglast, maar is ook het feit dat ze een huilbaby had. Had jij ook een huilbaby die amper sliep? Kreeg jouw lichaam en geest wel de tijd om te recuperen tussen de voedingen door? In dat geval zou ik elke vrouw aanraden: gaan met die banaan, hou de BV vol, je gaat er zelf enkel positief bij varen binnen enkele weken.
Maar wat als jij als borstvoedende vrouw met een huilbaby zit, en niemand anders kan de voedingen overnemen? Zou de oxytocine jouw dan nog zo kalmeren en 'steady' houden of zou het chronisch en slopend slaapgebrek ervoor zorgen dat je loos gaat?
Enkel vrouwen die dit aan den lijve hebben ondervonden weten hier een antwoord op.
Nogmaals, ik ben pro BV!!! Ik doe niets anders dan hier in mijn omgeving pleidooien houden om de BV te verdedigen. Ikzelf ben blijkbaar jammer genoeg in mijn familiekring omringd door fv -goeroes, en soms maken hun opmerkingen mij doodziek.
Maar je weet niet altijd mensen hun beweegredenen, zeker niet hier op t net. Je weet niet altijd of je mensen kwetst met opmerkingen, of je invloed hebt op iemands situatie ( ten goede of ten slechte)
Daarom hoop ik dat pro-BV-mensen minder fel gaan reageren op bepaalde posts.
Nu ga ik naar mijn mannetje, hij vraagt voor de 9de keer vandaag de borst ( is 19 weken), en ik vermoed dat hij nog wel eens komt vandaag;-)
dinsdag 5 juni 2007 om 21:54
Blindje,'
Ach, wie weet helpt het een meelezer, zullen we maar denken.
Met name als je gevoelig bent voor grote hormoonveranderingen is borstvoeding geven wel goed voor je, omdat, eigenlijk net als in het verhaal van die borstkanker, je lijf natuurlijk uiteindelijk zich gewoon helemaal opmaakt voor borstvoeding ( uitzonderingen als jijzelf daargelaten uiteraard). Ik ben geen arts, maar zelfs ik kan nog bedenken dat het voor de meeste gezonde vrouwen hun lichaam natuurlijk veel beter moet zijn om ook te doen waar dat lijf voor in de startblokken staat en dat het eigenlijk nogal tegennatuurlijk is, fysiek dus, om dat proces te stoppen. Wat dat betreft ga ik wel mee in de vergelijking van La India met een zwangerschap uitdragen, voor je lichaam is het natuurlijk altijd beter om de natuur in zoverre zijn gang te laten gaan. Dus persoonlijk snap ik ook echt niet waarom je - als je geen medische redenen hebt- waarom je dat niet zou willen. Met mijn boerenfluitjesverstand lijkt het me een veel grotere roofbouw op je lijf dan borstvoeding geven ooit kan zijn, maar ja, dat verzin ik ook maar ter plekke hoor.
Ach, wie weet helpt het een meelezer, zullen we maar denken.
Met name als je gevoelig bent voor grote hormoonveranderingen is borstvoeding geven wel goed voor je, omdat, eigenlijk net als in het verhaal van die borstkanker, je lijf natuurlijk uiteindelijk zich gewoon helemaal opmaakt voor borstvoeding ( uitzonderingen als jijzelf daargelaten uiteraard). Ik ben geen arts, maar zelfs ik kan nog bedenken dat het voor de meeste gezonde vrouwen hun lichaam natuurlijk veel beter moet zijn om ook te doen waar dat lijf voor in de startblokken staat en dat het eigenlijk nogal tegennatuurlijk is, fysiek dus, om dat proces te stoppen. Wat dat betreft ga ik wel mee in de vergelijking van La India met een zwangerschap uitdragen, voor je lichaam is het natuurlijk altijd beter om de natuur in zoverre zijn gang te laten gaan. Dus persoonlijk snap ik ook echt niet waarom je - als je geen medische redenen hebt- waarom je dat niet zou willen. Met mijn boerenfluitjesverstand lijkt het me een veel grotere roofbouw op je lijf dan borstvoeding geven ooit kan zijn, maar ja, dat verzin ik ook maar ter plekke hoor.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 5 juni 2007 om 22:00
Een tijdje terug schreef ik op een ander topic over waarom sommige vrouwen die flesvoeding geven fel reageren op opmerkingen van borstvoedende mama's hierover. Ik herhaal het nogmaals, scheelt typen ;)
"En over mensen die geirriteerd reageren op BV opmerkingen, ik denk juist dat dat mensen zijn die geen bv KUNNEN geven. Juist die mensen reageren in mijn ogen zo. Mensen die bewust voor fv kiezen staan achter hun keuze en laten zich niet zo makkelijk opfokken.
Ik laat me hierdoor ook snel opfokken. Juist omdat ik het zo verschrikkelijk erg vind dat ik tot de 2% behoor die geen bv kan geven door fysieke oorzaak.
Dat wist ik niet voor de bevalling, en ik was juist van plan heel lang bv te geven, zeker tot ze 2 was ofzo als het mocht lukken. Ik vind de gezondheid en voeding van mijn dochter heel erg belangrijk en ben daar bewust mee bezig.
De teleurstelling en het verschrikkelijke schuldgevoel dat ik mijn kind niet het beste kon geven en iets moois moest missen hebben me zeer veel verdriet gedaan. Juist dan komen opmerkingen hard aan, omdat je je al zo ontzettend naar en schuldig erom voelt. Hoe weinig ik er ook aan kon doen, ik heb gefaald in iets heel belangrijks.
Ik voel me een bv-mama maar ben dat noodgedwongen niet.
Hopelijk is zo iets duidelijker uitgelegd waarom in mijn ogen sommige mensen zo opgefokt erop reageren."
Inmiddels is het verdriet wel grotendeels gezakt, dochterlief is inmiddels een grote dochter (nou ja, op de -2 lijn van de curve ;)) van bijna anderhalf.
"En over mensen die geirriteerd reageren op BV opmerkingen, ik denk juist dat dat mensen zijn die geen bv KUNNEN geven. Juist die mensen reageren in mijn ogen zo. Mensen die bewust voor fv kiezen staan achter hun keuze en laten zich niet zo makkelijk opfokken.
Ik laat me hierdoor ook snel opfokken. Juist omdat ik het zo verschrikkelijk erg vind dat ik tot de 2% behoor die geen bv kan geven door fysieke oorzaak.
Dat wist ik niet voor de bevalling, en ik was juist van plan heel lang bv te geven, zeker tot ze 2 was ofzo als het mocht lukken. Ik vind de gezondheid en voeding van mijn dochter heel erg belangrijk en ben daar bewust mee bezig.
De teleurstelling en het verschrikkelijke schuldgevoel dat ik mijn kind niet het beste kon geven en iets moois moest missen hebben me zeer veel verdriet gedaan. Juist dan komen opmerkingen hard aan, omdat je je al zo ontzettend naar en schuldig erom voelt. Hoe weinig ik er ook aan kon doen, ik heb gefaald in iets heel belangrijks.
Ik voel me een bv-mama maar ben dat noodgedwongen niet.
Hopelijk is zo iets duidelijker uitgelegd waarom in mijn ogen sommige mensen zo opgefokt erop reageren."
Inmiddels is het verdriet wel grotendeels gezakt, dochterlief is inmiddels een grote dochter (nou ja, op de -2 lijn van de curve ;)) van bijna anderhalf.
dinsdag 5 juni 2007 om 22:00
Eowynn: dank je voor de uitleg!:)
Jouw laatste opmerkingen, daar ben ik het volledig mee eens hoor, begrijp me niet verkeerd. Ik wil hier geen mensen verdedigen die het naar mijn inziens ook erg lichtzinnig opnemen allemaal. Ik k.ts soms van de arrogantie van mensen, als ze me vertellen dat BV 'gewoon niks voor mij is, ik wil ook nog iets van mijn leven, fv is even goed' bladiebladiebla.... Je hebt gelijk als je zegt dat iets lukt als je het écht , maar dan ook écht wilt. Zo is het bij mij ook gegaan, en tot op de dag van vandaag is dit nog steeds erg moeilijk hier ( btw, zoon hangt aan tepel nr.1, ik laat hem niet zo lang huilen hoor;-) ). Het is zelfs zo dat ik met man verschillende discussies heb gehad over stoppen met bv. Hoewel de situatie hier met momenten écht onhoudbaar werd, bleef ik ten koste van mezelf volhouden , waarschijnlijk voor dezelfde redenen en dezelfde ingesteldheid als de jouwe. Tot nu toe weet ik dat ik volhou. Maar ik blijf er bij, het had hier ook dramatisch kunnen aflopen. Ik heb nl. 13 weken NIET geslapen, hoogstens ergens een half uurtje; erg verantwoord is dit toch niet. En dan denk ik, Dasjka, je had beter wat meer aan je kind gedacht , wat zoals iemand anders hier al aanhaalt, idd. het moederschap behelst veeeeeeeeeeel meer dan BV alleen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben nu wel blij dat ik het nog steeds volhou, nu ik iets meer slaap krijg is het ook verantwoord geworden en ben ik persoonlijk trots dat ik mijn zoontje al het goede van mezelf geef. Want dat is voor mij ook een stuk het moeder zijn: je eigen prioriteiten op de tweede plaats, die van je kindje komt eerst.
dinsdag 5 juni 2007 om 22:00
Dasjka, dat is wel makkelijk gezegd. Ik ben Krokusje niet en vice versa. Toch gaan onze verhalen gelijk op. Ware het niet dat ik wel zes maanden gevoed heb (aan de borst dan, mijn kinderen krijgen nog steeds te eten...).
Mijn oudste was rete-allergisch. Ik was op zeer streng dieet. Hij krijste 6 maanden lang 18 uur per dag (met recht een huilbaby dus). Spuugde dagelijks minstens de helft van alle voeding weer uit. Ik had niet voldoende voeding. Bloedende tepelkloven. Tepelhoedjes. Pure ellende. Als je het zo achteraf bekijkt. Maar op dat moment was borstvoeding geven nog steeds het enige logische voor mij. En dus vond ik het niet zwaar. Ik heb heus wel getwijfeld, met name omdat ik zo weinig mm had en mijn zoontje zoveel spuugde. Maar het ging zoals het ging en dat was oké.
Mijn middelste, weer allergisch, weer huilen, weer niet voldoende melk en als toetje dit keer een maand of 4 chronische spruw. Uiteindelijk heb ik hem 17 maanden gevoed. Waarvan uiteindelijk het grootste gedeelte probleemloos.
En nu vind ik het jammer dat ik niet kan teruglezen wat jij schreef, want ik ben de draad kwijt.
Oh ja, ook al ken ik dus de situatie van Krokusje omdat ik er zelf middenin heb gezeten, dat wil niet zeggen dat ik er wel over kan oordelen en Fashion niet. Ik heb het immers heel anders ervaren dan Krokusje.
Mijn oudste was rete-allergisch. Ik was op zeer streng dieet. Hij krijste 6 maanden lang 18 uur per dag (met recht een huilbaby dus). Spuugde dagelijks minstens de helft van alle voeding weer uit. Ik had niet voldoende voeding. Bloedende tepelkloven. Tepelhoedjes. Pure ellende. Als je het zo achteraf bekijkt. Maar op dat moment was borstvoeding geven nog steeds het enige logische voor mij. En dus vond ik het niet zwaar. Ik heb heus wel getwijfeld, met name omdat ik zo weinig mm had en mijn zoontje zoveel spuugde. Maar het ging zoals het ging en dat was oké.
Mijn middelste, weer allergisch, weer huilen, weer niet voldoende melk en als toetje dit keer een maand of 4 chronische spruw. Uiteindelijk heb ik hem 17 maanden gevoed. Waarvan uiteindelijk het grootste gedeelte probleemloos.
En nu vind ik het jammer dat ik niet kan teruglezen wat jij schreef, want ik ben de draad kwijt.
Oh ja, ook al ken ik dus de situatie van Krokusje omdat ik er zelf middenin heb gezeten, dat wil niet zeggen dat ik er wel over kan oordelen en Fashion niet. Ik heb het immers heel anders ervaren dan Krokusje.
dinsdag 5 juni 2007 om 22:01
Over een pnd (eigenlijk: PPD, want Post Partum Depressie): ik heb er nu 1 en slik daar sinds een week of 6 ook medicijnen voor (borstvoedingsveilige, jaja;)). En als ik ergens van geniet, en iets niet zwaar vind, is dat mijn dochtertje bij mij te laten drinken. Een paar weken geleden had ik het vooral
's nachts heel zwaar (piekeren, angstig). Dan tilde ik mijn dochtertje gewoon wel eens uit haar wiegje om haar kunnen te voeden, puur met het doel om van haar te genieten maar bovenal om de oxytocine te laten stromen in mijn lijf, zodat ik rustiger zou worden. En ik viel dan nog steeds niet helemaal gelukzalig in slaap, piekerde dan gerust nog even door, maar dat kleine warme lijfje naast me en die garnalenvingertjes op mijn borst, dat trooste me wel. Hoe ongelooflijk rot zo'n PPD ook is, ik heb mijn dochtertje het liefst de hele dag aan de tiet hangen, zo intens geniet ik daar van.
's nachts heel zwaar (piekeren, angstig). Dan tilde ik mijn dochtertje gewoon wel eens uit haar wiegje om haar kunnen te voeden, puur met het doel om van haar te genieten maar bovenal om de oxytocine te laten stromen in mijn lijf, zodat ik rustiger zou worden. En ik viel dan nog steeds niet helemaal gelukzalig in slaap, piekerde dan gerust nog even door, maar dat kleine warme lijfje naast me en die garnalenvingertjes op mijn borst, dat trooste me wel. Hoe ongelooflijk rot zo'n PPD ook is, ik heb mijn dochtertje het liefst de hele dag aan de tiet hangen, zo intens geniet ik daar van.
dinsdag 5 juni 2007 om 22:01
Dasjka,
Mijn kind kon aanvankelijk helemaal niet uit de borst drinken, werd vanaf een maand of 3 ziek ( en behoorlijk heftig ook), mijn moeder was ook ziek en woonde vanaf 3 dagen na mijn bevalling bij mij in huis waar ik volledig voro de zorg voor haar opdraaide, ze overleed 10 maanden na mijn bevalling en on top of that ben ik vanaf mijn zwangerschap alleenstaand en was ik dus na mijn bevalling herstellende van een hele zware depressie.
Dus tja, niet om een wedstrijdje te doen ofzo, maar zo makkelijk was het eerste jaar niet, nee. En dan heb ik de kwalen zoals 6 maanden spruw, een projectielbrakend en chronisch schijtend kind ( 4 keer per nacht een kind uit een plas diarree vissen zonder partner die het bed verschoont is echt geen pretje :D), eczeem, tepelkloven, voedselweigeren en dat soort dingen nog niet eens meegeteld.
Ik geef alleen de borstvoeding niet de schuld van alle ellende en het jammere in dit soort discussies én irl bij zorgverleners vind ik dat borstvoeding wel heel vaak de schuld krijgt van omstandigheden die ook zonder borstvoeding zwaar zouden zijn.
Mijn kind kon aanvankelijk helemaal niet uit de borst drinken, werd vanaf een maand of 3 ziek ( en behoorlijk heftig ook), mijn moeder was ook ziek en woonde vanaf 3 dagen na mijn bevalling bij mij in huis waar ik volledig voro de zorg voor haar opdraaide, ze overleed 10 maanden na mijn bevalling en on top of that ben ik vanaf mijn zwangerschap alleenstaand en was ik dus na mijn bevalling herstellende van een hele zware depressie.
Dus tja, niet om een wedstrijdje te doen ofzo, maar zo makkelijk was het eerste jaar niet, nee. En dan heb ik de kwalen zoals 6 maanden spruw, een projectielbrakend en chronisch schijtend kind ( 4 keer per nacht een kind uit een plas diarree vissen zonder partner die het bed verschoont is echt geen pretje :D), eczeem, tepelkloven, voedselweigeren en dat soort dingen nog niet eens meegeteld.
Ik geef alleen de borstvoeding niet de schuld van alle ellende en het jammere in dit soort discussies én irl bij zorgverleners vind ik dat borstvoeding wel heel vaak de schuld krijgt van omstandigheden die ook zonder borstvoeding zwaar zouden zijn.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 5 juni 2007 om 22:07
Hier kan ik het alleen maar mee eens zijn. Ik had weliswaar geen PPD, maar zoals gezegd, makkelijk was het eerste jaar van mijn zoons leven absoluut niet. En juist borstvoeding geven heeft denk ik bij mij er voor gezorgd dat ik overeind bleef. Die momenten, wij met zijn tweetjes even rustig in bed, zijn lieve zachte zuchtjes, dat handje wat me kriebelde, de voetjes op mijn buik, die hebben mij persoonlijk echt enigszins normaal gehouden.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 5 juni 2007 om 22:11
FV, ik snap ook niet zo goed dat vrouwen het niet willen eens proberen. Ik wil heel graag, maar kan het niet, dus ik snap het niet willen niet zo goed. Maar dat is iets anders dan iemand daarop beoordelen of veroordelen. Of zoals in dit soort discussie heel vaak gebeurd, door een andere interpetatie van cijfers een afschrikwekkend beeld geven van de risico´s van fv. Het is niet aan mij om te beslissen waar iemand de grens moet leggen. Wat ze wel en niet moeten proberen, hoe ver ze dienen te gaan. Godzijdank is dat niet aan mij zeg. Ik zou het niet eens willen beslissen waar iemands persoonlijke grens ligt.
dinsdag 5 juni 2007 om 22:18
Blindje,
Ik denk dat er vaak zo heftig gerageerd wordt over de gezondheidsredenen ( die voor mij persoonlijk echt helemaal nooit een rol gespeeld hebben in het geven van borstvoeding, die heb ik allemaal ook pas ontdekt toen ik het al lang gaf) omdat de emotionele redenen zulke bull shit zijn. Dan hoop je dat als iemand dan niet naar ervaringsverhalen wil luisteren, ze in ieder geval naar feiten willen luisteren. Ik denk dat dat meespeelt. Zo van "als je dan niet wil geloven dat borstvoeding alleen maar makkelijker wordt naarmate je het langer doet, geloof dan op zijn minst dat het goed is voor de gezondheid".
Ik merk aan mezelf dat ik in ieder geval wel zo reageer, eerst probeer je fabels als "het is roofbouw op je lijf en je krijgt hangtieten" te ontkrachten, maar mensen die dat vantevoren al denken staan daar meestal niet voor open, ook al hebben zij nog nooit borstvoeding gegeven en jij en alle andere discussieerders wel. Dat is lullen tegen een muur vaak. Dus uit frustratie ga je dan maar met feiten smijten, in de hoop dat niemand zal kunnen ontkennen dat de WHO echt niet uit zijn nek kletst ( ijdele hoop, dat zie je in deze discussie ook weer, maar toch).
Ik denk dat er vaak zo heftig gerageerd wordt over de gezondheidsredenen ( die voor mij persoonlijk echt helemaal nooit een rol gespeeld hebben in het geven van borstvoeding, die heb ik allemaal ook pas ontdekt toen ik het al lang gaf) omdat de emotionele redenen zulke bull shit zijn. Dan hoop je dat als iemand dan niet naar ervaringsverhalen wil luisteren, ze in ieder geval naar feiten willen luisteren. Ik denk dat dat meespeelt. Zo van "als je dan niet wil geloven dat borstvoeding alleen maar makkelijker wordt naarmate je het langer doet, geloof dan op zijn minst dat het goed is voor de gezondheid".
Ik merk aan mezelf dat ik in ieder geval wel zo reageer, eerst probeer je fabels als "het is roofbouw op je lijf en je krijgt hangtieten" te ontkrachten, maar mensen die dat vantevoren al denken staan daar meestal niet voor open, ook al hebben zij nog nooit borstvoeding gegeven en jij en alle andere discussieerders wel. Dat is lullen tegen een muur vaak. Dus uit frustratie ga je dan maar met feiten smijten, in de hoop dat niemand zal kunnen ontkennen dat de WHO echt niet uit zijn nek kletst ( ijdele hoop, dat zie je in deze discussie ook weer, maar toch).
Am Yisrael Chai!
dinsdag 5 juni 2007 om 22:19
Even voor de duidelijkheid: niet alles wat ik postte was persoonlijk gericht naar Fashion hoor;-) ik las net dat dit wel redelijk krom leek naar haar toe maar dit was alleszins niet de bedoeling, ik richtte het eigenlijk meer naar ieder1 toe.
Ik blijf erbij dat iemand niet kan weten wat de situatie voor iemand anders is.
Maar op deze manier blijft de thread wél gaande en komen de echte persoonlijke verhalen naar boven.
Persoonlijk spreken die mij meer aan dan al het gehakketak en zorgen deze parels van ervaringen dat ik als vrouw meer geneigd zou zijn om voor BV te kiezen.( als ik bv. van miriam lees over garnalenvingertjes aan de borst dan krijg ik kippevel van ontroering en kan ik mij het gevoel levendig voorstellen)
In elk geval , de laatste pagina's lees je toch heel sterke verhalen van sterke vrouwen. Net die ervaringen zorgen voor een positieve kijk op BV, niet het gevit over het al dan niet gezond zijn van fv. ( al kloppen alle feiten als een zwerende vinger, het brengt geen zoden aan de dijk)
dinsdag 5 juni 2007 om 22:22
Weet je, Blindje, voor mij is eigenlijk de enige reden dat ik toch weer op dit soort discussies reageer is omdat ik het ten eerste echt jammer vind dat vrouwen zichzelf zo'n geweldige ervaring ontzeggen en ten tweede omdat ik het gewoon echt heel erg vind om steeds te lezen wat een hel borstvoeding geven is. Als het echt zo'n hel was, dan zouden vrouwen zoals ik het toch nooit zolang volhouden en met zoveel plezier doen? Want believe me, ik ben een behoorlijk gemakzuchtige moeder hoor, of liever, een behoorlijk gemakzuchtig mens.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 5 juni 2007 om 22:24
Oeps, te snel gedrukt.
Ik wou dus zeggen: het brengt geen zoden aan de dijk bij mensen die zich niets kunnen voorstellen bij cijfertjes of andere wetenschappelijke feiten.
Voor andere mensen kan dit wel werken, bij mij persoonlijk zijn het de ervaringsdeskundige verhalen van mensen die mij ertoe aanzetten meer te weten te komen over een onderwerp.
Hoe lang willen jullie trouwens bv blijven geven?
Trouwens, ff off topic vraagje: hebben jullie het gevoel dat BV ook als soort v gekke verslaving werkt?
Ik weet niet of ik het zo kan stellen, maar als het even door mijn gedachte schiet dat ik er ooit mee moet stoppen, word ik er ontzettend verdrietig van en kan ik het mij echt niet inbeelden dat ik dit op termijn zal moeten missen.
Ik wou dus zeggen: het brengt geen zoden aan de dijk bij mensen die zich niets kunnen voorstellen bij cijfertjes of andere wetenschappelijke feiten.
Voor andere mensen kan dit wel werken, bij mij persoonlijk zijn het de ervaringsdeskundige verhalen van mensen die mij ertoe aanzetten meer te weten te komen over een onderwerp.
Hoe lang willen jullie trouwens bv blijven geven?
Trouwens, ff off topic vraagje: hebben jullie het gevoel dat BV ook als soort v gekke verslaving werkt?
Ik weet niet of ik het zo kan stellen, maar als het even door mijn gedachte schiet dat ik er ooit mee moet stoppen, word ik er ontzettend verdrietig van en kan ik het mij echt niet inbeelden dat ik dit op termijn zal moeten missen.
dinsdag 5 juni 2007 om 22:31
Daarom ben ik ook niet gestopt, maar heb ik mijn kinderen het moment van stoppen laten bepalen. De middelste stopte met 17 maanden, ik was toen zwanger van de derde en er viel weinig meer te halen. De jongste stopte helaas al met een maand of 10-11. Vond/vind ik erg jammer. Bij de oudste was het een kwestie van volhouden zolang als het ging en dat duurde zes maanden. Toen was de productie dramatisch en kind inmiddels goed gewend aan kv.
dinsdag 5 juni 2007 om 22:32
Ik moet het reageren op deze topics ook een afleren geloof ik. Ik kan het ook niet laten. Ik woon juist in een uitgesproken probv omgeving. En krijg dus juist veel ellende over me heen omdat ik de fles geef. Tot aan dat ik niet nog meer kinderen had moeten krijgen als ik na de eerste al wist nooit bv te kunnen geven aan toe. Dat zijn keiharde en gewoon lage opmerkingen. Daarbij word ik doodgegooid met cijfers etc over de gevaren van fv. Terwijl de cijfers vaak anders worden neergezet of geïnterperteert. Er zit verschil tussen fv verhoogd of bv verlaagd de kans op. Het een is het ander niet en dat het een iets verlaagd houd niet automatisch in dat dus het ander verhoogd. Als ik eenmaal onder druk toch uitleg waarom, dan word ineens alles anders. Net alsof de volgens hen o zo gevaarlijke ziektes die flesvoeding oplevert mijn kind gaan overslaan omdat ik bij die selecte groep hoor. Ach ja, het blijft een gevoelig onderwerp die voeding.
En degene die me nog een keer gaat vertellen dat ik me niet schuldig hoef te voelen, wurg ik geloof ik. Waarom zou ik me ins hemelsnaam schuldig moeten voelen omdat ik het domweg niet kan? Voelt een dove zich schuldig omdat hij niet kan horen soms? Vandaag ook wel een domme opmerking. Iemand vraagt of ik borst geef, aangezien ze benieuwd was hoe dat dan ging met het zwanger zijn. Dus ik zeg nee en ze vraagt waarom niet. Dus ik leg het uit, waarop ze zegt: Ach, bij de volgende lukt het vast wel! Nou nee, ik mis een hormoontje. Dat komt echt niet ineens tevoorschijn hoor. Ach, zegt ze, ieder kind is toch anders en iedere zwangerschap ook. Ik kreeg ze maar niet duidelijk dat ik lichamelijk iets heb, waardoor ik geen bv aanmaak. Net zo goed als ik medicijnen moet slikken omdat ik het schildklierhormoon mis dus. Maar nee hoor, ze bleef maar roepen dat het met de volgende wel zou gaan lukken.
En degene die me nog een keer gaat vertellen dat ik me niet schuldig hoef te voelen, wurg ik geloof ik. Waarom zou ik me ins hemelsnaam schuldig moeten voelen omdat ik het domweg niet kan? Voelt een dove zich schuldig omdat hij niet kan horen soms? Vandaag ook wel een domme opmerking. Iemand vraagt of ik borst geef, aangezien ze benieuwd was hoe dat dan ging met het zwanger zijn. Dus ik zeg nee en ze vraagt waarom niet. Dus ik leg het uit, waarop ze zegt: Ach, bij de volgende lukt het vast wel! Nou nee, ik mis een hormoontje. Dat komt echt niet ineens tevoorschijn hoor. Ach, zegt ze, ieder kind is toch anders en iedere zwangerschap ook. Ik kreeg ze maar niet duidelijk dat ik lichamelijk iets heb, waardoor ik geen bv aanmaak. Net zo goed als ik medicijnen moet slikken omdat ik het schildklierhormoon mis dus. Maar nee hoor, ze bleef maar roepen dat het met de volgende wel zou gaan lukken.
dinsdag 5 juni 2007 om 22:37
Precies mijn verhaal... ik zit blijkbaar ook in een bv omgevind want ik ken niemand die geen bv heeft gegeven, alles artsen en cb gaan er blindelings van uit dat je bv geeft. Als blijkt van niet heb je echt heel wat uit te leggen...
Aan iedereen weer uitleggen waarom niet. Heel vervelend en prive.
Mensen die zeggen dat je beter geen kind meer kan krijgen als je geen bv kan geven.
En juist weer mensen die beweren dat het bij een volgende vast wel goed gaat..... aaargh.
