Kinderen
alle pijlers
Zus wordt met alles voorgetrokken
vrijdag 26 juli 2024 om 20:50
Ik moet echt even mijn verhaal kwijt want de frustratie zit me zo hoog.
Momenteel ben ik hoogzwanger van mijn tweede kindje. Ik zal pas weer gaan werken wanneer de baby rond de 8 maanden is. Mijn moeder zal dan zo’n 4 maanden 1 dag per week oppassen en daarna gaat hij naar de opvang.
Nu is het zo dat mijn moeder 5 dagen per week de dochter van mijn zus opvangt, welke 8 jaar is. ‘S ochtends wordt ze naar school gebracht door mijn moeder en smiddags opgehaald en thuis opgevangen. Ik heb gevraagd aan mijn zus of ze die ene dag dat mijn kindje langskomt, iets kan regelen. Bso bijvoorbeeld. Nee dat wil haar dochter niet want daar is ze destijds gepest. Een andere bso is ook geen optie want ‘dochter wil het niet’. Dochter woont tegenover school en zou graag zelf naar school willen lopen maar mag niet zelf naar school lopen van zowel mama als oma. ‘Dat kan ze niet’ volgens hen. Ze mag ook nooit alleen buiten spelen en is altijd heel zielig volgens oma omdat er geen kindjes met haar willen spelen. Ze ‘kan heelveel niet’ volgens oma omdat ze ‘gehandicapt’ is. Ze is niet gehandicapt maar kan haar rechterhand en voet niet voldoende gebruiken door zuurstoftekort bij de geboorte. Ze gaat naar een normale school maar kan daar niet helemaal mee met bepaalde activiteiten door haar aandoening.
Ik heb op een normale manier gevraagd of ze iets kunnen regelen op die ene oppasdag zodat oma voldoende aandacht aan de baby kan geven maar ze willen niet meedenken (ook oma Niet). Ik moet van mijn probleem niet hun probleem maken zegt mijn moeder. Echter, kampt mijn moeder met slaaptekort en mijn man kaartte aan dat ze zomaar de baby kan vergeten in de auto omdat ze altijd bezig is met mijn nichtje. Ook wanneer ik iets over mijn oudste zoon vertel, wordt er amper op gereageerd en komt er direct een verhaal over nichtje die zus en zo had gedaan. Ben het spuugzat dat mijn zus altijd wordt voorgetrokken (ook met klusjes in huis doen bijvoorbeeld, daar wordt het met alle liefde gedaan maar als ik eens iets vraag is het zuchtend en al).
Ik ben zo boos en van mijn moeder krijg ik hier nooit begrip voor. ‘Hou je rustig, door die stress beschadig je de baby straks nog’. Lekker schuldgevoel aanpraten dus.
Ik zit erover na te denken om gewoon het contact te verbreken omdat ik altijd de boosdoener ben.
Ik krijg straks een keizersnede en man is gelukkig langere tijd thuis om te helpen
maar denk dat we de hulp van mijn moeder alsnkg wel goed kunnen gebruiken.
Ik twijfel heel erg wat te doen want het zit me zo hoog dat ik ze het liefst allemaal niet meer zie. Een normaal gesprek aangaan zit er niet in.
Mijn zus is zo egocentrisch en compleet afhankelijk van mijn moeder mbt oppassen op haar dochter (zelfs doktersafspraken gaat mijn moeder met kleinkind naartoe).
Wat vinden jullie dat ik moet doen? Overdrijf ik?
Ik zit eraan te denken om kind gewoon direct op de opvang te doen zodra ik ga werken en het contact met mijn ouders op een laag pitje te houden. Met zus hoef ik echt geen contact meer.
Momenteel ben ik hoogzwanger van mijn tweede kindje. Ik zal pas weer gaan werken wanneer de baby rond de 8 maanden is. Mijn moeder zal dan zo’n 4 maanden 1 dag per week oppassen en daarna gaat hij naar de opvang.
Nu is het zo dat mijn moeder 5 dagen per week de dochter van mijn zus opvangt, welke 8 jaar is. ‘S ochtends wordt ze naar school gebracht door mijn moeder en smiddags opgehaald en thuis opgevangen. Ik heb gevraagd aan mijn zus of ze die ene dag dat mijn kindje langskomt, iets kan regelen. Bso bijvoorbeeld. Nee dat wil haar dochter niet want daar is ze destijds gepest. Een andere bso is ook geen optie want ‘dochter wil het niet’. Dochter woont tegenover school en zou graag zelf naar school willen lopen maar mag niet zelf naar school lopen van zowel mama als oma. ‘Dat kan ze niet’ volgens hen. Ze mag ook nooit alleen buiten spelen en is altijd heel zielig volgens oma omdat er geen kindjes met haar willen spelen. Ze ‘kan heelveel niet’ volgens oma omdat ze ‘gehandicapt’ is. Ze is niet gehandicapt maar kan haar rechterhand en voet niet voldoende gebruiken door zuurstoftekort bij de geboorte. Ze gaat naar een normale school maar kan daar niet helemaal mee met bepaalde activiteiten door haar aandoening.
Ik heb op een normale manier gevraagd of ze iets kunnen regelen op die ene oppasdag zodat oma voldoende aandacht aan de baby kan geven maar ze willen niet meedenken (ook oma Niet). Ik moet van mijn probleem niet hun probleem maken zegt mijn moeder. Echter, kampt mijn moeder met slaaptekort en mijn man kaartte aan dat ze zomaar de baby kan vergeten in de auto omdat ze altijd bezig is met mijn nichtje. Ook wanneer ik iets over mijn oudste zoon vertel, wordt er amper op gereageerd en komt er direct een verhaal over nichtje die zus en zo had gedaan. Ben het spuugzat dat mijn zus altijd wordt voorgetrokken (ook met klusjes in huis doen bijvoorbeeld, daar wordt het met alle liefde gedaan maar als ik eens iets vraag is het zuchtend en al).
Ik ben zo boos en van mijn moeder krijg ik hier nooit begrip voor. ‘Hou je rustig, door die stress beschadig je de baby straks nog’. Lekker schuldgevoel aanpraten dus.
Ik zit erover na te denken om gewoon het contact te verbreken omdat ik altijd de boosdoener ben.
Ik krijg straks een keizersnede en man is gelukkig langere tijd thuis om te helpen
maar denk dat we de hulp van mijn moeder alsnkg wel goed kunnen gebruiken.
Ik twijfel heel erg wat te doen want het zit me zo hoog dat ik ze het liefst allemaal niet meer zie. Een normaal gesprek aangaan zit er niet in.
Mijn zus is zo egocentrisch en compleet afhankelijk van mijn moeder mbt oppassen op haar dochter (zelfs doktersafspraken gaat mijn moeder met kleinkind naartoe).
Wat vinden jullie dat ik moet doen? Overdrijf ik?
Ik zit eraan te denken om kind gewoon direct op de opvang te doen zodra ik ga werken en het contact met mijn ouders op een laag pitje te houden. Met zus hoef ik echt geen contact meer.
maandag 29 juli 2024 om 19:51
Hear hear! Heel mooi en pakkend verwoordClaire45 schreef: ↑29-07-2024 19:37Eens. Tussen de regels door lees ik heel duidelijk dat TO in een ongezonde competitie is verwikkeld met haar zus, een eenzijdige competitie, want de zus heeft nergens last van terwijl TO het gevoel heeft dat ze door haar moeder wordt achtergesteld, niet eens omdat de moeder meer van de zus houdt of omdat het nichtje extra zorg nodig heeft, maar omdat de zus die speciale behandeling afdwingt met haar gedrag. TO moet op de bres springen als haar moeder op Schiphol staat zonder paspoort en de zus, die best eens iets aardigs terug zou kunnen doen voor haar moeder, heeft het te druk en schuift het af.
Interpretatie, natuurlijk. Maar zo lees ik het. En nou gaat het niet om de details en het zout op de slakken, het gaat erom dat TO dit zo heeft uitgesproken naar haar moeder. Ze heeft zich kwetsbaar opgesteld in de hoop dat haar moeder haar zou ‘zien’. En horen.
Dat gebeurde niet. En dát vind ik van de moeder heel kwalijk. Oók als TO overdrijft of zich dingen inbeeldt of er helemaal naast zit. Als moeder (en vader) hoef je echt niet alles op een weegschaaltje af te wegen en te vergelijken, maar je mag je kinderen en hun onzekerheden en verdriet wel serieus nemen. Deze moeder hoort niet wat haar dochter zegt. Het komt haar misschien slecht uit (want de andere dochter… en het nichtje…) maar het zou waarschijnlijk al enorm helpen als ze TO serieus nam.
.
maandag 29 juli 2024 om 20:02
Tja, het lastige is alleen dat je het als ouder eigenlijk nooit goed kan doen als een kind zich zo voelt. Als je het zelf echt niet zo ziet (en in sommige gevallen het ook duidelijk echt niet zo is), kun je niet veel anders dan alleen zeggen ‘wat naar dat je dat zo gevoeld hebt, zo is het nooit bedoeld’. Maar dat zal ook vaak als niet afdoende worden beschouwd, omdat je nog steeds geen erkenning geeft van het verschil. Maar een verschil erkennen wat er echt niet was, zou mij ook best ver gaan.
Het gevoel van sommige mensen is ook gewoon dat. Hun gevoel. En daaruit bedenken ze dan gedrag van andere mensen, zonder te willen zien dat dat misschien helemaal niet zo was. In mijn eerdere voorbeeld zal kind 1 echt wel eens het gevoel hebben dat hij misschien een leukere jeugd had kunnen hebben, omdat er veel gedoe was. En daar heeft hij wellicht nog best een punt ook. Maar aangezien je moeilijk boos kunt zijn op omstandigheden, is hij maar boos geworden op zijn ouders. En hebben die hem achtergesteld volgens hem. Wat moet je daar dan mee? Moet je daar in meegaan? Ik denk echt niet dat hij veel blijer wordt van ‘wat vervelend dat jij dat zo hebt ervaren’.
Het gevoel van sommige mensen is ook gewoon dat. Hun gevoel. En daaruit bedenken ze dan gedrag van andere mensen, zonder te willen zien dat dat misschien helemaal niet zo was. In mijn eerdere voorbeeld zal kind 1 echt wel eens het gevoel hebben dat hij misschien een leukere jeugd had kunnen hebben, omdat er veel gedoe was. En daar heeft hij wellicht nog best een punt ook. Maar aangezien je moeilijk boos kunt zijn op omstandigheden, is hij maar boos geworden op zijn ouders. En hebben die hem achtergesteld volgens hem. Wat moet je daar dan mee? Moet je daar in meegaan? Ik denk echt niet dat hij veel blijer wordt van ‘wat vervelend dat jij dat zo hebt ervaren’.
maandag 29 juli 2024 om 23:19
Waarom, het gevoel van oud zeer bij een kind komt toch niet uit de lucht vallen?nausicaa schreef: ↑29-07-2024 20:02Tja, het lastige is alleen dat je het als ouder eigenlijk nooit goed kan doen als een kind zich zo voelt. Als je het zelf echt niet zo ziet (en in sommige gevallen het ook duidelijk echt niet zo is), kun je niet veel anders dan alleen zeggen ‘wat naar dat je dat zo gevoeld hebt, zo is het nooit bedoeld’. Maar dat zal ook vaak als niet afdoende worden beschouwd, omdat je nog steeds geen erkenning geeft van het verschil. Maar een verschil erkennen wat er echt niet was, zou mij ook best ver gaan.
Alleen maar mooi als je kind daarover het gesprek met je wil aangaan, een kans om de band te verbeteren.
Mensen komen nader tot elkaar door hun gevoel uit te spreken en dat van de ander te erkennen, ongeacht wat de "feiten" zouden zijn. Dat doet er niet eens toe.
Gehoord of gezien worden in wat je ervaart, door je eigen ouders, doet heel veel voor een kind ook al zijn ze al lang en breed volwassen.
Betekent niet dat iemand zichzelf tekort moet doen of iets hoeft toe te geven wat hij niet gedaan heeft.
dinsdag 30 juli 2024 om 10:45
Ja dit dus. Volgens mij zit er ook veel meer achter dan "alleen" dit oppasverhaal. Dit is nu wat haar dwarszit, maar het had ook iets anders kunnen zijn en dat zit denk ik veel dieper, want die ongelijke verhouding is er misschien al veel langer.Claire45 schreef: ↑29-07-2024 19:37Eens. Tussen de regels door lees ik heel duidelijk dat TO in een ongezonde competitie is verwikkeld met haar zus, een eenzijdige competitie, want de zus heeft nergens last van terwijl TO het gevoel heeft dat ze door haar moeder wordt achtergesteld, niet eens omdat de moeder meer van de zus houdt of omdat het nichtje extra zorg nodig heeft, maar omdat de zus die speciale behandeling afdwingt met haar gedrag. TO moet op de bres springen als haar moeder op Schiphol staat zonder paspoort en de zus, die best eens iets aardigs terug zou kunnen doen voor haar moeder, heeft het te druk en schuift het af.
Interpretatie, natuurlijk. Maar zo lees ik het. En nou gaat het niet om de details en het zout op de slakken, het gaat erom dat TO dit zo heeft uitgesproken naar haar moeder. Ze heeft zich kwetsbaar opgesteld in de hoop dat haar moeder haar zou ‘zien’. En horen.
Dat gebeurde niet. En dát vind ik van de moeder heel kwalijk. Oók als TO overdrijft of zich dingen inbeeldt of er helemaal naast zit. Als moeder (en vader) hoef je echt niet alles op een weegschaaltje af te wegen en te vergelijken, maar je mag je kinderen en hun onzekerheden en verdriet wel serieus nemen. Deze moeder hoort niet wat haar dochter zegt. Het komt haar misschien slecht uit (want de andere dochter… en het nichtje…) maar het zou waarschijnlijk al enorm helpen als ze TO serieus nam.
Ik herken het wel met mijn schoonouders. Die maakten ook altijd onderscheid tussen hun kleinkinderen en dat frustreerde mateloos. De anderen werden altijd geholpen en wij konden het bekijken, terwijl onze situatie heel lang zo geweest is (door gezondheidsproblemen) dat we hulp hadden kunnen gebruiken (en dan niet eens alleen met de kinderen), maar daar was nooit oog voor omdat schoonmoeder altijd bezig was met de kleinkinderen van haar andere kind. Dat maakte dat ik ook over zo ongeveer alles van die kant gefrustreerd raakte, vandaar dat ik ook denk dat er bij TO meer speelt.
Maar Claire, wat jij zegt over het gehoord worden en voelen door je moeder, daar zit ook heel veel in en dat kan al heel veel doen.
Wij hebben uiteindelijk ook op tafel gegooid hoe wij ons gevoeld hebben en dat werd allemaal tegengesproken. Niks was waar en wij zagen het allemaal verkeerd. Terwijl dat als er gezegd zou zijn: dat is nooit onze bedoeling geweest om jullie dat gevoel te geven / wat vervelend dat jullie dat zo ervaren hebben / etc. dan had dat echt voldoende geweest, maar door hun ontkenning is de frustratie alleen maar groter geworden.
MIjn advies TO: zorg dat je niet afhankelijk van haar bent en beperk het contact tot een minimum.
dinsdag 30 juli 2024 om 10:54
Ja joh, oma wil gewoon oppassen maar TO wil dat nichtje lekker naar KVD gaat die dag. En oma moet dan kiezen voor TO's kant.
Zus moet KVD gaan regelen en haar die dag alleen geven qua opvang door oma.
Zodat alleen de baby er is. Nichtje en haar handicap moeten niet zo janken, jammer dat ze gepest is op KVD om haar handicap eerder maar haar zus wordt voorgetrokken en omdat recht te trekken dus moet nichtje terug naar KVD en iedereen moet stoppen met nichtje ook voor te trekken, zo erg is allemaal niet..
Soms heb je gewoon verongelijkte mensen die alleen denken in hun straatje en de empathie niet hebben om verder te kijken dan hun gevoel.
Er zal best iets van vroeger achter zitten maar leer daarmee omgaan en stop met onredelijke eisen te hebben omdat je het gevoel wil hebben dat je ook wat waard bent.
Kies dan echte issues uit waar je een punt van wil maken, dit is gewoon drama creëren en dan klagen dat mensen je onredelijke behoeftes niet willen faciliteren, kan je daarna weer doen alsof de ander voorgetrokken word.
dinsdag 30 juli 2024 om 12:59
En dit alles voor vier maanden waarna de baby toch al naar het KDV gaat. Er zal ongetwijfeld van alles en nog wat spelen en er zijn diverse scenario’s mogelijk maar als (schoon)zus ging ik hier ook niet aan meewerken.Lucifee2024 schreef: ↑30-07-2024 10:54Ja joh, oma wil gewoon oppassen maar TO wil dat nichtje lekker naar KVD gaat die dag. En oma moet dan kiezen voor TO's kant.
Zus moet KVD gaan regelen en haar die dag alleen geven qua opvang door oma.
Zodat alleen de baby er is. Nichtje en haar handicap moeten niet zo janken, jammer dat ze gepest is op KVD om haar handicap eerder maar haar zus wordt voorgetrokken en omdat recht te trekken dus moet nichtje terug naar KVD en iedereen moet stoppen met nichtje ook voor te trekken, zo erg is allemaal niet..
Soms heb je gewoon verongelijkte mensen die alleen denken in hun straatje en de empathie niet hebben om verder te kijken dan hun gevoel.
Er zal best iets van vroeger achter zitten maar leer daarmee omgaan en stop met onredelijke eisen te hebben omdat je het gevoel wil hebben dat je ook wat waard bent.
Kies dan echte issues uit waar je een punt van wil maken, dit is gewoon drama creëren en dan klagen dat mensen je onredelijke behoeftes niet willen faciliteren, kan je daarna weer doen alsof de ander voorgetrokken word.
Nee heb je, ja kun je krijgen
dinsdag 30 juli 2024 om 13:20
Sowieso is het hele oppassen door grootouders vaak een lastig verhaal als er meerdere kinderen in het gezin zijn. Meestal, als kleinkind nummer 1 wordt geboren, dan wordt er enthousiast opgepast en totaal geen rekening gehouden met een toekomst scenario met meerdere kleinkinderen. Waarvan de ouders vervolgens verwachten dat grootouders ook wel daarop gaan passen want dat deden ze bij kleinkind nummer 1 tenslotte ook. Ik zie soms echt hele onrealistische verwachtingen ontstaan.
dinsdag 30 juli 2024 om 14:09
Ja dat zie ik ook. Of enorme leeftijdsverschillen. Opa en oma eind vijftig, begin zestig als oudste kind kinderen krijgt. Vijftien jaar later krijgt zoonlief ineens toch ook nog kinderen met vrouw nummer drie. Maar opa en oma zijn dan al begin zeventig, eind zeventig. Het is niet iedere oma/opa gegeven om op die leeftijd nog met twee, drie kleine kinderen naar de speeltuin, het zwembad of wat dan ook te gaan zoals bij de eerste lichting kleinkinderen. Soms hebben de kinderen die verwachtingen en soms menen de grootouders hetzelfde te moeten doen.Hannelore_ schreef: ↑30-07-2024 13:20Sowieso is het hele oppassen door grootouders vaak een lastig verhaal als er meerdere kinderen in het gezin zijn. Meestal, als kleinkind nummer 1 wordt geboren, dan wordt er enthousiast opgepast en totaal geen rekening gehouden met een toekomst scenario met meerdere kleinkinderen. Waarvan de ouders vervolgens verwachten dat grootouders ook wel daarop gaan passen want dat deden ze bij kleinkind nummer 1 tenslotte ook. Ik zie soms echt hele onrealistische verwachtingen ontstaan.
Nee heb je, ja kun je krijgen
dinsdag 30 juli 2024 om 15:23
Vaak laat degene die zich achtergesteld wordt of voelt zich ook niet van de beste kant zien. Het wordt al sneller als drammerig ervaren en dat werkt averechts. Dat is niet leuk, maar wel de realiteit.
Omgekeerd reageert degene die wordt aangesproken ook vaak niet goed, moeders voelen zich aangevallen in hun moeder-zijn en reageren defensief. Dan kan er geen open gesprek meer worden gevoerd en raak je steeds verder van elkaar verwijderd.
Omgekeerd reageert degene die wordt aangesproken ook vaak niet goed, moeders voelen zich aangevallen in hun moeder-zijn en reageren defensief. Dan kan er geen open gesprek meer worden gevoerd en raak je steeds verder van elkaar verwijderd.
dinsdag 30 juli 2024 om 15:27
En dan zijn diezelfde grootouders soms ook al 10 jaar ouder, en kunnen ze zich niet meer geven zoals ze dat bij de eerste kleinkinderen deden. Of ze zijn inmiddels met pensioen en willen lekker vrij zijn om te reizen wanneer ze willen, zonder structurele verplichtingen.Hannelore_ schreef: ↑30-07-2024 13:20Sowieso is het hele oppassen door grootouders vaak een lastig verhaal als er meerdere kinderen in het gezin zijn. Meestal, als kleinkind nummer 1 wordt geboren, dan wordt er enthousiast opgepast en totaal geen rekening gehouden met een toekomst scenario met meerdere kleinkinderen. Waarvan de ouders vervolgens verwachten dat grootouders ook wel daarop gaan passen want dat deden ze bij kleinkind nummer 1 tenslotte ook. Ik zie soms echt hele onrealistische verwachtingen ontstaan.
dinsdag 30 juli 2024 om 17:16
Eens. Mijn ouders waren pas begin/halverwege de 50 toen ik mijn eerste kind kreeg. Zo fit als een hoentje en ze vonden het prima om elke week een keer het halve land door te rijden om op te passen. Zaten om 5:00 uur al in de auto. Toen mijn zus haar eerste kreeg, waren opa en oma 12 jaar ouder en hadden ze daarnaast veel meer behoefte aan vrijheid, dus geen vaste oppasdag. Gelukkig begreep mijn zus dat wél.lemoos2 schreef: ↑30-07-2024 14:09Ja dat zie ik ook. Of enorme leeftijdsverschillen. Opa en oma eind vijftig, begin zestig als oudste kind kinderen krijgt. Vijftien jaar later krijgt zoonlief ineens toch ook nog kinderen met vrouw nummer drie. Maar opa en oma zijn dan al begin zeventig, eind zeventig. Het is niet iedere oma/opa gegeven om op die leeftijd nog met twee, drie kleine kinderen naar de speeltuin, het zwembad of wat dan ook te gaan zoals bij de eerste lichting kleinkinderen. Soms hebben de kinderen die verwachtingen en soms menen de grootouders hetzelfde te moeten doen.
dinsdag 30 juli 2024 om 21:12
Bij ons was het andersom. Alle grootouders nog relatief jong en allevier nog druk aan het werk. Geen oppas dus (prima, hadden we ook niet perse op gerekend). Maar nu rennen ze beiden af en aan voor de andere kleinkinderen en vinden ze het 'druk' als die van ons 2x pj een nachtje willen logeren in het weekend, omdat ze doordeweeks al 2 vaste oppasdagen hebben van de andere kleinkinderen. Ik snap het wel, maar het steekt toch. Zeker als je dan allemaal verhalen hoort over hoe leuk die kleintjes zijn (en vervolgens nu ook de huidige leeftijd van onze kinderen amper meekrijgen). Kortom, ik denk ook dat het best lastig is het goed te doen, want het roept wel wat op merk ik.Blackstar schreef: ↑30-07-2024 17:16Eens. Mijn ouders waren pas begin/halverwege de 50 toen ik mijn eerste kind kreeg. Zo fit als een hoentje en ze vonden het prima om elke week een keer het halve land door te rijden om op te passen. Zaten om 5:00 uur al in de auto. Toen mijn zus haar eerste kreeg, waren opa en oma 12 jaar ouder en hadden ze daarnaast veel meer behoefte aan vrijheid, dus geen vaste oppasdag. Gelukkig begreep mijn zus dat wél.
woensdag 31 juli 2024 om 12:08
Daarom ben ik het ook niet eens met ‘je moet alle kinderen precies hetzelfde geven’. Want dan moet je dus op alle mogelijke toekomstige scenario’s een plan maken. Dus je mag nooit op een kleinkind passen, want dan kán het zijn dat een ander dat ook wil, maar dat je dan 15 jaar en een gezondheidskwestie verder bent, en dat helemaal niet kunt of wilt. Je kunt nu een kind die in de shit is gekomen niet financieel helpen, want wat als de ander dat over tien jaar ook kan gebruiken en je hebt dan de mogelijkheden niet meer om welke reden dan ook? Dan gijzel je jezelf toch volledig?Hannelore_ schreef: ↑30-07-2024 13:20Sowieso is het hele oppassen door grootouders vaak een lastig verhaal als er meerdere kinderen in het gezin zijn. Meestal, als kleinkind nummer 1 wordt geboren, dan wordt er enthousiast opgepast en totaal geen rekening gehouden met een toekomst scenario met meerdere kleinkinderen. Waarvan de ouders vervolgens verwachten dat grootouders ook wel daarop gaan passen want dat deden ze bij kleinkind nummer 1 tenslotte ook. Ik zie soms echt hele onrealistische verwachtingen ontstaan.
Ik ontken echt niet dat er gevallen zijn waar mensen gewoon structureel aan het kortste eind trekken. Natuurlijk zijn die er, en dat doet pijn. Dat snap ik. Als twee kinderen vrijwel tegelijk een kind krijgen, beiden even ver weg wonen en opa/oma willen bij de een drie dagen per week oppassen en de ander drie keer per jaar zien is te druk, ja, daar zou ik ook verdrietig van worden. Maar een beetje besef dat omstandigheden en situaties vaak níet precies hetzelfde zijn, is ook wel handig.
(En ja, ik weet waar ik over praat. Mijn broer heeft ik weet niet hoe lang over school en studie gedaan, en is uiteindelijk zonder diploma gestopt. Daar hebben mijn ouders echt heel veel meer tijd en geld in gestopt dan in mijn opleiding. Maar die van mij ging van een leien dakje. Wat hadden ze dan moeten doen, na vier jaar moeten stoppen mijn broer te steunen omdat ik na 4 jaar wel klaar was? Mij een willekeurig bedrag geven om het ‘gelijk’ te maken, terwijl ik dat niet nodig had, want redde mezelf prima (en waardoor zij het krap zouden krijgen)?)
woensdag 31 juli 2024 om 13:11
Ik ben echt verbaasd over de reacties hier. Er worden complete analyses op los gelaten en voor je het weet zit TO in een enorme crisis.
Het is toch heel begrijpelijk en logisch dat TO vindt dat haar moeder veel meer voor haar zus klaarstaat dan voor haar en haar gezin? Het is namelijk een feit. En daar kan je niet zoveel aan veranderen, maar ik snap heel goed dat TO daar verdrietig en gefrustreerd over is. En ik neem het moeder ook kwalijk dat ze haar tijd en energie niet eerlijker verdeeld. En dat heeft niks te maken met 'alles op een weegschaaltje leggen' maar met besef bij moeder dat TO achtergesteld wordt.
TO kan niets eisen van haar moeder en ik ga ervan uit dat TO het ook nu weer prima gaat regelen want dat heeft ze met haar eerste ook gedaan. Maar dan mag ze dat toch gewoon echt heel oneerlijk en vervelend vinden? Dat is het namelijk ook.
Het is toch heel begrijpelijk en logisch dat TO vindt dat haar moeder veel meer voor haar zus klaarstaat dan voor haar en haar gezin? Het is namelijk een feit. En daar kan je niet zoveel aan veranderen, maar ik snap heel goed dat TO daar verdrietig en gefrustreerd over is. En ik neem het moeder ook kwalijk dat ze haar tijd en energie niet eerlijker verdeeld. En dat heeft niks te maken met 'alles op een weegschaaltje leggen' maar met besef bij moeder dat TO achtergesteld wordt.
TO kan niets eisen van haar moeder en ik ga ervan uit dat TO het ook nu weer prima gaat regelen want dat heeft ze met haar eerste ook gedaan. Maar dan mag ze dat toch gewoon echt heel oneerlijk en vervelend vinden? Dat is het namelijk ook.
woensdag 31 juli 2024 om 13:52
Hoezo is dat een feit? Het is geen feit. TO ervaart dat zo.Waterflesje schreef: ↑31-07-2024 13:11Ik ben echt verbaasd over de reacties hier. Er worden complete analyses op los gelaten en voor je het weet zit TO in een enorme crisis.
Het is toch heel begrijpelijk en logisch dat TO vindt dat haar moeder veel meer voor haar zus klaarstaat dan voor haar en haar gezin? Het is namelijk een feit. En daar kan je niet zoveel aan veranderen, maar ik snap heel goed dat TO daar verdrietig en gefrustreerd over is. En ik neem het moeder ook kwalijk dat ze haar tijd en energie niet eerlijker verdeeld. En dat heeft niks te maken met 'alles op een weegschaaltje leggen' maar met besef bij moeder dat TO achtergesteld wordt.
TO kan niets eisen van haar moeder en ik ga ervan uit dat TO het ook nu weer prima gaat regelen want dat heeft ze met haar eerste ook gedaan. Maar dan mag ze dat toch gewoon echt heel oneerlijk en vervelend vinden? Dat is het namelijk ook.
Wie zegt dat TO in dezelfde mate een beroep doet op moeder als zus? Wie zegt dat TO en zus dezelfde positie en mogelijkheden in het leven hebben? Dat weten we allemaal niet en hoeven we ook niet te weten. We weten wel dat de moeder gewoon op to’s vraag wel op de baby wil passen alleen wil ze niet het andere kleinkind (dat nu eenmaal 8 jaar ouder is, kan het kind ook weinig aan doen) dan buiten wieberen op die dag.
Nee heb je, ja kun je krijgen
woensdag 31 juli 2024 om 13:56
Volgens mij begrijpen de meeste forummers hier dat TO het oneerlijk en vervelend vindt.Waterflesje schreef: ↑31-07-2024 13:11Ik ben echt verbaasd over de reacties hier. Er worden complete analyses op los gelaten en voor je het weet zit TO in een enorme crisis.
Het is toch heel begrijpelijk en logisch dat TO vindt dat haar moeder veel meer voor haar zus klaarstaat dan voor haar en haar gezin? Het is namelijk een feit. En daar kan je niet zoveel aan veranderen, maar ik snap heel goed dat TO daar verdrietig en gefrustreerd over is. En ik neem het moeder ook kwalijk dat ze haar tijd en energie niet eerlijker verdeeld. En dat heeft niks te maken met 'alles op een weegschaaltje leggen' maar met besef bij moeder dat TO achtergesteld wordt.
TO kan niets eisen van haar moeder en ik ga ervan uit dat TO het ook nu weer prima gaat regelen want dat heeft ze met haar eerste ook gedaan. Maar dan mag ze dat toch gewoon echt heel oneerlijk en vervelend vinden? Dat is het namelijk ook.
Alleen zijn er veel reacties die gaan over de manier waarop TO dat wil rechttrekken: zij richt zich vooral op wat zus anders zou moeten doen in haar ogen (kind naar BSO doen, minder afhankelijk zijn van ouders, meer doen voor ouders) terwijl het een doodlopend pad is om daar je energie op te richten.
woensdag 31 juli 2024 om 14:04
vind jij de eis van TO dat nichtje maar een dag naar de bso gaat dan terecht, wetende dat het kind daar doodongelukkig was toen ze daar heen ging?Waterflesje schreef: ↑31-07-2024 13:11Ik ben echt verbaasd over de reacties hier. Er worden complete analyses op los gelaten en voor je het weet zit TO in een enorme crisis.
Het is toch heel begrijpelijk en logisch dat TO vindt dat haar moeder veel meer voor haar zus klaarstaat dan voor haar en haar gezin? Het is namelijk een feit. En daar kan je niet zoveel aan veranderen, maar ik snap heel goed dat TO daar verdrietig en gefrustreerd over is. En ik neem het moeder ook kwalijk dat ze haar tijd en energie niet eerlijker verdeeld. En dat heeft niks te maken met 'alles op een weegschaaltje leggen' maar met besef bij moeder dat TO achtergesteld wordt.
TO kan niets eisen van haar moeder en ik ga ervan uit dat TO het ook nu weer prima gaat regelen want dat heeft ze met haar eerste ook gedaan. Maar dan mag ze dat toch gewoon echt heel oneerlijk en vervelend vinden? Dat is het namelijk ook.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 31 juli 2024 om 14:14
Dit speelde hier, en ook al had ik überhaupt mijn moeder geen 3 dagen per week op willen laten passen én ik mijn verwachtingen al op een heel laag pitje had staan, deed het toch wel pijn. Inmiddels heb ik het contact met mijn moeder verbroken en heeft ze niet eens geprobeerd om wel contact met mijn kinderen te behouden.
woensdag 31 juli 2024 om 14:37
woensdag 31 juli 2024 om 14:46
woensdag 31 juli 2024 om 15:01
Ik vraag me toch nog steeds af hoe zo’n gesprek dan gewenst zou gaan. Dan zegt moeder ‘wat naar dat jij dat zo voelt, dat willen we helemaal niet’. En dan zegt kind ‘maar voor mij voelt het wel zo’. En dan? Is het dan opgelost? Want kind heeft nog steeds het idee dat het echt zo is, en ouders gaan echt niet ineens iets veranderen als ze helemaal niet vinden dat ze iemand voortrokken. Dan hebben ze je wel in letterlijke zin gehoord, maar of je je dan ‘gehoord’ voelt? Daar hoort toch ook een beetje bij dat je een mate van erkenning voelt, niet alleen voor jouw gevoel, maar voor de situatie. En die komt dan nog steeds niet.bijtie schreef: ↑29-07-2024 23:19Waarom, het gevoel van oud zeer bij een kind komt toch niet uit de lucht vallen?
Alleen maar mooi als je kind daarover het gesprek met je wil aangaan, een kans om de band te verbeteren.
Mensen komen nader tot elkaar door hun gevoel uit te spreken en dat van de ander te erkennen, ongeacht wat de "feiten" zouden zijn. Dat doet er niet eens toe.
Gehoord of gezien worden in wat je ervaart, door je eigen ouders, doet heel veel voor een kind ook al zijn ze al lang en breed volwassen.
Betekent niet dat iemand zichzelf tekort moet doen of iets hoeft toe te geven wat hij niet gedaan heeft.
(Volgens mij is ‘ik vind het vervelend dat jij dat zo voelt’ zo ongeveer de grootste dooddoener voor een gesprek. Daarmee leg je namelijk precies álle verantwoordelijkheid bij degene die het voelt).
woensdag 31 juli 2024 om 15:22
Wel eens "het familiediner" gekeken, of mediation meegemaakt?nausicaa schreef: ↑31-07-2024 15:01Ik vraag me toch nog steeds af hoe zo’n gesprek dan gewenst zou gaan. Dan zegt moeder ‘wat naar dat jij dat zo voelt, dat willen we helemaal niet’. En dan zegt kind ‘maar voor mij voelt het wel zo’. En dan? Is het dan opgelost? Want kind heeft nog steeds het idee dat het echt zo is, en ouders gaan echt niet ineens iets veranderen als ze helemaal niet vinden dat ze iemand voortrokken. Dan hebben ze je wel in letterlijke zin gehoord, maar of je je dan ‘gehoord’ voelt? Daar hoort toch ook een beetje bij dat je een mate van erkenning voelt, niet alleen voor jouw gevoel, maar voor de situatie. En die komt dan nog steeds niet.
(Volgens mij is ‘ik vind het vervelend dat jij dat zo voelt’ zo ongeveer de grootste dooddoener voor een gesprek. Daarmee leg je namelijk precies álle verantwoordelijkheid bij degene die het voelt).
Zo'n gesprek verloopt eigenlijk altijd hetzelfde.
Een conflict kan echt opgelost worden op die manier.
woensdag 31 juli 2024 om 16:34
Voordeel van die constructie is dat er een neutrale derde bij is die beide kanten hoort.
Als je het gesprek zonder neutrale derde aangaat, zal het gesprek in veel gevallen vervallen in ‘beschuldigen-verdedigen’.
Het zou mooi zijn als ouders kunnen luisteren en erkennen dat er soms dingen niet goed gegaan zijn. Als zij echter vinden dat er geen ‘fouten’ gemaakt zijn, vraag ik me af of je dan gaat horen wat je wil horen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
