Kinderen
alle pijlers
Zwanger!!???? HELP!!! Wat nu!!?????
woensdag 19 september 2007 om 11:03
Goedemorgen allemaal.......
Ik zit met een verschrikkelijk situatie.......
Als vanaf mijn 15e slik ik de pil (microgynon 30) deze heb ik altijd tot volle tevredenheid geslikt. Regelmatig slik ik deze pil door zonder problemen (nooit een tussentijdse bloeding e.d. gehad).
Nu heb ik de pil vanaf mei tot augustus doorgeslikt, toen een stopweek.......................----> geen bloeding. Dus ik dacht: ach.....ik heb zo lang doorgeslikt, mijn lichaam moet zich vast omschakelen. Na de stopweek weer een nieuwe pilstrip gepakt. Deze weer helemaal geslikt (3 weken) nu ben ik vorige week weer gestopt.........................----> weer geen bloeding.
Ik begon hem natuurlijk al flink te knijpen.....dus ik een zwangerschapstest gehaald.
Ik heb er nu 2 gedaan (gisteravond de 2e...)......en beiden positief. SLIK!!!!!
Ik zou er nog wel 10 willen doen.....kan het gewoon niet geloven.
1 1/2 jaar geleden zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan. Hierover is een heleboel gedoe geweest. We zouden gaan trouwen, dus alles moest worden afgezegd..........extra kosten gemaakt om alles nog af te kunnen zeggen. Woning in de verkoop gedaan.......ik zou er alleen blijven wonen, aangezien de situatie met tussen mij en mijn ouders alles behalve fijn is. Maar dat akelige bordje te koop bleef maar in de tuin staan. Heleboel problemen gehad begin dit jaar met mijn ex....rekeningen werden niet betaald, of te laat (van zijn kant) op een gegeven moment kreeg ik zelfs een taxateur aan de deur.............de woning zou worden geveild.........bleek dat mijn ex al een hele lange tijd een schuld had van zo'n 30.000 euro, en we moesten ineens 10.000 euro betalen aan de hypotheekverstrekker. Ik had gewoon geen cent meer te makken. (we hadden gescheiden rekeningen....heb het nooit gemerkt)
Met veel geluk hebben beide ouders toen ingesprongen (terwijl het voor hun ook errug moeilijk was om te behappen, zo'n smak geld) Toen heb ik gelijk een financieel adviseur aangesteld om alles te regelen tussen ons, en om alles voor elkaar te krijgen.
Gelukkig hebben we begin augustus de woning verkocht (jammer genoeg wel weer met 10.000 euro verlies) Nu moeten we de hypotheek geheel aflossen bij de overdracht (ergens volgende maand) gelukkig hebben we een adviseur die dat allemaal voor ons uitzoekt, maar toch.....een hoop stress brengt dat met zich mee........
Nu ben ik rond mijn vakantie (in Juli) wel behoorlijk misselijk geweest.....maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik toen voor het eerst sinds 1 1/2 jaar echt tot rust kwam (had nog niet eerder vakantie gehad). Ik heb nu bijna een jaar een nieuwe vriend, en tussen ons gaat het echt super!!!!! Maar ja........ nu waarschijnlijk zwanger (vermoedelijk heeft de pil dus niet gewerkt in de periode dat ik zo misselijk was)
Ik zit op dit moment echt super zwaar in de shit............heb geen cent te makken (moet zo'n 25.000 euro aflossen), moet door die financiele situatie noodgedwongen bij mijn ouders intrekken (absoluut niet wenselijk, maar op dit moment is er echt geen ander mogelijkheid)........., zit nog met een tijdelijk contract die eind dit jaar afloopt. (en weet totaal nog niet of ik het wel of niet verlengt krijg, ze moeten me nu namelijk voor vast aannemen). Mijn vriend woont nog bij zijn ouders, maar heeft ook niet de mogelijkheid om op zichzelf te gaan wonen.
Een kind zou ik dus niets kunnen bieden, plus het feit dat ik nog zo met mezelf en mijn prive situatie worstel dat het absoluut niet verstandig is om een zwangerschap door te zetten.
Nu is er voor mij maar een optie......--> abortus. Het is echt niet iets wat ik van de daken af zou willen schreeuwen....maar een andere mogelijkheid is er gewoonweg niet.
Maar nu is mijn vraag.....hoe gaat dat allemaal in zijn werk??? Hebben andere forummers hier al ervaring mee??????
(sorry voor het lange verhaal......maar moet het echt allemaal even kwijt.......)
Ik zit met een verschrikkelijk situatie.......
Als vanaf mijn 15e slik ik de pil (microgynon 30) deze heb ik altijd tot volle tevredenheid geslikt. Regelmatig slik ik deze pil door zonder problemen (nooit een tussentijdse bloeding e.d. gehad).
Nu heb ik de pil vanaf mei tot augustus doorgeslikt, toen een stopweek.......................----> geen bloeding. Dus ik dacht: ach.....ik heb zo lang doorgeslikt, mijn lichaam moet zich vast omschakelen. Na de stopweek weer een nieuwe pilstrip gepakt. Deze weer helemaal geslikt (3 weken) nu ben ik vorige week weer gestopt.........................----> weer geen bloeding.
Ik begon hem natuurlijk al flink te knijpen.....dus ik een zwangerschapstest gehaald.
Ik heb er nu 2 gedaan (gisteravond de 2e...)......en beiden positief. SLIK!!!!!
Ik zou er nog wel 10 willen doen.....kan het gewoon niet geloven.
1 1/2 jaar geleden zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan. Hierover is een heleboel gedoe geweest. We zouden gaan trouwen, dus alles moest worden afgezegd..........extra kosten gemaakt om alles nog af te kunnen zeggen. Woning in de verkoop gedaan.......ik zou er alleen blijven wonen, aangezien de situatie met tussen mij en mijn ouders alles behalve fijn is. Maar dat akelige bordje te koop bleef maar in de tuin staan. Heleboel problemen gehad begin dit jaar met mijn ex....rekeningen werden niet betaald, of te laat (van zijn kant) op een gegeven moment kreeg ik zelfs een taxateur aan de deur.............de woning zou worden geveild.........bleek dat mijn ex al een hele lange tijd een schuld had van zo'n 30.000 euro, en we moesten ineens 10.000 euro betalen aan de hypotheekverstrekker. Ik had gewoon geen cent meer te makken. (we hadden gescheiden rekeningen....heb het nooit gemerkt)
Met veel geluk hebben beide ouders toen ingesprongen (terwijl het voor hun ook errug moeilijk was om te behappen, zo'n smak geld) Toen heb ik gelijk een financieel adviseur aangesteld om alles te regelen tussen ons, en om alles voor elkaar te krijgen.
Gelukkig hebben we begin augustus de woning verkocht (jammer genoeg wel weer met 10.000 euro verlies) Nu moeten we de hypotheek geheel aflossen bij de overdracht (ergens volgende maand) gelukkig hebben we een adviseur die dat allemaal voor ons uitzoekt, maar toch.....een hoop stress brengt dat met zich mee........
Nu ben ik rond mijn vakantie (in Juli) wel behoorlijk misselijk geweest.....maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik toen voor het eerst sinds 1 1/2 jaar echt tot rust kwam (had nog niet eerder vakantie gehad). Ik heb nu bijna een jaar een nieuwe vriend, en tussen ons gaat het echt super!!!!! Maar ja........ nu waarschijnlijk zwanger (vermoedelijk heeft de pil dus niet gewerkt in de periode dat ik zo misselijk was)
Ik zit op dit moment echt super zwaar in de shit............heb geen cent te makken (moet zo'n 25.000 euro aflossen), moet door die financiele situatie noodgedwongen bij mijn ouders intrekken (absoluut niet wenselijk, maar op dit moment is er echt geen ander mogelijkheid)........., zit nog met een tijdelijk contract die eind dit jaar afloopt. (en weet totaal nog niet of ik het wel of niet verlengt krijg, ze moeten me nu namelijk voor vast aannemen). Mijn vriend woont nog bij zijn ouders, maar heeft ook niet de mogelijkheid om op zichzelf te gaan wonen.
Een kind zou ik dus niets kunnen bieden, plus het feit dat ik nog zo met mezelf en mijn prive situatie worstel dat het absoluut niet verstandig is om een zwangerschap door te zetten.
Nu is er voor mij maar een optie......--> abortus. Het is echt niet iets wat ik van de daken af zou willen schreeuwen....maar een andere mogelijkheid is er gewoonweg niet.
Maar nu is mijn vraag.....hoe gaat dat allemaal in zijn werk??? Hebben andere forummers hier al ervaring mee??????
(sorry voor het lange verhaal......maar moet het echt allemaal even kwijt.......)
anoniem_15072 wijzigde dit bericht op 26-09-2007 11:00
Reden: Woord genuanceerd
Reden: Woord genuanceerd
% gewijzigd
maandag 24 september 2007 om 11:13
Nou dat is vooral waar ik moeite mee heb, ze heeft wel een kinderwens, alleen niet nu, dat snap ik niet zo goed. Ik vind al die verhalen van hoe zwaar iedereen het heeft gehad en hoe veel vreugde een kind heeft gebracht, erg mooi voor diegenen, maar als een kind niet gewenst is, is het niet gewenst, punt, en dan is een zwangerschap geen lichtpuntje in donkere tijden, maar maakt het nog donkerder. Maar een kind nu laten weghalen en dan over een jaartje of wat wel een kind willen, dat snap ik niet zo goed. Als je een kind wil, is de rest bijzaak, als je geen kind wil, wil je geen kind. Maar wordt dan ook niet zwanger, test bij de eerste vorm van twijfel en benader een zwangerschap niet als iets, wat nu niet zo goed uitkomt, maar strakjes misschien wel. Daar is een leven echt wel iets te kostbaar voor.
maandag 24 september 2007 om 11:25
Goedemorgen medeforummers,
Hier even een update van mijn kant. Vrijdag heb ik idd als laatst mee kunnen lezen. Thuis heb ik geen pc, laat staan internet. Was dus niet in de mogelijkheid om op het topic mee te lezen, laat staan reageren. De reacties van sommigen dat ik mij uit de discussie trek, en dat ik zomaar de posters "in de steek" vind ik dan ook volledig onterecht, en heeeeeeeeeeeel erg overtrokken. Maar dat terzijde.
Ik heb een uurtje moeten lezen om alle reacties door te nemen, en kan ook niet op alles reageren......maar bij deze een kleine reactie.
Misselijk zijn = gelijk al een teken van zwangerschap????
Afgelopen weekend heb ik het er uiteraard nog heeeeeeeeeeeel lang over gehad met mijn vriend. We zijn aan het rekenen gegaan, en begin juli ben ik nog ongesteld geweest. Vanaf dat moment doorgeslikt, en eind juli misselijk (en om het duidelijk te maken........misselijk = overgeven). Zou dan uit moeten gaan van het feit van 12/13 weken max.... Maar daar kom ik later op terug.
Nu heb ik eind juli tot begin augustus vakantie gehad (voor het eerst sinds 2 jaar zo'n lange periode) en ben ik echt tot rust gekomen. Vandaar dat ik me ook niet "druk" maakte toen ik niet ongesteld werd. Ik had een lange periode van stress achter de rug, en had wel vaker meegemaakt dat ik na zo'n periode niet ongesteld werd. Maar goed, ook dit veranderd niets aan de situatie.
@ FV, oppas oma's en opa's?? Mijn ouders, en zijn ouders werken beiden fulltime om hun eigen leven te kunnen bekostigen. Zoals ik al eerder zei, ik ga niet hun financiele situatie uitdiepen....maar hun moeten allevier wel blijven werken om rond te kunnen komen.
@ FV, en 1300 euro in de maand aflossen??? I wish. Ik verdien nog niet eens 1300 euro in de maand. Ik snap je rekensom wel, maar de 1 1/2 jaar heb ik gebasseerd op wat de financieel adviseur me heeft verteld. Dit is nog puur speculatief.......... binnen nu en 2 weken krijgen we meer te horen over wat hij allemaal voor ons kan betekenen. Maar ja...daar heb ik nu nog niets aan. Het kunnen aflossen van de schuld heeft er mee te maken dat ik AL mijn loon - vaste lasten (auto, verzekeringen e.d.) elke maand gebruik om af te lossen. Dit houdt in dat ik nog geen dubbeltje heb om uit te geven (en nee, daar hoor je mij niet over klagen) En wat betreft mijn ouders, die hebben bij kunnen springen door hun hypotheek te verhogen. Deze is nu op hun maximum. Zij kunnen ook niet meer geld missen elke maand.
En wat betreft mijn relatie tot mijn ouders..........ja, tuurlijk vinden alle 25 jarigen dat ze een rot jeugd hebben gehad......(uch, uch) Mijn ouders hebben me uit de shit gehaald ja, klopt helemaal. Daar ben ik ze ook eeuwig dankbaar voor. Maar mijn hele jeugd heb ik geen liefde gekent, geen blijk van waardering.....het enige wanneer je een reactie krijgt van mijn ouders, is als je wat fout hebt gedaan.
Het moment dat je iets gepresteerd hebt, en waarvoor je een uitreiking hebt........ ----> mijn ouders waren er niet (oeps...vergeten) Uhu.....
Het moment dat je bijv. de woning verkocht hebt (eindelijk na alle shit, de woning verkocht hebben.....) nog geen felicitatie gehad. Het enige wat er werd gevraagd is: Oh,....en voor hoeveel??? En per wanneer moet je eruit??? Vervolgens geef ik zelf aan dat ik blij ben dat ik dan nu verder kan met mijn leventje, en dat ik zo snel mogelijk mijn schuld wil aflossen. Als reactie daarop krijg je....ja, dat moet je ook want wij kunnen financieel niet meer bijspringen. Ma........ dat WEET IK!!!!! daarom zeg ik ook dat ik blij ben dat ik verder kan met mijn leventje, en dat ik mijn schuld zo snel mogelijk wil aflossen.
Verjaardag van mijn vriend!!??? Wordt gewoon vergeten.......(lekker zoveel medeleven, pfffffff)
Zelfs op dit moment zijn ze op vakantie (heeft mijn vader gekregen van zijn baas omdat hij 25 jaar in dienst zit, en om nog een aantal andere redenen die teveel uitleg vergen/geen meerwaarde bieden) op een plek waar ze al eens eerder zijn geweest. Met mensen die ze daar kennen hebben ze dan ook weer afgesproken. Speciaal voor hun hebben mijn ouders foto's meegenomen van verschillende dingen (huis, tuin) maar ook van de familie/kids. Ik noem, foto van mijn tante's, foto's van mijn zus en vriend, foto's van mijn broertje, foto's van een buurtfeest, foto's van mijn vader....maar een enkel fotootje waar ik maar op voor kom?? nope......die is er niet.
Ja...mijn ouders hebben mij financieel bijgesprongen, maar elke dag moet ik opnieuw horen hoe slecht zij daarvan wel niet kunnen slapen, hoe zo'n probleemdochter ik wel niet ben (ja....je broertje en zusje daar hebben we dit soort problemen niet mee) Maar zelfs maar een greintje steun toen ik ruim 2 jaar geleden van baan wisselde (reisafstand van 300 km per dag, en een burn-out waar ik tegen aan hing), kreeg ik niet. Na die baanswitch heb ik een 1 1/2 maand thuis gezeten. Dit om vooral in mijn koppie (en gesprekken met maatschappelijk werk) weer een orde te krijgen.
Het enige wat mijn ouders gevraagd hebben al die tijd is: heb je al sollicitatie brieven geschreven? Ben je nu wel eens bij die langs geweest? (je hebt nu toch alle tijd) Heb je dit al gedaan, heb je dat al gedaan? En geen enkele keer zijn uit de mond van mijn ouders de woorden gekomen: En??? Hoe gaat het met jou???
Maar dit zijn maar kleine dingen, in mijn hele leventje. Ik kan niet alles opschrijven aangezien ik dan beter een nieuw topic alleen daarover kan openen.
En natuurlijk, er zijn altijd ergere dingen in de wereld. Maar dit is mijn wereld, en daar moet ik het mee doen. Kijken naar hoe slecht een ander het wel niet heeft, veranderd niets aan mijn situatie.
Ik vergeet ongetwijfeld de helft, maar ik ga zo eerst naar het FIOM. Voor ik inga op andere vragen (die allemaal te maken hebben met speculaties van mijn zwangerschapsduur) wil ik eerst de termijnecho afwachten. Ik kan altijd reageren wat als...maar dat helpt mij op dit moment even niet verder.
Vandaag naar het FIOM, en dan weet ik meer.............dan nog minimaal 5 dagen om er over na te denken. Dan ga ik er wel verder op reageren.
En ik vraag van jullie helemaal geen medeleven voor wat betreft mijn privesituatie, absoluut niet. Ik vind het fijn allerlei kanten van het verhaal te horen. Ook al is dit volgens sommigen gruwelijk, sommige dingen zijn nu eenmaal wel de waarheid (bijv. in het geval van tweedetermijns abortus). Iedereen dan ook heel erg bedankt voor de reacties tot zover. Afgelopen weekend zijn er verschillende scenario's door ons hoofd gegaan (en dit kunnen we gelukkig ook met elkaar bespreken) maar we willen eerst het gesprek van vanmiddag afwachten.
Ik hou jullie op de hoogte!
Hier even een update van mijn kant. Vrijdag heb ik idd als laatst mee kunnen lezen. Thuis heb ik geen pc, laat staan internet. Was dus niet in de mogelijkheid om op het topic mee te lezen, laat staan reageren. De reacties van sommigen dat ik mij uit de discussie trek, en dat ik zomaar de posters "in de steek" vind ik dan ook volledig onterecht, en heeeeeeeeeeeel erg overtrokken. Maar dat terzijde.
Ik heb een uurtje moeten lezen om alle reacties door te nemen, en kan ook niet op alles reageren......maar bij deze een kleine reactie.
Misselijk zijn = gelijk al een teken van zwangerschap????
Afgelopen weekend heb ik het er uiteraard nog heeeeeeeeeeeel lang over gehad met mijn vriend. We zijn aan het rekenen gegaan, en begin juli ben ik nog ongesteld geweest. Vanaf dat moment doorgeslikt, en eind juli misselijk (en om het duidelijk te maken........misselijk = overgeven). Zou dan uit moeten gaan van het feit van 12/13 weken max.... Maar daar kom ik later op terug.
Nu heb ik eind juli tot begin augustus vakantie gehad (voor het eerst sinds 2 jaar zo'n lange periode) en ben ik echt tot rust gekomen. Vandaar dat ik me ook niet "druk" maakte toen ik niet ongesteld werd. Ik had een lange periode van stress achter de rug, en had wel vaker meegemaakt dat ik na zo'n periode niet ongesteld werd. Maar goed, ook dit veranderd niets aan de situatie.
@ FV, oppas oma's en opa's?? Mijn ouders, en zijn ouders werken beiden fulltime om hun eigen leven te kunnen bekostigen. Zoals ik al eerder zei, ik ga niet hun financiele situatie uitdiepen....maar hun moeten allevier wel blijven werken om rond te kunnen komen.
@ FV, en 1300 euro in de maand aflossen??? I wish. Ik verdien nog niet eens 1300 euro in de maand. Ik snap je rekensom wel, maar de 1 1/2 jaar heb ik gebasseerd op wat de financieel adviseur me heeft verteld. Dit is nog puur speculatief.......... binnen nu en 2 weken krijgen we meer te horen over wat hij allemaal voor ons kan betekenen. Maar ja...daar heb ik nu nog niets aan. Het kunnen aflossen van de schuld heeft er mee te maken dat ik AL mijn loon - vaste lasten (auto, verzekeringen e.d.) elke maand gebruik om af te lossen. Dit houdt in dat ik nog geen dubbeltje heb om uit te geven (en nee, daar hoor je mij niet over klagen) En wat betreft mijn ouders, die hebben bij kunnen springen door hun hypotheek te verhogen. Deze is nu op hun maximum. Zij kunnen ook niet meer geld missen elke maand.
En wat betreft mijn relatie tot mijn ouders..........ja, tuurlijk vinden alle 25 jarigen dat ze een rot jeugd hebben gehad......(uch, uch) Mijn ouders hebben me uit de shit gehaald ja, klopt helemaal. Daar ben ik ze ook eeuwig dankbaar voor. Maar mijn hele jeugd heb ik geen liefde gekent, geen blijk van waardering.....het enige wanneer je een reactie krijgt van mijn ouders, is als je wat fout hebt gedaan.
Het moment dat je iets gepresteerd hebt, en waarvoor je een uitreiking hebt........ ----> mijn ouders waren er niet (oeps...vergeten) Uhu.....
Het moment dat je bijv. de woning verkocht hebt (eindelijk na alle shit, de woning verkocht hebben.....) nog geen felicitatie gehad. Het enige wat er werd gevraagd is: Oh,....en voor hoeveel??? En per wanneer moet je eruit??? Vervolgens geef ik zelf aan dat ik blij ben dat ik dan nu verder kan met mijn leventje, en dat ik zo snel mogelijk mijn schuld wil aflossen. Als reactie daarop krijg je....ja, dat moet je ook want wij kunnen financieel niet meer bijspringen. Ma........ dat WEET IK!!!!! daarom zeg ik ook dat ik blij ben dat ik verder kan met mijn leventje, en dat ik mijn schuld zo snel mogelijk wil aflossen.
Verjaardag van mijn vriend!!??? Wordt gewoon vergeten.......(lekker zoveel medeleven, pfffffff)
Zelfs op dit moment zijn ze op vakantie (heeft mijn vader gekregen van zijn baas omdat hij 25 jaar in dienst zit, en om nog een aantal andere redenen die teveel uitleg vergen/geen meerwaarde bieden) op een plek waar ze al eens eerder zijn geweest. Met mensen die ze daar kennen hebben ze dan ook weer afgesproken. Speciaal voor hun hebben mijn ouders foto's meegenomen van verschillende dingen (huis, tuin) maar ook van de familie/kids. Ik noem, foto van mijn tante's, foto's van mijn zus en vriend, foto's van mijn broertje, foto's van een buurtfeest, foto's van mijn vader....maar een enkel fotootje waar ik maar op voor kom?? nope......die is er niet.
Ja...mijn ouders hebben mij financieel bijgesprongen, maar elke dag moet ik opnieuw horen hoe slecht zij daarvan wel niet kunnen slapen, hoe zo'n probleemdochter ik wel niet ben (ja....je broertje en zusje daar hebben we dit soort problemen niet mee) Maar zelfs maar een greintje steun toen ik ruim 2 jaar geleden van baan wisselde (reisafstand van 300 km per dag, en een burn-out waar ik tegen aan hing), kreeg ik niet. Na die baanswitch heb ik een 1 1/2 maand thuis gezeten. Dit om vooral in mijn koppie (en gesprekken met maatschappelijk werk) weer een orde te krijgen.
Het enige wat mijn ouders gevraagd hebben al die tijd is: heb je al sollicitatie brieven geschreven? Ben je nu wel eens bij die langs geweest? (je hebt nu toch alle tijd) Heb je dit al gedaan, heb je dat al gedaan? En geen enkele keer zijn uit de mond van mijn ouders de woorden gekomen: En??? Hoe gaat het met jou???
Maar dit zijn maar kleine dingen, in mijn hele leventje. Ik kan niet alles opschrijven aangezien ik dan beter een nieuw topic alleen daarover kan openen.
En natuurlijk, er zijn altijd ergere dingen in de wereld. Maar dit is mijn wereld, en daar moet ik het mee doen. Kijken naar hoe slecht een ander het wel niet heeft, veranderd niets aan mijn situatie.
Ik vergeet ongetwijfeld de helft, maar ik ga zo eerst naar het FIOM. Voor ik inga op andere vragen (die allemaal te maken hebben met speculaties van mijn zwangerschapsduur) wil ik eerst de termijnecho afwachten. Ik kan altijd reageren wat als...maar dat helpt mij op dit moment even niet verder.
Vandaag naar het FIOM, en dan weet ik meer.............dan nog minimaal 5 dagen om er over na te denken. Dan ga ik er wel verder op reageren.
En ik vraag van jullie helemaal geen medeleven voor wat betreft mijn privesituatie, absoluut niet. Ik vind het fijn allerlei kanten van het verhaal te horen. Ook al is dit volgens sommigen gruwelijk, sommige dingen zijn nu eenmaal wel de waarheid (bijv. in het geval van tweedetermijns abortus). Iedereen dan ook heel erg bedankt voor de reacties tot zover. Afgelopen weekend zijn er verschillende scenario's door ons hoofd gegaan (en dit kunnen we gelukkig ook met elkaar bespreken) maar we willen eerst het gesprek van vanmiddag afwachten.
Ik hou jullie op de hoogte!
maandag 24 september 2007 om 11:28
maandag 24 september 2007 om 11:33
Allemaal goed en wel, maar wát is niet gewenst? Bikkelientje somt allemaal omstándigheden op die niet gewenst zijn. En niet dat een kínd niet gewenst is. Want daar is ze duidelijk over, een kinderwens is er wel.
Dan kan je door jeremiëren over sieluge kindertjes die zo ongewenst zijn en daardoor een rotleven tegemoet gaan, maar dat is hier helemaal niet aan de orde. Hooguit gaat dit kind een leven tegemoet wat in de eerste jaren financieel niet rooskleurig is, waarbij de moeder niet altijd even helemaal lekker in haar vel zit en life soms een bitch lijkt. Welcome to the real world.
Ze zegt dat ze een kind niets te bieden heeft omdat ze geen cent te makken heeft, dát is haar relaas. En dát is waar mensen met hun eigen verhaal op reageren. Ik vind het erg slap om dat af te doen als emotionele chantage en niet ter zake doende alleen maar omdat Bikkelientje aan het eind van haar verhaal vraagt hoe een abortus in zijn werk gaat. Haar échte vraag staat daarboven.
Dan kan je door jeremiëren over sieluge kindertjes die zo ongewenst zijn en daardoor een rotleven tegemoet gaan, maar dat is hier helemaal niet aan de orde. Hooguit gaat dit kind een leven tegemoet wat in de eerste jaren financieel niet rooskleurig is, waarbij de moeder niet altijd even helemaal lekker in haar vel zit en life soms een bitch lijkt. Welcome to the real world.
Ze zegt dat ze een kind niets te bieden heeft omdat ze geen cent te makken heeft, dát is haar relaas. En dát is waar mensen met hun eigen verhaal op reageren. Ik vind het erg slap om dat af te doen als emotionele chantage en niet ter zake doende alleen maar omdat Bikkelientje aan het eind van haar verhaal vraagt hoe een abortus in zijn werk gaat. Haar échte vraag staat daarboven.
maandag 24 september 2007 om 11:35
Ben benieuwd hoe TO erover denkt als ze de termijnecho gezien hebben! Wanneer is die trouwens?
En over die sh*t uit je jeugd: het kan best zijn dat die nu allemaal boven komt nu je zwanger bent en zelf ineens in de positie van moeder staat. Door mijn zwangerschap werden ook weer veel dingen van 'vroeger' levendig. Niet dat ik er veel last van heb, maar je gaat weer even na wat er in je leventje allemaal al gebeurd is.
Onderschat de invloed van zwangerschapshormonen niet!
En over die sh*t uit je jeugd: het kan best zijn dat die nu allemaal boven komt nu je zwanger bent en zelf ineens in de positie van moeder staat. Door mijn zwangerschap werden ook weer veel dingen van 'vroeger' levendig. Niet dat ik er veel last van heb, maar je gaat weer even na wat er in je leventje allemaal al gebeurd is.
Onderschat de invloed van zwangerschapshormonen niet!
maandag 24 september 2007 om 11:36
Ik ben het eens met Arwen, in die zin dat ik het ook onbegrijpelijk vind als er eerst een abortus wordt gepleegd, maar een jaar later een kind ineens wel gewenst is. Dan geloof ik zelf weinig van de oorspronkelijke bezwaren en ik snap niet hoe dit ooit uit te leggen valt aan kind(eren) in kwestie. Als er inderdaad nu al een kinderwens voor over een jaar is, zou ik niet aan abortus denken. Heb dat keer van dichtbij meegemaakt en vond het echt schokkend.
En Evidenza heeft een heel goed punt. De omstandigheden zijn ongewenst, niet het kind. Ik zou er nog heeeeel goed over nadenken, Bikkelientje. Sterkte.
En Evidenza heeft een heel goed punt. De omstandigheden zijn ongewenst, niet het kind. Ik zou er nog heeeeel goed over nadenken, Bikkelientje. Sterkte.
Wat Supersmollie zegt vind ik ook 
maandag 24 september 2007 om 11:40
FYI --> termijnecho is ook vanmiddag. En wat betreft de dingen van mijn jeugd, die zijn twee jaar geleden al aan het licht gekomen (tenminste, toen is naar voren gekomen dat ik er wel degelijk mee zit/zat) zit nu nog midden in de verwerking van dat alles, + het hele verhaal omtrent mijn ex en alle andere dingen die al eerder zijn aangedragen....
maandag 24 september 2007 om 11:41
maandag 24 september 2007 om 11:45
Meid, sommige ouders zijn niet in staat om hun liefde in woorden uit te drukken. Ze hebben je in elk geval niet laten barsten als er iets mis ging, en ik denk niet dat je de ouders de kost moet willen geven die zeggen 'hey, je bent volwassen nu, zoek het zelf maar uit'.
Ik snap dat je er verdriet of bitterheid over hebt. Dat zal een beetje slijten in je leven, als je zelf kinderen krijgt en alles niet zo soepel gaat als je je voorstelt maar je toch die verbondenheid voelt met je kleintje, of als je geluk hebt, wanneer je overstroomt van liefde voor dat kleintje en al dat oude zeer daardoor minder pijn doet.
Hmm. Een kind als medicijn voor een rotte jeugd. Je leert er wel van dat ouderschap verrekte moeilijk is.
Je moet het vooral wel wíllen, dat kleintje, ook al is zijn timing beroerd. Moeder zijn is iets heel moois, maar kan ook een veel zwaardere klus zijn, emotioneel, dan je je van tevoren voorstelt. Als je het gevoel hebt dat je liefde gemist hebt moet je dat allemaal uit jezelf weten te persen en dat kan bij sommige mensen moeilijk zijn. Ik weet niet in hoeverre jij in staat bent om lief te hebben, te delen, niets terug te verwachten voor je tomeloze inzet.
Weet eigenlijk niet goed wat te zeggen. Succes vanmiddag, succes met de termijnecho.
Ik snap dat je er verdriet of bitterheid over hebt. Dat zal een beetje slijten in je leven, als je zelf kinderen krijgt en alles niet zo soepel gaat als je je voorstelt maar je toch die verbondenheid voelt met je kleintje, of als je geluk hebt, wanneer je overstroomt van liefde voor dat kleintje en al dat oude zeer daardoor minder pijn doet.
Hmm. Een kind als medicijn voor een rotte jeugd. Je leert er wel van dat ouderschap verrekte moeilijk is.
Je moet het vooral wel wíllen, dat kleintje, ook al is zijn timing beroerd. Moeder zijn is iets heel moois, maar kan ook een veel zwaardere klus zijn, emotioneel, dan je je van tevoren voorstelt. Als je het gevoel hebt dat je liefde gemist hebt moet je dat allemaal uit jezelf weten te persen en dat kan bij sommige mensen moeilijk zijn. Ik weet niet in hoeverre jij in staat bent om lief te hebben, te delen, niets terug te verwachten voor je tomeloze inzet.
Weet eigenlijk niet goed wat te zeggen. Succes vanmiddag, succes met de termijnecho.
maandag 24 september 2007 om 11:53
Waarom maken jullie het nou nog moeilijker dan het al is?
Dacht je nou echt dat dit een gemakkelijke oplossing is voor TO?
Geloof je nou echt dat als een kind geboren wordt de hormonen het wel oplossen en het op eens wel gewenst is?
Er bestaan echt mensen die spijt hebben van het krijgen van kinderen. En ik ken ook echt mensen die spijt hebben van het tijdstip waarop ze kinderen kregen. Te jong, te vroeg in de relatie, geen geld, geen tijd, geen geestelijke ruimte voor een kind.
Dit zijn allemaal heel belangrijke factoren bij de keuze. Omdat het voor anderen een goed idee is om in moeilijke omstandigheden een kind te krijgen betekent niet dat het voor TO een goed idee is.
Bikkelientje kent zichzelf en haar omstandigheden beter dan jullie. Zij is de beste persoon om deze beslissing te nemen en ook de enige die deze beslissing kan nemen.
Laat haar die beslissing.
Dacht je nou echt dat dit een gemakkelijke oplossing is voor TO?
Geloof je nou echt dat als een kind geboren wordt de hormonen het wel oplossen en het op eens wel gewenst is?
Er bestaan echt mensen die spijt hebben van het krijgen van kinderen. En ik ken ook echt mensen die spijt hebben van het tijdstip waarop ze kinderen kregen. Te jong, te vroeg in de relatie, geen geld, geen tijd, geen geestelijke ruimte voor een kind.
Dit zijn allemaal heel belangrijke factoren bij de keuze. Omdat het voor anderen een goed idee is om in moeilijke omstandigheden een kind te krijgen betekent niet dat het voor TO een goed idee is.
Bikkelientje kent zichzelf en haar omstandigheden beter dan jullie. Zij is de beste persoon om deze beslissing te nemen en ook de enige die deze beslissing kan nemen.
Laat haar die beslissing.
maandag 24 september 2007 om 11:56
Er zijn ook ander manieren om liefde te tonen. En dit hoeft niet met woorden. Dit heeft te maken met kleine dingen. Alleen een waardering voor bepaalde dingen zou al heeeeel veel beteken. Maar goed, zoals ik al omschreef....dit valt niet in een paar woorden te beschrijven.
Gelukkig heb ik de stap genomen om bij mijn ex (die ook zijn liefde niet kon uiten, en waardering niet kon laten blijken) weg te gaan. Daardoor wel ontzettend veel problemen erbij gekregen, maar daardoor ook de kans gekregen om mijn nieuwe vriend te leren kennen.
Mijn nieuwe vriend leert me mijn gevoelens te uiten. En dit merk ik met alles. Ook in mijn sociale relaties met anderen. Dit is echt groeiende, heb ook het gevoel dat dit nog steeds aan het groeien is.
Maar idd...eerst vanmiddag even afwachten. Ik heb al een heleboel vragen op papier. Wat als....... (en dan allerlei scenario's) Ongetwijfeld komen er nog meer vragen omhoog........
Wederom, ik houd jullie op de hoogte!
Gelukkig heb ik de stap genomen om bij mijn ex (die ook zijn liefde niet kon uiten, en waardering niet kon laten blijken) weg te gaan. Daardoor wel ontzettend veel problemen erbij gekregen, maar daardoor ook de kans gekregen om mijn nieuwe vriend te leren kennen.
Mijn nieuwe vriend leert me mijn gevoelens te uiten. En dit merk ik met alles. Ook in mijn sociale relaties met anderen. Dit is echt groeiende, heb ook het gevoel dat dit nog steeds aan het groeien is.
Maar idd...eerst vanmiddag even afwachten. Ik heb al een heleboel vragen op papier. Wat als....... (en dan allerlei scenario's) Ongetwijfeld komen er nog meer vragen omhoog........
Wederom, ik houd jullie op de hoogte!
maandag 24 september 2007 om 12:00
Bikkelien, ik ben blij te horen dat je je opties vooralsnog open houdt. Heb je het gesprek van vanmiddag voorbereid? Heb je je eigen vragen op papier gezet? Schrijf ze op, want als je daar zit vergeet je er gegarandeerd een paar.
Sterkte vanmiddag,
dubio
PS Ik vind dat je het heel mooi zegt Mamz
Sterkte vanmiddag,
dubio
PS Ik vind dat je het heel mooi zegt Mamz
Ga in therapie!
maandag 24 september 2007 om 12:02
Natuurlijk neem je zelf altijd de beslissing: je bent tenslotte baas over eigen lijf. Maar zelf ben ik ook totaal onverwachts zwanger geraakt en twijfelde erg wat ik moest. Ik werd ineens een kei in rationeel denken (lees: het bedenken van ontmoedigende omstandigheden) en drukte mijn gevoel weg. Pas toen mij de vraag "wat wil je nu diep in je hart?" werd gesteld, realiseerde ik mij dat ik dit kindje wel graag wilde. Dus Bikkelientje: wat zou jij antwoorden als jou die vraag gesteld werd?
maandag 24 september 2007 om 12:07
Ik heb zeker niet het gevoel dat ik niet gewenst ben. Maar ja....door alle situaties vraag ik me wel steeds meer af of ik echt nog wel deel uitmaak van het gezin.........
Maar goed, ik ga me daar niet verder druk om maken. Ik heb me inmiddels neergelegd bij de situatie die er is ontstaan in de relatie tussen mij en mijn ouders (inclusief broertje/zus)
Ik moet nu toch echt gaan afsluiten. Morgen ben ik er weer!!
(thuis geen pc/internet)
@ Dubio: lees even het berichtje van mij voor jouw berichtje i.v.m. de vragen enzo....
Maar goed, ik ga me daar niet verder druk om maken. Ik heb me inmiddels neergelegd bij de situatie die er is ontstaan in de relatie tussen mij en mijn ouders (inclusief broertje/zus)
Ik moet nu toch echt gaan afsluiten. Morgen ben ik er weer!!
(thuis geen pc/internet)
@ Dubio: lees even het berichtje van mij voor jouw berichtje i.v.m. de vragen enzo....
maandag 24 september 2007 om 12:11
En nog iets. Bikkelien, je wilt zo ontzettend graag blijken van waardering en liefde van je ouders ontvangen. Je verwacht waarschijnlijk dat je, als je ouders erachter komen dat je zwanger bent, op afkeuring kan rekenen en dat ze je er misschien over jaren nog wel aan die "fout" zullen herinneren. Dat het voor hen weer bevestigt dat jij altijd het "probleemkind" bent.
Speelt dat een rol in je beslissing? Dat je deze "fout" onder het vloerkleed kan vegen en dus nooit de reactie van je ouders hoeft te zien? Hoe zou je tegenover de zwangerschap staan als je zeker wist dat je ouders ervan zouden weten?
Als je je voorstelt (wat misschien helemaal niet realistisch is hoor, maar puur om je beweegredenen te doorgronden) dat je ouders dolblij zouden zijn dat je zwanger was, je op alle fronten zouden steunen en apetrots zouden zijn op jou en je kind (en aan iedereen foto's zouden laten zien)... hoe zou je er dan tegenaan kijken? Zou dat iets uitmaken?
Speelt dat een rol in je beslissing? Dat je deze "fout" onder het vloerkleed kan vegen en dus nooit de reactie van je ouders hoeft te zien? Hoe zou je tegenover de zwangerschap staan als je zeker wist dat je ouders ervan zouden weten?
Als je je voorstelt (wat misschien helemaal niet realistisch is hoor, maar puur om je beweegredenen te doorgronden) dat je ouders dolblij zouden zijn dat je zwanger was, je op alle fronten zouden steunen en apetrots zouden zijn op jou en je kind (en aan iedereen foto's zouden laten zien)... hoe zou je er dan tegenaan kijken? Zou dat iets uitmaken?
Ga in therapie!
maandag 24 september 2007 om 15:54
Een goede vriendin van mij werkt al heel wat jaartjes in de abortushulpverlening. Ik begreep van haar dat als je al wat langer zwanger bent de test niet meer positief is.
Waarschijnlijk is Bikkelientje dus niet zo lang zwanger als hier in het ergste geval wordt aangenomen.
Maar goed, op dit moment weet ze het zelf waarschijnlijk al.
Waarschijnlijk is Bikkelientje dus niet zo lang zwanger als hier in het ergste geval wordt aangenomen.
Maar goed, op dit moment weet ze het zelf waarschijnlijk al.
