Lijf & Lijn
alle pijlers
Afvallen 'na' anorexia
donderdag 14 april 2011 om 15:34
Hey,
Ik kom er even niet uit en durf 't er eigenlijk met niemand uit m'n omgeving over te hebben.. Maar zit er wel echt mee.
Ik heb anorexia gehad, het gaat nu redelijk goed; ik zit op gezond gewicht en ik durf (bijna) alles weer te eten. Heb nog wel een obsessie voor de weegschaal, maar dat ga ik proberen om af te bouwen.
Maar nu is het dus zo dat ik in de kliniek moest aankomen tot bmi 20. Hier zit ik nu al een heel tijd op. Steeds heb ik gedacht dat ik gewoon moet volhouden en moet doorzetten en dat ik dit gewicht dan vanzelf wel ga accepteren. Maar dat gebeurt niet. Ik blijf mezelf echt gewoon veelste dik vinden..
Nu had ik besloten om 5 kg te gaan afvallen, zodat ik op bmi 18,5 zit. Als ik daar dan gewoon op stabiel blijf, dan is het óok nog een gezond gewicht. (Er zijn nogal wat verschillende maatstaven wat gezond gewicht is.. heel irritant)
Alleen meteen ben ik weer zoveel ermee bezig in m'n hoofd. Van niet sporten, ben ik nu naar iedere dag hardlopen gegaan. En ook qua eten 't een en ander meteen maar geschrapt. Maar dat betekend bijvoorbeeld ook dat ik gister met een vriendin samen kon eten, maar dat wilde ik niet, want wilde m'n eigen magere dingetje maken. (& stress, want 't moest wel "op tijd") En nu dus weer stress, want over een tijdje met een vriendin paar dagen naar Terschelling. Hoe ga ik dat óoit doen?!
Ohh, ik weet het écht even niet. Ik wil zó graag gewoon wat afvallen. Alleen dan op een normale manier. En ik denk ook dat de weegobsessie dan juist minder wordt.
Alleen hóe doe ik dat op een normale manier, zonder gelijk te vervallen in allerlei eetgestoorde regeltjes?
Iemand misschien ervaring met gewoon op een normale manier wat afvallen, na een eetstoornis?
Ik kom er even niet uit en durf 't er eigenlijk met niemand uit m'n omgeving over te hebben.. Maar zit er wel echt mee.
Ik heb anorexia gehad, het gaat nu redelijk goed; ik zit op gezond gewicht en ik durf (bijna) alles weer te eten. Heb nog wel een obsessie voor de weegschaal, maar dat ga ik proberen om af te bouwen.
Maar nu is het dus zo dat ik in de kliniek moest aankomen tot bmi 20. Hier zit ik nu al een heel tijd op. Steeds heb ik gedacht dat ik gewoon moet volhouden en moet doorzetten en dat ik dit gewicht dan vanzelf wel ga accepteren. Maar dat gebeurt niet. Ik blijf mezelf echt gewoon veelste dik vinden..
Nu had ik besloten om 5 kg te gaan afvallen, zodat ik op bmi 18,5 zit. Als ik daar dan gewoon op stabiel blijf, dan is het óok nog een gezond gewicht. (Er zijn nogal wat verschillende maatstaven wat gezond gewicht is.. heel irritant)
Alleen meteen ben ik weer zoveel ermee bezig in m'n hoofd. Van niet sporten, ben ik nu naar iedere dag hardlopen gegaan. En ook qua eten 't een en ander meteen maar geschrapt. Maar dat betekend bijvoorbeeld ook dat ik gister met een vriendin samen kon eten, maar dat wilde ik niet, want wilde m'n eigen magere dingetje maken. (& stress, want 't moest wel "op tijd") En nu dus weer stress, want over een tijdje met een vriendin paar dagen naar Terschelling. Hoe ga ik dat óoit doen?!
Ohh, ik weet het écht even niet. Ik wil zó graag gewoon wat afvallen. Alleen dan op een normale manier. En ik denk ook dat de weegobsessie dan juist minder wordt.
Alleen hóe doe ik dat op een normale manier, zonder gelijk te vervallen in allerlei eetgestoorde regeltjes?
Iemand misschien ervaring met gewoon op een normale manier wat afvallen, na een eetstoornis?
donderdag 14 april 2011 om 17:31
Nou, niet zo super als mijn ouders denken, want die denken dat ik er helemaal geen problemen meer mee heb. Maar de weegschaal is nog best wel een obsessie bijvoorbeeld.. En er zijn wel dingen die ik niet durf te eten/drinken, maar dat weten zij niet. En ook niet dat de drang om af te vallen zo sterk is.
Maar verder gaat 't wel goed.
En ik wil niet zo blijven, omdat ik me de hele dag dik voel. Al heel lang en ook altijd. Dan sta ik weer voor de spiegel en voel ik me walgelijk en vies dik.
& dan zie ik anderen die dunner zijn en dan wordt ik weer boos op mezelf dat ik niet gewoon een beetje ga afvallen..
Of die gedachtes kloppen, weet ik niet. Maar ergens ben ik ook bang dat ik mezelf "realistische gedachtes" aanpraat van dat ik niet moet afvallen etc, terwijl dat eigenlijk heel normaal is en anderen het ook gewoon doen. Dat ik op dit gewicht blijf, terwijl het heel normaal zou zijn om met zo'n lichaam af te vallen.
Maar verder gaat 't wel goed.
En ik wil niet zo blijven, omdat ik me de hele dag dik voel. Al heel lang en ook altijd. Dan sta ik weer voor de spiegel en voel ik me walgelijk en vies dik.
& dan zie ik anderen die dunner zijn en dan wordt ik weer boos op mezelf dat ik niet gewoon een beetje ga afvallen..
Of die gedachtes kloppen, weet ik niet. Maar ergens ben ik ook bang dat ik mezelf "realistische gedachtes" aanpraat van dat ik niet moet afvallen etc, terwijl dat eigenlijk heel normaal is en anderen het ook gewoon doen. Dat ik op dit gewicht blijf, terwijl het heel normaal zou zijn om met zo'n lichaam af te vallen.
donderdag 14 april 2011 om 17:33
En ja ik ben al bezig met het afvallen, maar ik merk dat ik het niet op een normale manier kan. Heb me ook aangemeld op van die afvalsites, dus eigenlijk ben ik er al weer helemaal mee bezig. En ik merk dat het me al wel meesleept.
En daarom eigenlijk vroeg ik om advies om 't op een normale manier te kunnen, maar 't topic nam 'n iets andere wending.
En daarom eigenlijk vroeg ik om advies om 't op een normale manier te kunnen, maar 't topic nam 'n iets andere wending.
donderdag 14 april 2011 om 17:36
Och lieverd toch... Ik herhaal het nog maar een keer: zoek hulp. Je bent al te ver, met je eetgestoorde gedachten. Afvallen is niet normaal. Diëten is niet de standaard. En met jouw gewicht al helemaal niet, laat staan jouw verleden. Maar ik kan schrijven wat ik wil, waarschijnlijk lees je heel iets anders. Dus stel als je wiedeweerga je ouders op de hoogte: het gaat niet goed.
donderdag 14 april 2011 om 17:37
quote:Butterfly1989 schreef op 14 april 2011 @ 17:31:
Nou, niet zo super als mijn ouders denken, want die denken dat ik er helemaal geen problemen meer mee heb. Maar de weegschaal is nog best wel een obsessie bijvoorbeeld.. En er zijn wel dingen die ik niet durf te eten/drinken, maar dat weten zij niet. En ook niet dat de drang om af te vallen zo sterk is.
Maar verder gaat 't wel goed.
En ik wil niet zo blijven, omdat ik me de hele dag dik voel. Al heel lang en ook altijd. Dan sta ik weer voor de spiegel en voel ik me walgelijk en vies dik.
& dan zie ik anderen die dunner zijn en dan wordt ik weer boos op mezelf dat ik niet gewoon een beetje ga afvallen..
Of die gedachtes kloppen, weet ik niet. Maar ergens ben ik ook bang dat ik mezelf "realistische gedachtes" aanpraat van dat ik niet moet afvallen etc, terwijl dat eigenlijk heel normaal is en anderen het ook gewoon doen. Dat ik op dit gewicht blijf, terwijl het heel normaal zou zijn om met zo'n lichaam af te vallen.
Ga met iemand praten, bel je huisarts, de kliniek waarin je zat, een psycholoog waar je al eerder hebt gelopen of praat met je ouders. Dit om je gedachten te bespreken. De drang om af te vallen is blijkbaar de laatste tijd sterker of nog steeds altijd aanwezig in je hoofd. Dat is gewoon zwaar, zo'n drang de hele dag door. Je bent geen aansteller dat je hulp moet zoeken bij die dranggevoelens, je hersenen zijn door de anorexia zo geprogrammeerd.
Maar je weet ergens ook wel: je wordt er niet gelukkig van, van afvallen.
Nou, niet zo super als mijn ouders denken, want die denken dat ik er helemaal geen problemen meer mee heb. Maar de weegschaal is nog best wel een obsessie bijvoorbeeld.. En er zijn wel dingen die ik niet durf te eten/drinken, maar dat weten zij niet. En ook niet dat de drang om af te vallen zo sterk is.
Maar verder gaat 't wel goed.
En ik wil niet zo blijven, omdat ik me de hele dag dik voel. Al heel lang en ook altijd. Dan sta ik weer voor de spiegel en voel ik me walgelijk en vies dik.
& dan zie ik anderen die dunner zijn en dan wordt ik weer boos op mezelf dat ik niet gewoon een beetje ga afvallen..
Of die gedachtes kloppen, weet ik niet. Maar ergens ben ik ook bang dat ik mezelf "realistische gedachtes" aanpraat van dat ik niet moet afvallen etc, terwijl dat eigenlijk heel normaal is en anderen het ook gewoon doen. Dat ik op dit gewicht blijf, terwijl het heel normaal zou zijn om met zo'n lichaam af te vallen.
Ga met iemand praten, bel je huisarts, de kliniek waarin je zat, een psycholoog waar je al eerder hebt gelopen of praat met je ouders. Dit om je gedachten te bespreken. De drang om af te vallen is blijkbaar de laatste tijd sterker of nog steeds altijd aanwezig in je hoofd. Dat is gewoon zwaar, zo'n drang de hele dag door. Je bent geen aansteller dat je hulp moet zoeken bij die dranggevoelens, je hersenen zijn door de anorexia zo geprogrammeerd.
Maar je weet ergens ook wel: je wordt er niet gelukkig van, van afvallen.
donderdag 14 april 2011 om 17:42
Heel herkenbaar en ook heel normaal dat je af en toe een terugval hebt. Maar zorg er voor dat het niet meer is als een terugval. Daar heb jij controle over. Als je de kracht hebt om terug te komen van zo'n enorm lage bmi naar een normale bmi, heb je ook de kracht om niet terug te vallen.
Bedenkt voor jezelf waarom je zo'n moeite hebt met je lichaam momenteel. Wij hoeven je niet te vertellen dat je niet dik bent, dat weet je wel. Er is alleen iets in je dat blijft fluisteren dat je te dik bent zodat je niet aan de slag hoeft met hetgeen waarmee je echt problemen hebt. Je weet zelf ook wel dat afvallen niet de oplossing is, maar het is zo lekker makkelijk om het daar op te gooien.
Besluit voor jezelf dat je niet meer ongelukkig wilt zijn met jezelf (wordt strijdlustig) en doe wat nodig is om door deze dip heen te komen. Geloof me deze terugvallen worden steeds minder en over een aantal jaar wordt je alleen door dit soort formumonderwerpen of doordat je wat ziet op tv er aan herinnerd dat je een eetstoornis hebt (gehad).
Bedenkt voor jezelf waarom je zo'n moeite hebt met je lichaam momenteel. Wij hoeven je niet te vertellen dat je niet dik bent, dat weet je wel. Er is alleen iets in je dat blijft fluisteren dat je te dik bent zodat je niet aan de slag hoeft met hetgeen waarmee je echt problemen hebt. Je weet zelf ook wel dat afvallen niet de oplossing is, maar het is zo lekker makkelijk om het daar op te gooien.
Besluit voor jezelf dat je niet meer ongelukkig wilt zijn met jezelf (wordt strijdlustig) en doe wat nodig is om door deze dip heen te komen. Geloof me deze terugvallen worden steeds minder en over een aantal jaar wordt je alleen door dit soort formumonderwerpen of doordat je wat ziet op tv er aan herinnerd dat je een eetstoornis hebt (gehad).
donderdag 14 april 2011 om 17:51
Natuurlijk wil ik ook niet ervoor kiezen om terug te vallen en weer in de eetstoornis te gaan. Dát wil ik niet.
Ik wil gewoon net als iedereen het kunnen om een beetje af te vallen door wat gezonder te eten, wat meer op te letten en wat meer te bewegen. En ik denk ook echt dat dat wel kan en ook normaal is voor iemand met mijn lichaam, alleen dan inderdaad misschien wel iemand zonder eetstoornis-verleden.. (Want ieder lichaam ziet er écht heel anders uit op bmi 20. En bij mij kan er gewoon echt wel heel wat vanaf.)
En het is ook niet zo dat ik me momenteel rot voel en dat daardoor de afval gedachtes komen, want het gaat juist eigenlijk wel goed op school etc. Dus naar mijn idee is momenteel niet echt een manier om iets anders te verdoezelen.
Ik heb 't er nu btw wel met een vriendin over, op msn. Das wel fijn en ook wel goed, denk ik.
Ik wil gewoon net als iedereen het kunnen om een beetje af te vallen door wat gezonder te eten, wat meer op te letten en wat meer te bewegen. En ik denk ook echt dat dat wel kan en ook normaal is voor iemand met mijn lichaam, alleen dan inderdaad misschien wel iemand zonder eetstoornis-verleden.. (Want ieder lichaam ziet er écht heel anders uit op bmi 20. En bij mij kan er gewoon echt wel heel wat vanaf.)
En het is ook niet zo dat ik me momenteel rot voel en dat daardoor de afval gedachtes komen, want het gaat juist eigenlijk wel goed op school etc. Dus naar mijn idee is momenteel niet echt een manier om iets anders te verdoezelen.
Ik heb 't er nu btw wel met een vriendin over, op msn. Das wel fijn en ook wel goed, denk ik.
donderdag 14 april 2011 om 18:04
Afvallen is voor jou wat roken of alcohol voor anderen is. Het is jouw drug. Eenmaal begonnen ermee, is de kans erg groot dat je weer terugbeland in je oude gewoontes.
Ik ben nooit aan roken verslaafd geweest, heb enkel als puber gerookt en nu af en toe met uitgaan. Prima voor mij, maar voor mensen die met veel pijn en moeite gestopt zijn met roken, is na een sigaret soms al het hek vd dam en roken ze de volgende week weer een pakje per dag. Zelfde met alcohol, die mensen die daarmee gestopt zijn, kunnen ook niet meer op een mooie dag op het terras een biertje pakken. Als ze denken van wel, dan loopt het meestal compleet uit de hand en is de oude verslaving snel weer terug.
Ik ben nooit aan roken verslaafd geweest, heb enkel als puber gerookt en nu af en toe met uitgaan. Prima voor mij, maar voor mensen die met veel pijn en moeite gestopt zijn met roken, is na een sigaret soms al het hek vd dam en roken ze de volgende week weer een pakje per dag. Zelfde met alcohol, die mensen die daarmee gestopt zijn, kunnen ook niet meer op een mooie dag op het terras een biertje pakken. Als ze denken van wel, dan loopt het meestal compleet uit de hand en is de oude verslaving snel weer terug.
donderdag 14 april 2011 om 18:05
quote:Wickivi schreef op 14 april 2011 @ 16:39:
Ik vergelijk mijzelf altijd met een alcoholist als het over mijn (vroegere) eetstoornis gaat. Je komt er nooit helemaal vanaf en zodra je weer begint met drinken gaat het mis.
.Eens! Dit is ook wat ik geleerd heb tijdens de therapie; je kunt nooit 100% van een eetstoornis afkomen, het gevaar ligt op de loer.. Succes meid, maar je bent nu ongetwijfeld ook supermooi!
Ik vergelijk mijzelf altijd met een alcoholist als het over mijn (vroegere) eetstoornis gaat. Je komt er nooit helemaal vanaf en zodra je weer begint met drinken gaat het mis.
.Eens! Dit is ook wat ik geleerd heb tijdens de therapie; je kunt nooit 100% van een eetstoornis afkomen, het gevaar ligt op de loer.. Succes meid, maar je bent nu ongetwijfeld ook supermooi!
donderdag 14 april 2011 om 18:05
Ik twijfel wel meer en weet nu niet meer óf ik het moet doen, eerst wist ik alleen niet hóe ik 't moest doen.
Het is gewoon dat dit lichaam gewoon niet te accepteren is. Echt, soms zit een broek met een hele normale maat mij gewoon te strak. En dat frustreert me en dan heb ik het gevoel dat het gewoon echt heel normaal zou zijn om wat af te vallen, júist normaler dan hierop blijven.
Maar misschien is het inderdaad gewoon niet zo verstandig..
Het is jammer dat ik gister niet met die vriendin samen ging eten en ook voor vanavond heb ik 'n afspraak afgezegd. Dus dat past inderdaad niet binnen 'gewoon een beetje wat gezonder eten'.
alleen vind ik 't zo eng om die beslissing te nemen, omdat ik me gewoon zo rot voel met dit lichaam. Maar jullie hebben waarschijnlijk wel gelijk met die vergelijkingen mbt alchohol..
Het is gewoon dat dit lichaam gewoon niet te accepteren is. Echt, soms zit een broek met een hele normale maat mij gewoon te strak. En dat frustreert me en dan heb ik het gevoel dat het gewoon echt heel normaal zou zijn om wat af te vallen, júist normaler dan hierop blijven.
Maar misschien is het inderdaad gewoon niet zo verstandig..
Het is jammer dat ik gister niet met die vriendin samen ging eten en ook voor vanavond heb ik 'n afspraak afgezegd. Dus dat past inderdaad niet binnen 'gewoon een beetje wat gezonder eten'.
alleen vind ik 't zo eng om die beslissing te nemen, omdat ik me gewoon zo rot voel met dit lichaam. Maar jullie hebben waarschijnlijk wel gelijk met die vergelijkingen mbt alchohol..
donderdag 14 april 2011 om 18:14
Wat is een 'hele normale maat?' En is het echt zo erg als je misschien een grotere maat nodig hebt? Ja voor jou misschien wel, maar je BMI is 20, als je ongeveer even lang bent als ik, dan ben je 10 kilo lichter dan ik. En ik ben niet dik hoor, ik heb maat 38, en ben daar meestal (niet altijd natuurlijk) tevreden mee. Of vind je maat 38 al vadsig?
Echt, je lichaam is te accepteren. Als die van mij te accepteren is, is die van jou dat zeker. Je bent heel erg slank! Doe het niet. Val niet af. Er is geen reden toe, je anorexia wil het.
Nou ja, ik weet ook wel dat dit soort dingen zeggen allemaal geen zin heeft, omdat het dikzijn meer een gevoel is dan iets wat je rationeel gezien ECHT vindt (toch?) maar ik vind het zelf zo moeilijk om een eetstoornis te begrijpen, en om mensen te begrijpen die superslank zijn, en dit toch niet vinden.
Ik word er vaak heel kwaad van, omdat ik dus een vriendin heb gehad met een eetstoornis, en dat was gewoon vreselijk om mee te moeten maken als omgeving.
Echt, je lichaam is te accepteren. Als die van mij te accepteren is, is die van jou dat zeker. Je bent heel erg slank! Doe het niet. Val niet af. Er is geen reden toe, je anorexia wil het.
Nou ja, ik weet ook wel dat dit soort dingen zeggen allemaal geen zin heeft, omdat het dikzijn meer een gevoel is dan iets wat je rationeel gezien ECHT vindt (toch?) maar ik vind het zelf zo moeilijk om een eetstoornis te begrijpen, en om mensen te begrijpen die superslank zijn, en dit toch niet vinden.
Ik word er vaak heel kwaad van, omdat ik dus een vriendin heb gehad met een eetstoornis, en dat was gewoon vreselijk om mee te moeten maken als omgeving.
donderdag 14 april 2011 om 18:26
Nee, maat 38 vind ik wel een normale maat inderdaad.
Het dikzijn is inderdaad een gevoel en rationeel weet ik dat ik niet dik kan zijn, in de zin van overgewicht, want ik heb volgens de bmi geen overgewicht. Maar het vóelt inderdaad wel gewoon te dik en teveel.
Ik denk dat het ook niet te begrijpen is voor familie of vrienden.. Ik denk dat je het pas echt helemaal begrijpt, als je het zelf ook hebt of hebt gehad. En kan me dus wel voorstellen dat het je vaak kwaad maakt. Van sommige dingen snap ik zelf niet eens dat ik ze deed. (Terwijl ik andere dingen nogsteeds doe, terwijl anderen dat misschien ook niet begrijpen.)
Een tijdje terug had ik het idee dat de eetstoornis weg was en ik er helemaal klaar mee was. (op een aantal puntjes na dus) Maar nu lijkt 't toch weer kéihard te trekken. En ja, misschien moet ik daar dan dus maar weer gewoon keihard tegenin gaan.
Het dikzijn is inderdaad een gevoel en rationeel weet ik dat ik niet dik kan zijn, in de zin van overgewicht, want ik heb volgens de bmi geen overgewicht. Maar het vóelt inderdaad wel gewoon te dik en teveel.
Ik denk dat het ook niet te begrijpen is voor familie of vrienden.. Ik denk dat je het pas echt helemaal begrijpt, als je het zelf ook hebt of hebt gehad. En kan me dus wel voorstellen dat het je vaak kwaad maakt. Van sommige dingen snap ik zelf niet eens dat ik ze deed. (Terwijl ik andere dingen nogsteeds doe, terwijl anderen dat misschien ook niet begrijpen.)
Een tijdje terug had ik het idee dat de eetstoornis weg was en ik er helemaal klaar mee was. (op een aantal puntjes na dus) Maar nu lijkt 't toch weer kéihard te trekken. En ja, misschien moet ik daar dan dus maar weer gewoon keihard tegenin gaan.
donderdag 14 april 2011 om 18:31
Lijkt me vreselijk moeilijk. Ik ben geneigd om te zeggen, eet toch lekker, het is goed voor je lichaam, je hebt voedingsstoffen nodig, er zijn zoveel lekkere dingen, en als ik zo slank was als jij zou ik het wel weten!
Maar dat werkt niet, dat weet ik.
Ik wens je ontzettend veel kracht toe, en ik hoop echt dat je het stemmetje de baas kan blijven.
Ga weer hulp zoeken. Praat erover met je ouders, dat je het nog steeds moeilijk vindt af en toe om op dit gewicht te blijven.
Nou goed, ik hoop echt dat je er mee aan de slag gaat.
En niet gaan afvallen.
Je bent slank.
Afvallen is niet nodig.
Sterkte hoor!
Maar dat werkt niet, dat weet ik.
Ik wens je ontzettend veel kracht toe, en ik hoop echt dat je het stemmetje de baas kan blijven.
Ga weer hulp zoeken. Praat erover met je ouders, dat je het nog steeds moeilijk vindt af en toe om op dit gewicht te blijven.
Nou goed, ik hoop echt dat je er mee aan de slag gaat.
En niet gaan afvallen.
Je bent slank.
Afvallen is niet nodig.
Sterkte hoor!
donderdag 14 april 2011 om 18:46
Dit is een ´full blown´ terugval. Je gedachtenwereld is weer helemaal overgenomen door wel/niet eten. Je laat er sociale contacten voor, je sport obsessief. Dat wat wij hier schrijven komt maar deels binnen.
Een bmi van 20 is slank, mooi slank. Lager is niet mooi slank, en maakt je vatbaarder voor infecties, je herstelt langzamer en je hebt het dan heel snel koud. Je zit minder lekker omdat je billen te mager worden.
Iedereen maakt weleens mee dat een broek te strak zit, gezien de maat die er opstaat. Dat ligt vaak aan de fabrikant/ontwerper.
Een bmi van 20 is slank, mooi slank. Lager is niet mooi slank, en maakt je vatbaarder voor infecties, je herstelt langzamer en je hebt het dan heel snel koud. Je zit minder lekker omdat je billen te mager worden.
Iedereen maakt weleens mee dat een broek te strak zit, gezien de maat die er opstaat. Dat ligt vaak aan de fabrikant/ontwerper.
donderdag 14 april 2011 om 18:49
Dus: zoek hulp, ga naar je HA en laat je weer doorverwijzen. Eventueel naar een zelfhulpgroep. Spreek met HA af dat je niet afvalt en dat je over een paar weken terugkomt, zodat hij/zij je een beetje in de gaten kan houden.
Lijkt me slim om je terugval ook zo te vertellen aan je familie, dan is er na de schrik meteen ook de opluchting, ze zien dat jij de regie houdt en hulp zoekt. Zodat ze niet voor jou hoeven denken.
Lijkt me slim om je terugval ook zo te vertellen aan je familie, dan is er na de schrik meteen ook de opluchting, ze zien dat jij de regie houdt en hulp zoekt. Zodat ze niet voor jou hoeven denken.
donderdag 14 april 2011 om 19:01
donderdag 14 april 2011 om 19:02
Ik herken het wel en ik snap het ook wel. Maar het is je ziekte die af wil vallen, echt waar. Je ziekte die vindt dat je dik bent en je ziekte die dit zegt (citaat):
"Ik wil gewoon net als iedereen het kunnen om een beetje af te vallen door wat gezonder te eten, wat meer op te letten en wat meer te bewegen. En ik denk ook echt dat dat wel kan en ook normaal is voor iemand met mijn lichaam"
Butterfly, je bent normaal. Normaal en slank. Normaal en gezond. Je bent geen vette koe, en je wordt niet gelukkig als je 1,5 BMI-punt afvalt. Het is je ziekte die dat denkt. En juist daarom moet je niet gaan afvallen. Voed je ziekte niet, het maakt je niet gelukkig. Het brengt alleen de allesverterende obsessie terug.
Sterkte
"Ik wil gewoon net als iedereen het kunnen om een beetje af te vallen door wat gezonder te eten, wat meer op te letten en wat meer te bewegen. En ik denk ook echt dat dat wel kan en ook normaal is voor iemand met mijn lichaam"
Butterfly, je bent normaal. Normaal en slank. Normaal en gezond. Je bent geen vette koe, en je wordt niet gelukkig als je 1,5 BMI-punt afvalt. Het is je ziekte die dat denkt. En juist daarom moet je niet gaan afvallen. Voed je ziekte niet, het maakt je niet gelukkig. Het brengt alleen de allesverterende obsessie terug.
Sterkte
donderdag 14 april 2011 om 19:03
Butterfly, er zijn hier al veel nuttige dingen gezegd, die ga ik niet herhalen.
Ik wil alleen even zeggen dat je het best mag delen met je omgeving (ouders, vriendinnen) dat je het moeilijker hebt dan zij denken. Je hoeft je er niet voor te schamen dat je dingen moeilijk vindt en dat de anorexia 'trekt'.
Die mensen houden van jou en zullen graag met je meedenken of je gewoon een knuffel geven. En ze zullen liever hebben dat je het hen vertelt, dan dat je die moeilijke last in je eentje draagt.
Sterkte hè?
P.S. Geloof de viva-forum-dames nou maar: laat die afval-wens los.... je hebt nu een gezond gewicht, dat is zoveel meer waard dan al die ellende van een eetobsessie. Vrouwen van allerlei formaat hebben soms (of vaak) het gevoel dat ze hun lichaam nooit kunnen accepteren. Maar weet je: je lijf is weer gezond, dat is fantastisch! Waar je aan zal moeten werken zit in je hoofd.... Zet 'm op!
Ik wil alleen even zeggen dat je het best mag delen met je omgeving (ouders, vriendinnen) dat je het moeilijker hebt dan zij denken. Je hoeft je er niet voor te schamen dat je dingen moeilijk vindt en dat de anorexia 'trekt'.
Die mensen houden van jou en zullen graag met je meedenken of je gewoon een knuffel geven. En ze zullen liever hebben dat je het hen vertelt, dan dat je die moeilijke last in je eentje draagt.
Sterkte hè?
P.S. Geloof de viva-forum-dames nou maar: laat die afval-wens los.... je hebt nu een gezond gewicht, dat is zoveel meer waard dan al die ellende van een eetobsessie. Vrouwen van allerlei formaat hebben soms (of vaak) het gevoel dat ze hun lichaam nooit kunnen accepteren. Maar weet je: je lijf is weer gezond, dat is fantastisch! Waar je aan zal moeten werken zit in je hoofd.... Zet 'm op!
donderdag 14 april 2011 om 19:11
ik sluit me aan bij hanke321,
je bent in de greep van het (niet)eten.
uit ervaring weet ik dat het heel moeilijk is om de juiste balans te vinden en te houden, mensen met een eetprobleem hebben vaak een totaal vertekend beeld van zichzelf,
ik heb ook periodes dat ik het moeilijk vind om mijzelf als slank te zien terwijl ik verstandelijk weet dat ik er volkomen normaal uit zie, slanker dan de meesten.
met klem zeg ik: zoek alsjeblieft hulp,
je bent het waard om gelukkig te worden zonder dit eetprobleem, gun jezelf dat geluk.
denk niet dat je het in de hand hebt, want als je je sociale contacten wegduwt om niet te hoeven eten ben je absoluut over de grens van wat verstandig is, niet wat betreft je BMI, maar wel in je hoofd.
je bent in de greep van het (niet)eten.
uit ervaring weet ik dat het heel moeilijk is om de juiste balans te vinden en te houden, mensen met een eetprobleem hebben vaak een totaal vertekend beeld van zichzelf,
ik heb ook periodes dat ik het moeilijk vind om mijzelf als slank te zien terwijl ik verstandelijk weet dat ik er volkomen normaal uit zie, slanker dan de meesten.
met klem zeg ik: zoek alsjeblieft hulp,
je bent het waard om gelukkig te worden zonder dit eetprobleem, gun jezelf dat geluk.
denk niet dat je het in de hand hebt, want als je je sociale contacten wegduwt om niet te hoeven eten ben je absoluut over de grens van wat verstandig is, niet wat betreft je BMI, maar wel in je hoofd.
donderdag 14 april 2011 om 19:11
Thanx voor 't reageren..
ik heb 't er net met een vriendin over gehad (op msn) en denk dat ik het daar nog maar bij houd. Wil m'n ouders niet onnodig ongerust maken. Het was wel fijn om 't er even met haar over te hebben en is misschien ook wel een beetje een stok achter de deur om niet helemaal erin terug te vallen. Was wel bang voor haar reactie, maar gelukkig reageerde ze heel fijn. En denk dat ik 't voor nu wel even voldoende vind dat ik het al aan haar verteld heb.
(hoop overigens dat niemand mij hier herkent, weet natuurlijk nooit wie er op 'n forum lezen)
ik heb 't er net met een vriendin over gehad (op msn) en denk dat ik het daar nog maar bij houd. Wil m'n ouders niet onnodig ongerust maken. Het was wel fijn om 't er even met haar over te hebben en is misschien ook wel een beetje een stok achter de deur om niet helemaal erin terug te vallen. Was wel bang voor haar reactie, maar gelukkig reageerde ze heel fijn. En denk dat ik 't voor nu wel even voldoende vind dat ik het al aan haar verteld heb.
(hoop overigens dat niemand mij hier herkent, weet natuurlijk nooit wie er op 'n forum lezen)
