Lijf & Lijn
alle pijlers
Afvallen 'na' anorexia
donderdag 14 april 2011 om 15:34
Hey,
Ik kom er even niet uit en durf 't er eigenlijk met niemand uit m'n omgeving over te hebben.. Maar zit er wel echt mee.
Ik heb anorexia gehad, het gaat nu redelijk goed; ik zit op gezond gewicht en ik durf (bijna) alles weer te eten. Heb nog wel een obsessie voor de weegschaal, maar dat ga ik proberen om af te bouwen.
Maar nu is het dus zo dat ik in de kliniek moest aankomen tot bmi 20. Hier zit ik nu al een heel tijd op. Steeds heb ik gedacht dat ik gewoon moet volhouden en moet doorzetten en dat ik dit gewicht dan vanzelf wel ga accepteren. Maar dat gebeurt niet. Ik blijf mezelf echt gewoon veelste dik vinden..
Nu had ik besloten om 5 kg te gaan afvallen, zodat ik op bmi 18,5 zit. Als ik daar dan gewoon op stabiel blijf, dan is het óok nog een gezond gewicht. (Er zijn nogal wat verschillende maatstaven wat gezond gewicht is.. heel irritant)
Alleen meteen ben ik weer zoveel ermee bezig in m'n hoofd. Van niet sporten, ben ik nu naar iedere dag hardlopen gegaan. En ook qua eten 't een en ander meteen maar geschrapt. Maar dat betekend bijvoorbeeld ook dat ik gister met een vriendin samen kon eten, maar dat wilde ik niet, want wilde m'n eigen magere dingetje maken. (& stress, want 't moest wel "op tijd") En nu dus weer stress, want over een tijdje met een vriendin paar dagen naar Terschelling. Hoe ga ik dat óoit doen?!
Ohh, ik weet het écht even niet. Ik wil zó graag gewoon wat afvallen. Alleen dan op een normale manier. En ik denk ook dat de weegobsessie dan juist minder wordt.
Alleen hóe doe ik dat op een normale manier, zonder gelijk te vervallen in allerlei eetgestoorde regeltjes?
Iemand misschien ervaring met gewoon op een normale manier wat afvallen, na een eetstoornis?
Ik kom er even niet uit en durf 't er eigenlijk met niemand uit m'n omgeving over te hebben.. Maar zit er wel echt mee.
Ik heb anorexia gehad, het gaat nu redelijk goed; ik zit op gezond gewicht en ik durf (bijna) alles weer te eten. Heb nog wel een obsessie voor de weegschaal, maar dat ga ik proberen om af te bouwen.
Maar nu is het dus zo dat ik in de kliniek moest aankomen tot bmi 20. Hier zit ik nu al een heel tijd op. Steeds heb ik gedacht dat ik gewoon moet volhouden en moet doorzetten en dat ik dit gewicht dan vanzelf wel ga accepteren. Maar dat gebeurt niet. Ik blijf mezelf echt gewoon veelste dik vinden..
Nu had ik besloten om 5 kg te gaan afvallen, zodat ik op bmi 18,5 zit. Als ik daar dan gewoon op stabiel blijf, dan is het óok nog een gezond gewicht. (Er zijn nogal wat verschillende maatstaven wat gezond gewicht is.. heel irritant)
Alleen meteen ben ik weer zoveel ermee bezig in m'n hoofd. Van niet sporten, ben ik nu naar iedere dag hardlopen gegaan. En ook qua eten 't een en ander meteen maar geschrapt. Maar dat betekend bijvoorbeeld ook dat ik gister met een vriendin samen kon eten, maar dat wilde ik niet, want wilde m'n eigen magere dingetje maken. (& stress, want 't moest wel "op tijd") En nu dus weer stress, want over een tijdje met een vriendin paar dagen naar Terschelling. Hoe ga ik dat óoit doen?!
Ohh, ik weet het écht even niet. Ik wil zó graag gewoon wat afvallen. Alleen dan op een normale manier. En ik denk ook dat de weegobsessie dan juist minder wordt.
Alleen hóe doe ik dat op een normale manier, zonder gelijk te vervallen in allerlei eetgestoorde regeltjes?
Iemand misschien ervaring met gewoon op een normale manier wat afvallen, na een eetstoornis?
vrijdag 15 april 2011 om 11:06
Madieken, ik moest huilen bij je verhaal.
Butterfly, raakt het je echt? Of ben je al zo erg met jezelf bezig, of eigenlijk met je gewicht ipv met jezelf, dat je alle gevoel afschermt. Want dat is aan het gebeuren. Als jij (nog verder?) gaat afvallen, verdwijnt je gevoel, je beoordelingsvermogen. Dan zul je niet eens meer kunnen zien dat je allang bent doorgeslagen.
Butterfly, raakt het je echt? Of ben je al zo erg met jezelf bezig, of eigenlijk met je gewicht ipv met jezelf, dat je alle gevoel afschermt. Want dat is aan het gebeuren. Als jij (nog verder?) gaat afvallen, verdwijnt je gevoel, je beoordelingsvermogen. Dan zul je niet eens meer kunnen zien dat je allang bent doorgeslagen.
vrijdag 15 april 2011 om 11:20
quote:indigoblue schreef op 15 april 2011 @ 11:02:
[...]
Hier ben ik het zeker wel mee eens, maar ik wil ook wel heel graag laten zien dat het niet een absolute waarheid is. Ik heb namelijk een ernstige eetstoornis gehad en sport wél. Juist het sporten heeft mij geholopen om steeds gezonder te kunnen eten, weer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam. Wel moet ik daarbij benadrukken dat dit een jarenlang proces is geweest.
Vorig jaar heb ik een grote hardloopwedstrijd gelopen over een middellange afstand (16km), ik was helaas wat betreft training niet heel goed in vorm, maar heb me wel ontzettend goed voorbereid wat betreft energie. Ik heb echt heel, heel veel gegeten (jaja, ook voor 'gewone' mensen, echt niet gebaseerd op es gedachten) en ik heb een supertijd gelopen. Daar was ik zó trots op, want hoe ver ik ook ben, die es blijft sluimeren, de ene keer wat meer dan de andere keer. Maar die wedstrijd, die liep echt voor MIJ en ik heb hem zoveel beter gelopen juist omdat ik heel veel energie tot me had genomen van tevoren en er is geen eetstoornis stemmetje dat mij dat gaat afpakken!!
Dan nog, het heeft mij ruim 10 jaar gekost om op dit punt te komen. Om te kunnen sporten voor mezelf, om daar goed en gezond bij te kunnen eten zonder bijgedachten. En dit is ook niet voor iedereen weggelegd, ik ben het ook absoluut met bovenstaande quote van Meds eens, maar wilde toch ook wel een positief puntje erin brengen
Dat vind ik een superpositief verhaal en mooi verwoord.Ik vind het
erg knap en goed van je dat je zo ver bent gekomen.Het was het
knokken wel waard.Meid,ik ben trots op je.En ook zin van het
andere topic:Je bent okay zoals je bent.Al doe je helemaal niets.
Je bent voldoende. Ik hoop dat Butterfly dat ook heel snel
gaat inzien.Het is niet makkelijk maar zeker niet onmogelijk.
[...]
Hier ben ik het zeker wel mee eens, maar ik wil ook wel heel graag laten zien dat het niet een absolute waarheid is. Ik heb namelijk een ernstige eetstoornis gehad en sport wél. Juist het sporten heeft mij geholopen om steeds gezonder te kunnen eten, weer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam. Wel moet ik daarbij benadrukken dat dit een jarenlang proces is geweest.
Vorig jaar heb ik een grote hardloopwedstrijd gelopen over een middellange afstand (16km), ik was helaas wat betreft training niet heel goed in vorm, maar heb me wel ontzettend goed voorbereid wat betreft energie. Ik heb echt heel, heel veel gegeten (jaja, ook voor 'gewone' mensen, echt niet gebaseerd op es gedachten) en ik heb een supertijd gelopen. Daar was ik zó trots op, want hoe ver ik ook ben, die es blijft sluimeren, de ene keer wat meer dan de andere keer. Maar die wedstrijd, die liep echt voor MIJ en ik heb hem zoveel beter gelopen juist omdat ik heel veel energie tot me had genomen van tevoren en er is geen eetstoornis stemmetje dat mij dat gaat afpakken!!
Dan nog, het heeft mij ruim 10 jaar gekost om op dit punt te komen. Om te kunnen sporten voor mezelf, om daar goed en gezond bij te kunnen eten zonder bijgedachten. En dit is ook niet voor iedereen weggelegd, ik ben het ook absoluut met bovenstaande quote van Meds eens, maar wilde toch ook wel een positief puntje erin brengen
Dat vind ik een superpositief verhaal en mooi verwoord.Ik vind het
erg knap en goed van je dat je zo ver bent gekomen.Het was het
knokken wel waard.Meid,ik ben trots op je.En ook zin van het
andere topic:Je bent okay zoals je bent.Al doe je helemaal niets.
Je bent voldoende. Ik hoop dat Butterfly dat ook heel snel
gaat inzien.Het is niet makkelijk maar zeker niet onmogelijk.
vrijdag 15 april 2011 om 15:37
quote:Madieken schreef op 15 april 2011 @ 09:00:*poef**slikt* Het blijft altijd hard om van een niet AN'er te horen hoe je je gedraagt als anorect. Tuurlijk heb ik daar wel inzicht in, maar het van een ander horen blijft toch altijd zo ontzettend schrijnend. Omdat die ANstem elke logica ontbeert en je er tóch in meegaat. Je hebt het prachtig verwoord Madieken, je raakt me regelrecht in mijn hart. Ook al ben ik nu weer redelijk normaal (en wat ís normaal), het blijft altijd, áltijd aan je trekken. Elke dag opnieuw.
vrijdag 15 april 2011 om 19:16
Bedankt voor alle helpende en fijne reacties!
Vind het wel fijn om hier nu eindelijk eens echt eerlijk te zijn. Ik wil het vaak niet zien en lach dan alles weg, zeg dat alles goed gaat en dat ik er helemaal vanaf ben. En er zijn dus ook echt momenten waarop het beter gaat, maar helemaal er ‘vanaf’, nou ook weer niet.
& ja, ik moet inderdaad werken aan zelfacceptatie. Maar ik heb het gevoel dat ik daarin echt al best wel stappen heb gezet. Eerst geloofde ik compleet in de gedachte dat ik slecht/stom ben en dat ik er dus beter niet meer kan zijn, maar deze gedachte is er echt al veel minder. Maar het blijft lastig, net als mijn lichaam accepteren.
En opeens ging het op stage ook de hele tijd over afvallen. Iedereen is er opeens ook zoveel mee bezig, nu de zomer eraan komt! En dat vind ik echt best wel lastig.
Op de een of andere manier heb ik wel het gevoel dat jullie gelijk hebben, dat ik op deze manier niet echt de goede kant op ga. Maar nu nog ernaar handelen en het gewone eten weer oppakken, zonder de gedachte om af te gaan vallen. Alleen wil ik gewoon zózózó graag afvallen, dat die gedachte momenteel sterker lijkt.
Ik ben wel weer ’n aantal keer tegen de gedachtes in gegaan; ’s middags in de pauze eerst wokgroente gekocht, met het idee om vanavond alleen groente te eten. Toch maar niet gedaan in het kader van ‘normaal afvallen’, in plaats van heel radicaal. Dus ik ga er wel tegenin en probeer er niet teveel in mee te gaan.
Maar misschien kom ik inderdaad weer schrijven op het nasleep eetproblemen topic…
&, wat een positief verhaal, Geraldine, wat goed!
(Nu maar even m'n valt-af-account verwijderen.)
Sorry, ik hoop dat jullie mij nu niet vét irritant vinden, omdat ik niet gewoon het idee dat ik moet afvallen uit m'n hoofd zet.. Alsof jullie allemaal goede adviezen geven en ik er niet naar luister. Maar ik lees ze allemaal en ze komen ook echt wel binnen en ik denk er echt veel over na. En handel er soms ook wel naar, als in dat ik me bijvoorbeeld besef dat droge boterhammen toch echt geen goed idee is. Ook niet voor één keer, gewoon omdat het dan meer en meer gaat trekken. Maar zomaar opeens 't afvallen maar naast me neer zetten, dat lukt nu nog even niet. (misschien val ik niet eens af, daar ben ik dan ook weer beetje bang voor.. want wat dan. Dan moet het óf radicaler, óf ik moet ermee stoppen. <--ja, dat klinkt vast stom, maarja.)
Vind het wel fijn om hier nu eindelijk eens echt eerlijk te zijn. Ik wil het vaak niet zien en lach dan alles weg, zeg dat alles goed gaat en dat ik er helemaal vanaf ben. En er zijn dus ook echt momenten waarop het beter gaat, maar helemaal er ‘vanaf’, nou ook weer niet.
& ja, ik moet inderdaad werken aan zelfacceptatie. Maar ik heb het gevoel dat ik daarin echt al best wel stappen heb gezet. Eerst geloofde ik compleet in de gedachte dat ik slecht/stom ben en dat ik er dus beter niet meer kan zijn, maar deze gedachte is er echt al veel minder. Maar het blijft lastig, net als mijn lichaam accepteren.
En opeens ging het op stage ook de hele tijd over afvallen. Iedereen is er opeens ook zoveel mee bezig, nu de zomer eraan komt! En dat vind ik echt best wel lastig.
Op de een of andere manier heb ik wel het gevoel dat jullie gelijk hebben, dat ik op deze manier niet echt de goede kant op ga. Maar nu nog ernaar handelen en het gewone eten weer oppakken, zonder de gedachte om af te gaan vallen. Alleen wil ik gewoon zózózó graag afvallen, dat die gedachte momenteel sterker lijkt.
Ik ben wel weer ’n aantal keer tegen de gedachtes in gegaan; ’s middags in de pauze eerst wokgroente gekocht, met het idee om vanavond alleen groente te eten. Toch maar niet gedaan in het kader van ‘normaal afvallen’, in plaats van heel radicaal. Dus ik ga er wel tegenin en probeer er niet teveel in mee te gaan.
Maar misschien kom ik inderdaad weer schrijven op het nasleep eetproblemen topic…
&, wat een positief verhaal, Geraldine, wat goed!
(Nu maar even m'n valt-af-account verwijderen.)
Sorry, ik hoop dat jullie mij nu niet vét irritant vinden, omdat ik niet gewoon het idee dat ik moet afvallen uit m'n hoofd zet.. Alsof jullie allemaal goede adviezen geven en ik er niet naar luister. Maar ik lees ze allemaal en ze komen ook echt wel binnen en ik denk er echt veel over na. En handel er soms ook wel naar, als in dat ik me bijvoorbeeld besef dat droge boterhammen toch echt geen goed idee is. Ook niet voor één keer, gewoon omdat het dan meer en meer gaat trekken. Maar zomaar opeens 't afvallen maar naast me neer zetten, dat lukt nu nog even niet. (misschien val ik niet eens af, daar ben ik dan ook weer beetje bang voor.. want wat dan. Dan moet het óf radicaler, óf ik moet ermee stoppen. <--ja, dat klinkt vast stom, maarja.)
vrijdag 15 april 2011 om 19:45
vrijdag 15 april 2011 om 19:51
quote:Butterfly1989 schreef op 15 april 2011 @ 19:45:
Het klopt dat 't heel hard trekt. Maarja, dan moet ik er zelf maar meer tegenin gaan..
Heb nog af en toe een gesprek, nu weer over 3 weken. Dan gaat het misschien wel weer beter, en zo niet, dan durf ik dat waarschijnlijk toch weer niet te zeggen.Maar lieverd, hoe kun je er nu tegenin gaan en tegelijkertijd tóch doorgaan met afvallen? Snap je dat dat spelen met vuur is? De eerste kilo zorgt voor de volgende, het is een kettingreactie. Alsjeblieft, blijf genoeg eten om niet af te vallen. Echt! Je kunt alleen vechten tegen een ES als je voldoende gewicht hebt. Zoals ik gisteren al zei, je bent een volwassen vrouw en een BMI van 20 is dan de ondergrens. Er hoeft dus niets vanaf. Daarbij kan ik je verzekeren dat afvallen je niet gelukkiger of blijer gaat maken, en al zeker niet blijer of gelukkiger met jezelf. Dat zit 'em namelijk niet in gewicht, in een getal. Dat geluk zit in zelfacceptatie, in je eigen grenzen aangeven, in luisteren naar je eigenheid. Je luistert nu naar de anorexia en die heeft per definitie geen gelijk. Ik geef meteen toe: afvallen lijkt fijn, het geeft je een gevoel van macht, kracht en controle, maar dat alles is een schijngeluk, een schijnzekerheid. Je hebt er geen reet aan in je leven. Geloof me, echt, ik voel me tienduizend keer beter en gelukkiger nu ik die drang om af te vallen kan weerstaan. Zet 'em op meid, luister niet naar die ES, luister naar jezelf. Je weet dondersgoed dat dit niet the way to go is.
Het klopt dat 't heel hard trekt. Maarja, dan moet ik er zelf maar meer tegenin gaan..
Heb nog af en toe een gesprek, nu weer over 3 weken. Dan gaat het misschien wel weer beter, en zo niet, dan durf ik dat waarschijnlijk toch weer niet te zeggen.Maar lieverd, hoe kun je er nu tegenin gaan en tegelijkertijd tóch doorgaan met afvallen? Snap je dat dat spelen met vuur is? De eerste kilo zorgt voor de volgende, het is een kettingreactie. Alsjeblieft, blijf genoeg eten om niet af te vallen. Echt! Je kunt alleen vechten tegen een ES als je voldoende gewicht hebt. Zoals ik gisteren al zei, je bent een volwassen vrouw en een BMI van 20 is dan de ondergrens. Er hoeft dus niets vanaf. Daarbij kan ik je verzekeren dat afvallen je niet gelukkiger of blijer gaat maken, en al zeker niet blijer of gelukkiger met jezelf. Dat zit 'em namelijk niet in gewicht, in een getal. Dat geluk zit in zelfacceptatie, in je eigen grenzen aangeven, in luisteren naar je eigenheid. Je luistert nu naar de anorexia en die heeft per definitie geen gelijk. Ik geef meteen toe: afvallen lijkt fijn, het geeft je een gevoel van macht, kracht en controle, maar dat alles is een schijngeluk, een schijnzekerheid. Je hebt er geen reet aan in je leven. Geloof me, echt, ik voel me tienduizend keer beter en gelukkiger nu ik die drang om af te vallen kan weerstaan. Zet 'em op meid, luister niet naar die ES, luister naar jezelf. Je weet dondersgoed dat dit niet the way to go is.
vrijdag 15 april 2011 om 20:13
quote:Butterfly1989 schreef op 15 april 2011 @ 19:16:
Bedankt voor alle helpende en fijne reacties!
Vind het wel fijn om hier nu eindelijk eens echt eerlijk te zijn. Ik wil het vaak niet zien en lach dan alles weg, zeg dat alles goed gaat en dat ik er helemaal vanaf ben. En er zijn dus ook echt momenten waarop het beter gaat, maar helemaal er ‘vanaf’, nou ook weer niet.
& ja, ik moet inderdaad werken aan zelfacceptatie. Maar ik heb het gevoel dat ik daarin echt al best wel stappen heb gezet. Eerst geloofde ik compleet in de gedachte dat ik slecht/stom ben en dat ik er dus beter niet meer kan zijn, maar deze gedachte is er echt al veel minder. Maar het blijft lastig, net als mijn lichaam accepteren.
En opeens ging het op stage ook de hele tijd over afvallen. Iedereen is er opeens ook zoveel mee bezig, nu de zomer eraan komt! En dat vind ik echt best wel lastig.
Op de een of andere manier heb ik wel het gevoel dat jullie gelijk hebben, dat ik op deze manier niet echt de goede kant op ga. Maar nu nog ernaar handelen en het gewone eten weer oppakken, zonder de gedachte om af te gaan vallen. Alleen wil ik gewoon zózózó graag afvallen, dat die gedachte momenteel sterker lijkt.
Ik ben wel weer ’n aantal keer tegen de gedachtes in gegaan; ’s middags in de pauze eerst wokgroente gekocht, met het idee om vanavond alleen groente te eten. Toch maar niet gedaan in het kader van ‘normaal afvallen’, in plaats van heel radicaal. Dus ik ga er wel tegenin en probeer er niet teveel in mee te gaan.
Onzin, je gaat er helemaal niet tegenin, je komt nu nota bene met een aanpassing op je toch al schamele dieet. Het is radicaal om af te willen vallen als je BMI 20 is.
Maar misschien kom ik inderdaad weer schrijven op het nasleep eetproblemen topic…
&, wat een positief verhaal, Geraldine, wat goed!
(Nu maar even m'n valt-af-account verwijderen.)
Sorry, ik hoop dat jullie mij nu niet vét irritant vinden, omdat ik niet gewoon het idee dat ik moet afvallen uit m'n hoofd zet.. Alsof jullie allemaal goede adviezen geven en ik er niet naar luister.
dat is precies wat je doet. Het maakt niet uit wat men tegen je zegt, jij kiest ervoor om naar je eetstoornis te luisteren.
Maar ik lees ze allemaal en ze komen ook echt wel binnen en ik denk er echt veel over na. En handel er soms ook wel naar, als in dat ik me bijvoorbeeld besef dat droge boterhammen toch echt geen goed idee is. Ook niet voor één keer, gewoon omdat het dan meer en meer gaat trekken. Maar zomaar opeens 't afvallen maar naast me neer zetten, dat lukt nu nog even niet. (misschien val ik niet eens af, daar ben ik dan ook weer beetje bang voor.. want wat dan. Dan moet het óf radicaler, óf ik moet ermee stoppen. <--ja, dat klinkt vast stom, maarja.)Dat klinkt heel stom ja. Wat denk je er eigenlijk mee te winnen door vast te houden aan je eetstoornis? Waarom ben je vandaag niet naar je huisarts of behandelaar gegaan en heb je gezegd dat je een terugval hebt? Waarom kom je vandaag ijskoud aanzetten met een dieetlijstje? Lees dat verhaal van Madieken nog maar eens na. Jij bent namelijk haar zus
Bedankt voor alle helpende en fijne reacties!
Vind het wel fijn om hier nu eindelijk eens echt eerlijk te zijn. Ik wil het vaak niet zien en lach dan alles weg, zeg dat alles goed gaat en dat ik er helemaal vanaf ben. En er zijn dus ook echt momenten waarop het beter gaat, maar helemaal er ‘vanaf’, nou ook weer niet.
& ja, ik moet inderdaad werken aan zelfacceptatie. Maar ik heb het gevoel dat ik daarin echt al best wel stappen heb gezet. Eerst geloofde ik compleet in de gedachte dat ik slecht/stom ben en dat ik er dus beter niet meer kan zijn, maar deze gedachte is er echt al veel minder. Maar het blijft lastig, net als mijn lichaam accepteren.
En opeens ging het op stage ook de hele tijd over afvallen. Iedereen is er opeens ook zoveel mee bezig, nu de zomer eraan komt! En dat vind ik echt best wel lastig.
Op de een of andere manier heb ik wel het gevoel dat jullie gelijk hebben, dat ik op deze manier niet echt de goede kant op ga. Maar nu nog ernaar handelen en het gewone eten weer oppakken, zonder de gedachte om af te gaan vallen. Alleen wil ik gewoon zózózó graag afvallen, dat die gedachte momenteel sterker lijkt.
Ik ben wel weer ’n aantal keer tegen de gedachtes in gegaan; ’s middags in de pauze eerst wokgroente gekocht, met het idee om vanavond alleen groente te eten. Toch maar niet gedaan in het kader van ‘normaal afvallen’, in plaats van heel radicaal. Dus ik ga er wel tegenin en probeer er niet teveel in mee te gaan.
Onzin, je gaat er helemaal niet tegenin, je komt nu nota bene met een aanpassing op je toch al schamele dieet. Het is radicaal om af te willen vallen als je BMI 20 is.
Maar misschien kom ik inderdaad weer schrijven op het nasleep eetproblemen topic…
&, wat een positief verhaal, Geraldine, wat goed!
(Nu maar even m'n valt-af-account verwijderen.)
Sorry, ik hoop dat jullie mij nu niet vét irritant vinden, omdat ik niet gewoon het idee dat ik moet afvallen uit m'n hoofd zet.. Alsof jullie allemaal goede adviezen geven en ik er niet naar luister.
dat is precies wat je doet. Het maakt niet uit wat men tegen je zegt, jij kiest ervoor om naar je eetstoornis te luisteren.
Maar ik lees ze allemaal en ze komen ook echt wel binnen en ik denk er echt veel over na. En handel er soms ook wel naar, als in dat ik me bijvoorbeeld besef dat droge boterhammen toch echt geen goed idee is. Ook niet voor één keer, gewoon omdat het dan meer en meer gaat trekken. Maar zomaar opeens 't afvallen maar naast me neer zetten, dat lukt nu nog even niet. (misschien val ik niet eens af, daar ben ik dan ook weer beetje bang voor.. want wat dan. Dan moet het óf radicaler, óf ik moet ermee stoppen. <--ja, dat klinkt vast stom, maarja.)Dat klinkt heel stom ja. Wat denk je er eigenlijk mee te winnen door vast te houden aan je eetstoornis? Waarom ben je vandaag niet naar je huisarts of behandelaar gegaan en heb je gezegd dat je een terugval hebt? Waarom kom je vandaag ijskoud aanzetten met een dieetlijstje? Lees dat verhaal van Madieken nog maar eens na. Jij bent namelijk haar zus
vrijdag 15 april 2011 om 20:14
quote:Butterfly1989 schreef op 15 april 2011 @ 19:45:
Het klopt dat 't heel hard trekt. Maarja, dan moet ik er zelf maar meer tegenin gaan..
Heb nog af en toe een gesprek, nu weer over 3 weken. Dan gaat het misschien wel weer beter, en zo niet, dan durf ik dat waarschijnlijk toch weer niet te zeggen.natuurlijk durf je dat wel. Je wil het gewoon niet omdat je liever wil afvallen, want dat is het doel in je leven. afvallen, gewoon om het afvallen totdat er niks meer over is.
Het klopt dat 't heel hard trekt. Maarja, dan moet ik er zelf maar meer tegenin gaan..
Heb nog af en toe een gesprek, nu weer over 3 weken. Dan gaat het misschien wel weer beter, en zo niet, dan durf ik dat waarschijnlijk toch weer niet te zeggen.natuurlijk durf je dat wel. Je wil het gewoon niet omdat je liever wil afvallen, want dat is het doel in je leven. afvallen, gewoon om het afvallen totdat er niks meer over is.
vrijdag 15 april 2011 om 21:00
Bedankt voor het medeleven, heb mijn post toch maar weggehaald. Ik werd er namelijk een beetje zenuwachtig van om het open en bloot opgeschreven te hebben staan, daar werd het me net iets te 'echt' van. Zus zag er van de week weer ontzettend mager uit, en wilde niks eten bij de lunch 'omdat ze al gegeten had', terwijl we een lunch afspraak hadden. Ik sta dus weer in de ongerust-stand, en dit topic triggert me enorm.
Bedankt dat je het hebt verwijderd Pelikaan.
Ik denk dat het voor mij beter is om hier verder weg te blijven. Ik voer dit gesprek irl net iets te vaak, en heb net iets te veel ervaring met hoe nutteloos het is.
Lieve Butterfly: zoek hulp. Het maakt niet uit hoe of waar, maar je hebt echt hulp nodig. Ik wens je veel wijsheid toe.
Bedankt dat je het hebt verwijderd Pelikaan.
Ik denk dat het voor mij beter is om hier verder weg te blijven. Ik voer dit gesprek irl net iets te vaak, en heb net iets te veel ervaring met hoe nutteloos het is.
Lieve Butterfly: zoek hulp. Het maakt niet uit hoe of waar, maar je hebt echt hulp nodig. Ik wens je veel wijsheid toe.
vrijdag 15 april 2011 om 22:24
quote:Pelikaan schreef op 15 april 2011 @ 19:51:
Maar lieverd, hoe kun je er nu tegenin gaan en tegelijkertijd tóch doorgaan met afvallen? Snap je dat dat spelen met vuur is? De eerste kilo zorgt voor de volgende, het is een kettingreactie. Alsjeblieft, blijf genoeg eten om niet af te vallen. Echt! Je kunt alleen vechten tegen een ES als je voldoende gewicht hebt. Zoals ik gisteren al zei, je bent een volwassen vrouw en een BMI van 20 is dan de ondergrens. Er hoeft dus niets vanaf. Daarbij kan ik je verzekeren dat afvallen je niet gelukkiger of blijer gaat maken, en al zeker niet blijer of gelukkiger met jezelf. Dat zit 'em namelijk niet in gewicht, in een getal. Dat geluk zit in zelfacceptatie, in je eigen grenzen aangeven, in luisteren naar je eigenheid. Je luistert nu naar de anorexia en die heeft per definitie geen gelijk. Ik geef meteen toe: afvallen lijkt fijn, het geeft je een gevoel van macht, kracht en controle, maar dat alles is een schijngeluk, een schijnzekerheid. Je hebt er geen reet aan in je leven. Geloof me, echt, ik voel me tienduizend keer beter en gelukkiger nu ik die drang om af te vallen kan weerstaan. Zet 'em op meid, luister niet naar die ES, luister naar jezelf. Je weet dondersgoed dat dit niet the way to go is.
Pelikaan, deze posting is niet voor mij.
Maar ik doe gewoon net of dat wel zo is....
Wat zeg je weer een goeie dingen!
Heel erg waardevol.
Oh, enne......
Deze week +1.
Je weet wel, kilo.
Ik ben sterker.
En voor TO:
Maar lieverd, hoe kun je er nu tegenin gaan en tegelijkertijd tóch doorgaan met afvallen? Snap je dat dat spelen met vuur is? De eerste kilo zorgt voor de volgende, het is een kettingreactie. Alsjeblieft, blijf genoeg eten om niet af te vallen. Echt! Je kunt alleen vechten tegen een ES als je voldoende gewicht hebt. Zoals ik gisteren al zei, je bent een volwassen vrouw en een BMI van 20 is dan de ondergrens. Er hoeft dus niets vanaf. Daarbij kan ik je verzekeren dat afvallen je niet gelukkiger of blijer gaat maken, en al zeker niet blijer of gelukkiger met jezelf. Dat zit 'em namelijk niet in gewicht, in een getal. Dat geluk zit in zelfacceptatie, in je eigen grenzen aangeven, in luisteren naar je eigenheid. Je luistert nu naar de anorexia en die heeft per definitie geen gelijk. Ik geef meteen toe: afvallen lijkt fijn, het geeft je een gevoel van macht, kracht en controle, maar dat alles is een schijngeluk, een schijnzekerheid. Je hebt er geen reet aan in je leven. Geloof me, echt, ik voel me tienduizend keer beter en gelukkiger nu ik die drang om af te vallen kan weerstaan. Zet 'em op meid, luister niet naar die ES, luister naar jezelf. Je weet dondersgoed dat dit niet the way to go is.
Pelikaan, deze posting is niet voor mij.
Maar ik doe gewoon net of dat wel zo is....
Wat zeg je weer een goeie dingen!
Heel erg waardevol.
Oh, enne......
Deze week +1.
Je weet wel, kilo.
Ik ben sterker.
En voor TO:
You don't have to fit into the format
zaterdag 16 april 2011 om 08:05
Madieken: Ik kan me voorstellen dat dit topic voor jou heel moeilijk is, sorry. Ik denk dat je zus wel heel blij moet zijn, met een zus, zoals jij. Het klinkt alsof je haar echt steunt en er voor haar wil zijn. Je zegt geen dingen als ´eet gewoon, doe niet zo moeilijk´, waardoor ze zich vast wel meer begrepen voelt..
zaterdag 16 april 2011 om 08:09
Ik weet dat ik had gezegd dat ik weg zou blijven, maar ik heb vannacht nog een tijdje over dit topic liggen denken en merk dat het me hoog zit. Vooral deze opmerking:quote:AlettaJacobs schreef op 15 april 2011 @ 10:43:
[...]
quote:
Butterfly1989 schreef op 15 april 2011 @ 09:01:
Mijn moeder heeft het opzich niet vaak over 't afvallen. Ze vraagt soms aan mij hoeveel kcal ergens inzitten, maar dat is 't.
Overigens wil ik nog wel even opmerken dat ik dit, gezien jouw geschiedenis, onverstandig, tactloos en eigenlijk botweg sadistisch vind.
Als je dichtbij iemand staat die een eetstoornis heeft is het heel makkelijk om je mee te laten slepen in de gekte. Voor je het weet ben je zelf druk bezig met eetrituelen, weet je precies welke voedingsmiddelen verboden zijn, en ga je toch heel anders naar je eigen lichaam kijken. Zeker als je met de anorexia in één huis woont gaat het makkelijk het hele huishouden beheersen. Daarnaast beheerst de eetstoornis al snel je relatie met degene die anorexia heeft. Mijn zusje praat(te) veel en vaak over eten, afvallen en uiterlijk. Ik heb heel wat nutteloze gesprekken gevoerd over dat ze toch echt niet dik was / lelijk was/ te dik voor die broek, voordat ik leerde dat het enige juiste antwoord op de vraag 'zie ik er dik uit?' was: 'aan dit spelletje doe ik niet meer mee.'.
Mijn relatie met eten is door de anorexia van mijn zus in zoverre verstoord dat ik in paniek raak als ik er aan denk dat ik moet gaan diëten. Letterlijke paniek, benauwd, hartkloppingen etc. Ik heb in mijn hele leven dus nooit een dieet gevolgd, nog geen dag. Nu ben ik na mijn zwangerschap nog een kilo of tien zwaarder dan er voor, maar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt te gaan diëten. Zelfs eetlijstjes vind ik al eng. Ik hoop maar dat ik 'vanzelf' weer op gewicht kom door normaal te blijven eten en borstvoeding te geven.
Toen ik nog meeging in de eetstoornis werden alle gesprekken op meer of minder uitgesproken manier beheerst door de anorexia. De lijst met 'verboden onderwerpen' werd steeds langer en langer, en de omgang met zusje steeds moeizamer, totdat ik besloot gewoon niet meer mee te doen aan de eetstoornis. Ik ben niet ziek, zij is ziek. De enige die de situatie kan veranderen is zijzelf, en wat ik doe of niet doe heeft daar maar minimale invloed op. Ik eet dus gewoon wat ik wil eten als zij er bij is, en praat gewoon over waar ik op dat moment over wil praten.
Ik ga er even vanuit dat de moeder van Butterfly zelf geen eetstoornis heeft. Zelfs Butterfly, die op het onderwerp eten/diëten is gefocust, geeft aan dat haar moeder er niet vaak over praat. Praten over eten is gewoon normaal, iedereen heeft het er over: 'wat eten we vanavond/ dat gebakje kan ik beter niet doen, ik heb al drie koekjes op vandaag / wist je dat er in een Ceasar's salad van de Mac meer caloriën zitten dan in de hamburger?'. Normale gespreksonderwerpen, en als je ze moet gaan vermijden is dat heel erg vermoeiend.
Butterfly is een volwassen vrouw met een ziekte. Ze weet hoe de ziekte voelt, wat de kenmerken en rode vlaggen zijn. Ze weet wanneer ze aan de bel moet trekken en hoe ze dat moet doen. En zij is de enige die dat kan doen, daar kan haar moeder verder niks aan doen. Haar moeder is niet ziek, en moet de ziekte ook zeker niet naar zich toe gaan trekken. Je moet de verantwoordelijkheid voor gedrag dáár laten waar het hoort, bij de persoon die het gedrag vertoont zélf. (en ja, dat heb ik in therapie moeten leren, blijkt enorm moeilijk te zijn als je zusje voor je ogen tergend langzaam zelfmoord aan het plegen is)
[...]
quote:
Butterfly1989 schreef op 15 april 2011 @ 09:01:
Mijn moeder heeft het opzich niet vaak over 't afvallen. Ze vraagt soms aan mij hoeveel kcal ergens inzitten, maar dat is 't.
Overigens wil ik nog wel even opmerken dat ik dit, gezien jouw geschiedenis, onverstandig, tactloos en eigenlijk botweg sadistisch vind.
Als je dichtbij iemand staat die een eetstoornis heeft is het heel makkelijk om je mee te laten slepen in de gekte. Voor je het weet ben je zelf druk bezig met eetrituelen, weet je precies welke voedingsmiddelen verboden zijn, en ga je toch heel anders naar je eigen lichaam kijken. Zeker als je met de anorexia in één huis woont gaat het makkelijk het hele huishouden beheersen. Daarnaast beheerst de eetstoornis al snel je relatie met degene die anorexia heeft. Mijn zusje praat(te) veel en vaak over eten, afvallen en uiterlijk. Ik heb heel wat nutteloze gesprekken gevoerd over dat ze toch echt niet dik was / lelijk was/ te dik voor die broek, voordat ik leerde dat het enige juiste antwoord op de vraag 'zie ik er dik uit?' was: 'aan dit spelletje doe ik niet meer mee.'.
Mijn relatie met eten is door de anorexia van mijn zus in zoverre verstoord dat ik in paniek raak als ik er aan denk dat ik moet gaan diëten. Letterlijke paniek, benauwd, hartkloppingen etc. Ik heb in mijn hele leven dus nooit een dieet gevolgd, nog geen dag. Nu ben ik na mijn zwangerschap nog een kilo of tien zwaarder dan er voor, maar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt te gaan diëten. Zelfs eetlijstjes vind ik al eng. Ik hoop maar dat ik 'vanzelf' weer op gewicht kom door normaal te blijven eten en borstvoeding te geven.
Toen ik nog meeging in de eetstoornis werden alle gesprekken op meer of minder uitgesproken manier beheerst door de anorexia. De lijst met 'verboden onderwerpen' werd steeds langer en langer, en de omgang met zusje steeds moeizamer, totdat ik besloot gewoon niet meer mee te doen aan de eetstoornis. Ik ben niet ziek, zij is ziek. De enige die de situatie kan veranderen is zijzelf, en wat ik doe of niet doe heeft daar maar minimale invloed op. Ik eet dus gewoon wat ik wil eten als zij er bij is, en praat gewoon over waar ik op dat moment over wil praten.
Ik ga er even vanuit dat de moeder van Butterfly zelf geen eetstoornis heeft. Zelfs Butterfly, die op het onderwerp eten/diëten is gefocust, geeft aan dat haar moeder er niet vaak over praat. Praten over eten is gewoon normaal, iedereen heeft het er over: 'wat eten we vanavond/ dat gebakje kan ik beter niet doen, ik heb al drie koekjes op vandaag / wist je dat er in een Ceasar's salad van de Mac meer caloriën zitten dan in de hamburger?'. Normale gespreksonderwerpen, en als je ze moet gaan vermijden is dat heel erg vermoeiend.
Butterfly is een volwassen vrouw met een ziekte. Ze weet hoe de ziekte voelt, wat de kenmerken en rode vlaggen zijn. Ze weet wanneer ze aan de bel moet trekken en hoe ze dat moet doen. En zij is de enige die dat kan doen, daar kan haar moeder verder niks aan doen. Haar moeder is niet ziek, en moet de ziekte ook zeker niet naar zich toe gaan trekken. Je moet de verantwoordelijkheid voor gedrag dáár laten waar het hoort, bij de persoon die het gedrag vertoont zélf. (en ja, dat heb ik in therapie moeten leren, blijkt enorm moeilijk te zijn als je zusje voor je ogen tergend langzaam zelfmoord aan het plegen is)
zaterdag 16 april 2011 om 08:56
Eens met Madieken. Ik denk ook niet dat je bepaalde onderwerpen moet vermijden voor een anorect. Met visite, bij vriendinnen, in winkels: het gaat nu eenmaal best vaak over afvallen en eten. Dat past blijkbaar bij onze maatschappij. Mijn ouders vonden dat ik daar ook maar mee om moest leren gaan. Want die wereld moest niet veranderen maar ik. Ik mocht een kwartier per dag praten over eten, etc. Daarna moest het afgelopen zijn. Anders had ik het er nl. de hele godganse dag over. Dus ik begrijp je reactie heel goed Madieken.
zaterdag 16 april 2011 om 08:57
quote:Lotte35 schreef op 15 april 2011 @ 22:24:
[...]
Pelikaan, deze posting is niet voor mij.
Maar ik doe gewoon net of dat wel zo is....
Wat zeg je weer een goeie dingen!
Heel erg waardevol.
Oh, enne......
Deze week +1.
Je weet wel, kilo.
Ik ben sterker.
En voor TO: Meid, wat geweldig! Supertrotsheid hier. Hou 'em vast, die kilo!!!
[...]
Pelikaan, deze posting is niet voor mij.
Maar ik doe gewoon net of dat wel zo is....
Wat zeg je weer een goeie dingen!
Heel erg waardevol.
Oh, enne......
Deze week +1.
Je weet wel, kilo.
Ik ben sterker.
En voor TO: Meid, wat geweldig! Supertrotsheid hier. Hou 'em vast, die kilo!!!
zaterdag 16 april 2011 om 09:07
@butterfly gezien je posting van vandaag blijkt dat geen enkel woord van anderen bij je aankomt. Je blijft liever bezig met je gewicht en hoe problematisch en zielig dat allemaal is. Ik post hier niet meer, het is in mijn optiek beter dat dit gedrag niet verder gefaciliteerd wordt doordat mensen erop reageren. Je hebt professionele hulp nodig ASAP
zaterdag 16 april 2011 om 09:15
Madieken: Ben ik het wel mee eens, hoor. Er wordt gewoon veel over gepraat, ook door mensen die geen eetstoornis hebben. Het blijft altijd een onderwerp. Ook dieten en afvallen blijft altijd een onderwerp en er zullen altijd mensen zijn die ermee bezig zijn.
Dus helemaal die onderwerpen vermijden kan inderdaad niet. En dat zou dan inderdaad ook heel geforceerd gaan.
Toen ik nog thuis woonde, was het ook een tijdje de regel dat we tijdens het eten, niet over eten praatte. Maar dat gaat vaak gewoon automatisch, merk ik nu ook, als ik bijvoorbeeld met vriendinnen eet.
Meds: Misschien komt het inderdaad niet heel erg binnen. Het komt trouwens wel binnen, maar niet zo dat ik er nu meteen mee stop. &ja, dan kies ik momenteel misschien wel gedeeltelijk voor de eetstoornis en heeft dit topic dus ook geen nut meer.
Het heeft me overigens wel geholpen en ik doe er wel echt wat mee, maar misschien lijkt 't niet voldoende. In ieder geval thanx voor het meedenken en jullie reacties!!
Denk ik dat 't topic hier maar moet sluiten, want anders wekt 't geloof ik alleen maar irritatie op.
Dus helemaal die onderwerpen vermijden kan inderdaad niet. En dat zou dan inderdaad ook heel geforceerd gaan.
Toen ik nog thuis woonde, was het ook een tijdje de regel dat we tijdens het eten, niet over eten praatte. Maar dat gaat vaak gewoon automatisch, merk ik nu ook, als ik bijvoorbeeld met vriendinnen eet.
Meds: Misschien komt het inderdaad niet heel erg binnen. Het komt trouwens wel binnen, maar niet zo dat ik er nu meteen mee stop. &ja, dan kies ik momenteel misschien wel gedeeltelijk voor de eetstoornis en heeft dit topic dus ook geen nut meer.
Het heeft me overigens wel geholpen en ik doe er wel echt wat mee, maar misschien lijkt 't niet voldoende. In ieder geval thanx voor het meedenken en jullie reacties!!
Denk ik dat 't topic hier maar moet sluiten, want anders wekt 't geloof ik alleen maar irritatie op.
zaterdag 16 april 2011 om 09:18
Een ding nog butterfly: je hoeft dit niet alleen te doen. Je ES lijkt het over te nemen, maar dat stukje van jezelf wat er nog zit, dat moet aan de bel trekken. Bel je ouders op, bel vriendinnen op, bel een hulpverlener. Laat zien dat het de verkeerde kant op gaat. Daarvoor hoef je niet af te vallen. Ze zullen je echt wel serieus nemen en blij zijn dat je op tijd hulp zoekt. Doe dat, echt, voor het te laat is en je weer terug bij af bent. Je hoeft dit gevecht niet alleen te leveren, je mag echt hulp vragen. Doen hoor!!
