Lijf & Lijn
alle pijlers
Emotie eten
vrijdag 11 juni 2021 om 20:29
De laatste jaren ben ik steeds dikker geworden. Inmiddels heb ik een BMI van 30/31. Dat is gewoon niet goed.
De oorzaak hiervan is in mijn ogen emotie eten. Ik eet omdat ik bepaalde dingen heb waar ik tegenaan loop in mijn leven. Dit geeft mij steeds een bepaalde leegte en het gevoel niets te betekenen voor anderen. Hierdoor begin ik te eten.
Ik heb veel hulp gezocht maar dit helpt niet bij mijn probleem. Ik sta vaak lang op wachtlijsten. Na een paar gesprekken komt de psycholoog/poh enz tot de conclusie dat ze me niet kunnen helpen. Er is geen oplossing voor waardoor mijn gevoel van leegte blijft.
Gisteren bv heb ik iets vervelend gehoord. Vandaag heb ik erge eetbuien gehad. Het is moeilijk dit om te draaien.
Ik ben bij een gewone diëtist geweest. Ook bij een die gericht was op emotie eten. Beiden hebben niet geholpen.
Nu heb ik van iemand een folder gekregen over een leefstijl coach. Het is een traject van 2 jaar. Het helpt met afvallen. Heeft iemand hier ervaring mee? Je komt ook met een groep samen. Geen idee of dit me gaat helpen. Daarom vraag ik om ervaringen.
De oorzaak hiervan is in mijn ogen emotie eten. Ik eet omdat ik bepaalde dingen heb waar ik tegenaan loop in mijn leven. Dit geeft mij steeds een bepaalde leegte en het gevoel niets te betekenen voor anderen. Hierdoor begin ik te eten.
Ik heb veel hulp gezocht maar dit helpt niet bij mijn probleem. Ik sta vaak lang op wachtlijsten. Na een paar gesprekken komt de psycholoog/poh enz tot de conclusie dat ze me niet kunnen helpen. Er is geen oplossing voor waardoor mijn gevoel van leegte blijft.
Gisteren bv heb ik iets vervelend gehoord. Vandaag heb ik erge eetbuien gehad. Het is moeilijk dit om te draaien.
Ik ben bij een gewone diëtist geweest. Ook bij een die gericht was op emotie eten. Beiden hebben niet geholpen.
Nu heb ik van iemand een folder gekregen over een leefstijl coach. Het is een traject van 2 jaar. Het helpt met afvallen. Heeft iemand hier ervaring mee? Je komt ook met een groep samen. Geen idee of dit me gaat helpen. Daarom vraag ik om ervaringen.
woensdag 16 juni 2021 om 23:50
Geef je dan? Onvoorwaardelijk?
Of ben je teleurgesteld dat je investering geen rendement heeft opgeleverd?
(ik vind 't ook lastig hoor, maar mij helpt het wel om bij zulke wrokkige gevoelens en gedachten eerlijk te worden over mijn motieven, in hoeverre die zuiver waren)
hanke321 wijzigde dit bericht op 16-06-2021 23:51
0.09% gewijzigd
woensdag 16 juni 2021 om 23:50
Ja helemaal mee eens.Palmbomen-zijn-cool schreef: ↑16-06-2021 23:45Je stelt de verkeerde hulpvraag. Dat wordt hier al pagina na pagina gezegd.
Het is niet de vraag: “hoe zorg ik ervoor dat mijn omgeving meer betrokken wordt zodat ik het verlies van mijn ouders draaglijker maak?”
Het is, bijvoorbeeld: “hoe ga ik om met de dagelijkse momenten waarbij ik wordt geconfronteerd met het verlies van mijn ouders?”
Zo op dezelfde pagina als Palmbomen en Hanke. Komt het bij je binnen TO?
woensdag 16 juni 2021 om 23:52
Ik vertel daar gewoon mijn verhaal. Ik kom dan niet met een vraag hoe zorg ik ervoor dat de omgeving meer betrokken wordt. En dan vragen ze dingen. Ze horen dan dat ik niet echt ergens terecht kan. Dan komen ze met maatje project, hobbyclub. Maar komen dan later tot de conclusie dat dit niet werkt.Palmbomen-zijn-cool schreef: ↑16-06-2021 23:45Je stelt de verkeerde hulpvraag. Dat wordt hier al pagina na pagina gezegd.
Het is niet de vraag: “hoe zorg ik ervoor dat mijn omgeving meer betrokken wordt zodat ik het verlies van mijn ouders draaglijker maak?”
Het is, bijvoorbeeld: “hoe ga ik om met de dagelijkse momenten waarbij ik wordt geconfronteerd met het verlies van mijn ouders?”
Uiteindelijk stopt het dan gewoon. Ik heb niet het idee dat ik met een verkeerde vraag kom.
woensdag 16 juni 2021 om 23:56
Jillian80 schreef: ↑16-06-2021 23:52Ik vertel daar gewoon mijn verhaal. Ik kom dan niet met een vraag hoe zorg ik ervoor dat de omgeving meer betrokken wordt. En dan vragen ze dingen. Ze horen dan dat ik niet echt ergens terecht kan. Dan komen ze met maatje project, hobbyclub. Maar komen dan later tot de conclusie dat dit niet werkt.
Uiteindelijk stopt het dan gewoon. Ik heb niet het idee dat ik met een verkeerde vraag kom.
Maar ben je dan wel naar het juiste op zoek?
Ik kan me niet voorstellen dat je de suggestie krijgt om een maatje te zoeken of je aan te melden bij de lokale knutselclub als je aangeeft dat je wil leren omgaan met verlies.
Een goede hulpverlener moet tussen de regels door je verhaal kunnen filteren, en er zijn er absoluut genoeg die steken laten vallen. De zorg is sowieso een dramadoolhof.
Maar je hebt er maar één goede nodig om je op weg te helpen. Je eigen hulpvraag goed formuleren kan daarbij helpen.
Net zoals dat je hier dit topic opent met een vraag over afvallen. Het gaat niet over afvallen maar over rouw en gemis.
woensdag 16 juni 2021 om 23:56
Iemand vraagt advies dus dan denk ik mee.hanke321 schreef: ↑16-06-2021 23:50Geef je dan? Onvoorwaardelijk?
Of ben je teleurgesteld dat je investering geen rendement heeft opgeleverd?
(ik vind 't ook lastig hoor, maar mij helpt het wel om bij zulke wrokkige gevoelens en gedachten eerlijk te worden over mijn motieven, in hoeverre die zuiver waren)
Ik vind het wel erg als zij dan iets organiseert voor een groep van 14 mensen en mij als enige niet vraagt. Zeker omdat ik me toch al vaak alleen voel. Zulke dingen maken het nog erger
woensdag 16 juni 2021 om 23:58
Het gebeurt toch echt en niet 1 keer. Na de zoveelste keer ben je er eigenlijk wel klaar mee.Palmbomen-zijn-cool schreef: ↑16-06-2021 23:56Maar ben je dan wel naar het juiste op zoek?
Ik kan me niet voorstellen dat je de suggestie krijgt om een maatje te zoeken of je aan te melden bij de lokale knutselclub als je aangeeft dat je wil leren omgaan met verlies.
Een goede hulpverlener moet tussen de regels door je verhaal kunnen filteren, en er zijn er absoluut genoeg die steken laten vallen. De zorg is sowieso een dramadoolhof.
Maar je hebt er maar één goede nodig om je op weg te helpen. Je eigen hulpvraag goed formuleren kan daarbij helpen.
Net zoals dat je hier dit topic opent met een vraag over afvallen. Het gaat niet over afvallen maar over rouw en gemis.
donderdag 17 juni 2021 om 00:01
En over dwangmatig denken, obsessie en zelfmedelijden.Palmbomen-zijn-cool schreef: ↑16-06-2021 23:56Maar ben je dan wel naar het juiste op zoek?
Ik kan me niet voorstellen dat je de suggestie krijgt om een maatje te zoeken of je aan te melden bij de lokale knutselclub als je aangeeft dat je wil leren omgaan met verlies.
Een goede hulpverlener moet tussen de regels door je verhaal kunnen filteren, en er zijn er absoluut genoeg die steken laten vallen. De zorg is sowieso een dramadoolhof.
Maar je hebt er maar één goede nodig om je op weg te helpen. Je eigen hulpvraag goed formuleren kan daarbij helpen.
Net zoals dat je hier dit topic opent met een vraag over afvallen. Het gaat niet over afvallen maar over rouw en gemis.
Het nare van zelfmedelijden is dat je het vaak zelf niet zo ervaart en het heel veroordelend overkomt als een ander zegt dat je daarin vast zit.
Terwijl zelfcompassie, waarbij je je verdriet aanvaardt, vanuit liefde je er verantwoordelijk voor voelt, een heel andere energie heeft. Waardoor je door het het luisteren naar anderen en het delen van je ervaring opeens wél mensen kan bijstaan en inspireren. En uit de isolatie komt, omdat echt contact maken lukt.
donderdag 17 juni 2021 om 00:06
Jillian80 schreef: ↑16-06-2021 23:52Ik vertel daar gewoon mijn verhaal. Ik kom dan niet met een vraag hoe zorg ik ervoor dat de omgeving meer betrokken wordt. En dan vragen ze dingen. Ze horen dan dat ik niet echt ergens terecht kan. Dan komen ze met maatje project, hobbyclub. Maar komen dan later tot de conclusie dat dit niet werkt.
Uiteindelijk stopt het dan gewoon. Ik heb niet het idee dat ik met een verkeerde vraag kom.
Wie zijn 'ze'? Wat voor type hulpverleners?
Ik denk dat je gebaat bent bij grondig psychologisch onderzoek en daarop aansluitende therapie. De stap daarvoor is om naar de huisarts te gaan en te vragen om doorverwijzing voor verdere diagnostiek bij een GGZ-instelling. Je kunt echt wel goede hulp krijgen zonder een stevig netwerk om je heen. En ja, dat is gebaseerd op meerdere praktijkvoorbeelden, je bent echt niet de enige zonder netwerk.
Here am I in my little bubble
donderdag 17 juni 2021 om 00:09
Dat is ook frustrerend. De stap nemen om hulp te vragen is al moeilijk zat. Dus ik kan me voorstellen dat je dan teleurgesteld wordt als het keer op keer niet lijkt te helpen.
donderdag 17 juni 2021 om 07:05
GGZ al vaak gehad. Is echt geen goede instelling.RainyDays schreef: ↑17-06-2021 00:06Wie zijn 'ze'? Wat voor type hulpverleners?
Ik denk dat je gebaat bent bij grondig psychologisch onderzoek en daarop aansluitende therapie. De stap daarvoor is om naar de huisarts te gaan en te vragen om doorverwijzing voor verdere diagnostiek bij een GGZ-instelling. Je kunt echt wel goede hulp krijgen zonder een stevig netwerk om je heen. En ja, dat is gebaseerd op meerdere praktijkvoorbeelden, je bent echt niet de enige zonder netwerk.
Poh gehad maar is ook van GGZ volgende mij.
Psycholoog ook gehad.
Maatschappelijk werk ook gehad
donderdag 17 juni 2021 om 07:08
Van mijzelf mag ik er ook verdrietig om zijn. Het is ook geen normale situatie.hanke321 schreef: ↑17-06-2021 00:01En over dwangmatig denken, obsessie en zelfmedelijden.
Het nare van zelfmedelijden is dat je het vaak zelf niet zo ervaart en het heel veroordelend overkomt als een ander zegt dat je daarin vast zit.
Terwijl zelfcompassie, waarbij je je verdriet aanvaardt, vanuit liefde je er verantwoordelijk voor voelt, een heel andere energie heeft. Waardoor je door het het luisteren naar anderen en het delen van je ervaring opeens wél mensen kan bijstaan en inspireren. En uit de isolatie komt, omdat echt contact maken lukt.
Ik luister al vaak naar mensen. En deel ook mijn gevoel. Maar dan stuit ik op onbegrip omdat mensen niet weten hoe dit is.
donderdag 17 juni 2021 om 07:22
donderdag 17 juni 2021 om 07:44
En wat als je je er bij neerlegt? Dat het nu eenmaal oneerlijk is? En jij door moet. En dat het met hoe je met eten omgaat nu, niet werkt? En jijzelf daar anders mee moet omgaan.
donderdag 17 juni 2021 om 07:51
Er zijn toch heel veel mensen die dit hebben? Waarom komt jouw probleem dan nauwelijks voor, zoals je zei?Jillian80 schreef: ↑16-06-2021 23:29Omdat het bijvoorbeeld moeilijk is om in je eentje de uitvaart van je ouder te regelen op een leeftijd dat dat normaal gesproken nog niet hoeft.
Dat je daarna alles doet zonder onvoorwaardelijke steun en betrokkenheid op een leeftijd dat ook niet zou moeten.
Dat vrienden niet je ouders vervangen begrijp ik. Maar hoe het nu gaat is het andere uiterste. Er is een middenweg tussen net zo onvoorwaardelijk er voor iemand als ouders of geen interesse te hebben.
Dus ja met feestdagen is het nog steeds moeilijk. Dat er geen familie is om mee te vieren dat is nu eenmaal zo. Daar kan niemand iets aan doen. Maar er is ook weer een middenweg hierin. Het is niet nodig om je zulke dagen extra alleen te voelen omdat er niet naar je wordt omgekeken.
En zo zijn er meer voorbeelden.
donderdag 17 juni 2021 om 08:11
Dat erbij neerleggen is niet echt mogelijk omdat het gemis overal in zit.
Ik ga al jaren door alleen niet op een gelukkig manier omdat er zoveel betrokkenheid mist.
donderdag 17 juni 2021 om 08:57
Ik denk dat je als je hier een vraag zou stellen in de trant van "wie heeft er nog meer geen ouders meer of geen contact er meer mee?" je tig reacties zou krijgen.
De meeste mensen lossen het alleen anders op, dus die hebben het er niet constant over en dan merk je het niet.
Bovendien heeft het niet meer hebben van familie ook niets te maken met het niet hebben van vrienden.
De meeste mensen lossen het alleen anders op, dus die hebben het er niet constant over en dan merk je het niet.
Bovendien heeft het niet meer hebben van familie ook niets te maken met het niet hebben van vrienden.
donderdag 17 juni 2021 om 09:00
En ook heel veel begripvolle reacties.
Ook een oproepje om te delen en bijv een groepje te starten van mensen die vroeg hun ouders hebben verloren door overlijden of om andere reden afscheid nemen.
Ook een oproepje om te delen en bijv een groepje te starten van mensen die vroeg hun ouders hebben verloren door overlijden of om andere reden afscheid nemen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 17 juni 2021 om 09:09
Ja dat kan dus wel. Dat je je gemis onvoorwaardelijk accepteert. Als iets wat nu bij jou is en in al je vezels zit.
donderdag 17 juni 2021 om 09:58
Palmbomen-zijn-cool schreef: ↑16-06-2021 21:44Ik wil best af en toe luisteren.
Maar als iemand steeds dezelfde langspeelplaat blijft herhalen maakt het dat voor mij onprettig om naar te luisteren. Zeker als ik word geacht gewoon praatpaal te zijn en er niks met mijn adviezen of tips wordt gedaan. Daar word ik namelijk gefrustreerd van.
En ik heb geen zin om me steeds gefrustreerd te voelen. Ook niet als ik daar af en toe een appje of kaartje voor terugkrijg.
Ik omring me liever met mensen die positiviteit meebrengen, waarbij we naar elkaars argumenten luisteren, het over actualiteiten hebben, we elkaar kunnen verlichten met een andere mening.
Daar haal ik wat uit. En ik hoop die andere mensen ook. Dan krijgen we allebei energie van die omgang met elkaar. Daar ontstaan vriendschappen uit.
En natuurlijk wordt er een keer iemand ziek, overlijd er een geliefde, wordt er gescheiden. Zijn er miskramen, stilgeboortes, inbraken, valt er ontslag. Wordt iemand depressief, of krijgt een burn-out. Dan ben je er voor elkaar,
Maar als de ander van me verwacht dat ik blijf geven en geven en me van alles wordt opgelegd dan ben ik er echt snel klaar mee.
donderdag 17 juni 2021 om 09:58
Zelfmedelijden maakt je gewoon geen leuker mens. De boodschap kan nog zo mooi verpakt worden, maar misschien is dit de reden dat mensen van je weg lopen. Hier in dit topic druipt de ellende van je af in ieder geval, en dat is alles behalve aantrekkelijk. Hoe rot het ook is wat je hebt meegemaakt.
donderdag 17 juni 2021 om 11:20
Ik vind het ook echt een ellende. Omdat het gemis overal in zit en je daar niet uit kan stappen.OohBoy schreef: ↑17-06-2021 09:58Zelfmedelijden maakt je gewoon geen leuker mens. De boodschap kan nog zo mooi verpakt worden, maar misschien is dit de reden dat mensen van je weg lopen. Hier in dit topic druipt de ellende van je af in ieder geval, en dat is alles behalve aantrekkelijk. Hoe rot het ook is wat je hebt meegemaakt.
Vandaag bijvoorbeeld vroeg iemand of ik zondag ook vaderdag ga vieren bij mijn vader. Niet dat ik dan in huilen uitbarst. Maar je wordt er wel mee geconfronteerd weer. En geeft ook weer verdriet omdat die ander dat weer wel kan. Niet dat ik het die ander niet gun, maar ik had het mezelf ook gegund.
Ik weet niet of dit nu zelfmedelijden is. Het onvoorwaardelijke ontbreekt. En als anderen hier liever niet mee geconfronteerd worden dan wordt het wel heel moeilijk.
donderdag 17 juni 2021 om 11:24
Ik lees weer van mensen dat ze na een tijdje ermee gestopt zijn om het er nog over te hebben. Niet omdat ze het hebben verwerkt maar omdat ze geen begrip vinden in hun omgeving. En er daarom maar mee gestopt zijn. Maar er nog eigenlijk nog steeds mee zitten. Alleen vinden ze geen gehoor.Quincy2 schreef: ↑17-06-2021 08:57Ik denk dat je als je hier een vraag zou stellen in de trant van "wie heeft er nog meer geen ouders meer of geen contact er meer mee?" je tig reacties zou krijgen.
De meeste mensen lossen het alleen anders op, dus die hebben het er niet constant over en dan merk je het niet.
Bovendien heeft het niet meer hebben van familie ook niets te maken met het niet hebben van vrienden.
Als familie ontbreekt waar je op terug kunt vallen, dan zou het heel erg helpend zijn als je dan bij vrienden terecht kan. Maar als die vrienden jou niet begrijpen omdat zij zelf nog wel veel doen en hulp krijgen van hun familie, dan kunnen ze jou een zeur vinden. En je uit de weg gaan.
Dan wordt het wel erg eenzaam.
jillian80 wijzigde dit bericht op 17-06-2021 11:29
17.70% gewijzigd
donderdag 17 juni 2021 om 11:24
Lieve Jillian, geen ouders meer hebben is oneerlijk. Ik weet er helaas alles van, al sinds mijn 14e. En iedereen voelt wel eens die steek van jaloezie en had het zichzelf gegund, ik zelf ook. Een kwestie van accepteren, diep ademhalen en doorgaan. Want het is nou eenmaal niet anders, jezelf vol(vr)eten gaat je vader niet terugbrengen. En ja: als je geen ouder(s) meer hebt, ontbreekt onvoorwaardelijke liefde inderdaad vaak. Die liefde moet je dan uit jezelf en uit je kind zien te halen. Ga daarmee aan de slag, echt. Het is moeilijk, maar het is het zó waard, geloof me maar.Jillian80 schreef: ↑17-06-2021 11:20Ik vind het ook echt een ellende. Omdat het gemis overal in zit en je daar niet uit kan stappen.
Vandaag bijvoorbeeld vroeg iemand of ik zondag ook vaderdag ga vieren bij mijn vader. Niet dat ik dan in huilen uitbarst. Maar je wordt er wel mee geconfronteerd weer. En geeft ook weer verdriet omdat die ander dat weer wel kan. Niet dat ik het die ander niet gun, maar ik had het mezelf ook gegund.
Ik weet niet of dit nu zelfmedelijden is. Het onvoorwaardelijke ontbreekt. En als anderen hier liever niet mee geconfronteerd worden dan wordt het wel heel moeilijk.
donderdag 17 juni 2021 om 11:30
Nou, ik niet hoor. Ik vind gewoon dat mijn verdriet mijn verdriet is, ik zal er toch zelf mee door moeten.Jillian80 schreef: ↑17-06-2021 11:24Ik lees weer van mensen dat ze na een tijdje ermee gestopt zijn om het er nog over te hebben. Niet omdat ze het hebben verwerkt maar omdat ze geen begrip vinden in hun omgeving. En er daarom maar mee gestopt zijn. Maar er nog eigenlijk nog steeds mee zitten. Alleen vinden ze geen gehoor.
Ik verwacht ook absoluut niet van mensen in mijn omgeving dat ze ieder jaar bij de dood van mijn ouders stilstaan.
