Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
vrijdag 9 juli 2010 om 15:06
Deel twee alweer, van ons inspirerende, bijna sektarische topic.
Hieronder de OP van het vorige topic, maar eerst.....
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
Hieronder de OP van het vorige topic, maar eerst.....
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
vrijdag 13 augustus 2010 om 11:30
Ken je mijn komische schrijfsels niet JanneJip? Lees je wel eens bij 'count your blessings' op overige?
Ik schreef altijd veel stukken, columnstyle op Viva, nu niet meer maar een paar jaar geleden nog wel.
Ik plaats er een voor je. Over mijn hippiejeugd in een topic over dat thema.
Deel I
Over mijn jeugd in zelfgebreide tentenkampen, aflevering omgangsvormen en sanitaire voorzieningen:
Door de week was alles vrij normaal, voor zover je van normaal kunt spreken in een kunstzinnige familie maar in het weekend was er ruimte voor expressie, ontplooiing en ontspanning. Halve softies/hippers, zoals wij trokken er dan massaal op uit om met de natuur in aanraking te komen, iets wat in Oud-Zuid Amsterdam, op een poeppark en een gecultiveerd bos na, niet zo makkelijk was. Lekker even een boom aanraken, wilde zuring plukken, vlierbloesenschermen snijden om er limonadesiroop van te maken, aan bladeren ruiken en in het gras liggen, allemaal activiteiten die in de natuur moesten plaatsvinden.
Een weiland bij een kasteel was een plek waar gelijkgestemden samenkwamen om, ver van alle wereldse gemakken als een WC en een douche, weer eens fijn back to nature te gaan, Marx te bestuderen, Ché te worshippen en hevig te discussiëren bij een zelf bij elkaar gesprokkeld en aangelegd kampvuur. De mannen dan. De hippe vaders. De hippe moeders bleven bij tent en wrak Volkswagen of Citroënbusje, om op de vele, vele kinderen te passen, want als ze iets goed konden, die hips, was het zich voortplanten weet je wel.....
Onder het genot van een dikke sigaar, zelfverzonnen shaggies met rijstpapier gedraaid en hasj - wat toen nog hevig illegaal was - werden er hoogoplopende gesprekken gevoerd over hoe het nu verder moest, de wapenwedloop, het materialisme, kraken, of God nou echt dood was en politiek. Er liep er altijd wel een (meestal meer) kwaad weg, die dan door een langharige vrouw, met een zelfgehaakte lapjesdeken om tegen de kou, werd opgevangen en getroost.
Bij het kampvuur werden intussen sussende woorden gesproken tegen de andere ruziemakers die waren blijven zitten en een emotionele huilbui van deze of gene zorgde voor verbroedering onder de vechtersbazen waarbij de 'hug'- nu vooral gebruikt in Amerikaanse talkshows - en de kus - nu door heel ho en hé Nederland omhelsd maar toen nog een uitzondering, voorbehouden aan de 'zachte man' - niet geschuwd werd. Bedenk daarbij dat de mannen in die tijd zonder uitzondering nogal harig waren en je hebt beeld bij zo'n knuffelpartij.
Huilen mocht. Als man. Gewoon je emoties tonen weet je wel. Niks inhouden, gewoon het eruit gooien, ook al werd die huilbui teweeg gebracht door te veel drank, en eferdrinepil of een verkeerd gevallen joint en waren het altijd dezelfden die in tranen uitbarstten, never mind, laten lopen die waterlanders en geheid dat er andere mannen op je afdoken om haren en baarden door elkaar te gooien voor een troostknuffel. Daarna werd er dan muziek gemaakt (mijn ouders zaten in de folkmusic scene), werkelijk schitterende muziek want als deze mensen gewoon hun kop hielden en deden waar ze goed in waren, namelijk fantastisch een instrument bespelen, dan merkte je niks van al die ingewikkelde karakters en enorme ego's.
Persoonlijk denk ik weleens dat de hippiebeweging uiteindelijk min of meer verdween omdat men elkaars gejank, gezeik over het al dan niet existentialistische gegeven van het bestaan en de ellenlange filosofische gesprekken over God, de rol van Jezus in de wereldgeschiedenis en het ontstaan van het heelal gewoon spuugzat was. Alle oude hippies die ik ken uit die tijd zijn korte en bondige zakenmensen geworden die in het weekend solo gaan vissen, in stilte, ogen op de dobber en die nijdig opkijken als iemand vraagt of 'ze al een beetje willen bijten'.
Bedtijd kenden we als kinderen niet. Je ging gewoon als je moe was en in welke tent, of in welk Volswagenbusje, dat maakte niet zoveel uit. Ik was nogal honkvast en mijn moeder hield nog wel enigszins een oogje in het zeil bij mijn broer en mij maar als ik in een andere slaapzak dan die van mezelf terecht kwam was er niemand die daar een punt van maakte. Voor jonge kinderen was dit natuurlijk fantastisch en ik heb die weekenden van totale vrijheid (binnen de grenzen van het kampeerterrein) altijd erg gewaardeerd.
Lastiger werd het als de vaders en moeders bij elkaar wilden gaan logeren zal ik maar zeggen. Iets waar mijn moeder altijd haar hakken over in het zand heeft gezet. Mijn vader mocht alles - en dat deed hij ook - maar niet bij een andere vrouw slapen. Voor zover ik weet is dat dan ook nooit gebeurd, in ieder geval niet waar wij als kinderen bij waren. Mijn ouders zijn nog steeds samen, als praktisch enig stel van een groep die uit bijna 70 mensen bestond.
Als er weer eens een paar weken kamperen werd overgeslagen door deze of gene muzikant en zijn vrouw, dan kon je er donder op zeggen dat er in een voorgaand weekend vreemd overnacht was en hoe hip ook, dat zorgde ook toen voor veel emoties, jaloezie, scheidingen, verdriet en kwaadheid. Ik heb er met mijn neus bovenop gezeten, op die vrije liefde 'n stuff en heb met eigen ogen mogen aanschouwen dat er vroeg of laat toch altijd iemand ongelooflijk gekwetst werd en bij mijn ouders, die niet meededen aan de partnerruil, kwamen dan ook veel bedrogen partners uithuilen, die van plan waren om met een steen om hun nek in de Amstel te springen vanwege vreemdgangerspraktijken van hun geliefde.
Maar goed, terug naar het kampeerterrein waar geen WC was dus en geen douche. Nu was douchen toch iets wat je eens per week deed zo'n beetje, dus op zich niks aan de hand, maar die plee miste je toch wel. We moesten met een schep het bos in en een rol grijs WC papier meenemen, over een smalle wankele plank evenwichtsbalken, het bos in om daar onze grote boodschappen te doen. Om niet in elkaars stronthopen vaarwater te zitten moest je een behoorlijk eind wandelen soms. 'Ik zieieieieie je nóóóg!!' riepen we elkaar na als een van ons het bos inliep. Vooral in de herfst, als de bladeren gevallen waren moest je ver weg om uit het zicht te zitten en dan kon het gebeuren dat je naast een vriendelijk glimlachende hippiepapa terecht kwam, die óók nodig moest en zich, net als jij, ook niet en plein publique wilde ontlasten.
Op de plaats waar poep lag werd met een kruis van takken aangegeven dat je daar uit de buurt moest blijven maar dat ging natuurlijk regelmatig mis, in het donker of tijdens de schemering bijvoorbeeld en zo kon het gebeuren dat je je toch nog ergens moest zien te wassen zeg maar. Ook achterovervallen bij de hurkzit, of voorover bij het afvegen van de voorste genitaliën (voorbehouden aan vrouwen dus) was geen aanrader en dan zal ik de details achterwege laten. Gemiddeld 40 mensen per weekend in een vrij klein bos schreeuwt om sanitaire voorzieningen, laten we het daar op houden.
En daarom kwam er een WC. Jawel! Zelfgebreid Zelfgebouwd ook weer maar, hij kwam er!
In mijn herinnering bouwden de harigste vaders, onder wie mijn eigen vader, in één weekend een constructie van houten palen, zeildoek, een paar planken en een enorme teil. Een echte WC in het bos en vooral voor de langgerokte, bloemgejurkte, wijdgebroekte vrouwen was het een opluchting, al zal ik nooit vergeten dat ik de stank en het feit dat je alles kon horen als je op je beurt stond te wachten, probeerde te verbloemen door keihard te zingen en amechtig door mijn mond te ademen. Iets wat ik nu, als belegen dertiger, nog steeds doe in geval van stank en WC geluiden.
Omdat iedereen erg van het 'terug naar de natuur', 'redt de Waddenzee' en 'ban de bom' principe was en ik in mijn jeugd bijvoorbeeld nooit één plastic tas heb gezien in het huis van mijn ouders en hun vrienden, leek het alsof men zich totaal nergens voor geneerde als het om lichaamsfuncties ging maar dat was schijn. Ik snapte later pas dat de vele uitstapjes van mijn moeder naar de kelder van het kasteel, waar ze water kon halen, vooral bedoeld waren om daar naar het toilet te gaan! En wij maar op die stinkende, zelfgebouwde kakdoos zitten!
Ik schreef altijd veel stukken, columnstyle op Viva, nu niet meer maar een paar jaar geleden nog wel.
Ik plaats er een voor je. Over mijn hippiejeugd in een topic over dat thema.
Deel I
Over mijn jeugd in zelfgebreide tentenkampen, aflevering omgangsvormen en sanitaire voorzieningen:
Door de week was alles vrij normaal, voor zover je van normaal kunt spreken in een kunstzinnige familie maar in het weekend was er ruimte voor expressie, ontplooiing en ontspanning. Halve softies/hippers, zoals wij trokken er dan massaal op uit om met de natuur in aanraking te komen, iets wat in Oud-Zuid Amsterdam, op een poeppark en een gecultiveerd bos na, niet zo makkelijk was. Lekker even een boom aanraken, wilde zuring plukken, vlierbloesenschermen snijden om er limonadesiroop van te maken, aan bladeren ruiken en in het gras liggen, allemaal activiteiten die in de natuur moesten plaatsvinden.
Een weiland bij een kasteel was een plek waar gelijkgestemden samenkwamen om, ver van alle wereldse gemakken als een WC en een douche, weer eens fijn back to nature te gaan, Marx te bestuderen, Ché te worshippen en hevig te discussiëren bij een zelf bij elkaar gesprokkeld en aangelegd kampvuur. De mannen dan. De hippe vaders. De hippe moeders bleven bij tent en wrak Volkswagen of Citroënbusje, om op de vele, vele kinderen te passen, want als ze iets goed konden, die hips, was het zich voortplanten weet je wel.....
Onder het genot van een dikke sigaar, zelfverzonnen shaggies met rijstpapier gedraaid en hasj - wat toen nog hevig illegaal was - werden er hoogoplopende gesprekken gevoerd over hoe het nu verder moest, de wapenwedloop, het materialisme, kraken, of God nou echt dood was en politiek. Er liep er altijd wel een (meestal meer) kwaad weg, die dan door een langharige vrouw, met een zelfgehaakte lapjesdeken om tegen de kou, werd opgevangen en getroost.
Bij het kampvuur werden intussen sussende woorden gesproken tegen de andere ruziemakers die waren blijven zitten en een emotionele huilbui van deze of gene zorgde voor verbroedering onder de vechtersbazen waarbij de 'hug'- nu vooral gebruikt in Amerikaanse talkshows - en de kus - nu door heel ho en hé Nederland omhelsd maar toen nog een uitzondering, voorbehouden aan de 'zachte man' - niet geschuwd werd. Bedenk daarbij dat de mannen in die tijd zonder uitzondering nogal harig waren en je hebt beeld bij zo'n knuffelpartij.
Huilen mocht. Als man. Gewoon je emoties tonen weet je wel. Niks inhouden, gewoon het eruit gooien, ook al werd die huilbui teweeg gebracht door te veel drank, en eferdrinepil of een verkeerd gevallen joint en waren het altijd dezelfden die in tranen uitbarstten, never mind, laten lopen die waterlanders en geheid dat er andere mannen op je afdoken om haren en baarden door elkaar te gooien voor een troostknuffel. Daarna werd er dan muziek gemaakt (mijn ouders zaten in de folkmusic scene), werkelijk schitterende muziek want als deze mensen gewoon hun kop hielden en deden waar ze goed in waren, namelijk fantastisch een instrument bespelen, dan merkte je niks van al die ingewikkelde karakters en enorme ego's.
Persoonlijk denk ik weleens dat de hippiebeweging uiteindelijk min of meer verdween omdat men elkaars gejank, gezeik over het al dan niet existentialistische gegeven van het bestaan en de ellenlange filosofische gesprekken over God, de rol van Jezus in de wereldgeschiedenis en het ontstaan van het heelal gewoon spuugzat was. Alle oude hippies die ik ken uit die tijd zijn korte en bondige zakenmensen geworden die in het weekend solo gaan vissen, in stilte, ogen op de dobber en die nijdig opkijken als iemand vraagt of 'ze al een beetje willen bijten'.
Bedtijd kenden we als kinderen niet. Je ging gewoon als je moe was en in welke tent, of in welk Volswagenbusje, dat maakte niet zoveel uit. Ik was nogal honkvast en mijn moeder hield nog wel enigszins een oogje in het zeil bij mijn broer en mij maar als ik in een andere slaapzak dan die van mezelf terecht kwam was er niemand die daar een punt van maakte. Voor jonge kinderen was dit natuurlijk fantastisch en ik heb die weekenden van totale vrijheid (binnen de grenzen van het kampeerterrein) altijd erg gewaardeerd.
Lastiger werd het als de vaders en moeders bij elkaar wilden gaan logeren zal ik maar zeggen. Iets waar mijn moeder altijd haar hakken over in het zand heeft gezet. Mijn vader mocht alles - en dat deed hij ook - maar niet bij een andere vrouw slapen. Voor zover ik weet is dat dan ook nooit gebeurd, in ieder geval niet waar wij als kinderen bij waren. Mijn ouders zijn nog steeds samen, als praktisch enig stel van een groep die uit bijna 70 mensen bestond.
Als er weer eens een paar weken kamperen werd overgeslagen door deze of gene muzikant en zijn vrouw, dan kon je er donder op zeggen dat er in een voorgaand weekend vreemd overnacht was en hoe hip ook, dat zorgde ook toen voor veel emoties, jaloezie, scheidingen, verdriet en kwaadheid. Ik heb er met mijn neus bovenop gezeten, op die vrije liefde 'n stuff en heb met eigen ogen mogen aanschouwen dat er vroeg of laat toch altijd iemand ongelooflijk gekwetst werd en bij mijn ouders, die niet meededen aan de partnerruil, kwamen dan ook veel bedrogen partners uithuilen, die van plan waren om met een steen om hun nek in de Amstel te springen vanwege vreemdgangerspraktijken van hun geliefde.
Maar goed, terug naar het kampeerterrein waar geen WC was dus en geen douche. Nu was douchen toch iets wat je eens per week deed zo'n beetje, dus op zich niks aan de hand, maar die plee miste je toch wel. We moesten met een schep het bos in en een rol grijs WC papier meenemen, over een smalle wankele plank evenwichtsbalken, het bos in om daar onze grote boodschappen te doen. Om niet in elkaars stronthopen vaarwater te zitten moest je een behoorlijk eind wandelen soms. 'Ik zieieieieie je nóóóg!!' riepen we elkaar na als een van ons het bos inliep. Vooral in de herfst, als de bladeren gevallen waren moest je ver weg om uit het zicht te zitten en dan kon het gebeuren dat je naast een vriendelijk glimlachende hippiepapa terecht kwam, die óók nodig moest en zich, net als jij, ook niet en plein publique wilde ontlasten.
Op de plaats waar poep lag werd met een kruis van takken aangegeven dat je daar uit de buurt moest blijven maar dat ging natuurlijk regelmatig mis, in het donker of tijdens de schemering bijvoorbeeld en zo kon het gebeuren dat je je toch nog ergens moest zien te wassen zeg maar. Ook achterovervallen bij de hurkzit, of voorover bij het afvegen van de voorste genitaliën (voorbehouden aan vrouwen dus) was geen aanrader en dan zal ik de details achterwege laten. Gemiddeld 40 mensen per weekend in een vrij klein bos schreeuwt om sanitaire voorzieningen, laten we het daar op houden.
En daarom kwam er een WC. Jawel! Zelfgebreid Zelfgebouwd ook weer maar, hij kwam er!
In mijn herinnering bouwden de harigste vaders, onder wie mijn eigen vader, in één weekend een constructie van houten palen, zeildoek, een paar planken en een enorme teil. Een echte WC in het bos en vooral voor de langgerokte, bloemgejurkte, wijdgebroekte vrouwen was het een opluchting, al zal ik nooit vergeten dat ik de stank en het feit dat je alles kon horen als je op je beurt stond te wachten, probeerde te verbloemen door keihard te zingen en amechtig door mijn mond te ademen. Iets wat ik nu, als belegen dertiger, nog steeds doe in geval van stank en WC geluiden.
Omdat iedereen erg van het 'terug naar de natuur', 'redt de Waddenzee' en 'ban de bom' principe was en ik in mijn jeugd bijvoorbeeld nooit één plastic tas heb gezien in het huis van mijn ouders en hun vrienden, leek het alsof men zich totaal nergens voor geneerde als het om lichaamsfuncties ging maar dat was schijn. Ik snapte later pas dat de vele uitstapjes van mijn moeder naar de kelder van het kasteel, waar ze water kon halen, vooral bedoeld waren om daar naar het toilet te gaan! En wij maar op die stinkende, zelfgebouwde kakdoos zitten!
vrijdag 13 augustus 2010 om 12:02
quote:hanke321 schreef op 12 augustus 2010 @ 22:33:
Als je hele heftige of heel kille dingen in je (vroege) jeugd meemaakt leer je niet je eigen beste vriend te zijn. De wereld is verwarrend en hard en om te overleven moet je alles en iedereen voor zijn. Zelfs als er ondanks dat nog vreselijke dingen gebeuren, heb je iig het idee er enigszins controle over te hebben. Dat maakt dat het leefbaar. Zo werkt de geest van de mens.
Het is bitter en raar, dat ondanks dat je al die dingen achter je hebt liggen, de structuur van het denken nog niet is veranderd. Dat je je een gulzige overlever voelt, die persoon met ellebogen die voor eigen belang gaat. Hoe zeer je ook anderen liefhebt, het geloof dat je het wel zult redden, dat anderen er wel zullen zijn voor je.... dat geloof is afwezig. En zie dan maar een toekomst op te bouwen.
Spijker op z'n kop. Au.
Ondanks dat ik het idee heb dat ik op de goede weg ben, moet ik hier van huilen.
Als je hele heftige of heel kille dingen in je (vroege) jeugd meemaakt leer je niet je eigen beste vriend te zijn. De wereld is verwarrend en hard en om te overleven moet je alles en iedereen voor zijn. Zelfs als er ondanks dat nog vreselijke dingen gebeuren, heb je iig het idee er enigszins controle over te hebben. Dat maakt dat het leefbaar. Zo werkt de geest van de mens.
Het is bitter en raar, dat ondanks dat je al die dingen achter je hebt liggen, de structuur van het denken nog niet is veranderd. Dat je je een gulzige overlever voelt, die persoon met ellebogen die voor eigen belang gaat. Hoe zeer je ook anderen liefhebt, het geloof dat je het wel zult redden, dat anderen er wel zullen zijn voor je.... dat geloof is afwezig. En zie dan maar een toekomst op te bouwen.
Spijker op z'n kop. Au.
Ondanks dat ik het idee heb dat ik op de goede weg ben, moet ik hier van huilen.
vrijdag 13 augustus 2010 om 12:54
Je heeee, Leo, ik heb ook werk en sport enzo! Het bijhouden van dit topic alleen al kost me zoveel tijd, dat ik op andere topics bezuinig . Prioriteiten stellen, heet dat, en P1 ligt nu even hier .
Je stuk vind ik geweldig. Ik zie het zo voor me. Ben afgelopen jaar 2x (in totaal 3 maanden) op veldwerk geweest op het Tibet Plateau. Qua hygiene deed het me daar een beetje aan denken. Aangevuld met de verspreide resten van iemand wiens darmen een standje te snel stonden... "Helaas" heb ik van die wilde jaren niks meegekregen, ik ben een tikkeltje te jong. Fijn om te horen dat jouw ouders op hun 70e nog steeds naast mekaar kunnen zitten... (ik hou van zulke eenvoudige romantiek)
Heb net een blik erwtensoep op. Klein blik, vegetarisch en biologisch. Was echt bizar lekker (ben geen bliketer, was een experiment). Lekker en voedzaam!
Je stuk vind ik geweldig. Ik zie het zo voor me. Ben afgelopen jaar 2x (in totaal 3 maanden) op veldwerk geweest op het Tibet Plateau. Qua hygiene deed het me daar een beetje aan denken. Aangevuld met de verspreide resten van iemand wiens darmen een standje te snel stonden... "Helaas" heb ik van die wilde jaren niks meegekregen, ik ben een tikkeltje te jong. Fijn om te horen dat jouw ouders op hun 70e nog steeds naast mekaar kunnen zitten... (ik hou van zulke eenvoudige romantiek)
Heb net een blik erwtensoep op. Klein blik, vegetarisch en biologisch. Was echt bizar lekker (ben geen bliketer, was een experiment). Lekker en voedzaam!
vrijdag 13 augustus 2010 om 13:14
Wauw, wat wordt er ontzettend veel boeiends en interresanst geschreven. Gelukkig dit weekend veel tijd om bij te lezen en te reageren.
Wauw lieve vrouwen, er is echt iets bij mij van binnen en in mijn manier van denken, praten & omgaan met mezelf aan het veranderen. Ik voel mezelf gewoon groeien.
Wil bijlezen en reageren en zelf ook nog wat delen, maar dat komt dit weekend.
Ik heb vandaag wat dingen te doen in en rondom huis en vanavond komt mijn zus eten en slapen. Gaan we gezellig naar de film, leuk!
Tot gauw mooi mensen!
Wauw lieve vrouwen, er is echt iets bij mij van binnen en in mijn manier van denken, praten & omgaan met mezelf aan het veranderen. Ik voel mezelf gewoon groeien.
Wil bijlezen en reageren en zelf ook nog wat delen, maar dat komt dit weekend.
Ik heb vandaag wat dingen te doen in en rondom huis en vanavond komt mijn zus eten en slapen. Gaan we gezellig naar de film, leuk!
Tot gauw mooi mensen!
vrijdag 13 augustus 2010 om 13:31
quote:Hermes schreef op 12 augustus 2010 @ 09:05:
Lieve Hermes, je ligt nu in het ziekenhuis, dus waarschijnlijk duurt het nog even voor je dit leest. Ik kan je email adres, wat je hier had geplaatst, zo snel even niet vinden. Zodra ik dat gevonden heb, ga ik je even mailen. Dan kan je lezen wat ik aan je schrijf.
Hoe te beginnen over therapie? Dit is wat ik Elle mailde en ook bij Weest allen welkom (ongeveer) neer plempte.
En voor het eten moet ik 1x per week ongegeneerd genieten van iets dat ik slecht vind. Dat vind ik best eng. Komende week wordt dat 1x een ijsje. Geen hele beker ijs, nee, 1 ijsje (blijkt 2 bolletjes te zijn).
Herm, hoe is dat voor je? Los van dat het 'moet' en dat je het gaat doen, hoe voelt het voor je? Ik zou dit eigenlijk ook moeten doen, maar ik voel er zoveel weerstand tegen. Ik ga het dit weekend eens laten bezinken, hoe ik er tegenover sta en hoe ik het vorm zou kunnen geven. Bij mij is het vooral de warme maaltijd waar ik niet echt van geniet, ik zit er aan te denken 1 x in de week een recept uit te zoeken en lekker te gaan koken in de zin van iets nieuws / aparts. Ik ga het laten bezinken.
Ik leer en word geinspireerd door jouw proces .
Ik heb zitten huilen als een klein kind toen hij vroeg: waarom zie je alleen wat nog beter kan? Dat was zo de vinger op de zere plek. Ik wil het allemaal nog beter (lees: slanker) en zie niet wat ik al bereikt heb of bagateliseer dat. Zoals met de maat 40 broek of de maat 38 jas. Of met het aantal kilo's. Dat ik nog maar af en toe een eetbui heb en niet meerdere keren per dag.
Lieve Herm, ik herken het van mezelf en daardoor zie ik tegelijkertijd hoe 'belachelijk' het is.
Weet je wat mij heeft geholpen, een nieuwe definitie van het woord 'beter'....wat is beter?
Is dat in dit geval wel verder afvallen, is dat echt beter?
Als je slanker wilt ga je verder afvallen, als je beter wilt (beter voelen, beter voor jezelf zorgen etc), is dat dan ook beter?
Wat is jouw definitie van 'het beter doen'?
Zelfs als ik het hier zo opschrijf, denk ik: 'ja, maar, ik ben er nog lang niet'. De maat 40 broek zit strak, Ik moet nog 10 kilo, Ik heb ongeveer 1x per 10 dagen een eetbui. Verbeteren, verbeteren, verbeteren.
Weet je wat 'vreemd' is, dat je je meer zorgen lijkt te maken over dat maat 40 nog strak zit en daar mee aan de slag wilt ipv om het feit dat je niet meer weet wanneer je voor het laatst voluit heb gelachen en je niet blij bent met wie je bent.
Dat laatst zou ik me veel drukker om maken..
Dus de komende maanden staat centraal: ik hou van mezelf om wie ik ben niet wie ik wil worden. Ik kan er nog weinig mee. Het moet nog klikken.
Dit zijn de vragen die ik de komende week voor mezelf moet beantwoorden:
- Eet ik om rust te krijgen? / Eet ik om een fijn gevoel of plezier te voelen?
- Krijg ik door eten het gevoel dat ik er toe doe/er mag zijn?
- Welk gevoel krijg ik als ik er aan denk om te stoppen met de eetstoornis?
- Ben ik bang om het contact met vrienden, kennissen en familie te verliezen als ik geen eetstoornis meer heb?
- Wat associeer ik met mijn eetstoornis en waarom is de eetstoornis zijn zo belangrijk voor me?
Misschien, gewoon een idee hoor, kan je de vragen ook stellen door in elke vraag het woord te vervangen door 'slank(er) zijn'?
- Krijg je door slank zijn het gevoel dat je er mag zijn?
- Waarom is slank(er) zijn zo belangrijk voor je?
Ik moet (ja, moet: deze therapeut is niet bang voor het woord moeten) na de operatie minimaal 8 flesjes Nutricia drinken (= 2400 kcal). Toen ik zei dat het heel vies spul was, was zijn antwoord: dat is dan jammer. Je lijf heeft brandstof nodig. Je knijpt je neus maar dicht dan is het zo voorbij.
Oke, daar stond ik van te kijken. Hij is dus echt van de though love school.
Sorry voor het geratel. Als jullie er niets aan vinden, moet je het zeggen hoor.Herm,ik leer van jou proces!!
En alles wat ik tegen jou zeg / aan jou vraag geld ook voor mezelf . En dat is een van de redenen dat ik er zo van leer.
Lieve Hermes, je ligt nu in het ziekenhuis, dus waarschijnlijk duurt het nog even voor je dit leest. Ik kan je email adres, wat je hier had geplaatst, zo snel even niet vinden. Zodra ik dat gevonden heb, ga ik je even mailen. Dan kan je lezen wat ik aan je schrijf.
Hoe te beginnen over therapie? Dit is wat ik Elle mailde en ook bij Weest allen welkom (ongeveer) neer plempte.
En voor het eten moet ik 1x per week ongegeneerd genieten van iets dat ik slecht vind. Dat vind ik best eng. Komende week wordt dat 1x een ijsje. Geen hele beker ijs, nee, 1 ijsje (blijkt 2 bolletjes te zijn).
Herm, hoe is dat voor je? Los van dat het 'moet' en dat je het gaat doen, hoe voelt het voor je? Ik zou dit eigenlijk ook moeten doen, maar ik voel er zoveel weerstand tegen. Ik ga het dit weekend eens laten bezinken, hoe ik er tegenover sta en hoe ik het vorm zou kunnen geven. Bij mij is het vooral de warme maaltijd waar ik niet echt van geniet, ik zit er aan te denken 1 x in de week een recept uit te zoeken en lekker te gaan koken in de zin van iets nieuws / aparts. Ik ga het laten bezinken.
Ik leer en word geinspireerd door jouw proces .
Ik heb zitten huilen als een klein kind toen hij vroeg: waarom zie je alleen wat nog beter kan? Dat was zo de vinger op de zere plek. Ik wil het allemaal nog beter (lees: slanker) en zie niet wat ik al bereikt heb of bagateliseer dat. Zoals met de maat 40 broek of de maat 38 jas. Of met het aantal kilo's. Dat ik nog maar af en toe een eetbui heb en niet meerdere keren per dag.
Lieve Herm, ik herken het van mezelf en daardoor zie ik tegelijkertijd hoe 'belachelijk' het is.
Weet je wat mij heeft geholpen, een nieuwe definitie van het woord 'beter'....wat is beter?
Is dat in dit geval wel verder afvallen, is dat echt beter?
Als je slanker wilt ga je verder afvallen, als je beter wilt (beter voelen, beter voor jezelf zorgen etc), is dat dan ook beter?
Wat is jouw definitie van 'het beter doen'?
Zelfs als ik het hier zo opschrijf, denk ik: 'ja, maar, ik ben er nog lang niet'. De maat 40 broek zit strak, Ik moet nog 10 kilo, Ik heb ongeveer 1x per 10 dagen een eetbui. Verbeteren, verbeteren, verbeteren.
Weet je wat 'vreemd' is, dat je je meer zorgen lijkt te maken over dat maat 40 nog strak zit en daar mee aan de slag wilt ipv om het feit dat je niet meer weet wanneer je voor het laatst voluit heb gelachen en je niet blij bent met wie je bent.
Dat laatst zou ik me veel drukker om maken..
Dus de komende maanden staat centraal: ik hou van mezelf om wie ik ben niet wie ik wil worden. Ik kan er nog weinig mee. Het moet nog klikken.
Dit zijn de vragen die ik de komende week voor mezelf moet beantwoorden:
- Eet ik om rust te krijgen? / Eet ik om een fijn gevoel of plezier te voelen?
- Krijg ik door eten het gevoel dat ik er toe doe/er mag zijn?
- Welk gevoel krijg ik als ik er aan denk om te stoppen met de eetstoornis?
- Ben ik bang om het contact met vrienden, kennissen en familie te verliezen als ik geen eetstoornis meer heb?
- Wat associeer ik met mijn eetstoornis en waarom is de eetstoornis zijn zo belangrijk voor me?
Misschien, gewoon een idee hoor, kan je de vragen ook stellen door in elke vraag het woord te vervangen door 'slank(er) zijn'?
- Krijg je door slank zijn het gevoel dat je er mag zijn?
- Waarom is slank(er) zijn zo belangrijk voor je?
Ik moet (ja, moet: deze therapeut is niet bang voor het woord moeten) na de operatie minimaal 8 flesjes Nutricia drinken (= 2400 kcal). Toen ik zei dat het heel vies spul was, was zijn antwoord: dat is dan jammer. Je lijf heeft brandstof nodig. Je knijpt je neus maar dicht dan is het zo voorbij.
Oke, daar stond ik van te kijken. Hij is dus echt van de though love school.
Sorry voor het geratel. Als jullie er niets aan vinden, moet je het zeggen hoor.Herm,ik leer van jou proces!!
En alles wat ik tegen jou zeg / aan jou vraag geld ook voor mezelf . En dat is een van de redenen dat ik er zo van leer.
vrijdag 13 augustus 2010 om 14:30
[quote]Weet je wat 'vreemd' is, dat je je meer zorgen lijkt te maken over dat maat 40 nog strak zit en daar mee aan de slag wilt ipv om het feit dat je niet meer weet wanneer je voor het laatst voluit heb gelachen en je niet blij bent met wie je bent.
Dat laatst zou ik me veel drukker om maken..[unquote]
Touché, Enemdé.
Dat laatst zou ik me veel drukker om maken..[unquote]
Touché, Enemdé.
Ga in therapie!
vrijdag 13 augustus 2010 om 15:13
quote:Capibara schreef op 12 augustus 2010 @ 22:55:
Houden van jezelf... ik denk dat ik daar op een gegeven moment mee gestopt ben. Met mijn jeugd was niets mis, al voelde ik me toen al vaak niet begrepen, maar ik denk dat ik ergens daarna opgehouden ben van mezelf te houden. Dat heb ik wel eens eerder gedacht, toen ik in een (voor mij) destructieve relatie zat. Toen ik me daarvan had weten los te maken heb ik me voorgenomen om nooit meer mijn eigenwaarde overboord te zetten voor een ander. Alleen moet ik nu blijkbaar weer leren om van mezelf te houden, en dat is moeilijk. Laatst schreef ik dat ik me niet kon voorstellen dat Capilief zo gek op me is. Of ik nu maat 44 of maat 54 heb, hij vindt me een lekker ding en wordt wild van me als hij me ziet. Dat, die liefde voor mij, zonder me te veroordelen om hoe dik ik ben, heb ik niet voor mezelf. Ik vind mezelf minder waard dan een ander omdat ik te dik ben. En ik ben dik omdat ik mezelf minder waard vind; anders had ik wel beter voor mezelf gezorgd, en was ik niet die veertig kilo in een jaar tijd (en later nog meer kilo's) aangekomen.
Maar... hoe leer je van jezelf houden? Hoe leer je jezelf dat je het waard bent om van gehouden te worden, en dat je geen mislukkeling bent die toch nergens goed voor is?
Om te beginnen niet in zulke negatieve bewoordingen praten maar positieve kiezen: dat je een slim en mooi mens met veel talenten bent, bijvoorbeeld. Denk niet meer in termen van mislukkeling, niks waard, nergens goed voor. Gooi ze gewoon weg.
Kun je je herinneren wanneer je van jezelf hield, als kind? Ik heb ook een fijne jeugd gehad, maar als ik terugdenk kan ik me niet echt herinneren dat ik van mezelf hield. Ik hield van mijn familie en mijn vriendinnen en van mijn poes, ik was over het algemeen gelukkig, ik voelde me veilig, ik had een leuk leven, ik had het naar mijn zin op school. Maar of ik nu van mezelf hield? Geen idee wanneer je dat leert eigenlijk, of dat met de paplepel wordt ingegoten. Ik denk het niet.
Je zelfbeeld en liefde voor jezelf moeten denk ik groeien met de jaren. Ze hangen ervan af hoeveel liefde je krijgt van je ouders en later ook van hoeveel waardering en liefde je krijgt van je omgeving en dan uiteindelijk moet je die waardering en liefde voor jezelf gaan voelen.
Maar of dat automatisch gaat als je liefde en waardering van anderen krijgt? Er zijn zo veel andere factoren die bepalen hoe we over onszelf denken. Onze cultuur, de media, onderwijs, leerkrachten, de vriendengroep waartoe we behoren, onze sociale klasse, de buurt en woonplaats waarin we opgroeien, de stabiliteit in onze jeugd, allerlei externe omstandigheden, de situatie in het gezin.
Onvoorwaardelijke liefde, dat is wat we allemaal eigenlijk zoeken. Als het goed is, krijgen we die van jongs af aan van onze ouders. Zo niet, dan wordt het al moeilijker om onvoorwaardelijk van onszelf te houden. Vaak zoeken we die liefde buiten onszelf en zo'n soort liefde is moeilijk te vinden. En dan kan die liefde ons ook nog eens op wrede wijze worden afgenomen, en wat heb je dan? Nog niets, als je niet van jezelf houdt.
Ik denk dus dat die liefde voor jezelf moet groeien, met hulp van lieve mensen om je heen en dankzij investeren in jezelf. Daarmee laat je aan jezelf zien dat je de moeite waard bent. Dus je tijd waardevol vinden, door bv. niet op alles ja te zeggen wat aan je wordt gevraagd, door prioriteiten te stellen, door na te denken waar je je tijd aan besteedt en je tijd te vullen met dingen die waardevol voor je zijn.
Hetzelfde geldt voor energie, geld en aandacht. Het zijn eindige bronnen en we zijn niet altijd bewust bezig met hoe we die besteden. Als de besteding veelal door de buitenwereld of door omstandigheden wordt bepaald, dan investeer je dus niet goed in jezelf. Je stelt het belang van anderen boven jezelf. Je stelt niet zelf je prioriteiten en laat de keuzes min of meer voor jezelf maken.
Los van de onvoorwaardelijke liefde die elk kind van haar ouders zou moeten ontvangen, is dat een vaardigheid die kinderen ook zouden moeten leren. Hoe maken ze zelf keuzes, nemen ze zelf verantwoordelijkheid voor waaraan ze tijd, energie, geld en aandacht besteden, hoe wegen ze hun eigen belang daarin af tegen dat van anderen, hoe bewust zijn ze zich hiervan.
Ik denk dat dit de hulpmiddelen zijn waarmee je liefde voor jezelf opbouwt. Van jezelf houden is, denk ik, een aangeleerde vaardigheid. Als je bovenstaand nooit geleerd hebt, kun je wel van jezelf houden, maar laat je je in de praktijk vaak leiden door gedrag en keuzes die van weinig eigenliefde en zelfwaardering getuigen.
Ik kan daarover meepraten, ik ben heel liefdevol opgevoed en heb een gezond gevoel van eigenwaarde, ben assertief en vind mezelf een leuk mens. Toch ben ik een relatie aangegaan met iemand die niet goed voor me was en die me niet verdiende. Denkend dat ik heel blij mocht zijn dat hij mij wilde (?!). Daar zaten dus andere denkbeelden in de weg die me aanzetten tot ongezond gedrag.
Nu heb ik, in een lang proces en met hulp van een psycholoog, geleerd om me anders te gedragen en anders over mezelf te denken. Naast het gezonde gevoel voor eigenwaarde zat er ergens diep verstopt toch een kern van een ongezond gebrek aan waardering voor mezelf. Bewust andere, gezonde keuzes maken en gezond gedrag kiezen helpt me steeds vooruit om beter over mezelf te denken, waardoor de gezonde keuzes ook steeds makkelijker en vanzelfsprekender worden. Een positieve spiraal.
Houden van jezelf... ik denk dat ik daar op een gegeven moment mee gestopt ben. Met mijn jeugd was niets mis, al voelde ik me toen al vaak niet begrepen, maar ik denk dat ik ergens daarna opgehouden ben van mezelf te houden. Dat heb ik wel eens eerder gedacht, toen ik in een (voor mij) destructieve relatie zat. Toen ik me daarvan had weten los te maken heb ik me voorgenomen om nooit meer mijn eigenwaarde overboord te zetten voor een ander. Alleen moet ik nu blijkbaar weer leren om van mezelf te houden, en dat is moeilijk. Laatst schreef ik dat ik me niet kon voorstellen dat Capilief zo gek op me is. Of ik nu maat 44 of maat 54 heb, hij vindt me een lekker ding en wordt wild van me als hij me ziet. Dat, die liefde voor mij, zonder me te veroordelen om hoe dik ik ben, heb ik niet voor mezelf. Ik vind mezelf minder waard dan een ander omdat ik te dik ben. En ik ben dik omdat ik mezelf minder waard vind; anders had ik wel beter voor mezelf gezorgd, en was ik niet die veertig kilo in een jaar tijd (en later nog meer kilo's) aangekomen.
Maar... hoe leer je van jezelf houden? Hoe leer je jezelf dat je het waard bent om van gehouden te worden, en dat je geen mislukkeling bent die toch nergens goed voor is?
Om te beginnen niet in zulke negatieve bewoordingen praten maar positieve kiezen: dat je een slim en mooi mens met veel talenten bent, bijvoorbeeld. Denk niet meer in termen van mislukkeling, niks waard, nergens goed voor. Gooi ze gewoon weg.
Kun je je herinneren wanneer je van jezelf hield, als kind? Ik heb ook een fijne jeugd gehad, maar als ik terugdenk kan ik me niet echt herinneren dat ik van mezelf hield. Ik hield van mijn familie en mijn vriendinnen en van mijn poes, ik was over het algemeen gelukkig, ik voelde me veilig, ik had een leuk leven, ik had het naar mijn zin op school. Maar of ik nu van mezelf hield? Geen idee wanneer je dat leert eigenlijk, of dat met de paplepel wordt ingegoten. Ik denk het niet.
Je zelfbeeld en liefde voor jezelf moeten denk ik groeien met de jaren. Ze hangen ervan af hoeveel liefde je krijgt van je ouders en later ook van hoeveel waardering en liefde je krijgt van je omgeving en dan uiteindelijk moet je die waardering en liefde voor jezelf gaan voelen.
Maar of dat automatisch gaat als je liefde en waardering van anderen krijgt? Er zijn zo veel andere factoren die bepalen hoe we over onszelf denken. Onze cultuur, de media, onderwijs, leerkrachten, de vriendengroep waartoe we behoren, onze sociale klasse, de buurt en woonplaats waarin we opgroeien, de stabiliteit in onze jeugd, allerlei externe omstandigheden, de situatie in het gezin.
Onvoorwaardelijke liefde, dat is wat we allemaal eigenlijk zoeken. Als het goed is, krijgen we die van jongs af aan van onze ouders. Zo niet, dan wordt het al moeilijker om onvoorwaardelijk van onszelf te houden. Vaak zoeken we die liefde buiten onszelf en zo'n soort liefde is moeilijk te vinden. En dan kan die liefde ons ook nog eens op wrede wijze worden afgenomen, en wat heb je dan? Nog niets, als je niet van jezelf houdt.
Ik denk dus dat die liefde voor jezelf moet groeien, met hulp van lieve mensen om je heen en dankzij investeren in jezelf. Daarmee laat je aan jezelf zien dat je de moeite waard bent. Dus je tijd waardevol vinden, door bv. niet op alles ja te zeggen wat aan je wordt gevraagd, door prioriteiten te stellen, door na te denken waar je je tijd aan besteedt en je tijd te vullen met dingen die waardevol voor je zijn.
Hetzelfde geldt voor energie, geld en aandacht. Het zijn eindige bronnen en we zijn niet altijd bewust bezig met hoe we die besteden. Als de besteding veelal door de buitenwereld of door omstandigheden wordt bepaald, dan investeer je dus niet goed in jezelf. Je stelt het belang van anderen boven jezelf. Je stelt niet zelf je prioriteiten en laat de keuzes min of meer voor jezelf maken.
Los van de onvoorwaardelijke liefde die elk kind van haar ouders zou moeten ontvangen, is dat een vaardigheid die kinderen ook zouden moeten leren. Hoe maken ze zelf keuzes, nemen ze zelf verantwoordelijkheid voor waaraan ze tijd, energie, geld en aandacht besteden, hoe wegen ze hun eigen belang daarin af tegen dat van anderen, hoe bewust zijn ze zich hiervan.
Ik denk dat dit de hulpmiddelen zijn waarmee je liefde voor jezelf opbouwt. Van jezelf houden is, denk ik, een aangeleerde vaardigheid. Als je bovenstaand nooit geleerd hebt, kun je wel van jezelf houden, maar laat je je in de praktijk vaak leiden door gedrag en keuzes die van weinig eigenliefde en zelfwaardering getuigen.
Ik kan daarover meepraten, ik ben heel liefdevol opgevoed en heb een gezond gevoel van eigenwaarde, ben assertief en vind mezelf een leuk mens. Toch ben ik een relatie aangegaan met iemand die niet goed voor me was en die me niet verdiende. Denkend dat ik heel blij mocht zijn dat hij mij wilde (?!). Daar zaten dus andere denkbeelden in de weg die me aanzetten tot ongezond gedrag.
Nu heb ik, in een lang proces en met hulp van een psycholoog, geleerd om me anders te gedragen en anders over mezelf te denken. Naast het gezonde gevoel voor eigenwaarde zat er ergens diep verstopt toch een kern van een ongezond gebrek aan waardering voor mezelf. Bewust andere, gezonde keuzes maken en gezond gedrag kiezen helpt me steeds vooruit om beter over mezelf te denken, waardoor de gezonde keuzes ook steeds makkelijker en vanzelfsprekender worden. Een positieve spiraal.
Ga in therapie!
vrijdag 13 augustus 2010 om 15:15
quote:Francisca_ schreef op 13 augustus 2010 @ 14:44:
(Duub, als je ipv un een / maakt, komt je quote er goed te staan. Dus tussen [quote] en [ /quote]
[...]
)Dank je, dat weet ik, maar quoten werkt niet bij Enemdé's postings omdat ze in de quote van een ander schrijft. Vandaar dat ik even improviseer
(Duub, als je ipv un een / maakt, komt je quote er goed te staan. Dus tussen [quote] en [ /quote]
[...]
)Dank je, dat weet ik, maar quoten werkt niet bij Enemdé's postings omdat ze in de quote van een ander schrijft. Vandaar dat ik even improviseer
Ga in therapie!
vrijdag 13 augustus 2010 om 16:28
quote:dubiootje schreef op 13 augustus 2010 @ 15:15:
Dank je, dat weet ik, maar quoten werkt niet bij Enemdé's postings omdat ze in de quote van een ander schrijft. Vandaar dat ik even improviseer
Francisca bedoelt juist dat het wat duidelijker wordt als je in jouw improvisatie de unquote vervangt door /quote, omdat de tekst die je gekopieerd hebt dan in een quoteblokje terecht komt.
Pfff, wat een mooie teksten zijn er weer geschreven! Ik heb de post van Leo vanochtend al gelezen, en ben er sindsdien al over aan het nadenken. Ik kan nog niet goed onder woorden brengen wat ik precies denk, maar dat komt nog wel (ik wil alleen wel alvast even opscheppen over ons konijnenverblijf. Ik had inderdaad eind vorig jaar wat foto's geplaatst. Inmiddels hebben we echter een hele nieuwe ren gemaakt voor onze (inmiddels weer zes) konijnen, waar ik hier al wat fotootjes van het geplaatst. Voor als je nog niet jaloers genoeg was. )
En dan de rake woorden van dubio; hoe leer je van jezelf houden, en hoe weet je of je van jezelf houdt? Ik denk dat ik beter van anderen kan houden dan van mezelf, dat is makkelijker. Terwijl ik verstandelijk wel weet dat het beter zou zijn als ik meer van mezelf zou houden.
Mijn ouders hebben me altijd gesteund. Niet alleen als kind, maar ook als volwassene kon ik altijd op ze rekenen. Toch heb ik als kind altijd het gevoel gehad dat ze minder trots op mij waren dan op mijn broertje. Vlak voor mijn vader overleed heeft hij tegen mijn broertje gezegd dat hij zo trots op hem was. Dit heeft mijn broertje verwerkt in de toespraak die hij bij de crematie van mijn vader heeft gehouden. Ik vind het heel fijn voor mijn broer dat dat een van zijn laatste herinneringen aan onze vader is, en ik gun het hem ook van harte, maar ik ben tegelijkertijd vreselijk jaloers. Ik kan me namelijk niet herinneren dat er ooit iemand tegen mij heeft gezegd trots op me te zijn. En dat doet pijn. En dat werd me toen pas pijnlijk duidelijk. Na het overlijden van mijn vader ben ik dan ook veertig kilo aangekomen in een jaar tijd. Om het verdriet om het gemis van mijn vader maar niet te voelen, maar ook om die pijn van het niet-gewaardeerd-voelen maar te onderdrukken ben ik gaan eten. Héél veel gaan eten. Vanaf toen ging ook de relatie met Ex, met wie ik toen negen jaar samenwoonde, langzaam bergafwaarts. We hebben het daarna nog een hele tijd volgehouden samen, maar toen we bijna zestien jaar samen waren ben ik bij hem weg gegaan, en achteraf weet ik dat het sinds toen eigenlijk al een aflopende zaak was. Dat we uit elkaar gingen heeft overigens niet alleen met het overlijden van mijn vader te maken hoor, Ex veranderde ook (begon te liegen, te drinken, werd agressief en toonde geen respect meer voor me), dus er waren meer oorzaken.
Nou ja, toch nog even iets over wat Leo schreef. Over dat je het schokkend vind dat ik mijn man soms slijmbal noem. Toen ik dat las besefte ik pas hoe het op hem moet overkomen. Ik breng het meestal als een grapje, maar ik schrik nu als ik bedenk dat ik hem hiermee misschien wel vreselijk kwets. En dat is echt wel het allerlaatste wat ik wil!! Ik houd zo vreselijk veel van die man! En dit is eindelijk een partner die goed voor me is, die het beste voor me wil en me neemt zoals ik ben, omdat hij ook zo vreselijk veel van mij houdt. Ik wil hem echt geen pijn doen. Ik heb me dus ook voorgenomen hem geen slijmbal meer te noemen, ook niet als grapje. Ik wil hem geen pijn doen.
Pff, er komt heel veel los bij me, sinds ik hier meeschrijf. En dat is prima hoor, het helpt me om mezelf beter te begrijpen, om te snappen hoe ik in elkaar zit. Dat was tot voor kort niet nodig, ik leefde m'n leven (min of meer op de automatische piloot) en stond nooit zo stil bij wat ik voelde of hoe het met me ging. Maar ik wil nu leren hoe ik beter naar mijn eigen lichaam en mijn eigen gevoel kan luisteren, en daar horen dit soort emoties ook bij.
Dank je, dat weet ik, maar quoten werkt niet bij Enemdé's postings omdat ze in de quote van een ander schrijft. Vandaar dat ik even improviseer
Francisca bedoelt juist dat het wat duidelijker wordt als je in jouw improvisatie de unquote vervangt door /quote, omdat de tekst die je gekopieerd hebt dan in een quoteblokje terecht komt.
Pfff, wat een mooie teksten zijn er weer geschreven! Ik heb de post van Leo vanochtend al gelezen, en ben er sindsdien al over aan het nadenken. Ik kan nog niet goed onder woorden brengen wat ik precies denk, maar dat komt nog wel (ik wil alleen wel alvast even opscheppen over ons konijnenverblijf. Ik had inderdaad eind vorig jaar wat foto's geplaatst. Inmiddels hebben we echter een hele nieuwe ren gemaakt voor onze (inmiddels weer zes) konijnen, waar ik hier al wat fotootjes van het geplaatst. Voor als je nog niet jaloers genoeg was. )
En dan de rake woorden van dubio; hoe leer je van jezelf houden, en hoe weet je of je van jezelf houdt? Ik denk dat ik beter van anderen kan houden dan van mezelf, dat is makkelijker. Terwijl ik verstandelijk wel weet dat het beter zou zijn als ik meer van mezelf zou houden.
Mijn ouders hebben me altijd gesteund. Niet alleen als kind, maar ook als volwassene kon ik altijd op ze rekenen. Toch heb ik als kind altijd het gevoel gehad dat ze minder trots op mij waren dan op mijn broertje. Vlak voor mijn vader overleed heeft hij tegen mijn broertje gezegd dat hij zo trots op hem was. Dit heeft mijn broertje verwerkt in de toespraak die hij bij de crematie van mijn vader heeft gehouden. Ik vind het heel fijn voor mijn broer dat dat een van zijn laatste herinneringen aan onze vader is, en ik gun het hem ook van harte, maar ik ben tegelijkertijd vreselijk jaloers. Ik kan me namelijk niet herinneren dat er ooit iemand tegen mij heeft gezegd trots op me te zijn. En dat doet pijn. En dat werd me toen pas pijnlijk duidelijk. Na het overlijden van mijn vader ben ik dan ook veertig kilo aangekomen in een jaar tijd. Om het verdriet om het gemis van mijn vader maar niet te voelen, maar ook om die pijn van het niet-gewaardeerd-voelen maar te onderdrukken ben ik gaan eten. Héél veel gaan eten. Vanaf toen ging ook de relatie met Ex, met wie ik toen negen jaar samenwoonde, langzaam bergafwaarts. We hebben het daarna nog een hele tijd volgehouden samen, maar toen we bijna zestien jaar samen waren ben ik bij hem weg gegaan, en achteraf weet ik dat het sinds toen eigenlijk al een aflopende zaak was. Dat we uit elkaar gingen heeft overigens niet alleen met het overlijden van mijn vader te maken hoor, Ex veranderde ook (begon te liegen, te drinken, werd agressief en toonde geen respect meer voor me), dus er waren meer oorzaken.
Nou ja, toch nog even iets over wat Leo schreef. Over dat je het schokkend vind dat ik mijn man soms slijmbal noem. Toen ik dat las besefte ik pas hoe het op hem moet overkomen. Ik breng het meestal als een grapje, maar ik schrik nu als ik bedenk dat ik hem hiermee misschien wel vreselijk kwets. En dat is echt wel het allerlaatste wat ik wil!! Ik houd zo vreselijk veel van die man! En dit is eindelijk een partner die goed voor me is, die het beste voor me wil en me neemt zoals ik ben, omdat hij ook zo vreselijk veel van mij houdt. Ik wil hem echt geen pijn doen. Ik heb me dus ook voorgenomen hem geen slijmbal meer te noemen, ook niet als grapje. Ik wil hem geen pijn doen.
Pff, er komt heel veel los bij me, sinds ik hier meeschrijf. En dat is prima hoor, het helpt me om mezelf beter te begrijpen, om te snappen hoe ik in elkaar zit. Dat was tot voor kort niet nodig, ik leefde m'n leven (min of meer op de automatische piloot) en stond nooit zo stil bij wat ik voelde of hoe het met me ging. Maar ik wil nu leren hoe ik beter naar mijn eigen lichaam en mijn eigen gevoel kan luisteren, en daar horen dit soort emoties ook bij.
anoniem_61593 wijzigde dit bericht op 13-08-2010 18:42
Reden: typfout
Reden: typfout
% gewijzigd
vrijdag 13 augustus 2010 om 16:48
Halloski! Ik heb mijn dagelijkse meeleesshot genomen. Ik heb net met mijn klant een bordje bietensoep naar binnen gelepeld en heb vanavond weer een meeting met veel eten. Alles voor de band met de klant Ik ren dus zo in de stikhitte en plakpak weer verder. Jullie postings blijven inspireren. Probeer er een beetje afstand van te nemen, want die post van Hermes raakt me heel erg. Veel herkenning. Maar het is nu even niet het moment om om daar uitgebreid bij stil te staan
Lieve groeten uit Moskva!
Lieve groeten uit Moskva!
vrijdag 13 augustus 2010 om 17:35
Ik ben weer bijgelezen . Ik wil graag even kwijt dat ik dit topic heel erg waardeer en het erg fijn vind dat iedereen zo lief reageert, dat er wordt meegedacht en dat, alhoewel soms confronterend, wel positieve gevolgen heeft voor de volgers van het topic.
Dit kwam vooral bij me op na het lezen van het supermarkt topic en het eerste stuk van de samenvatting van de heksenketel. Het is gewoon erg fijn dat dit een topic is waar iedereen in zijn waarde wordt gelaten.
Kumbaya dus .
Dit kwam vooral bij me op na het lezen van het supermarkt topic en het eerste stuk van de samenvatting van de heksenketel. Het is gewoon erg fijn dat dit een topic is waar iedereen in zijn waarde wordt gelaten.
Kumbaya dus .
vrijdag 13 augustus 2010 om 17:36
vrijdag 13 augustus 2010 om 18:22
Hé Taha, ik kan het me levendig voorstellen, ik kan het ook amper bijbenen. Voel je in elk geval niet verplicht om alles te lezen en op iedereen te reageren. Je kan ook als je er zin in hebt gewoon even posten hoe het gaat, wat je die dag gegeten hebt enz. Goed dat je gestopt bent met roken!
Ga in therapie!
vrijdag 13 augustus 2010 om 18:30
Mooi, Capi, dat dit topic zo veel in je losmaakt Ik ben blij dat je Capilief niet meer gaat afsnauwen, al is het dan met een grapje, als hij je een compliment geeft. Complimenten in ontvangst nemen moet je leren! Ik vond het ook altijd lastig, inmiddels zeg ik gewoon: "dankjewel, dat vind ik leuk om te horen" als iemand me complimenteert. Maar misschien voelt dat voor jou nog een beetje gekunsteld of onwennig en dan kun je, zeker tegen je man, ook gewoon zeggen dat je niet goed weet wat je daarop moet zeggen. Oefening baart kunst
Vertel je hem trouwens ook wat je hier schrijft en leest? Wat vindt hij ervan?
Wat verdrietig dat je het gevoel hebt dat je vader niet trots op jou was. Is dat echt zo of denk jij dat? Leeft je moeder nog, kun je haar vragen? Weet je, het kan ook zijn dat je vader minder moeite had met zijn zoon te complimenteren dan zijn dochter, omdat het maatschappelijk gewoner is om jongens erkenning en waardering te tonen dan meisjes. Dat is aangetoond in onderzoek. Bij jongens reageren ouders vaak positief en prijzend op hoge cijfers bijvoorbeeld, terwijl ze bij meisjes er makkelijker overheen stappen en het zelfs afstraffen als hun dochter er trots over praat.
Waar kwam bij jou dat gevoel vandaan dat je vader minder trots was op jou dan op je broertje? En was hij toch wel trots op jou (zij het dan minder)? Hoe zit het met je moeder, liet/laat zij het wel aan je merken?
Vertel je hem trouwens ook wat je hier schrijft en leest? Wat vindt hij ervan?
Wat verdrietig dat je het gevoel hebt dat je vader niet trots op jou was. Is dat echt zo of denk jij dat? Leeft je moeder nog, kun je haar vragen? Weet je, het kan ook zijn dat je vader minder moeite had met zijn zoon te complimenteren dan zijn dochter, omdat het maatschappelijk gewoner is om jongens erkenning en waardering te tonen dan meisjes. Dat is aangetoond in onderzoek. Bij jongens reageren ouders vaak positief en prijzend op hoge cijfers bijvoorbeeld, terwijl ze bij meisjes er makkelijker overheen stappen en het zelfs afstraffen als hun dochter er trots over praat.
Waar kwam bij jou dat gevoel vandaan dat je vader minder trots was op jou dan op je broertje? En was hij toch wel trots op jou (zij het dan minder)? Hoe zit het met je moeder, liet/laat zij het wel aan je merken?
Ga in therapie!
vrijdag 13 augustus 2010 om 18:34
Zima, stikhitte dus in Moskou? En dan lekker aan de bietensoep Misschien kun je vanavond proberen een kleinere portie te eten en laat je gewoon iets op je bord liggen (of mik het in een plant). Blijf in elk geval van het brood af. In Hap slik weg staan nog meer adviezen voor restaurantgangers.
Ga in therapie!
vrijdag 13 augustus 2010 om 18:36
vrijdag 13 augustus 2010 om 18:42
Ik zit sinds gisteren een beetje in de snaaimodus helaas. Ik had chocola gekocht voor het bezoek, het bezoek had taart bij zich en ik heb dus een klein stukje taart op. En vandaag de chocola helemaal opgegeten. Ook een beetje chips lopen snaaien, een paar sultana's, nou ja, dat werk.
Ik ben wel een uur gaan fietsen (veel hellingen) maar had er eigenlijk helemaal geen zin in. Zou het hormonaal wezen? *kijkt hoopvol*
Ik heb ook weinig inspiratie om te koken. Ik heb verse tagliolini (of hoeheetut) in huis en suikererwten. Dat laatste is een experiment, geen idee wat ik ermee kan doen. Door de pasta?
Ik ben wel een uur gaan fietsen (veel hellingen) maar had er eigenlijk helemaal geen zin in. Zou het hormonaal wezen? *kijkt hoopvol*
Ik heb ook weinig inspiratie om te koken. Ik heb verse tagliolini (of hoeheetut) in huis en suikererwten. Dat laatste is een experiment, geen idee wat ik ermee kan doen. Door de pasta?
Ga in therapie!
vrijdag 13 augustus 2010 om 18:48
Capi Goed maar ook heftig dat er zoveel naar boven komt drijven.
Hadden we niet afgesproken om onze cyclus gelijk af te stellen?
Ik heb vanmorgen met kwark en muesli ontbeten,
Tussendoor een wasacracker
Lunch 2 boterhammen met 1 gebakken ei, reepje ontbijtspek en plakje kaas
TD 1 donut
Diner 1 of 2 broodjes shoarma.
Hadden we niet afgesproken om onze cyclus gelijk af te stellen?
Ik heb vanmorgen met kwark en muesli ontbeten,
Tussendoor een wasacracker
Lunch 2 boterhammen met 1 gebakken ei, reepje ontbijtspek en plakje kaas
TD 1 donut
Diner 1 of 2 broodjes shoarma.
