Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
vrijdag 9 juli 2010 om 15:06
Deel twee alweer, van ons inspirerende, bijna sektarische topic.
Hieronder de OP van het vorige topic, maar eerst.....
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
Hieronder de OP van het vorige topic, maar eerst.....
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
donderdag 12 augustus 2010 om 23:29
quote:Zima schreef op 12 augustus 2010 @ 23:22:
Mag ik dan een debiele vraag stellen, gewoon, omdat het mij fascineert: klets je dan met de Leo's, vlammetjes en zima's of gewoon je irl -naam?Weet je, als iemand op mijn vlammetje-hyves mij genoeg vertrouwt om met eigen naam te forummen, maak ik mij ook bekend hoor. Mijn naam dan. Dus wie wil zou kunnen speuren. Maar ik kan me daar ook niet zo heel erg druk om maken. Ik leid een oprecht leven en geloof niet dat er ernstige gevolgen zullen zijn als ik 'ontmaskerd' word.
Mag ik dan een debiele vraag stellen, gewoon, omdat het mij fascineert: klets je dan met de Leo's, vlammetjes en zima's of gewoon je irl -naam?Weet je, als iemand op mijn vlammetje-hyves mij genoeg vertrouwt om met eigen naam te forummen, maak ik mij ook bekend hoor. Mijn naam dan. Dus wie wil zou kunnen speuren. Maar ik kan me daar ook niet zo heel erg druk om maken. Ik leid een oprecht leven en geloof niet dat er ernstige gevolgen zullen zijn als ik 'ontmaskerd' word.
...
donderdag 12 augustus 2010 om 23:32
Zima, ik moet me dwingen om Lé's echte naam te gebruiken. Bij andere forummers die ik ken, loopt het regelmatig door elkaar, wat wel eens tot verwarring leidt
Ik had voor dit onderwerp een hyve opgericht (niet terug te vinden in de zoekmachine), maar daar is nog niet veel actie.
Zo'n besloten hyve kan handig zijn. Tegelijkertijd mis je dan nieuwe mensen die hier op het forum wel komen.
Ik had voor dit onderwerp een hyve opgericht (niet terug te vinden in de zoekmachine), maar daar is nog niet veel actie.
Zo'n besloten hyve kan handig zijn. Tegelijkertijd mis je dan nieuwe mensen die hier op het forum wel komen.
donderdag 12 augustus 2010 om 23:49
[quote]Bertrade schreef op 11 augustus 2010 @ 18:28:
[...]
Ja, klopt, het zijn maar richtlijnen. Maar kennelijk heb ik dat wel nodig. Ik zag bij iemand anders (weet even niet meer wie) dat die checker niet nuttig is en dat de richtlijnen duidelijk zijn, Nou ja, voor mij kennelijk niet. Misschien heeft dat ook te maken met hoe ik in elkaar zit. Ik kan niets met richtlijnen zoals 5 tot 7 boterhammen. Hoor je er dan 6 te eten? Wanneer 5 en wanneer 7? enz...
Volgens mij was ik dat .
Dit staat op de site van het voedinscentrum:
Datum: 21 juli 2010 Brood
In deze productgroep vallen alle soorten brood en varianten zoals knäckebröd, roggebrood, krentenbrood, mueslibrood en de ontbijtgranen, zoals muesli.
Brood en (ontbijt)granen zijn rijk aan koolhydraten, eiwit, vezels, B-vitamines en mineralen zoals ijzer. Bovendien bevat brood jodium. Deze producten leveren dus veel voedingsstoffen en in verhouding tot hun volume en gewicht weinig calorieën. Daarom vorme ruime porties de basis voor een gezonde voeding. Ze geven een voldaan gevoel na elke maaltijd. Daardoor verminderen ze de trek in energierijke hapjes tussen de maaltijden door. Zo helpen ze het gewicht gezond te houden. Er zijn veel verschillende broodsoorten, dat maakt het variëren makkelijker. Brood is niet alleen geschikt bij de drie hoofdmaaltijden, maar past ook prima tussendoor.
Aanbevolen hoeveelheid brood
De aanbevolen hoeveelheden geven aan hoeveel er gemiddeld per dag ongeveer gegeten zou moeten worden als basis voor een gezonde voeding. In het algemeen is er niets op tegen om wat meer brood te eten. De hoeveelheden zijn opgesteld voor verschillende leeftijdsgroepen. Per leeftijdsgroep gelden de kleinste hoeveelheden voor de vrouwen en de grootste voor de mannen.
19-50 jaar:
6-7 sneetjes
210-245 g
[...]
Ja, klopt, het zijn maar richtlijnen. Maar kennelijk heb ik dat wel nodig. Ik zag bij iemand anders (weet even niet meer wie) dat die checker niet nuttig is en dat de richtlijnen duidelijk zijn, Nou ja, voor mij kennelijk niet. Misschien heeft dat ook te maken met hoe ik in elkaar zit. Ik kan niets met richtlijnen zoals 5 tot 7 boterhammen. Hoor je er dan 6 te eten? Wanneer 5 en wanneer 7? enz...
Volgens mij was ik dat .
Dit staat op de site van het voedinscentrum:
Datum: 21 juli 2010 Brood
In deze productgroep vallen alle soorten brood en varianten zoals knäckebröd, roggebrood, krentenbrood, mueslibrood en de ontbijtgranen, zoals muesli.
Brood en (ontbijt)granen zijn rijk aan koolhydraten, eiwit, vezels, B-vitamines en mineralen zoals ijzer. Bovendien bevat brood jodium. Deze producten leveren dus veel voedingsstoffen en in verhouding tot hun volume en gewicht weinig calorieën. Daarom vorme ruime porties de basis voor een gezonde voeding. Ze geven een voldaan gevoel na elke maaltijd. Daardoor verminderen ze de trek in energierijke hapjes tussen de maaltijden door. Zo helpen ze het gewicht gezond te houden. Er zijn veel verschillende broodsoorten, dat maakt het variëren makkelijker. Brood is niet alleen geschikt bij de drie hoofdmaaltijden, maar past ook prima tussendoor.
Aanbevolen hoeveelheid brood
De aanbevolen hoeveelheden geven aan hoeveel er gemiddeld per dag ongeveer gegeten zou moeten worden als basis voor een gezonde voeding. In het algemeen is er niets op tegen om wat meer brood te eten. De hoeveelheden zijn opgesteld voor verschillende leeftijdsgroepen. Per leeftijdsgroep gelden de kleinste hoeveelheden voor de vrouwen en de grootste voor de mannen.
19-50 jaar:
6-7 sneetjes
210-245 g
donderdag 12 augustus 2010 om 23:56
quote:eleonora schreef op 12 augustus 2010 @ 23:06:
Waarom zou je niet van jezelf houden? Oprechte vraag hoor, geen strikvraag ook.
Alleen omdat je overgewicht hebt?
Of vind je je eigen karakter niet goed/prettig bijvoorbeeld?
Zijn er dingen die je aan jezelf wil veranderen in je karakter, even buiten het overeten? Er zijn wel dingen die anders zouden kunnen aan mijn karakter, maar over het algemeen vind ik dat wel goed zoals het is. Ik ken mijn eigen onhebbelijkheden, en ik weet dat er dingen (veel) beter kunnen, maar dat ben ik, zo ben ik en ik zou mezelf niet zijn als dat zou veranderen. Ik ben behoorlijk eigenwijs, maar tegelijkertijd te weinig assertief. Ik kan heel rechtlijnig en stijfkoppig zijn, maar ben aan de andere kant juist weer te makkelijk en te meegaand. Die extremen baal ik wel eens van, beide kanten op. Maar ik ben soms ook blij met mezelf die karaktereigenschappen omdat ik zo vasthoudend kan zijn bijvoorbeeld, en zo flexibel. Dat zijn dus twee kanten van de medaille, en ik geloof niet dat ik daardoor niet van mezelf houd. Ik ben er niet altijd blij mee, maar het hoort wel bij me, zo ben ik nu eenmaal.quote:Ik vind het moeilijk om je te overtuigen van het feit dat ik ook denk dat jij geweldig bent, net als je man dat vindt. Want je zegt dan 'dank je wel, wat lief van je, ik vind jou ook geweldig!' maar van binnen denk je misschien wel 'ja ja, het zál wel......'Ik kan me dat inderdaad niet voorstellen. Je schreef laatst al een keer zoiets, dat je me een geweldige forummer vindt (ik geloof niet dat dat je letterlijke woorden waren hoor, maar dat was wel de strekking), maar dat verbaast me dan echt heel erg. Ik heb het idee dat ik hier niet zo opval, dat ik niet van die humoristische, intelligente, rake, meelevende berichten schrijf als een groot aantal anderen. Ik schrijf dan wel, maar had, tot ik in dit topic en in het konijnenfototopic ging meeschrijven niet de illusie dat ook maar iemand zou weten wie ik ben. En ik kan me dan ook niet voorstellen dat iemand mij een leuk mens zou kunnen vinden. Ik vraag me dan af hoe je dat kunt beoordelen als ik niet eens opval? En dan zeker een forummer als jij, van wie ik al heel veel mooie, lieve en meelevende berichten heb gelezen, die dan ook zoiets liefs of moois tegen mij zegt. Daar moest ik laatst zelfs van janken (toen ik toch al in een jankbui was, maar toch, het raakte me diep).quote:Ik ga nu even iets zeggen wat je hopelijk niet verkeerd opvat maar als je man, die jij liefhebt, nou zegt dat hij je geweldig vindt, dan kun je hem toch geloven? Ik neem aan dat je hem vertrouwd? Hij zit niet achter je geld aan en je maten zijn niet die van Angelina Jolie. Maar hij houdt van je om wie je bent.
Dan kun je er toch ei-gen-lijk gerust van uitgaan dat jij ook heel erg leuk bent? Want anders zit jouw man er dus naast. Dan is hij niet goed bij zijn hoofd om van jou te gaan zitten houden. En dat vind jij niet want je houdt van je man en gelooft hem.Ik vind hem ook niet goed bij zijn hoofd dat hij zoveel van mij houdt. Ik ben er blij mee hoor, heel erg blij, maar ik snap er niks van. Ik kan me niet voorstellen waarom iemand zo gek op mij zou zijn. En nee, dat heeft niet alleen met mijn figuur te maken. Ik zeg dan ook vaak dat hij een slijmbal is als hij me een compliment geeft. Ik kan daar niet mee omgaan, omdat ik altijd het gevoel heb dat het niet echt is. Ik wéét dat hij stapelgek op me is, en dat hij die complimenten wel degelijk meent, maar ik kan het op de een of andere manier niet geloven, het wil er niet in.quote:En denk je dat dat beter gaat als je slanker bent? Dat je dan wél van jou kunt houden?
Dat weet ik niet. Mijn overgewicht maakt wel dat ik nog minder van mezelf houd, omdat ik een hekel heb aan die laag vet om me heen. Terwijl ik er toch echt zelf voor gezorgd heb dat die laag er kwam, en ik de afgelopen jaren niet echt mijn best heb gedaan om hem weg te krijgen. En aan de andere kant is die laag ook een buffer tussen mij en de buitenwereld. Net als het muurtje wat ik om mijn gedachten heb gebouwd heb ik een laag vet gekweekt zodat mensen niet te dicht bij kunnen komen. Het muurtje is al voor een heel groot deel naar beneden gehaald door Capilief, en daar kom ik zelf ook steeds vaker doorheen (bijvoorbeeld hier, waar ik wel mijn hart durf uit te storten), nu die laag aan de buitenkant nog.
Ik geloof echter niet dat mijn gedachten over mezelf alleen toe te schrijven zijn aan mijn overgewicht. Ik denk namelijk al heel lang zo, dus dat zal niet alleen van die kilo's afhangen. Die overtollige kilo's maken echter wel dat ik steeds een grotere afkeer van mijn lichaam krijg. En omdat ik er niets aan heb gedaan om het te voorkomen (en niets deed om het op te lossen) dus ook aan mezelf.
Het valt me trouwens op dat ik het in dit topic heel erg over 'ik' en 'mezelf' heb tegenover 'mijn lichaam', en nu zelfs tegenover 'mijn karakter'. Alsof mijn lichaam en mijn karakter geen onderdeel zijn van wie ik ben. Ik vraag me af wie die 'ik' dan is; zijn dat mijn gedachten, mijn gevoel?
Waarom zou je niet van jezelf houden? Oprechte vraag hoor, geen strikvraag ook.
Alleen omdat je overgewicht hebt?
Of vind je je eigen karakter niet goed/prettig bijvoorbeeld?
Zijn er dingen die je aan jezelf wil veranderen in je karakter, even buiten het overeten? Er zijn wel dingen die anders zouden kunnen aan mijn karakter, maar over het algemeen vind ik dat wel goed zoals het is. Ik ken mijn eigen onhebbelijkheden, en ik weet dat er dingen (veel) beter kunnen, maar dat ben ik, zo ben ik en ik zou mezelf niet zijn als dat zou veranderen. Ik ben behoorlijk eigenwijs, maar tegelijkertijd te weinig assertief. Ik kan heel rechtlijnig en stijfkoppig zijn, maar ben aan de andere kant juist weer te makkelijk en te meegaand. Die extremen baal ik wel eens van, beide kanten op. Maar ik ben soms ook blij met mezelf die karaktereigenschappen omdat ik zo vasthoudend kan zijn bijvoorbeeld, en zo flexibel. Dat zijn dus twee kanten van de medaille, en ik geloof niet dat ik daardoor niet van mezelf houd. Ik ben er niet altijd blij mee, maar het hoort wel bij me, zo ben ik nu eenmaal.quote:Ik vind het moeilijk om je te overtuigen van het feit dat ik ook denk dat jij geweldig bent, net als je man dat vindt. Want je zegt dan 'dank je wel, wat lief van je, ik vind jou ook geweldig!' maar van binnen denk je misschien wel 'ja ja, het zál wel......'Ik kan me dat inderdaad niet voorstellen. Je schreef laatst al een keer zoiets, dat je me een geweldige forummer vindt (ik geloof niet dat dat je letterlijke woorden waren hoor, maar dat was wel de strekking), maar dat verbaast me dan echt heel erg. Ik heb het idee dat ik hier niet zo opval, dat ik niet van die humoristische, intelligente, rake, meelevende berichten schrijf als een groot aantal anderen. Ik schrijf dan wel, maar had, tot ik in dit topic en in het konijnenfototopic ging meeschrijven niet de illusie dat ook maar iemand zou weten wie ik ben. En ik kan me dan ook niet voorstellen dat iemand mij een leuk mens zou kunnen vinden. Ik vraag me dan af hoe je dat kunt beoordelen als ik niet eens opval? En dan zeker een forummer als jij, van wie ik al heel veel mooie, lieve en meelevende berichten heb gelezen, die dan ook zoiets liefs of moois tegen mij zegt. Daar moest ik laatst zelfs van janken (toen ik toch al in een jankbui was, maar toch, het raakte me diep).quote:Ik ga nu even iets zeggen wat je hopelijk niet verkeerd opvat maar als je man, die jij liefhebt, nou zegt dat hij je geweldig vindt, dan kun je hem toch geloven? Ik neem aan dat je hem vertrouwd? Hij zit niet achter je geld aan en je maten zijn niet die van Angelina Jolie. Maar hij houdt van je om wie je bent.
Dan kun je er toch ei-gen-lijk gerust van uitgaan dat jij ook heel erg leuk bent? Want anders zit jouw man er dus naast. Dan is hij niet goed bij zijn hoofd om van jou te gaan zitten houden. En dat vind jij niet want je houdt van je man en gelooft hem.Ik vind hem ook niet goed bij zijn hoofd dat hij zoveel van mij houdt. Ik ben er blij mee hoor, heel erg blij, maar ik snap er niks van. Ik kan me niet voorstellen waarom iemand zo gek op mij zou zijn. En nee, dat heeft niet alleen met mijn figuur te maken. Ik zeg dan ook vaak dat hij een slijmbal is als hij me een compliment geeft. Ik kan daar niet mee omgaan, omdat ik altijd het gevoel heb dat het niet echt is. Ik wéét dat hij stapelgek op me is, en dat hij die complimenten wel degelijk meent, maar ik kan het op de een of andere manier niet geloven, het wil er niet in.quote:En denk je dat dat beter gaat als je slanker bent? Dat je dan wél van jou kunt houden?
Dat weet ik niet. Mijn overgewicht maakt wel dat ik nog minder van mezelf houd, omdat ik een hekel heb aan die laag vet om me heen. Terwijl ik er toch echt zelf voor gezorgd heb dat die laag er kwam, en ik de afgelopen jaren niet echt mijn best heb gedaan om hem weg te krijgen. En aan de andere kant is die laag ook een buffer tussen mij en de buitenwereld. Net als het muurtje wat ik om mijn gedachten heb gebouwd heb ik een laag vet gekweekt zodat mensen niet te dicht bij kunnen komen. Het muurtje is al voor een heel groot deel naar beneden gehaald door Capilief, en daar kom ik zelf ook steeds vaker doorheen (bijvoorbeeld hier, waar ik wel mijn hart durf uit te storten), nu die laag aan de buitenkant nog.
Ik geloof echter niet dat mijn gedachten over mezelf alleen toe te schrijven zijn aan mijn overgewicht. Ik denk namelijk al heel lang zo, dus dat zal niet alleen van die kilo's afhangen. Die overtollige kilo's maken echter wel dat ik steeds een grotere afkeer van mijn lichaam krijg. En omdat ik er niets aan heb gedaan om het te voorkomen (en niets deed om het op te lossen) dus ook aan mezelf.
Het valt me trouwens op dat ik het in dit topic heel erg over 'ik' en 'mezelf' heb tegenover 'mijn lichaam', en nu zelfs tegenover 'mijn karakter'. Alsof mijn lichaam en mijn karakter geen onderdeel zijn van wie ik ben. Ik vraag me af wie die 'ik' dan is; zijn dat mijn gedachten, mijn gevoel?
vrijdag 13 augustus 2010 om 06:30
vrijdag 13 augustus 2010 om 06:38
quote:hanke321 schreef op 12 augustus 2010 @ 19:51:
Vandaag te horen gekregen van een vriendin dat ze me zo liefdevol vindt en dat dat eigenlijk best bijzonder is met zo´n kille achtergrond. Er zijn wat koembahya´s overheen gegaan en kopjes kruidenthee. Al met al heel gezellig.Mooi! Dat is ook heel bijzonder, Hanke.
Vandaag te horen gekregen van een vriendin dat ze me zo liefdevol vindt en dat dat eigenlijk best bijzonder is met zo´n kille achtergrond. Er zijn wat koembahya´s overheen gegaan en kopjes kruidenthee. Al met al heel gezellig.Mooi! Dat is ook heel bijzonder, Hanke.
Ga in therapie!
vrijdag 13 augustus 2010 om 06:44
quote:Bertrade schreef op 12 augustus 2010 @ 19:45:
Ik wil geen vuilnisbak meer zijn. Ik wil niet te veel en niet te weinig eten maar een normale hoeveelheid. Ik snap dat calorietellen geen oplossing is, maar het kan mij waarschijnlijk wel helpen om er weer een normaal patroon in te krijgen.
Wow, Bertrade, wat een eye-opener. Dit is waar dit topic om gaat, dat je je dit soort dingen over jezelf realiseert. Van onbewust (jezelf als vuilnisbak gebruiken, jezelf geen goed eten waard vinden) naar bewust eten (goed voor jezelf zorgen, jezelf met liefde voeden).
Wel betekenisvol dat je anderen het blijkbaar wel waard vindt om moeite voor te doen. Dat kun je misschien als graadmeter gebruiken: wat zou ik nu klaarmaken als ik voor nog iemand moest koken?
Ik wil geen vuilnisbak meer zijn. Ik wil niet te veel en niet te weinig eten maar een normale hoeveelheid. Ik snap dat calorietellen geen oplossing is, maar het kan mij waarschijnlijk wel helpen om er weer een normaal patroon in te krijgen.
Wow, Bertrade, wat een eye-opener. Dit is waar dit topic om gaat, dat je je dit soort dingen over jezelf realiseert. Van onbewust (jezelf als vuilnisbak gebruiken, jezelf geen goed eten waard vinden) naar bewust eten (goed voor jezelf zorgen, jezelf met liefde voeden).
Wel betekenisvol dat je anderen het blijkbaar wel waard vindt om moeite voor te doen. Dat kun je misschien als graadmeter gebruiken: wat zou ik nu klaarmaken als ik voor nog iemand moest koken?
Ga in therapie!
vrijdag 13 augustus 2010 om 06:59
Enemdé, leven is ook eng hoor. Een van de engste dingen die er zijn Serieus, het is veel makkelijker om manieren te zoeken om eronderuit te komen, niet in de zin van doodgaan maar wel van figuurlijk het leven niet onder ogen te komen, je ervoor verstoppen als het ware. Vluchten uit de werkelijkheid, hoeveel mensen doen dat niet (door eten, drinken of ander ongezond gedrag)? Misschien zijn het de "larger than life"-problemen wat jou er lange tijd van heeft weerhouden echt te leven, en vind je het moeilijk die nu los te laten.
Echt, mooi, goed, fijn, intens leven is niet makkelijk, het is een grote uitdaging. En heel erg eng. Ik heb altijd geloofd dat écht leven gepaard gaat met het nemen van drempels, uitdagingen aangaan, mezelf prikkelen om dingen te doen die ik éigenlijk niet durf. Als ik dat niet doe, heb ik het gevoel dat het leven aan me voorbijgaat. Tegelijkertijd komt het ook bij vlagen ontzettend op me af en denk ik: trek ik dit wel? Moet ik dit tot mijn dood blijven doen? Ja dus, dat is nu net de pest van leven .
Echt, mooi, goed, fijn, intens leven is niet makkelijk, het is een grote uitdaging. En heel erg eng. Ik heb altijd geloofd dat écht leven gepaard gaat met het nemen van drempels, uitdagingen aangaan, mezelf prikkelen om dingen te doen die ik éigenlijk niet durf. Als ik dat niet doe, heb ik het gevoel dat het leven aan me voorbijgaat. Tegelijkertijd komt het ook bij vlagen ontzettend op me af en denk ik: trek ik dit wel? Moet ik dit tot mijn dood blijven doen? Ja dus, dat is nu net de pest van leven .
Ga in therapie!
vrijdag 13 augustus 2010 om 07:14
quote:El_lebel schreef op 12 augustus 2010 @ 21:00:
Dubio: wat doe jij leuke dingen met je kinderen zeg! Ik had gewild dat mijn moeder zoveel initiatief toonde vroeger (mijn moe is heel lief hoor dames, geen complex hier), klinkt erg gezellig!
Dank je! En dan te weten dat ik 's avonds toen ik bij de pyjamaparty van dochter 1 aankwam dacht: wat hebben ze dát leuk georganiseerd, waarom doe ik nou nooit zoiets? Ze waren verse ravioli aan het maken voor de meiden, hadden de tafel mooi gedekt, menukaarten gemaakt, hartstikke leuk. Bij terugkomst hadden ze allemaal sepiafotootjes meegekregen van het hele als mevrouwen-met-hoge-hakken-en-lippenstift verklede gezelschap. Terwijl ik mijn foto's niet eens van mijn camera meer op mijn pc weet te krijgen (kabel kwijt ) en het uitprinten van foto's voor mij een zeldzame gebeurtenis is.
Terwijl ik tussen de middag zelf eigenlijk iets vergelijkbaars leuks had gedaan, gewoon spontaan (en we hadden zelfs ook een menukaart ) Idioot dat ik mezelf dan toch te kort voel schieten, toch? Ik vergelijk mezelf graag met de leukste aspecten van andere mensen. Tja, tel die bij elkaar op en dan krijg je een supermens die niet bestaat. Maar nee, zó zou ik willen zijn hoor.
Dus weer even een reality check, ik bén dus gewoon een leuke moeder. Het is goed zo
Ben ik de enige die toch ook wel erg hoopt naast een gezond lijf ook een beetje een slanker lijf te krijgen.. ? Ik merk dat ik daar een beetje teveel over nadenk de laatste dagen. Ik ga nu natuurlijk niet schokkend slank zijn in één week, dus als ik ga zitten wachten duurt het nogal lang
Super dat je je snack- en snoepaanval zo goed hebt doorstaan! En genoten van de tuccies zelfs Natuurlijk wil je ook graag een slank lijf, dat willen de meesten van ons (en de meesten over het algemeen). Niet alleen is het fijn om aan de maatschappelijke norm te doen - ook al wijzen we die natuurlijk categorisch af - maar een slank lijf voelt gewoon ook prettiger. Ik ben ook echt heel blij dat ik afgevallen ben en weer een gezond gewicht heb en blij naar mijn lichaam kan kijken.
Wat ik deed/doe, ik me voorstellen dat er in het lichaam dat ik heb een ander lichaam verscholen zit. Mijn potentiële lichaam zogezegd, het lijf dat ik heb als ik een gezond gewicht heb (wat ik nu dus inmiddels weer heb). Als ik in de spiegel keek en niet blij was met wat ik zag, dan hield ik mezelf dat voor. "Ik leef nu gezond dus dat gezonde lichaam komt vanzelf te voorschijn." Dat idee helpt me met positieve ogen naar mezelf te kijken, ook op dagen dat ik niet echt blij ben met wat ik zie. Je zelfbeeld zit gelukkig voor een groot deel tussen je oren en daarmee kun je het ook beïnvloeden door je gedachten aan te passen.
Dubio: wat doe jij leuke dingen met je kinderen zeg! Ik had gewild dat mijn moeder zoveel initiatief toonde vroeger (mijn moe is heel lief hoor dames, geen complex hier), klinkt erg gezellig!
Dank je! En dan te weten dat ik 's avonds toen ik bij de pyjamaparty van dochter 1 aankwam dacht: wat hebben ze dát leuk georganiseerd, waarom doe ik nou nooit zoiets? Ze waren verse ravioli aan het maken voor de meiden, hadden de tafel mooi gedekt, menukaarten gemaakt, hartstikke leuk. Bij terugkomst hadden ze allemaal sepiafotootjes meegekregen van het hele als mevrouwen-met-hoge-hakken-en-lippenstift verklede gezelschap. Terwijl ik mijn foto's niet eens van mijn camera meer op mijn pc weet te krijgen (kabel kwijt ) en het uitprinten van foto's voor mij een zeldzame gebeurtenis is.
Terwijl ik tussen de middag zelf eigenlijk iets vergelijkbaars leuks had gedaan, gewoon spontaan (en we hadden zelfs ook een menukaart ) Idioot dat ik mezelf dan toch te kort voel schieten, toch? Ik vergelijk mezelf graag met de leukste aspecten van andere mensen. Tja, tel die bij elkaar op en dan krijg je een supermens die niet bestaat. Maar nee, zó zou ik willen zijn hoor.
Dus weer even een reality check, ik bén dus gewoon een leuke moeder. Het is goed zo
Ben ik de enige die toch ook wel erg hoopt naast een gezond lijf ook een beetje een slanker lijf te krijgen.. ? Ik merk dat ik daar een beetje teveel over nadenk de laatste dagen. Ik ga nu natuurlijk niet schokkend slank zijn in één week, dus als ik ga zitten wachten duurt het nogal lang
Super dat je je snack- en snoepaanval zo goed hebt doorstaan! En genoten van de tuccies zelfs Natuurlijk wil je ook graag een slank lijf, dat willen de meesten van ons (en de meesten over het algemeen). Niet alleen is het fijn om aan de maatschappelijke norm te doen - ook al wijzen we die natuurlijk categorisch af - maar een slank lijf voelt gewoon ook prettiger. Ik ben ook echt heel blij dat ik afgevallen ben en weer een gezond gewicht heb en blij naar mijn lichaam kan kijken.
Wat ik deed/doe, ik me voorstellen dat er in het lichaam dat ik heb een ander lichaam verscholen zit. Mijn potentiële lichaam zogezegd, het lijf dat ik heb als ik een gezond gewicht heb (wat ik nu dus inmiddels weer heb). Als ik in de spiegel keek en niet blij was met wat ik zag, dan hield ik mezelf dat voor. "Ik leef nu gezond dus dat gezonde lichaam komt vanzelf te voorschijn." Dat idee helpt me met positieve ogen naar mezelf te kijken, ook op dagen dat ik niet echt blij ben met wat ik zie. Je zelfbeeld zit gelukkig voor een groot deel tussen je oren en daarmee kun je het ook beïnvloeden door je gedachten aan te passen.
Ga in therapie!
vrijdag 13 augustus 2010 om 07:22
Vlam, goed dat je het gisteren bij één wijntje hebt gehouden! Je beseft wel dat wijn bij het eten een gewoonte is hè, niets meer en niets minder dan dat. Water kan ook gewoon, en daar kun je ook een gewoonte van maken. Een alcoholische drank bij het eten drinken voor de smaak is niet nódig. Wel lekker maar het hoeft niet de regel te zijn. Waarschijnlijk geniet je er veel meer van als het de uitzondering is (in de zin van niet elke dag).
Ga in therapie!
vrijdag 13 augustus 2010 om 07:25
vrijdag 13 augustus 2010 om 07:30
quote:Capibara schreef op 12 augustus 2010 @ 21:45:
[...]
Trouwens... hoe gek het misschien ook klinkt; ik merk al wel dat ik afgevallen ben! Ik kan het zelf bijna niet geloven, vooral niet omdat ik nog geen twee weken geleden begonnen ben met gezond eten, maar ik kan mijn broek nu al uitdoen zonder mijn knoop open te maken! Wow, Capi, en dat al na nog geen 2 weken Heb er wel erg in dat de weegschaal ook demotiverend kan zijn als er niet genoeg af blijkt te zijn naar je zin. De broek zegt eigenlijk alles wat je hoeft te weten
[...]
Trouwens... hoe gek het misschien ook klinkt; ik merk al wel dat ik afgevallen ben! Ik kan het zelf bijna niet geloven, vooral niet omdat ik nog geen twee weken geleden begonnen ben met gezond eten, maar ik kan mijn broek nu al uitdoen zonder mijn knoop open te maken! Wow, Capi, en dat al na nog geen 2 weken Heb er wel erg in dat de weegschaal ook demotiverend kan zijn als er niet genoeg af blijkt te zijn naar je zin. De broek zegt eigenlijk alles wat je hoeft te weten
Ga in therapie!
vrijdag 13 augustus 2010 om 07:46
[quote]Zo'n geweldig mens ben ik namelijk echt niet.
Hoop niet dat ik nu arrogant over kom.[unquote]
Enemdé, kun je me zeggen hoe zo'n negatieve opmerking over jezelf arrogant zou kunnen worden opgevat?
[quote]Ik denk het niet. Hoe doe je dat dan en waarom is dat goed? Soms kan ik er wel verdrietig om zijn, maar dan ben ik bang (moet huilen nu) dat ik me dan als een slachtoffer gedraag. Ik heb heel veel last van nachtmerries en met regelmaat 'schrikreacties', dus ik denk dat er onbewust nog heel veel zit.
Tijd nemen om te 'zijn'. Mogen...durven...weet je lieve Hanke ik heb geen flauw idee hoe dat bij mij zit.[unquote]
Misschien kun je beginnen met te voelen wat je voelt. Het gevoel gewoon toe te laten en niet meteen een oordeel erover vellen, waardoor je een ander gevoel krijgt (je bent verdrietig --> je wordt bang). Daarmee verhul je je eigenlijke gevoel en dat gevoel heb je niet voor niets. Als je het gevoel toelaat, kun je het ook eens rustig van alle kanten bekijken en je afvragen waar het vandaan komt en wat het voor je doet. Welke functie zou dat gevoel kunnen hebben? Alle gevoelens hebben namelijk een functie: zo vraagt verdriet om troost. Als je beseft wat je nodig hebt als je je zo voelt, is het ook makkelijker om aan je behoefte (bv. aan troost) te voldoen.
Het gaat daarbij ook weer om bewustwording, er is dus wel een link met dit topic. Als je jezelf troost met eten, sla je die stap immers over. Je kan jezelf ook op andere manieren (laten) troosten die veel gezonder zijn dan met eten. Eerst moet je stilstaan bij je gevoel.
Over het slachtoffergevoel, ik weet niet wat je is overkomen maar is het mogelijk dat je ook een slachtoffer bént? En zo ja, hoe erg is dat? Bepaalt dat wie en hoe jij bent als persoon, of kun je ook slachtoffer zijn van bepaalde gebeurtenissen zonder dat je in het algemeen als slachtoffer in het leven staat? Het slachtoffer kampt met een imageprobleem, maar soms is het juist goed om voor jezelf te erkennen dat je slachtoffer was - en dus niet (mede)schuldig aan wat er gebeurd is. Het kan je toestaan jezelf te vergeven. Het bepaalt niet hoe jij bent, maar wel wat jouw rol was in een bepaalde gebeurtenis.
Als je schrijft over schrikreacties en nachtmerries, denk ik, je zal toch geen PTSS hebben? Misschien kun je eens googlen op de symptomen om te zien of je daarin iets herkent?
Hoop niet dat ik nu arrogant over kom.[unquote]
Enemdé, kun je me zeggen hoe zo'n negatieve opmerking over jezelf arrogant zou kunnen worden opgevat?
[quote]Ik denk het niet. Hoe doe je dat dan en waarom is dat goed? Soms kan ik er wel verdrietig om zijn, maar dan ben ik bang (moet huilen nu) dat ik me dan als een slachtoffer gedraag. Ik heb heel veel last van nachtmerries en met regelmaat 'schrikreacties', dus ik denk dat er onbewust nog heel veel zit.
Tijd nemen om te 'zijn'. Mogen...durven...weet je lieve Hanke ik heb geen flauw idee hoe dat bij mij zit.[unquote]
Misschien kun je beginnen met te voelen wat je voelt. Het gevoel gewoon toe te laten en niet meteen een oordeel erover vellen, waardoor je een ander gevoel krijgt (je bent verdrietig --> je wordt bang). Daarmee verhul je je eigenlijke gevoel en dat gevoel heb je niet voor niets. Als je het gevoel toelaat, kun je het ook eens rustig van alle kanten bekijken en je afvragen waar het vandaan komt en wat het voor je doet. Welke functie zou dat gevoel kunnen hebben? Alle gevoelens hebben namelijk een functie: zo vraagt verdriet om troost. Als je beseft wat je nodig hebt als je je zo voelt, is het ook makkelijker om aan je behoefte (bv. aan troost) te voldoen.
Het gaat daarbij ook weer om bewustwording, er is dus wel een link met dit topic. Als je jezelf troost met eten, sla je die stap immers over. Je kan jezelf ook op andere manieren (laten) troosten die veel gezonder zijn dan met eten. Eerst moet je stilstaan bij je gevoel.
Over het slachtoffergevoel, ik weet niet wat je is overkomen maar is het mogelijk dat je ook een slachtoffer bént? En zo ja, hoe erg is dat? Bepaalt dat wie en hoe jij bent als persoon, of kun je ook slachtoffer zijn van bepaalde gebeurtenissen zonder dat je in het algemeen als slachtoffer in het leven staat? Het slachtoffer kampt met een imageprobleem, maar soms is het juist goed om voor jezelf te erkennen dat je slachtoffer was - en dus niet (mede)schuldig aan wat er gebeurd is. Het kan je toestaan jezelf te vergeven. Het bepaalt niet hoe jij bent, maar wel wat jouw rol was in een bepaalde gebeurtenis.
Als je schrijft over schrikreacties en nachtmerries, denk ik, je zal toch geen PTSS hebben? Misschien kun je eens googlen op de symptomen om te zien of je daarin iets herkent?
Ga in therapie!
vrijdag 13 augustus 2010 om 08:20
vrijdag 13 augustus 2010 om 09:28
quote:Zima schreef op 12 augustus 2010 @ 23:18:
Voel jij je dan nooit kwetsbaar Leo? Ik baalde na dat gedoe van gisteren wel heel erg. Ik schrijf hier heel open, vast herkenbaar voor mijn omgeving mee, omdat ik dit een veilige omgeving vind. Dat jij gisteren daarom de deksel op je neus kreeg, daar moest ik echt even om slikken.
Juist omdat ik me hier kwetsbaar opstel, ben ik hier meer herkenbaar, omdat dat bij me hoort en het onderdeel is van wat ik met meeschrijven wil bereiken. Aan de andere kant heb ik juist bij dit topic zoiets: als iemand mij hier herkent so be it. Ik ben trots dat ik al zover ben gekomen en zoveel inzichtennin mijzelf heb gekregen.
Nee, eigenlijk niet.
Ten onrechte waarschijnlijk maar ik zit al sinds 1995 op internet en tot nu toe zonder rampen.
Ik vond helemaal niet dat ik de deksel op mijn neus kreeg eergisteren. De reacties die ik kreeg waren zo grotesk en overduidelijk door een hysterische, verongelijkte sukkel gepost, dat kan mij nou echt niet raken. Ze zal wel bezopen zijn geweest of zo. De enige die zich belachelijk maakte was zij, dat zag je ook wel aan de reacties van anderen, TO wilde een punt maken maar kreeg slechts hoon. Ik was de winnaar, zij de verliezer.
Daarbij, ik ga me niet schamen voor wie ik ben en ook niet voor wát ik ben (dik). Ik vind mezelf een prima mens, ken mijn eigen tekortkomingen en kan daar prima mee leven. Ik ben open, dat klopt en misschien moet dat niet maar dan moet ik stoppen met forummen want anders dan dit kan ik niet zijn.
Voel jij je dan nooit kwetsbaar Leo? Ik baalde na dat gedoe van gisteren wel heel erg. Ik schrijf hier heel open, vast herkenbaar voor mijn omgeving mee, omdat ik dit een veilige omgeving vind. Dat jij gisteren daarom de deksel op je neus kreeg, daar moest ik echt even om slikken.
Juist omdat ik me hier kwetsbaar opstel, ben ik hier meer herkenbaar, omdat dat bij me hoort en het onderdeel is van wat ik met meeschrijven wil bereiken. Aan de andere kant heb ik juist bij dit topic zoiets: als iemand mij hier herkent so be it. Ik ben trots dat ik al zover ben gekomen en zoveel inzichtennin mijzelf heb gekregen.
Nee, eigenlijk niet.
Ten onrechte waarschijnlijk maar ik zit al sinds 1995 op internet en tot nu toe zonder rampen.
Ik vond helemaal niet dat ik de deksel op mijn neus kreeg eergisteren. De reacties die ik kreeg waren zo grotesk en overduidelijk door een hysterische, verongelijkte sukkel gepost, dat kan mij nou echt niet raken. Ze zal wel bezopen zijn geweest of zo. De enige die zich belachelijk maakte was zij, dat zag je ook wel aan de reacties van anderen, TO wilde een punt maken maar kreeg slechts hoon. Ik was de winnaar, zij de verliezer.
Daarbij, ik ga me niet schamen voor wie ik ben en ook niet voor wát ik ben (dik). Ik vind mezelf een prima mens, ken mijn eigen tekortkomingen en kan daar prima mee leven. Ik ben open, dat klopt en misschien moet dat niet maar dan moet ik stoppen met forummen want anders dan dit kan ik niet zijn.
vrijdag 13 augustus 2010 om 09:35
Ok Dú, bel me maar, ik ben thuis maar echt hoor, het gaat prima met mij. Tuurlijk moest ik slikken toen ik het las maar ik heb mezelf meteen voorgehouden dat ik het niet persoonlijk op moest vatten. Niet iedereen kan lachen om zichzelf, niet iedereen is even slim, niet iedereen is even bezig met kijken naar de eigen rol in het geheel en ik trof iemand die dat allemaal niet kan en die dus op een hele anale manier van zich af ging trappen, als een kind. Dat vind ik dan eerder zielig en meelijwekkend dan iets anders. Je zult zo'n karakter hebben, moet er niet aan denken.
vrijdag 13 augustus 2010 om 10:05
quote:Capibara schreef op 12 augustus 2010 @ 23:56:
[...]
Er zijn wel dingen die anders zouden kunnen aan mijn karakter, maar over het algemeen vind ik dat wel goed zoals het is. Ik ken mijn eigen onhebbelijkheden, en ik weet dat er dingen (veel) beter kunnen, maar dat ben ik, zo ben ik en ik zou mezelf niet zijn als dat zou veranderen. Ik ben behoorlijk eigenwijs, maar tegelijkertijd te weinig assertief. Ik kan heel rechtlijnig en stijfkoppig zijn, maar ben aan de andere kant juist weer te makkelijk en te meegaand. Die extremen baal ik wel eens van, beide kanten op. Maar ik ben soms ook blij met mezelf die karaktereigenschappen omdat ik zo vasthoudend kan zijn bijvoorbeeld, en zo flexibel. Dat zijn dus twee kanten van de medaille, en ik geloof niet dat ik daardoor niet van mezelf houd. Ik ben er niet altijd blij mee, maar het hoort wel bij me, zo ben ik nu eenmaal.
[...]
Ik kan me dat inderdaad niet voorstellen. Je schreef laatst al een keer zoiets, dat je me een geweldige forummer vindt (ik geloof niet dat dat je letterlijke woorden waren hoor, maar dat was wel de strekking), maar dat verbaast me dan echt heel erg. Ik heb het idee dat ik hier niet zo opval, dat ik niet van die humoristische, intelligente, rake, meelevende berichten schrijf als een groot aantal anderen. Ik schrijf dan wel, maar had, tot ik in dit topic en in het konijnenfototopic ging meeschrijven niet de illusie dat ook maar iemand zou weten wie ik ben. En ik kan me dan ook niet voorstellen dat iemand mij een leuk mens zou kunnen vinden. Ik vraag me dan af hoe je dat kunt beoordelen als ik niet eens opval? En dan zeker een forummer als jij, van wie ik al heel veel mooie, lieve en meelevende berichten heb gelezen, die dan ook zoiets liefs of moois tegen mij zegt. Daar moest ik laatst zelfs van janken (toen ik toch al in een jankbui was, maar toch, het raakte me diep).
[...]
Ik vind hem ook niet goed bij zijn hoofd dat hij zoveel van mij houdt. Ik ben er blij mee hoor, heel erg blij, maar ik snap er niks van. Ik kan me niet voorstellen waarom iemand zo gek op mij zou zijn. En nee, dat heeft niet alleen met mijn figuur te maken. Ik zeg dan ook vaak dat hij een slijmbal is als hij me een compliment geeft. Ik kan daar niet mee omgaan, omdat ik altijd het gevoel heb dat het niet echt is. Ik wéét dat hij stapelgek op me is, en dat hij die complimenten wel degelijk meent, maar ik kan het op de een of andere manier niet geloven, het wil er niet in.
[...]
Dat weet ik niet. Mijn overgewicht maakt wel dat ik nog minder van mezelf houd, omdat ik een hekel heb aan die laag vet om me heen. Terwijl ik er toch echt zelf voor gezorgd heb dat die laag er kwam, en ik de afgelopen jaren niet echt mijn best heb gedaan om hem weg te krijgen. En aan de andere kant is die laag ook een buffer tussen mij en de buitenwereld. Net als het muurtje wat ik om mijn gedachten heb gebouwd heb ik een laag vet gekweekt zodat mensen niet te dicht bij kunnen komen. Het muurtje is al voor een heel groot deel naar beneden gehaald door Capilief, en daar kom ik zelf ook steeds vaker doorheen (bijvoorbeeld hier, waar ik wel mijn hart durf uit te storten), nu die laag aan de buitenkant nog.
Ik geloof echter niet dat mijn gedachten over mezelf alleen toe te schrijven zijn aan mijn overgewicht. Ik denk namelijk al heel lang zo, dus dat zal niet alleen van die kilo's afhangen. Die overtollige kilo's maken echter wel dat ik steeds een grotere afkeer van mijn lichaam krijg. En omdat ik er niets aan heb gedaan om het te voorkomen (en niets deed om het op te lossen) dus ook aan mezelf.
Het valt me trouwens op dat ik het in dit topic heel erg over 'ik' en 'mezelf' heb tegenover 'mijn lichaam', en nu zelfs tegenover 'mijn karakter'. Alsof mijn lichaam en mijn karakter geen onderdeel zijn van wie ik ben. Ik vraag me af wie die 'ik' dan is; zijn dat mijn gedachten, mijn gevoel?
Ik schrijf even hieronder verder, anders wordt het een brij.....
Je bent inderdaad zoals je bent. Mooie beschrijving overigens. Compleet. En zo kom je dus ook op me over, als een compleet mens met alles er op en er aan.
Het is een misvatting dat alleen mensen met een grote tetter of de beste oneliners opvallen. Al moet ik zeggen dat ik dan natuurlijk voor mezelf spreek.
Voor mij is dat dus sowieso al niet zo. Ik hou van mensen, ik wil er graag een heleboel kennen, omdat ze zo leuk/voorspelbaar/grappig/lief zijn. Onaardige mensen, zelfs hele slimme maar niet gezellig, vriendelijk of warm, daar heb ik niks mee. Kun je nog zo goed kunnen vertellen wat je wil zeggen en dat het liefst op een zo hoog mogelijke toon, op mij maakt dat geen indruk, met een grote smoel heb ik niks, die heb ik zelf wel als het nodig is.
Voor mij vallen fijne/consequente/warme/bijzondere/grappige maar voorál lieve en aardige mensen op.
Voor mij ben jij er zo een. Ik lees je al lang, want je forumt ook al een tijd en je bent me nog nooit negatief maar alleen maar positief opgevallen. Dat mag jij niet bijzonder vinden, anderen, waaronder ik, vinden dat opvallend en daarom onthoud ik jou en forum ik graag met je.
Mag jij natuurlijk je vraagtekens bij zetten, ik adviseer je om dat niet te doen. Het ís zo, voor mij. Waarom zou ik liegen? Wat zou ik daarbij winnen?
Ik kan me ook nooit zo voorstellen dat mensen mij eventueel zo enig vinden trouwens hoor. Dat zal wel mensen eigen zijn. Het mág ook niet natuurlijk van de calvinisten hier, jezelf leuk vinden. Maar ik vind mezelf eigenlijk dus toch erg leuk. Ik lach ook heel vaak om mezelf. Om mijn eigen grappen. Dat schijnt een hele slechte karaktereigenschap te zijn, dat zal best, toch kan ik mijn eigen humor erg waarderen.
Je konijnenfoto's in het eerste 'tetter hier over je dier' topic zijn legendarisch. Zoals jij het hebt in de tuin, zo wil ik het ook graag. Als ik weer eens geld heb gaan wij ook een konijnenwalhalla bouwen.
Ik vind je dus behoorlijk indrukwekkend, dat is de bootom line eigenlijk.
Ik wil je niet kwetsen Capibara maar wat je over je man zegt vind ik schokkend. Meen ik. Vind ik erg om te lezen. Dat je hem zelfs een 'slijmbal' noemt als hij je een compliment geeft. Dat moet pijn doen als je dat zegt. Bij hem.
Heus, ik begrijp waar het vandaan komt maar ga hier iets mee doen. Zeg dat niet meer, dat van die slijmbal. Bedank hem er voor als hij het doet. Het is fijn om een compliment te geven, het doet zeer als je niet geloofd wordt. Ook hij heeft geen reden om tegen je te liegen.
Zijn belang ligt 'm vooral in het leuk hebben met jou. Het is niet leuk om te horen dat je niet serieus genomen wordt als je iets liefs tegen je geliefde zegt. Op een gegeven moment zijn de complimenten op lijkt me, omdat de reactie er op negatief is.
Zou je dat willen proberen? Hem bedanken in laats van het te bagatelliseren?
Je bestaat uit drie onderdelen Capi, althans, dat ben ik van mening. De meeste mensen die ik er over spreek herkennen dat. Het is jij, jezelf en jou. Je bestaat uit degene die de beslissingen neemt (je ratio), degene die er met je over in discussie gaat (je geweten) en uit iemand die aangeeft hoe je je daarbij voelt (je emotie). Jullie liggen bij jou misschien een heel eind uit elkaar qua opvattingen. Dat herken ik.
Ik kan niet zeggen dat ik kan bogen op een enorme ervaring in therapie en zo. Ik heb een paar keer therapie gehad maar die was gericht op andere zaken (het was meestal hulp na suïcide). Er zijn hier vast anderen die je meer kunnen vertellen over hoe je kunt werken aan meer eenheid in je hoofd en hoe je beter kunt samenwerken met elkaar als persoon.
Klinkt schizofreen, is het niet.
Laat je me weten wat je denkt van wat ik schrijf?
Nogmaals, het laatste wat ik wil is je pijn doen.
[...]
Er zijn wel dingen die anders zouden kunnen aan mijn karakter, maar over het algemeen vind ik dat wel goed zoals het is. Ik ken mijn eigen onhebbelijkheden, en ik weet dat er dingen (veel) beter kunnen, maar dat ben ik, zo ben ik en ik zou mezelf niet zijn als dat zou veranderen. Ik ben behoorlijk eigenwijs, maar tegelijkertijd te weinig assertief. Ik kan heel rechtlijnig en stijfkoppig zijn, maar ben aan de andere kant juist weer te makkelijk en te meegaand. Die extremen baal ik wel eens van, beide kanten op. Maar ik ben soms ook blij met mezelf die karaktereigenschappen omdat ik zo vasthoudend kan zijn bijvoorbeeld, en zo flexibel. Dat zijn dus twee kanten van de medaille, en ik geloof niet dat ik daardoor niet van mezelf houd. Ik ben er niet altijd blij mee, maar het hoort wel bij me, zo ben ik nu eenmaal.
[...]
Ik kan me dat inderdaad niet voorstellen. Je schreef laatst al een keer zoiets, dat je me een geweldige forummer vindt (ik geloof niet dat dat je letterlijke woorden waren hoor, maar dat was wel de strekking), maar dat verbaast me dan echt heel erg. Ik heb het idee dat ik hier niet zo opval, dat ik niet van die humoristische, intelligente, rake, meelevende berichten schrijf als een groot aantal anderen. Ik schrijf dan wel, maar had, tot ik in dit topic en in het konijnenfototopic ging meeschrijven niet de illusie dat ook maar iemand zou weten wie ik ben. En ik kan me dan ook niet voorstellen dat iemand mij een leuk mens zou kunnen vinden. Ik vraag me dan af hoe je dat kunt beoordelen als ik niet eens opval? En dan zeker een forummer als jij, van wie ik al heel veel mooie, lieve en meelevende berichten heb gelezen, die dan ook zoiets liefs of moois tegen mij zegt. Daar moest ik laatst zelfs van janken (toen ik toch al in een jankbui was, maar toch, het raakte me diep).
[...]
Ik vind hem ook niet goed bij zijn hoofd dat hij zoveel van mij houdt. Ik ben er blij mee hoor, heel erg blij, maar ik snap er niks van. Ik kan me niet voorstellen waarom iemand zo gek op mij zou zijn. En nee, dat heeft niet alleen met mijn figuur te maken. Ik zeg dan ook vaak dat hij een slijmbal is als hij me een compliment geeft. Ik kan daar niet mee omgaan, omdat ik altijd het gevoel heb dat het niet echt is. Ik wéét dat hij stapelgek op me is, en dat hij die complimenten wel degelijk meent, maar ik kan het op de een of andere manier niet geloven, het wil er niet in.
[...]
Dat weet ik niet. Mijn overgewicht maakt wel dat ik nog minder van mezelf houd, omdat ik een hekel heb aan die laag vet om me heen. Terwijl ik er toch echt zelf voor gezorgd heb dat die laag er kwam, en ik de afgelopen jaren niet echt mijn best heb gedaan om hem weg te krijgen. En aan de andere kant is die laag ook een buffer tussen mij en de buitenwereld. Net als het muurtje wat ik om mijn gedachten heb gebouwd heb ik een laag vet gekweekt zodat mensen niet te dicht bij kunnen komen. Het muurtje is al voor een heel groot deel naar beneden gehaald door Capilief, en daar kom ik zelf ook steeds vaker doorheen (bijvoorbeeld hier, waar ik wel mijn hart durf uit te storten), nu die laag aan de buitenkant nog.
Ik geloof echter niet dat mijn gedachten over mezelf alleen toe te schrijven zijn aan mijn overgewicht. Ik denk namelijk al heel lang zo, dus dat zal niet alleen van die kilo's afhangen. Die overtollige kilo's maken echter wel dat ik steeds een grotere afkeer van mijn lichaam krijg. En omdat ik er niets aan heb gedaan om het te voorkomen (en niets deed om het op te lossen) dus ook aan mezelf.
Het valt me trouwens op dat ik het in dit topic heel erg over 'ik' en 'mezelf' heb tegenover 'mijn lichaam', en nu zelfs tegenover 'mijn karakter'. Alsof mijn lichaam en mijn karakter geen onderdeel zijn van wie ik ben. Ik vraag me af wie die 'ik' dan is; zijn dat mijn gedachten, mijn gevoel?
Ik schrijf even hieronder verder, anders wordt het een brij.....
Je bent inderdaad zoals je bent. Mooie beschrijving overigens. Compleet. En zo kom je dus ook op me over, als een compleet mens met alles er op en er aan.
Het is een misvatting dat alleen mensen met een grote tetter of de beste oneliners opvallen. Al moet ik zeggen dat ik dan natuurlijk voor mezelf spreek.
Voor mij is dat dus sowieso al niet zo. Ik hou van mensen, ik wil er graag een heleboel kennen, omdat ze zo leuk/voorspelbaar/grappig/lief zijn. Onaardige mensen, zelfs hele slimme maar niet gezellig, vriendelijk of warm, daar heb ik niks mee. Kun je nog zo goed kunnen vertellen wat je wil zeggen en dat het liefst op een zo hoog mogelijke toon, op mij maakt dat geen indruk, met een grote smoel heb ik niks, die heb ik zelf wel als het nodig is.
Voor mij vallen fijne/consequente/warme/bijzondere/grappige maar voorál lieve en aardige mensen op.
Voor mij ben jij er zo een. Ik lees je al lang, want je forumt ook al een tijd en je bent me nog nooit negatief maar alleen maar positief opgevallen. Dat mag jij niet bijzonder vinden, anderen, waaronder ik, vinden dat opvallend en daarom onthoud ik jou en forum ik graag met je.
Mag jij natuurlijk je vraagtekens bij zetten, ik adviseer je om dat niet te doen. Het ís zo, voor mij. Waarom zou ik liegen? Wat zou ik daarbij winnen?
Ik kan me ook nooit zo voorstellen dat mensen mij eventueel zo enig vinden trouwens hoor. Dat zal wel mensen eigen zijn. Het mág ook niet natuurlijk van de calvinisten hier, jezelf leuk vinden. Maar ik vind mezelf eigenlijk dus toch erg leuk. Ik lach ook heel vaak om mezelf. Om mijn eigen grappen. Dat schijnt een hele slechte karaktereigenschap te zijn, dat zal best, toch kan ik mijn eigen humor erg waarderen.
Je konijnenfoto's in het eerste 'tetter hier over je dier' topic zijn legendarisch. Zoals jij het hebt in de tuin, zo wil ik het ook graag. Als ik weer eens geld heb gaan wij ook een konijnenwalhalla bouwen.
Ik vind je dus behoorlijk indrukwekkend, dat is de bootom line eigenlijk.
Ik wil je niet kwetsen Capibara maar wat je over je man zegt vind ik schokkend. Meen ik. Vind ik erg om te lezen. Dat je hem zelfs een 'slijmbal' noemt als hij je een compliment geeft. Dat moet pijn doen als je dat zegt. Bij hem.
Heus, ik begrijp waar het vandaan komt maar ga hier iets mee doen. Zeg dat niet meer, dat van die slijmbal. Bedank hem er voor als hij het doet. Het is fijn om een compliment te geven, het doet zeer als je niet geloofd wordt. Ook hij heeft geen reden om tegen je te liegen.
Zijn belang ligt 'm vooral in het leuk hebben met jou. Het is niet leuk om te horen dat je niet serieus genomen wordt als je iets liefs tegen je geliefde zegt. Op een gegeven moment zijn de complimenten op lijkt me, omdat de reactie er op negatief is.
Zou je dat willen proberen? Hem bedanken in laats van het te bagatelliseren?
Je bestaat uit drie onderdelen Capi, althans, dat ben ik van mening. De meeste mensen die ik er over spreek herkennen dat. Het is jij, jezelf en jou. Je bestaat uit degene die de beslissingen neemt (je ratio), degene die er met je over in discussie gaat (je geweten) en uit iemand die aangeeft hoe je je daarbij voelt (je emotie). Jullie liggen bij jou misschien een heel eind uit elkaar qua opvattingen. Dat herken ik.
Ik kan niet zeggen dat ik kan bogen op een enorme ervaring in therapie en zo. Ik heb een paar keer therapie gehad maar die was gericht op andere zaken (het was meestal hulp na suïcide). Er zijn hier vast anderen die je meer kunnen vertellen over hoe je kunt werken aan meer eenheid in je hoofd en hoe je beter kunt samenwerken met elkaar als persoon.
Klinkt schizofreen, is het niet.
Laat je me weten wat je denkt van wat ik schrijf?
Nogmaals, het laatste wat ik wil is je pijn doen.
vrijdag 13 augustus 2010 om 11:13
Zo Leo, ik doe weer even een lintje.
Op dit topic ben je altijd wijs enzo. En op het supermarkttopic stond je erboven. Dat is een kant van jou, die valt te waarderen, die ken ik wel. En die blijf ik ook waarderen hoor.
Maar mens, tegen het einde van het supermarkttopic, toen werd je me een partij grappig! Erg humoristisch. Heerlijke zelfspot. Bedankt voor het lachen .
Dub, goede opmerking over de weegschaal. Dat die ook danig kan demotiveren. Ik sta er momenteel weer elke dag op. Goed voor de demotivatie zal ik maar zeggen.
Want ja, Ellebel, uiteindelijk wil ik ook mijn slanke ik tevoorschijn laten komen. Mijn vriend zegt bijna elke dag dat ze er al is, ik zoek echter nog een paar kilo verder. Heel frustrerend. Weet nog niet of ik het er nou bij moet laten of "door moet vechten". Weet het even niet. Misschien krijg ik dit weekend een inzicht :S.
Op dit topic ben je altijd wijs enzo. En op het supermarkttopic stond je erboven. Dat is een kant van jou, die valt te waarderen, die ken ik wel. En die blijf ik ook waarderen hoor.
Maar mens, tegen het einde van het supermarkttopic, toen werd je me een partij grappig! Erg humoristisch. Heerlijke zelfspot. Bedankt voor het lachen .
Dub, goede opmerking over de weegschaal. Dat die ook danig kan demotiveren. Ik sta er momenteel weer elke dag op. Goed voor de demotivatie zal ik maar zeggen.
Want ja, Ellebel, uiteindelijk wil ik ook mijn slanke ik tevoorschijn laten komen. Mijn vriend zegt bijna elke dag dat ze er al is, ik zoek echter nog een paar kilo verder. Heel frustrerend. Weet nog niet of ik het er nou bij moet laten of "door moet vechten". Weet het even niet. Misschien krijg ik dit weekend een inzicht :S.
