Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand III (ook nieuwe mensen blijven welkom!)
donderdag 26 augustus 2010 om 16:41
Deel drie alweer, van ons inspirerende, intussen toch werkelijk sektarische topic.
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
dinsdag 12 oktober 2010 om 09:31
dinsdag 12 oktober 2010 om 12:33
Bonjour!
Hanke, ik vind je ook een held, altijd gevonden, ik ben trots op je!
Dubio, ik hou van je!
Meiden, ik mis jullie!
Zow, nou, nu kan ik weer even door met keihard werken.
Mijn verstand doet best goed mee weer de laatste dagen. Vanaf volgende week ga ik weer free lance werken en ik moet zeggen dat dat een hele opluchting is.
Hopelijk zet deze positieve trend (haha) even door, dan komt het allemaal goed.
Nu ga ik lunchen en daarna het moeilijkste doen wat ik hier moet doen 'een callsheet maken'.
Hanke, ik vind je ook een held, altijd gevonden, ik ben trots op je!
Dubio, ik hou van je!
Meiden, ik mis jullie!
Zow, nou, nu kan ik weer even door met keihard werken.
Mijn verstand doet best goed mee weer de laatste dagen. Vanaf volgende week ga ik weer free lance werken en ik moet zeggen dat dat een hele opluchting is.
Hopelijk zet deze positieve trend (haha) even door, dan komt het allemaal goed.
Nu ga ik lunchen en daarna het moeilijkste doen wat ik hier moet doen 'een callsheet maken'.
is prachtig en aardig uniek (zie zoiets niet vaak lopen). Hanke
dinsdag 12 oktober 2010 om 16:24
quote:dubiootje schreef op 12 oktober 2010 @ 09:06:
Ha lieve meiden!
Hanke, eerst een dikke voor jou. Wat ben je toch een moedig mens. Niet alleen ga je de strijd aan met de demonen uit je verleden, je schrijft het hier ook nog eens allemaal op en geeft zo anderen de kans met je mee te leven en denken.
Ik probeer me voor te stellen hoe dat moet zijn, om met zo'n moeilijk verleden in het reine te komen. Ik denk dan vaak aan Elmervrouw, die daar zo open, mooi en rauw over schrijft, net als Robo en Feliciaatje. Het is alsof je kern beschadigd is en hoe ontzettend moeilijk moet het zijn om die weer te laten helen. Kan dat wel? Of moet je het de rest van je leven doen met die littekens en de gaten die geslagen zijn?
Ik heb daar geen antwoord op, maar heb er wel een visie op. Ik denk dat elk mens geboren wordt met een pure kern, je ziel of psyche als je wilt. Op het moment dat die kern wordt aangevallen - en dat begint altijd in je kindertijd, zelfs als je een gelukkige jeugd hebt - begin je er laagjes omheen aan te leggen die je beschermen tegen die aanvallen. Dat kan zijn dat een ander kind je niet lief vindt, dat je gepest wordt, dat je bang bent om een laag cijfer te halen, bang dat de juf je een standje geeft, bang dat je ouders je minder lief vinden dan je broertje of zusje, bang dat je ouders niet trots op je zijn of boos op je worden. Dat zijn allemaal normale dingen die in elk kinderleven gebeuren en waar een kind zich tegen wil beschermen.
Die laagjes kun je het ego noemen. Het ego zorgt ervoor dat we in de maatschappij kunnen functioneren en stuwt ons waar nodig ook vooruit. Want het ego is ook onze trots, onze ambities. Het ego beschermt ons tegen onze angsten die ons anders zouden verlammen. Het ego maakt ons ook jaloers en afgunstig, laat ons roddelen, liegen en soms anderen manipuleren om zelf beter voor de dag te komen.
Vanwege die negatieve bijwerkingen van het ego heeft het ego een slecht image Maar het heeft wel degelijk een functie. Ik weet niet hoe het voor jou werkt, maar ik kan me voorstellen dat jij als kind op een heel dysfunctionele manier die laagjes hebt moeten opbouwen en dus je ego niet goed hebt kunnen ontwikkelen. En juist dat ego heb je nu nodig om je ambities te laten zien en te durven najagen.
Misschien moet je nu eerst terug naar de kern: iets waar je al een paar jaar mee bezig bent. Je moest eerst alle laagjes afbreken om daar terug te komen. En nu voelt het misschien alsof die kern die je aantreft, helemaal niet puur is of vertrouwd lijkt maar juist heel vreemd en onbekend. Ben jij eigenlijk wel een leuk mens? is de vraag die je jezelf dan stelt. Die kan ik wel voor je beantwoorden, maar zoals je zelf aangeeft beklijft de waardering van anderen niet, omdat je die diep van binnen niet voelt voor jezelf.
Misschien is het nu dus tijd om eerst eens goed naar die kern te kijken en jezelf vragen te stellen. Moeilijke vragen, zoals welke waarden vind ik belangrijk in mijn leven, wat voor mensen wil ik om me heen hebben, wie zijn er belangrijk voor mij, wat betekenen zij voor mij, welke dingen vind ik leuk om te doen, wat wil ik bereiken, wat zijn mijn doelen?
Die laatste vragen zijn erg belangrijk en zullen je in de goede richting wijzen. Voor mij heeft dit te maken met authenticiteit, met teruggaan naar de kern en alle ballast en uiterlijkheden loslaten. Dat is geen one-way journey, althans als ik naar mezelf kijk ben ik hier nog steeds mee bezig, maar ben ik al wel begonnen nieuwe laagjes aan te leggen. Een aantal oude laagjes heb ik ook gewoon gehouden. En ondertussen probeer ik steeds opnieuw, elke dag, naar de kern te kijken, mezelf de vraag te beantwoorden wat ík wil, en eerlijk te zijn tegen mezelf.
Zo neem ik steeds kleine stapjes, door bijvoorbeeld een knalrode jurk met polkadots te kopen of door naar een mooi concert te gaan, door een vriendschap af te breken en een nieuwe aan te gaan, door met mijn kinderen naar school te fietsen, door gezond te eten, door chocola te eten (een oud laagje )... enfin, het leven zit vol met dagelijkse keuzes waarin je afwegingen maakt. Soms laat je je ego spreken, soms moet dat ook, maar meestal moet je je door je ziel laten leiden. Je intuïtie is daarbij je gids.
Mooie post.
Vooral dat stuk van het mezelf niet herkennen en niet weten of ik wel leuk ben, mezelf zo wel leuk vind, is zeer treffend.
De egozwakte is er. Stukken minder dan het was. Dat zeker. Maar nog steeds iets waardoor de eigen regie nemen, en weten wat te bepalen nog vaak erg blanco is.
Afgaan op mijn authenticiteit is gelukkig een forte van me. Dat doe ik al een poos en dat werkt. Maar het levert me tot nu toe geen ideeën op.
Ik voel me een zeurderige ´ja maar´ figuur. Dat is het down zijn dat nu praat. En mijn vermijdend angstig zijn. Ik heb niet altijd de kracht om me daar uit te trekken. Vaak wel, maar lang niet altijd.
Zometeen moet ik er even uit. Ik zak anders weg in down zijn en dat is niet de bedoeling. Al zou ik het zoals ik me nu voel niet zo erg vinden.
Heb geen zin in dingen, nergens in. Behalve slapen, eten en tv kijken. Gisteren belde een vriendin en die heeft goed door zitten prikken. Ik wilde niet praten, en zij wilde dat ik dat wel deed. Zij won.
We hebben grapjes zitten maken over Hanke op een chronische afdeling. Dat ik dan toch echt mijn garderobe daar op aan moet passen (slobberig, met gaten en vol vlekken), dat roken dan een vereiste is, koffie drinken onontbeerlijk (bleg!) en nog meer van dat soort ongein. ´Serieus Hanke, de meeste mensen met jouw ziektebeeld komen op zo´n afdeling terecht, of worden drugsverslaafd, of overlijden. Dat het je zo goed gaat daar mag je heel trots op zijn´.
Ziekte loslaten in de zin van loslaten van het geloof dat ik grote beperkingen heb, dat is de reis die ik nu maak. Tegelijk moet ik niet verloochenen wat er is aan kwetsbaarheid. Mag het er zijn, maar is het voor mij en mijn eigen geluk wel verstandig om dat niet allesbepalend te laten zijn. Dat gevecht, de confrontatie met dat nog niet alles zo maakbaar is aan mij als ik hoopte te denken, tsja dat maakt kwaad. Woest. En zoals één van jullie opmerkte hoeft dat geen verloren energie te zijn.
Foodwise gaat het goed. Gister goed gegeten, een zakje snoep is daarbij niet erg. Vandaag uitgebreid gebruncht met ovenverse broodjes, ei, ham, gebakken tomaat met ui. Nu zit ik aan een zelfgemaakte smoothie van melk, sinaasappel, banaan, frambozen, magere kwark en honing. Straks nog het restje bonenschotel van gister, eventueel met wat extra mais.
Ik snap echt niet dat jullie mij in mijn gemekker zien als ´ een mooie, verstandige, wijze vrouw´´, of ´ik vind je een held!´ zoals Leo dat zegt. Ik kan er met mijn botte hersens niet bij.
Kortom, dit is een proces dat van binnen veel pijn doet, me depressief en teruggetrokken maakt. Ik vind mezelf eventjes niet zo leuk om mee te leven.
Ha lieve meiden!
Hanke, eerst een dikke voor jou. Wat ben je toch een moedig mens. Niet alleen ga je de strijd aan met de demonen uit je verleden, je schrijft het hier ook nog eens allemaal op en geeft zo anderen de kans met je mee te leven en denken.
Ik probeer me voor te stellen hoe dat moet zijn, om met zo'n moeilijk verleden in het reine te komen. Ik denk dan vaak aan Elmervrouw, die daar zo open, mooi en rauw over schrijft, net als Robo en Feliciaatje. Het is alsof je kern beschadigd is en hoe ontzettend moeilijk moet het zijn om die weer te laten helen. Kan dat wel? Of moet je het de rest van je leven doen met die littekens en de gaten die geslagen zijn?
Ik heb daar geen antwoord op, maar heb er wel een visie op. Ik denk dat elk mens geboren wordt met een pure kern, je ziel of psyche als je wilt. Op het moment dat die kern wordt aangevallen - en dat begint altijd in je kindertijd, zelfs als je een gelukkige jeugd hebt - begin je er laagjes omheen aan te leggen die je beschermen tegen die aanvallen. Dat kan zijn dat een ander kind je niet lief vindt, dat je gepest wordt, dat je bang bent om een laag cijfer te halen, bang dat de juf je een standje geeft, bang dat je ouders je minder lief vinden dan je broertje of zusje, bang dat je ouders niet trots op je zijn of boos op je worden. Dat zijn allemaal normale dingen die in elk kinderleven gebeuren en waar een kind zich tegen wil beschermen.
Die laagjes kun je het ego noemen. Het ego zorgt ervoor dat we in de maatschappij kunnen functioneren en stuwt ons waar nodig ook vooruit. Want het ego is ook onze trots, onze ambities. Het ego beschermt ons tegen onze angsten die ons anders zouden verlammen. Het ego maakt ons ook jaloers en afgunstig, laat ons roddelen, liegen en soms anderen manipuleren om zelf beter voor de dag te komen.
Vanwege die negatieve bijwerkingen van het ego heeft het ego een slecht image Maar het heeft wel degelijk een functie. Ik weet niet hoe het voor jou werkt, maar ik kan me voorstellen dat jij als kind op een heel dysfunctionele manier die laagjes hebt moeten opbouwen en dus je ego niet goed hebt kunnen ontwikkelen. En juist dat ego heb je nu nodig om je ambities te laten zien en te durven najagen.
Misschien moet je nu eerst terug naar de kern: iets waar je al een paar jaar mee bezig bent. Je moest eerst alle laagjes afbreken om daar terug te komen. En nu voelt het misschien alsof die kern die je aantreft, helemaal niet puur is of vertrouwd lijkt maar juist heel vreemd en onbekend. Ben jij eigenlijk wel een leuk mens? is de vraag die je jezelf dan stelt. Die kan ik wel voor je beantwoorden, maar zoals je zelf aangeeft beklijft de waardering van anderen niet, omdat je die diep van binnen niet voelt voor jezelf.
Misschien is het nu dus tijd om eerst eens goed naar die kern te kijken en jezelf vragen te stellen. Moeilijke vragen, zoals welke waarden vind ik belangrijk in mijn leven, wat voor mensen wil ik om me heen hebben, wie zijn er belangrijk voor mij, wat betekenen zij voor mij, welke dingen vind ik leuk om te doen, wat wil ik bereiken, wat zijn mijn doelen?
Die laatste vragen zijn erg belangrijk en zullen je in de goede richting wijzen. Voor mij heeft dit te maken met authenticiteit, met teruggaan naar de kern en alle ballast en uiterlijkheden loslaten. Dat is geen one-way journey, althans als ik naar mezelf kijk ben ik hier nog steeds mee bezig, maar ben ik al wel begonnen nieuwe laagjes aan te leggen. Een aantal oude laagjes heb ik ook gewoon gehouden. En ondertussen probeer ik steeds opnieuw, elke dag, naar de kern te kijken, mezelf de vraag te beantwoorden wat ík wil, en eerlijk te zijn tegen mezelf.
Zo neem ik steeds kleine stapjes, door bijvoorbeeld een knalrode jurk met polkadots te kopen of door naar een mooi concert te gaan, door een vriendschap af te breken en een nieuwe aan te gaan, door met mijn kinderen naar school te fietsen, door gezond te eten, door chocola te eten (een oud laagje )... enfin, het leven zit vol met dagelijkse keuzes waarin je afwegingen maakt. Soms laat je je ego spreken, soms moet dat ook, maar meestal moet je je door je ziel laten leiden. Je intuïtie is daarbij je gids.
Mooie post.
Vooral dat stuk van het mezelf niet herkennen en niet weten of ik wel leuk ben, mezelf zo wel leuk vind, is zeer treffend.
De egozwakte is er. Stukken minder dan het was. Dat zeker. Maar nog steeds iets waardoor de eigen regie nemen, en weten wat te bepalen nog vaak erg blanco is.
Afgaan op mijn authenticiteit is gelukkig een forte van me. Dat doe ik al een poos en dat werkt. Maar het levert me tot nu toe geen ideeën op.
Ik voel me een zeurderige ´ja maar´ figuur. Dat is het down zijn dat nu praat. En mijn vermijdend angstig zijn. Ik heb niet altijd de kracht om me daar uit te trekken. Vaak wel, maar lang niet altijd.
Zometeen moet ik er even uit. Ik zak anders weg in down zijn en dat is niet de bedoeling. Al zou ik het zoals ik me nu voel niet zo erg vinden.
Heb geen zin in dingen, nergens in. Behalve slapen, eten en tv kijken. Gisteren belde een vriendin en die heeft goed door zitten prikken. Ik wilde niet praten, en zij wilde dat ik dat wel deed. Zij won.
We hebben grapjes zitten maken over Hanke op een chronische afdeling. Dat ik dan toch echt mijn garderobe daar op aan moet passen (slobberig, met gaten en vol vlekken), dat roken dan een vereiste is, koffie drinken onontbeerlijk (bleg!) en nog meer van dat soort ongein. ´Serieus Hanke, de meeste mensen met jouw ziektebeeld komen op zo´n afdeling terecht, of worden drugsverslaafd, of overlijden. Dat het je zo goed gaat daar mag je heel trots op zijn´.
Ziekte loslaten in de zin van loslaten van het geloof dat ik grote beperkingen heb, dat is de reis die ik nu maak. Tegelijk moet ik niet verloochenen wat er is aan kwetsbaarheid. Mag het er zijn, maar is het voor mij en mijn eigen geluk wel verstandig om dat niet allesbepalend te laten zijn. Dat gevecht, de confrontatie met dat nog niet alles zo maakbaar is aan mij als ik hoopte te denken, tsja dat maakt kwaad. Woest. En zoals één van jullie opmerkte hoeft dat geen verloren energie te zijn.
Foodwise gaat het goed. Gister goed gegeten, een zakje snoep is daarbij niet erg. Vandaag uitgebreid gebruncht met ovenverse broodjes, ei, ham, gebakken tomaat met ui. Nu zit ik aan een zelfgemaakte smoothie van melk, sinaasappel, banaan, frambozen, magere kwark en honing. Straks nog het restje bonenschotel van gister, eventueel met wat extra mais.
Ik snap echt niet dat jullie mij in mijn gemekker zien als ´ een mooie, verstandige, wijze vrouw´´, of ´ik vind je een held!´ zoals Leo dat zegt. Ik kan er met mijn botte hersens niet bij.
Kortom, dit is een proces dat van binnen veel pijn doet, me depressief en teruggetrokken maakt. Ik vind mezelf eventjes niet zo leuk om mee te leven.
dinsdag 12 oktober 2010 om 16:28
quote:Elynn schreef op 11 oktober 2010 @ 19:28:
[...]
Ja. Na een paar dagen veel zien, veel praten, veel onderweg, rijkelijk aan de borrel, uitgebreid eten (kortom: veel prikkels en voortdurend alle voelsprieten uit) vind ik het fijn om thuis rustig aan het werk te zijn. Hoef tegen niemand te praten, m'n eigen spullen om mee heen, in m'n eigen tempo dingen doen. Dat heb ik dan echt even nodig.
En na verloop van tijd vind ik dat dan weer oersaai en moet ik de hort weer op.
Dat is zó herkenbaar! Na een paar drukke dagen, of een paar dagen de hort op, heb ik er echt behoefte aan om weer in m'n eentje thuis te zitten. Heerlijk
Was je zomaar naar Amsterdam, of vanwege iets speciaals?
[...]
Ja. Na een paar dagen veel zien, veel praten, veel onderweg, rijkelijk aan de borrel, uitgebreid eten (kortom: veel prikkels en voortdurend alle voelsprieten uit) vind ik het fijn om thuis rustig aan het werk te zijn. Hoef tegen niemand te praten, m'n eigen spullen om mee heen, in m'n eigen tempo dingen doen. Dat heb ik dan echt even nodig.
En na verloop van tijd vind ik dat dan weer oersaai en moet ik de hort weer op.
Dat is zó herkenbaar! Na een paar drukke dagen, of een paar dagen de hort op, heb ik er echt behoefte aan om weer in m'n eentje thuis te zitten. Heerlijk
Was je zomaar naar Amsterdam, of vanwege iets speciaals?
dinsdag 12 oktober 2010 om 16:31
dinsdag 12 oktober 2010 om 16:31
Weet je Hanke.....
Het zou mooi zijn als jij jezelf zou kunnen zien zoals anderen je zien, zoals Dubio of ik je zie. Dat kan niet want van nature zijn mensen vooral extreem kritisch op zichzelf en dan denk ik dat vrouwen dat nog meer hebben dan mannen.
Maar zou het niet eens leuk zijn als jij jezelf eens kon bekijken door onze ogen, door de ogen van mensen die jou om uiteenlopende redenen bewonderen?
Ik had het er vanmorgen nog over met mijn beste vriendin bij wie ik vaak logeer tegenwoordig. Een mooie vrouw die alles mee heeft. Mooi van binnen, mooi van buiten, helemaal prachtig dat mens. Én zo onzeker als de pest over zichzelf.
Vanmorgen zei ze tegen me dat ze de stem in haar hoofd - de stem die we bijna allemaal kennen - sinds kort beschouwd als smaad, als misbruik. Omdat het niet klopt wat die stem zegt. Echt niet. Want ze ís mooi, ze ís slim en interessant en ook nog leuk en lief en geweldig. Ongelooflijk dat ze er niet aan wil en toch is het zo.
Ze heeft wel een idee waar de stem in haar hoofd vandaan komt, die is gegroeid en die heeft grond gekregen om op te groeien ook maar dat die stem nog steeds zo veel invloed heeft dat is zó jammer.
Ik zou willen dat jij één dag door de ogen van bijvoorbeeld mij of Dubio naar jou kon kijken en dat je dan niet zou horen dat het allemaal niet waar is, wat zou je dán gloeien en groeien van trots en zelfvertrouwen......weet ik héél zeker.
Het zou mooi zijn als jij jezelf zou kunnen zien zoals anderen je zien, zoals Dubio of ik je zie. Dat kan niet want van nature zijn mensen vooral extreem kritisch op zichzelf en dan denk ik dat vrouwen dat nog meer hebben dan mannen.
Maar zou het niet eens leuk zijn als jij jezelf eens kon bekijken door onze ogen, door de ogen van mensen die jou om uiteenlopende redenen bewonderen?
Ik had het er vanmorgen nog over met mijn beste vriendin bij wie ik vaak logeer tegenwoordig. Een mooie vrouw die alles mee heeft. Mooi van binnen, mooi van buiten, helemaal prachtig dat mens. Én zo onzeker als de pest over zichzelf.
Vanmorgen zei ze tegen me dat ze de stem in haar hoofd - de stem die we bijna allemaal kennen - sinds kort beschouwd als smaad, als misbruik. Omdat het niet klopt wat die stem zegt. Echt niet. Want ze ís mooi, ze ís slim en interessant en ook nog leuk en lief en geweldig. Ongelooflijk dat ze er niet aan wil en toch is het zo.
Ze heeft wel een idee waar de stem in haar hoofd vandaan komt, die is gegroeid en die heeft grond gekregen om op te groeien ook maar dat die stem nog steeds zo veel invloed heeft dat is zó jammer.
Ik zou willen dat jij één dag door de ogen van bijvoorbeeld mij of Dubio naar jou kon kijken en dat je dan niet zou horen dat het allemaal niet waar is, wat zou je dán gloeien en groeien van trots en zelfvertrouwen......weet ik héél zeker.
dinsdag 12 oktober 2010 om 16:34
Oef Hanke, je laatste zin raakt me. Dat je jezelf nu niet zo leuk vind om mee te leven.
Ik vind het geen gemekker, ik vind het razend knap dat je er op het forum zo open over schrijft, het gevecht aangaat en wél naar jezelf durft te kijken want dat is toch eigenlijk het allermoeilijkst. Ik kan eigenlijk niet iets bedenken wat moeilijker is. En dan zouden wij dat af doen als gemekker? Kom nou! We zijn juist hartstikke trots op je. Misschien compenseert dat voor nu een beetje dat je dat zelf niet altijd bent, en hopelijk komt dat laatste dan later wel weer.
Ik vind het geen gemekker, ik vind het razend knap dat je er op het forum zo open over schrijft, het gevecht aangaat en wél naar jezelf durft te kijken want dat is toch eigenlijk het allermoeilijkst. Ik kan eigenlijk niet iets bedenken wat moeilijker is. En dan zouden wij dat af doen als gemekker? Kom nou! We zijn juist hartstikke trots op je. Misschien compenseert dat voor nu een beetje dat je dat zelf niet altijd bent, en hopelijk komt dat laatste dan later wel weer.
dinsdag 12 oktober 2010 om 16:38
Hahaha, forummen met je verstand! *lacht even hardop*
Ik ben bijgelezen, ga later reageren want ben een beetje gestrest met werk, kinderen en andere zaken die een beroep op me doen.
Ik wil wel even melden dat mijn oudste dochter net vertelde dat een jongetje in haar klas vandaag had gevraagd of ik misschien modeontwerpster was. Omdat ik er altijd zo mooi gekleed bij loop *glimp glimp*
Ik ben bijgelezen, ga later reageren want ben een beetje gestrest met werk, kinderen en andere zaken die een beroep op me doen.
Ik wil wel even melden dat mijn oudste dochter net vertelde dat een jongetje in haar klas vandaag had gevraagd of ik misschien modeontwerpster was. Omdat ik er altijd zo mooi gekleed bij loop *glimp glimp*
Ga in therapie!
dinsdag 12 oktober 2010 om 17:11
quote:hanke321 schreef op 12 oktober 2010 @ 16:24:
Gisteren belde een vriendin en die heeft goed door zitten prikken. Ik wilde niet praten, en zij wilde dat ik dat wel deed. Zij won.
Wat een goede vriendin heb je. Dat ze ziet dat het met je interne dialoog even niet wil, terwijl dat wel nodig is en goed zou zijn. En dat ze 'm dan eigenhandig aanwakkert. Koesteren die vrouw.
En nee, nogmaals: ik vind absoluut niet dat je mekkert. Dat wat jij gemekker noemt is een groeiproces, een proces van persoonlijke ontwikkeling, met pieken en dalen, vooruitgang, stilstand en soms een stap achteruit. En dat dan heel open en helder verwoord. Gemekker? Nee. Integendeel. Lees je overpeinzingen graag en herken mezelf er geregeld in.
Gisteren belde een vriendin en die heeft goed door zitten prikken. Ik wilde niet praten, en zij wilde dat ik dat wel deed. Zij won.
Wat een goede vriendin heb je. Dat ze ziet dat het met je interne dialoog even niet wil, terwijl dat wel nodig is en goed zou zijn. En dat ze 'm dan eigenhandig aanwakkert. Koesteren die vrouw.
En nee, nogmaals: ik vind absoluut niet dat je mekkert. Dat wat jij gemekker noemt is een groeiproces, een proces van persoonlijke ontwikkeling, met pieken en dalen, vooruitgang, stilstand en soms een stap achteruit. En dat dan heel open en helder verwoord. Gemekker? Nee. Integendeel. Lees je overpeinzingen graag en herken mezelf er geregeld in.
dinsdag 12 oktober 2010 om 17:14
quote:CoffeePot schreef op 12 oktober 2010 @ 16:28:
Was je zomaar naar Amsterdam, of vanwege iets speciaals?
Ik was een weekend bij GeorgieBrown (van de Fashionista's). Kan eigenlijk wel zeggen dat we dankzij dit forum bevriend zijn geraakt. Hebben elkaar inmiddels al een aantal keren in levende lijve ontmoet en het klikt erg goed.
Was je zomaar naar Amsterdam, of vanwege iets speciaals?
Ik was een weekend bij GeorgieBrown (van de Fashionista's). Kan eigenlijk wel zeggen dat we dankzij dit forum bevriend zijn geraakt. Hebben elkaar inmiddels al een aantal keren in levende lijve ontmoet en het klikt erg goed.
dinsdag 12 oktober 2010 om 17:26
quote:Elynn schreef op 12 oktober 2010 @ 17:14:
[...]
Ik was een weekend bij GeorgieBrown (van de Fashionista's). Kan eigenlijk wel zeggen dat we dankzij dit forum bevriend zijn geraakt. Hebben elkaar inmiddels al een aantal keren in levende lijve ontmoet en het klikt erg goed.Wat leuk! Ook nog met Var gemeet?
[...]
Ik was een weekend bij GeorgieBrown (van de Fashionista's). Kan eigenlijk wel zeggen dat we dankzij dit forum bevriend zijn geraakt. Hebben elkaar inmiddels al een aantal keren in levende lijve ontmoet en het klikt erg goed.Wat leuk! Ook nog met Var gemeet?
dinsdag 12 oktober 2010 om 17:30
dinsdag 12 oktober 2010 om 20:21
quote:Elynn schreef op 11 oktober 2010 @ 22:01:
Graag, Bertrade. Ik weet dat het irrationeel is, maar dat gevoel is altijd wel op de achtergrond aanwezig.
Waar ben je geweest? Lekker gegeten, genoten, ook al was het misschien niet op en top EMVJ?http://en.wikipedia.org/wiki/Impostor_syndrome . In het Nederlands het het bedriegerssyndroom. Het is ook irrationeel, je hebt je waarschijnlijk al 10 keer bewezen op je werk terwijl je dan nog steeds het gevoel hebt dat het fout kan gaan. Als je zoekt op internet is er genoeg te vinden. Bij de tips zag ik ook de mindfulness langskomen, die bij dit topic ook langs is geweest.
Een vriendin komt uit een dorp waar ze altijd erg enthousiast over weet te vertellen, dus samen met een andere vriendin wilden we dat dorp wel bezoeken. Daar zijn we een weekend zoet mee geweest. Heel erg genoten, ook lekker eten (maar niet altijd gezond) .
Graag, Bertrade. Ik weet dat het irrationeel is, maar dat gevoel is altijd wel op de achtergrond aanwezig.
Waar ben je geweest? Lekker gegeten, genoten, ook al was het misschien niet op en top EMVJ?http://en.wikipedia.org/wiki/Impostor_syndrome . In het Nederlands het het bedriegerssyndroom. Het is ook irrationeel, je hebt je waarschijnlijk al 10 keer bewezen op je werk terwijl je dan nog steeds het gevoel hebt dat het fout kan gaan. Als je zoekt op internet is er genoeg te vinden. Bij de tips zag ik ook de mindfulness langskomen, die bij dit topic ook langs is geweest.
Een vriendin komt uit een dorp waar ze altijd erg enthousiast over weet te vertellen, dus samen met een andere vriendin wilden we dat dorp wel bezoeken. Daar zijn we een weekend zoet mee geweest. Heel erg genoten, ook lekker eten (maar niet altijd gezond) .
dinsdag 12 oktober 2010 om 20:24
quote:Hightea schreef op 12 oktober 2010 @ 09:31:
Zo heb ik sinds ik kinderen heb, zo'n onrustig en unheimisch gevoel over mij heen. Iedere avond als ik ga slapen hoop ik dat ik door mag slapen. Gewoon het onverwachte met kinderen daar kan ik niet mee dealen. En het antwoord erop is loslaten maar ik denk dat ik dat niet kan.Waarom zou je het niet los kunnen laten? Slaap je nu dan wel goed of eigenlijk altijd onrustig omdat je het gevoel hebt elk moment wakker te kunnen worden gemaakt?
Zo heb ik sinds ik kinderen heb, zo'n onrustig en unheimisch gevoel over mij heen. Iedere avond als ik ga slapen hoop ik dat ik door mag slapen. Gewoon het onverwachte met kinderen daar kan ik niet mee dealen. En het antwoord erop is loslaten maar ik denk dat ik dat niet kan.Waarom zou je het niet los kunnen laten? Slaap je nu dan wel goed of eigenlijk altijd onrustig omdat je het gevoel hebt elk moment wakker te kunnen worden gemaakt?
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:48
quote:Bertrade schreef op 12 oktober 2010 @ 20:24:
[...]
Waarom zou je het niet los kunnen laten? Slaap je nu dan wel goed of eigenlijk altijd onrustig omdat je het gevoel hebt elk moment wakker te kunnen worden gemaakt?Tja ik weet het niet goed misschien omdat ik heel weinig energie heb en dat ik bang ben dat ik dan ook nog tijdens mijn nachtrust gestoord word. Maar goed ik heb in een korte tijd achter elkaar dierbaren verloren dus ik ben nu sowieso best vaak bang dat mijn kinderen ook iets ernstig krijgen En dat doet natuurlijk ook geen goed voor mijn eetpatroon dat zullen jullie mss wel herkennen.
[...]
Waarom zou je het niet los kunnen laten? Slaap je nu dan wel goed of eigenlijk altijd onrustig omdat je het gevoel hebt elk moment wakker te kunnen worden gemaakt?Tja ik weet het niet goed misschien omdat ik heel weinig energie heb en dat ik bang ben dat ik dan ook nog tijdens mijn nachtrust gestoord word. Maar goed ik heb in een korte tijd achter elkaar dierbaren verloren dus ik ben nu sowieso best vaak bang dat mijn kinderen ook iets ernstig krijgen En dat doet natuurlijk ook geen goed voor mijn eetpatroon dat zullen jullie mss wel herkennen.
