Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand III (ook nieuwe mensen blijven welkom!)
donderdag 26 augustus 2010 om 16:41
Deel drie alweer, van ons inspirerende, intussen toch werkelijk sektarische topic.
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
maandag 30 augustus 2010 om 10:12
quote:JanneJip schreef op 30 augustus 2010 @ 10:10:
[...]
Het is al eens besproken, maar de voedingswijzer bepaalt het advies op basis van de totale hoeveelheid calorien. Dus, als je 1270 kcal eet, en je mag (bij wijze van spreken) 30% vet, dan zit je aan ongeveer 400 kcal vet, terwijl je bij een consumptie van 1800 kcal wel 600 kcal vet zou mogen nuttigen. Dus met een lager aantal kcal zit je veel sneller aan de vettax.
1270 is echt wel wat weinig, valt bijna in de cathegorie hongerdieet...I know JanneJip, maar dan nog steeds, als er niet meer in mijn lijf past, past er niet meer in mijn lijf
[...]
Het is al eens besproken, maar de voedingswijzer bepaalt het advies op basis van de totale hoeveelheid calorien. Dus, als je 1270 kcal eet, en je mag (bij wijze van spreken) 30% vet, dan zit je aan ongeveer 400 kcal vet, terwijl je bij een consumptie van 1800 kcal wel 600 kcal vet zou mogen nuttigen. Dus met een lager aantal kcal zit je veel sneller aan de vettax.
1270 is echt wel wat weinig, valt bijna in de cathegorie hongerdieet...I know JanneJip, maar dan nog steeds, als er niet meer in mijn lijf past, past er niet meer in mijn lijf
maandag 30 augustus 2010 om 10:12
quote:Capibara schreef op 27 augustus 2010 @ 15:36:
[...]
Zoals ik al eerder schreef: vet wordt uitgedrukt in een percentage van het totale aantal calorieën. Als je nu dus iets eet met veel calorieën maar zonder vet wordt het aandeel vet alleen maar kleiner. Noten bevatten trouwens gezonde vetten.
Mosterd dus .
[...]
Zoals ik al eerder schreef: vet wordt uitgedrukt in een percentage van het totale aantal calorieën. Als je nu dus iets eet met veel calorieën maar zonder vet wordt het aandeel vet alleen maar kleiner. Noten bevatten trouwens gezonde vetten.
Mosterd dus .
maandag 30 augustus 2010 om 10:15
quote:JanneJip schreef op 30 augustus 2010 @ 09:57:
Ik heb een paar bijzonder korte eetlijstjes voorbij zien komen. Dit is GEEN dieettopic, ultiem korte lijstjes met zo min mogelijk calorieen zijn NIET het ultieme doel.
Helemaal mee eens! Zonder iemand tegen het hoofd te willen stoten, spreekt het topic me ook een stuk minder aan sinds er veel lijstjes worden geplaatst en er, naar mijn idee, ook steeds meer over calorieën gesproken wordt. Ik kan daar niet zoveel mee, het spreekt me niet echt aan. Dat is ook een van de redenen waarom ik minder reageer: ik heb sowieso niet veel tijd om iets te lezen en als de helft van wat ik lees dan eetlijstje zijn, dan weet ik gewoon niet zo goed wat ik terug moet schrijven. Ik bedoel dit op geen enkele manier rottig en ga vooral lekker door met lijstje plaatsen, maar ik dacht, dan weten jullie 't even
Ik heb een paar bijzonder korte eetlijstjes voorbij zien komen. Dit is GEEN dieettopic, ultiem korte lijstjes met zo min mogelijk calorieen zijn NIET het ultieme doel.
Helemaal mee eens! Zonder iemand tegen het hoofd te willen stoten, spreekt het topic me ook een stuk minder aan sinds er veel lijstjes worden geplaatst en er, naar mijn idee, ook steeds meer over calorieën gesproken wordt. Ik kan daar niet zoveel mee, het spreekt me niet echt aan. Dat is ook een van de redenen waarom ik minder reageer: ik heb sowieso niet veel tijd om iets te lezen en als de helft van wat ik lees dan eetlijstje zijn, dan weet ik gewoon niet zo goed wat ik terug moet schrijven. Ik bedoel dit op geen enkele manier rottig en ga vooral lekker door met lijstje plaatsen, maar ik dacht, dan weten jullie 't even
maandag 30 augustus 2010 om 10:18
Aangemoedigd door mijn eigen topic wil ik hier ook graag wat schrijven. Ik stel me even voor maar eerst:
Loop tegen de dertig, studeer (nog steeds ) na jaren in de psychiatrie te hebben verbleven. Veel kilo's erbij gekregen door medicijnen en compensatie eten. Ooit streng gelijnd, wat doorsloeg naar alles eruitgooien en zo min mogelijk eten. En toen weer terug bij af met eetbuien. Vorig jaar weer opgenomen geweest en vanaf toen is er een knop omgegaan.
De eerste was stoppen met automutileren (na jaren kwam ik erachter dat het geen zak oplost, duhhh...)
En na bijna een jaar bedacht ik me dat ik zo ongeveer alles uit de supermarkt wel eens had gegeten (of gevreten) en zelfs al die rommel heeft niet geholpen om me echt beter te laten voelen.
Een aantal maanden geleden werd mijn moeder ernstig ziek en vanaf dat moment ben ik razendsnel 'echt' volwassen geworden. Ik weet nu dat het enige wat ik kan veranderen aan de ellende in mijn leven is, hoe ik ermee omga. Ik heb een hoofd (met een hoop inhoud, al zeg ik het zelf ) en een lichaam waar ik de verantwoording over draag.
Dus eet ik gezond en lekker om dat ene hoofd en ene lichaam goed te laten voelen. Ik moet niks, behalve dat. En verplicht 1x per week snacken om niet door te slaan. Maar daar ben ik niet meer bang voor.
Ik hoop dat ik af en toe wat mee kan schrijven, ondanks dat jullie erg snel gaan en elkaar al erg goed kennen.
En bedankt voor de lieve berichtjes op het vorige topic, ben best heel onzeker en het heeft me een enorme boost gegeven!
Loop tegen de dertig, studeer (nog steeds ) na jaren in de psychiatrie te hebben verbleven. Veel kilo's erbij gekregen door medicijnen en compensatie eten. Ooit streng gelijnd, wat doorsloeg naar alles eruitgooien en zo min mogelijk eten. En toen weer terug bij af met eetbuien. Vorig jaar weer opgenomen geweest en vanaf toen is er een knop omgegaan.
De eerste was stoppen met automutileren (na jaren kwam ik erachter dat het geen zak oplost, duhhh...)
En na bijna een jaar bedacht ik me dat ik zo ongeveer alles uit de supermarkt wel eens had gegeten (of gevreten) en zelfs al die rommel heeft niet geholpen om me echt beter te laten voelen.
Een aantal maanden geleden werd mijn moeder ernstig ziek en vanaf dat moment ben ik razendsnel 'echt' volwassen geworden. Ik weet nu dat het enige wat ik kan veranderen aan de ellende in mijn leven is, hoe ik ermee omga. Ik heb een hoofd (met een hoop inhoud, al zeg ik het zelf ) en een lichaam waar ik de verantwoording over draag.
Dus eet ik gezond en lekker om dat ene hoofd en ene lichaam goed te laten voelen. Ik moet niks, behalve dat. En verplicht 1x per week snacken om niet door te slaan. Maar daar ben ik niet meer bang voor.
Ik hoop dat ik af en toe wat mee kan schrijven, ondanks dat jullie erg snel gaan en elkaar al erg goed kennen.
En bedankt voor de lieve berichtjes op het vorige topic, ben best heel onzeker en het heeft me een enorme boost gegeven!
This is not kosher!
maandag 30 augustus 2010 om 10:20
quote:eleonora schreef op 30 augustus 2010 @ 08:44:
Ik sta boven álles wat in de supermarkt te koop is en ik neem alleen mee waar ik achter sta. Voor mij is dat nieuw. Dat ik geen slachtoffer meer ben en dat heb ik alleen bereikt door ontzettend veel na te denken bij wat ik doe en met mezelf in vergadering te gaan en de zeurstemmen, de negativiteit over mezelf, het zwijgen op te leggen.
Ze komen terug, helaas, zoals ik gisteren al kwam melden, de onzekerheid, de negativiteit, het kan weer toeslaan maar ik wéét dat ik ze het hoofd kan bieden.
Omdat ik geen slaaf, geen slachtoffer meer ben.
Ik ben de baas.Heel mooi gezegd! Dit moet bij mij nog groeien, maar je legt precies de vinger op de zere plek..
Ik sta boven álles wat in de supermarkt te koop is en ik neem alleen mee waar ik achter sta. Voor mij is dat nieuw. Dat ik geen slachtoffer meer ben en dat heb ik alleen bereikt door ontzettend veel na te denken bij wat ik doe en met mezelf in vergadering te gaan en de zeurstemmen, de negativiteit over mezelf, het zwijgen op te leggen.
Ze komen terug, helaas, zoals ik gisteren al kwam melden, de onzekerheid, de negativiteit, het kan weer toeslaan maar ik wéét dat ik ze het hoofd kan bieden.
Omdat ik geen slaaf, geen slachtoffer meer ben.
Ik ben de baas.Heel mooi gezegd! Dit moet bij mij nog groeien, maar je legt precies de vinger op de zere plek..
maandag 30 augustus 2010 om 10:23
quote:eleonora schreef op 30 augustus 2010 @ 08:44:
Welkom Pixymama.
Je schrijft dat je ruzie met eten voorbij is als je op je streefgewicht bent.
Ik wil je niet ontmoedigen maar je ruzie met eten zal juist dan doorgaan.
Zolang jij eten ziet als iets wat je vriend of vijand kan zijn, zal jouw eetvete voortduren. Na het behalen van je streefgewicht is er aan eten op zich namelijk niets veranderd. Alleen jouw gewicht is veranderd.
Eten ís niet je vriend, dat roepen we hier ook tegen elkaar maar het is iets wat bij leven hoort. Het is ook je vijand niet. Het is iets wat je nodig hebt om te functioneren, om te kunnen leven. Maak het wat dat betreft minder belangrijk, zet het lager in je levenspyramide.
Leer eten als een peuter, zoals iemand anders al aangaf. Val en sta op en realiseer je dat jij de baas bent over wat je eet. Soms moet je eten wat er voor je neus staat, als je bij een ander eet bijvoorbeeld, maar doorgaans ben jij degene die bepaalt wat je in je lichaam stopt of niet.
Neem die verantwoordelijkheid en leg die niet bij 'eten' neer. Een van de dingen die we leren van elkaar is dat we geen slachtoffer zijn. Sterker nog, als je het goed beschouwd zijn we dader. Niet dat we hier van schuld en zo spreken maar eten doe je zelf en beslissingen nemen over wat te eten ook. Daar kun je niemand anders van beschuldigen. Als jij zegt dat eten je vijand is dan lijkt het alsof je de verantwoordelijkheid van jouw probleem bij voedsel neerlegt en dat kan natuurlijk niet.
Ik denk dat veel mensen denken zoals jij. Ik dacht ook zo en nu nog wel eens. Wat ik dus tegen jou zeg kan ik tegen bijna ieder van ons, inclusief mezelf zeggen. Eten zien als 'iets' een entiteit, met verstand en met de sluwe intentie om jou (mij, iedereen) te verleiden met verslavende ingrediënten.
Kolder maar ik merk dat ik écht zo gedacht heb en dus nog wel eens denk.
Gisteren zat ik op een boerenverjaardag en er was weinig te doen (ik verstond er ook niks van, iedereen praatte door elkaar heen en dan is er voor mij geen touw aan vast te knopen). Op een gegeven moment kwam er een grote schaal cake en kruidkoek binnen. Ik wist meteen dat ik op moest letten want ik had zin in de cake maar wilde die niet eten en ging voor de kruidkoek (weinig vet, wel suiker tegenover veel suiker en veel vet). De schaal werd na het rondgaan echt precies voor mijn neus gezet. Ik kon de zoete, vettige geur van de cake ruiken. Hij riep me als het ware. Ik had honger en moest alle zeilen bijzetten om er niet voor te gaan. Ik wílde het niet maar het kostte me kracht om niet voor de bijl te gaan.
Het 'roepen' van eten, het voedsel wat in de supermarkt als het ware jouw naam er op heeft staan, het is me allemaal bekend. EMJV is dáárom zo belangrijk en (voor mij althans) baanbrekend omdat ik nu pas in staat ben om te begrijpen, wérkelijk te begrijpen dat dat helemaal niet zo is! Mijn naam staat helemaal niet op die verpakkingen! Dat dácht ik alleen maar!
Ik sta boven álles wat in de supermarkt te koop is en ik neem alleen mee waar ik achter sta. Voor mij is dat nieuw. Dat ik geen slachtoffer meer ben en dat heb ik alleen bereikt door ontzettend veel na te denken bij wat ik doe en met mezelf in vergadering te gaan en de zeurstemmen, de negativiteit over mezelf, het zwijgen op te leggen.
Ze komen terug, helaas, zoals ik gisteren al kwam melden, de onzekerheid, de negativiteit, het kan weer toeslaan maar ik wéét dat ik ze het hoofd kan bieden.
Omdat ik geen slaaf, geen slachtoffer meer ben.
Ik ben de baas.
Nu ik dit zo terug lees, begrijp ik ineens waarom ik net met een lange post leegstroomde Dat is precies het kwartje dat nu is gevallen.
Ik zal mezelf zeker nog heel vaak aan dat kwartje moeten herinneren. Een paar weken geleden schreef ik dat ik merkte dat er veel bij mij werd losgemaakt. Maar dat ik daar ook niet bang voor was en dat het tijd was dat het kon komen. Ik ben de afgelopen weken daarin zoekende en onrustig geweest. Maar ik denk dat hetgeen wat los moest komen, los is. Ik voel me in ieder geval erg rustig en er is letterlijk een last van me af gevallen.
Welkom Pixymama.
Je schrijft dat je ruzie met eten voorbij is als je op je streefgewicht bent.
Ik wil je niet ontmoedigen maar je ruzie met eten zal juist dan doorgaan.
Zolang jij eten ziet als iets wat je vriend of vijand kan zijn, zal jouw eetvete voortduren. Na het behalen van je streefgewicht is er aan eten op zich namelijk niets veranderd. Alleen jouw gewicht is veranderd.
Eten ís niet je vriend, dat roepen we hier ook tegen elkaar maar het is iets wat bij leven hoort. Het is ook je vijand niet. Het is iets wat je nodig hebt om te functioneren, om te kunnen leven. Maak het wat dat betreft minder belangrijk, zet het lager in je levenspyramide.
Leer eten als een peuter, zoals iemand anders al aangaf. Val en sta op en realiseer je dat jij de baas bent over wat je eet. Soms moet je eten wat er voor je neus staat, als je bij een ander eet bijvoorbeeld, maar doorgaans ben jij degene die bepaalt wat je in je lichaam stopt of niet.
Neem die verantwoordelijkheid en leg die niet bij 'eten' neer. Een van de dingen die we leren van elkaar is dat we geen slachtoffer zijn. Sterker nog, als je het goed beschouwd zijn we dader. Niet dat we hier van schuld en zo spreken maar eten doe je zelf en beslissingen nemen over wat te eten ook. Daar kun je niemand anders van beschuldigen. Als jij zegt dat eten je vijand is dan lijkt het alsof je de verantwoordelijkheid van jouw probleem bij voedsel neerlegt en dat kan natuurlijk niet.
Ik denk dat veel mensen denken zoals jij. Ik dacht ook zo en nu nog wel eens. Wat ik dus tegen jou zeg kan ik tegen bijna ieder van ons, inclusief mezelf zeggen. Eten zien als 'iets' een entiteit, met verstand en met de sluwe intentie om jou (mij, iedereen) te verleiden met verslavende ingrediënten.
Kolder maar ik merk dat ik écht zo gedacht heb en dus nog wel eens denk.
Gisteren zat ik op een boerenverjaardag en er was weinig te doen (ik verstond er ook niks van, iedereen praatte door elkaar heen en dan is er voor mij geen touw aan vast te knopen). Op een gegeven moment kwam er een grote schaal cake en kruidkoek binnen. Ik wist meteen dat ik op moest letten want ik had zin in de cake maar wilde die niet eten en ging voor de kruidkoek (weinig vet, wel suiker tegenover veel suiker en veel vet). De schaal werd na het rondgaan echt precies voor mijn neus gezet. Ik kon de zoete, vettige geur van de cake ruiken. Hij riep me als het ware. Ik had honger en moest alle zeilen bijzetten om er niet voor te gaan. Ik wílde het niet maar het kostte me kracht om niet voor de bijl te gaan.
Het 'roepen' van eten, het voedsel wat in de supermarkt als het ware jouw naam er op heeft staan, het is me allemaal bekend. EMJV is dáárom zo belangrijk en (voor mij althans) baanbrekend omdat ik nu pas in staat ben om te begrijpen, wérkelijk te begrijpen dat dat helemaal niet zo is! Mijn naam staat helemaal niet op die verpakkingen! Dat dácht ik alleen maar!
Ik sta boven álles wat in de supermarkt te koop is en ik neem alleen mee waar ik achter sta. Voor mij is dat nieuw. Dat ik geen slachtoffer meer ben en dat heb ik alleen bereikt door ontzettend veel na te denken bij wat ik doe en met mezelf in vergadering te gaan en de zeurstemmen, de negativiteit over mezelf, het zwijgen op te leggen.
Ze komen terug, helaas, zoals ik gisteren al kwam melden, de onzekerheid, de negativiteit, het kan weer toeslaan maar ik wéét dat ik ze het hoofd kan bieden.
Omdat ik geen slaaf, geen slachtoffer meer ben.
Ik ben de baas.
Nu ik dit zo terug lees, begrijp ik ineens waarom ik net met een lange post leegstroomde Dat is precies het kwartje dat nu is gevallen.
Ik zal mezelf zeker nog heel vaak aan dat kwartje moeten herinneren. Een paar weken geleden schreef ik dat ik merkte dat er veel bij mij werd losgemaakt. Maar dat ik daar ook niet bang voor was en dat het tijd was dat het kon komen. Ik ben de afgelopen weken daarin zoekende en onrustig geweest. Maar ik denk dat hetgeen wat los moest komen, los is. Ik voel me in ieder geval erg rustig en er is letterlijk een last van me af gevallen.
maandag 30 augustus 2010 om 10:37
quote:Wellhello schreef op 30 augustus 2010 @ 10:19:
Dus eigenlijk kan ik wel zeggen dat mijn verstand me weer opnieuw laat eten. Damn, ik pas echt heel goed bij dit topic...
Ja!
Welkom. Goed dat je er bent. Zware jaren heb je achter de rug. Bewonderenswaardig dat je je er zo doorheen hebt geslagen en dat het nu relatief goed gaat. Hoop dat je veel aan het topic hebt.
Dus eigenlijk kan ik wel zeggen dat mijn verstand me weer opnieuw laat eten. Damn, ik pas echt heel goed bij dit topic...
Ja!
Welkom. Goed dat je er bent. Zware jaren heb je achter de rug. Bewonderenswaardig dat je je er zo doorheen hebt geslagen en dat het nu relatief goed gaat. Hoop dat je veel aan het topic hebt.
maandag 30 augustus 2010 om 10:40
quote:pixymama schreef op 30 augustus 2010 @ 10:26:
[...]
Jeetje. Ik heb nog een lange weg te gaan.
2100kcal heb je nodig op een dag om stabiel te blijven. Om en nabij he? Dus als je af wil vallen, gezond, dan zal je minder moeten eten. Dus ik mag aannemen dat ik bij 1500kcal makkelijk nog wat afval.
Maar ik weet het niet, omdat de batterijen van de weegschaal leeg zijn
[...]
Jeetje. Ik heb nog een lange weg te gaan.
2100kcal heb je nodig op een dag om stabiel te blijven. Om en nabij he? Dus als je af wil vallen, gezond, dan zal je minder moeten eten. Dus ik mag aannemen dat ik bij 1500kcal makkelijk nog wat afval.
Maar ik weet het niet, omdat de batterijen van de weegschaal leeg zijn
maandag 30 augustus 2010 om 10:47
quote:Francisca_ schreef op 30 augustus 2010 @ 10:40:
[...]
2100kcal heb je nodig op een dag om stabiel te blijven. Om en nabij he? Dus als je af wil vallen, gezond, dan zal je minder moeten eten. Dus ik mag aannemen dat ik bij 1500kcal makkelijk nog wat afval.
Maar ik weet het niet, omdat de batterijen van de weegschaal leeg zijn Haha, dan heb ik toch nog een lange weg te gaan: bij mij zitten er net nieuwe in. Al heb ik er vanochtend niet opgestaan.
[...]
2100kcal heb je nodig op een dag om stabiel te blijven. Om en nabij he? Dus als je af wil vallen, gezond, dan zal je minder moeten eten. Dus ik mag aannemen dat ik bij 1500kcal makkelijk nog wat afval.
Maar ik weet het niet, omdat de batterijen van de weegschaal leeg zijn Haha, dan heb ik toch nog een lange weg te gaan: bij mij zitten er net nieuwe in. Al heb ik er vanochtend niet opgestaan.
maandag 30 augustus 2010 om 11:29
Hoi nieuwelingen, wat een mooie posts komen er voorbij. Zima, dat kwartje ga ik ook ergens proberen op te vangen! Je zegt het prachtig!
Yas, wat een mooie middag moet dat zijn geweest. Verdrietig, maar mooi. Hopelijk kun je er vaak met een warm gevoel aan terugdenken!
Leo, driewerf Amen! Wat kun je het mooi zeggen. Wat jij in die maanden dat je bezig bent hebt bereikt, hoop ik ook te bereiken. Ik zie het woord goeroe hier geregeld voorbij komen, maar ik hoop dat ik je op een gegeven moment als een stemmetje naast mijn geweten mag meenemen de supermarkt in
Elynn, ik weet niet precies wat ik voel over mezelf. Ik ben soms heel ontevreden, maar ik kan me er ook hele dagen niet druk om maken. Vooral bij het zien van een foto ofzo, kan ik ineens denken, jeetje, wat zie ik eruit. Het beeld dat je hebt van jezelf, zoals je jezelf in de spiegel ziet en zoals je uiteindelijk op de foto staat, vind ik wel schokkend. Volgens mij moet ik er weer uit gaan zien zoals in mijn hoofd. Vanaf dat moment kan ik wennen aan mezelf en werken aan een beter zelfbeeld. Ik weet alleen nog niet zo goed hóé.
Pixmama, ik ben benieuwd hoe lang mijn vriend het nog aan kan, mijn buien. Er komt een moment dat hij zegt dat het NU genoeg is en hou op met dat gezeik. Zoals gezegd, hij vindt mij nu leuk en houdt van me zoals ik ben (al heeft hij heus wel laten weten dat wat minder Ingmagh helemaal niet erg zou zijn. Zeker als ik dan wat zekerder van mezelf ben.) Hoe lang heb jij erover gedaan voor je man / vriend er klaar mee was? Dan weet ik waar ik me op kan voorbereiden Ik vind het fijn dat je er ook bent! En het is de eerste stap he. Niet langer ontkennen!
Wat me trouwens wel opvalt is dat "wij vrouwen" (om het Kumbaya gevoel te vergroten) allemaal zo zelfverzekerd overkomen. Ik kan me de hele dag op lopen vreten over wat een groep vreemden over me zal gaan denken, maar eenmaal in die groep heel leuk en aardig en spontaan en lachend op de voorgrond treden. Om vervolgens aan het einde van de dag afgepeigerd op bed te ploffen, dat dan weer wel. Ik ben zelden vrouwen van een wat volslanker postuur tegen gekomen die onzeker lijken. Pas als je het erover gaat hebben, of je kent ze wat beter, weet je dat ze heel goed kunnen acteren, of doen alsof. Ik ben benieuwd wanneer ik, al EMJV'end, die zelfverzekerdheid ook echt uit kan gaan stralen omdat hij er is, en niet omdat ik 'm fake.
Ik las mijn lijstje terug bij JannekeJip. Met het "zo lijkt het heel wat" bedoelde ik meer aan gezond eten, die dag was een weerspiegeling van mijn werkdag. Aangezien ik niet dik ben geworden van lucht, lijkt me duidelijk dat ik ook heel wat dagen niet op deze manier doorkom.
Ik ben bewust gestopt met het tellen van de calorieën, en begonnen met het herkennen van een hongergevoel. Als ik om 10 uur trek krijg in iets, eet ik mijn banaan. Als dat gevoel om half elf pas komt, eet ik het later. Probleem is: als het eerder komt, dwing ik mezelf te wachten tot 10 uur. Dan krijg ik dus echt honger, wat volgens mijn achterliggende kennis van Weg met de Weegschaal niet mag voorkomen. Ik ben bang dat ik door die banaan eerder te eten, ik mijn lunch eerder moet eten, waardoor ik aan het einde van de werkdag bang ben voor honger om thuis voor en tijdens het koken op zoek te gaan naar alles wat eetbaar is. Dat moment, voor het koken, is mijn grootste struikelblok.
Vandaar ook dat ik mijn lijstje post. Voor input over de stijl van eten. De dietiste waar ik een tijdje bij ben geweest zei: eet dan een appel in de bus. Maar van appels krijg ik alleen maar meer honger en eigenlijk heb ik op dat moment ook helemaal geen zin in iets in die trant. Ik heb behoefte aan zoet, aan hartig, aan iets dat vult. Ik kan zo vier of vijf plakken ontbijtkoek wegeten, waardoor ik zo vol begin te raken dat ik geen behoefte meer heb aan aardappels en groente en alleen mijn vlees helemaal op krijg. En 's avond heb ik dan weer zo'n trek dat ik aan de yoghurt met cruesli ga, wat weer niet goed voor je is.
Ik weet dus best wat er fout gaat, maar weet gewoon niet hoe ik het op moet lossen.
Yas, wat een mooie middag moet dat zijn geweest. Verdrietig, maar mooi. Hopelijk kun je er vaak met een warm gevoel aan terugdenken!
Leo, driewerf Amen! Wat kun je het mooi zeggen. Wat jij in die maanden dat je bezig bent hebt bereikt, hoop ik ook te bereiken. Ik zie het woord goeroe hier geregeld voorbij komen, maar ik hoop dat ik je op een gegeven moment als een stemmetje naast mijn geweten mag meenemen de supermarkt in
Elynn, ik weet niet precies wat ik voel over mezelf. Ik ben soms heel ontevreden, maar ik kan me er ook hele dagen niet druk om maken. Vooral bij het zien van een foto ofzo, kan ik ineens denken, jeetje, wat zie ik eruit. Het beeld dat je hebt van jezelf, zoals je jezelf in de spiegel ziet en zoals je uiteindelijk op de foto staat, vind ik wel schokkend. Volgens mij moet ik er weer uit gaan zien zoals in mijn hoofd. Vanaf dat moment kan ik wennen aan mezelf en werken aan een beter zelfbeeld. Ik weet alleen nog niet zo goed hóé.
Pixmama, ik ben benieuwd hoe lang mijn vriend het nog aan kan, mijn buien. Er komt een moment dat hij zegt dat het NU genoeg is en hou op met dat gezeik. Zoals gezegd, hij vindt mij nu leuk en houdt van me zoals ik ben (al heeft hij heus wel laten weten dat wat minder Ingmagh helemaal niet erg zou zijn. Zeker als ik dan wat zekerder van mezelf ben.) Hoe lang heb jij erover gedaan voor je man / vriend er klaar mee was? Dan weet ik waar ik me op kan voorbereiden Ik vind het fijn dat je er ook bent! En het is de eerste stap he. Niet langer ontkennen!
Wat me trouwens wel opvalt is dat "wij vrouwen" (om het Kumbaya gevoel te vergroten) allemaal zo zelfverzekerd overkomen. Ik kan me de hele dag op lopen vreten over wat een groep vreemden over me zal gaan denken, maar eenmaal in die groep heel leuk en aardig en spontaan en lachend op de voorgrond treden. Om vervolgens aan het einde van de dag afgepeigerd op bed te ploffen, dat dan weer wel. Ik ben zelden vrouwen van een wat volslanker postuur tegen gekomen die onzeker lijken. Pas als je het erover gaat hebben, of je kent ze wat beter, weet je dat ze heel goed kunnen acteren, of doen alsof. Ik ben benieuwd wanneer ik, al EMJV'end, die zelfverzekerdheid ook echt uit kan gaan stralen omdat hij er is, en niet omdat ik 'm fake.
Ik las mijn lijstje terug bij JannekeJip. Met het "zo lijkt het heel wat" bedoelde ik meer aan gezond eten, die dag was een weerspiegeling van mijn werkdag. Aangezien ik niet dik ben geworden van lucht, lijkt me duidelijk dat ik ook heel wat dagen niet op deze manier doorkom.
Ik ben bewust gestopt met het tellen van de calorieën, en begonnen met het herkennen van een hongergevoel. Als ik om 10 uur trek krijg in iets, eet ik mijn banaan. Als dat gevoel om half elf pas komt, eet ik het later. Probleem is: als het eerder komt, dwing ik mezelf te wachten tot 10 uur. Dan krijg ik dus echt honger, wat volgens mijn achterliggende kennis van Weg met de Weegschaal niet mag voorkomen. Ik ben bang dat ik door die banaan eerder te eten, ik mijn lunch eerder moet eten, waardoor ik aan het einde van de werkdag bang ben voor honger om thuis voor en tijdens het koken op zoek te gaan naar alles wat eetbaar is. Dat moment, voor het koken, is mijn grootste struikelblok.
Vandaar ook dat ik mijn lijstje post. Voor input over de stijl van eten. De dietiste waar ik een tijdje bij ben geweest zei: eet dan een appel in de bus. Maar van appels krijg ik alleen maar meer honger en eigenlijk heb ik op dat moment ook helemaal geen zin in iets in die trant. Ik heb behoefte aan zoet, aan hartig, aan iets dat vult. Ik kan zo vier of vijf plakken ontbijtkoek wegeten, waardoor ik zo vol begin te raken dat ik geen behoefte meer heb aan aardappels en groente en alleen mijn vlees helemaal op krijg. En 's avond heb ik dan weer zo'n trek dat ik aan de yoghurt met cruesli ga, wat weer niet goed voor je is.
Ik weet dus best wat er fout gaat, maar weet gewoon niet hoe ik het op moet lossen.
maandag 30 augustus 2010 om 11:56
quote:eleonora schreef op 30 augustus 2010 @ 08:44:
Welkom Pixymama.
Je schrijft dat je ruzie met eten voorbij is als je op je streefgewicht bent.
Ik wil je niet ontmoedigen maar je ruzie met eten zal juist dan doorgaan.
Zolang jij eten ziet als iets wat je vriend of vijand kan zijn, zal jouw eetvete voortduren. Na het behalen van je streefgewicht is er aan eten op zich namelijk niets veranderd. Alleen jouw gewicht is veranderd.
Eten ís niet je vriend, dat roepen we hier ook tegen elkaar maar het is iets wat bij leven hoort. Het is ook je vijand niet. Het is iets wat je nodig hebt om te functioneren, om te kunnen leven. Maak het wat dat betreft minder belangrijk, zet het lager in je levenspyramide.
Leer eten als een peuter, zoals iemand anders al aangaf. Val en sta op en realiseer je dat jij de baas bent over wat je eet. Soms moet je eten wat er voor je neus staat, als je bij een ander eet bijvoorbeeld, maar doorgaans ben jij degene die bepaalt wat je in je lichaam stopt of niet.
Neem die verantwoordelijkheid en leg die niet bij 'eten' neer. Een van de dingen die we leren van elkaar is dat we geen slachtoffer zijn. Sterker nog, als je het goed beschouwd zijn we dader. Niet dat we hier van schuld en zo spreken maar eten doe je zelf en beslissingen nemen over wat te eten ook. Daar kun je niemand anders van beschuldigen. Als jij zegt dat eten je vijand is dan lijkt het alsof je de verantwoordelijkheid van jouw probleem bij voedsel neerlegt en dat kan natuurlijk niet.
Ik denk dat veel mensen denken zoals jij. Ik dacht ook zo en nu nog wel eens. Wat ik dus tegen jou zeg kan ik tegen bijna ieder van ons, inclusief mezelf zeggen. Eten zien als 'iets' een entiteit, met verstand en met de sluwe intentie om jou (mij, iedereen) te verleiden met verslavende ingrediënten.
Kolder maar ik merk dat ik écht zo gedacht heb en dus nog wel eens denk.
Gisteren zat ik op een boerenverjaardag en er was weinig te doen (ik verstond er ook niks van, iedereen praatte door elkaar heen en dan is er voor mij geen touw aan vast te knopen). Op een gegeven moment kwam er een grote schaal cake en kruidkoek binnen. Ik wist meteen dat ik op moest letten want ik had zin in de cake maar wilde die niet eten en ging voor de kruidkoek (weinig vet, wel suiker tegenover veel suiker en veel vet). De schaal werd na het rondgaan echt precies voor mijn neus gezet. Ik kon de zoete, vettige geur van de cake ruiken. Hij riep me als het ware. Ik had honger en moest alle zeilen bijzetten om er niet voor te gaan. Ik wílde het niet maar het kostte me kracht om niet voor de bijl te gaan.
Het 'roepen' van eten, het voedsel wat in de supermarkt als het ware jouw naam er op heeft staan, het is me allemaal bekend. EMJV is dáárom zo belangrijk en (voor mij althans) baanbrekend omdat ik nu pas in staat ben om te begrijpen, wérkelijk te begrijpen dat dat helemaal niet zo is! Mijn naam staat helemaal niet op die verpakkingen! Dat dácht ik alleen maar!
Ik sta boven álles wat in de supermarkt te koop is en ik neem alleen mee waar ik achter sta. Voor mij is dat nieuw. Dat ik geen slachtoffer meer ben en dat heb ik alleen bereikt door ontzettend veel na te denken bij wat ik doe en met mezelf in vergadering te gaan en de zeurstemmen, de negativiteit over mezelf, het zwijgen op te leggen.
Ze komen terug, helaas, zoals ik gisteren al kwam melden, de onzekerheid, de negativiteit, het kan weer toeslaan maar ik wéét dat ik ze het hoofd kan bieden.
Omdat ik geen slaaf, geen slachtoffer meer ben.
Ik ben de baas.
Zó waar!
En als het kwartje gevallen is, ook goed te doen. Mits geen PMS, pokkehumeur, honger, treurig, whatever. Dan kan die baas zo ineens een baas met een autoriteitsprobleem zijn. Maar op het moment dat je je goed voelt, kan dat baasgevoel je zò sterk maken! Goed gesproken, baas Leo .
Welkom Pixymama.
Je schrijft dat je ruzie met eten voorbij is als je op je streefgewicht bent.
Ik wil je niet ontmoedigen maar je ruzie met eten zal juist dan doorgaan.
Zolang jij eten ziet als iets wat je vriend of vijand kan zijn, zal jouw eetvete voortduren. Na het behalen van je streefgewicht is er aan eten op zich namelijk niets veranderd. Alleen jouw gewicht is veranderd.
Eten ís niet je vriend, dat roepen we hier ook tegen elkaar maar het is iets wat bij leven hoort. Het is ook je vijand niet. Het is iets wat je nodig hebt om te functioneren, om te kunnen leven. Maak het wat dat betreft minder belangrijk, zet het lager in je levenspyramide.
Leer eten als een peuter, zoals iemand anders al aangaf. Val en sta op en realiseer je dat jij de baas bent over wat je eet. Soms moet je eten wat er voor je neus staat, als je bij een ander eet bijvoorbeeld, maar doorgaans ben jij degene die bepaalt wat je in je lichaam stopt of niet.
Neem die verantwoordelijkheid en leg die niet bij 'eten' neer. Een van de dingen die we leren van elkaar is dat we geen slachtoffer zijn. Sterker nog, als je het goed beschouwd zijn we dader. Niet dat we hier van schuld en zo spreken maar eten doe je zelf en beslissingen nemen over wat te eten ook. Daar kun je niemand anders van beschuldigen. Als jij zegt dat eten je vijand is dan lijkt het alsof je de verantwoordelijkheid van jouw probleem bij voedsel neerlegt en dat kan natuurlijk niet.
Ik denk dat veel mensen denken zoals jij. Ik dacht ook zo en nu nog wel eens. Wat ik dus tegen jou zeg kan ik tegen bijna ieder van ons, inclusief mezelf zeggen. Eten zien als 'iets' een entiteit, met verstand en met de sluwe intentie om jou (mij, iedereen) te verleiden met verslavende ingrediënten.
Kolder maar ik merk dat ik écht zo gedacht heb en dus nog wel eens denk.
Gisteren zat ik op een boerenverjaardag en er was weinig te doen (ik verstond er ook niks van, iedereen praatte door elkaar heen en dan is er voor mij geen touw aan vast te knopen). Op een gegeven moment kwam er een grote schaal cake en kruidkoek binnen. Ik wist meteen dat ik op moest letten want ik had zin in de cake maar wilde die niet eten en ging voor de kruidkoek (weinig vet, wel suiker tegenover veel suiker en veel vet). De schaal werd na het rondgaan echt precies voor mijn neus gezet. Ik kon de zoete, vettige geur van de cake ruiken. Hij riep me als het ware. Ik had honger en moest alle zeilen bijzetten om er niet voor te gaan. Ik wílde het niet maar het kostte me kracht om niet voor de bijl te gaan.
Het 'roepen' van eten, het voedsel wat in de supermarkt als het ware jouw naam er op heeft staan, het is me allemaal bekend. EMJV is dáárom zo belangrijk en (voor mij althans) baanbrekend omdat ik nu pas in staat ben om te begrijpen, wérkelijk te begrijpen dat dat helemaal niet zo is! Mijn naam staat helemaal niet op die verpakkingen! Dat dácht ik alleen maar!
Ik sta boven álles wat in de supermarkt te koop is en ik neem alleen mee waar ik achter sta. Voor mij is dat nieuw. Dat ik geen slachtoffer meer ben en dat heb ik alleen bereikt door ontzettend veel na te denken bij wat ik doe en met mezelf in vergadering te gaan en de zeurstemmen, de negativiteit over mezelf, het zwijgen op te leggen.
Ze komen terug, helaas, zoals ik gisteren al kwam melden, de onzekerheid, de negativiteit, het kan weer toeslaan maar ik wéét dat ik ze het hoofd kan bieden.
Omdat ik geen slaaf, geen slachtoffer meer ben.
Ik ben de baas.
Zó waar!
En als het kwartje gevallen is, ook goed te doen. Mits geen PMS, pokkehumeur, honger, treurig, whatever. Dan kan die baas zo ineens een baas met een autoriteitsprobleem zijn. Maar op het moment dat je je goed voelt, kan dat baasgevoel je zò sterk maken! Goed gesproken, baas Leo .
