Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand III (ook nieuwe mensen blijven welkom!)
donderdag 26 augustus 2010 om 16:41
Deel drie alweer, van ons inspirerende, intussen toch werkelijk sektarische topic.
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
Vorig topic: Eten met je verstand
Eten met je verstand II (kom er gerust bij!)
Recepten van het 'eten met je verstand' topic
zaterdag 18 september 2010 om 23:12
zondag 19 september 2010 om 08:21
Kastanjez, gefeliciteerd!!
Xenia, het zal er bij jou wel ingebrand zitten, maar... een keertje patat eten is geen zonde! Mijn moeder doet het ook, alles waarvan ze vindt dat het niet in een dieet past, wordt zondigen of spijbelen genoemd. Dat stoort mij, want er is geen verboden voedsel. Jij hebt genoten van een patatje, moet kunnen af en toe hoor! je bent niet voor de rest van je leven op rantsoen, er is niets dat je nooit meer zou mogen/moeten eten. (Al wil Sonja ons anders laten doen geloven:-p)
Hoe gaat het bij mij? Rare dag gister. Na de dadelwalnoot-koek en de bonen had ik geen trek meer. 's Avonds in het cafe eerst maar eens een tosti genomen. Later in de tapasbar nog wat tortillachips en drie gefrituurde kaasstengeltjes. Ik kon merken dat ik niet fit was, ook geen alcohol gedronken en op tijd weer naar huis.
Verder gaat het ook niet zo. Last van stress doordat ik nog zoveel moet doen en regelen, geldzorgen die me steeds vaker wakker houden en ik val ook meer flauw. Het laatste zal verband houden met mijn rug- en nekklachten denk ik, want ook daar heb ik toch veel last van hoor. Nu pas mis ik het gewoon kunnen bewegen zoals je wil, hoe fijn dat eigenlijk is!
Xenia, het zal er bij jou wel ingebrand zitten, maar... een keertje patat eten is geen zonde! Mijn moeder doet het ook, alles waarvan ze vindt dat het niet in een dieet past, wordt zondigen of spijbelen genoemd. Dat stoort mij, want er is geen verboden voedsel. Jij hebt genoten van een patatje, moet kunnen af en toe hoor! je bent niet voor de rest van je leven op rantsoen, er is niets dat je nooit meer zou mogen/moeten eten. (Al wil Sonja ons anders laten doen geloven:-p)
Hoe gaat het bij mij? Rare dag gister. Na de dadelwalnoot-koek en de bonen had ik geen trek meer. 's Avonds in het cafe eerst maar eens een tosti genomen. Later in de tapasbar nog wat tortillachips en drie gefrituurde kaasstengeltjes. Ik kon merken dat ik niet fit was, ook geen alcohol gedronken en op tijd weer naar huis.
Verder gaat het ook niet zo. Last van stress doordat ik nog zoveel moet doen en regelen, geldzorgen die me steeds vaker wakker houden en ik val ook meer flauw. Het laatste zal verband houden met mijn rug- en nekklachten denk ik, want ook daar heb ik toch veel last van hoor. Nu pas mis ik het gewoon kunnen bewegen zoals je wil, hoe fijn dat eigenlijk is!
zondag 19 september 2010 om 09:03
Ik heb wel zo'n beetje alles gelezen de afgelopen dagen, op mijn 'aaifoon'. (niet te verwarren met de I-phone overigens). Reageren is alleen een heel werk met die hele kleine lettertjes en die boerenvingers van mij en daarbij had ik er geen tijd voor. Ik heb gewerkt als een paard.
Eten gaat rommelig. Al een hele tijd en ik merk het aan mijn lichaam. Ik heb het gevoel dat mijn armen weer dikker worden. Ik baal er van dat omstandigheden mij van mijn eetpadje brengen. Het is wel zo, maar baal er van.
Moe ben ik meiden. Ongelooflijk. Hoewel het veel beter gaat merk ik dat ik longontsteking heb. Ik heb het vaak benauwd gehad en dat op dagen dat we moesten hollen, rennen, vliegen, rouwen, sjouwen en er ongelooflijk veel emoties loskwamen. Vanavond voor 22 Drenthen mosselen koken, dat hadden ze nog nooit gegeten, dus straks de keuken in en voorbereiden. Morgen werken. Ook dat is spannend en nieuw weer. Het zal wel goed komen maar ik ben al bij voorbaat kapot.
Ik heb niet eens de energie om het over eten te hebben nu. Wel wil ik met jullie goedvinden vertellen over de verhuizing.
Wé heeft een oudere broer en een nog oudere zus. Met zijn zus hebben we geen contact, al jaren niet. Het is de meest ongeïnteresseerde, onaardige, onredelijke, achterbakse persoon die ik ken en het is een wonder dat ze twee van die leuke broers heeft.
Toen Fien geboren werd (dat was met paniek en reanimatie en couveuses en veel te vroeg en spoedkeizersneden etc) en zij weer eens geen belangstelling toonde (geen kaart, geen sms, geen telefoontje, mailtje, bezoekje, niks) maar ze wel tegen haar ouders klaagde dat ze geen geboortekaartje had gekregen, heb ik haar een geboortekaartje gestuurd met een brief er bij waarin ik aangegeven heb haar niet meer te willen zien en waarom niet.
Jaren niet of nauwelijks tegen gekomen, ook niet bij mijn schoonouders. Het is namelijk ook nog eens een laf persoon, dus praten, een confrontatie aangaan of iets dergelijks, dat zit er bij haar niet in. Zij praat over anderen met anderen en verder mokt ze, doet ze verongelijkt en fluistert ze links uit de mond een opmerking tegen degene die naast haar zit, meestal haar man.
Deze vrouw ging na de dood van mijn schoonvader niet naar haar moeder, waar haar broers zich heen spoeden maar ze ging in het zorgcentrum waar pa lag blijven zitten, tot ze zeker wist dat haar broers alles geregeld hadden. Drie uur lang heeft ze koffie zitten drinken in het zorgcentrum van haar vader. Intussen hebben Wé en zijn broer hun moeder het vreselijke nieuws verteld, met de uitvaartvereniging alles geregeld enzovoort. Zij kwam toen alles in kannen en kruiken was, gaf iedereen een slap handje en mompelde 'gecondoleerd'. Dat was het.
In de week naar de uitvaart toe heb je het als familie heel druk. Wij wonen 200 km bij mijn schoonmoeder vandaan, haar oudste zoon woont 100 km bij haar vandaan, de zus woont 10 km bij haar vandaan maar weigerde zelfs ook maar de was te doen voor haar moeder. 'Ze moest nog eten'. Wel gaf ze zo nu en dan de planten water en snuffelde dan door de post. Ze is namelijk bang dat de erfenis aan haar neus voorbij zal gaan. Waarom weet niemand maar dat is haar grootste angst.
Zoals jullie misschien uit mijn andere topic op relaties weten ben ik ontzettend druk geweest met mijn schoonmoeder in een goed huis te krijgen omdat ze de dag na de uitvaart uit het huis moest waar ze tijdelijk zou zitten, tot mijn schoonvader en zij weer naar huis zouden kunnen. Maar mijn schoonvader kwam nooit meer naar huis en mijn schoonmoeder kan niet voor zichzelf zorgen omdat ze steeds zomaar valt. Er moest dus met gezwinde spoed een plek voor haar worden gezocht en ik wilde haar eigenlijk in huis nemen. Dágen mee bezig geweest. Ik de administratieve dingen, de jongens de fysieke zaken. Zus deed niks, behalve de planten water geven.
Middenin dat tranendal, als iedereen ontredderd is, als het heel druk is met regelen, organiseren met zorgen en met verdriet hebben ging zij op vakantie. Toen ik het hoorde, de dag voor de uitvaart moest ik eerst lachen en daarna keihard huilen. Niet omdat ik haar geen vakantie gun maar omdat de mensen die altijd goed voor haar zijn geweest (zegt ze zelf ook, al is het tandenknarsend) haar zo nodig hadden en zij daar gewoon schijt aan had. Mijn schoonvader heeft, bij leven, zelfs via zijn oudste zoon gesmeekt of ze hem wilde komen bezoeken, omdat hij zo'n heimwee had naar haar, naar hoe ze vroeger was.
Letterlijk een dag nadat haar vader begraven was. Weg. Onbereikbaar. Ze had haar broers beloofd te gaan helpen, dat bood ze zomaar ineens zelf aan maar er gebeurde niks. Ze belde niet, ze vroeg niks, ze belde niet eens haar eigen moeder, terwijl ze op vakantie was in eigen land. Hoe harteloos ben je dan?
Eergisteren kwam ze terug van vakantie. Een normaal mens rijdt dan even door naar haar moeder. Zij niet.
Eergisteren zijn Wé en ik begonnen met inpakken in het huis van zijn ouders. Een afschuwelijke taak. Een huis 'leeft' als er mensen in wonen. Nu, met niemand er in, is het een stapel stenen en alles wat er in staat is ineens niks meer waard, ziet er misplaatst en eenzaam uit. Het huis is 'dood'. In dat huis hebben we geslapen, mét Wé's moeder er bij, voor het eerst sliep ik daar in huis en voor het laatst ook. Het was vreselijk. Wát een verdriet en die vrouw.....mijn schoonmoeder, die zo Spartaans werd opgevoed. Niet klagen maar dragen, handen uit de mouwen en meer van dat soort ingebakken motto's. Met die vrouw stond ik in haar kledingkast te rommelen. Tussen de onderbroekjes en hemdjes en spullen van 40 jaar terug. Wat moest er mee, en wat niet. Daar had haar dochter bij moeten zijn. Haar dochter die haar kent als geen ander en die haar zou kunnen steunen en die de man die ze zo mist kende als haar vader. Maar mijn schoonmoeder deed het met mij en haar dochter was in geen velden of wegen te bekennen.
Wij, Wé, zijn broer en ik maakten er grapjes over. Dan vroegen we aan elkaar of ze al gebeld had en antwoordden we elkaar dat we haar zelfs gevraagd hadden te stoppen met bellen, omdat we écht door moesten gaan. En dat we zo benieuwd waren naar wat ze voor de lunch gemaakt had en zo. Ze kon elk moment voor de deur staan met een pan warme soep en goddelijke broodjes, want, zo zeiden we, zo is Zus!
Met de eerste lading spullen ben ik meegegaan naar het nieuwe appartementje van mijn schoonmoeder, zij bleef zelf achter met Fien in het oude huis en ik ging aan het inrichten. Kasten volstoppen met handdoeken, vaatdoeken, theedoeken, bestek, kopjes, kortom alles wat een mens nodig heeft om te leven in een huis. De jongens sjouwden de zware spullen en toen mijn schoonmoeder kwam om een uur of 2 's middags, zag die kamer er al heel leuk uit.
En toen.....toen kwam mijn schoonzus ook.
Met haar man. Toen alles klaar was en we alleen nog een paar dingen op hoefden te hangen, kwamen ze binnen terwijl wij al vanaf 06.30 uur hard aan het werk waren.
Ze hadden (ik overdrijf niet) 4 kopjes en schotels en een klein stereotorentje bij zich en dat kwamen ze brengen alsof het de gaven van de Drie Koningen aan het kindeke Jezus was.
De jongens zeiden niks maar bij mij kwam het er allemaal uit. Ik heb niet gescholden en niet geschreeuwd maar het was wel erg duidelijk dat we ze nu ook niet meer nodig hadden en dat ze rustig op konden tiefen. En dat deden ze dan ook.
Geen spijt maar ik ben wel helemaal leeg nu.
Nooit wil ik haar mee zien. Die nare, gevoelloze dronkelap. Zelden zó kwaad geweest in mijn leven. Een uur nadat ze weg waren zat ik nóg te trillen. Niet om mij maar om mijn schoonmoeder die zo lijdt, mijn schoonvader die er kapot van was dat ze zich zo afgrijselijk opstelde en om Wé en zijn broer.
Er zijn écht mensen die niet deugen, ook al is dat subjectief, dat weet ik maar er zijn werkelijk mensen die zó veel negatief hebben dat er geen ruimte is voor positief. De balans van goed/kwaad (of hoe je het ook noemen wil) is bij dat soort types volkomen zoek.
Het was dus op allerlei gebieden heel emotioneel allemaal met als crescendo iets wat niet vaak voorkomt, namelijk dat ik heel, heel erg kwaad werd en ik denk dat ik voorál daar zo moe van ben nu.
Eten gaat rommelig. Al een hele tijd en ik merk het aan mijn lichaam. Ik heb het gevoel dat mijn armen weer dikker worden. Ik baal er van dat omstandigheden mij van mijn eetpadje brengen. Het is wel zo, maar baal er van.
Moe ben ik meiden. Ongelooflijk. Hoewel het veel beter gaat merk ik dat ik longontsteking heb. Ik heb het vaak benauwd gehad en dat op dagen dat we moesten hollen, rennen, vliegen, rouwen, sjouwen en er ongelooflijk veel emoties loskwamen. Vanavond voor 22 Drenthen mosselen koken, dat hadden ze nog nooit gegeten, dus straks de keuken in en voorbereiden. Morgen werken. Ook dat is spannend en nieuw weer. Het zal wel goed komen maar ik ben al bij voorbaat kapot.
Ik heb niet eens de energie om het over eten te hebben nu. Wel wil ik met jullie goedvinden vertellen over de verhuizing.
Wé heeft een oudere broer en een nog oudere zus. Met zijn zus hebben we geen contact, al jaren niet. Het is de meest ongeïnteresseerde, onaardige, onredelijke, achterbakse persoon die ik ken en het is een wonder dat ze twee van die leuke broers heeft.
Toen Fien geboren werd (dat was met paniek en reanimatie en couveuses en veel te vroeg en spoedkeizersneden etc) en zij weer eens geen belangstelling toonde (geen kaart, geen sms, geen telefoontje, mailtje, bezoekje, niks) maar ze wel tegen haar ouders klaagde dat ze geen geboortekaartje had gekregen, heb ik haar een geboortekaartje gestuurd met een brief er bij waarin ik aangegeven heb haar niet meer te willen zien en waarom niet.
Jaren niet of nauwelijks tegen gekomen, ook niet bij mijn schoonouders. Het is namelijk ook nog eens een laf persoon, dus praten, een confrontatie aangaan of iets dergelijks, dat zit er bij haar niet in. Zij praat over anderen met anderen en verder mokt ze, doet ze verongelijkt en fluistert ze links uit de mond een opmerking tegen degene die naast haar zit, meestal haar man.
Deze vrouw ging na de dood van mijn schoonvader niet naar haar moeder, waar haar broers zich heen spoeden maar ze ging in het zorgcentrum waar pa lag blijven zitten, tot ze zeker wist dat haar broers alles geregeld hadden. Drie uur lang heeft ze koffie zitten drinken in het zorgcentrum van haar vader. Intussen hebben Wé en zijn broer hun moeder het vreselijke nieuws verteld, met de uitvaartvereniging alles geregeld enzovoort. Zij kwam toen alles in kannen en kruiken was, gaf iedereen een slap handje en mompelde 'gecondoleerd'. Dat was het.
In de week naar de uitvaart toe heb je het als familie heel druk. Wij wonen 200 km bij mijn schoonmoeder vandaan, haar oudste zoon woont 100 km bij haar vandaan, de zus woont 10 km bij haar vandaan maar weigerde zelfs ook maar de was te doen voor haar moeder. 'Ze moest nog eten'. Wel gaf ze zo nu en dan de planten water en snuffelde dan door de post. Ze is namelijk bang dat de erfenis aan haar neus voorbij zal gaan. Waarom weet niemand maar dat is haar grootste angst.
Zoals jullie misschien uit mijn andere topic op relaties weten ben ik ontzettend druk geweest met mijn schoonmoeder in een goed huis te krijgen omdat ze de dag na de uitvaart uit het huis moest waar ze tijdelijk zou zitten, tot mijn schoonvader en zij weer naar huis zouden kunnen. Maar mijn schoonvader kwam nooit meer naar huis en mijn schoonmoeder kan niet voor zichzelf zorgen omdat ze steeds zomaar valt. Er moest dus met gezwinde spoed een plek voor haar worden gezocht en ik wilde haar eigenlijk in huis nemen. Dágen mee bezig geweest. Ik de administratieve dingen, de jongens de fysieke zaken. Zus deed niks, behalve de planten water geven.
Middenin dat tranendal, als iedereen ontredderd is, als het heel druk is met regelen, organiseren met zorgen en met verdriet hebben ging zij op vakantie. Toen ik het hoorde, de dag voor de uitvaart moest ik eerst lachen en daarna keihard huilen. Niet omdat ik haar geen vakantie gun maar omdat de mensen die altijd goed voor haar zijn geweest (zegt ze zelf ook, al is het tandenknarsend) haar zo nodig hadden en zij daar gewoon schijt aan had. Mijn schoonvader heeft, bij leven, zelfs via zijn oudste zoon gesmeekt of ze hem wilde komen bezoeken, omdat hij zo'n heimwee had naar haar, naar hoe ze vroeger was.
Letterlijk een dag nadat haar vader begraven was. Weg. Onbereikbaar. Ze had haar broers beloofd te gaan helpen, dat bood ze zomaar ineens zelf aan maar er gebeurde niks. Ze belde niet, ze vroeg niks, ze belde niet eens haar eigen moeder, terwijl ze op vakantie was in eigen land. Hoe harteloos ben je dan?
Eergisteren kwam ze terug van vakantie. Een normaal mens rijdt dan even door naar haar moeder. Zij niet.
Eergisteren zijn Wé en ik begonnen met inpakken in het huis van zijn ouders. Een afschuwelijke taak. Een huis 'leeft' als er mensen in wonen. Nu, met niemand er in, is het een stapel stenen en alles wat er in staat is ineens niks meer waard, ziet er misplaatst en eenzaam uit. Het huis is 'dood'. In dat huis hebben we geslapen, mét Wé's moeder er bij, voor het eerst sliep ik daar in huis en voor het laatst ook. Het was vreselijk. Wát een verdriet en die vrouw.....mijn schoonmoeder, die zo Spartaans werd opgevoed. Niet klagen maar dragen, handen uit de mouwen en meer van dat soort ingebakken motto's. Met die vrouw stond ik in haar kledingkast te rommelen. Tussen de onderbroekjes en hemdjes en spullen van 40 jaar terug. Wat moest er mee, en wat niet. Daar had haar dochter bij moeten zijn. Haar dochter die haar kent als geen ander en die haar zou kunnen steunen en die de man die ze zo mist kende als haar vader. Maar mijn schoonmoeder deed het met mij en haar dochter was in geen velden of wegen te bekennen.
Wij, Wé, zijn broer en ik maakten er grapjes over. Dan vroegen we aan elkaar of ze al gebeld had en antwoordden we elkaar dat we haar zelfs gevraagd hadden te stoppen met bellen, omdat we écht door moesten gaan. En dat we zo benieuwd waren naar wat ze voor de lunch gemaakt had en zo. Ze kon elk moment voor de deur staan met een pan warme soep en goddelijke broodjes, want, zo zeiden we, zo is Zus!
Met de eerste lading spullen ben ik meegegaan naar het nieuwe appartementje van mijn schoonmoeder, zij bleef zelf achter met Fien in het oude huis en ik ging aan het inrichten. Kasten volstoppen met handdoeken, vaatdoeken, theedoeken, bestek, kopjes, kortom alles wat een mens nodig heeft om te leven in een huis. De jongens sjouwden de zware spullen en toen mijn schoonmoeder kwam om een uur of 2 's middags, zag die kamer er al heel leuk uit.
En toen.....toen kwam mijn schoonzus ook.
Met haar man. Toen alles klaar was en we alleen nog een paar dingen op hoefden te hangen, kwamen ze binnen terwijl wij al vanaf 06.30 uur hard aan het werk waren.
Ze hadden (ik overdrijf niet) 4 kopjes en schotels en een klein stereotorentje bij zich en dat kwamen ze brengen alsof het de gaven van de Drie Koningen aan het kindeke Jezus was.
De jongens zeiden niks maar bij mij kwam het er allemaal uit. Ik heb niet gescholden en niet geschreeuwd maar het was wel erg duidelijk dat we ze nu ook niet meer nodig hadden en dat ze rustig op konden tiefen. En dat deden ze dan ook.
Geen spijt maar ik ben wel helemaal leeg nu.
Nooit wil ik haar mee zien. Die nare, gevoelloze dronkelap. Zelden zó kwaad geweest in mijn leven. Een uur nadat ze weg waren zat ik nóg te trillen. Niet om mij maar om mijn schoonmoeder die zo lijdt, mijn schoonvader die er kapot van was dat ze zich zo afgrijselijk opstelde en om Wé en zijn broer.
Er zijn écht mensen die niet deugen, ook al is dat subjectief, dat weet ik maar er zijn werkelijk mensen die zó veel negatief hebben dat er geen ruimte is voor positief. De balans van goed/kwaad (of hoe je het ook noemen wil) is bij dat soort types volkomen zoek.
Het was dus op allerlei gebieden heel emotioneel allemaal met als crescendo iets wat niet vaak voorkomt, namelijk dat ik heel, heel erg kwaad werd en ik denk dat ik voorál daar zo moe van ben nu.
zondag 19 september 2010 om 09:04
zondag 19 september 2010 om 09:22
Pff, Leo, dat is inderdaad heftig geweest. En onvoorstelbaar dat mensen zo weinig kunnen opbrengen voor iemand die jouw leven zo vorm heeft gegeven. Als er in het verleden iets is voorgevallen kan ik me er wel wat bij voorstellen, maar ik begrijp uit jouw verhaal dat dat niet aan de orde is. Emoties kosten altijd bergen energie. Dat de verhuizing energie zou kosten was te verwachten, maar dit is wel een pittige dot er boven op.
Jouw verhaal over het leeghalen, het uitzoeken van al die oude spulletjes... het brengt me terug naar de dagen dat we mijn oma's huis leeg moesten halen. Met het verschil dat oma al overleden was. Ik vond het een heel bijzondere tijd, mijn familie had een paar topdagen wat verbondenheid betrof. Maar wat raar om zo door iemands leven te gaan. Alles dat we tegenkwamen vertelden een verhaal over oma, over haar leven, haar dierbaren, haar mooie karakter. En dan de keuze: wat gooien we weg, wat moet bewaard blijven, wat gaat met wie mee....
En eten, ach, dat pik je deze week weer op! Moet kunnen hoor, zoals ik al eerder zei: soms liggen je prioriteiten anders en moet je het er even het beste van maken. En soms is het beste niet helemaal zoals je het graag zou zien.
Ik heb net voor het eerst hoummous van de appie op. Lekker hoor! Met die pittige rode saus op een frans afbakbroodje. Ik heb er nog eentje, die wil ik tussen de middag eten met een kopje soep erbij. Ik heb gister het boek van Matthijs Vrieze uit de bieb gehaald over gezond eten en ga daar zo even lekker in neuzen met een kopje thee. En dan straks nog even aan de slag hier.
Jouw verhaal over het leeghalen, het uitzoeken van al die oude spulletjes... het brengt me terug naar de dagen dat we mijn oma's huis leeg moesten halen. Met het verschil dat oma al overleden was. Ik vond het een heel bijzondere tijd, mijn familie had een paar topdagen wat verbondenheid betrof. Maar wat raar om zo door iemands leven te gaan. Alles dat we tegenkwamen vertelden een verhaal over oma, over haar leven, haar dierbaren, haar mooie karakter. En dan de keuze: wat gooien we weg, wat moet bewaard blijven, wat gaat met wie mee....
En eten, ach, dat pik je deze week weer op! Moet kunnen hoor, zoals ik al eerder zei: soms liggen je prioriteiten anders en moet je het er even het beste van maken. En soms is het beste niet helemaal zoals je het graag zou zien.
Ik heb net voor het eerst hoummous van de appie op. Lekker hoor! Met die pittige rode saus op een frans afbakbroodje. Ik heb er nog eentje, die wil ik tussen de middag eten met een kopje soep erbij. Ik heb gister het boek van Matthijs Vrieze uit de bieb gehaald over gezond eten en ga daar zo even lekker in neuzen met een kopje thee. En dan straks nog even aan de slag hier.
zondag 19 september 2010 om 09:31
Le, wat een afschuwelijke vrouw... Echt, geen woorden voor. Hoe kan je zo zijn... Wat goed dat je je mond niet hebt gehouden.
Ik hoop dat je schoonmoeder kan aarden in haar huisje.
Vooruit, nog een dikke
@Dubiootje: Ik ga eerst op vakantie (15-10 t/m 7/11) en dan kom ik ws ergens te zitten waar geen collega's zijn. Wellicht dat ik dan ook zo zoetjes aan eens om mij heen ga kijken naar een andere baan. Hoewel ik daar eigenlijk niet de energie voor heb.
Ik hoop dat je schoonmoeder kan aarden in haar huisje.
Vooruit, nog een dikke
@Dubiootje: Ik ga eerst op vakantie (15-10 t/m 7/11) en dan kom ik ws ergens te zitten waar geen collega's zijn. Wellicht dat ik dan ook zo zoetjes aan eens om mij heen ga kijken naar een andere baan. Hoewel ik daar eigenlijk niet de energie voor heb.
zondag 19 september 2010 om 10:29
Lieve Leo, wát een verhaal! Ik heb overal kippenvel. Aangezien je een iets prominentere forummer (geweest) bent dan ik, 'ken' ik je al wat langer dus je verhaal neem ik voetstoots aan.Niet raar, dat je met je verstand even wat minder bij eten bent! (al is dat wel frustrerend).
Als ik je niet meer lees vandaag (ga zo aan mijn ouders Het Nieuws vertellen): heeeeeeel veel plezier in je nieuwe baan morgen! Hopelijk kun je er 100% voor gaan, zonder te veel gepieker over andere zaken.
Als ik je niet meer lees vandaag (ga zo aan mijn ouders Het Nieuws vertellen): heeeeeeel veel plezier in je nieuwe baan morgen! Hopelijk kun je er 100% voor gaan, zonder te veel gepieker over andere zaken.
zondag 19 september 2010 om 11:24
Leo, wat een oprecht afschuwelijke vrouw die schoonzus van je. Klinkt mij ten dele bekend in de oren, mijn oom en tante waren ook zo naar mijn oma (de moeder van mijn moeder). Het is werkelijk onvoorstelbaar als iemand op 10km afstand woont, niet nu even een tandje hoger zet. Niet omdat ze het dichtste bij woont, maar omdat je schoonmoeder het even nodig zou hebben gehad, al kwam ze maar een extra bakje koffie scoren in de week.
Ik denk ook dat je daarom leeg bent. Maar je hebt ook het nodige voor je kiezen gehad, dat gedonder met de belasting, zoeken naar de baan, het overlijden, kortom, er is in korte tijd heel veel gebeurd. Je had eigenlijk niet de 'ruimte' om goed om te gaan met elke emotie, want had je het ene nog niet gehad, en was je net bezig te verwerken, komt het volgende alweer aankakken. Je hebt geen enkel 'rouwproces' als het ware kunnen afmaken omdat de volgende stond te dringen.
En vergis je niet, eens de waarheid zeggen kost ook energie. Ik heb het van de week ook naar mijn docenten gedaan over een onderdeel van de opleiding waarik zo-niet-blij mee ben (en me ook afvraag wat het nut ervan is). En ik ben moe, heel moe, maar wel blij dat ik het gezegd heb. Ik ben best assertief, maar ik mag kennelijk nog wel assertiever worden. Gisteren ook weer, ik rij onze straat in, parkeren is al lastig (te weinig plek) en staat er een auto zodanig over twee plekken dat er niemand meer voor of achter kan. Ik plak dus een briefje op de ruit met de vraag of ze de volgende keer meer naar voren of achteren wil opdat anderen er ook bij kunnen. Komt ze net naar buiten. Dus ik vraag het haar. Grote mond, maar dat deert me niet. Ik heb gezegd, opduvelen met die kutkar of ik bel de politie wegens fout parkeren.
Kom op zeg, ik heb gewoon geen zin meer om mijn mond te houden als iets me dwars zit. En dat heb jij, Leo, te lang gedaan. Logisch, want je wilt geen ruzie, maar daarom knalde het er ineens uit en daarom ben je ook nu zo moe.
Laat de moeheid er maar even uitkomen.
Ik denk ook dat je daarom leeg bent. Maar je hebt ook het nodige voor je kiezen gehad, dat gedonder met de belasting, zoeken naar de baan, het overlijden, kortom, er is in korte tijd heel veel gebeurd. Je had eigenlijk niet de 'ruimte' om goed om te gaan met elke emotie, want had je het ene nog niet gehad, en was je net bezig te verwerken, komt het volgende alweer aankakken. Je hebt geen enkel 'rouwproces' als het ware kunnen afmaken omdat de volgende stond te dringen.
En vergis je niet, eens de waarheid zeggen kost ook energie. Ik heb het van de week ook naar mijn docenten gedaan over een onderdeel van de opleiding waarik zo-niet-blij mee ben (en me ook afvraag wat het nut ervan is). En ik ben moe, heel moe, maar wel blij dat ik het gezegd heb. Ik ben best assertief, maar ik mag kennelijk nog wel assertiever worden. Gisteren ook weer, ik rij onze straat in, parkeren is al lastig (te weinig plek) en staat er een auto zodanig over twee plekken dat er niemand meer voor of achter kan. Ik plak dus een briefje op de ruit met de vraag of ze de volgende keer meer naar voren of achteren wil opdat anderen er ook bij kunnen. Komt ze net naar buiten. Dus ik vraag het haar. Grote mond, maar dat deert me niet. Ik heb gezegd, opduvelen met die kutkar of ik bel de politie wegens fout parkeren.
Kom op zeg, ik heb gewoon geen zin meer om mijn mond te houden als iets me dwars zit. En dat heb jij, Leo, te lang gedaan. Logisch, want je wilt geen ruzie, maar daarom knalde het er ineens uit en daarom ben je ook nu zo moe.
Laat de moeheid er maar even uitkomen.
zondag 19 september 2010 om 11:42
Ik ben zo ontzettend moe.
Zwaar verkouden, heb weinig lucht. Alles voelt teveel. Nadat ik gister had gedouched om naar de bieb te gaan ben ik weer in bed gekropen.
Ik ga mezelf dwingen zometeen naar een sauna te gaan. Met ov, en niet op de fiets. Dat is nu te ver weg.
Qua eten heb ik vrijdag veel te veel gesnoept. De rest van de dagen ging het redelijk ok.
Kastanjez, mijn hartelijke felicitaties.
Leo, ergens ben ik verbaasd dat je zo anti schoonzus bent. Je komt me toch altijd welwillend communicatief over. Als ik het zo lees, denk ik dat het gaat om de liefdeloosheid van schoonzus. Dat je dat vreselijk vindt en niet mee geconfronteerd wil worden. Het meest lastige is dat mensen van wie jij houdt, door die schoonzus gekwetst worden. Dat kan je nog het meest pissig maken. Goede reis naar Het Westen en werkse. Vergeet niet te lunchen, die energie kan je goed gebruiken!
Zwaar verkouden, heb weinig lucht. Alles voelt teveel. Nadat ik gister had gedouched om naar de bieb te gaan ben ik weer in bed gekropen.
Ik ga mezelf dwingen zometeen naar een sauna te gaan. Met ov, en niet op de fiets. Dat is nu te ver weg.
Qua eten heb ik vrijdag veel te veel gesnoept. De rest van de dagen ging het redelijk ok.
Kastanjez, mijn hartelijke felicitaties.
Leo, ergens ben ik verbaasd dat je zo anti schoonzus bent. Je komt me toch altijd welwillend communicatief over. Als ik het zo lees, denk ik dat het gaat om de liefdeloosheid van schoonzus. Dat je dat vreselijk vindt en niet mee geconfronteerd wil worden. Het meest lastige is dat mensen van wie jij houdt, door die schoonzus gekwetst worden. Dat kan je nog het meest pissig maken. Goede reis naar Het Westen en werkse. Vergeet niet te lunchen, die energie kan je goed gebruiken!
zondag 19 september 2010 om 11:46
Verbaasd dat ik anti-schoonzus ben?
Om hoe ik ben bedoel je?
Dat ik communicatief en sociaal ben wil niet zeggen dat ik niet een pesthekel aan iemand kan hebben natuurlijk.
Ik heb aan weinig mensen een echte hekel maar aan haar wel. Al meteen hoor, vanaf het begin dat ik haar ontmoette, dus het is op zich niet nieuw, het gevoel, maar dat ze zó laag zou zakken, dat had ik nu ook weer niet gedacht. En ja, pissig, dat ben ik. Serieus pissig.
Om hoe ik ben bedoel je?
Dat ik communicatief en sociaal ben wil niet zeggen dat ik niet een pesthekel aan iemand kan hebben natuurlijk.
Ik heb aan weinig mensen een echte hekel maar aan haar wel. Al meteen hoor, vanaf het begin dat ik haar ontmoette, dus het is op zich niet nieuw, het gevoel, maar dat ze zó laag zou zakken, dat had ik nu ook weer niet gedacht. En ja, pissig, dat ben ik. Serieus pissig.
zondag 19 september 2010 om 11:51
Muis, je hebt gelijk. Ik heb lang mijn mond gehouden maar niet zo lang als mijn man, zijn broer en zijn moeder. Die zeiden niks.
Ik voelde me zelfs verplicht om mijn excuses aan te bieden voor wat ik gezegd had maar toen bleek dat ze het volkomen terecht vonden.
In de familie van mijn man zijn ze niet van de confrontaties. Alles wordt besproken, behalve met degene met wie men een probleem heeft.
Terwijl je helemaal niet eens ruzie hoeft te maken om eens te zeggen wat je dwars zit. Althans, dat is mijn mening. Ik zeg het liever als ik het nog aardig kan zeggen en me niet op heb zitten naaien, dan dat ik wacht tot het moment dat het er uit móet en er geen redden meer aan is. In dat opzicht heb ik het nog heel netjes gehouden gisteren. Maar het is wel erg laat. Ik heb eerder niets gezegd omdat niemand dat deed en dat is weer even een leermomentje; niet op gaan zitten kroppen maar blijven praten.
Mijn schoonzus sluit ik daar verder van uit hoor, met haar valt toch niet te praten, dat weet ik nu wel na 10 jaar.
Ik voelde me zelfs verplicht om mijn excuses aan te bieden voor wat ik gezegd had maar toen bleek dat ze het volkomen terecht vonden.
In de familie van mijn man zijn ze niet van de confrontaties. Alles wordt besproken, behalve met degene met wie men een probleem heeft.
Terwijl je helemaal niet eens ruzie hoeft te maken om eens te zeggen wat je dwars zit. Althans, dat is mijn mening. Ik zeg het liever als ik het nog aardig kan zeggen en me niet op heb zitten naaien, dan dat ik wacht tot het moment dat het er uit móet en er geen redden meer aan is. In dat opzicht heb ik het nog heel netjes gehouden gisteren. Maar het is wel erg laat. Ik heb eerder niets gezegd omdat niemand dat deed en dat is weer even een leermomentje; niet op gaan zitten kroppen maar blijven praten.
Mijn schoonzus sluit ik daar verder van uit hoor, met haar valt toch niet te praten, dat weet ik nu wel na 10 jaar.
zondag 19 september 2010 om 11:52
quote:Kastanjez schreef op 19 september 2010 @ 10:29:
Als ik je niet meer lees vandaag (ga zo aan mijn ouders Het Nieuws vertellen): heeeeeeel veel plezier in je nieuwe baan morgen! Hopelijk kun je er 100% voor gaan, zonder te veel gepieker over andere zaken.
Leuk!
Geniet er van!
Ik hoop dat het heel bijzonder wordt bij je ouders!
Als ik je niet meer lees vandaag (ga zo aan mijn ouders Het Nieuws vertellen): heeeeeeel veel plezier in je nieuwe baan morgen! Hopelijk kun je er 100% voor gaan, zonder te veel gepieker over andere zaken.
Leuk!
Geniet er van!
Ik hoop dat het heel bijzonder wordt bij je ouders!
zondag 19 september 2010 om 11:55
Lijkt me een hele normale manier van voelen en reageren, om pissig te worden.
Ik heb er een enorme hekel aan als ik het idee heb dat het contact eenrichtingsverkeer is. Dan houd ik op een gegeven moment op met lief aardig en belangstellend zijn. In mijn leven zijn weinig mensen aan wie ik een hekel heb. Van mijn moeder heb ik echt gehouden, de afwijzing van haar en haar kwetsende gedrag, dat zijn dingen waar ik een hekel aan heb. Maar heel ver weg kan ik het mens erachter nog wel zien, al kan ík die niet meer bereiken en wíl ik dat ook niet meer proberen. Ook van de dader heb ik gehouden, hoe laag zijn daden ook waren en hoe groot zijn verraad. Een regelrechte hekel hebben aan hem, daarvoor zijn mijn gevoelens te ambivalent. Maar zijn daden waren laag, heel laag.
Ergens is het wel hilarisch-tragisch-amusant, ik zie dat mens zo voor me, scharrelend door de post, gefilmd door Frans Bromet....Met als finale dat ´meehelpen verhuizen´.
Ik heb er een enorme hekel aan als ik het idee heb dat het contact eenrichtingsverkeer is. Dan houd ik op een gegeven moment op met lief aardig en belangstellend zijn. In mijn leven zijn weinig mensen aan wie ik een hekel heb. Van mijn moeder heb ik echt gehouden, de afwijzing van haar en haar kwetsende gedrag, dat zijn dingen waar ik een hekel aan heb. Maar heel ver weg kan ik het mens erachter nog wel zien, al kan ík die niet meer bereiken en wíl ik dat ook niet meer proberen. Ook van de dader heb ik gehouden, hoe laag zijn daden ook waren en hoe groot zijn verraad. Een regelrechte hekel hebben aan hem, daarvoor zijn mijn gevoelens te ambivalent. Maar zijn daden waren laag, heel laag.
Ergens is het wel hilarisch-tragisch-amusant, ik zie dat mens zo voor me, scharrelend door de post, gefilmd door Frans Bromet....Met als finale dat ´meehelpen verhuizen´.
zondag 19 september 2010 om 11:59
Hanke, niet te geloven, dat dacht ik ook!
Dat je dan met Bromet op camera de huis in kijkt, zij die rondscharrelt tussen de post en die kwal van een echtgenoot van haar die de plantjes water geeft en dan Bromet er met commentaar doorheen:'en zit er wat bij de post?', 'uw broer heeft dus die tafel meegenomen, wat vindt u daar van.....?'
Heerlijk, met die zuigende zeurstem van hem!
Ik had de hele documentaire al klaar in mijn hoofd!
Dat je dan met Bromet op camera de huis in kijkt, zij die rondscharrelt tussen de post en die kwal van een echtgenoot van haar die de plantjes water geeft en dan Bromet er met commentaar doorheen:'en zit er wat bij de post?', 'uw broer heeft dus die tafel meegenomen, wat vindt u daar van.....?'
Heerlijk, met die zuigende zeurstem van hem!
Ik had de hele documentaire al klaar in mijn hoofd!
zondag 19 september 2010 om 12:03
En over wat je schreef over een hekel hebben aan iemand Hanke; Ik snap wat je schrijft. Bij mij werkt het ook zo. Ik kan vaak de mens zien achter de daden. Dat is ook zo in het geval van mijn schoonzus. Ergens, ver vind ik haar zielig. Ze heeft geen vrienden, geen netwerk, geen leuke baan of wat dan ook.
Maar ik ken dan ook niemand (in het echt) waarvan ik snap dat ze dat niet heeft. En sinds ik met mijn misbruik verleden aan de gang ben gegaan heb ik eindelijk geleerd dat ik gewoon wel eens iets mag vinden van iemand, iets onaardigs, omdat ik mezelf goed genoeg ken om te weten dat ik iemand niet zómaar niet uit kan staan. Daar is doorgaans een héle goede reden voor nodig.
Maar ik ken dan ook niemand (in het echt) waarvan ik snap dat ze dat niet heeft. En sinds ik met mijn misbruik verleden aan de gang ben gegaan heb ik eindelijk geleerd dat ik gewoon wel eens iets mag vinden van iemand, iets onaardigs, omdat ik mezelf goed genoeg ken om te weten dat ik iemand niet zómaar niet uit kan staan. Daar is doorgaans een héle goede reden voor nodig.
zondag 19 september 2010 om 12:05
quote:hanke321 schreef op 19 september 2010 @ 12:02:
Vind het eerlijk gezegd wel gekkenwerk van je dat je met een longontsteking loopt te verhuizen, te sjouwen, voor tig man te koken. Snap je dat ik me dan een giga aansteller voel dat ik zo brak ben van een simpele verkoudheid?
Nee.
Als jij iets niet bent is het wel een aansteller.
Ik ben eerder een uitslover. (nu even, normaal gesproken valt dat ook wel mee.)
Donderdag ga ik lekker instorten en op de bank hangen tot en met zondag.
Vind het eerlijk gezegd wel gekkenwerk van je dat je met een longontsteking loopt te verhuizen, te sjouwen, voor tig man te koken. Snap je dat ik me dan een giga aansteller voel dat ik zo brak ben van een simpele verkoudheid?
Nee.
Als jij iets niet bent is het wel een aansteller.
Ik ben eerder een uitslover. (nu even, normaal gesproken valt dat ook wel mee.)
Donderdag ga ik lekker instorten en op de bank hangen tot en met zondag.
zondag 19 september 2010 om 12:05
Bromet vind ik over het algemeen naar, al is het geniaal wat hij doet. Door wie hij is en wat hij heeft meegemaakt, gaat hij uit van het slechtste van de mens. Nu is dat bij schoonzus prima, maar bij andere, goedwillende, liefhebbende mensen, komt de hoofdpersoon dan zo snel over als een labiel, kwetsbaar persoon. Omdat hij vindt dat mensen hoe dan ook niet te vertrouwen zijn.
Maar dat is hoe ik het waarneem.
Maar dat is hoe ik het waarneem.
zondag 19 september 2010 om 12:11
Nou ik ben heus wel voor aansteller versleten hoor. In die zin dat ik pijn heviger dan een ander waarneem. Is deels door ptss veroorzaakt.
Een vriendin van mij gaat enorm over haar lichamelijke grenzen heen. Die neemt ze eenvoudigweg niet of in zeer mindere mate dan een ´standaard iemand´ waar. Ik merk dat ik het heel frustrerend vind, dat ik mijn lichaam zo anders ervaar en dat zij mij daarin soms ook echt veroordeelt.
Schoenen passen bijv. Dat doet echt zeer bij mij, wat tot verbaasde reakties van vriendin leidde. Tot die vriendin er achter kwam dat ik waarschijnlijk een ontstoken kapsel van een knobbel bij mijn grote teen heb.
Ook sporten tot de grens en er dan overheen: ik kan het niet. Ik word misselijk, draaierig, ongecoordineerd en krijg op een gegeven moment een soort koliek. Dus even gas terugnemen móet dan gewoon. Daarin ben ik misschien een beetje raar.
Een vriendin van mij gaat enorm over haar lichamelijke grenzen heen. Die neemt ze eenvoudigweg niet of in zeer mindere mate dan een ´standaard iemand´ waar. Ik merk dat ik het heel frustrerend vind, dat ik mijn lichaam zo anders ervaar en dat zij mij daarin soms ook echt veroordeelt.
Schoenen passen bijv. Dat doet echt zeer bij mij, wat tot verbaasde reakties van vriendin leidde. Tot die vriendin er achter kwam dat ik waarschijnlijk een ontstoken kapsel van een knobbel bij mijn grote teen heb.
Ook sporten tot de grens en er dan overheen: ik kan het niet. Ik word misselijk, draaierig, ongecoordineerd en krijg op een gegeven moment een soort koliek. Dus even gas terugnemen móet dan gewoon. Daarin ben ik misschien een beetje raar.
zondag 19 september 2010 om 12:33
Hanke, dat is ook mijn 'frustratie'. Mensen zien alleen de buitenkant. Zien dus een dik persoon en owee als die een keertje achter een ijsje zit. Terwijl het misschien het eerste ijsje van het jaar is, omdat het zonnetje schijnt, het lente wordt/is. Maar het beeld wat men heeft: zie je nou wel!? Elk pondje....
En ik heb een whiplash in mijn nek, diverse voetoperaties en bekkeninstabiliteit. Ja dat krijg je, dat waggelen he, als je zo dik bent...
Lulkoek, ik ken iemand met maat 34 die waggelt omdat ze ook bekkeninstabiliteit heeft.
Ik leer steeds meer van mij af te bijten. Niet op een onaardige manier, maar wel duidelijk. Als iemand een opmerking maakt, dan zeg ik er wat van. Dan zeg ik dat als ze met me zouden práten, misschien dingen duidelijk worden. Dat dlingen niet zijn zoals ze lijken.
Een vriendin van mij heeft een hersenbloeding gehad waar ze nog 'redelijk' goed uit is gekomen. Ze sleept alleen met haar ene been, is een deel van haar evenwicht kwijt en spreekt soms met een 'slur'. Meeste mensen denken dat ze dronken is. Dat is ze niet, maar het doet zo'n pijn als ze dat zeggen. Dan denk ik, je moest eens weten....
En ik heb een whiplash in mijn nek, diverse voetoperaties en bekkeninstabiliteit. Ja dat krijg je, dat waggelen he, als je zo dik bent...
Lulkoek, ik ken iemand met maat 34 die waggelt omdat ze ook bekkeninstabiliteit heeft.
Ik leer steeds meer van mij af te bijten. Niet op een onaardige manier, maar wel duidelijk. Als iemand een opmerking maakt, dan zeg ik er wat van. Dan zeg ik dat als ze met me zouden práten, misschien dingen duidelijk worden. Dat dlingen niet zijn zoals ze lijken.
Een vriendin van mij heeft een hersenbloeding gehad waar ze nog 'redelijk' goed uit is gekomen. Ze sleept alleen met haar ene been, is een deel van haar evenwicht kwijt en spreekt soms met een 'slur'. Meeste mensen denken dat ze dronken is. Dat is ze niet, maar het doet zo'n pijn als ze dat zeggen. Dan denk ik, je moest eens weten....
zondag 19 september 2010 om 12:41
Om overzicht te hebben in een wereld waar veel informatie op je afkomt, moet je noodgedwongen in hokjes denken. Maar eerlijk gezegd hoef je na de vaststelling dat iemand wankelt of waggelt of met een been sleept daar verder geen gedachten aan te weiden.
Ik zag vrijdag bij de super iemand met 1 been slepen. Ik neem waar, trek de conclusie dat die persoon ziek is of ziek is geweest met restverschijnselen en sla gade dat die persoon met boodschappen traag maar gestaag de weg vervolgt. Vind ik knap, want ik zie hoeveel moeite het moet kosten. Maar meer dan dat denk ik ook niet.
Bij mij is het eerder dat ik het zeg, dan dat je wat ziet. Dat scheelt en ik heb ook maar af en toe last. Niet constant zoals jij. Dat maakt dat ik me af en toe een aansteller voel. Ik schrik als het ware van de info van pijn, terwijl het voor chronici een gegeven is waar ze niet van opkijken, maar wel extra moe van worden.
Ik zag vrijdag bij de super iemand met 1 been slepen. Ik neem waar, trek de conclusie dat die persoon ziek is of ziek is geweest met restverschijnselen en sla gade dat die persoon met boodschappen traag maar gestaag de weg vervolgt. Vind ik knap, want ik zie hoeveel moeite het moet kosten. Maar meer dan dat denk ik ook niet.
Bij mij is het eerder dat ik het zeg, dan dat je wat ziet. Dat scheelt en ik heb ook maar af en toe last. Niet constant zoals jij. Dat maakt dat ik me af en toe een aansteller voel. Ik schrik als het ware van de info van pijn, terwijl het voor chronici een gegeven is waar ze niet van opkijken, maar wel extra moe van worden.
