Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
donderdag 13 mei 2010 om 13:20
Ik ben drie keer per week gaan sporten. Flink gaan sporten overigens. Ik doe meestal 1-1,5 uur cardiotraining en los daarvan nog twee keer per week een half uurtje fitness en af en toe een spinninglesje voor de afwisseling.
En ik ben iets meer op gaan eten, puur voor de bewustwording, maar ben niet heel erg op dieet gegaan. Gewoon weer even beseffen hoeveel calorieen er in dat koekje zitten hielp al de lekkere trek beter de reguleren. En bij mij op mijn werk staat een fruitmand waar iedereen uit mag pakken en die twee keer per week wordt bijgevuld. Dat helpt ook. Ik werk op de 17e verdieping en je gaat echt niet naar de 4e verdieping om iets uit de automaat te trekken als er een mand met appels staat waar je zomaar uit kunt pakken. Ook dat kan ik dus iedere werkplek aanbevelen, het helpt echt heel goed, zo'n mand met werkfruit.
Daarnaast heb ik vorig jaar de Nijmeegse Vierdaagse gelopen en het trainen daarvoor heeft ook heel erg geholpen. Je bent de hele dag buiten in beweging.
Al met al ben ik hiermee rond de 18 kilo afgevallen en ben ik nu redelijk stabiel qua gewicht. Ik ben van maat 46 naar 40-42 gegaan. Er mag nog iets vanaf, maar het hoeft niet meer per se. Feitelijk heb ik met het sporten mijn hele leven omgegooid, zo voelt het echt voor mij. Ik ben een heel ander mens geworden, voel me zoveel beter en ben zoveel gezonder bezig. Kan door het sporten bijv ook beter omgaan met stress. Na een rotdag op werk ga ik nu sporten en ben ik het kwijt. Anders zou ik met junkfood op de bank zijn beland en was ik de hele avond chagarijnig gebleven. Met daarna bovendien een schuldgevoel over wat ik allemaal naar binnen had gewerkt.
Er moest een knop om en die is omgegaan. Grappig dat het doel overigens niet eens was om af te vallen, maar een familiesituatie die even heel veel stress met zich meebracht. Zodanig dat ik impulsief een sportkaart gekocht heb om mijn woede en frustratie kwijt te kunnen. Daarmee is het ooit begonnen, niet eens met het doel om af te vallen. Dat kwam pas later.
En ik ben iets meer op gaan eten, puur voor de bewustwording, maar ben niet heel erg op dieet gegaan. Gewoon weer even beseffen hoeveel calorieen er in dat koekje zitten hielp al de lekkere trek beter de reguleren. En bij mij op mijn werk staat een fruitmand waar iedereen uit mag pakken en die twee keer per week wordt bijgevuld. Dat helpt ook. Ik werk op de 17e verdieping en je gaat echt niet naar de 4e verdieping om iets uit de automaat te trekken als er een mand met appels staat waar je zomaar uit kunt pakken. Ook dat kan ik dus iedere werkplek aanbevelen, het helpt echt heel goed, zo'n mand met werkfruit.
Daarnaast heb ik vorig jaar de Nijmeegse Vierdaagse gelopen en het trainen daarvoor heeft ook heel erg geholpen. Je bent de hele dag buiten in beweging.
Al met al ben ik hiermee rond de 18 kilo afgevallen en ben ik nu redelijk stabiel qua gewicht. Ik ben van maat 46 naar 40-42 gegaan. Er mag nog iets vanaf, maar het hoeft niet meer per se. Feitelijk heb ik met het sporten mijn hele leven omgegooid, zo voelt het echt voor mij. Ik ben een heel ander mens geworden, voel me zoveel beter en ben zoveel gezonder bezig. Kan door het sporten bijv ook beter omgaan met stress. Na een rotdag op werk ga ik nu sporten en ben ik het kwijt. Anders zou ik met junkfood op de bank zijn beland en was ik de hele avond chagarijnig gebleven. Met daarna bovendien een schuldgevoel over wat ik allemaal naar binnen had gewerkt.
Er moest een knop om en die is omgegaan. Grappig dat het doel overigens niet eens was om af te vallen, maar een familiesituatie die even heel veel stress met zich meebracht. Zodanig dat ik impulsief een sportkaart gekocht heb om mijn woede en frustratie kwijt te kunnen. Daarmee is het ooit begonnen, niet eens met het doel om af te vallen. Dat kwam pas later.
donderdag 13 mei 2010 om 13:23
Ik raak niet ontmoedigd, want ik weet dat ik goed bezig ben.
Ik kan alleen niet uitstaan dat ik mijn lijf niet begrijp. Waar het mee bezig is, wat er gaande is?
Jarenlang heb ik elk proces en cyclus genegeerd. Had de prikpil, dus er was geen cyclus. En het enige proces wat mijn lijf te verduren had was eten verwerken en vet kweken.
Nu ben ik aan het afvallen, beweeg meer, en mijn cyclus is ook weer terug na het stoppen met de prikpil. Het hapert aan alle kanten, maar het werkt nog. Geen idee of er eventueel ook al overgangsgerommel is.
Ik kan alleen niet uitstaan dat ik mijn lijf niet begrijp. Waar het mee bezig is, wat er gaande is?
Jarenlang heb ik elk proces en cyclus genegeerd. Had de prikpil, dus er was geen cyclus. En het enige proces wat mijn lijf te verduren had was eten verwerken en vet kweken.
Nu ben ik aan het afvallen, beweeg meer, en mijn cyclus is ook weer terug na het stoppen met de prikpil. Het hapert aan alle kanten, maar het werkt nog. Geen idee of er eventueel ook al overgangsgerommel is.
donderdag 13 mei 2010 om 14:11
quote:loedoe schreef op 12 mei 2010 @ 23:01:
Eleonora, wat enorm fijn dat je echt een omslag gemaakt hebt. Ik vond de zin 'ik link eten nu ook aan gezondheid' ook wel heel mooi.
...
Hoe heb jij de turn gemaakt van korte-termijn geluk naar lange-termijn geluk? Want, zeker als ik me zielig voel, vind ik mezelf nog veel zieliger als ik op dat moment mezelf eten ontzeg, en alle mogelijke vergaderingen die ik op dat moment met mezelf hou ten spijt, ik blijf bij het 'ik wil NU NU NU NU NU eten'-gevoel.Ik vind de link met gezondheid ook erg belangrijk. Dat vind ik al langer maar nu lukt het me blijkbaar om de knop ook echt om te zetten. Gisteren had ik een paar keer erg de neiging om te gaan snaaien en heb ik mezelf hardop gevraagd (lekker suf ) wat ik dacht dat mijn lichaam nodig had. Tja, dat was natuurlijk geen chocola Niet echt het antwoord dat ik zocht natuurlijk, maar dat kwam omdat ik een andere vraag stelde. Had ik mezelf (doodmoe, hard gewerkt, gesport, hele week gezond gegeten) gevraagd of ik een stuk chocola verdiend had, dan was het antwoord vast ja geweest.
Het gaat er dus ook om hoe je met jezelf "vergadert". Welke vragen stel je jezelf en wat zijn rationele en irrationele gedachten? Irrationeel is bv. dat je ongezond eten "verdient" (= je verdient het als vuilnisbak te fungeren) of het jezelf "gunt" (een slechte gezondheid is een gunst), het acceptabel vinden om in bepaalde situaties ongezond te eten (bv. als je ongesteld bent, als je moe bent, als je een feestje hebt, als je bezoek hebt, als je zelf op bezoek gaat, als je een lange autorit maakt, als je een film huurt, als je naar de bioscoop gaat, als het mooi weer is, als het slecht weer is, als je gestrest bent, als je ruzie hebt gehad enz.). Eigenlijk zijn alle 'mag'- en 'moet'-gedachten irrationeel, want je mag en moet uiteraard alles. Ongezond eten is niet strafbaar.
Ioedoe, waarom wil je dan NUNUNUNU eten? Weet je wat voor gevoel daarachter zit? Ik had net na het eten ook zo'n gevoel (dat zit er letterlijk ingebakken: na het eten wil ik iets zoets). Ik ben mijn tanden gaan poetsen, Leo gaan bellen (die was er niet), mijn moeder gaan bellen (die was er wel) en toen hier gaan schrijven. En voilà, we zijn alweer een uur verder en ik heb nog steeds niet gesnoept. Ik denk erover om vanavond een lekker stukje chocola te nemen. Om daar ook echt van te genieten. Maar dat denk ik al een paar dagen en dan denk ik steeds: nee, nu niet, er komt vast nog een beter moment Haha, dat is wel echt de omgekeerde (denk)wereld van voorheen
Je vindt jezelf nog zieliger als je jezelf eten ontzegt. Waarom gebruik je dat woord, ontzeggen? Het is toch niet zo dat je helemaal niet mag eten? Ontzeg je jezelf eten of ontzeg je jezelf het soort van valse voldoening die je voelt als je een reep chocola of zak chips wegwerkt? Wat voor gevoel geeft het eten, wat ontzeg je jezelf precies?
Eleonora, wat enorm fijn dat je echt een omslag gemaakt hebt. Ik vond de zin 'ik link eten nu ook aan gezondheid' ook wel heel mooi.
...
Hoe heb jij de turn gemaakt van korte-termijn geluk naar lange-termijn geluk? Want, zeker als ik me zielig voel, vind ik mezelf nog veel zieliger als ik op dat moment mezelf eten ontzeg, en alle mogelijke vergaderingen die ik op dat moment met mezelf hou ten spijt, ik blijf bij het 'ik wil NU NU NU NU NU eten'-gevoel.Ik vind de link met gezondheid ook erg belangrijk. Dat vind ik al langer maar nu lukt het me blijkbaar om de knop ook echt om te zetten. Gisteren had ik een paar keer erg de neiging om te gaan snaaien en heb ik mezelf hardop gevraagd (lekker suf ) wat ik dacht dat mijn lichaam nodig had. Tja, dat was natuurlijk geen chocola Niet echt het antwoord dat ik zocht natuurlijk, maar dat kwam omdat ik een andere vraag stelde. Had ik mezelf (doodmoe, hard gewerkt, gesport, hele week gezond gegeten) gevraagd of ik een stuk chocola verdiend had, dan was het antwoord vast ja geweest.
Het gaat er dus ook om hoe je met jezelf "vergadert". Welke vragen stel je jezelf en wat zijn rationele en irrationele gedachten? Irrationeel is bv. dat je ongezond eten "verdient" (= je verdient het als vuilnisbak te fungeren) of het jezelf "gunt" (een slechte gezondheid is een gunst), het acceptabel vinden om in bepaalde situaties ongezond te eten (bv. als je ongesteld bent, als je moe bent, als je een feestje hebt, als je bezoek hebt, als je zelf op bezoek gaat, als je een lange autorit maakt, als je een film huurt, als je naar de bioscoop gaat, als het mooi weer is, als het slecht weer is, als je gestrest bent, als je ruzie hebt gehad enz.). Eigenlijk zijn alle 'mag'- en 'moet'-gedachten irrationeel, want je mag en moet uiteraard alles. Ongezond eten is niet strafbaar.
Ioedoe, waarom wil je dan NUNUNUNU eten? Weet je wat voor gevoel daarachter zit? Ik had net na het eten ook zo'n gevoel (dat zit er letterlijk ingebakken: na het eten wil ik iets zoets). Ik ben mijn tanden gaan poetsen, Leo gaan bellen (die was er niet), mijn moeder gaan bellen (die was er wel) en toen hier gaan schrijven. En voilà, we zijn alweer een uur verder en ik heb nog steeds niet gesnoept. Ik denk erover om vanavond een lekker stukje chocola te nemen. Om daar ook echt van te genieten. Maar dat denk ik al een paar dagen en dan denk ik steeds: nee, nu niet, er komt vast nog een beter moment Haha, dat is wel echt de omgekeerde (denk)wereld van voorheen
Je vindt jezelf nog zieliger als je jezelf eten ontzegt. Waarom gebruik je dat woord, ontzeggen? Het is toch niet zo dat je helemaal niet mag eten? Ontzeg je jezelf eten of ontzeg je jezelf het soort van valse voldoening die je voelt als je een reep chocola of zak chips wegwerkt? Wat voor gevoel geeft het eten, wat ontzeg je jezelf precies?
Ga in therapie!
donderdag 13 mei 2010 om 14:41
quote:Malani schreef op 13 mei 2010 @ 09:24:
Wat een openbaring weer: walg niet van je lijf, want jij bent je lijf en dus walg je van jezelf. Het klinkt zo logisch als je het hier ziet staan, maar het landde opeens in mijn hoofd, om het zo maar te zeggen. Ik ben echt heel blij dat ik dit topic ontdekt heb.
Vandaag is zo'n dag dat ik normaal heel veel zou snaaien. Man en dochter zijn de hele dag de hort op en ik ben alleen thuis met babyzoon. Ik aan het werk achter de computer en hij naast me op zijn speelkleed. Niemand om me te controleren, niemand die het ziet als ik de kasten door ga om iets lekkers te vinden. Omdat ik me erg schaam voor al dat eten, eet ik altijd "normaal" op mijn werk, of als mijn man thuis is. Maar als ik alleen ben of met de kinderen, dan gaat het mis.
Maar vandaag niet. Vandaag ga ik lekker werken, lekker knuffelen met mijn mannetje en normaal eten. Dus als jullie me hier vaker zien vandaag, dan is dat om mezelf bij de les te houden .
Eleonora, die lotgenotengroepen, ik weet het niet. Dit forum is voor mij perfect, maar in het echt tegen (wildvreemde) mensen toegeven dat ik problemen heb met eten? Dat lijkt me heel moeilijk. Mijn beste vriendin is iets kleiner dan ik en nog wel wat zwaarder, schat ik, maar we hebben het eigenlijk nooit over hoe moeilijk het allemaal is met eten. Ik weet niet eens of zij ook issues heeft met eten, maar dat moet haast wel gezien haar gewicht. Het is een onderwerp dat gewoon niet aan de orde komt.
Ik heb vandaag met vrolijke viltstiften een aantal eye-openers in mijn boekje geschreven, en één ervan heeft te maken met schaamte. Ik schaam me voor het deel van mijn persoonlijkheid dat niet goed voor mij wil zorgen, dat mijzelf dat blijkbaar niet waard vindt, dat mijn lichaam als een vuilnisbak gebruikt. Het deel dat er lak aan heeft dat ik een verhoogd risico op kanker heb en dat mijn aderen verkalken door dat ongezonde eten. Het deel dat mijn vingers in mijn oren stopt en hard laat lalalalalala'en om die boodschap maar niet te hoeven horen. Een beetje een kinderachtig deel eigenlijk, instant gratification is waar dat deel van mij voor gaat.
Voor de rest ben ik een heel leuk en verstandig mens, maar dat deel is helemaal niet leuk en verstandig. Allesbehalve zelfs. Zo erg dat het dat leuke en verstandige deel van mij wel eens helemaal zou kunnen nekken doordat ik mijn gezondheid kapotmaak. En daar schaam ik me voor. Ik zit soms stiekem een stuk chocola te eten zodat de kinderen het niet zien. Ik schaam me als ik mijn karretje uitlaad op de band. Ik schaam me als ik gezellig met een vriendin thee zit te drinken en ik 10 truffels eet en zij er één. Ik schaam me als ik in het pashokje van de H&M sta. Ik schaam me als ik in het gezelschap van slanke vriendinnen ben (en dan ook het liefst nog in mijn eentje die schaal chips zou willen leegeten). Ik schaam me als ik in bikini in de tuin zit en er komt onverwacht iemand langs. Ik schaam me als ik in de speeltuin klem kom te zitten op de glijbaan
Ik ben ook heel trots op mezelf in veel aspecten. Maar voor dit deel van mij schaam ik me. En dat voelt niet fijn. Schaamte kan een heel destructieve emotie zijn die je in een vicieuze cirkel van kwalijk gedrag houdt.
Maar zoals elke emotie moet schaamte ook een functie hebben. Ik ga eens zoeken op internet. "Schaamte onthult dat men iemand anders is dan men wil zijn. Doorgaans omschrijft men dat als de spanning tussen het 'feitelijke zelf' en het 'ideale zelf'. Schaamte treedt op wanneer het verschil tussen hoe men is en hoe men zou willen zijn, op schrijnende wijze voor het voetlicht komt." Dat klinkt heel herkenbaar. Schaamte houdt mij bij mezelf vandaan en ik schaam me omdat ik mezelf niet ben, niet trouw ben aan mezelf. Ik ben niet zoals ik wil zijn. Terwijl ik weet dat ik dat diep van binnen wel ben, maar bij dat deel van mezelf, het deel dat wel goed voor mij zorgt, kan ik zo moeilijk komen.
"Wat is de functie van schaamte? Zoals opgemerkt tast schaamte twee verhoudingen aan: de verhouding tegenover onszelf en die tegenover anderen. Schaamte wijst niet alleen op de beschadiging van deze verhoudingen, ze dient ook de bescherming ervan. Schaamte signaleert dat er in deze verhoudingen iets mis is. Daarmee kan schaamte bijdragen tot de voorkoming van zelfvervreemding en sociale vervreemding.
"In dat geval is het zinvol te onderscheiden tussen anticiperende en blamerende schaamte. Anticiperende schaamte verhindert dat wij iets beschamends doen. Wij voorzien dat we ons zullen gaan blameren. Door anticiperende schaamte vermijden wij de afkeurende blikken van anderen en de aantasting van onze integriteit. Het verhindert dat we ons ten overstaan van anderen belachelijk maken en het vertrouwen in onszelf verliezen. In het geval van blamerende schaamte hebben we ons al te schande gemaakt. Wij hebben ons misdragen en anderen hebben ons erom veroordeeld. Echter, ook blamerende schaamte kan functioneel zijn. Deze schaamte maakt ons bewust van ons gedrag. Daardoor kunnen we ervan leren en proberen ons te verbeteren. Blamerende schaamte waaruit men lering trekt, verandert in anticiperende schaamte."
Schaamte helpt je dus in de bewustwording. Dat is - alweer - een eye-opener. In plaats van me te schamen voor mijn schaamte, moet ik de schaamte dus toelaten, hoe oncomfortabel dat ook voelt. Als ik mijn schaamte niet wegstop maar onder ogen zie, kan ik haar ook loslaten. Ik denk dat dat gebeurde toen ik in de spiegel keek naar mijn vetrollen: ik liet het oordeel over mijn lichaam los en accepteerde dat het er zo uitzag. Op dat moment, het is geen volledige acceptatie en ook geen onvoorwaardelijke, want ik wil het toch echt graag zien veranderen. Ik heb het idee dat ik mijn schaamte kan loslaten omdat ik nu weet dat ik andere, gezonde keuzes maak. Keuzes waar ik met hart en ziel achter kan staan en waar ik trots op kan zijn. Trots is het tegenovergestelde van schaamte. En trots voelt wel fijn
Wat een openbaring weer: walg niet van je lijf, want jij bent je lijf en dus walg je van jezelf. Het klinkt zo logisch als je het hier ziet staan, maar het landde opeens in mijn hoofd, om het zo maar te zeggen. Ik ben echt heel blij dat ik dit topic ontdekt heb.
Vandaag is zo'n dag dat ik normaal heel veel zou snaaien. Man en dochter zijn de hele dag de hort op en ik ben alleen thuis met babyzoon. Ik aan het werk achter de computer en hij naast me op zijn speelkleed. Niemand om me te controleren, niemand die het ziet als ik de kasten door ga om iets lekkers te vinden. Omdat ik me erg schaam voor al dat eten, eet ik altijd "normaal" op mijn werk, of als mijn man thuis is. Maar als ik alleen ben of met de kinderen, dan gaat het mis.
Maar vandaag niet. Vandaag ga ik lekker werken, lekker knuffelen met mijn mannetje en normaal eten. Dus als jullie me hier vaker zien vandaag, dan is dat om mezelf bij de les te houden .
Eleonora, die lotgenotengroepen, ik weet het niet. Dit forum is voor mij perfect, maar in het echt tegen (wildvreemde) mensen toegeven dat ik problemen heb met eten? Dat lijkt me heel moeilijk. Mijn beste vriendin is iets kleiner dan ik en nog wel wat zwaarder, schat ik, maar we hebben het eigenlijk nooit over hoe moeilijk het allemaal is met eten. Ik weet niet eens of zij ook issues heeft met eten, maar dat moet haast wel gezien haar gewicht. Het is een onderwerp dat gewoon niet aan de orde komt.
Ik heb vandaag met vrolijke viltstiften een aantal eye-openers in mijn boekje geschreven, en één ervan heeft te maken met schaamte. Ik schaam me voor het deel van mijn persoonlijkheid dat niet goed voor mij wil zorgen, dat mijzelf dat blijkbaar niet waard vindt, dat mijn lichaam als een vuilnisbak gebruikt. Het deel dat er lak aan heeft dat ik een verhoogd risico op kanker heb en dat mijn aderen verkalken door dat ongezonde eten. Het deel dat mijn vingers in mijn oren stopt en hard laat lalalalalala'en om die boodschap maar niet te hoeven horen. Een beetje een kinderachtig deel eigenlijk, instant gratification is waar dat deel van mij voor gaat.
Voor de rest ben ik een heel leuk en verstandig mens, maar dat deel is helemaal niet leuk en verstandig. Allesbehalve zelfs. Zo erg dat het dat leuke en verstandige deel van mij wel eens helemaal zou kunnen nekken doordat ik mijn gezondheid kapotmaak. En daar schaam ik me voor. Ik zit soms stiekem een stuk chocola te eten zodat de kinderen het niet zien. Ik schaam me als ik mijn karretje uitlaad op de band. Ik schaam me als ik gezellig met een vriendin thee zit te drinken en ik 10 truffels eet en zij er één. Ik schaam me als ik in het pashokje van de H&M sta. Ik schaam me als ik in het gezelschap van slanke vriendinnen ben (en dan ook het liefst nog in mijn eentje die schaal chips zou willen leegeten). Ik schaam me als ik in bikini in de tuin zit en er komt onverwacht iemand langs. Ik schaam me als ik in de speeltuin klem kom te zitten op de glijbaan
Ik ben ook heel trots op mezelf in veel aspecten. Maar voor dit deel van mij schaam ik me. En dat voelt niet fijn. Schaamte kan een heel destructieve emotie zijn die je in een vicieuze cirkel van kwalijk gedrag houdt.
Maar zoals elke emotie moet schaamte ook een functie hebben. Ik ga eens zoeken op internet. "Schaamte onthult dat men iemand anders is dan men wil zijn. Doorgaans omschrijft men dat als de spanning tussen het 'feitelijke zelf' en het 'ideale zelf'. Schaamte treedt op wanneer het verschil tussen hoe men is en hoe men zou willen zijn, op schrijnende wijze voor het voetlicht komt." Dat klinkt heel herkenbaar. Schaamte houdt mij bij mezelf vandaan en ik schaam me omdat ik mezelf niet ben, niet trouw ben aan mezelf. Ik ben niet zoals ik wil zijn. Terwijl ik weet dat ik dat diep van binnen wel ben, maar bij dat deel van mezelf, het deel dat wel goed voor mij zorgt, kan ik zo moeilijk komen.
"Wat is de functie van schaamte? Zoals opgemerkt tast schaamte twee verhoudingen aan: de verhouding tegenover onszelf en die tegenover anderen. Schaamte wijst niet alleen op de beschadiging van deze verhoudingen, ze dient ook de bescherming ervan. Schaamte signaleert dat er in deze verhoudingen iets mis is. Daarmee kan schaamte bijdragen tot de voorkoming van zelfvervreemding en sociale vervreemding.
"In dat geval is het zinvol te onderscheiden tussen anticiperende en blamerende schaamte. Anticiperende schaamte verhindert dat wij iets beschamends doen. Wij voorzien dat we ons zullen gaan blameren. Door anticiperende schaamte vermijden wij de afkeurende blikken van anderen en de aantasting van onze integriteit. Het verhindert dat we ons ten overstaan van anderen belachelijk maken en het vertrouwen in onszelf verliezen. In het geval van blamerende schaamte hebben we ons al te schande gemaakt. Wij hebben ons misdragen en anderen hebben ons erom veroordeeld. Echter, ook blamerende schaamte kan functioneel zijn. Deze schaamte maakt ons bewust van ons gedrag. Daardoor kunnen we ervan leren en proberen ons te verbeteren. Blamerende schaamte waaruit men lering trekt, verandert in anticiperende schaamte."
Schaamte helpt je dus in de bewustwording. Dat is - alweer - een eye-opener. In plaats van me te schamen voor mijn schaamte, moet ik de schaamte dus toelaten, hoe oncomfortabel dat ook voelt. Als ik mijn schaamte niet wegstop maar onder ogen zie, kan ik haar ook loslaten. Ik denk dat dat gebeurde toen ik in de spiegel keek naar mijn vetrollen: ik liet het oordeel over mijn lichaam los en accepteerde dat het er zo uitzag. Op dat moment, het is geen volledige acceptatie en ook geen onvoorwaardelijke, want ik wil het toch echt graag zien veranderen. Ik heb het idee dat ik mijn schaamte kan loslaten omdat ik nu weet dat ik andere, gezonde keuzes maak. Keuzes waar ik met hart en ziel achter kan staan en waar ik trots op kan zijn. Trots is het tegenovergestelde van schaamte. En trots voelt wel fijn
Ga in therapie!
donderdag 13 mei 2010 om 14:46
Zelfvervreemding vind ik trouwens een heel toepasselijke term. Ik denk dat het daardoor komt dat wij helemaal geen dikke vrouw in de spiegel zien. Omdat we onszelf anders zien dan we zijn. We hebben een beeld van onszelf, een plaatje dat in ons hoofd zit en dat plaatje houden we onszelf voor. Een plaat voor ons kop, zou je kunnen zeggen
Ga in therapie!
donderdag 13 mei 2010 om 14:57
MissChicken, wat is precies het probleem? Dat die broek strak zit? Kun je geen andere broek aandoen? Voel je je fysiek niet lekker, heb je een opgeblazen gevoel? Ik probeer te begrijpen waarom je je lichaam wilt begrijpen: ik heb die neiging alleen als ik het gevoel heb dat er iets mis is met mijn lichaam. Als alles het goed doet, vind ik het wel best Heb jij dat gevoel, dat er iets mis is met je lichaam?
Ga in therapie!
donderdag 13 mei 2010 om 15:04
Dankje Dubiootje, je helpt me nu geloof ik door een dip
Ik ben vandaag (en vannacht) helemaal alleen. Kan dus alles doen en laten en eten wat ik wil. Maar, wat wil ik doen en laten en eten?
Voor het eten: liefst gezond en lekker. In chocolade geen zin, de bak met fruit ging er goed in, enz. Maar nu.. nu heb ik de hele tijd trek, maar ik weet niet waarin! Volgens mij moet ik gewoon wat gaan doen, maar ik weet niet wat
Echt genieten, zo'n dag alleen. Normaal ga ik hier beter mee om, volgens mij.
MrsChicken, ik heb een tijdje een lijntopic 'gehad' met iemand die aan Atkins deed. Zij klaagde ook af en toe dat haar lichaam 'opzette'. Haar lichaam hield haar voor de gek ofzo, noemde ze dat. Je moet er dus even doorheen.
Ik ben vandaag (en vannacht) helemaal alleen. Kan dus alles doen en laten en eten wat ik wil. Maar, wat wil ik doen en laten en eten?
Voor het eten: liefst gezond en lekker. In chocolade geen zin, de bak met fruit ging er goed in, enz. Maar nu.. nu heb ik de hele tijd trek, maar ik weet niet waarin! Volgens mij moet ik gewoon wat gaan doen, maar ik weet niet wat
Echt genieten, zo'n dag alleen. Normaal ga ik hier beter mee om, volgens mij.
MrsChicken, ik heb een tijdje een lijntopic 'gehad' met iemand die aan Atkins deed. Zij klaagde ook af en toe dat haar lichaam 'opzette'. Haar lichaam hield haar voor de gek ofzo, noemde ze dat. Je moet er dus even doorheen.
Later is nu
donderdag 13 mei 2010 om 15:16
Ha, ik zit hier dus niet voor niks die lappen tekst te schrijven Ik doe het trouwens ook voor mezelf hoor, het helpt mij ook door de moeilijke momenten heen. Fijn dat het jou ook helpt
Alleen zijn is een trigger, hè. Net als bezoek hebben trouwens Ik heb ook een moeilijk moment: supergezond ontbeten, vanmorgen lekker actief geweest, uitgebreid middageten gekookt. En nu... even niks. Kinderen kijken tv en ik zit boven aan de pc. Ik heb een dip, ben moe en dit is hét moment waarop ik momenteel naar de chocola grijpt. Het grappige is dat er beneden 4 repen op me liggen te wachten, omdat mijn koopgedrag er nog niet aan gewend was dat ik ze niet meer opeet
Ik krijg ook weer honger nu (ik heb dat altijd halverwege tussen twee maaltijden, geen tussendoortjes werkt niet voor mij). Ga dus zo maar eens wat gezonds pakken (yoghurt met vers fruit). En dan óf slapen of de tuin in onkruid spuiten. Wat vind jij leuk om te doen? Een lange wandeling maken, een vriendin bellen, naar de bioscoop (echt weer voor)? Misschien eens kijken wat er vandaag te doen is?
Alleen zijn is een trigger, hè. Net als bezoek hebben trouwens Ik heb ook een moeilijk moment: supergezond ontbeten, vanmorgen lekker actief geweest, uitgebreid middageten gekookt. En nu... even niks. Kinderen kijken tv en ik zit boven aan de pc. Ik heb een dip, ben moe en dit is hét moment waarop ik momenteel naar de chocola grijpt. Het grappige is dat er beneden 4 repen op me liggen te wachten, omdat mijn koopgedrag er nog niet aan gewend was dat ik ze niet meer opeet
Ik krijg ook weer honger nu (ik heb dat altijd halverwege tussen twee maaltijden, geen tussendoortjes werkt niet voor mij). Ga dus zo maar eens wat gezonds pakken (yoghurt met vers fruit). En dan óf slapen of de tuin in onkruid spuiten. Wat vind jij leuk om te doen? Een lange wandeling maken, een vriendin bellen, naar de bioscoop (echt weer voor)? Misschien eens kijken wat er vandaag te doen is?
Ga in therapie!
donderdag 13 mei 2010 om 16:18
Er ligt al talapiafilet te ontdooien, avondeten, daar ben ik voor het ontbijt al mee bezig
Ik heb een boek, en die moet uit, vind ik. Dus daar ben ik mee bezig. Het is een 7de en laatste deel, deel 1 t/m 6 gingen razendsnel en deze ineens niet meer.
Gisteren al naar de bioscoop geweest, daarvoor uit eten en daarvoor op verjaardag. Gisteren dus veel te veel gehad en eigenlijk vind ik dan dat ik dat eraf moet bewegen. Net besloten gewoon vandaag helemaal niets te doen. Geeft ook rust, het 'eigenlijk moet ik' stemmetje uitschakelen
IK heb ook verbazend genoeg geen zin in chocolade. Wel in cherrytomaatjes en dergelijke. Houden zo!
Ik heb een boek, en die moet uit, vind ik. Dus daar ben ik mee bezig. Het is een 7de en laatste deel, deel 1 t/m 6 gingen razendsnel en deze ineens niet meer.
Gisteren al naar de bioscoop geweest, daarvoor uit eten en daarvoor op verjaardag. Gisteren dus veel te veel gehad en eigenlijk vind ik dan dat ik dat eraf moet bewegen. Net besloten gewoon vandaag helemaal niets te doen. Geeft ook rust, het 'eigenlijk moet ik' stemmetje uitschakelen
IK heb ook verbazend genoeg geen zin in chocolade. Wel in cherrytomaatjes en dergelijke. Houden zo!
Later is nu
donderdag 13 mei 2010 om 16:27
quote:dubiootje schreef op 13 mei 2010 @ 14:41:
Voor de rest ben ik een heel leuk en verstandig mens, maar dat deel is helemaal niet leuk en verstandig. Allesbehalve zelfs. Zo erg dat het dat leuke en verstandige deel van mij wel eens helemaal zou kunnen nekken doordat ik mijn gezondheid kapotmaak. En daar schaam ik me voor. Ik zit soms stiekem een stuk chocola te eten zodat de kinderen het niet zien. Ik schaam me als ik mijn karretje uitlaad op de band. Ik schaam me als ik gezellig met een vriendin thee zit te drinken en ik 10 truffels eet en zij er één. Ik schaam me als ik in het pashokje van de H&M sta. Ik schaam me als ik in het gezelschap van slanke vriendinnen ben (en dan ook het liefst nog in mijn eentje die schaal chips zou willen leegeten). Ik schaam me als ik in bikini in de tuin zit en er komt onverwacht iemand langs. Ik schaam me als ik in de speeltuin klem kom te zitten op de glijbaan
Ik ben ook heel trots op mezelf in veel aspecten. Maar voor dit deel van mij schaam ik me. En dat voelt niet fijn. Schaamte kan een heel destructieve emotie zijn die je in een vicieuze cirkel van kwalijk gedrag houdt.
Voor de rest ben ik een heel leuk en verstandig mens, maar dat deel is helemaal niet leuk en verstandig. Allesbehalve zelfs. Zo erg dat het dat leuke en verstandige deel van mij wel eens helemaal zou kunnen nekken doordat ik mijn gezondheid kapotmaak. En daar schaam ik me voor. Ik zit soms stiekem een stuk chocola te eten zodat de kinderen het niet zien. Ik schaam me als ik mijn karretje uitlaad op de band. Ik schaam me als ik gezellig met een vriendin thee zit te drinken en ik 10 truffels eet en zij er één. Ik schaam me als ik in het pashokje van de H&M sta. Ik schaam me als ik in het gezelschap van slanke vriendinnen ben (en dan ook het liefst nog in mijn eentje die schaal chips zou willen leegeten). Ik schaam me als ik in bikini in de tuin zit en er komt onverwacht iemand langs. Ik schaam me als ik in de speeltuin klem kom te zitten op de glijbaan
Ik ben ook heel trots op mezelf in veel aspecten. Maar voor dit deel van mij schaam ik me. En dat voelt niet fijn. Schaamte kan een heel destructieve emotie zijn die je in een vicieuze cirkel van kwalijk gedrag houdt.
donderdag 13 mei 2010 om 17:41
quote:dubiootje schreef op 13 mei 2010 @ 14:57:
MissChicken, wat is precies het probleem? Dat die broek strak zit? Kun je geen andere broek aandoen? Voel je je fysiek niet lekker, heb je een opgeblazen gevoel? Ik probeer te begrijpen waarom je je lichaam wilt begrijpen: ik heb die neiging alleen als ik het gevoel heb dat er iets mis is met mijn lichaam. Als alles het goed doet, vind ik het wel best Heb jij dat gevoel, dat er iets mis is met je lichaam?
Het probleem is dat ik mijn lijf niet begrijp, en dat mijn lijf me voor het eerst zodanig interesseert dat ik graag wil weten waar het mee bezig is.
Ik eet keurig, waarom zwelt er dan toch iets op? Wat zorgt daar voor? Hormonen? Toch iets in mijn voeding? En waarom reageert mijn lijf?
Ik heb niet het gevoel dat er iets mis is, ik voel me prima. Maar die broek doet me beseffen dat mijn lijf iets vast houdt. Ik kan inderdaad een andere broek pakken. Hell...ik heb 20 jaar gewoon een grotere maat gehaald als er iets niet pastte...
Maar van de week zat de broek heerlijk, gaf het me een goed gevoel.
Nu niet, nu knelt ie. En zorgt hij er voor dat ik er bewust van wordt dat er een proces gaande is in mijn lijf.
De andere vraag, hoe het zit met de koolhydraten: Ik heb dr. Frank ontslagen en ben weer terug bij Weight watchers. Ik eet dus gewoon brood en piepers.
MissChicken, wat is precies het probleem? Dat die broek strak zit? Kun je geen andere broek aandoen? Voel je je fysiek niet lekker, heb je een opgeblazen gevoel? Ik probeer te begrijpen waarom je je lichaam wilt begrijpen: ik heb die neiging alleen als ik het gevoel heb dat er iets mis is met mijn lichaam. Als alles het goed doet, vind ik het wel best Heb jij dat gevoel, dat er iets mis is met je lichaam?
Het probleem is dat ik mijn lijf niet begrijp, en dat mijn lijf me voor het eerst zodanig interesseert dat ik graag wil weten waar het mee bezig is.
Ik eet keurig, waarom zwelt er dan toch iets op? Wat zorgt daar voor? Hormonen? Toch iets in mijn voeding? En waarom reageert mijn lijf?
Ik heb niet het gevoel dat er iets mis is, ik voel me prima. Maar die broek doet me beseffen dat mijn lijf iets vast houdt. Ik kan inderdaad een andere broek pakken. Hell...ik heb 20 jaar gewoon een grotere maat gehaald als er iets niet pastte...
Maar van de week zat de broek heerlijk, gaf het me een goed gevoel.
Nu niet, nu knelt ie. En zorgt hij er voor dat ik er bewust van wordt dat er een proces gaande is in mijn lijf.
De andere vraag, hoe het zit met de koolhydraten: Ik heb dr. Frank ontslagen en ben weer terug bij Weight watchers. Ik eet dus gewoon brood en piepers.
donderdag 13 mei 2010 om 18:24
Even weinig tijd maar Miss C. teerbeminde, zou dát het zijn?
De omslag van geen carbs naar wél carbs?
Je hoort en leest vaak dat als mensen na een KH-arm dieet weer aan de koolhydraten gaan, ze aankomen, omdat het lichaam de gemiste stoffen als een wilde opslaat.
Mag ik vragen waarom Dr. Frank zijn congé heeft gehad?
De omslag van geen carbs naar wél carbs?
Je hoort en leest vaak dat als mensen na een KH-arm dieet weer aan de koolhydraten gaan, ze aankomen, omdat het lichaam de gemiste stoffen als een wilde opslaat.
Mag ik vragen waarom Dr. Frank zijn congé heeft gehad?
donderdag 13 mei 2010 om 19:30
quote:eleonora schreef op 11 mei 2010 @ 08:23:
[...]
Zie je hoe je over jezelf denkt?
Dat was mijn punt gisteren ook tegen anderen hier.
Daar begint het mee, denk ik. Met een andere houding tegenover jezelf. Niet denken 'dat kan ik niet' maar 'dat kun je best, laten we het proberen'. Minder boos, minder gericht op onmiddellijk resultaat maar met geduld, zoals je met een geliefde om zou gaan.
Het klinkt misschien suf en zweverig maar ik merk aan mezelf dat wanneer ik positief ben over mij, als ik mezelf aanspoor en voorhoud dat ik iets wel degelijk kan, het me ook veel beter lukt.
Vrouwen hebben de neiging hun eigen grootste criticaster te zijn. Kritisch zijn is prima, zolang het opbouwend is. Jezelf laks noemen en er vanuit gaan dat het jou wel niet zal lukken is dat niet.
Of vind je dat te kort door de bocht?
Wanneer was jij voor het laatst lief voor jou?
En dan heb ik het even niet over eten of zo maar gewoon, wanneer heb jij voor het laatst eens lekker met jezelf op de bank gezeten bijvoorbeeld? Jij en een boek of jij en je favoriete serie? Omdat jij dat leuk vindt?
Ha, goeie vraag Een paar dagen geleden ben ik in de sauna geweest. Ik voelde me onrustig en zág mezelf het al afreageren op het eten; en toen heb ik toch mezelf tot bewustzijn en analyse gemaand, het voelde achteraf ook prettig dat ik dat gezonde verstand kon gebruiken. Ook voelde ik me trots, want ik ken schaamte over mijn lijf, waar ik doorheen moest breken.
Het is een proces maar op een dag weet je wat ik bedoel.
Ik denk door het simpelweg te proberen en niet kwaad te worden als het niet meteen lukt.
Je eetprobleem is niet van de een op de andere ontstaan, er afscheid van nemen is dus ook weer een proces, het is zo'n deel van je leven geworden intussen, het hoort bij je. Nu wil je het kwijt. Dat is niet iets wat in een dag gaat lukken.
Ik hoop dat je moed en kracht en inspiratie krijgt door hier te lezen en te posten eigenlijk, dat vind ik, is nu het doel van dit topic.
Ja, het is een proces. Voor mij geldt dat het vooral héél véél liefde en geduld vergt. En zoals je zelf al meerdere keren hebt neergeschreven, dat is ZO waar: jezelf niet direct afkatten als het eens niet lukt. Of dat katten nu gaat in woorden, voer of ander gedrag.
Dank voor je mooie, wijze woorden
[...]
Zie je hoe je over jezelf denkt?
Dat was mijn punt gisteren ook tegen anderen hier.
Daar begint het mee, denk ik. Met een andere houding tegenover jezelf. Niet denken 'dat kan ik niet' maar 'dat kun je best, laten we het proberen'. Minder boos, minder gericht op onmiddellijk resultaat maar met geduld, zoals je met een geliefde om zou gaan.
Het klinkt misschien suf en zweverig maar ik merk aan mezelf dat wanneer ik positief ben over mij, als ik mezelf aanspoor en voorhoud dat ik iets wel degelijk kan, het me ook veel beter lukt.
Vrouwen hebben de neiging hun eigen grootste criticaster te zijn. Kritisch zijn is prima, zolang het opbouwend is. Jezelf laks noemen en er vanuit gaan dat het jou wel niet zal lukken is dat niet.
Of vind je dat te kort door de bocht?
Wanneer was jij voor het laatst lief voor jou?
En dan heb ik het even niet over eten of zo maar gewoon, wanneer heb jij voor het laatst eens lekker met jezelf op de bank gezeten bijvoorbeeld? Jij en een boek of jij en je favoriete serie? Omdat jij dat leuk vindt?
Ha, goeie vraag Een paar dagen geleden ben ik in de sauna geweest. Ik voelde me onrustig en zág mezelf het al afreageren op het eten; en toen heb ik toch mezelf tot bewustzijn en analyse gemaand, het voelde achteraf ook prettig dat ik dat gezonde verstand kon gebruiken. Ook voelde ik me trots, want ik ken schaamte over mijn lijf, waar ik doorheen moest breken.
Het is een proces maar op een dag weet je wat ik bedoel.
Ik denk door het simpelweg te proberen en niet kwaad te worden als het niet meteen lukt.
Je eetprobleem is niet van de een op de andere ontstaan, er afscheid van nemen is dus ook weer een proces, het is zo'n deel van je leven geworden intussen, het hoort bij je. Nu wil je het kwijt. Dat is niet iets wat in een dag gaat lukken.
Ik hoop dat je moed en kracht en inspiratie krijgt door hier te lezen en te posten eigenlijk, dat vind ik, is nu het doel van dit topic.
Ja, het is een proces. Voor mij geldt dat het vooral héél véél liefde en geduld vergt. En zoals je zelf al meerdere keren hebt neergeschreven, dat is ZO waar: jezelf niet direct afkatten als het eens niet lukt. Of dat katten nu gaat in woorden, voer of ander gedrag.
Dank voor je mooie, wijze woorden
donderdag 13 mei 2010 om 19:35
MissChicken ik val zomaar even binnen, maar heb je al gedacht aan je menstruatiecyclus? Houd je misschien vocht vast voordat je ongesteld moet worden?
Of heb je last van je darmen wellicht, bij mij kan dat ook zo een broekmaat schelen.
Succes.
Of heb je last van je darmen wellicht, bij mij kan dat ook zo een broekmaat schelen.
Succes.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 13 mei 2010 om 19:44
quote:dreamer schreef op 12 mei 2010 @ 11:40:
Ik vind het zo knap dat jullie het zonder weegschaal kunnen. Goed, ik doe het voor gezond leven en een gezond lichaam, maar ik wil echt wel resultaat in cijfertjes zien
En eerlijk gezegd gaat het me niet snel genoeg ook nog. Ik bedoel, kom op, ik doe al twee weken m'n best! En de broeken zitten niet losser, enz..
Valt wel mee, gelukkig. Dit keer voelt het inderdaad weer goed, beter dan andere keren dat ik begon. EN anders, ik zeg maar zo: elke goede dag is mooi meegenomen
Kun je je voorstellen dat je geen weegschaal meer zou gebruiken? Of maar eens in de paar maanden?
Ik begrijp dat je resultaat wil zien in getallen, ik heb dat ook echt gehad, maar het heeft ook zoveel rust gebracht nu ik dat ding nog maar zelden gebruik.
Je lijf weet - ook als het jarenlang ontregeld is geweest - best goed wat ie wil, kan en nodig heeft. Ik geloof wel dat je, wanneer je jezelf (en je lijf dus) gunt waar het om vraagt, het ook haar natuurlijke staat (setpoint zo je wil) bereikt.
Klinkt even heel makkelijk nu, zo bedoel ik het niet, en het is heel moeilijk om daarop te vertrouwen, maar ik denk wel dat we dat moeten doen. Of zeg ik nu iets heel raars?
Ik vind het zo knap dat jullie het zonder weegschaal kunnen. Goed, ik doe het voor gezond leven en een gezond lichaam, maar ik wil echt wel resultaat in cijfertjes zien
En eerlijk gezegd gaat het me niet snel genoeg ook nog. Ik bedoel, kom op, ik doe al twee weken m'n best! En de broeken zitten niet losser, enz..
Valt wel mee, gelukkig. Dit keer voelt het inderdaad weer goed, beter dan andere keren dat ik begon. EN anders, ik zeg maar zo: elke goede dag is mooi meegenomen
Kun je je voorstellen dat je geen weegschaal meer zou gebruiken? Of maar eens in de paar maanden?
Ik begrijp dat je resultaat wil zien in getallen, ik heb dat ook echt gehad, maar het heeft ook zoveel rust gebracht nu ik dat ding nog maar zelden gebruik.
Je lijf weet - ook als het jarenlang ontregeld is geweest - best goed wat ie wil, kan en nodig heeft. Ik geloof wel dat je, wanneer je jezelf (en je lijf dus) gunt waar het om vraagt, het ook haar natuurlijke staat (setpoint zo je wil) bereikt.
Klinkt even heel makkelijk nu, zo bedoel ik het niet, en het is heel moeilijk om daarop te vertrouwen, maar ik denk wel dat we dat moeten doen. Of zeg ik nu iets heel raars?
donderdag 13 mei 2010 om 20:31
Lieve dames,
Ik lees al een tijdje met belangstelling mee. Goed dat jullie het eten aan emoties weten te koppelen. Of in ieder geval: de link zien, en zien dat je eten 'voeding' moet zijn ipv een verdovingsmiddel.
Ik wil graag gaan meeschrijven, want ik zit ergens mee. Nee, ik heb geen overgewicht, maar ik ben door onderstaande wel flink aangekomen. Maar dat vind ik niet het ergste. Het ergste vind ik het rotgevoel. Het blijven doorgaan, het blijven dooreten tot je lijf knapt. En dan NOG doorgaan. Onbeheerst, vinden dat je het mag, gefocust, de wereld verdwijnt even. Terwijl ik een hele fijne wereld om me heen heb: niets te klagen!
Ok, verduidelijking: (overgenomen uit mijn eerdere topic)
Ik heb een eetstoornisverleden (anorexia/boulimia), en ben daar voor tja..90% klaar mee. Echt heel erg fijn.
Echter, wanneer ik een feestje.etentje heb ken ik mijn grenzen niet meer. De hapjes, die blijven roepen. Ik eet door, ook wanneer ik bijna knap. Waarom? Ik heb wérkelijk geen idee. Echt niet. Het is niet dat ik dan slecht in mijn vel zit, en daardoor ga eten ofzo. Ik ben ook niet 'mensenschuw' en honger mezelf niet meer uit. Ok, ik snoep niet echt overdag, maar verder verzorg ik mijn lijf goed. Ik honger het niet uit.
Gisteren was het weer raak, al gaat het de laatste tijd beter dan vroeger. Maar ik schat dat ik zo'n 3000kcal aan chips, m&m's, chocola, wijn, drop, en popcorn naar binnen heb gestouwd! Onder het toeziend oog van mensen. Ik weet het subtiel te doen. Ik zat aan het eind zo vol, dat ik mijn hart voelde kloppen en mijn lijf voelde gloeien. Mijn lijf mishandeld, door mezelf. Dat wil ik niet meer. En ik vecht hier al jaren tegen. Ik snap het niet. Ik snap niet waar het door komt en hoe ik het kan stoppen.
Van tevoren denk ik wel: ok, feestje...ik ga me rustig houden met de hapjes/M&M's/chips/enzo, want ik heb er niets aan om me ellendig te voelen. Maar toch...gebeurt het weer. Soms ook niet, trouwens.
Misschien sta ik mezelf in het dagelijks leven toch nog te weinig lekkers toe? Alchohol is ook een boosdoener...ivm het grensvervagende karakter ervan (a)
Wat mijn eetstoornis betreft, kon ik altijd goed redeneren waar dingen vandaan kwamen en die ook goed aanpakken. Maar dit krijg ik maar niet getackeld. Ik zou ook echt niet weten hoe. Alchol laten staat werkt soms, maar niet altijd.
Ik ben wel zover dat ik me er vandaag niet rot over heb gevoeld. Niet schuldig. Natuurlijk voelt het niet fijn, maar ik wilde deze dag niet laten verpesten door iets wat gisteren gebeurd is. Dat was vroeger wel zo, dus dat heb ik al gewonnen....
Is er iemand die het herkent, eetbuien op feestjes? Iemand met tips? Ik wil graag meeschrijven, jullie steunen en vanaf nu de stap zetten om dit niet meer te doen. Ik verdien beter dan dat.
Ik wil vanaf nu gaan stoppen met alcohol (omdat dat mijn wilskracht minder maakt) en niet meer vreten op feestjes. Ik vraag mijn vriend wel om op me te letten, maar ook dat weet ik wel te ontwijken. Dan neem ik gewoon wel een stuk chocola oid mee naar de wc... Waar komt het toch door? Geen idee. Misschien wel omdat ik het leven wil vieren, omdat ik blij ben met alles wat ik heb en bang ben voor anorexia, waardoor ik juist het tegenovergestelde ga doen.
sorry voor deze lange post
Leo: er zijn zelfhulpgroepen voor mensen met een uitdagende relatie met eten. In welk gedeelte van het land woon je? Door zo'n groep ben ik van mijn anorexia/boulimia afgekomen..
Sorry voor deze lange post, ik moest het even kwijt.
Ik lees al een tijdje met belangstelling mee. Goed dat jullie het eten aan emoties weten te koppelen. Of in ieder geval: de link zien, en zien dat je eten 'voeding' moet zijn ipv een verdovingsmiddel.
Ik wil graag gaan meeschrijven, want ik zit ergens mee. Nee, ik heb geen overgewicht, maar ik ben door onderstaande wel flink aangekomen. Maar dat vind ik niet het ergste. Het ergste vind ik het rotgevoel. Het blijven doorgaan, het blijven dooreten tot je lijf knapt. En dan NOG doorgaan. Onbeheerst, vinden dat je het mag, gefocust, de wereld verdwijnt even. Terwijl ik een hele fijne wereld om me heen heb: niets te klagen!
Ok, verduidelijking: (overgenomen uit mijn eerdere topic)
Ik heb een eetstoornisverleden (anorexia/boulimia), en ben daar voor tja..90% klaar mee. Echt heel erg fijn.
Echter, wanneer ik een feestje.etentje heb ken ik mijn grenzen niet meer. De hapjes, die blijven roepen. Ik eet door, ook wanneer ik bijna knap. Waarom? Ik heb wérkelijk geen idee. Echt niet. Het is niet dat ik dan slecht in mijn vel zit, en daardoor ga eten ofzo. Ik ben ook niet 'mensenschuw' en honger mezelf niet meer uit. Ok, ik snoep niet echt overdag, maar verder verzorg ik mijn lijf goed. Ik honger het niet uit.
Gisteren was het weer raak, al gaat het de laatste tijd beter dan vroeger. Maar ik schat dat ik zo'n 3000kcal aan chips, m&m's, chocola, wijn, drop, en popcorn naar binnen heb gestouwd! Onder het toeziend oog van mensen. Ik weet het subtiel te doen. Ik zat aan het eind zo vol, dat ik mijn hart voelde kloppen en mijn lijf voelde gloeien. Mijn lijf mishandeld, door mezelf. Dat wil ik niet meer. En ik vecht hier al jaren tegen. Ik snap het niet. Ik snap niet waar het door komt en hoe ik het kan stoppen.
Van tevoren denk ik wel: ok, feestje...ik ga me rustig houden met de hapjes/M&M's/chips/enzo, want ik heb er niets aan om me ellendig te voelen. Maar toch...gebeurt het weer. Soms ook niet, trouwens.
Misschien sta ik mezelf in het dagelijks leven toch nog te weinig lekkers toe? Alchohol is ook een boosdoener...ivm het grensvervagende karakter ervan (a)
Wat mijn eetstoornis betreft, kon ik altijd goed redeneren waar dingen vandaan kwamen en die ook goed aanpakken. Maar dit krijg ik maar niet getackeld. Ik zou ook echt niet weten hoe. Alchol laten staat werkt soms, maar niet altijd.
Ik ben wel zover dat ik me er vandaag niet rot over heb gevoeld. Niet schuldig. Natuurlijk voelt het niet fijn, maar ik wilde deze dag niet laten verpesten door iets wat gisteren gebeurd is. Dat was vroeger wel zo, dus dat heb ik al gewonnen....
Is er iemand die het herkent, eetbuien op feestjes? Iemand met tips? Ik wil graag meeschrijven, jullie steunen en vanaf nu de stap zetten om dit niet meer te doen. Ik verdien beter dan dat.
Ik wil vanaf nu gaan stoppen met alcohol (omdat dat mijn wilskracht minder maakt) en niet meer vreten op feestjes. Ik vraag mijn vriend wel om op me te letten, maar ook dat weet ik wel te ontwijken. Dan neem ik gewoon wel een stuk chocola oid mee naar de wc... Waar komt het toch door? Geen idee. Misschien wel omdat ik het leven wil vieren, omdat ik blij ben met alles wat ik heb en bang ben voor anorexia, waardoor ik juist het tegenovergestelde ga doen.
sorry voor deze lange post
Leo: er zijn zelfhulpgroepen voor mensen met een uitdagende relatie met eten. In welk gedeelte van het land woon je? Door zo'n groep ben ik van mijn anorexia/boulimia afgekomen..
Sorry voor deze lange post, ik moest het even kwijt.
donderdag 13 mei 2010 om 20:57
quote:eleonora schreef op 13 mei 2010 @ 18:24:
Even weinig tijd maar Miss C. teerbeminde, zou dát het zijn?
De omslag van geen carbs naar wél carbs?
Je hoort en leest vaak dat als mensen na een KH-arm dieet weer aan de koolhydraten gaan, ze aankomen, omdat het lichaam de gemiste stoffen als een wilde opslaat.
Mag ik vragen waarom Dr. Frank zijn congé heeft gehad?Dat zou misschien kunnen, maar ik zou het een late reaktie vinden. Ik WW nu al weer 2,5 week.
Munstrautiecyclus: Ik was 2 weken geleden ongesteld, maar zoals ik al zei, het is zo onregelmatig als wat.
Even weinig tijd maar Miss C. teerbeminde, zou dát het zijn?
De omslag van geen carbs naar wél carbs?
Je hoort en leest vaak dat als mensen na een KH-arm dieet weer aan de koolhydraten gaan, ze aankomen, omdat het lichaam de gemiste stoffen als een wilde opslaat.
Mag ik vragen waarom Dr. Frank zijn congé heeft gehad?Dat zou misschien kunnen, maar ik zou het een late reaktie vinden. Ik WW nu al weer 2,5 week.
Munstrautiecyclus: Ik was 2 weken geleden ongesteld, maar zoals ik al zei, het is zo onregelmatig als wat.
