Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
woensdag 12 mei 2010 om 16:17
Zo fijn om te lezen allemaal weer!
Dubio, ik vind het geweldig dat je zo geïnspireerd bent! Ben helemaal trots op je....
Net bezoek gehad, die is ook óm, kreeg de ene openbaring na de andere hier aan de keukentafel, zo mooi om te zien!
Ik had weer eens niet ontbeten, pas om half 2 ging ik brood maken. De verleiding om dan lekker te gaan smeren en schransen lag op de loer maar het ging na intern overleg goed, ik had vier (kleine, platte) sneden brood met uitmuntend beleg er op en kreeg mijn dagelijkse appel praktisch niet op daarna!
Maar dat ontbijten, daar ga ik me in trainen.....
woensdag 12 mei 2010 om 16:18
Zo, ik ben moe en een beetje verdrietig maar in plaats van naar de supermarkt te rennen voor heel veel chips en chocolade ga ik het hier maar eens van me afschrijven.
Voor mij is eten en gezelligheid enorm met elkaar verbonden. Dat maakt me denk ik ook een emotie-eter. Zit het even niet mee of heb ik een dipje? Dan ga ik het leuk maken voor mezelf. Lekker op de bank met een boekje, een kopje thee en uiteraard chocolade. Of een leuke film en chips. Ben ik moe en moet ik nog veel doen? Even een stukje taart of een grote koek als oppepper. Zware dag gehad? 's Avonds smelt ik de boter in de pan en ik voel hoe ik rustiger word.
Als ik nou alleen zou eten als het slecht met me ging... dat was niet goed, maar nog tot daarentoe. Maar ik eet dus ook als het juist goed met me gaat. Mooie zomerse dag? Met vrienden in het park met stokbrood, kaasjes en rosé. Lekker warm thuis terwijl het buiten stormt? Warme chocomel met slagroom en een stuk appeltaart. Vrienden op bezoek? Het vijf-gangen-diner staat klaar. Er is genoeg voor een heel weeshuis en drie keer raden wie 's avonds nog de restjes opeet.
Ik eet eigenlijk dus altijd. De hele godganselijke dag ben ik aan het eten of denk ik aan eten. Eten is mijn vriend, mijn veilige haven. En ja, ik wéét dat dat niet goed is. Ik wéét hoe ik zou moeten eten, wat ik zou moeten denken, wat ik in plaats van eten zou moeten doen. Maar dat dóe ik dus niet.
Ik ben er nu weer veel mee bezig. Ik kom uit een lange fuck-it-periode. Mijn vader is erg ziek en ik had geen zin in van die vergaderingen (ja, Leo, ik heb ze ook) met mezelf. Ik vond dat ik wel iets beters te doen had en daarbij was ik al zielig genoeg dus ik ging mezelf niet ook nog eens dat koekje/stuk chocola/whatever misgunnen. Maar daar help ik mezelf natuurlijk niet mee. Dus heb ik volgende week een afspraak met de psycholoog. Ik hoop dat het helpt, net als hier meelezen en het boek van Judith Beck. Ik denk het wel, heb al veel zinvolle dingen gelezen. Nu nog uitvoeren.
Dit optikken is in ieder geval een mooi begin Ik ga nu even op de bank liggen en hoop dat de snackbehoefte dan helemaal verdwenen is.
Voor mij is eten en gezelligheid enorm met elkaar verbonden. Dat maakt me denk ik ook een emotie-eter. Zit het even niet mee of heb ik een dipje? Dan ga ik het leuk maken voor mezelf. Lekker op de bank met een boekje, een kopje thee en uiteraard chocolade. Of een leuke film en chips. Ben ik moe en moet ik nog veel doen? Even een stukje taart of een grote koek als oppepper. Zware dag gehad? 's Avonds smelt ik de boter in de pan en ik voel hoe ik rustiger word.
Als ik nou alleen zou eten als het slecht met me ging... dat was niet goed, maar nog tot daarentoe. Maar ik eet dus ook als het juist goed met me gaat. Mooie zomerse dag? Met vrienden in het park met stokbrood, kaasjes en rosé. Lekker warm thuis terwijl het buiten stormt? Warme chocomel met slagroom en een stuk appeltaart. Vrienden op bezoek? Het vijf-gangen-diner staat klaar. Er is genoeg voor een heel weeshuis en drie keer raden wie 's avonds nog de restjes opeet.
Ik eet eigenlijk dus altijd. De hele godganselijke dag ben ik aan het eten of denk ik aan eten. Eten is mijn vriend, mijn veilige haven. En ja, ik wéét dat dat niet goed is. Ik wéét hoe ik zou moeten eten, wat ik zou moeten denken, wat ik in plaats van eten zou moeten doen. Maar dat dóe ik dus niet.
Ik ben er nu weer veel mee bezig. Ik kom uit een lange fuck-it-periode. Mijn vader is erg ziek en ik had geen zin in van die vergaderingen (ja, Leo, ik heb ze ook) met mezelf. Ik vond dat ik wel iets beters te doen had en daarbij was ik al zielig genoeg dus ik ging mezelf niet ook nog eens dat koekje/stuk chocola/whatever misgunnen. Maar daar help ik mezelf natuurlijk niet mee. Dus heb ik volgende week een afspraak met de psycholoog. Ik hoop dat het helpt, net als hier meelezen en het boek van Judith Beck. Ik denk het wel, heb al veel zinvolle dingen gelezen. Nu nog uitvoeren.
Dit optikken is in ieder geval een mooi begin Ik ga nu even op de bank liggen en hoop dat de snackbehoefte dan helemaal verdwenen is.
woensdag 12 mei 2010 om 17:32
woensdag 12 mei 2010 om 17:32
quote:dubiootje schreef op 12 mei 2010 @ 11:43:
[...]
Ik denk dat het gewoon zo gaat als je normaal eet. Normaal eten is geen dieet en je gaat dus ook niet crash-afvallen, maar je gaat langzaam naar een normaal metabolisme en bijbehorend normaal lichaam toe. Crashen is niet gezond en we willen toch gezond?
Jaa, maar in feite eet ik dus al jaaren normaal. Enige wat ik momenteel weglaat is 1 boterham overdag en ik snoep niet. Dat deed ik al niet dagelijks en excessief. Ook ben ik weer meer gaan bewegen en daar zit 't 'm bij mij in. Dat móet ik echt doen.
Nee, een 'negatief' resultaat verziekt m'n dag niet, gelukkig
[...]
Ik denk dat het gewoon zo gaat als je normaal eet. Normaal eten is geen dieet en je gaat dus ook niet crash-afvallen, maar je gaat langzaam naar een normaal metabolisme en bijbehorend normaal lichaam toe. Crashen is niet gezond en we willen toch gezond?
Jaa, maar in feite eet ik dus al jaaren normaal. Enige wat ik momenteel weglaat is 1 boterham overdag en ik snoep niet. Dat deed ik al niet dagelijks en excessief. Ook ben ik weer meer gaan bewegen en daar zit 't 'm bij mij in. Dat móet ik echt doen.
Nee, een 'negatief' resultaat verziekt m'n dag niet, gelukkig
Later is nu
woensdag 12 mei 2010 om 19:33
Ik weet het. Ik zat me laatst nog te bedenken dat de overheid eigenlijk meer aandacht zou moeten besteden aan deze kant van overgewicht. Nu wijst het Voedingscentrum mensen wel op wat ze zouden moeten eten, maar niet op hoe ze dat zouden kunnen aanpakken. Of überhaupt dat het best moeilijk is en dat je soms hulp nodig hebt. Terwijl er volgens mij heel veel mensen zijn die heel goed weten wat ze moeten doen, maar moeite hebben met de uitvoering.
woensdag 12 mei 2010 om 19:41
Ik ga eens goed bij mezelf te rade...nu eerst een paar daagjes op vakantie, kan ik alles eens goed laten bezinken.
Bedankt voor de wijze woorden.
Ps. Supergoed dat je kleren beginnen te slobberen en nog heel veel sterkte met je katten. Heb er zelf 2 en moet er niet aan denken dat ze niet meer veilig zouden zijn.
Bedankt voor de wijze woorden.
Ps. Supergoed dat je kleren beginnen te slobberen en nog heel veel sterkte met je katten. Heb er zelf 2 en moet er niet aan denken dat ze niet meer veilig zouden zijn.
woensdag 12 mei 2010 om 21:22
Ha Bells,
Ik snap wat je zegt, ik herken veel in wat je schrijft over gezellig eten en ongezellig eten maar hoe dan ook eten.
Voor mij is eten ook gezellig. Mensen nodig ik uit en dan hoor ik mezelf zeggen; 'ga ik lekker voor je koken' en dat doe ik dan ook. Ik kan goed koken, vind eten leuk en heb kijk op gerechten en smaken e.d.
Ik link gezelligheid ook aan eten. Ik link eten aan veel dingen maar lang linkte ik eten niet aan gezondheid en dát is mijn denkomslag nu.
Het heeft een tijd geduurd voor eten de plek had die het nu heeft in mijn leven en om dat principe te veranderen zal ook weer tijd nodig zijn. Dat geldt voor mij en dat zal ook voor jou gelden. Het veranderen van bepaalde gewoonten vergt tijd en inzet en je moet er zín in hebben. Ik kan dat niet vaak genoeg benadrukken. Er schrijven hier ook mensen mee die zeggen dat ze nog niet zo ver zijn. Ze denken er over, vinden het heel goed als het met een ander lekker gaat maar om nu zelf werkelijk iets aan de eetgewoonten te doen, nee, dat is nog niet aan de orde.
Toch moet je het zelf doen en wie je ook inschakelt, of dat nu een diëtist, een therapeut, een trainer of wie dan ook anders, je moet het zelf doen uiteindelijk.
Volgens mij is het dan ook zaak om vooral niet te vinden dat je een soort slachtoffer bent. Dat deed ik wel en ik denk dat dat voor veel mensen met (wat dan ook voor) eetproblemen geldt. Ergens vind je dat je er zelf niet alles aan kunt doen. Het is ook een beetje de schuld van *vul in wiens schuld het in jouw leven is*.
Pas als je dat van je afschudt, als je je realiseert dat er echt maar één iemand is die jou door een veranderingsfase heen kan sleuren en dat je dat zelf bent, dan kun je met hart en ziel aan de slag.
Mensen met overgewicht (en vast ook die met ondergewicht) zien zichzelf niet als één persoon.
Niet voor niks kijk je soms stomverbaasd op de lopende band bij de supermarkt en zie je traag de ongezonde spullen die je in je kar gooide aan je voorbij trekken.
Alsof iemand anders je kar vulde in plaats van jezelf. Dat had ik tot voor kort wel eens. Als ik namelijk nagedacht had, serieus, dan hadden veel producten niet in die kar gezeten en niet op die band gelegen.
Maar je doet het zelf. Helemaal zelf. Met wat voor redenen dan ook, dat doet er niet eens toe, het gaat er om dat je zélf verantwoordelijk bent.
De overheid kan geld pompen in campagnes wat ze wil, als mensen niet luisteren of niet willen, dan houdt het op.
Ik denk wél dat er meer lotgenotengroepen zouden moeten zijn, waar je kunt praten, een keer per week of zo. Zoals wij nu doen maar dan live. Want veel mensen voelen zich eenzaam als ze niet happy zijn met hun lichaam en het is denk ik heel goed om samen met anderen, die ook kampen met gewichtsproblemen, te praten en ervaringen uit te wisselen. Het geeft veel steun, dat zie je hier ook.
Weet je waar we vanaf zouden moeten?
Van het gedwongen sociale eten. De opmerkingen die je krijgt als je geen taart wil (doe eens niet zo ongezellig!) of als je drank (ook een enorme dikmaker) afslaat. Zelfs nu in tijden van behoorlijk uit de hand lopende obesitas cijfers is het bijna not done om geen taart te eten als je collega trakteert of geen borrel te drinken als je op visite bent.
Bells, als jij iets wil doen aan je lichaam en aan de manier waarop je met eten omgaat dan is het een overwinning als dat helemaal uit jezelf komt, vind je niet? Ik geniet echt van mijn nieuwe inzichten.
Jij bent vandaag, in plaats van te gaan snaaien, hier gaan schrijven. Daar koos je voor. Jij zelf, voor jou, heel goed, dat is al een hele stap!
Ik snap wat je zegt, ik herken veel in wat je schrijft over gezellig eten en ongezellig eten maar hoe dan ook eten.
Voor mij is eten ook gezellig. Mensen nodig ik uit en dan hoor ik mezelf zeggen; 'ga ik lekker voor je koken' en dat doe ik dan ook. Ik kan goed koken, vind eten leuk en heb kijk op gerechten en smaken e.d.
Ik link gezelligheid ook aan eten. Ik link eten aan veel dingen maar lang linkte ik eten niet aan gezondheid en dát is mijn denkomslag nu.
Het heeft een tijd geduurd voor eten de plek had die het nu heeft in mijn leven en om dat principe te veranderen zal ook weer tijd nodig zijn. Dat geldt voor mij en dat zal ook voor jou gelden. Het veranderen van bepaalde gewoonten vergt tijd en inzet en je moet er zín in hebben. Ik kan dat niet vaak genoeg benadrukken. Er schrijven hier ook mensen mee die zeggen dat ze nog niet zo ver zijn. Ze denken er over, vinden het heel goed als het met een ander lekker gaat maar om nu zelf werkelijk iets aan de eetgewoonten te doen, nee, dat is nog niet aan de orde.
Toch moet je het zelf doen en wie je ook inschakelt, of dat nu een diëtist, een therapeut, een trainer of wie dan ook anders, je moet het zelf doen uiteindelijk.
Volgens mij is het dan ook zaak om vooral niet te vinden dat je een soort slachtoffer bent. Dat deed ik wel en ik denk dat dat voor veel mensen met (wat dan ook voor) eetproblemen geldt. Ergens vind je dat je er zelf niet alles aan kunt doen. Het is ook een beetje de schuld van *vul in wiens schuld het in jouw leven is*.
Pas als je dat van je afschudt, als je je realiseert dat er echt maar één iemand is die jou door een veranderingsfase heen kan sleuren en dat je dat zelf bent, dan kun je met hart en ziel aan de slag.
Mensen met overgewicht (en vast ook die met ondergewicht) zien zichzelf niet als één persoon.
Niet voor niks kijk je soms stomverbaasd op de lopende band bij de supermarkt en zie je traag de ongezonde spullen die je in je kar gooide aan je voorbij trekken.
Alsof iemand anders je kar vulde in plaats van jezelf. Dat had ik tot voor kort wel eens. Als ik namelijk nagedacht had, serieus, dan hadden veel producten niet in die kar gezeten en niet op die band gelegen.
Maar je doet het zelf. Helemaal zelf. Met wat voor redenen dan ook, dat doet er niet eens toe, het gaat er om dat je zélf verantwoordelijk bent.
De overheid kan geld pompen in campagnes wat ze wil, als mensen niet luisteren of niet willen, dan houdt het op.
Ik denk wél dat er meer lotgenotengroepen zouden moeten zijn, waar je kunt praten, een keer per week of zo. Zoals wij nu doen maar dan live. Want veel mensen voelen zich eenzaam als ze niet happy zijn met hun lichaam en het is denk ik heel goed om samen met anderen, die ook kampen met gewichtsproblemen, te praten en ervaringen uit te wisselen. Het geeft veel steun, dat zie je hier ook.
Weet je waar we vanaf zouden moeten?
Van het gedwongen sociale eten. De opmerkingen die je krijgt als je geen taart wil (doe eens niet zo ongezellig!) of als je drank (ook een enorme dikmaker) afslaat. Zelfs nu in tijden van behoorlijk uit de hand lopende obesitas cijfers is het bijna not done om geen taart te eten als je collega trakteert of geen borrel te drinken als je op visite bent.
Bells, als jij iets wil doen aan je lichaam en aan de manier waarop je met eten omgaat dan is het een overwinning als dat helemaal uit jezelf komt, vind je niet? Ik geniet echt van mijn nieuwe inzichten.
Jij bent vandaag, in plaats van te gaan snaaien, hier gaan schrijven. Daar koos je voor. Jij zelf, voor jou, heel goed, dat is al een hele stap!
woensdag 12 mei 2010 om 21:23
quote:JanneJip schreef op 12 mei 2010 @ 11:51:
Lieve Leo,
heb je kloteverhaal op een ander topic gelezen. Knap om het juist nu hier niet te laten versloffen en jezelf dan toch maar weer wat "ongezonds te gunnen". Die huispakbeloning heb je dan ook van harte verdiend .Dank je wel JanneJip, lief van je
Lieve Leo,
heb je kloteverhaal op een ander topic gelezen. Knap om het juist nu hier niet te laten versloffen en jezelf dan toch maar weer wat "ongezonds te gunnen". Die huispakbeloning heb je dan ook van harte verdiend .Dank je wel JanneJip, lief van je
woensdag 12 mei 2010 om 23:01
Eleonora, wat enorm fijn dat je echt een omslag gemaakt hebt. Ik vond de zin 'ik link eten nu ook aan gezondheid' ook wel heel mooi. Ik denk de laatste tijd steeds vaker aan wat mijn moeder vaak zei: 'goed eten is het eerst verdiend'. Je kunt nog zo weinig stress hebben en niet roken en veel sporten, als je je lichaam niet de goede brandstof geeft, zal het op een gegeven moment toch niet meer dat doen wat je wil dat het doet.
Bij mij is het probleem dat ik naast mijn -eigenlijk heel gezonde- gewone eetpatroon, dagen heb waarin ik heel erg dat fuck-it gevoel heb waar jij over sprak. Ik schuif alles naar binnen wat ik tegenkom 'want ik heb het verdiend'. Het gevoel dat ik alles mag eten omdat ik het verdiend heb heb ik als ik me erg kut voel of als er een feestje is (want feest is feest). Ik vind het enorm moeilijk om daar de knop om te zetten. Maar uiteindelijk zal ik moeten beseffen dat zo veel van het slechte eten niet een beloning is, maar eerder een straf (want het resultaat is buikpijn en een schuldgevoel). En op de een of andere manier wil dat maar niet doordringen, helaas. Hoe heb jij de turn gemaakt van korte-termijn geluk naar lange-termijn geluk? Want, zeker als ik me zielig voel, vind ik mezelf nog veel zieliger als ik op dat moment mezelf eten ontzeg, en alle mogelijke vergaderingen die ik op dat moment met mezelf hou ten spijt, ik blijf bij het 'ik wil NU NU NU NU NU eten'-gevoel.
Sterkte met het gedoe met de katten trouwens, ik las het op het andere topic. Wat een nare situatie!
Bij mij is het probleem dat ik naast mijn -eigenlijk heel gezonde- gewone eetpatroon, dagen heb waarin ik heel erg dat fuck-it gevoel heb waar jij over sprak. Ik schuif alles naar binnen wat ik tegenkom 'want ik heb het verdiend'. Het gevoel dat ik alles mag eten omdat ik het verdiend heb heb ik als ik me erg kut voel of als er een feestje is (want feest is feest). Ik vind het enorm moeilijk om daar de knop om te zetten. Maar uiteindelijk zal ik moeten beseffen dat zo veel van het slechte eten niet een beloning is, maar eerder een straf (want het resultaat is buikpijn en een schuldgevoel). En op de een of andere manier wil dat maar niet doordringen, helaas. Hoe heb jij de turn gemaakt van korte-termijn geluk naar lange-termijn geluk? Want, zeker als ik me zielig voel, vind ik mezelf nog veel zieliger als ik op dat moment mezelf eten ontzeg, en alle mogelijke vergaderingen die ik op dat moment met mezelf hou ten spijt, ik blijf bij het 'ik wil NU NU NU NU NU eten'-gevoel.
Sterkte met het gedoe met de katten trouwens, ik las het op het andere topic. Wat een nare situatie!
donderdag 13 mei 2010 om 10:29
Eten en gezelligheid, ja, dat is eigenlijk ook wel een issue he? Gisteren op verjaardag bij m'n vader. Dan kijkt m'n moeder toch wel heel raar op, als ik geen gebakje wil (ik kwam later en toastjes en alles stonden al op tafel) En dat terwijl m'n moeder volgens mij wel weet dat ik weer gewicht kwijt wil en bovendien zelf altijd met d'r gewicht bezig is (persoonlijk vind ik dan weer dat zij het wel eens mag laten rusten.. net zo lang als ik, 25 jaar ouder en op MIJN streefgewicht.. 63 kg hmpf)
Maar goed, Ik heb vandaag vrij, ben helemaal alleen, Heerlijk! Normaal verwen ik mezelf dan met een paar boterhammen met hagelslag. Nu konden die me niet bekoren en zit ik aan een bak fruit. Volgens mij gaat het goed
Eleonora, wat reageer jij mooi en uitgebreid op iedereen hier!
Maar goed, Ik heb vandaag vrij, ben helemaal alleen, Heerlijk! Normaal verwen ik mezelf dan met een paar boterhammen met hagelslag. Nu konden die me niet bekoren en zit ik aan een bak fruit. Volgens mij gaat het goed
Eleonora, wat reageer jij mooi en uitgebreid op iedereen hier!
Later is nu
donderdag 13 mei 2010 om 11:09
quote:Malani schreef op 13 mei 2010 @ 09:24:
Wat een openbaring weer: walg niet van je lijf, want jij bent je lijf en dus walg je van jezelf. Het klinkt zo logisch als je het hier ziet staan, maar het landde opeens in mijn hoofd, om het zo maar te zeggen. Ik ben echt heel blij dat ik dit topic ontdekt heb.
En zo griezelig eenvoudig IS het dus ook.
Ik zal niet zeggen dat de uitvoering makkelijk is maar als het goed ingedaald is, dan valt de aanpassing ook mee. Je doet het namelijk voor de persoon die het dichtst bij je staat, namelijk voor jou.
In de slipstream neem je meteen je naasten mee, let maar op. Je bent leuker, makkelijker, gezelliger als je je beter voelt over jezelf.
quote: Vandaag is zo'n dag dat ik normaal heel veel zou snaaien. Man en dochter zijn de hele dag de hort op en ik ben alleen thuis met babyzoon. Ik aan het werk achter de computer en hij naast me op zijn speelkleed. Niemand om me te controleren, niemand die het ziet als ik de kasten door ga om iets lekkers te vinden. Omdat ik me erg schaam voor al dat eten, eet ik altijd "normaal" op mijn werk, of als mijn man thuis is. Maar als ik alleen ben of met de kinderen, dan gaat het mis.
Maar vandaag niet. Vandaag ga ik lekker werken, lekker knuffelen met mijn mannetje en normaal eten. Dus als jullie me hier vaker zien vandaag, dan is dat om mezelf bij de les te houden .
Heel goed, post maar raak, doe ik ook, en zeker ook voor mezelf hoor, ik put er veel energie uit, uit wat anderen schrijven.
quote:Eleonora, die lotgenotengroepen, ik weet het niet. Dit forum is voor mij perfect, maar in het echt tegen (wildvreemde) mensen toegeven dat ik problemen heb met eten? Dat lijkt me heel moeilijk. Mijn beste vriendin is iets kleiner dan ik en nog wel wat zwaarder, schat ik, maar we hebben het eigenlijk nooit over hoe moeilijk het allemaal is met eten. Ik weet niet eens of zij ook issues heeft met eten, maar dat moet haast wel gezien haar gewicht. Het is een onderwerp dat gewoon niet aan de orde komt.
De AA is ook een lotgenotengroep, voor alcoholisten weliswaar maar óók een lotgenotengroep. En dat loopt als een trein.
Verslaafd zijn aan eten, of verkeerde keuzes maken is een vorm van verslaving waarbij je elkaar heel goed kunt helpen en steunen. Het zou kunnen dat dat voor jou niet werkt, voor mij zou het een uitkomst zijn. De wildvreemden worden bekenden na verloop van tijd tenslotte.
Jammer dat je vriendin en jij niet praten over jullie gezamenlijke probleem eigenlijk maar wie weet heeft je vriendin er geen behoefte aan, dat is mogelijk. Heb je er zelf wel behoefte aan? Zou je het onderwerp met haar willen bepraten?
Wat een openbaring weer: walg niet van je lijf, want jij bent je lijf en dus walg je van jezelf. Het klinkt zo logisch als je het hier ziet staan, maar het landde opeens in mijn hoofd, om het zo maar te zeggen. Ik ben echt heel blij dat ik dit topic ontdekt heb.
En zo griezelig eenvoudig IS het dus ook.
Ik zal niet zeggen dat de uitvoering makkelijk is maar als het goed ingedaald is, dan valt de aanpassing ook mee. Je doet het namelijk voor de persoon die het dichtst bij je staat, namelijk voor jou.
In de slipstream neem je meteen je naasten mee, let maar op. Je bent leuker, makkelijker, gezelliger als je je beter voelt over jezelf.
quote: Vandaag is zo'n dag dat ik normaal heel veel zou snaaien. Man en dochter zijn de hele dag de hort op en ik ben alleen thuis met babyzoon. Ik aan het werk achter de computer en hij naast me op zijn speelkleed. Niemand om me te controleren, niemand die het ziet als ik de kasten door ga om iets lekkers te vinden. Omdat ik me erg schaam voor al dat eten, eet ik altijd "normaal" op mijn werk, of als mijn man thuis is. Maar als ik alleen ben of met de kinderen, dan gaat het mis.
Maar vandaag niet. Vandaag ga ik lekker werken, lekker knuffelen met mijn mannetje en normaal eten. Dus als jullie me hier vaker zien vandaag, dan is dat om mezelf bij de les te houden .
Heel goed, post maar raak, doe ik ook, en zeker ook voor mezelf hoor, ik put er veel energie uit, uit wat anderen schrijven.
quote:Eleonora, die lotgenotengroepen, ik weet het niet. Dit forum is voor mij perfect, maar in het echt tegen (wildvreemde) mensen toegeven dat ik problemen heb met eten? Dat lijkt me heel moeilijk. Mijn beste vriendin is iets kleiner dan ik en nog wel wat zwaarder, schat ik, maar we hebben het eigenlijk nooit over hoe moeilijk het allemaal is met eten. Ik weet niet eens of zij ook issues heeft met eten, maar dat moet haast wel gezien haar gewicht. Het is een onderwerp dat gewoon niet aan de orde komt.
De AA is ook een lotgenotengroep, voor alcoholisten weliswaar maar óók een lotgenotengroep. En dat loopt als een trein.
Verslaafd zijn aan eten, of verkeerde keuzes maken is een vorm van verslaving waarbij je elkaar heel goed kunt helpen en steunen. Het zou kunnen dat dat voor jou niet werkt, voor mij zou het een uitkomst zijn. De wildvreemden worden bekenden na verloop van tijd tenslotte.
Jammer dat je vriendin en jij niet praten over jullie gezamenlijke probleem eigenlijk maar wie weet heeft je vriendin er geen behoefte aan, dat is mogelijk. Heb je er zelf wel behoefte aan? Zou je het onderwerp met haar willen bepraten?
donderdag 13 mei 2010 om 12:46
quote:eleonora schreef op 12 mei 2010 @ 21:22:
Ik denk wél dat er meer lotgenotengroepen zouden moeten zijn, waar je kunt praten, een keer per week of zo. Zoals wij nu doen maar dan live. Want veel mensen voelen zich eenzaam als ze niet happy zijn met hun lichaam en het is denk ik heel goed om samen met anderen, die ook kampen met gewichtsproblemen, te praten en ervaringen uit te wisselen. Het geeft veel steun, dat zie je hier ook.
Weet je waar we vanaf zouden moeten?
Van het gedwongen sociale eten. De opmerkingen die je krijgt als je geen taart wil (doe eens niet zo ongezellig!) of als je drank (ook een enorme dikmaker) afslaat. Zelfs nu in tijden van behoorlijk uit de hand lopende obesitas cijfers is het bijna not done om geen taart te eten als je collega trakteert of geen borrel te drinken als je op visite bent.
Dat is ook meer wat ik bedoelde, jij beschrijft het beter Ik dwaal vaak hier over de Lijn&Lijf-pijler en telkens weer lees ik dezelfde dingen. Mensen willen wel gezond eten, maar het lukt niet. Vanwege allerlei redenen die eigenlijk weinig met eten te maken hebben. De sociale druk van gezelligheid, niet willen toegeven dat je een probleem hebt, jezelf niet de moeite waard vinden, emoties wegeten, denken dat het niet uitmaakt want je bent toch lelijk. en vaak denken ze dat ze de enige zijn. Terwijl dat dus absoluut niet zo is. En daar zou van mij meer aandacht aan besteed mogen worden. Ja, je moet het uiteindelijk zelf doen. Maar de wetenschap dat het normaal is dat het moeilijk is en dat het niet erg is om dat uit te spreken, scheelt denk ik al veel. Dat zie je hier op het forum ook. Wij hebben allemaal veel steun aan een topic als dit.
[quote]Malani schreef op 13 mei 2010 @ 09:24:
Eleonora, die lotgenotengroepen, ik weet het niet. Dit forum is voor mij perfect, maar in het echt tegen (wildvreemde) mensen toegeven dat ik problemen heb met eten? Dat lijkt me heel moeilijk. [quote]
Dit begrijp ik heel goed. Volgens mij zijn er nu twee groepen: Mensen met een normaal eetpatroon. Die eten soms wat teveel, maar dat compenseren ze.
Mensen met een eetprobleem als anorexia, boulimia of binge eater disorder
Terwijl er volgens mij een heel grote groep is die weliswaar geen traditioneel eetprobleem heeft, maar wel een probleem met eten. Een probleem dat dieper gaat dan 'even wat minder koekjes eten'. En dat is niet echt een onderwerp voor bij de borrel. Maar je gaat er ook niet snel mee naar een eetkliniek of iets dergelijks.
Ik denk wél dat er meer lotgenotengroepen zouden moeten zijn, waar je kunt praten, een keer per week of zo. Zoals wij nu doen maar dan live. Want veel mensen voelen zich eenzaam als ze niet happy zijn met hun lichaam en het is denk ik heel goed om samen met anderen, die ook kampen met gewichtsproblemen, te praten en ervaringen uit te wisselen. Het geeft veel steun, dat zie je hier ook.
Weet je waar we vanaf zouden moeten?
Van het gedwongen sociale eten. De opmerkingen die je krijgt als je geen taart wil (doe eens niet zo ongezellig!) of als je drank (ook een enorme dikmaker) afslaat. Zelfs nu in tijden van behoorlijk uit de hand lopende obesitas cijfers is het bijna not done om geen taart te eten als je collega trakteert of geen borrel te drinken als je op visite bent.
Dat is ook meer wat ik bedoelde, jij beschrijft het beter Ik dwaal vaak hier over de Lijn&Lijf-pijler en telkens weer lees ik dezelfde dingen. Mensen willen wel gezond eten, maar het lukt niet. Vanwege allerlei redenen die eigenlijk weinig met eten te maken hebben. De sociale druk van gezelligheid, niet willen toegeven dat je een probleem hebt, jezelf niet de moeite waard vinden, emoties wegeten, denken dat het niet uitmaakt want je bent toch lelijk. en vaak denken ze dat ze de enige zijn. Terwijl dat dus absoluut niet zo is. En daar zou van mij meer aandacht aan besteed mogen worden. Ja, je moet het uiteindelijk zelf doen. Maar de wetenschap dat het normaal is dat het moeilijk is en dat het niet erg is om dat uit te spreken, scheelt denk ik al veel. Dat zie je hier op het forum ook. Wij hebben allemaal veel steun aan een topic als dit.
[quote]Malani schreef op 13 mei 2010 @ 09:24:
Eleonora, die lotgenotengroepen, ik weet het niet. Dit forum is voor mij perfect, maar in het echt tegen (wildvreemde) mensen toegeven dat ik problemen heb met eten? Dat lijkt me heel moeilijk. [quote]
Dit begrijp ik heel goed. Volgens mij zijn er nu twee groepen: Mensen met een normaal eetpatroon. Die eten soms wat teveel, maar dat compenseren ze.
Mensen met een eetprobleem als anorexia, boulimia of binge eater disorder
Terwijl er volgens mij een heel grote groep is die weliswaar geen traditioneel eetprobleem heeft, maar wel een probleem met eten. Een probleem dat dieper gaat dan 'even wat minder koekjes eten'. En dat is niet echt een onderwerp voor bij de borrel. Maar je gaat er ook niet snel mee naar een eetkliniek of iets dergelijks.
donderdag 13 mei 2010 om 13:08
Hey Lé en anderen,
Ik ben sinds 3 weken op dieet en het gaat super! Ben zo'n 6 kilo kwijt inmiddels en wil er nog 4 à 5 vanaf.
Wat ik doe om af te vallen is vooral koolhydraten vermijden, zoveel mogelijk. Ik eet geen aardappels, rijst, pasta en brood. Ik gril mijn vlees of vis met een klein beetje olijfolie en eet veel groenten en fruit. Als ik op mijn streefgewicht ben dan ga ik het weer rustig aan opbouwen met de koolhydraten.
En wat is het heerlijk om je kleding om je heen te voelen slobberen hè?! Of je riem weer een gaatje strakker te kunnen aantrekken
De opmerkingen van anderen doen me ook erg goed, 'tjee ben jij afgevallen?'
Want het is natuurlijk ook erg leuk als anderen zien én opmerken dat je resultaat boekt.
Soms heb ik het wel moeilijk en dan neem ik 1 dropje ofzo. Maar over het algemeen kan ik me erg goed beheersen. En vooral wanneer de weegschaal me vertelt dat ik weer ben afgevallen, dat motiveert mij enorm.
Voor iedereen die aan het afvallen is, ga zo door en hou vol!
En Lé, ik zag op hyves het verschrikkelijke verhaal over jouw kat en die van anderen, vreselijk! Sterkte lieverd
Ik ben sinds 3 weken op dieet en het gaat super! Ben zo'n 6 kilo kwijt inmiddels en wil er nog 4 à 5 vanaf.
Wat ik doe om af te vallen is vooral koolhydraten vermijden, zoveel mogelijk. Ik eet geen aardappels, rijst, pasta en brood. Ik gril mijn vlees of vis met een klein beetje olijfolie en eet veel groenten en fruit. Als ik op mijn streefgewicht ben dan ga ik het weer rustig aan opbouwen met de koolhydraten.
En wat is het heerlijk om je kleding om je heen te voelen slobberen hè?! Of je riem weer een gaatje strakker te kunnen aantrekken
De opmerkingen van anderen doen me ook erg goed, 'tjee ben jij afgevallen?'
Want het is natuurlijk ook erg leuk als anderen zien én opmerken dat je resultaat boekt.
Soms heb ik het wel moeilijk en dan neem ik 1 dropje ofzo. Maar over het algemeen kan ik me erg goed beheersen. En vooral wanneer de weegschaal me vertelt dat ik weer ben afgevallen, dat motiveert mij enorm.
Voor iedereen die aan het afvallen is, ga zo door en hou vol!
En Lé, ik zag op hyves het verschrikkelijke verhaal over jouw kat en die van anderen, vreselijk! Sterkte lieverd
donderdag 13 mei 2010 om 13:10
Ik wil zo graag mijn lijf begrijpen....
Waarom zit mijn broek nu weer retestrak? Ik denk zelf dat ik vocht vast hou. Ik heb keurig gegeten de afgelopen week. Ik heb veel gefietst de afgelopen dagen. Prtesteren mijn beenspieren tegen die beweging en houden ze vocht vast?
De weegschaal laat ook weer een stijging zien.
Of zijn het mijn hormonen die weer van alles uitvreten wat ik niet begrijp (jaren aan de prikpil geweest, en niet regelmatig ongesteld)
Een paar weken terug had ik het ook, en een week later zakte mijn broek van mijn reet. Ik maak me dus niet druk dat ik aan kom, maar vraag me af waar mijn lijf mee bezig is. Ik begrijp mijn lijf niet meer....
Waarom zit mijn broek nu weer retestrak? Ik denk zelf dat ik vocht vast hou. Ik heb keurig gegeten de afgelopen week. Ik heb veel gefietst de afgelopen dagen. Prtesteren mijn beenspieren tegen die beweging en houden ze vocht vast?
De weegschaal laat ook weer een stijging zien.
Of zijn het mijn hormonen die weer van alles uitvreten wat ik niet begrijp (jaren aan de prikpil geweest, en niet regelmatig ongesteld)
Een paar weken terug had ik het ook, en een week later zakte mijn broek van mijn reet. Ik maak me dus niet druk dat ik aan kom, maar vraag me af waar mijn lijf mee bezig is. Ik begrijp mijn lijf niet meer....
donderdag 13 mei 2010 om 13:19
Ik blijf ook maar groeien, in de breedte dan... Vreselijk, ik gooi het er maar op dat het door de overgang komt. Ik wil echt afvallen, niet te snel want als 47 jarige krijg je dan een rimpelhoofd. Geen tussendoortjes meer en 's-avonds niet meer 2 volle borden opscheppen, kost me wel moeite hoor ik ben een heel grote eter.
Ook weer begonnen met sporten zucht.....
Ook weer begonnen met sporten zucht.....
