Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
donderdag 13 mei 2010 om 21:34
MissChicken, ik weet niet hoeveel je de afgelopen tijd je eetpatroon hebt veranderd en hoe drastisch die veranderingen zijn geweest, maar kan het daarmee te maken hebben dat je lichaam nu opgezet voelt? Ik kan me voorstellen dat je lichaam reageert op eerst plotseling helemaal geen koolhydraten, dan weer wel koolhydraten, en op je veranderde eetgewoonten in het algemeen nu je op dieet bent. Dat effect zou ook wel eens uitgesteld kunnen zijn, tenslotte is je lichaam een ingewikkeld organisme waarin alles op elkaar reageert. En voeding is de brandstof.
Ga in therapie!
donderdag 13 mei 2010 om 21:37
Feb, die 10% van je eetstoornis, waar bestaat die in? Het klinkt alsof eten nog steeds een heel grote rol in je leven speelt. Wat voor gevoel geeft eten je? Als je het alleen kauwt en dan weer uitspuugt, als je een stuk chocola op de wc eet... dat komt op mij toch over als een verstoorde manier van met eten omgaan (sorry als dit confronterend is). Kan het zijn dat de eetstoornis voor 90% uit je eetgewoonten is verdwenen maar nog wel voor 100% in je hoofd zit?
Ga in therapie!
donderdag 13 mei 2010 om 22:03
Goh Lena, wat goed wat je schrijft, dat van die sauna, een fikse babystep vind ik dat.
Hier een veer voor je, waar je 'm hebben wil, zet 'm in een vaas of doe 'm in je haar, hij is voor jou:
Het went, het gaat je vast lukken, als je na blijft denken en positief blijft over jou, ook als het misgaat. Je doet je best en je doet het fantastisch.....
Fijn dat je er bent.
Hier een veer voor je, waar je 'm hebben wil, zet 'm in een vaas of doe 'm in je haar, hij is voor jou:
Het went, het gaat je vast lukken, als je na blijft denken en positief blijft over jou, ook als het misgaat. Je doet je best en je doet het fantastisch.....
Fijn dat je er bent.
donderdag 13 mei 2010 om 22:15
quote:feb schreef op 13 mei 2010 @ 20:31:
Onbeheerst, vinden dat je het mag, gefocust, de wereld verdwijnt even.
Zou je kunnen proberen om een scheiding te maken tussen jezelf iets gunnen en jezelf volstouwen tot je bijna barst?
Dat bedoel ik lief en met veel respect trouwens hoor, al ziet het er misschien wat hard uit.
Ik denk dat je het namelijk best weet, hoe het zit, wat je jezelf aandoet. Je bent geen kind meer met een moeder die je op je vingers tikt als je over the top gaat. Je moet het zelf doen. Lastig is dat he?
En toch is er ook bij jou een moment dat je een besluit neemt. Nú ga ik schransen......Dat beslis je zelf, het gebeurt niet buiten je om, je bent er bij en de enige die jou een halt toe kan roepen ben jij dus ook.
Isoleer dat moment eens. Heel bewust. Neem er de tijd voor. Denk na over wat je van plant bent en overleg met jezelf het of en waarom dan wel of niet.
Dat vergt training hoor, het zal niet meteen werken maar áls het je eenmaal een keer gelukt is, dan zal het nooit meer anders zijn, dan voel je dat moment aankomen en kun je het isoleren.
Als je wil dan he, want het gaat om willen, niet om kunnen of niet kunnen. Als je het niet wil, even goede vrienden. Met mij. Maar dat doet er niet toe, het gaat om even goede vrienden met jou.
Toen ik eenmaal echt geanalyseerd had wat er gebeurde in de supermarkt kon ik nooit meer roepen dat 'het 'gewoon' gebeurde. Voor die tijd zei ik altijd dat de etenswaren als vanzelf in mijn karretje vielen. Toen ik door had dat ik die beslissing toch écht zelf nam kon dat niet meer. Vanaf dat moment wist ik; 'als ik rommel koop en me volprop, doe ik dat omdat ik dat wil'.
Voor mij was dat best een heftige confrontatie, ik vond het wel makkelijk om de verantwoordelijkheid voor mijn gedrag min of meer buiten mezelf te plaatsen. 'Jah, kan ik er wat aan doen?' lag mij bij wijze van spreken voor in de mond bestorven.
Herken je dat?
Dat je in een soort roes zit en het lijkt alsof je niet zelf een beslissing neemt of kunt nemen?
Dat klopt niet, je doet het écht zelf.
Denk je dat je dat wilt proberen? Dat beslismoment zeg maar op een soort van 'mentale foto' zetten?
quote: Leo: er zijn zelfhulpgroepen voor mensen met een uitdagende relatie met eten. In welk gedeelte van het land woon je? Door zo'n groep ben ik van mijn anorexia/boulimia afgekomen..
Sorry voor deze lange post, ik moest het even kwijt.
Ik zit in Drenthe, geen idee of er ook zoiets hier in de buurt is...
Geen excuses voor lange postings hoor, stort je hart maar uit, doe ik ook, ik heb veel aan jullie.
Onbeheerst, vinden dat je het mag, gefocust, de wereld verdwijnt even.
Zou je kunnen proberen om een scheiding te maken tussen jezelf iets gunnen en jezelf volstouwen tot je bijna barst?
Dat bedoel ik lief en met veel respect trouwens hoor, al ziet het er misschien wat hard uit.
Ik denk dat je het namelijk best weet, hoe het zit, wat je jezelf aandoet. Je bent geen kind meer met een moeder die je op je vingers tikt als je over the top gaat. Je moet het zelf doen. Lastig is dat he?
En toch is er ook bij jou een moment dat je een besluit neemt. Nú ga ik schransen......Dat beslis je zelf, het gebeurt niet buiten je om, je bent er bij en de enige die jou een halt toe kan roepen ben jij dus ook.
Isoleer dat moment eens. Heel bewust. Neem er de tijd voor. Denk na over wat je van plant bent en overleg met jezelf het of en waarom dan wel of niet.
Dat vergt training hoor, het zal niet meteen werken maar áls het je eenmaal een keer gelukt is, dan zal het nooit meer anders zijn, dan voel je dat moment aankomen en kun je het isoleren.
Als je wil dan he, want het gaat om willen, niet om kunnen of niet kunnen. Als je het niet wil, even goede vrienden. Met mij. Maar dat doet er niet toe, het gaat om even goede vrienden met jou.
Toen ik eenmaal echt geanalyseerd had wat er gebeurde in de supermarkt kon ik nooit meer roepen dat 'het 'gewoon' gebeurde. Voor die tijd zei ik altijd dat de etenswaren als vanzelf in mijn karretje vielen. Toen ik door had dat ik die beslissing toch écht zelf nam kon dat niet meer. Vanaf dat moment wist ik; 'als ik rommel koop en me volprop, doe ik dat omdat ik dat wil'.
Voor mij was dat best een heftige confrontatie, ik vond het wel makkelijk om de verantwoordelijkheid voor mijn gedrag min of meer buiten mezelf te plaatsen. 'Jah, kan ik er wat aan doen?' lag mij bij wijze van spreken voor in de mond bestorven.
Herken je dat?
Dat je in een soort roes zit en het lijkt alsof je niet zelf een beslissing neemt of kunt nemen?
Dat klopt niet, je doet het écht zelf.
Denk je dat je dat wilt proberen? Dat beslismoment zeg maar op een soort van 'mentale foto' zetten?
quote: Leo: er zijn zelfhulpgroepen voor mensen met een uitdagende relatie met eten. In welk gedeelte van het land woon je? Door zo'n groep ben ik van mijn anorexia/boulimia afgekomen..
Sorry voor deze lange post, ik moest het even kwijt.
Ik zit in Drenthe, geen idee of er ook zoiets hier in de buurt is...
Geen excuses voor lange postings hoor, stort je hart maar uit, doe ik ook, ik heb veel aan jullie.
donderdag 13 mei 2010 om 22:17
quote:misschicken schreef op 13 mei 2010 @ 20:57:
[...]
Dat zou misschien kunnen, maar ik zou het een late reaktie vinden. Ik WW nu al weer 2,5 week.
Munstrautiecyclus: Ik was 2 weken geleden ongesteld, maar zoals ik al zei, het is zo onregelmatig als wat.
Het is geen late reactie hoor Miss C.
Omschakeling duurt in een lichaam even. Je lichaam was ingesteld op niet, kreeg nu weer wel.
Dat zóu de oorzaak kunnen zijn. Bij Atkins en Montignaccers was het een veel voorkomende klacht maar ik ben geen medicus, dus misschien is het handig om het eens aan een arts te vragen ergens? Er is vast ook literatuur over.
[...]
Dat zou misschien kunnen, maar ik zou het een late reaktie vinden. Ik WW nu al weer 2,5 week.
Munstrautiecyclus: Ik was 2 weken geleden ongesteld, maar zoals ik al zei, het is zo onregelmatig als wat.
Het is geen late reactie hoor Miss C.
Omschakeling duurt in een lichaam even. Je lichaam was ingesteld op niet, kreeg nu weer wel.
Dat zóu de oorzaak kunnen zijn. Bij Atkins en Montignaccers was het een veel voorkomende klacht maar ik ben geen medicus, dus misschien is het handig om het eens aan een arts te vragen ergens? Er is vast ook literatuur over.
donderdag 13 mei 2010 om 22:22
quote:feb schreef op 13 mei 2010 @ 20:32:
Ok, nog even helemaal met de billen bloot: ik kauw ook op koekjes/chocola en spuug het daarna weer uit. Niet doorslikken, maar wel de smaak. Weet niemand, gebeurt veel en vaak.
Zoals ik al zei: 90% van mijn eetstoornis af
Ach lieverd toch....
Jammer is dat, als je niet mag genieten van jezelf (met mate) van lekkere dingen.
Tuurlijk is dat nog te wijten aan de eetstoornis, het is een nawee er van.
Je verwent jezelf niet met het eten wat je graag lust, want je spuugt het weer uit maar áls je dan begint, dan is het als een straf. Eet! Eet! Eet! Mishandeling, je schreef het zelf al, dat is het inderdaad. Waarom verdien jij dat?
Denk je er ook iets bij als je dat doet? Niet dat je hoeft te zeggen wat je dan denkt maar mag ik zeggen dat ik vermoed dat dat niet positief is wat je dan tegen jezelf zegt van binnen?
Ok, nog even helemaal met de billen bloot: ik kauw ook op koekjes/chocola en spuug het daarna weer uit. Niet doorslikken, maar wel de smaak. Weet niemand, gebeurt veel en vaak.
Zoals ik al zei: 90% van mijn eetstoornis af
Ach lieverd toch....
Jammer is dat, als je niet mag genieten van jezelf (met mate) van lekkere dingen.
Tuurlijk is dat nog te wijten aan de eetstoornis, het is een nawee er van.
Je verwent jezelf niet met het eten wat je graag lust, want je spuugt het weer uit maar áls je dan begint, dan is het als een straf. Eet! Eet! Eet! Mishandeling, je schreef het zelf al, dat is het inderdaad. Waarom verdien jij dat?
Denk je er ook iets bij als je dat doet? Niet dat je hoeft te zeggen wat je dan denkt maar mag ik zeggen dat ik vermoed dat dat niet positief is wat je dan tegen jezelf zegt van binnen?
donderdag 13 mei 2010 om 22:34
donderdag 13 mei 2010 om 22:47
Feb, ik herken dat zo! Ook ik kan gewoon niet niet eten, wanneer het voor me staat. En op feestjes staat het voor me. Van alcohol kan ik dan ook slecht afblijven, terwijl ik normaliter bijna niet drink. Maar op een feestje is mijn antwoord op de vraag "wat wil je drinken" bijna automatisch wijn. Ik weet ook nooit wat ik anders wil drinken, ben daar sowieso een lastige in. Enige wat ik er direct uit weet te gooien is "wijn" Ik zorg daarom liefst dat ik rijd, want dan drink ik beslist geen alcohol, zonder problemen ook.
Op feestjes probeer ik zoveel mogelijk voor het groenvoer te gaan, eventueel ga ik zelfs aan die kant van de tafel zitten. Of ik ga wat verder weg zitten en neem één ding. Dus in het geval van m&m's 1 of 2 in de hand. Je voelt je dan zo lullig, als je steeds weer voor mensen langsmoet, dat je misschien minder neemt?
Ik betrap mezelf ook op andere momenten op de 'slechte' gedachtes als "dat houd ik toch niet vol" . Oefeningen doen voor tv, bijvoorbeeld. Zo simpel vol te houden, ik heb een matje in huis, kijk vrijwel elke avond tv. Hoe lastig kan het zijn?
Nou, lastig dus.
En vandaag de gedachte.. "ja, dan doen ik het vandaag, en dan?"
Het zit dus in het hele patroon in gebakken. Ooit lukte het wel, dat moet weer gaan lukken.
Weegschaal gaat niet weg, trouwens. Want zodra ik de weegschaal links laat liggen, laat ik sneller los.. ervaring leert dat, dus ik houd me er nog aan vast.
Op feestjes probeer ik zoveel mogelijk voor het groenvoer te gaan, eventueel ga ik zelfs aan die kant van de tafel zitten. Of ik ga wat verder weg zitten en neem één ding. Dus in het geval van m&m's 1 of 2 in de hand. Je voelt je dan zo lullig, als je steeds weer voor mensen langsmoet, dat je misschien minder neemt?
Ik betrap mezelf ook op andere momenten op de 'slechte' gedachtes als "dat houd ik toch niet vol" . Oefeningen doen voor tv, bijvoorbeeld. Zo simpel vol te houden, ik heb een matje in huis, kijk vrijwel elke avond tv. Hoe lastig kan het zijn?
Nou, lastig dus.
En vandaag de gedachte.. "ja, dan doen ik het vandaag, en dan?"
Het zit dus in het hele patroon in gebakken. Ooit lukte het wel, dat moet weer gaan lukken.
Weegschaal gaat niet weg, trouwens. Want zodra ik de weegschaal links laat liggen, laat ik sneller los.. ervaring leert dat, dus ik houd me er nog aan vast.
Later is nu
donderdag 13 mei 2010 om 22:51
quote:Lena26 schreef op 13 mei 2010 @ 19:44:
[...]
Ik geloof wel dat je, wanneer je jezelf (en je lijf dus) gunt waar het om vraagt, het ook haar natuurlijke staat (setpoint zo je wil) bereikt.
Klinkt even heel makkelijk nu, zo bedoel ik het niet, en het is heel moeilijk om daarop te vertrouwen, maar ik denk wel dat we dat moeten doen. Of zeg ik nu iets heel raars?
Helemaal niet raar, ik begrijp je helemaal. Ik denk dat de weegschaal een soort van houvast geeft als je niet op jezelf durft te vertrouwen. Ik weeg mezelf normaal helemaal niet vaak (niet zonder reden natuurlijk ) maar nu ik zo lekker gezond bezig ben is het wel héél verleidelijk. Maar tegelijkertijd voel ik dat ik dat niet moet doen, die bevestiging zoeken. Want als het resultaat dan tegenvalt, is dat voor mij geen aanmoediging maar ontmoediging.
Terwijl je gewicht lang niet alles zegt. Het kan niet anders dan dat ik afval nu ik niet meer snoep, maar het is geen doel op zich. Het doel is, zoals jij zegt, dat mijn lijf zijn natuurlijke vorm bereikt, in balans komt. Ik zou eerlijk gezegd niet eens weten bij welk gewicht dat zo is (en waarschijnlijk is het ook afhankelijk van leeftijd, cyclus, moment van de dag enz.).
Vertrouwen is inderdaad het sleutelwoord. Vertrouwen in je lichaam dat het zichzelf in balans brengt en houdt. En vertrouwen in jezelf dat jij je lichaam kan geven wat het daarvoor nodig heeft. Het is zo makkelijk gezegd...
[...]
Ik geloof wel dat je, wanneer je jezelf (en je lijf dus) gunt waar het om vraagt, het ook haar natuurlijke staat (setpoint zo je wil) bereikt.
Klinkt even heel makkelijk nu, zo bedoel ik het niet, en het is heel moeilijk om daarop te vertrouwen, maar ik denk wel dat we dat moeten doen. Of zeg ik nu iets heel raars?
Helemaal niet raar, ik begrijp je helemaal. Ik denk dat de weegschaal een soort van houvast geeft als je niet op jezelf durft te vertrouwen. Ik weeg mezelf normaal helemaal niet vaak (niet zonder reden natuurlijk ) maar nu ik zo lekker gezond bezig ben is het wel héél verleidelijk. Maar tegelijkertijd voel ik dat ik dat niet moet doen, die bevestiging zoeken. Want als het resultaat dan tegenvalt, is dat voor mij geen aanmoediging maar ontmoediging.
Terwijl je gewicht lang niet alles zegt. Het kan niet anders dan dat ik afval nu ik niet meer snoep, maar het is geen doel op zich. Het doel is, zoals jij zegt, dat mijn lijf zijn natuurlijke vorm bereikt, in balans komt. Ik zou eerlijk gezegd niet eens weten bij welk gewicht dat zo is (en waarschijnlijk is het ook afhankelijk van leeftijd, cyclus, moment van de dag enz.).
Vertrouwen is inderdaad het sleutelwoord. Vertrouwen in je lichaam dat het zichzelf in balans brengt en houdt. En vertrouwen in jezelf dat jij je lichaam kan geven wat het daarvoor nodig heeft. Het is zo makkelijk gezegd...
Ga in therapie!
donderdag 13 mei 2010 om 22:59
Dreamer, voor jou is de weegschaal dus inderdaad houvast. Dat weet je zelf het beste. Je zal het zelf ook wel aanvoelen als je eraan toe bent om hem los te laten. Dat vertrouwen moet groeien, denk ik.
Waarom is het lastig om je oefeningen te doen? Wat zit je in de weg, zijn het je gedachten, ben je moe, weet je het niet?
"Tja, en dan doe ik het vandaag, en dan?" Nou niks, dan heb je het vandaag gedaan en dat is heel goed van jou. Daar moet je gewoon trots op zijn, verder niks. Je hoeft niet verder te denken aan de komende 45 jaar, het gaat alleen om vandaag en of jij vandaag goed voor jezelf hebt gezorgd. Morgen weer een dag. Vandaag mag jij trots op jezelf zijn. Trots als tegengif tegen de schaamte die je op sommige andere momenten voelt. Zo ga je je steeds beter over jezelf voelen.
Wat ik wel heb gemerkt, is dat het voor mij hielp om sporten in te bouwen in mijn routine. Ik fiets elke dag een halfuur op de hometrainer. En dat voor iemand die niet echt een sportfanaat is (zacht uitgedrukt). Dat heb ik langzaam opgebouwd van 10 minuten per dag. Niet bewust trouwens, maar toen ik eenmaal bezig was wilde ik het graag opvoeren (ja, echt!).
Voor mij werkt het om het elke dag op hetzelfde tijdstip te doen: kinderen naar bed en hop, op de fiets. Niet over nadenken, vooral 'dát niet. Ik moet mezelf niet de vraag stellen of ik vandaag ga fietsen, niet denken "ik moet nog fietsen" maar "ik ga nog fietsen". Een feit, geen vraag, niet onderhandelbaar. Als ik daarover met mezelf ga onderhandelen, geef ik al die destructieve en irrationele gedachten weer een kans en voor ik het weet komt de klad erin.
Waarom is het lastig om je oefeningen te doen? Wat zit je in de weg, zijn het je gedachten, ben je moe, weet je het niet?
"Tja, en dan doe ik het vandaag, en dan?" Nou niks, dan heb je het vandaag gedaan en dat is heel goed van jou. Daar moet je gewoon trots op zijn, verder niks. Je hoeft niet verder te denken aan de komende 45 jaar, het gaat alleen om vandaag en of jij vandaag goed voor jezelf hebt gezorgd. Morgen weer een dag. Vandaag mag jij trots op jezelf zijn. Trots als tegengif tegen de schaamte die je op sommige andere momenten voelt. Zo ga je je steeds beter over jezelf voelen.
Wat ik wel heb gemerkt, is dat het voor mij hielp om sporten in te bouwen in mijn routine. Ik fiets elke dag een halfuur op de hometrainer. En dat voor iemand die niet echt een sportfanaat is (zacht uitgedrukt). Dat heb ik langzaam opgebouwd van 10 minuten per dag. Niet bewust trouwens, maar toen ik eenmaal bezig was wilde ik het graag opvoeren (ja, echt!).
Voor mij werkt het om het elke dag op hetzelfde tijdstip te doen: kinderen naar bed en hop, op de fiets. Niet over nadenken, vooral 'dát niet. Ik moet mezelf niet de vraag stellen of ik vandaag ga fietsen, niet denken "ik moet nog fietsen" maar "ik ga nog fietsen". Een feit, geen vraag, niet onderhandelbaar. Als ik daarover met mezelf ga onderhandelen, geef ik al die destructieve en irrationele gedachten weer een kans en voor ik het weet komt de klad erin.
Ga in therapie!
donderdag 13 mei 2010 om 23:36
Eigenlijk weet ik het wel Dubiootje, maar om die eerste aanzet weer te maken. Vandaag was sowieso een raar dagje. Wel lekker, boek boeide ineens toch enorm en ik heb heerlijk zitten lezen. Daarnaast nog leuke foto's gemaakt en gezond gegeten.
Gisteren goed gefitnest bij de fysio, dus ik vond oefeningen ook even niet nodig. Ik wil om de dag zoiets doen, zeg maar.
Het begin moet er even weer zijn
Hier lezen helpt, dat is zeker!
Gisteren goed gefitnest bij de fysio, dus ik vond oefeningen ook even niet nodig. Ik wil om de dag zoiets doen, zeg maar.
Het begin moet er even weer zijn
Hier lezen helpt, dat is zeker!
Later is nu
vrijdag 14 mei 2010 om 09:51
quote:dubiootje schreef op 13 mei 2010 @ 22:34:
Hoe gaat het met jou ondertussen, Lé? Lukt het je om toch voor jezelf te blijven zorgen nu het leven niet lief voor je is? Dit zijn wel 'testing times' voor je... Maar als je deze tijd goed doorkomt, weet je wel dat je alles aankan. Of in ieder geval heel erg veel.
Met mij gaat het op eetgebied werkelijk prima.
Zelfs nu het verder een soort Janboel is, eten laat ik niet versloffen, drinken ook niet. Ik denk dat ik júist nu goed moet zijn voor mij omdat al die emoties extra energie kosten.
Hoe gaat het met jou ondertussen, Lé? Lukt het je om toch voor jezelf te blijven zorgen nu het leven niet lief voor je is? Dit zijn wel 'testing times' voor je... Maar als je deze tijd goed doorkomt, weet je wel dat je alles aankan. Of in ieder geval heel erg veel.
Met mij gaat het op eetgebied werkelijk prima.
Zelfs nu het verder een soort Janboel is, eten laat ik niet versloffen, drinken ook niet. Ik denk dat ik júist nu goed moet zijn voor mij omdat al die emoties extra energie kosten.
vrijdag 14 mei 2010 om 09:58
We vroeg nou aan mij hoe ik het lange/korte termijn lief zijn onder de knie had gekregen?
Ik kan het even niet meer terugvinden maar wil wel antwoord geven.
Eigenlijk is mijn omvang het bewijs dat ik in ieder geval op de lange termijn NIET lief ben geweest voor mijn lichaam.
Een hele nuchtere constatering maar wel helemaal kloppend. Mijn breedte en omvang geven aan dat ik niet zuinig ben geweest en dat al heel lang niet.
Een simpele maar ingrijpende oplossing is dus dat omkeren. Lang wél lief zijn voor dat lijf.
Ik weet dat het er ontzettend eenvoudig staat en toch voelt het voor mij zo. Lang niet lief geweest, nu, de tijd die ik mag leven, zal ik wel lief (willen) zijn voor mijn lichaam.
Het instant geluk uit een zak, een frituur of een bonbondoos kan blijven bestaan, met mate, zoals ik het mijn kind leer; gewoon gezond eten en zo nu en dan iets lekkers snoepen/snacken.
Ik kan het even niet meer terugvinden maar wil wel antwoord geven.
Eigenlijk is mijn omvang het bewijs dat ik in ieder geval op de lange termijn NIET lief ben geweest voor mijn lichaam.
Een hele nuchtere constatering maar wel helemaal kloppend. Mijn breedte en omvang geven aan dat ik niet zuinig ben geweest en dat al heel lang niet.
Een simpele maar ingrijpende oplossing is dus dat omkeren. Lang wél lief zijn voor dat lijf.
Ik weet dat het er ontzettend eenvoudig staat en toch voelt het voor mij zo. Lang niet lief geweest, nu, de tijd die ik mag leven, zal ik wel lief (willen) zijn voor mijn lichaam.
Het instant geluk uit een zak, een frituur of een bonbondoos kan blijven bestaan, met mate, zoals ik het mijn kind leer; gewoon gezond eten en zo nu en dan iets lekkers snoepen/snacken.
vrijdag 14 mei 2010 om 10:02
Dreamer en Feb, even over dat eetgedrag op feestjes:
Hebben jullie kinderen?
Of weet je nog hoe het vroeger ging? Dat je dan een soepje mocht kiezen, één, of twee (voor elke hand één)?
Of was dat bij jullie anders thuis?
Eigenlijk is dat toch een prima manier?
Niet dat ik me er nu zo aan gehouden heb de afgelopen 20 jaar maar als ik er aan terugdenk vind ik het heel logisch klinken. Jullie niet? Is het dan een soort van 'kinderachtigheid', het lekker tóch doen wat jullie drijft om echt te gaan grazen? Of is het iets anders?
Dubio schreef dat ze wel eens stiekem chocola eet als de kinderen het niet zien.
Dat herken ik.
Best pijnlijk.
Bij mij is het niet chocola maar ik heb veel, heel veel andere dingen zitten snaaien als mijn dochter niet thuis was of boven zat te spelen. Ze mocht het niet zien en dús schaamde ik me er voor blijkbaar.
Dat was wel even een eye-opener voor me Dú, dat je dat schreef.......
Hebben jullie kinderen?
Of weet je nog hoe het vroeger ging? Dat je dan een soepje mocht kiezen, één, of twee (voor elke hand één)?
Of was dat bij jullie anders thuis?
Eigenlijk is dat toch een prima manier?
Niet dat ik me er nu zo aan gehouden heb de afgelopen 20 jaar maar als ik er aan terugdenk vind ik het heel logisch klinken. Jullie niet? Is het dan een soort van 'kinderachtigheid', het lekker tóch doen wat jullie drijft om echt te gaan grazen? Of is het iets anders?
Dubio schreef dat ze wel eens stiekem chocola eet als de kinderen het niet zien.
Dat herken ik.
Best pijnlijk.
Bij mij is het niet chocola maar ik heb veel, heel veel andere dingen zitten snaaien als mijn dochter niet thuis was of boven zat te spelen. Ze mocht het niet zien en dús schaamde ik me er voor blijkbaar.
Dat was wel even een eye-opener voor me Dú, dat je dat schreef.......
vrijdag 14 mei 2010 om 10:24
Ja, dat werkte bij ons ook zo Eleonora. En nog steeds hoor, naar de kinderen toe. Ze krijgen een bakje en moeten het daarmee doen. Gemeen vind ik mezelf daardoor af en toe. Maar ook zij blijven dooreten. En ze zien mij dat dus ook doen. IK geloof niet dat het een vorm van kinderachtigheid 'lekker toch doen' is. Het is gewoon dat ik ga eten, als het voor me staat. Ik kan er echt niet afblijven. Daarom dus nu thuis gewoon tomaatjes en komkommer erbij. Want dan snaai ik daarvan en niet van de chips. Dat kan dus wel. M'n moeder zet tegenwoordig bij de borrel een grote schaal met tomaten, zilveruitjes, komkommer en olijven. Geleerd in Spanje, Tapas. En lékker, de schaal ik zo leeg.
Stiekem chocolade: check. Ik eet at dan meestal trouwens maar 1 stukje, maar als m'n dochter dat ziet, gaat de reep gelijk op. En dan heb ik de volgende dag dat stukje niet
Eigenlijk, bedacht ik me vanmorgen, komt het neer op één ding: Gewoon goed voor jezelf zorgen. En laat dat nou zijn wat ik al maandenlang op een geeltje mn bureaublad heb staan. Daar moet ik nu echt naar gaan leven. En dan werkelijk denken over de lange termijn.
Gisteren inderdaad een goede dag. En .. wat ik dus ook moet leren: als ik een dag niets wil doen, moet ik me daar niet de hele dag schuldig over voelen. "ik zou toch dit.. zal ik toch dat.. éigenlijk...". Niets doen = niets doen en dat is ook wel eens een dagje goed voor mezelf. Ik voel mezelf tenminste nu hartstikke fit
Ik weet niet precies wat er allemaal bij jou speelt nu Eleonora, maar ik vind het ontzettend knap dat je juist nu dat eten onder controle houdt.
Stiekem chocolade: check. Ik eet at dan meestal trouwens maar 1 stukje, maar als m'n dochter dat ziet, gaat de reep gelijk op. En dan heb ik de volgende dag dat stukje niet
Eigenlijk, bedacht ik me vanmorgen, komt het neer op één ding: Gewoon goed voor jezelf zorgen. En laat dat nou zijn wat ik al maandenlang op een geeltje mn bureaublad heb staan. Daar moet ik nu echt naar gaan leven. En dan werkelijk denken over de lange termijn.
Gisteren inderdaad een goede dag. En .. wat ik dus ook moet leren: als ik een dag niets wil doen, moet ik me daar niet de hele dag schuldig over voelen. "ik zou toch dit.. zal ik toch dat.. éigenlijk...". Niets doen = niets doen en dat is ook wel eens een dagje goed voor mezelf. Ik voel mezelf tenminste nu hartstikke fit
Ik weet niet precies wat er allemaal bij jou speelt nu Eleonora, maar ik vind het ontzettend knap dat je juist nu dat eten onder controle houdt.
Later is nu
vrijdag 14 mei 2010 om 10:30
Eleonora, wat betreft die snoepjes, ik denk dat alles wat verboden is gewoon heel spannend is. En het is heel menselijk om dingen te willen doen die niet mogen. Kinderen wordt vaak aangeleerd dat snoepjes maar heel afentoe gegeten mogen worden, en alleen bij speciale gelegenheden. Zo wordt van snoep iets bijzonders gemaakt, geen dagelijkse aangelegenheid. Zodra je zelf mag bepalen wat je wel en niet eet wil je elke dag wel iets spannends en bijzonders eten. Omdat het kan. De langere termijn effecten zijn vaak nog onduidelijk. Van elke een paar snoepjes eten ben je de volgende dag niet meteen 10 kilo zwaarder. Oorzaak gevolg is dan vaak moeilijk te overzien.
Uiteindelijk moet blijken dat snoepjes juist helemaal niet zo bijzonder en spannend en verboden zijn, terwijl je wel met dat idee bent opgevoed. Dus dat is even een mind shift.
Uiteindelijk moet blijken dat snoepjes juist helemaal niet zo bijzonder en spannend en verboden zijn, terwijl je wel met dat idee bent opgevoed. Dus dat is even een mind shift.
vrijdag 14 mei 2010 om 10:39
Ja, maar moet je het dan 'gewoon' maken om elke dag één snoepje te nemen? Dat vind ik ook weer zo onlogisch, want dan sluipt de gewoonte van een snoepje er weer in.
Al is het natuurlijk wél zo dat één snoepje minder erg is dan die hele zak
Gelukkig ben ik gezegend met een lieve Zoon, die veel liever fruit eet dan snoep. Van mij heeft hij het iig niet
Fijn he, dat we allemaal zo gaan nadenken over wat we willen? Dat is al stap één, toch?
Hier gaat het nadenken al goed, het naleven nog wat minder. Ik ben wel begonnen met goed en genoeg eten, dat levert al minder snaai op.
Houden van is een veel heikeler punt. Dat levert heel veel nadenkwerk op, en verdriet ook. Verdriet dat ik mezelf niet de moeite waard vind. Waar dat vandaan komt, ik zou het zo niet weten. Ik realiseer me wel dat het thuis calvinistisch was, maar niet slecht. Het calvinistische heb ik overgenomen, door niet goed voor mezelf te zorgen. Het deel van mij dat er tegenaan schopt zorgt nog slechter voor zichzelf, door minder goed eten te nemen.
Maar het heeft vast met meer dingen te maken. Met niet kunnen voldoen aan zelfgestelde, hóge!, eisen. Met gepest zijn, en daar altijd nog bang voor zijn.
Zo zijn er vast nog genoeg redenen. Het erover nadenken kost veel energie en is moeilijk. Ben er niet extra van gaan snaaien, dat niet (da's alweer winst he? )
Al is het natuurlijk wél zo dat één snoepje minder erg is dan die hele zak
Gelukkig ben ik gezegend met een lieve Zoon, die veel liever fruit eet dan snoep. Van mij heeft hij het iig niet
Fijn he, dat we allemaal zo gaan nadenken over wat we willen? Dat is al stap één, toch?
Hier gaat het nadenken al goed, het naleven nog wat minder. Ik ben wel begonnen met goed en genoeg eten, dat levert al minder snaai op.
Houden van is een veel heikeler punt. Dat levert heel veel nadenkwerk op, en verdriet ook. Verdriet dat ik mezelf niet de moeite waard vind. Waar dat vandaan komt, ik zou het zo niet weten. Ik realiseer me wel dat het thuis calvinistisch was, maar niet slecht. Het calvinistische heb ik overgenomen, door niet goed voor mezelf te zorgen. Het deel van mij dat er tegenaan schopt zorgt nog slechter voor zichzelf, door minder goed eten te nemen.
Maar het heeft vast met meer dingen te maken. Met niet kunnen voldoen aan zelfgestelde, hóge!, eisen. Met gepest zijn, en daar altijd nog bang voor zijn.
Zo zijn er vast nog genoeg redenen. Het erover nadenken kost veel energie en is moeilijk. Ben er niet extra van gaan snaaien, dat niet (da's alweer winst he? )
vrijdag 14 mei 2010 om 10:45
Sja.. het rare is, volgens mij houd ik juist heel veel van mij. Maar het het korte termijn lief lijkt dan misschien meer op houden van dan lange termijn lief? Het niet erg vinden dat ik dikker werd, past er volgens mij ook bij, want "Ik houd toch wel van je, hoe je er ook uitziet". Is dat niet wat je zegt tegen je kinderen?
Ik denk dat lief voor jezelf zijn, gewoon anders bekeken moet worden. Tot nu toe was dat stukje chocolade en op de bank blijven zitten lief voor mij zijn. Nu ineens besef ik dat dat niet zo is (eigenlijk wist ik dit al, maar dit steeds lezen helpt wel)
Ik denk dat lief voor jezelf zijn, gewoon anders bekeken moet worden. Tot nu toe was dat stukje chocolade en op de bank blijven zitten lief voor mij zijn. Nu ineens besef ik dat dat niet zo is (eigenlijk wist ik dit al, maar dit steeds lezen helpt wel)
Later is nu
vrijdag 14 mei 2010 om 10:55
Nee snoepjes moeten ook weer niet 'gewoon' gemaakt worden inderdaad. Eigenlijk is het juist al zo 'gewoon' om te snoepen, gezien het overal de hele tijd mlogelijk is en niemand meer opkijkt van snoepautomaten. Moeilijk.
Laatst was ik bij iemand met kinderen. En dat kindje vroeg om een snoepje. Vervolgens haalt zijn moeder een zakje gedroogde annanasringen uit de kast. Dat soort dingen lijken me een goed begin.
Eigenlijk zou je natuurlijk helemaal nooit snoep en chocolade moeten eten. Want er zit geen enkele voedingsstof in waar je lichaam wat aan heeft. Maar ja, dat zal in de praktijk wel nooit gaan werken omdat het dus toch heel 'gewoon' is geworden om te snoepen.
Laatst was ik bij iemand met kinderen. En dat kindje vroeg om een snoepje. Vervolgens haalt zijn moeder een zakje gedroogde annanasringen uit de kast. Dat soort dingen lijken me een goed begin.
Eigenlijk zou je natuurlijk helemaal nooit snoep en chocolade moeten eten. Want er zit geen enkele voedingsstof in waar je lichaam wat aan heeft. Maar ja, dat zal in de praktijk wel nooit gaan werken omdat het dus toch heel 'gewoon' is geworden om te snoepen.
vrijdag 14 mei 2010 om 11:26
quote:eleonora schreef op 13 mei 2010 @ 22:03:
Goh Lena, wat goed wat je schrijft, dat van die sauna, een fikse babystep vind ik dat.
Hier een veer voor je, waar je 'm hebben wil, zet 'm in een vaas of doe 'm in je haar, hij is voor jou:
[afbeelding]
Het went, het gaat je vast lukken, als je na blijft denken en positief blijft over jou, ook als het misgaat. Je doet je best en je doet het fantastisch.....
Fijn dat je er bent.Dank je wel, lief!!
Goh Lena, wat goed wat je schrijft, dat van die sauna, een fikse babystep vind ik dat.
Hier een veer voor je, waar je 'm hebben wil, zet 'm in een vaas of doe 'm in je haar, hij is voor jou:
[afbeelding]
Het went, het gaat je vast lukken, als je na blijft denken en positief blijft over jou, ook als het misgaat. Je doet je best en je doet het fantastisch.....
Fijn dat je er bent.Dank je wel, lief!!
vrijdag 14 mei 2010 om 11:26
Hoi meiden,
Nu geen tijd om uitgebreid te reageren, ik ga me zo bij de schoonheidsspecialiste laten verwennen.
Ja ik weet het: IK neem die beslissing om door te vreten. Niemand anders. En potverdorie, ik ben me er ook nog bewust van! Dan denk ik: sch**t, want alle andere mensen eten dat nu toch ook?
Jullie hebben veel zinnige dingen tegen me gezegd. Die ga ik even laten bezinken. En ook op jullie reageren, natuurlijk! Leo, je hebt gelijk. Ik WIL het blijkbaar op dat moment. En Lindy (die schreef het geloof ik): de eetstoornis is zeker nog een stuk van mij, maar zit niet meer 100% in mijn hoofd. Ik wil niet meer dun zijn, ik wil geen controle meer hebben, het boeit me niet dat ik wat ben aangekomen, ik sport niet meer extreem, ik luister (meestal) naar mezelf (behalve op feestjes ). Wat een bevrijding.
Die 10% zit nog in dat gevreet tijdens sociale gelegenheden en het uitspugen van eten.
Ja, ik heb dus nog een verstoorde relatie met eten, geen eetstoornis meer. Een residu, noem ik het. Want ik weet waar ik vandaan kom .
Liefs
Nu geen tijd om uitgebreid te reageren, ik ga me zo bij de schoonheidsspecialiste laten verwennen.
Ja ik weet het: IK neem die beslissing om door te vreten. Niemand anders. En potverdorie, ik ben me er ook nog bewust van! Dan denk ik: sch**t, want alle andere mensen eten dat nu toch ook?
Jullie hebben veel zinnige dingen tegen me gezegd. Die ga ik even laten bezinken. En ook op jullie reageren, natuurlijk! Leo, je hebt gelijk. Ik WIL het blijkbaar op dat moment. En Lindy (die schreef het geloof ik): de eetstoornis is zeker nog een stuk van mij, maar zit niet meer 100% in mijn hoofd. Ik wil niet meer dun zijn, ik wil geen controle meer hebben, het boeit me niet dat ik wat ben aangekomen, ik sport niet meer extreem, ik luister (meestal) naar mezelf (behalve op feestjes
). Wat een bevrijding. Die 10% zit nog in dat gevreet tijdens sociale gelegenheden en het uitspugen van eten.
Ja, ik heb dus nog een verstoorde relatie met eten, geen eetstoornis meer. Een residu, noem ik het. Want ik weet waar ik vandaan kom .
Liefs
vrijdag 14 mei 2010 om 11:33
Ik denk dat snoepen wel geintegreerd behoord te zijn in een normaal eetpatroon. In de zin van dat je het kan nemen als je er trek in hebt, en dat je de smaak proeft, ervan geniet, en niet de drang kent om door te eten (in abnormale proporties)
Natuurlijk bevat een reep chocola of zak chips geen nuttige voedingsstoffen, maar je mag ook genieten.
Voeding is brandstof, maar ook een bron van genieten toch? Het hoeft niet altijd functioneel te zijn.
Lief voor jezelf zijn betekent niet alleen jezelf gezond eten gunnen maar ook wel degelijk een stuk chocola nemen als je daar zin in hebt.
(en dat laatste is nou juist zo moeilijk, om er geen oordeel aan vast te plakken, en om je eigen verzadiging weer terug te vinden, dat je lijf niet vraagt om 10 repen ipv 1 reep)
Natuurlijk bevat een reep chocola of zak chips geen nuttige voedingsstoffen, maar je mag ook genieten.
Voeding is brandstof, maar ook een bron van genieten toch? Het hoeft niet altijd functioneel te zijn.
Lief voor jezelf zijn betekent niet alleen jezelf gezond eten gunnen maar ook wel degelijk een stuk chocola nemen als je daar zin in hebt.
(en dat laatste is nou juist zo moeilijk, om er geen oordeel aan vast te plakken, en om je eigen verzadiging weer terug te vinden, dat je lijf niet vraagt om 10 repen ipv 1 reep)
vrijdag 14 mei 2010 om 11:57
quote:dubiootje schreef op 13 mei 2010 @ 22:51:
[...]
Helemaal niet raar, ik begrijp je helemaal. Ik denk dat de weegschaal een soort van houvast geeft als je niet op jezelf durft te vertrouwen. Ik weeg mezelf normaal helemaal niet vaak (niet zonder reden natuurlijk ) maar nu ik zo lekker gezond bezig ben is het wel héél verleidelijk. Maar tegelijkertijd voel ik dat ik dat niet moet doen, die bevestiging zoeken. Want als het resultaat dan tegenvalt, is dat voor mij geen aanmoediging maar ontmoediging.
Terwijl je gewicht lang niet alles zegt. Het kan niet anders dan dat ik afval nu ik niet meer snoep, maar het is geen doel op zich. Het doel is, zoals jij zegt, dat mijn lijf zijn natuurlijke vorm bereikt, in balans komt. Ik zou eerlijk gezegd niet eens weten bij welk gewicht dat zo is (en waarschijnlijk is het ook afhankelijk van leeftijd, cyclus, moment van de dag enz.).
Vertrouwen is inderdaad het sleutelwoord. Vertrouwen in je lichaam dat het zichzelf in balans brengt en houdt. En vertrouwen in jezelf dat jij je lichaam kan geven wat het daarvoor nodig heeft. Het is zo makkelijk gezegd...
Ik vind dat je het goed aanpakt; dat je tegen dat gevoel van een bevestiging willen ingaat door toch niet te wegen. Het is namelijk ook heel erg zonde als je gedemotiveerd raakt door een gewichtsgetal; want het verandert niets aan het feit dat je goed bezig bent. Afvallen behoort ook niet het doel te zijn.
Afvallen komt er soms/vaak along the way bij zodra je vrij komt uit al die eetgedachtes en de obsessie, zodra je je lijf de rust geeft en bewuster gaat eten.
Gewicht zegt inderdaad heel weinig. Ik heb ondergewicht, maar lang niet zoveel als waarop mensen me schatten. Feit is echter dat ik meer spiermassa heb en een te laag vet%, en dat zie je niet terug op een weegschaal. Daarom zijn de signalen van je lijf véél belangrijker dan dat getal; je lijf kan namelijk heel goed aangeven of je gezond bent of niet. Alleen ernaar luisteren he
Iemand met een BMI > 25 die stabiel is, eet en leeft, is een stuk gezonder dan iemand met een BMI <25 die jo-joot als een gek.
Ik weet niet of een setpoint kan veranderen met de tijd, ik denk het wel. Bijv overgang, zwangerschappen, hormonale kwesties? Het is eng om te vertrouwen...ik vind dat ook heel moeilijk. Juist omdat ik zoveel verschillende gewichten heb gekend. Maar als je honger en verzadigingsmechanisme normaliseert, krijgt je lijf tenminste wel de kans om te stabiliseren.
Maar dan moet het óók in je hoofd goed gaan zitten. En die strijd is voor mij heel herkenbaar bij wat ik hier lees van iedereen.
[...]
Helemaal niet raar, ik begrijp je helemaal. Ik denk dat de weegschaal een soort van houvast geeft als je niet op jezelf durft te vertrouwen. Ik weeg mezelf normaal helemaal niet vaak (niet zonder reden natuurlijk ) maar nu ik zo lekker gezond bezig ben is het wel héél verleidelijk. Maar tegelijkertijd voel ik dat ik dat niet moet doen, die bevestiging zoeken. Want als het resultaat dan tegenvalt, is dat voor mij geen aanmoediging maar ontmoediging.
Terwijl je gewicht lang niet alles zegt. Het kan niet anders dan dat ik afval nu ik niet meer snoep, maar het is geen doel op zich. Het doel is, zoals jij zegt, dat mijn lijf zijn natuurlijke vorm bereikt, in balans komt. Ik zou eerlijk gezegd niet eens weten bij welk gewicht dat zo is (en waarschijnlijk is het ook afhankelijk van leeftijd, cyclus, moment van de dag enz.).
Vertrouwen is inderdaad het sleutelwoord. Vertrouwen in je lichaam dat het zichzelf in balans brengt en houdt. En vertrouwen in jezelf dat jij je lichaam kan geven wat het daarvoor nodig heeft. Het is zo makkelijk gezegd...
Ik vind dat je het goed aanpakt; dat je tegen dat gevoel van een bevestiging willen ingaat door toch niet te wegen. Het is namelijk ook heel erg zonde als je gedemotiveerd raakt door een gewichtsgetal; want het verandert niets aan het feit dat je goed bezig bent. Afvallen behoort ook niet het doel te zijn.
Afvallen komt er soms/vaak along the way bij zodra je vrij komt uit al die eetgedachtes en de obsessie, zodra je je lijf de rust geeft en bewuster gaat eten.
Gewicht zegt inderdaad heel weinig. Ik heb ondergewicht, maar lang niet zoveel als waarop mensen me schatten. Feit is echter dat ik meer spiermassa heb en een te laag vet%, en dat zie je niet terug op een weegschaal. Daarom zijn de signalen van je lijf véél belangrijker dan dat getal; je lijf kan namelijk heel goed aangeven of je gezond bent of niet. Alleen ernaar luisteren he
Iemand met een BMI > 25 die stabiel is, eet en leeft, is een stuk gezonder dan iemand met een BMI <25 die jo-joot als een gek.
Ik weet niet of een setpoint kan veranderen met de tijd, ik denk het wel. Bijv overgang, zwangerschappen, hormonale kwesties? Het is eng om te vertrouwen...ik vind dat ook heel moeilijk. Juist omdat ik zoveel verschillende gewichten heb gekend. Maar als je honger en verzadigingsmechanisme normaliseert, krijgt je lijf tenminste wel de kans om te stabiliseren.
Maar dan moet het óók in je hoofd goed gaan zitten. En die strijd is voor mij heel herkenbaar bij wat ik hier lees van iedereen.
