Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
vrijdag 14 mei 2010 om 11:58
quote:dreamer schreef op 14 mei 2010 @ 10:24:
IK geloof niet dat het een vorm van kinderachtigheid 'lekker toch doen' is. Het is gewoon dat ik ga eten, als het voor me staat. Ik kan er echt niet afblijven.
Schat, en dát geloof ik dus niet.
Wel dat je het gedachteloos doet maar niet dat het 'gewoon' is. Want écht, dat is het niet.
Er gaat iets aan vooraf. Een beslissing. Voor jou is het een gewoonte maar daar gaat het niet over, wat dénk je vóórdat je gaat snaaien? Dat is de vraag. Je denkt/vindt/voelt dat het iets is waar tegen je geen weerstand kunt bieden maar ik vind (en dat is slechts mijn mening hoor) dat je het dan niet WIL. Want je KUNT het best.
Als je een TV ziet, moet die dan aan?
Als je een paar schoenen ziet, moet je die dan kopen?
Als je een lekkere vent ziet móet je daar dan mee de koffer in?
Nee, dan weersta je dat. Het hoeft namelijk helemaal niet.
Dat is de denkslag waar we hier dus over praten (mijns inziens) dat dat MOETEN er af gaat. Je hoeft helemaal niet te snaaien, dat is een gewoonte die je af kunt leren, als je wil.
Nu heb je al een hele verandering doorgemaakt, jij dus, door gezond te snacken,je bent goed bezig en wat ik je schrijf is geen aanval, totaal niet juist. Ik probeer even door dat 'gewoon' en dat 'moeten' heen te prikken.
Diezelfde kronkel had ik ook altijd. Als het er was moest het op en als het er niet was moest het er komen. Het was letterlijk sterker dan mezelf. Tot een maand of wat terug dus en nu merk ik steeds meer dat dat hele 'gewoon sterker dan mezelf' tussen mijn oren zat. Letterlijk doordat ik het mezelf aangeleerd had, nergens anders om.
IK geloof niet dat het een vorm van kinderachtigheid 'lekker toch doen' is. Het is gewoon dat ik ga eten, als het voor me staat. Ik kan er echt niet afblijven.
Schat, en dát geloof ik dus niet.
Wel dat je het gedachteloos doet maar niet dat het 'gewoon' is. Want écht, dat is het niet.
Er gaat iets aan vooraf. Een beslissing. Voor jou is het een gewoonte maar daar gaat het niet over, wat dénk je vóórdat je gaat snaaien? Dat is de vraag. Je denkt/vindt/voelt dat het iets is waar tegen je geen weerstand kunt bieden maar ik vind (en dat is slechts mijn mening hoor) dat je het dan niet WIL. Want je KUNT het best.
Als je een TV ziet, moet die dan aan?
Als je een paar schoenen ziet, moet je die dan kopen?
Als je een lekkere vent ziet móet je daar dan mee de koffer in?
Nee, dan weersta je dat. Het hoeft namelijk helemaal niet.
Dat is de denkslag waar we hier dus over praten (mijns inziens) dat dat MOETEN er af gaat. Je hoeft helemaal niet te snaaien, dat is een gewoonte die je af kunt leren, als je wil.
Nu heb je al een hele verandering doorgemaakt, jij dus, door gezond te snacken,je bent goed bezig en wat ik je schrijf is geen aanval, totaal niet juist. Ik probeer even door dat 'gewoon' en dat 'moeten' heen te prikken.
Diezelfde kronkel had ik ook altijd. Als het er was moest het op en als het er niet was moest het er komen. Het was letterlijk sterker dan mezelf. Tot een maand of wat terug dus en nu merk ik steeds meer dat dat hele 'gewoon sterker dan mezelf' tussen mijn oren zat. Letterlijk doordat ik het mezelf aangeleerd had, nergens anders om.
vrijdag 14 mei 2010 om 12:05
quote:_isobel_ schreef op 14 mei 2010 @ 10:30:
Eleonora, wat betreft die snoepjes, ik denk dat alles wat verboden is gewoon heel spannend is. En het is heel menselijk om dingen te willen doen die niet mogen. Kinderen wordt vaak aangeleerd dat snoepjes maar heel afentoe gegeten mogen worden, en alleen bij speciale gelegenheden. Zo wordt van snoep iets bijzonders gemaakt, geen dagelijkse aangelegenheid. Zodra je zelf mag bepalen wat je wel en niet eet wil je elke dag wel iets spannends en bijzonders eten. Omdat het kan. De langere termijn effecten zijn vaak nog onduidelijk. Van elke een paar snoepjes eten ben je de volgende dag niet meteen 10 kilo zwaarder. Oorzaak gevolg is dan vaak moeilijk te overzien.
Uiteindelijk moet blijken dat snoepjes juist helemaal niet zo bijzonder en spannend en verboden zijn, terwijl je wel met dat idee bent opgevoed. Dus dat is even een mind shift.
Jawel Isobel maar op een bepaald moment ben je natuurlijk geen kind meer maar een volwassene en wordt je geacht om je verstand te gebruiken en niet terug te blijven vallen op gedrag uit de kindertijd.
Zelf de verantwoording nemen is volgens mij een belangrijk ding in dit soort problemen.
Ik heb werkelijk járen geroepen dat het allemaal een oorzaak heeft, mijn eetgedrag en dat ís ook daadwerkelijk zo. Maar het wil niet zeggen dat ik er niks aan kan veranderen.
Ik kan het allicht proberen door na te denken en te proberen gevolgen van mijn gedrag tegen het licht te houden. Dat is het verschil tussen een volwassene en een kind in mijn optiek.
Ik WIL niet dat mijn verleden nu nog mijn leven bepaalt. Dan zou het verleden gewonnen hebben.
Ik ben geen kind meer, ik ben niet meer het misbruikslachtoffer wat ik toen was, ik ben een volwassen mens en ik WIL het niet meer dat eten mijn leven beheerst op een negatieve manier.
Hoe simpel gesteld ook, het ís een keuze die je maakt om iets wel of niet in stand te houden en dan heb ik het puur over het volstoppen van je lijf, overeten, juist niet eten, jezelf straffen door te eten, te belonen door te eten enzovoort, álle zaken die we hier aanstippen.
Iedereen heeft haar verhaal en iedereen heeft haar redenen. Ik, voor mij, heb nu gesteld dat ik mijn redenen, die voor mij een bepaald eetgedrag veroorzaakten, niet meer de reden mogen zijn voor mijn zelfmoord met geduld. Ik KIES er voor om dat niet meer te WILLEN.
De woorden die ik groot typ staan er niet om dat ik zit te schreeuwen tegen je
Slechts om te benadrukken hoe het voor me voelt en hoe belangrijk die woorden zijn in dat wat ik nu doe en ervaar.
Dus dat je niet denkt dat ik lelijk tegen je zit te doen.
Eleonora, wat betreft die snoepjes, ik denk dat alles wat verboden is gewoon heel spannend is. En het is heel menselijk om dingen te willen doen die niet mogen. Kinderen wordt vaak aangeleerd dat snoepjes maar heel afentoe gegeten mogen worden, en alleen bij speciale gelegenheden. Zo wordt van snoep iets bijzonders gemaakt, geen dagelijkse aangelegenheid. Zodra je zelf mag bepalen wat je wel en niet eet wil je elke dag wel iets spannends en bijzonders eten. Omdat het kan. De langere termijn effecten zijn vaak nog onduidelijk. Van elke een paar snoepjes eten ben je de volgende dag niet meteen 10 kilo zwaarder. Oorzaak gevolg is dan vaak moeilijk te overzien.
Uiteindelijk moet blijken dat snoepjes juist helemaal niet zo bijzonder en spannend en verboden zijn, terwijl je wel met dat idee bent opgevoed. Dus dat is even een mind shift.
Jawel Isobel maar op een bepaald moment ben je natuurlijk geen kind meer maar een volwassene en wordt je geacht om je verstand te gebruiken en niet terug te blijven vallen op gedrag uit de kindertijd.
Zelf de verantwoording nemen is volgens mij een belangrijk ding in dit soort problemen.
Ik heb werkelijk járen geroepen dat het allemaal een oorzaak heeft, mijn eetgedrag en dat ís ook daadwerkelijk zo. Maar het wil niet zeggen dat ik er niks aan kan veranderen.
Ik kan het allicht proberen door na te denken en te proberen gevolgen van mijn gedrag tegen het licht te houden. Dat is het verschil tussen een volwassene en een kind in mijn optiek.
Ik WIL niet dat mijn verleden nu nog mijn leven bepaalt. Dan zou het verleden gewonnen hebben.
Ik ben geen kind meer, ik ben niet meer het misbruikslachtoffer wat ik toen was, ik ben een volwassen mens en ik WIL het niet meer dat eten mijn leven beheerst op een negatieve manier.
Hoe simpel gesteld ook, het ís een keuze die je maakt om iets wel of niet in stand te houden en dan heb ik het puur over het volstoppen van je lijf, overeten, juist niet eten, jezelf straffen door te eten, te belonen door te eten enzovoort, álle zaken die we hier aanstippen.
Iedereen heeft haar verhaal en iedereen heeft haar redenen. Ik, voor mij, heb nu gesteld dat ik mijn redenen, die voor mij een bepaald eetgedrag veroorzaakten, niet meer de reden mogen zijn voor mijn zelfmoord met geduld. Ik KIES er voor om dat niet meer te WILLEN.
De woorden die ik groot typ staan er niet om dat ik zit te schreeuwen tegen je
Slechts om te benadrukken hoe het voor me voelt en hoe belangrijk die woorden zijn in dat wat ik nu doe en ervaar.
Dus dat je niet denkt dat ik lelijk tegen je zit te doen.
vrijdag 14 mei 2010 om 12:06
quote:Lena26 schreef op 14 mei 2010 @ 11:33:
Ik denk dat snoepen wel geintegreerd behoord te zijn in een normaal eetpatroon. In de zin van dat je het kan nemen als je er trek in hebt, en dat je de smaak proeft, ervan geniet, en niet de drang kent om door te eten (in abnormale proporties)
Natuurlijk bevat een reep chocola of zak chips geen nuttige voedingsstoffen, maar je mag ook genieten.
Voeding is brandstof, maar ook een bron van genieten toch? Het hoeft niet altijd functioneel te zijn.
Lief voor jezelf zijn betekent niet alleen jezelf gezond eten gunnen maar ook wel degelijk een stuk chocola nemen als je daar zin in hebt.
(en dat laatste is nou juist zo moeilijk, om er geen oordeel aan vast te plakken, en om je eigen verzadiging weer terug te vinden, dat je lijf niet vraagt om 10 repen ipv 1 reep)Bij deze posting sluit ik me helemaal aan.
Ik denk dat snoepen wel geintegreerd behoord te zijn in een normaal eetpatroon. In de zin van dat je het kan nemen als je er trek in hebt, en dat je de smaak proeft, ervan geniet, en niet de drang kent om door te eten (in abnormale proporties)
Natuurlijk bevat een reep chocola of zak chips geen nuttige voedingsstoffen, maar je mag ook genieten.
Voeding is brandstof, maar ook een bron van genieten toch? Het hoeft niet altijd functioneel te zijn.
Lief voor jezelf zijn betekent niet alleen jezelf gezond eten gunnen maar ook wel degelijk een stuk chocola nemen als je daar zin in hebt.
(en dat laatste is nou juist zo moeilijk, om er geen oordeel aan vast te plakken, en om je eigen verzadiging weer terug te vinden, dat je lijf niet vraagt om 10 repen ipv 1 reep)Bij deze posting sluit ik me helemaal aan.
vrijdag 14 mei 2010 om 12:10
Goeie post, Leo.
Je moet inderdaad helemaal niets. Het is aangeleerd, en dus ook af te leren.
Hoewel ik me wel herinner hoe moeilijk het was om uit die cirkel van zeer overmatig vet en suiker eten, te stappen. Dat was lichamelijk ook wel een afkickproces.
Maar afgezien daarvan: een kroket is een kroket. Het is geen vriend, geen vijand, geen comfort of stress-stopper, geen troost of blijdschap. Het is gewoon een kroket! Als ik een pak kroketten wegeet, dan komt dat vanuit een gedachte of gewoonte van míj, ik ben er zelf bij, die kroket heeft er niets over te zeggen.
Zolang je maar blijft doorgraven tot je weet waarom je een bepaalde gewoonte hebt en blijft hanteren...dan komt er ruimte voor verandering. (peptalk voor mezelf dit ook )
Je moet inderdaad helemaal niets. Het is aangeleerd, en dus ook af te leren.
Hoewel ik me wel herinner hoe moeilijk het was om uit die cirkel van zeer overmatig vet en suiker eten, te stappen. Dat was lichamelijk ook wel een afkickproces.
Maar afgezien daarvan: een kroket is een kroket. Het is geen vriend, geen vijand, geen comfort of stress-stopper, geen troost of blijdschap. Het is gewoon een kroket! Als ik een pak kroketten wegeet, dan komt dat vanuit een gedachte of gewoonte van míj, ik ben er zelf bij, die kroket heeft er niets over te zeggen.
Zolang je maar blijft doorgraven tot je weet waarom je een bepaalde gewoonte hebt en blijft hanteren...dan komt er ruimte voor verandering. (peptalk voor mezelf dit ook )
vrijdag 14 mei 2010 om 12:17
quote:eleonora schreef op 14 mei 2010 @ 12:05:
[...]
Jawel Isobel maar op een bepaald moment ben je natuurlijk geen kind meer maar een volwassene en wordt je geacht om je verstand te gebruiken en niet terug te blijven vallen op gedrag uit de kindertijd.
Zelf de verantwoording nemen is volgens mij een belangrijk ding in dit soort problemen.
Ik heb werkelijk járen geroepen dat het allemaal een oorzaak heeft, mijn eetgedrag en dat ís ook daadwerkelijk zo. Maar het wil niet zeggen dat ik er niks aan kan veranderen.
Ik kan het allicht proberen door na te denken en te proberen gevolgen van mijn gedrag tegen het licht te houden. Dat is het verschil tussen een volwassene en een kind in mijn optiek.
Ik WIL niet dat mijn verleden nu nog mijn leven bepaalt. Dan zou het verleden gewonnen hebben.
Ik ben geen kind meer, ik ben niet meer het misbruikslachtoffer wat ik toen was, ik ben een volwassen mens en ik WIL het niet meer dat eten mijn leven beheerst op een negatieve manier.
Hoe simpel gesteld ook, het ís een keuze die je maakt om iets wel of niet in stand te houden en dan heb ik het puur over het volstoppen van je lijf, overeten, juist niet eten, jezelf straffen door te eten, te belonen door te eten enzovoort, álle zaken die we hier aanstippen.
Iedereen heeft haar verhaal en iedereen heeft haar redenen. Ik, voor mij, heb nu gesteld dat ik mijn redenen, die voor mij een bepaald eetgedrag veroorzaakten, niet meer de reden mogen zijn voor mijn zelfmoord met geduld. Ik KIES er voor om dat niet meer te WILLEN.
De woorden die ik groot typ staan er niet om dat ik zit te schreeuwen tegen je
Slechts om te benadrukken hoe het voor me voelt en hoe belangrijk die woorden zijn in dat wat ik nu doe en ervaar.
Dus dat je niet denkt dat ik lelijk tegen je zit te doen.
Hier krijg ik tranen van in mijn ogen. Ik vind het namelijk ook zo verdrietig. Zelfmoord met geduld, dat is het. Een hele nare, maar ware verwoording Leo. Ik vind het echt heel knap hoe je het heft in eigen handen neemt. Je omarmt je eigen verantwoordelijkheid en dat doen er je niet veel na denk ik.
[...]
Jawel Isobel maar op een bepaald moment ben je natuurlijk geen kind meer maar een volwassene en wordt je geacht om je verstand te gebruiken en niet terug te blijven vallen op gedrag uit de kindertijd.
Zelf de verantwoording nemen is volgens mij een belangrijk ding in dit soort problemen.
Ik heb werkelijk járen geroepen dat het allemaal een oorzaak heeft, mijn eetgedrag en dat ís ook daadwerkelijk zo. Maar het wil niet zeggen dat ik er niks aan kan veranderen.
Ik kan het allicht proberen door na te denken en te proberen gevolgen van mijn gedrag tegen het licht te houden. Dat is het verschil tussen een volwassene en een kind in mijn optiek.
Ik WIL niet dat mijn verleden nu nog mijn leven bepaalt. Dan zou het verleden gewonnen hebben.
Ik ben geen kind meer, ik ben niet meer het misbruikslachtoffer wat ik toen was, ik ben een volwassen mens en ik WIL het niet meer dat eten mijn leven beheerst op een negatieve manier.
Hoe simpel gesteld ook, het ís een keuze die je maakt om iets wel of niet in stand te houden en dan heb ik het puur over het volstoppen van je lijf, overeten, juist niet eten, jezelf straffen door te eten, te belonen door te eten enzovoort, álle zaken die we hier aanstippen.
Iedereen heeft haar verhaal en iedereen heeft haar redenen. Ik, voor mij, heb nu gesteld dat ik mijn redenen, die voor mij een bepaald eetgedrag veroorzaakten, niet meer de reden mogen zijn voor mijn zelfmoord met geduld. Ik KIES er voor om dat niet meer te WILLEN.
De woorden die ik groot typ staan er niet om dat ik zit te schreeuwen tegen je
Slechts om te benadrukken hoe het voor me voelt en hoe belangrijk die woorden zijn in dat wat ik nu doe en ervaar.
Dus dat je niet denkt dat ik lelijk tegen je zit te doen.
Hier krijg ik tranen van in mijn ogen. Ik vind het namelijk ook zo verdrietig. Zelfmoord met geduld, dat is het. Een hele nare, maar ware verwoording Leo. Ik vind het echt heel knap hoe je het heft in eigen handen neemt. Je omarmt je eigen verantwoordelijkheid en dat doen er je niet veel na denk ik.
vrijdag 14 mei 2010 om 13:17
Dank je wel Lena (zo heet een van mijn poezen, de jongste, Johanna Maria Magdalena de Beer heet ze, kortweg 'Lena')
Wat mooi dat het je raakt.
Je zet het in het dikgedrukt en ik schrik er zelf van, van wat er staat.
Voor mij is dat, wat daar staat aan de orde, herken je het?
Ik doe (deed zeg ik nu) het langzaam maar vastberaden, het kapot maken van mijn lichaam. De geest is sterk en wil van alles maar het lichaam heeft goede verzorging nodig, goede spullen om op te kunnen werken, te denken, te slapen en simpelweg leven.
Wat mooi dat het je raakt.
Je zet het in het dikgedrukt en ik schrik er zelf van, van wat er staat.
Voor mij is dat, wat daar staat aan de orde, herken je het?
Ik doe (deed zeg ik nu) het langzaam maar vastberaden, het kapot maken van mijn lichaam. De geest is sterk en wil van alles maar het lichaam heeft goede verzorging nodig, goede spullen om op te kunnen werken, te denken, te slapen en simpelweg leven.
vrijdag 14 mei 2010 om 13:18
To all:
Als ik mijn eigen teksten teruglees ben ik wel even bang dat ik te veel overkom als een soort profeet van het 'anders denken', van het 'weg met de fuck-it mentaliteit'. Misschien te betweterig en te drammerig.
Als dat zo overkomt, dat spijt me, dat is zeer zeker niet de bedoeling.
Het enige wat ik wil delen is mijn eigen eye-openers in mijn eigen gedrag. Gedrag wat ik bij anderen herken en ik wil ook zo graag delen dat je vrij kunt zijn. Vrij om te eten wat je wilt, wat je nodig hebt, als je het maar met je hoofd er bij doet en als je maar rekening houdt met wat je lichaam nodig heeft. Niet waar je gevoel om vraagt maar om waar je lichaam zo naar hunkert. Dat lichaam wat vaak bijna los lijkt te staan van de persoon die er in woont.
Dat is mijn drijfveer hier.
Iedereen doet alles op haar eigen manier, dat is me volkomen duidelijk. Wat ik wel denk is dat de vragen die je jezelf kunt stellen als het om eetproblemen gaat zo ongeveer op hetzelfde neerkomen.
Één vraag komt namelijk steeds weer terug;
Waarom........?
Als ik mijn eigen teksten teruglees ben ik wel even bang dat ik te veel overkom als een soort profeet van het 'anders denken', van het 'weg met de fuck-it mentaliteit'. Misschien te betweterig en te drammerig.
Als dat zo overkomt, dat spijt me, dat is zeer zeker niet de bedoeling.
Het enige wat ik wil delen is mijn eigen eye-openers in mijn eigen gedrag. Gedrag wat ik bij anderen herken en ik wil ook zo graag delen dat je vrij kunt zijn. Vrij om te eten wat je wilt, wat je nodig hebt, als je het maar met je hoofd er bij doet en als je maar rekening houdt met wat je lichaam nodig heeft. Niet waar je gevoel om vraagt maar om waar je lichaam zo naar hunkert. Dat lichaam wat vaak bijna los lijkt te staan van de persoon die er in woont.
Dat is mijn drijfveer hier.
Iedereen doet alles op haar eigen manier, dat is me volkomen duidelijk. Wat ik wel denk is dat de vragen die je jezelf kunt stellen als het om eetproblemen gaat zo ongeveer op hetzelfde neerkomen.
Één vraag komt namelijk steeds weer terug;
Waarom........?
vrijdag 14 mei 2010 om 13:20
quote:dubiootje schreef op 13 mei 2010 @ 14:11:
[...]
Ik vind de link met gezondheid ook erg belangrijk. Dat vind ik al langer maar nu lukt het me blijkbaar om de knop ook echt om te zetten. Gisteren had ik een paar keer erg de neiging om te gaan snaaien en heb ik mezelf hardop gevraagd (lekker suf ) wat ik dacht dat mijn lichaam nodig had. Tja, dat was natuurlijk geen chocola Niet echt het antwoord dat ik zocht natuurlijk, maar dat kwam omdat ik een andere vraag stelde. Had ik mezelf (doodmoe, hard gewerkt, gesport, hele week gezond gegeten) gevraagd of ik een stuk chocola verdiend had, dan was het antwoord vast ja geweest.
Het gaat er dus ook om hoe je met jezelf "vergadert". Welke vragen stel je jezelf en wat zijn rationele en irrationele gedachten? Irrationeel is bv. dat je ongezond eten "verdient" (= je verdient het als vuilnisbak te fungeren) of het jezelf "gunt" (een slechte gezondheid is een gunst), het acceptabel vinden om in bepaalde situaties ongezond te eten (bv. als je ongesteld bent, als je moe bent, als je een feestje hebt, als je bezoek hebt, als je zelf op bezoek gaat, als je een lange autorit maakt, als je een film huurt, als je naar de bioscoop gaat, als het mooi weer is, als het slecht weer is, als je gestrest bent, als je ruzie hebt gehad enz.). Eigenlijk zijn alle 'mag'- en 'moet'-gedachten irrationeel, want je mag en moet uiteraard alles. Ongezond eten is niet strafbaar.
Ioedoe, waarom wil je dan NUNUNUNU eten? Weet je wat voor gevoel daarachter zit? Ik had net na het eten ook zo'n gevoel (dat zit er letterlijk ingebakken: na het eten wil ik iets zoets). Ik ben mijn tanden gaan poetsen, Leo gaan bellen (die was er niet), mijn moeder gaan bellen (die was er wel) en toen hier gaan schrijven. En voilà, we zijn alweer een uur verder en ik heb nog steeds niet gesnoept. Ik denk erover om vanavond een lekker stukje chocola te nemen. Om daar ook echt van te genieten. Maar dat denk ik al een paar dagen en dan denk ik steeds: nee, nu niet, er komt vast nog een beter moment Haha, dat is wel echt de omgekeerde (denk)wereld van voorheen
Je vindt jezelf nog zieliger als je jezelf eten ontzegt. Waarom gebruik je dat woord, ontzeggen? Het is toch niet zo dat je helemaal niet mag eten? Ontzeg je jezelf eten of ontzeg je jezelf het soort van valse voldoening die je voelt als je een reep chocola of zak chips wegwerkt? Wat voor gevoel geeft het eten, wat ontzeg je jezelf precies?
Mooie post Dubiootje, dank je wel. Ik vind het eigenlijk wel een heel goede dat je zegt 'stel een andere vraag'. Verdienen doe je van alles, maar nodig hebben niet. Daar heb je helemaal gelijk in. Ik zat laatst ook te denken: ik eet heel vaak als er bij een feestje eten voor me staat (want ik haal zelf eigenlijk nooit troep in huis, dus thuis, als ik alleen ben, staat er bijna nooit troep voor mijn neus). En ik blijf dan maar snaaien tot ik werkelijk knap en zo snel mogelijk weg wil van het feestje omdat ik zo'n buikpijn heb. En laatst dacht ik: ik vind blijkbaar dat ik het verdien om eens flink te snaaien, maar waarom zou ik meer verdienen dan die andere mensen op het feestje? Die eten de helft (of eerder: een kwart..) van wat ik eet. En zij zijn evenveel waard als ik en verdienen hetzelfde. Maar blijkbaar vind ik dat ik 4x zo veel verdien, en dat kan niet. Die gedachte raakte me ook wel even.
Over je vragen: dat gevoel dat ik mezelf iets ontzeg is denk ik vanuit het kinderachtige gevoel waar op dit topic al meer is gesproken. Op zo'n moment wil ik mezelf geen regels opleggen. Ik ben al genoeg aan regels gebonden en wil op dat moment zo veel eten als ik op kan, omdat ik me verder niet aan regels hoef te houden. Dus pas als ik echt niet meer KAN, hou ik op. Daarvoor kan ik nog, dus maak ik er keihard gebruik (misbruik) van. Als ik me aan een 'regel' moet houden (als in: 'ga je nou eens niet helemaal volstoppen, maar gewoon normaal doen'), vind ik mezelf extra zielig, omdat ik ALWEER een regel moet volgen. En ik gooi dus keihard mijn kont tegen de krib en zeg: 'nu bepaal IK het, lekker puh!'. Gek eigenlijk, dat ik aan regelloosheid en 'mezelf nu eens niets ontzeggen' verbind dat ik net zo lang door moet gaan tot ik niet meer kan, in plaats van net zo lang doorgaan tot ik niet meer wil (want echt, als ik inmiddels misselijk ben van het eten wil ik eigenlijk niet meer). Het gevoel van ontzeggen is dus inderdaad het gevoel van voldoening en 'mezelf verwennen' (kuch!) aan mezelf ontzeggen.
Goeie vragen, je zet me erg aan het denken, dank je wel. Doet me echt wat
[...]
Ik vind de link met gezondheid ook erg belangrijk. Dat vind ik al langer maar nu lukt het me blijkbaar om de knop ook echt om te zetten. Gisteren had ik een paar keer erg de neiging om te gaan snaaien en heb ik mezelf hardop gevraagd (lekker suf ) wat ik dacht dat mijn lichaam nodig had. Tja, dat was natuurlijk geen chocola Niet echt het antwoord dat ik zocht natuurlijk, maar dat kwam omdat ik een andere vraag stelde. Had ik mezelf (doodmoe, hard gewerkt, gesport, hele week gezond gegeten) gevraagd of ik een stuk chocola verdiend had, dan was het antwoord vast ja geweest.
Het gaat er dus ook om hoe je met jezelf "vergadert". Welke vragen stel je jezelf en wat zijn rationele en irrationele gedachten? Irrationeel is bv. dat je ongezond eten "verdient" (= je verdient het als vuilnisbak te fungeren) of het jezelf "gunt" (een slechte gezondheid is een gunst), het acceptabel vinden om in bepaalde situaties ongezond te eten (bv. als je ongesteld bent, als je moe bent, als je een feestje hebt, als je bezoek hebt, als je zelf op bezoek gaat, als je een lange autorit maakt, als je een film huurt, als je naar de bioscoop gaat, als het mooi weer is, als het slecht weer is, als je gestrest bent, als je ruzie hebt gehad enz.). Eigenlijk zijn alle 'mag'- en 'moet'-gedachten irrationeel, want je mag en moet uiteraard alles. Ongezond eten is niet strafbaar.
Ioedoe, waarom wil je dan NUNUNUNU eten? Weet je wat voor gevoel daarachter zit? Ik had net na het eten ook zo'n gevoel (dat zit er letterlijk ingebakken: na het eten wil ik iets zoets). Ik ben mijn tanden gaan poetsen, Leo gaan bellen (die was er niet), mijn moeder gaan bellen (die was er wel) en toen hier gaan schrijven. En voilà, we zijn alweer een uur verder en ik heb nog steeds niet gesnoept. Ik denk erover om vanavond een lekker stukje chocola te nemen. Om daar ook echt van te genieten. Maar dat denk ik al een paar dagen en dan denk ik steeds: nee, nu niet, er komt vast nog een beter moment Haha, dat is wel echt de omgekeerde (denk)wereld van voorheen
Je vindt jezelf nog zieliger als je jezelf eten ontzegt. Waarom gebruik je dat woord, ontzeggen? Het is toch niet zo dat je helemaal niet mag eten? Ontzeg je jezelf eten of ontzeg je jezelf het soort van valse voldoening die je voelt als je een reep chocola of zak chips wegwerkt? Wat voor gevoel geeft het eten, wat ontzeg je jezelf precies?
Mooie post Dubiootje, dank je wel. Ik vind het eigenlijk wel een heel goede dat je zegt 'stel een andere vraag'. Verdienen doe je van alles, maar nodig hebben niet. Daar heb je helemaal gelijk in. Ik zat laatst ook te denken: ik eet heel vaak als er bij een feestje eten voor me staat (want ik haal zelf eigenlijk nooit troep in huis, dus thuis, als ik alleen ben, staat er bijna nooit troep voor mijn neus). En ik blijf dan maar snaaien tot ik werkelijk knap en zo snel mogelijk weg wil van het feestje omdat ik zo'n buikpijn heb. En laatst dacht ik: ik vind blijkbaar dat ik het verdien om eens flink te snaaien, maar waarom zou ik meer verdienen dan die andere mensen op het feestje? Die eten de helft (of eerder: een kwart..) van wat ik eet. En zij zijn evenveel waard als ik en verdienen hetzelfde. Maar blijkbaar vind ik dat ik 4x zo veel verdien, en dat kan niet. Die gedachte raakte me ook wel even.
Over je vragen: dat gevoel dat ik mezelf iets ontzeg is denk ik vanuit het kinderachtige gevoel waar op dit topic al meer is gesproken. Op zo'n moment wil ik mezelf geen regels opleggen. Ik ben al genoeg aan regels gebonden en wil op dat moment zo veel eten als ik op kan, omdat ik me verder niet aan regels hoef te houden. Dus pas als ik echt niet meer KAN, hou ik op. Daarvoor kan ik nog, dus maak ik er keihard gebruik (misbruik) van. Als ik me aan een 'regel' moet houden (als in: 'ga je nou eens niet helemaal volstoppen, maar gewoon normaal doen'), vind ik mezelf extra zielig, omdat ik ALWEER een regel moet volgen. En ik gooi dus keihard mijn kont tegen de krib en zeg: 'nu bepaal IK het, lekker puh!'. Gek eigenlijk, dat ik aan regelloosheid en 'mezelf nu eens niets ontzeggen' verbind dat ik net zo lang door moet gaan tot ik niet meer kan, in plaats van net zo lang doorgaan tot ik niet meer wil (want echt, als ik inmiddels misselijk ben van het eten wil ik eigenlijk niet meer). Het gevoel van ontzeggen is dus inderdaad het gevoel van voldoening en 'mezelf verwennen' (kuch!) aan mezelf ontzeggen.
Goeie vragen, je zet me erg aan het denken, dank je wel. Doet me echt wat
vrijdag 14 mei 2010 om 13:23
quote:eleonora schreef op 14 mei 2010 @ 13:18:
To all:
Als ik mijn eigen teksten teruglees ben ik wel even bang dat ik te veel overkom als een soort profeet van het 'anders denken', van het 'weg met de fuck-it mentaliteit'. Misschien te betweterig en te drammerig.
Als dat zo overkomt, dat spijt me, dat is zeer zeker niet de bedoeling.
Het enige wat ik wil delen is mijn eigen eye-openers in mijn eigen gedrag. Gedrag wat ik bij anderen herken en ik wil ook zo graag delen dat je vrij kunt zijn. Vrij om te eten wat je wilt, wat je nodig hebt, als je het maar met je hoofd er bij doet en als je maar rekening houdt met wat je lichaam nodig heeft. Niet waar je gevoel om vraagt maar om waar je lichaam zo naar hunkert. Dat lichaam wat vaak bijna los lijkt te staan van de persoon die er in woont.
Dat is mijn drijfveer hier.
Iedereen doet alles op haar eigen manier, dat is me volkomen duidelijk. Wat ik wel denk is dat de vragen die je jezelf kunt stellen als het om eetproblemen gaat zo ongeveer op hetzelfde neerkomen.
Één vraag komt namelijk steeds weer terug;
Waarom........?Ik vind echt niet dat je te drammerig overkomt Leo. Alleen al doordat je er dit soort posts doorheen gooit. Het is te merken dat jij zelf ook nog in een ontdekkingsfase van dit nieuwe denken zit. Dat je opeens in de supermarkt staat en denkt 'wat heb ik nu toch weer in die kar gegooid!?', en dat je dan je dus weer bewust ervan wordt dat je moet nadenken over dat wat je doet, als het eten betreft. En ik vind het juist erg lief van je dat je de mensen die hier meeschrijven en -lezen zo wilt helpen. Want die fuck-it gedachte, daar hebben volgens mij heel veel mensen last van. Jij hebt het tegen die middengroep, waar eerder over gesproken werd: niet de mensen die in een kliniek terecht komen wegens eetstoornissen, en ook niet de mensen die gewoon gezond en normaal eten. Maar tegen die mensen die redelijk normaal met eten LIJKEN om te gaan, maar ondertussen allerlei emoties koppelen aan eten. En die mensen, waar ik er 1 van ben, vinden zo'n topic heel fijn (sprak zij voor allen ), omdat je duidelijk maakt dat emoties en eten losgekoppeld moeten worden, en dat daar verstand voor nodig is. Dus nee, je bent geen drammer
To all:
Als ik mijn eigen teksten teruglees ben ik wel even bang dat ik te veel overkom als een soort profeet van het 'anders denken', van het 'weg met de fuck-it mentaliteit'. Misschien te betweterig en te drammerig.
Als dat zo overkomt, dat spijt me, dat is zeer zeker niet de bedoeling.
Het enige wat ik wil delen is mijn eigen eye-openers in mijn eigen gedrag. Gedrag wat ik bij anderen herken en ik wil ook zo graag delen dat je vrij kunt zijn. Vrij om te eten wat je wilt, wat je nodig hebt, als je het maar met je hoofd er bij doet en als je maar rekening houdt met wat je lichaam nodig heeft. Niet waar je gevoel om vraagt maar om waar je lichaam zo naar hunkert. Dat lichaam wat vaak bijna los lijkt te staan van de persoon die er in woont.
Dat is mijn drijfveer hier.
Iedereen doet alles op haar eigen manier, dat is me volkomen duidelijk. Wat ik wel denk is dat de vragen die je jezelf kunt stellen als het om eetproblemen gaat zo ongeveer op hetzelfde neerkomen.
Één vraag komt namelijk steeds weer terug;
Waarom........?Ik vind echt niet dat je te drammerig overkomt Leo. Alleen al doordat je er dit soort posts doorheen gooit. Het is te merken dat jij zelf ook nog in een ontdekkingsfase van dit nieuwe denken zit. Dat je opeens in de supermarkt staat en denkt 'wat heb ik nu toch weer in die kar gegooid!?', en dat je dan je dus weer bewust ervan wordt dat je moet nadenken over dat wat je doet, als het eten betreft. En ik vind het juist erg lief van je dat je de mensen die hier meeschrijven en -lezen zo wilt helpen. Want die fuck-it gedachte, daar hebben volgens mij heel veel mensen last van. Jij hebt het tegen die middengroep, waar eerder over gesproken werd: niet de mensen die in een kliniek terecht komen wegens eetstoornissen, en ook niet de mensen die gewoon gezond en normaal eten. Maar tegen die mensen die redelijk normaal met eten LIJKEN om te gaan, maar ondertussen allerlei emoties koppelen aan eten. En die mensen, waar ik er 1 van ben, vinden zo'n topic heel fijn (sprak zij voor allen ), omdat je duidelijk maakt dat emoties en eten losgekoppeld moeten worden, en dat daar verstand voor nodig is. Dus nee, je bent geen drammer
vrijdag 14 mei 2010 om 13:26
quote:eleonora schreef op 14 mei 2010 @ 09:58:
We vroeg nou aan mij hoe ik het lange/korte termijn lief zijn onder de knie had gekregen?
Ik kan het even niet meer terugvinden maar wil wel antwoord geven.
Eigenlijk is mijn omvang het bewijs dat ik in ieder geval op de lange termijn NIET lief ben geweest voor mijn lichaam.
Een hele nuchtere constatering maar wel helemaal kloppend. Mijn breedte en omvang geven aan dat ik niet zuinig ben geweest en dat al heel lang niet.
Een simpele maar ingrijpende oplossing is dus dat omkeren. Lang wél lief zijn voor dat lijf.
Ik weet dat het er ontzettend eenvoudig staat en toch voelt het voor mij zo. Lang niet lief geweest, nu, de tijd die ik mag leven, zal ik wel lief (willen) zijn voor mijn lichaam.
Het instant geluk uit een zak, een frituur of een bonbondoos kan blijven bestaan, met mate, zoals ik het mijn kind leer; gewoon gezond eten en zo nu en dan iets lekkers snoepen/snacken.
Dat was ik . Je hebt wel gelijk: zo simpel is het eigenlijk. Inderdaad die denk-knop omzetten dat het niet lief IS om langzaam zelfmoord te plegen of jezelf tot knappen toe vol te proppen. Dat dat een vorm van mishandeling van je lijf is. Zo vreemd: ik vind dat ik het volproppen verdien, omdat ik zielig ben/een feestje heb/hard heb gewerkt/vul maar in. Maar dat wat ik mezelf geef, is langzame mishandeling. En dat verdiende ik nu net niet. Ik verdien op dat moment lekker eten, ik verdien geen buikpijn.
Het gaat doordringen ... langzaam ..
We vroeg nou aan mij hoe ik het lange/korte termijn lief zijn onder de knie had gekregen?
Ik kan het even niet meer terugvinden maar wil wel antwoord geven.
Eigenlijk is mijn omvang het bewijs dat ik in ieder geval op de lange termijn NIET lief ben geweest voor mijn lichaam.
Een hele nuchtere constatering maar wel helemaal kloppend. Mijn breedte en omvang geven aan dat ik niet zuinig ben geweest en dat al heel lang niet.
Een simpele maar ingrijpende oplossing is dus dat omkeren. Lang wél lief zijn voor dat lijf.
Ik weet dat het er ontzettend eenvoudig staat en toch voelt het voor mij zo. Lang niet lief geweest, nu, de tijd die ik mag leven, zal ik wel lief (willen) zijn voor mijn lichaam.
Het instant geluk uit een zak, een frituur of een bonbondoos kan blijven bestaan, met mate, zoals ik het mijn kind leer; gewoon gezond eten en zo nu en dan iets lekkers snoepen/snacken.
Dat was ik . Je hebt wel gelijk: zo simpel is het eigenlijk. Inderdaad die denk-knop omzetten dat het niet lief IS om langzaam zelfmoord te plegen of jezelf tot knappen toe vol te proppen. Dat dat een vorm van mishandeling van je lijf is. Zo vreemd: ik vind dat ik het volproppen verdien, omdat ik zielig ben/een feestje heb/hard heb gewerkt/vul maar in. Maar dat wat ik mezelf geef, is langzame mishandeling. En dat verdiende ik nu net niet. Ik verdien op dat moment lekker eten, ik verdien geen buikpijn.
Het gaat doordringen ... langzaam ..
vrijdag 14 mei 2010 om 15:56
quote:eleonora schreef op 14 mei 2010 @ 09:51:
[...]
Met mij gaat het op eetgebied werkelijk prima.
Zelfs nu het verder een soort Janboel is, eten laat ik niet versloffen, drinken ook niet. Ik denk dat ik júist nu goed moet zijn voor mij omdat al die emoties extra energie kosten. Wat fijn om te horen, ondanks dat het verder niet denderend gaat. Dat je dat toch kan vasthouden. Want wat je zegt wist je altijd al met je verstand, maar vanuit je gevoel ging je dan toch eten. PS ik ga je zondag weer proberen te bellen, heb vandaag en morgen verjaardagsfeestjes te organiseren
[...]
Met mij gaat het op eetgebied werkelijk prima.
Zelfs nu het verder een soort Janboel is, eten laat ik niet versloffen, drinken ook niet. Ik denk dat ik júist nu goed moet zijn voor mij omdat al die emoties extra energie kosten. Wat fijn om te horen, ondanks dat het verder niet denderend gaat. Dat je dat toch kan vasthouden. Want wat je zegt wist je altijd al met je verstand, maar vanuit je gevoel ging je dan toch eten. PS ik ga je zondag weer proberen te bellen, heb vandaag en morgen verjaardagsfeestjes te organiseren
Ga in therapie!
vrijdag 14 mei 2010 om 16:04
quote:eleonora schreef op 14 mei 2010 @ 10:02:
Dreamer en Feb, even over dat eetgedrag op feestjes:
Hebben jullie kinderen?
Of weet je nog hoe het vroeger ging? Dat je dan een soepje mocht kiezen, één, of twee (voor elke hand één)?
Of was dat bij jullie anders thuis?
Eigenlijk is dat toch een prima manier?
Niet dat ik me er nu zo aan gehouden heb de afgelopen 20 jaar maar als ik er aan terugdenk vind ik het heel logisch klinken. Jullie niet? Is het dan een soort van 'kinderachtigheid', het lekker tóch doen wat jullie drijft om echt te gaan grazen? Of is het iets anders?
Dubio schreef dat ze wel eens stiekem chocola eet als de kinderen het niet zien.
Dat herken ik.
Best pijnlijk.
Bij mij is het niet chocola maar ik heb veel, heel veel andere dingen zitten snaaien als mijn dochter niet thuis was of boven zat te spelen. Ze mocht het niet zien en dús schaamde ik me er voor blijkbaar.
Dat was wel even een eye-opener voor me Dú, dat je dat schreef.......
Ja, het is ergens grappig (zeker als je dan betrapt wordt ) maar ook wel pijnlijk. Ik wil graag het goede voorbeeld geven en dat doe ik dan door mijn eigen slechte gedrag te verbergen. Dat werkt natuurlijk niet, want kinderen hebben veel door en ze weten het zéker als je je anders probeert voor te doen dan je bent. Terwijl ik ze dat juist zo graag wil meegeven, aan hen dus: dat ze goed zijn zoals ze zijn. Maar mezelf accepteer ik dus blijkbaar niet met al mijn fouten. Schaamte is het laatste wat ik ze wil meegeven, dat kan heel veel schade aanrichten bij een kind.
Ik ben er wel open over dat ik verslaafd ben aan chocola. En dat ik vind dat ik te veel snoep en dat dat ook een soort verslaving is, aan suiker en aan vet. Maar minder doen... nee, dat deed ik dus niet. Zoals je weet is mijn ex alcoholist en ik heb daar met ze over moeten praten. Wat het betekent om verslaafd te zijn en dat het moeilijk is om die verslaving te overwinnen. Maar niet onmogelijk. Ik wil dat ze dat leren, dat een verslaving niet iets is wat ze hoeven te accepteren omdat iemand "er niks aan kan doen". Je kan er namelijk wél wat aan doen.
Daarom is het voor mij nu extra belangrijk om deze verslaving nu achter me te laten, mezelf vrij te maken zogezegd. Want ik geef er mijn kinderen een boodschap mee mee die later misschien nog wel heel belangrijk voor ze zal worden. Dat je altijd gezonde keuzes kan maken, wat er ook gebeurt en op welk gebied ook. Wij hebben ook ongezonde keuzes gemaakt in onze relaties en die hebben we ook rechtgezet en overwonnen. Ik weet niet meer wie het schreef (Hanke?) maar die woorden kwamen bij mij wel binnen: je hebt je aan die relatie weten te ontworstelen, dan kun je deze strijd ook winnen. Je moet dezelfde innerlijke kracht aanspreken. Ik denk dat we dat nu allebei aan het doen zijn en ik ben daar zo ontzettend trots op, net als op alle andere vrouwen in dit topic die hebben besloten dat ze stoppen met hun lichaam naar de filistijnen te helpen.
Dreamer en Feb, even over dat eetgedrag op feestjes:
Hebben jullie kinderen?
Of weet je nog hoe het vroeger ging? Dat je dan een soepje mocht kiezen, één, of twee (voor elke hand één)?
Of was dat bij jullie anders thuis?
Eigenlijk is dat toch een prima manier?
Niet dat ik me er nu zo aan gehouden heb de afgelopen 20 jaar maar als ik er aan terugdenk vind ik het heel logisch klinken. Jullie niet? Is het dan een soort van 'kinderachtigheid', het lekker tóch doen wat jullie drijft om echt te gaan grazen? Of is het iets anders?
Dubio schreef dat ze wel eens stiekem chocola eet als de kinderen het niet zien.
Dat herken ik.
Best pijnlijk.
Bij mij is het niet chocola maar ik heb veel, heel veel andere dingen zitten snaaien als mijn dochter niet thuis was of boven zat te spelen. Ze mocht het niet zien en dús schaamde ik me er voor blijkbaar.
Dat was wel even een eye-opener voor me Dú, dat je dat schreef.......
Ja, het is ergens grappig (zeker als je dan betrapt wordt ) maar ook wel pijnlijk. Ik wil graag het goede voorbeeld geven en dat doe ik dan door mijn eigen slechte gedrag te verbergen. Dat werkt natuurlijk niet, want kinderen hebben veel door en ze weten het zéker als je je anders probeert voor te doen dan je bent. Terwijl ik ze dat juist zo graag wil meegeven, aan hen dus: dat ze goed zijn zoals ze zijn. Maar mezelf accepteer ik dus blijkbaar niet met al mijn fouten. Schaamte is het laatste wat ik ze wil meegeven, dat kan heel veel schade aanrichten bij een kind.
Ik ben er wel open over dat ik verslaafd ben aan chocola. En dat ik vind dat ik te veel snoep en dat dat ook een soort verslaving is, aan suiker en aan vet. Maar minder doen... nee, dat deed ik dus niet. Zoals je weet is mijn ex alcoholist en ik heb daar met ze over moeten praten. Wat het betekent om verslaafd te zijn en dat het moeilijk is om die verslaving te overwinnen. Maar niet onmogelijk. Ik wil dat ze dat leren, dat een verslaving niet iets is wat ze hoeven te accepteren omdat iemand "er niks aan kan doen". Je kan er namelijk wél wat aan doen.
Daarom is het voor mij nu extra belangrijk om deze verslaving nu achter me te laten, mezelf vrij te maken zogezegd. Want ik geef er mijn kinderen een boodschap mee mee die later misschien nog wel heel belangrijk voor ze zal worden. Dat je altijd gezonde keuzes kan maken, wat er ook gebeurt en op welk gebied ook. Wij hebben ook ongezonde keuzes gemaakt in onze relaties en die hebben we ook rechtgezet en overwonnen. Ik weet niet meer wie het schreef (Hanke?) maar die woorden kwamen bij mij wel binnen: je hebt je aan die relatie weten te ontworstelen, dan kun je deze strijd ook winnen. Je moet dezelfde innerlijke kracht aanspreken. Ik denk dat we dat nu allebei aan het doen zijn en ik ben daar zo ontzettend trots op, net als op alle andere vrouwen in dit topic die hebben besloten dat ze stoppen met hun lichaam naar de filistijnen te helpen.
Ga in therapie!
vrijdag 14 mei 2010 om 16:36
Fijn dat je me geen drammerd vindt Loedoe
Miss C. even over wat je gisteren schreef, dat je je lijf soms niet snapt. Dat je ál het goede doet en dan toch een reactie die je niet verwachtte.
Ik heb nu al de hele dag diarree.
En (sorry voor het onsmakelijke praatje) dat heb ik niet meer gehad sinds ik ben overgeschakeld naar gezonde voeding.
Nu al de hele dag buikloop min of meer. Begonnen na het ontbijt.
Daar snap ik dan weer niks van.
Ik eet nota bene brood wat nauwelijks gebakken is, alleen maar korrels en granen en pitten en de hele bliksemse boel!
Mijn man zegt dat de bakker de vloer in de bakkerij aangeveegd heeft en met die oogst brood heeft gebakken, zóveel korrels en granen, geplette gersten en hoppen en zaden zit er in mijn brood!
Diarree, nu vraag ik je!
Miss C. even over wat je gisteren schreef, dat je je lijf soms niet snapt. Dat je ál het goede doet en dan toch een reactie die je niet verwachtte.
Ik heb nu al de hele dag diarree.
En (sorry voor het onsmakelijke praatje) dat heb ik niet meer gehad sinds ik ben overgeschakeld naar gezonde voeding.
Nu al de hele dag buikloop min of meer. Begonnen na het ontbijt.
Daar snap ik dan weer niks van.
Ik eet nota bene brood wat nauwelijks gebakken is, alleen maar korrels en granen en pitten en de hele bliksemse boel!
Mijn man zegt dat de bakker de vloer in de bakkerij aangeveegd heeft en met die oogst brood heeft gebakken, zóveel korrels en granen, geplette gersten en hoppen en zaden zit er in mijn brood!
Diarree, nu vraag ik je!
vrijdag 14 mei 2010 om 17:01
quote:eleonora schreef op 14 mei 2010 @ 12:05:
[...]
Jawel Isobel maar op een bepaald moment ben je natuurlijk geen kind meer maar een volwassene en wordt je geacht om je verstand te gebruiken en niet terug te blijven vallen op gedrag uit de kindertijd.
Je hebt gelijk, we zijn geen kinderen meer. Ik probeer alleen voor mezelf te verklaren waarom ik zo ontzettend graag chocolade eet. En waarom ik graag meer en vaker chocolade eet dan als 'normaal' wordt bestempeld. Eerlijk gezegd vind ik het de normaalste zaak om elke dag een reep chocolade helemaal op te eten, omdat ik er niet misselijk van wordt en omdat ik het lekker vind. Ware het niet dat het niet zo is, het is helemaal niet normaal. Terwijl het voelt alsof het zo hoort, alsof mijn lichaam erom vraagt en ik er dus goed aan doe om daaraan toe te geven. Ik heb er toch zin in? Ik moet toch kunnen doen waar ik zin in heb?
Maar dat kan dus niet. En dat accepteren is dus onderdeel van volwassen worden. En dat is moeilijk! Inderdaad, als je een leuke man ziet kun je er ook niet meteen mee de koffer induiken, dat moet je ook kunnen accepteren. En als je mooie schoenen ziet kun je die ookniet altijd kopen. Ik denk alleen dat het accepteren van dat soort dingen makkelijker is. Want je bent dan afhankelijk van een tweede partij. De man in kwestie moet ook graag metjou de koffer in willen duiken, anders houdt het helaas op. En als je geen geld op je bankrekening hebt moet je die mooie schoenen laten staan. Maar dit geldt in mindere mate voor chocolade en chips. Er is geen tweede partij die je tegenhoudt. Je moet elke keer helemaal zelf ergens die discipline vandaan halen en elke keer weer een keuze maken. Doe ik het wel, of doe ik het niet.
Het maken van zo'n keuze zorgt ervoor dat ik me heel sterk voel. Als ik beslis niets te nemen voel ik me sterk, maar als ik heel duidelijk beslis wel wat te nemen voel ik me ook sterk. Zie je wel, hier heb ik nu voor gekozen, helemaal zelf, ik heb naar mezelf geluisterd, afwegingen gemaakt, en een keuze gemaakt. Wat de uitkomst is, is verder onbelangrijk. Het gaat om die controle die ik over mijn eigen keuzes wil hebben. En wat betreft eten is er niets of niemand, geen tweede partij, die hier inspraak in heeft. En dat maakt het zo ontzettend moeilijk om de 'juiste' keuzes te maken.
[...]
Jawel Isobel maar op een bepaald moment ben je natuurlijk geen kind meer maar een volwassene en wordt je geacht om je verstand te gebruiken en niet terug te blijven vallen op gedrag uit de kindertijd.
Je hebt gelijk, we zijn geen kinderen meer. Ik probeer alleen voor mezelf te verklaren waarom ik zo ontzettend graag chocolade eet. En waarom ik graag meer en vaker chocolade eet dan als 'normaal' wordt bestempeld. Eerlijk gezegd vind ik het de normaalste zaak om elke dag een reep chocolade helemaal op te eten, omdat ik er niet misselijk van wordt en omdat ik het lekker vind. Ware het niet dat het niet zo is, het is helemaal niet normaal. Terwijl het voelt alsof het zo hoort, alsof mijn lichaam erom vraagt en ik er dus goed aan doe om daaraan toe te geven. Ik heb er toch zin in? Ik moet toch kunnen doen waar ik zin in heb?
Maar dat kan dus niet. En dat accepteren is dus onderdeel van volwassen worden. En dat is moeilijk! Inderdaad, als je een leuke man ziet kun je er ook niet meteen mee de koffer induiken, dat moet je ook kunnen accepteren. En als je mooie schoenen ziet kun je die ookniet altijd kopen. Ik denk alleen dat het accepteren van dat soort dingen makkelijker is. Want je bent dan afhankelijk van een tweede partij. De man in kwestie moet ook graag metjou de koffer in willen duiken, anders houdt het helaas op. En als je geen geld op je bankrekening hebt moet je die mooie schoenen laten staan. Maar dit geldt in mindere mate voor chocolade en chips. Er is geen tweede partij die je tegenhoudt. Je moet elke keer helemaal zelf ergens die discipline vandaan halen en elke keer weer een keuze maken. Doe ik het wel, of doe ik het niet.
Het maken van zo'n keuze zorgt ervoor dat ik me heel sterk voel. Als ik beslis niets te nemen voel ik me sterk, maar als ik heel duidelijk beslis wel wat te nemen voel ik me ook sterk. Zie je wel, hier heb ik nu voor gekozen, helemaal zelf, ik heb naar mezelf geluisterd, afwegingen gemaakt, en een keuze gemaakt. Wat de uitkomst is, is verder onbelangrijk. Het gaat om die controle die ik over mijn eigen keuzes wil hebben. En wat betreft eten is er niets of niemand, geen tweede partij, die hier inspraak in heeft. En dat maakt het zo ontzettend moeilijk om de 'juiste' keuzes te maken.
vrijdag 14 mei 2010 om 18:43
quote:eleonora schreef op 14 mei 2010 @ 13:17:
Dank je wel Lena (zo heet een van mijn poezen, de jongste, Johanna Maria Magdalena de Beer heet ze, kortweg 'Lena')
Wat mooi dat het je raakt.
Je zet het in het dikgedrukt en ik schrik er zelf van, van wat er staat.
Voor mij is dat, wat daar staat aan de orde, herken je het?
Ik doe (deed zeg ik nu) het langzaam maar vastberaden, het kapot maken van mijn lichaam. De geest is sterk en wil van alles maar het lichaam heeft goede verzorging nodig, goede spullen om op te kunnen werken, te denken, te slapen en simpelweg leven.
Ja, de geest is heel sterk. Daarom is het zo mooi als je die omslag weet te maken, om die mentale kracht constructief in plaats van destructief in te zetten.
Want ik ben ervan overtuigd dat het een flinke bups wilskracht vergt om jezelf zo beetje bij beetje de vernieling in te helpen. Middenin een eetbui zal dat nou niet bepaald de eerste gedachte zijn, maar ik geloof wel dat het zo is.
En ja, ik herken het, daarom komt het ook zo heftig aan als een ander het neerzet in woorden. Ik las dat vanmiddag, en het was een klap in mijn gezicht. Ik weet het al, maar het geeft een ander besef als een een ander het uitspreekt of opschrijft.
Nu ik lichamelijke klachten ervaar, leer ik luisteren. Naar mijn lijf, naar mezelf. Altijd maar doorgaan, zonder mate, kent blijkbaar zijn prijs. Ik vind het verdrietig dat zoveel vrouwen zichzelf dit aandoen. En zich er vaak niet bewust van zijn.
Daarom is dit topic zo mooi. Ik zie een partij sterke vrouwen hier om de hoek komen kijken met inzichten van heb-ik-jou-daar, en dat geeft motivatie, en steun. Je hebt een heleboel opengegooid met die eerste post
Jij schrijft het op: Waarom...?
Het klinkt wel erg ernstig dit, maar zo voelt het gewoon even op dit moment
Dank je wel Lena (zo heet een van mijn poezen, de jongste, Johanna Maria Magdalena de Beer heet ze, kortweg 'Lena')
Wat mooi dat het je raakt.
Je zet het in het dikgedrukt en ik schrik er zelf van, van wat er staat.
Voor mij is dat, wat daar staat aan de orde, herken je het?
Ik doe (deed zeg ik nu) het langzaam maar vastberaden, het kapot maken van mijn lichaam. De geest is sterk en wil van alles maar het lichaam heeft goede verzorging nodig, goede spullen om op te kunnen werken, te denken, te slapen en simpelweg leven.
Ja, de geest is heel sterk. Daarom is het zo mooi als je die omslag weet te maken, om die mentale kracht constructief in plaats van destructief in te zetten.
Want ik ben ervan overtuigd dat het een flinke bups wilskracht vergt om jezelf zo beetje bij beetje de vernieling in te helpen. Middenin een eetbui zal dat nou niet bepaald de eerste gedachte zijn, maar ik geloof wel dat het zo is.
En ja, ik herken het, daarom komt het ook zo heftig aan als een ander het neerzet in woorden. Ik las dat vanmiddag, en het was een klap in mijn gezicht. Ik weet het al, maar het geeft een ander besef als een een ander het uitspreekt of opschrijft.
Nu ik lichamelijke klachten ervaar, leer ik luisteren. Naar mijn lijf, naar mezelf. Altijd maar doorgaan, zonder mate, kent blijkbaar zijn prijs. Ik vind het verdrietig dat zoveel vrouwen zichzelf dit aandoen. En zich er vaak niet bewust van zijn.
Daarom is dit topic zo mooi. Ik zie een partij sterke vrouwen hier om de hoek komen kijken met inzichten van heb-ik-jou-daar, en dat geeft motivatie, en steun. Je hebt een heleboel opengegooid met die eerste post
Jij schrijft het op: Waarom...?
Het klinkt wel erg ernstig dit, maar zo voelt het gewoon even op dit moment
vrijdag 14 mei 2010 om 18:49
vrijdag 14 mei 2010 om 19:33
Leo, je kan het zo mooi en goed verwoorden
En ook alle anderen die hier posten, ik vind het zo herkenbaar en hartverwarmend om hier mee te lezen.
Wat ik even kwijt wilde, is dat ik het levende bewijs ben dat verandering echt kan en als ik het kan, kan iedereen het! Wilskracht is een start, maar ik had extra hulp nodig.
Begin januari met therapie begonnen en vandaag te horen gekregen dat mijn BMI nu onder de 30 is. (voorzichtige juich) begin januari was mijn BMI 39,2
Ben ik er? Nog lang niet! Ik vind chocolade nog steeds lekkerder dan fruit en groente. Ik heb liever een bord patat dan een bord gekookte aardappels, maar langzaam, heel langzaam leer ik eten en emoties los te koppelen.
Daarbij ben ik een ontzettende eetsnob geworden: beste bakker, groenteman, slager, etc.: mijn lichaam is geen vuilnisbak (een tempel zal het echter nooit worden ).
Ik hoop dat iedereen de sleutel naar een gezond leefpatroon vindt en dat weet vast te houden.
En ook alle anderen die hier posten, ik vind het zo herkenbaar en hartverwarmend om hier mee te lezen.
Wat ik even kwijt wilde, is dat ik het levende bewijs ben dat verandering echt kan en als ik het kan, kan iedereen het! Wilskracht is een start, maar ik had extra hulp nodig.
Begin januari met therapie begonnen en vandaag te horen gekregen dat mijn BMI nu onder de 30 is. (voorzichtige juich) begin januari was mijn BMI 39,2
Ben ik er? Nog lang niet! Ik vind chocolade nog steeds lekkerder dan fruit en groente. Ik heb liever een bord patat dan een bord gekookte aardappels, maar langzaam, heel langzaam leer ik eten en emoties los te koppelen.
Daarbij ben ik een ontzettende eetsnob geworden: beste bakker, groenteman, slager, etc.: mijn lichaam is geen vuilnisbak (een tempel zal het echter nooit worden ).
Ik hoop dat iedereen de sleutel naar een gezond leefpatroon vindt en dat weet vast te houden.
zaterdag 15 mei 2010 om 07:03
quote:eleonora schreef op 14 mei 2010 @ 16:36:
Fijn dat je me geen drammerd vindt Loedoe
Miss C. even over wat je gisteren schreef, dat je je lijf soms niet snapt. Dat je ál het goede doet en dan toch een reactie die je niet verwachtte.
Ik heb nu al de hele dag diarree.
En (sorry voor het onsmakelijke praatje) dat heb ik niet meer gehad sinds ik ben overgeschakeld naar gezonde voeding.
Nu al de hele dag buikloop min of meer. Begonnen na het ontbijt.
Daar snap ik dan weer niks van.
Ik eet nota bene brood wat nauwelijks gebakken is, alleen maar korrels en granen en pitten en de hele bliksemse boel!
Mijn man zegt dat de bakker de vloer in de bakkerij aangeveegd heeft en met die oogst brood heeft gebakken, zóveel korrels en granen, geplette gersten en hoppen en zaden zit er in mijn brood!
Diarree, nu vraag ik je!
Overdosis vezels? Zalig trouwens, dat ultravolkorenbrood, dan heb je tenminste iets te kauwen!
Mijn raadsel is nu nog groter hoor, ik zit nu ineens 2 kilo onder Wii-limiet. Schiet mij maar af.
Fijn dat je me geen drammerd vindt Loedoe
Miss C. even over wat je gisteren schreef, dat je je lijf soms niet snapt. Dat je ál het goede doet en dan toch een reactie die je niet verwachtte.
Ik heb nu al de hele dag diarree.
En (sorry voor het onsmakelijke praatje) dat heb ik niet meer gehad sinds ik ben overgeschakeld naar gezonde voeding.
Nu al de hele dag buikloop min of meer. Begonnen na het ontbijt.
Daar snap ik dan weer niks van.
Ik eet nota bene brood wat nauwelijks gebakken is, alleen maar korrels en granen en pitten en de hele bliksemse boel!
Mijn man zegt dat de bakker de vloer in de bakkerij aangeveegd heeft en met die oogst brood heeft gebakken, zóveel korrels en granen, geplette gersten en hoppen en zaden zit er in mijn brood!
Diarree, nu vraag ik je!
Overdosis vezels? Zalig trouwens, dat ultravolkorenbrood, dan heb je tenminste iets te kauwen!
Mijn raadsel is nu nog groter hoor, ik zit nu ineens 2 kilo onder Wii-limiet. Schiet mij maar af.
zaterdag 15 mei 2010 om 08:24
Overdosis vezels....mmmmm......
Kan dat?
Lieve meiden, ik ben een paar dagen weg, zondagavond ben ik er weer.
Volgende week ben ik er vanaf dinsdagmiddag tot zondag niet, ik moet filmen voor een nieuwe serie.
Hopelijk gaan jullie gewoon door met posten en delen en vragen stellen (Dubio, ik reken op je schat! )
Fijn weekend!
Kan dat?
Lieve meiden, ik ben een paar dagen weg, zondagavond ben ik er weer.
Volgende week ben ik er vanaf dinsdagmiddag tot zondag niet, ik moet filmen voor een nieuwe serie.
Hopelijk gaan jullie gewoon door met posten en delen en vragen stellen (Dubio, ik reken op je schat! )
Fijn weekend!
zaterdag 15 mei 2010 om 08:53
Ik denk het niet Miss C, ik vind haar echt niet mollig, ze heeft gewoon een lekker lichaam! Degenen die haar volslank of mollig noemen vinden een maatje 0 zeker mooi, dat hele gedoe met die graatmagere lijven is in de modewereld gewoon doordat bijna iedere mode-ontwerper een homofiele man is. Ik heb niks tegen homo's hoor, maar hun smaak over wat een lekker sexy lijf is is nogal vertekend.
