Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
woensdag 2 juni 2010 om 10:50
Dubiootje, ik ben (denk ik) inmiddels al we zo ver dat ik geniet van eten en ik me niet te druk probeer te maken als ik een keer iets eet wat niet zo goed past in een gezonde eet-stijl. Maar het blijft moeilijk om de radars in mijn hoofd zo te laten draaien dat ik me niet schuldig voel als ik iets eet wat ik niet zou moeten eten.
Leo, klinkt heerlijk! Hoe was je citroen kip? En wat je ook zegt, goed voor jezelf zorgen is zo ontzettend belangrijk. Iedereen is het waard om eruit te zien als een prinses en het helpt soms zo om er goed uit te zien en je goed te voelen, ook al ben je nog niet tevreden over je lichaam.
Ikbenanoniem, wat ontzettend balen dat je niet afvalt maar wel gezond leeft. Het zou inderdaad zo kunnen zijn dat je stofwisseling niet goed werkt en wellicht is het slim om daar naar te laten kijken? En heb je weleens jezelf gemeten (sorry als ik dingen zeg die je al weet of doet)? Soms helpt dat om resultaat te zien, zelfs als de weegschaal zeft dat je niet afvalt.
Hanke, je bent echt een powervrouw! Heb respect voor je dat je zo aan het vechten bent en doorgaat.
Frikandellen op de BBQ....Cultuurbarbaren.... En Leo, schuimende frikandellen?
Hier gaat het best aardig. Net een zuurdesembrood boterham geprobeerd en dat was echt niet lekker. Maar het is wel gezond en stilt de trek.
Leo, klinkt heerlijk! Hoe was je citroen kip? En wat je ook zegt, goed voor jezelf zorgen is zo ontzettend belangrijk. Iedereen is het waard om eruit te zien als een prinses en het helpt soms zo om er goed uit te zien en je goed te voelen, ook al ben je nog niet tevreden over je lichaam.
Ikbenanoniem, wat ontzettend balen dat je niet afvalt maar wel gezond leeft. Het zou inderdaad zo kunnen zijn dat je stofwisseling niet goed werkt en wellicht is het slim om daar naar te laten kijken? En heb je weleens jezelf gemeten (sorry als ik dingen zeg die je al weet of doet)? Soms helpt dat om resultaat te zien, zelfs als de weegschaal zeft dat je niet afvalt.
Hanke, je bent echt een powervrouw! Heb respect voor je dat je zo aan het vechten bent en doorgaat.
Frikandellen op de BBQ....Cultuurbarbaren.... En Leo, schuimende frikandellen?
Hier gaat het best aardig. Net een zuurdesembrood boterham geprobeerd en dat was echt niet lekker. Maar het is wel gezond en stilt de trek.
woensdag 2 juni 2010 om 11:10
Het leuke van de eetmeter is dat je idd merkt dat je méér moet eten. Zo heb ik regelmatig bij het tankstation wat gehaald in de avond ´omdat ik anders te weinig had gegeten´. Echt waar. Dan ´moest´ ik nog een ijsje bijeten. Of een koek, of een dubbele boterham met ham....Omdat ik nog maar aan de 1100 zat die dag en er dus nog ruim 300 bij moesten. Eetmeter zeikt in mijn optiek wel te veel over zoutgebruik. Ik eet zo´n 6 á 7 boterhammen op een dag en als je die niet zoutloos eet heb je bij het minste of geringste teveel zout op. Met een plak ham en een cup a soup op het werk begint ´ie al te mekkeren.
Voel me vandaag mat, verdrietig en naar. Niet gaan mantelzorgen en heb dus vrij vandaag. Weet nog niet wat ik vandaag ga doen. Moet nog eten (pakt meteen even 2 bruine boterhammen met appelstroop en een glaasje water). Jammer, heb 11 zadenbrood en dat smaakt toch minder dan grof volkoren met maanzaad. Maar ik heb nu iig gegeten.
Met 1400 á 1500 kalorieen op een dag val je echt wel af hoor! En wat die voedingsstoffen betreft: mij is het opgevallen dat als je op een dag een banaan, een ons frambozen, een appel en 3 ons biowortels eet, dat dat ding nog durft te beweren dat je te weinig vitamine C binnenkrijgt. Alleen als ik broccoli eet doet ie niet moeilijk over bepaalde sporenelementen.
Maar het blijft een goede leidraad. Met een korrel zout
Voel me vandaag mat, verdrietig en naar. Niet gaan mantelzorgen en heb dus vrij vandaag. Weet nog niet wat ik vandaag ga doen. Moet nog eten (pakt meteen even 2 bruine boterhammen met appelstroop en een glaasje water). Jammer, heb 11 zadenbrood en dat smaakt toch minder dan grof volkoren met maanzaad. Maar ik heb nu iig gegeten.
Met 1400 á 1500 kalorieen op een dag val je echt wel af hoor! En wat die voedingsstoffen betreft: mij is het opgevallen dat als je op een dag een banaan, een ons frambozen, een appel en 3 ons biowortels eet, dat dat ding nog durft te beweren dat je te weinig vitamine C binnenkrijgt. Alleen als ik broccoli eet doet ie niet moeilijk over bepaalde sporenelementen.
Maar het blijft een goede leidraad. Met een korrel zout
woensdag 2 juni 2010 om 11:15
Goed punt, LL, dat ikbenanoniem misschien wel een onderliggend medisch probleem heeft. Misschien kun je bij je verzekeraar eens nakijken of je een preventief medisch onderzoek kan laten doen (screening). Ik heb dit een halfjaar geleden laten doen en ben helemaal doorgelicht - en kerngezond bevonden.
Als het dat niet is, zou ik inderdaad een diëtiste raadplegen. Hoelang ben je nu gezond aan het eten? Zou er een manier zijn om te sporten die je altijd kan volhouden, ook als je last hebt van je astma? Ook als je het op een lager niveau moet doen, kun je dan toch in je routine blijven. Of is inspanning dan juist uit den boze? Ik kan me voorstellen dat het ook juist goed is voor je longen om aan sport te doen.
Als het dat niet is, zou ik inderdaad een diëtiste raadplegen. Hoelang ben je nu gezond aan het eten? Zou er een manier zijn om te sporten die je altijd kan volhouden, ook als je last hebt van je astma? Ook als je het op een lager niveau moet doen, kun je dan toch in je routine blijven. Of is inspanning dan juist uit den boze? Ik kan me voorstellen dat het ook juist goed is voor je longen om aan sport te doen.
Ga in therapie!
woensdag 2 juni 2010 om 11:17
woensdag 2 juni 2010 om 11:20
Leo, als je van de frikadellen af wil, moet je eens kijken naar het filmpje van de Keuringsdienst van Waarde, waar kinderen op onderzoek uitgaan naar gefrituurde snacks. Als je de beelden hebt gezien van de megapan waarin het "vlees" wordt gemengd en vervolgens hoe ze door een machine in de frituurpan worden uitgepoept, dan vergaat de lust je wel
Ga in therapie!
woensdag 2 juni 2010 om 11:38
Yep, de nasleep.
Voel me al wat minder klote dan vanochtend vroeg (helpt dus echt wel, even eten). De stukken die ik heb teruggevonden hadden te maken met boosheid (de dader willen vermoorden) en met het besef van het als object te zijn behandeld, het besef dat er eigenlijk niemand echt van me hield. Au!
Wist ik allemaal al wel, maar maakte geen deel uit van mijn dagelijks bewustzijn. Dat is er nu wel. Voorheen kwamen deze stukken alleen langs tijdens hele heftige herbelevingen en was ik eerder bang en gealarmeerd als ik dit voelde. Nu was het een ontmoeting waarbij duidelijk werd: ook al houdt er niemand echt van ons, ik doe dat wel van mij/ons.
Dat bozige van ´dan doe ik het toch lekker zelf´ is voor mij volkomen nieuw. Mensen die zo deden heb ik altijd bekeken als wereldvreemde mensen die het niet aankonden om andere mensen te vertrouwen. Nu zie ik dat het ook een vorm van zelfliefde is. Mezelf gunnen dingen te doen, mezelf helpen dingen te bereiken.
Ik ben bevrijd van een ziekmakende loyaliteit. Bevrijd van de vermijding, het niet kunnen verdragen van het besef dat ik voor deze man helemaal niet een bijzonder geliefd kind was.
Dat ik mijn lijf destijds in de steek moest laten door ervan te dissocieren heb ik mezelf nog niet vergeven.
En terwijl ik de zin hierboven opschrijf gebeurt er iets heel moois. Ik maak vaak typfouten en maak bij sommige woorden vaak dezelfde fout. Typ ik ´lijf´, dan typ ik vaak ´lijk´. Hoe veelzeggend. Vandaag was de typfout ´lief´ in plaats van ´lijf´.
En dat is mooi.
Voel me al wat minder klote dan vanochtend vroeg (helpt dus echt wel, even eten). De stukken die ik heb teruggevonden hadden te maken met boosheid (de dader willen vermoorden) en met het besef van het als object te zijn behandeld, het besef dat er eigenlijk niemand echt van me hield. Au!
Wist ik allemaal al wel, maar maakte geen deel uit van mijn dagelijks bewustzijn. Dat is er nu wel. Voorheen kwamen deze stukken alleen langs tijdens hele heftige herbelevingen en was ik eerder bang en gealarmeerd als ik dit voelde. Nu was het een ontmoeting waarbij duidelijk werd: ook al houdt er niemand echt van ons, ik doe dat wel van mij/ons.
Dat bozige van ´dan doe ik het toch lekker zelf´ is voor mij volkomen nieuw. Mensen die zo deden heb ik altijd bekeken als wereldvreemde mensen die het niet aankonden om andere mensen te vertrouwen. Nu zie ik dat het ook een vorm van zelfliefde is. Mezelf gunnen dingen te doen, mezelf helpen dingen te bereiken.
Ik ben bevrijd van een ziekmakende loyaliteit. Bevrijd van de vermijding, het niet kunnen verdragen van het besef dat ik voor deze man helemaal niet een bijzonder geliefd kind was.
Dat ik mijn lijf destijds in de steek moest laten door ervan te dissocieren heb ik mezelf nog niet vergeven.
En terwijl ik de zin hierboven opschrijf gebeurt er iets heel moois. Ik maak vaak typfouten en maak bij sommige woorden vaak dezelfde fout. Typ ik ´lijf´, dan typ ik vaak ´lijk´. Hoe veelzeggend. Vandaag was de typfout ´lief´ in plaats van ´lijf´.
En dat is mooi.
woensdag 2 juni 2010 om 11:54
quote:hanke321 schreef op 02 juni 2010 @ 11:38:
Vandaag was de typfout ´lief´ in plaats van ´lijf´.
En dat is mooi.
Heel erg mooi Hanke.
Ontroerend.
Je bent een dijk van een vrouw en dan letterlijk, niet figuurlijk.
Ik nog wel, figuurlijk, maar mede door jouw geweldige postings die mij zó veel in hebben laten zien, word ik al minder dijkig en daar ben ik je heel erkentelijk voor.
Vandaag was de typfout ´lief´ in plaats van ´lijf´.
En dat is mooi.
Heel erg mooi Hanke.
Ontroerend.
Je bent een dijk van een vrouw en dan letterlijk, niet figuurlijk.
Ik nog wel, figuurlijk, maar mede door jouw geweldige postings die mij zó veel in hebben laten zien, word ik al minder dijkig en daar ben ik je heel erkentelijk voor.
woensdag 2 juni 2010 om 11:58
quote:hanke321 schreef op 02 juni 2010 @ 11:38:
Dat ik mijn lijf destijds in de steek moest laten door ervan te dissocieren heb ik mezelf nog niet vergeven.
En terwijl ik de zin hierboven opschrijf gebeurt er iets heel moois. Ik maak vaak typfouten en maak bij sommige woorden vaak dezelfde fout. Typ ik ´lijf´, dan typ ik vaak ´lijk´. Hoe veelzeggend. Vandaag was de typfout ´lief´ in plaats van ´lijf´.
En dat is mooi.
Tranen in mijn ogen bij dit stukje.
Zo te horen heb je nu de volwassene gevonden die dit gevoel ondergaat en heb je afscheid genomen met het kind dat bang reageerde. En de volwassene is boos! Niet alleen had je als kind recht op onvoorwaardelijke liefde en is die liefde je ontzegd, maar je werd ook nog eens gebruikt en misbruikt door degene die je die liefde had moeten geven. Daar zou je wel een heel verstoord idee van krijgen van wat liefde is
Was er echt helemaal niemand die van je hield, Hanke? Geen opa of oma, buurvrouw, broertje of zusje, vriendinnetje?
Het is zo'n cliché maar wel heel bijzonder als je het echt zelf leert voelen: je kunt pas echt van iemand anders houden als je van jezelf houdt. Hetzelfde geldt voor vertrouwen. Je moet erop durven vertrouwen dat je het overleeft als iemand je kwetst. Anders durf je jezelf niet open te stellen, hou je altijd een muurtje tussen jezelf en die ander staan. En dan kun je ook niet het meeste uit een relatie of vriendschap halen. Dus je hebt heel veel te winnen als je jezelf vertrouwt en van jezelf houdt. Niet alleen aan liefde van jezelf, maar ook van anderen.
Waarom neem je het jezelf kwalijk dat je je dissocieerde van je lijf? Wat waren de alternatieven? (sorry, misschien een moeilijke vraag, je hoeft er geen antwoord op te geven).
en voor Hanke!
Dat ik mijn lijf destijds in de steek moest laten door ervan te dissocieren heb ik mezelf nog niet vergeven.
En terwijl ik de zin hierboven opschrijf gebeurt er iets heel moois. Ik maak vaak typfouten en maak bij sommige woorden vaak dezelfde fout. Typ ik ´lijf´, dan typ ik vaak ´lijk´. Hoe veelzeggend. Vandaag was de typfout ´lief´ in plaats van ´lijf´.
En dat is mooi.
Tranen in mijn ogen bij dit stukje.
Zo te horen heb je nu de volwassene gevonden die dit gevoel ondergaat en heb je afscheid genomen met het kind dat bang reageerde. En de volwassene is boos! Niet alleen had je als kind recht op onvoorwaardelijke liefde en is die liefde je ontzegd, maar je werd ook nog eens gebruikt en misbruikt door degene die je die liefde had moeten geven. Daar zou je wel een heel verstoord idee van krijgen van wat liefde is
Was er echt helemaal niemand die van je hield, Hanke? Geen opa of oma, buurvrouw, broertje of zusje, vriendinnetje?
Het is zo'n cliché maar wel heel bijzonder als je het echt zelf leert voelen: je kunt pas echt van iemand anders houden als je van jezelf houdt. Hetzelfde geldt voor vertrouwen. Je moet erop durven vertrouwen dat je het overleeft als iemand je kwetst. Anders durf je jezelf niet open te stellen, hou je altijd een muurtje tussen jezelf en die ander staan. En dan kun je ook niet het meeste uit een relatie of vriendschap halen. Dus je hebt heel veel te winnen als je jezelf vertrouwt en van jezelf houdt. Niet alleen aan liefde van jezelf, maar ook van anderen.
Waarom neem je het jezelf kwalijk dat je je dissocieerde van je lijf? Wat waren de alternatieven? (sorry, misschien een moeilijke vraag, je hoeft er geen antwoord op te geven).
en voor Hanke!
anoniem_13400 wijzigde dit bericht op 02-06-2010 11:59
Reden: deel quote verwijderd
Reden: deel quote verwijderd
% gewijzigd
Ga in therapie!
woensdag 2 juni 2010 om 12:06
Ik heb een zus en we houden van elkaar. Maar we waren ook pionnen in het machtsspel thuis en konden elkaar daarin niet beschermen.
Omgeving werd weggehouden, gesaboteerd of in onmacht en klungeligheid (vader!) niet in staat dichtbij te komen.
Het alternatief voor mijn lijf verlaten was een psychotische reactie geweest volgens een expert op het gebied van vroegkinderlijke traumatisering. Of ik dat helemaal geloof weet ik niet. Vriendin zegt dat het een enkeltje jeugdpsychiatrie zou zijn geweest.
Nu is het een retourtje voor volwassenen geworden
Ik neem het mezelf kwalijk omdat ik door de dissociatie er niet over sprak thuis. Dan had het misbruik gestopt kunnen worden. En ik heb delen van mezelf in de steek gelaten. Zo voelt het.
Dat is wat mensen denk ik de erfzonde noemen. Hoe goed je het ook bedoelt, je richt altijd schade aan. Puur omdat je bestaat.
Omgeving werd weggehouden, gesaboteerd of in onmacht en klungeligheid (vader!) niet in staat dichtbij te komen.
Het alternatief voor mijn lijf verlaten was een psychotische reactie geweest volgens een expert op het gebied van vroegkinderlijke traumatisering. Of ik dat helemaal geloof weet ik niet. Vriendin zegt dat het een enkeltje jeugdpsychiatrie zou zijn geweest.
Nu is het een retourtje voor volwassenen geworden
Ik neem het mezelf kwalijk omdat ik door de dissociatie er niet over sprak thuis. Dan had het misbruik gestopt kunnen worden. En ik heb delen van mezelf in de steek gelaten. Zo voelt het.
Dat is wat mensen denk ik de erfzonde noemen. Hoe goed je het ook bedoelt, je richt altijd schade aan. Puur omdat je bestaat.
woensdag 2 juni 2010 om 12:07
quote:hanke321 schreef op 02 juni 2010 @ 11:59:
Leo, ik zou je graag wat foto´s van mezelf willen mailen. Hoe ik er een half jaar na het starten met ´gewoon gezond eten´ uitzag en een paar weken terug, 2 jaar later. Kan dat?
Graag!
eleonora-vandebeo@live.nl (of mijn gewone mail als je die hebt en die krijg je als je naar de eleonora mail mailt ok?)
Leo, ik zou je graag wat foto´s van mezelf willen mailen. Hoe ik er een half jaar na het starten met ´gewoon gezond eten´ uitzag en een paar weken terug, 2 jaar later. Kan dat?
Graag!
eleonora-vandebeo@live.nl (of mijn gewone mail als je die hebt en die krijg je als je naar de eleonora mail mailt ok?)
woensdag 2 juni 2010 om 12:26
quote:hanke321 schreef op 02 juni 2010 @ 12:06:
Ik heb een zus en we houden van elkaar. Maar we waren ook pionnen in het machtsspel thuis en konden elkaar daarin niet beschermen.
Omgeving werd weggehouden, gesaboteerd of in onmacht en klungeligheid (vader!) niet in staat dichtbij te komen.
Het alternatief voor mijn lijf verlaten was een psychotische reactie geweest volgens een expert op het gebied van vroegkinderlijke traumatisering. Of ik dat helemaal geloof weet ik niet. Vriendin zegt dat het een enkeltje jeugdpsychiatrie zou zijn geweest.
Nu is het een retourtje voor volwassenen geworden
Ik neem het mezelf kwalijk omdat ik door de dissociatie er niet over sprak thuis. Dan had het misbruik gestopt kunnen worden. En ik heb delen van mezelf in de steek gelaten. Zo voelt het.
Dat is wat mensen denk ik de erfzonde noemen. Hoe goed je het ook bedoelt, je richt altijd schade aan. Puur omdat je bestaat.
Hoe heb jij schade aangericht dan? Door slachtoffer te zijn? Moet er geen sprake zijn van actie om schade aan te richten, of kun je dat ook passief (door er te zijn)?
Ik volg het niet helemaal: het alternatief voor dissociatie (voor zover dat een keuze was, wat ik zeer betwijfel) was psychose/enkeltje psychiatrische inrichting geweest. Waar in dat scenario past het moment dat je je familie op de hoogte stelt van het misbruik?
Misschien kijk ik er op een heel andere manier tegenaan, maar ik vind dat volwassenen degenen zijn die moeten ingrijpen als een kind wordt mishandeld of misbruikt. Het kind wordt a) mishandeld en misbruikt, b) is daardoor in een zeer kwetsbare situatie, ook omdat de dader (hierzo: typ ik vader, ook zo'n verschrijving) vaak een machtspositie heeft en c) IS EEN KIND. Een kind hoeft zichzelf niet hoeven te beschermen, dat moeten volwassenen doen. Volwassenen die van het kind houden, moeten opletten of ze signalen zien dat er iets mis is, dat het kind niet lekker in zijn vel zit, dat het zich niet uit of zich terugtrekt of ander abnormaal gedrag vertoont.
Dat vind ik de taak van volwassenen en meer welbepaald de ouders. Ik kan je zeggen dat ik er héél alert op ben hoe het met mijn dochters gaat. Als ik signalen denk op te pikken dat er iets niet goed zit, dan ga ik daar heel diep op door. Ik vind dat mijn taak als moeder, want als ik niet weet wat er is, kan ik ze ook niet beschermen als het nodig is. Kinderen komen nu eenmaal niet uit zichzelf naar je toe met vervelende mededelingen en dat moet je dus ook niet van ze verwachten.
Maar jij vindt dus dat je dat wel van een kind mag verwachten? Je vindt dat een kind dat misbruikt of mishandeld wordt zelf het initiatief moet nemen om dat te vertellen? Anders accepteert het de mishandeling of het misbruik en wordt het dus eigenlijk een soort medeplichtige?
Ik heb een zus en we houden van elkaar. Maar we waren ook pionnen in het machtsspel thuis en konden elkaar daarin niet beschermen.
Omgeving werd weggehouden, gesaboteerd of in onmacht en klungeligheid (vader!) niet in staat dichtbij te komen.
Het alternatief voor mijn lijf verlaten was een psychotische reactie geweest volgens een expert op het gebied van vroegkinderlijke traumatisering. Of ik dat helemaal geloof weet ik niet. Vriendin zegt dat het een enkeltje jeugdpsychiatrie zou zijn geweest.
Nu is het een retourtje voor volwassenen geworden
Ik neem het mezelf kwalijk omdat ik door de dissociatie er niet over sprak thuis. Dan had het misbruik gestopt kunnen worden. En ik heb delen van mezelf in de steek gelaten. Zo voelt het.
Dat is wat mensen denk ik de erfzonde noemen. Hoe goed je het ook bedoelt, je richt altijd schade aan. Puur omdat je bestaat.
Hoe heb jij schade aangericht dan? Door slachtoffer te zijn? Moet er geen sprake zijn van actie om schade aan te richten, of kun je dat ook passief (door er te zijn)?
Ik volg het niet helemaal: het alternatief voor dissociatie (voor zover dat een keuze was, wat ik zeer betwijfel) was psychose/enkeltje psychiatrische inrichting geweest. Waar in dat scenario past het moment dat je je familie op de hoogte stelt van het misbruik?
Misschien kijk ik er op een heel andere manier tegenaan, maar ik vind dat volwassenen degenen zijn die moeten ingrijpen als een kind wordt mishandeld of misbruikt. Het kind wordt a) mishandeld en misbruikt, b) is daardoor in een zeer kwetsbare situatie, ook omdat de dader (hierzo: typ ik vader, ook zo'n verschrijving) vaak een machtspositie heeft en c) IS EEN KIND. Een kind hoeft zichzelf niet hoeven te beschermen, dat moeten volwassenen doen. Volwassenen die van het kind houden, moeten opletten of ze signalen zien dat er iets mis is, dat het kind niet lekker in zijn vel zit, dat het zich niet uit of zich terugtrekt of ander abnormaal gedrag vertoont.
Dat vind ik de taak van volwassenen en meer welbepaald de ouders. Ik kan je zeggen dat ik er héél alert op ben hoe het met mijn dochters gaat. Als ik signalen denk op te pikken dat er iets niet goed zit, dan ga ik daar heel diep op door. Ik vind dat mijn taak als moeder, want als ik niet weet wat er is, kan ik ze ook niet beschermen als het nodig is. Kinderen komen nu eenmaal niet uit zichzelf naar je toe met vervelende mededelingen en dat moet je dus ook niet van ze verwachten.
Maar jij vindt dus dat je dat wel van een kind mag verwachten? Je vindt dat een kind dat misbruikt of mishandeld wordt zelf het initiatief moet nemen om dat te vertellen? Anders accepteert het de mishandeling of het misbruik en wordt het dus eigenlijk een soort medeplichtige?
Ga in therapie!
woensdag 2 juni 2010 om 12:41
Poeh Dubio, ik krijg een fullblown weerwoord van je, een heel zinnig weerwoord zelfs. Eerlijk gezegd had ik hoogstwaarschijnlijk hetzelfde geantwoord als ik aan de andere kant van het verhaal had gezeten.
Wat jij schrijft heb ik ook naar kinderen toe. Al zijn het dan pupillen, of nepneefjes en nepnichtjes. Natuurlijk is een kind niet verantwoordelijk voor de daden van een volwassenen. Maar in het hoofd van het kind speelt altijd een loyaliteit en dat kind was ik. Ook al was ik feitelijk niet medeplichtig, het vóelde wel zo.
Kan ook jarenlang een misleiding van mezelf zijn geweest. Mezelf dingen kwalijk nemen om de machteloosheid van de ervaringen niet onder ogen te hoeven zien. Want die liefdeloosheid en machteloosheid ervaren had waarschijnlijk gek gemaakt.
Nu ben ik alleen een beetje maf...
Om op betrekkingsniveau te reageren: je hebt gelijk. Ik had vanochtend een vriendin aan de lijn, terwijl ze ondertussen mijn halfzieke nepneefje knuffelt. Dat vanzelfsprekende liefdevolle hakt er op zo´n moment wel in. Had gehoopt dat ik dat ook had mogen ervaren maar dat is niet zo.
Nog steeds voel ik het kind in mezelf dat op zoek is naar redenen waarom ik die liefde niet gekregen heb. Ik zal wel stom zijn, of lastig, of plakkerig. Ik voel me schuldig naar mijn moeder dat ze het verkeerde kind gekregen heeft, dat het geen ´match´ was.
Niet echt heel goed voor je eigenwaarde.
Wat jij schrijft heb ik ook naar kinderen toe. Al zijn het dan pupillen, of nepneefjes en nepnichtjes. Natuurlijk is een kind niet verantwoordelijk voor de daden van een volwassenen. Maar in het hoofd van het kind speelt altijd een loyaliteit en dat kind was ik. Ook al was ik feitelijk niet medeplichtig, het vóelde wel zo.
Kan ook jarenlang een misleiding van mezelf zijn geweest. Mezelf dingen kwalijk nemen om de machteloosheid van de ervaringen niet onder ogen te hoeven zien. Want die liefdeloosheid en machteloosheid ervaren had waarschijnlijk gek gemaakt.
Nu ben ik alleen een beetje maf...
Om op betrekkingsniveau te reageren: je hebt gelijk. Ik had vanochtend een vriendin aan de lijn, terwijl ze ondertussen mijn halfzieke nepneefje knuffelt. Dat vanzelfsprekende liefdevolle hakt er op zo´n moment wel in. Had gehoopt dat ik dat ook had mogen ervaren maar dat is niet zo.
Nog steeds voel ik het kind in mezelf dat op zoek is naar redenen waarom ik die liefde niet gekregen heb. Ik zal wel stom zijn, of lastig, of plakkerig. Ik voel me schuldig naar mijn moeder dat ze het verkeerde kind gekregen heeft, dat het geen ´match´ was.
Niet echt heel goed voor je eigenwaarde.
