Eten met je verstand

Lieve lezeres,



We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.

De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.



Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.

Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.



Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.



Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.



Schroom niet en schrijf met ons mee!







_____________________________________________________



Originele OP:





Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.



Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.

Hoe doen jullie het?



Mijn eigen methode is als volgt:



Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).



Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.

Meer niet.



Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.



Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.



Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.



Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.



Hoe is dat bij jullie?

Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?

Ha Tijgermeisje, goed dat je er bent! Ik reageer even op een paar stukken uit je eerste posting.quote:

Enerzijds wil ik mijn relatie met eten normaliseren, anderzijds wil ik gewoon dun zijn, en dan nog heb ik de eeuwige twijfel, kan ik mijzelf niet beter nu op dit moment accepteren en mn middelvinger opsteken naar het slankheidsideaal, of haal ik weer enige houvast aan dun zijn?



Ik ben er gewoon niet uit, en ik kom er ook niet uit.

Dun ben ik precies 1 zomer geweest, echt dun. En ik was niet gelukkiger of ongelukkiger.

Ik werd anders bejegend, en haalde troost uit het feit 'in ieder geval niet dik te zijn'. Alles mag dan ruk zijn, maar dik was ik niet! Dikke vrouwen hadden wel eens een wantrouwige, harde houding wat op mij overkwam als een 'zo jij denkt vast dat je beter bent dan ik'.



Nu ik alweer jaren overgewicht heb, (het is 'maar' 15 kilo boven de BMI grens van 25, maar toch)

komt het dus ook andersom voor, dat dunne vrouwen me anders benaderen, dat zijn er maar een paar maar die onthou je dan, met iets meewarigs, of half negerend.



Je bent er niet uit. Je komt er ook niet uit. Je voelde je dun niet beter dan nu, niet gelukkiger althans.

Toch doet de mening van een ander er voor jou toe. Voel je je anders bejegend als je dun bent dan wanneer je dikker bent.

Kan het zijn dat er niet alleen iets met eten aan de hand is bij jou? Niet dat ik je complexen aan wil praten maar het maakt je niet gelukkiger, het maakt niet dat je je beter voelt over jezelf als je slank bent, maar in beide gevallen vallen de reacties van anderen op jou je op. En die zijn dan negatief, die je onthoudt dan.



Dan zou je bijna zeggen dat het niet uitmaakt of je nou dik of dun bent, je voelt je hoe dan ook 'bekeken' en 'beoordeeld' door anderen. Is dát dan niet iets om mee aan de slag te gaan in plaats van de aandacht alleen op het eten te richten?



Eten is één ding, maar er speelt meer en de mening van anderen over jou, je onzekerheid over jezelf dus en de angst over wat anderen van jou vinden/denken is ook een belangrijk onderdeel van het probleem.



Of zie jij dat anders?



quote:Ik voel me er soms veilig bij, zo van mocht ik me moeten verdedigen heb ik meer aan een zwaarder lijf dan een mager lijf, en soms voel ik me plomp, gefaald, kwetsbaar omdat iedereen aan je kan zien dat je 'iets met eten hebt', wat dan weer tot zelfspot leidt als 'ik moet die cup E wel blijven voeren he, anders raak ik ze kwijt' oid. Maar het liefst denk ik er gewoon helemaal niet aan, kop in t zand en maar heel hard tegen mezelf blijven zeggen 'dat het om de binnenkant gaat'.



Ook bovenstaand stuk gaat voorál over hoe anderen tegen jou aankijken, of hoe hij dénkt dat anderen tegen jou aankijken en je beoordelen.



Je het gelijk, dik zit aan de buitenkant maar ook heel erg aan je binnenkant. Letterlijk aan je binnenkant en door en door en dooreten is zelfmoord met geduld. Ik weet er alles van want ik deed het ook, wel 28 jaar lang speelde ik Russische roulette met mijn gezondheid. Pas sinds drie maanden realiseer ik me dat dat eten niet alleen dik maakt maar vooral ook heel erg ongezond.



quote: Mijn grootste probleem met eten is dat ik altijd trek heb en nauwelijks het gevoel van verzadiging ken, behalve als ik echt pijn in mijn buik heb van het vele eten.



Eten is verdoving, is kanaliseren van diverse zorgen (ik heb liever 1 probleem tegelijk aan mn hoofd -> 'gvd ik heb weer eens veel en veel te veel gegeten') dan meer tegelijk (zorgen, angsten, verdrietige dingen, enz)

en het is iets wat alleen IK bepaal. Als ik nu beslis dat ik een halve kilo tiramisu ga eten dan voelt dat niet alleen maar slecht! Want daar heeft niemand wat over te zeggen.



Is het iets wat je altijd hebt gehad?

Ook als klein kind?

Dat je ouders je nog steeds vertellen dat je altijd al zo heftig met eten aan de gang was en doorat tot je buikpijn had?

Of is het iets wat je jezelf hebt aangeleerd door je leven heen?



Je wil zelf beslissen. Controle hebben over wat je doet.

Fuck iedereen, als jij tiramisu wil eten dan is dat jóuw beslissing! Zo zet je je dus (deels) af tegen iedereen die iets van jou vindt. Fuck ze! En wie fuck je uiteindelijk? Jezelf en niemand anders. Jij bent de bewoner van je lijf. Niet de mensen die van alles vinden of van wie jij denkt dat ze van alles van je vinden.



quote: Daarom raakt het me ook zo als iemand me aanspreekt op eetgedrag, zoals mijn zusje, die vertelde eens dat met mij eten helemaal niet leuk is want ik ben dan helemaal gefocust op snel een hoop binnenkrijgen.



Ik dacht dat ik dat wel redelijk kon verbloemen, maar niet dus. Ik kan mn ogen niet van eten afhouden, en zolang ik die pijn in mn buik niet heb moet en zal er meer in anders word ik gek van onrust. Nou ja das wat overdreven, maar een lichte paniek kan me van mij meester maken als ik ergens ben waar ik 1 plak cake heb gegeten, dan kan ik maar aan 1 ding denken: MEER, ZSM!



Je eten en het denken te kunnen verbloemen is je blinde vlek. Daarover postte ik gisteren aan Biobitch in verband met haar moeder. Jij denkt iets te kunnen verbergen wat anderen al lang weten. Die anderen zeggen er heel lang niks van, om je niet te kwetsen maar weten het wel. Het is keihard als je daar dan achter komt. Ook heel interessant, dat wel, want blinde vlekken zijn veelzeggend een persoon.



Hoe denk jij daar over?

Ben je alleen maar boos/verdrietig/gekwetst of denk je ook dat je er iets mee kunt?



quote: hm wat is de bedoeling van mijn verhaal eigenlijk...

Hopelijk iets van herkenning, die verder gaat dan de kilo's. Dat doen anorexia patienten ook he, pas het gevoel recht van spreken te hebben als ze echt de allerdunste zijn, helaas werkt het bij te dikke mensen nog wel eens andersom, zo van pfff je hebt gewoon nog 2 getalletjes op de weegschaal staan, nee dan ben je niet Echt te dik maar een mollig tiep die ook wat te klagen wil/aandacht zoekt ofzo. Au!



Ik denk dat je hier precies goed zit. Het gaat hier verder dan de kilo's. Bij de een zit het met die kilo's wel goed hier en gaat het puur om gezondheid, bij de ander zijn er wel degelijk kilo's aan de orde. Voor iedereen hier geldt dat het voorál ook om gezondheid gaat.



Op mij kom je boos over.

Boos en vanuit die boosheid weet je niet wat je moet doen aan je probleem. Want je hebt wel degelijk een probleem en niemand hier zal dat afdoen als iets triviaals.



Voor de duidelijkheid, veel mensen hier herkennen die kwaadheid, ik ook. Je bent dus niet de enige en als ik uit mijn nek klets moet je het ook zeggen.



In jouw geval vraag ik me echt af wat bij jou het belangrijkst is. Het oordeel en mening van anderen en jouw tegenzin om je daar aan te conformeren, of je omvang, je kilo's en je eetlust.

Ze hangen met elkaar samen, dat is zeker maar ik wil er graag achter komen of je voor jezelf aan de slag wil of dat voor anderen doet.

Ha Tijgermeisje, goed dat je er bent! Ik reageer even op een paar stukken uit je eerste posting.quote:

Enerzijds wil ik mijn relatie met eten normaliseren, anderzijds wil ik gewoon dun zijn, en dan nog heb ik de eeuwige twijfel, kan ik mijzelf niet beter nu op dit moment accepteren en mn middelvinger opsteken naar het slankheidsideaal, of haal ik weer enige houvast aan dun zijn?



Ik ben er gewoon niet uit, en ik kom er ook niet uit.

Dun ben ik precies 1 zomer geweest, echt dun. En ik was niet gelukkiger of ongelukkiger.

Ik werd anders bejegend, en haalde troost uit het feit 'in ieder geval niet dik te zijn'. Alles mag dan ruk zijn, maar dik was ik niet! Dikke vrouwen hadden wel eens een wantrouwige, harde houding wat op mij overkwam als een 'zo jij denkt vast dat je beter bent dan ik'.



Nu ik alweer jaren overgewicht heb, (het is 'maar' 15 kilo boven de BMI grens van 25, maar toch)

komt het dus ook andersom voor, dat dunne vrouwen me anders benaderen, dat zijn er maar een paar maar die onthou je dan, met iets meewarigs, of half negerend.



Je bent er niet uit. Je komt er ook niet uit. Je voelde je dun niet beter dan nu, niet gelukkiger althans.

Toch doet de mening van een ander er voor jou toe. Voel je je anders bejegend als je dun bent dan wanneer je dikker bent.

Kan het zijn dat er niet alleen iets met eten aan de hand is bij jou? Niet dat ik je complexen aan wil praten maar het maakt je niet gelukkiger, het maakt niet dat je je beter voelt over jezelf als je slank bent, maar in beide gevallen vallen de reacties van anderen op jou je op. En die zijn dan negatief, die je onthoudt dan.



Dan zou je bijna zeggen dat het niet uitmaakt of je nou dik of dun bent, je voelt je hoe dan ook 'bekeken' en 'beoordeeld' door anderen. Is dát dan niet iets om mee aan de slag te gaan in plaats van de aandacht alleen op het eten te richten?



Eten is één ding, maar er speelt meer en de mening van anderen over jou, je onzekerheid over jezelf dus en de angst over wat anderen van jou vinden/denken is ook een belangrijk onderdeel van het probleem.



Of zie jij dat anders?



quote:Ik voel me er soms veilig bij, zo van mocht ik me moeten verdedigen heb ik meer aan een zwaarder lijf dan een mager lijf, en soms voel ik me plomp, gefaald, kwetsbaar omdat iedereen aan je kan zien dat je 'iets met eten hebt', wat dan weer tot zelfspot leidt als 'ik moet die cup E wel blijven voeren he, anders raak ik ze kwijt' oid. Maar het liefst denk ik er gewoon helemaal niet aan, kop in t zand en maar heel hard tegen mezelf blijven zeggen 'dat het om de binnenkant gaat'.



Ook bovenstaand stuk gaat voorál over hoe anderen tegen jou aankijken, of hoe hij dénkt dat anderen tegen jou aankijken en je beoordelen.



Je het gelijk, dik zit aan de buitenkant maar ook heel erg aan je binnenkant. Letterlijk aan je binnenkant en door en door en dooreten is zelfmoord met geduld. Ik weet er alles van want ik deed het ook, wel 28 jaar lang speelde ik Russische roulette met mijn gezondheid. Pas sinds drie maanden realiseer ik me dat dat eten niet alleen dik maakt maar vooral ook heel erg ongezond.



quote: Mijn grootste probleem met eten is dat ik altijd trek heb en nauwelijks het gevoel van verzadiging ken, behalve als ik echt pijn in mijn buik heb van het vele eten.



Eten is verdoving, is kanaliseren van diverse zorgen (ik heb liever 1 probleem tegelijk aan mn hoofd -> 'gvd ik heb weer eens veel en veel te veel gegeten') dan meer tegelijk (zorgen, angsten, verdrietige dingen, enz)

en het is iets wat alleen IK bepaal. Als ik nu beslis dat ik een halve kilo tiramisu ga eten dan voelt dat niet alleen maar slecht! Want daar heeft niemand wat over te zeggen.



Is het iets wat je altijd hebt gehad?

Ook als klein kind?

Dat je ouders je nog steeds vertellen dat je altijd al zo heftig met eten aan de gang was en doorat tot je buikpijn had?

Of is het iets wat je jezelf hebt aangeleerd door je leven heen?



Je wil zelf beslissen. Controle hebben over wat je doet.

Fuck iedereen, als jij tiramisu wil eten dan is dat jóuw beslissing! Zo zet je je dus (deels) af tegen iedereen die iets van jou vindt. Fuck ze! En wie fuck je uiteindelijk? Jezelf en niemand anders. Jij bent de bewoner van je lijf. Niet de mensen die van alles vinden of van wie jij denkt dat ze van alles van je vinden.



quote: Daarom raakt het me ook zo als iemand me aanspreekt op eetgedrag, zoals mijn zusje, die vertelde eens dat met mij eten helemaal niet leuk is want ik ben dan helemaal gefocust op snel een hoop binnenkrijgen.



Ik dacht dat ik dat wel redelijk kon verbloemen, maar niet dus. Ik kan mn ogen niet van eten afhouden, en zolang ik die pijn in mn buik niet heb moet en zal er meer in anders word ik gek van onrust. Nou ja das wat overdreven, maar een lichte paniek kan me van mij meester maken als ik ergens ben waar ik 1 plak cake heb gegeten, dan kan ik maar aan 1 ding denken: MEER, ZSM!



Je eten en het denken te kunnen verbloemen is je blinde vlek. Daarover postte ik gisteren aan Biobitch in verband met haar moeder. Jij denkt iets te kunnen verbergen wat anderen al lang weten. Die anderen zeggen er heel lang niks van, om je niet te kwetsen maar weten het wel. Het is keihard als je daar dan achter komt. Ook heel interessant, dat wel, want blinde vlekken zijn veelzeggend een persoon.



Hoe denk jij daar over?

Ben je alleen maar boos/verdrietig/gekwetst of denk je ook dat je er iets mee kunt?



quote: hm wat is de bedoeling van mijn verhaal eigenlijk...

Hopelijk iets van herkenning, die verder gaat dan de kilo's. Dat doen anorexia patienten ook he, pas het gevoel recht van spreken te hebben als ze echt de allerdunste zijn, helaas werkt het bij te dikke mensen nog wel eens andersom, zo van pfff je hebt gewoon nog 2 getalletjes op de weegschaal staan, nee dan ben je niet Echt te dik maar een mollig tiep die ook wat te klagen wil/aandacht zoekt ofzo. Au!



Ik denk dat je hier precies goed zit. Het gaat hier verder dan de kilo's. Bij de een zit het met die kilo's wel goed hier en gaat het puur om gezondheid, bij de ander zijn er wel degelijk kilo's aan de orde. Voor iedereen hier geldt dat het voorál ook om gezondheid gaat.



Op mij kom je boos over.

Boos en vanuit die boosheid weet je niet wat je moet doen aan je probleem. Want je hebt wel degelijk een probleem en niemand hier zal dat afdoen als iets triviaals.



Voor de duidelijkheid, veel mensen hier herkennen die kwaadheid, ik ook. Je bent dus niet de enige en als ik uit mijn nek klets moet je het ook zeggen.



In jouw geval vraag ik me echt af wat bij jou het belangrijkst is. Het oordeel en mening van anderen en jouw tegenzin om je daar aan te conformeren, of je omvang, je kilo's en je eetlust.

Ze hangen met elkaar samen, dat is zeker maar ik wil er graag achter komen of je voor jezelf aan de slag wil of dat voor anderen doet.

quote:dubiootje schreef op 03 juni 2010 @ 09:30:

Leo, Leo, Leo. Een snoepbui. Tistochwat. Meid toch *schudt meewarig het hoofd*



En wat heb je nou geleerd? *zwaait met vingertje*



Dat je moet zorgen dat je wat echt lekkers in huis hebt voor als je een snoepbui hebt en niet van die plakkerige Ferrero Rochers en halfbakken sultana's!



Nou dan!



Maar serieus, als je opeens zo'n zin had in suiker, heb je misschien te weinig gegeten? Wel goed om daarop te blijven letten. Heb je die eetmeter al gedaan (ik dacht het wel)?



Ja ja jaaaa, lach me maar uit, doe ik zelf ook



Op zich maak ik me niet druk hoor, ik was gewoon benieuwd hoe ik me zou voelen vanmorgen (prima!) en ik was ergens toch weer bang voor de 'glijdende schaal'. Tot mijn grote vreugde was dat totaal niet aan de orde en ben ik weer met plezier aangevallen op de mueslicrackers met beleg en de aardbeien.



Ik had wel genoeg gegeten hoor, dat was het niet. Het was die onbedwingbare trek die we (neem ik aan) allemaal wel eens hebben, zo na het eten. Gisteren kon ik 'm niet negeren. Nah ja, vandaag weer een dag!

quote:Elynn schreef op 03 juni 2010 @ 12:10:

Lé, over die snoepaanval: was die na het diner? Zo ja: doordat je lijf aan het verteren slaat, zakt je bloedsuikerspiegel. Dat is ook de reden waarom het eten van een (zoet) dessert zo gebruikelijk is; het doet de bloedsuikerspiegel weer stijgen. Misschien een idee om een poosje na het avondeten fruit, een klein blokje chocolade of iets anders zoets te nemen?



Goed idee lieverd!

Daar had ik niet eens aan gedacht.

De voorgaande dagen had ik een waterijsje als toetje genomen, gisteren niet, misschien een idee om dat gewoon weer wél te doen. Dat zijn van die 31 calo ijsjes met fruit op een stokje, je weet wel....

quote:

(Leo, ik vind trouwens jouw opmerking tussendoor "toen ik nog onbewust at" zo briljant!)







Jij bent een van de weinige mensen die mijn woordspelings waardeert. Ik vind het altijd zo fijn als ik zie dat je ze ziet

Ik zit me dan helemaal te verkneuteren alvast op je reactie!

He.........................

Even hoor, poeh.



Pure ontroerings hoor, meer niet!

Dolfje Weerwolfje moet ik nog doen Dú, ik zal eens in de bieb kijken.....