Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
maandag 21 juni 2010 om 11:20
Dub, ik voel me ook weer beter dan voorheen. Soms gaat het met vlagen niet goed en soms voel ik me gewoon goed. Gisteren paste ik namelijk in een broek die een maat kleiner is dan wat ik normaal aan heb en mijn haren zitten weer prima na een bezoek aan de kapper, dus ik kan vandaag de hele wereld aan. En dat probeer ik zo lang mogelijk vast te houden, zelfs als ik minder goed gegeten heb of niet lekker in mijn vel zit. Ik mag er best zijn en er zullen altijd mensen dikker en dunner zijn so deal with it
JJ, squash. Voor volleybal heb ik echt te weinig bal gevoel
Goed van je dat je de stap wel gezet hebt en ik ben het met je eens dat ieder voor zich moet kiezen hoe hij of zij haar leven inricht. Natuurlijk zie je iemand die dik/dun is maar ik probeer geen oordeel meer te vellen omdat je eigenlijk nooit weet wat het verhaal achter die persoon is. Maar ik snap soms niet waarom sommigen vaak de verkeerde eet-keuzes maken. Heel stom, maar ik kan echt blij worden van zelfgemaakte hamburgers i.p.v. de fast food hamburgers...Maar dat is denk ik echt een kwestie van smaak...
JJ, squash. Voor volleybal heb ik echt te weinig bal gevoel
Goed van je dat je de stap wel gezet hebt en ik ben het met je eens dat ieder voor zich moet kiezen hoe hij of zij haar leven inricht. Natuurlijk zie je iemand die dik/dun is maar ik probeer geen oordeel meer te vellen omdat je eigenlijk nooit weet wat het verhaal achter die persoon is. Maar ik snap soms niet waarom sommigen vaak de verkeerde eet-keuzes maken. Heel stom, maar ik kan echt blij worden van zelfgemaakte hamburgers i.p.v. de fast food hamburgers...Maar dat is denk ik echt een kwestie van smaak...
maandag 21 juni 2010 om 11:25
Ik zeg in mijn omgeving helemaal niks over gezond eten.
Ze denken dat ik aan de lijn doe. Doe ik op zich ook wel, wat afvallen is mooi meegenomen, maar het gaat me meer om het gezonde.
Gisteren met vaderdag over de hele middag/avond 1 glas wijn gedronken met veel ijs.
Ben vandaag weer voor het eerst sinds 4 weken aan het werk, begin op te bouwen met halve dagen. Best moeilijk weer.
Ze denken dat ik aan de lijn doe. Doe ik op zich ook wel, wat afvallen is mooi meegenomen, maar het gaat me meer om het gezonde.
Gisteren met vaderdag over de hele middag/avond 1 glas wijn gedronken met veel ijs.
Ben vandaag weer voor het eerst sinds 4 weken aan het werk, begin op te bouwen met halve dagen. Best moeilijk weer.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
maandag 21 juni 2010 om 12:15
maandag 21 juni 2010 om 12:27
quote:dubiootje schreef op 20 juni 2010 @ 13:10:
Een bbq is toch niet per se ongezond, Dreamer? Het hangt er helemaal vanaf wat je erop legt
Met dat wijntje werkt het volgens mij zo. Door de alcohol word je ontspannen en losser. Als je dus eenmaal één drankje op hebt, kijk je heel anders tegen dat tweede drankje aan dan voordat je wat dronk. Ik denk dus dat bij drank het beslismoment vóór het eerste drankje moet liggen.
Nee, bbq is inderdaad niet echt ongezond. Maar zaterdagavond van die aardappelsalades erbij, da's best vet. Gisteren bij m'n ouders gewoon gezonde Hollandse kost van aardappelen, sperziebonen en vegaballetjes. Da's heel gezond, toetje niet en de wijntjes (4 in totaal) dus ook niet. Maar wel laatste chocolaatje laten liggen. Omdat ik gewoon vol zat. Dat is best apart voor mij!
Normaliter eet ik bij eigen bbq's dus wel gezond, vind ik zelf. Net als dat ik mijn pizza's niet ongezond vind, met louter groentes en wat 30+kaas
~gaat weer verder lezen~
Een bbq is toch niet per se ongezond, Dreamer? Het hangt er helemaal vanaf wat je erop legt
Met dat wijntje werkt het volgens mij zo. Door de alcohol word je ontspannen en losser. Als je dus eenmaal één drankje op hebt, kijk je heel anders tegen dat tweede drankje aan dan voordat je wat dronk. Ik denk dus dat bij drank het beslismoment vóór het eerste drankje moet liggen.
Nee, bbq is inderdaad niet echt ongezond. Maar zaterdagavond van die aardappelsalades erbij, da's best vet. Gisteren bij m'n ouders gewoon gezonde Hollandse kost van aardappelen, sperziebonen en vegaballetjes. Da's heel gezond, toetje niet en de wijntjes (4 in totaal) dus ook niet. Maar wel laatste chocolaatje laten liggen. Omdat ik gewoon vol zat. Dat is best apart voor mij!
Normaliter eet ik bij eigen bbq's dus wel gezond, vind ik zelf. Net als dat ik mijn pizza's niet ongezond vind, met louter groentes en wat 30+kaas
~gaat weer verder lezen~
Later is nu
maandag 21 juni 2010 om 12:35
Ben weer thuis, 4 uurtjes gewerkt, ik bouw het langzaam weer op.
Nu eet ik 2 bammen met slankie en een kopje verse uiensoep.
En zo nog een kommetje yoghurt met een klein scheutje Karvan.
Straks balken in de grondverf zetten in ons nieuwe huis.
En als ik vanavond wat tijd heb, zal ik wat citaten uit dat boek over gezonde voeding neerzetten.
De kroket mag uit de verdomhoek! Broodje kroket (indien gebakken in vloeibaar vet) is beter dan een broodje kaas!
En er zit heel veel ijzer in kroket.
Ik lag te gniffelen in bed toen ik dat las. En staan wel meer dingen in waarvan ik dacht: zo dan!
Nu eet ik 2 bammen met slankie en een kopje verse uiensoep.
En zo nog een kommetje yoghurt met een klein scheutje Karvan.
Straks balken in de grondverf zetten in ons nieuwe huis.
En als ik vanavond wat tijd heb, zal ik wat citaten uit dat boek over gezonde voeding neerzetten.
De kroket mag uit de verdomhoek! Broodje kroket (indien gebakken in vloeibaar vet) is beter dan een broodje kaas!
En er zit heel veel ijzer in kroket.
Ik lag te gniffelen in bed toen ik dat las. En staan wel meer dingen in waarvan ik dacht: zo dan!
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
maandag 21 juni 2010 om 12:41
maandag 21 juni 2010 om 12:53
Toen ik goed afgevallen was, had ik dat wel, dat veroordelende, soms. Dat ik mensen zag, die steeds maar dikker werden en dan dacht "waarom doe je er niet wat aan" Maarja, toen werd ik zelf dikker, en helemaal niet geleidelijk, en toen wist ik weer dat het niet zo makkelijk is.
Goed Yasmijn, dat je het bij 1 wijntje hebt kunnen houden!
Ik las van het weekend bij ons in de krant een artikel over ongezond eten/leven. Dat veel mensen toch zoiets hebben van "ach, dood gaan we toch" Hierin werd een arts geciteerd, die de neiging had om mensen in de supermarkt aan te spreken, als hij een kar vol ongezond zag. Om ze te vertellen, dat ze op hun eigen diabetes 2 aan zaten te sturen en dat dat zo zonde is. Probleem is, zei hij, dat er ook mensen zijn die gezond leven en diabetes 2 krijgen. Dus krijgen mensen door die verhalen een gevoel van "we kunnen er toch niets aan doen" en dus doen ze niets. Of te laat.
Sja.. bij ons zit diabetes 2 in de familie, ook met gezonde levenstijl en gezond gewicht kreeg m'n moeder het. Dus ik voel me wel aangesproken dan. Hoewel bij ons de karretjes toch voornamelijk gezond gevuld worden
Toch heb ik ook wel eens gedacht, toen afvallen niet (meer) leek te lukken "dan ga ik wel op dieet wanneer ik diabetes héb"
Nouja, zo gezond mogelijk leven is dus de boodschap
Goed Yasmijn, dat je het bij 1 wijntje hebt kunnen houden!
Ik las van het weekend bij ons in de krant een artikel over ongezond eten/leven. Dat veel mensen toch zoiets hebben van "ach, dood gaan we toch" Hierin werd een arts geciteerd, die de neiging had om mensen in de supermarkt aan te spreken, als hij een kar vol ongezond zag. Om ze te vertellen, dat ze op hun eigen diabetes 2 aan zaten te sturen en dat dat zo zonde is. Probleem is, zei hij, dat er ook mensen zijn die gezond leven en diabetes 2 krijgen. Dus krijgen mensen door die verhalen een gevoel van "we kunnen er toch niets aan doen" en dus doen ze niets. Of te laat.
Sja.. bij ons zit diabetes 2 in de familie, ook met gezonde levenstijl en gezond gewicht kreeg m'n moeder het. Dus ik voel me wel aangesproken dan. Hoewel bij ons de karretjes toch voornamelijk gezond gevuld worden
Toch heb ik ook wel eens gedacht, toen afvallen niet (meer) leek te lukken "dan ga ik wel op dieet wanneer ik diabetes héb"
Nouja, zo gezond mogelijk leven is dus de boodschap
Later is nu
maandag 21 juni 2010 om 13:14
Waarom was je uit de running op je werk, als ik vragen mag Yas?
Ik ben halverwege de ochtend van werk naar huis gegaan. Het ging niet. Ik werd alleen maar meer sjachrijnig, de steen in mijn maag verdween niet. Morgen begin ik aan het laatste trauma en kennelijk eist dat weer zijn tol. Nu loop ik door mijn huis met poetsdoek want ik vind opeens alles vies en stoffig (mocht ook wel wat gedaan worden hier).
Fijn een poos gekletst aan de telefoon met een goede vriendin.
Wat eten betreft: gister 2 rijstwafels, 3 broodjes met filet americain, een patatje zonder (ook zonder zout), wat ketchup en een pietsie mayo, 200 gr rauwkost, halve liter zelfgekookte bitterkoekjespudding.
Water met een schijfje limoen.
Wat vinden jullie, te weinig? Had wat meer fruit gemogen maar dat was op.
Vandaag tot nu toe wat brood met mager beleg. Een halve liga. En nog van dat lekkere water.
Ik merk het ook, dat ik het eetgedrag aan het ontgroeien ben en dat ik daarom emo eters die te dik zijn minder snap. Dóe er dan wat aan, denk ik dan. Maar het is niet zo dat ik ze er nou zo om veroordeel. Ik snap mensen die van wiskunde houden ook niet
Ik ben halverwege de ochtend van werk naar huis gegaan. Het ging niet. Ik werd alleen maar meer sjachrijnig, de steen in mijn maag verdween niet. Morgen begin ik aan het laatste trauma en kennelijk eist dat weer zijn tol. Nu loop ik door mijn huis met poetsdoek want ik vind opeens alles vies en stoffig (mocht ook wel wat gedaan worden hier).
Fijn een poos gekletst aan de telefoon met een goede vriendin.
Wat eten betreft: gister 2 rijstwafels, 3 broodjes met filet americain, een patatje zonder (ook zonder zout), wat ketchup en een pietsie mayo, 200 gr rauwkost, halve liter zelfgekookte bitterkoekjespudding.
Water met een schijfje limoen.
Wat vinden jullie, te weinig? Had wat meer fruit gemogen maar dat was op.
Vandaag tot nu toe wat brood met mager beleg. Een halve liga. En nog van dat lekkere water.
Ik merk het ook, dat ik het eetgedrag aan het ontgroeien ben en dat ik daarom emo eters die te dik zijn minder snap. Dóe er dan wat aan, denk ik dan. Maar het is niet zo dat ik ze er nou zo om veroordeel. Ik snap mensen die van wiskunde houden ook niet
maandag 21 juni 2010 om 13:28
Ik ben heel hypocriet naar andere mensen toe geloof ik. Ik kan slecht tegen dikke mensen die ongezond doen. Het stoort me. Ik heb het dan wel over de categorie obees, want ik vind iemand niet snel dik. Ook dikke personen die gewoon verzorgd zijn, heb ik totaal geen moeite mee. Maar als ik van die reality-serie-op-net-5-mensen zie, dan denk ik ook: doe er wat aan. Het hypocriete zit erin, dat ik me aan mezelf net zo hard kan storen en het mij niet eens lukt om 5 kilo eraf te krijgen. Moet je nagaan dat je er 30 af moet krijgen...
Nou, en vandaag vind ik mezelf weer veel te dik. Ik had een rotstart vanmorgen, te weinig tijd, veel gehaast, een snelle boterham naar binnen proppend omdat ik eigenlijk al 10 minuten te laat was. Zoon wilde niet naar school omdat hij een ontsteking in zijn mond heeft en ik wilde hem het liefst thuishouden. Ging nietnatuurlijk, ik moet werken. Nog weer een rotgevoel. En die verdomde spijkerbroek... Ik had het koud vandaag en moest een broek aan. En dan merk ik dus, dat mijn broeken strakker zitten. Zelf de broeken die op de 'te groot' stapel lagen, zitten superstrak. Ok, ik ben ongesteld, maar alles zit strak! Niet alleen bij mijn buik, maar mijn kont, mijn bovenbenen, alles doet mee. Ik wat anders aangedaan, maar voelde me er niet super in. Net thuisgekomen en toch weer die broek aan, want ik was echt te koud gekleed. Ik heb er nu dus een aan, maar voel me net een rolmops.
En op die momenten ben ik zo geneigd om te gaan crashdiëten. Gewoon even, een weekje of twee en dat alles weer goed past. Maar ik doe het niet. Ik geef mezelf maar weer een schop en heb net een salade gemaakt met tonijn. En dan vanmiddag maar weer springen op de trampoline. En vooral heel veel geduld kweken. En toch ook even sippen...
Nou, en vandaag vind ik mezelf weer veel te dik. Ik had een rotstart vanmorgen, te weinig tijd, veel gehaast, een snelle boterham naar binnen proppend omdat ik eigenlijk al 10 minuten te laat was. Zoon wilde niet naar school omdat hij een ontsteking in zijn mond heeft en ik wilde hem het liefst thuishouden. Ging nietnatuurlijk, ik moet werken. Nog weer een rotgevoel. En die verdomde spijkerbroek... Ik had het koud vandaag en moest een broek aan. En dan merk ik dus, dat mijn broeken strakker zitten. Zelf de broeken die op de 'te groot' stapel lagen, zitten superstrak. Ok, ik ben ongesteld, maar alles zit strak! Niet alleen bij mijn buik, maar mijn kont, mijn bovenbenen, alles doet mee. Ik wat anders aangedaan, maar voelde me er niet super in. Net thuisgekomen en toch weer die broek aan, want ik was echt te koud gekleed. Ik heb er nu dus een aan, maar voel me net een rolmops.
En op die momenten ben ik zo geneigd om te gaan crashdiëten. Gewoon even, een weekje of twee en dat alles weer goed past. Maar ik doe het niet. Ik geef mezelf maar weer een schop en heb net een salade gemaakt met tonijn. En dan vanmiddag maar weer springen op de trampoline. En vooral heel veel geduld kweken. En toch ook even sippen...
...
maandag 21 juni 2010 om 13:32
Sippen is prima Vlammetje. Het is wel zo eerlijk om te erkennen dat het af en toe gewoon niet fijn voelt. Zeker als je merkt dat je kleding stakker zit. En je je kind naar school moet brengen terwijl je instinctief iets anders had gewild.
Echt heel goed van je om voor die salade te kiezenterwijl je je niet fijn voelt.
Echt heel goed van je om voor die salade te kiezenterwijl je je niet fijn voelt.
maandag 21 juni 2010 om 13:35
Weet je wat ik me iedere keer weer bedenk als ik hier ben? Hoe ontzettend niet lief wij vrouwen soms voor onszelf zijn. We moeten vanalles (perfect zijn, slank zijn, lief zijn, zorgzaam zijn etc.) maar vergeten dat er meer in het leven is dat dit moeten. Soms moet je namelijk je eigen beste vriendin zijn. Ik begin nu pas te beseffen dat ik zo lang niet naar mezelf geluisterd heb dat dat stemmetje eigenlijk bijna weg was en ik niet goed voor mezelf gezorgd heb. En nu ik daar verandering in heb gebracht, met hulp van anderen, voel ik me steeds beter. Niet iedere dag even goed maar dat is iets wat ik moet accepteren.
Moraal van mijn verhaal: ik ben echt oprecht blij dat ik hier ben gaan meeschrijven, ook al reageer ik niet altijd op iedereen. Denk aan jullie ladies.
Hanke, ik denk dat veel mensen niet beseffen dat ze slecht eten of niet weten hoe ze dat moeten veranderen. Als het je neit interesseert (of je beseft het niet) dan zal de knop ook nooit omgezet worden, tenzij je iets gaat veranderen. Dat is een keuze van mensen, ook al begrijp ik die keuze ook vaal niet. Soms zie ik ook wel eens een volslanke dame lopen in kleren die echt twee maten te klein zijn en dan bedenk ik me waarom niemand tegen haar zegt dat ze er veel leuker uit kan zien. Dat je stevig bent, wil niet zeggen dat je dan maar een burka aan moet, maar je kan niet alles aan wat je wil. It's as simple as that lol
Moraal van mijn verhaal: ik ben echt oprecht blij dat ik hier ben gaan meeschrijven, ook al reageer ik niet altijd op iedereen. Denk aan jullie ladies.
Hanke, ik denk dat veel mensen niet beseffen dat ze slecht eten of niet weten hoe ze dat moeten veranderen. Als het je neit interesseert (of je beseft het niet) dan zal de knop ook nooit omgezet worden, tenzij je iets gaat veranderen. Dat is een keuze van mensen, ook al begrijp ik die keuze ook vaal niet. Soms zie ik ook wel eens een volslanke dame lopen in kleren die echt twee maten te klein zijn en dan bedenk ik me waarom niemand tegen haar zegt dat ze er veel leuker uit kan zien. Dat je stevig bent, wil niet zeggen dat je dan maar een burka aan moet, maar je kan niet alles aan wat je wil. It's as simple as that lol
maandag 21 juni 2010 om 13:36
Ja he? Eigenlijk ben ik dan geneigd om gewoon te gaan hongeren. Maar ik kan niet hongeren, haha, en daarbij dacht ik aan mijn oventje dat dan niet kon branden. Maar echt, het kan mijn humeur flink verpesten hoor, dat blubberlijf. (Eh, niet geheel geaccepteerd dus )
Voor zoon heb ik een afspraak bij de dokter gemaakt, dus ik ga hem zo ophalen. Hoeft hij toch niet de hele dag naar school! Ik ga op de fiets, nog weer wat beweging ook... Moet wel rennen nu, dus tot later!
Oh, en Hanke, voor ik het vergeet: heel veel succes morgen!
Voor zoon heb ik een afspraak bij de dokter gemaakt, dus ik ga hem zo ophalen. Hoeft hij toch niet de hele dag naar school! Ik ga op de fiets, nog weer wat beweging ook... Moet wel rennen nu, dus tot later!
Oh, en Hanke, voor ik het vergeet: heel veel succes morgen!
...
maandag 21 juni 2010 om 13:48
Vlammetje en rest:
Als je merkt dat je te hard bent voor jezelf, doe dan alsof je vriendin je de situatie uitlegt en kijk hoe je dan zou reageren. Waarschijnlijk een stuk liever dan tegen jezelf. Oneerlijk he. En vlam, sterk dat je toch voor die salade met tonijn hebt gekozen!
*note to myself as well*
Als je merkt dat je te hard bent voor jezelf, doe dan alsof je vriendin je de situatie uitlegt en kijk hoe je dan zou reageren. Waarschijnlijk een stuk liever dan tegen jezelf. Oneerlijk he. En vlam, sterk dat je toch voor die salade met tonijn hebt gekozen!
*note to myself as well*
maandag 21 juni 2010 om 13:52
Ja, dat mag je vragen.
Mijn moeder ging met haar man op vakantie naar Kenia (das ons lievelingsland en daar zijn we heel vaak, veel vrienden daar enz) in dec.
Er was niets aan de hand. Ze smste vrolijk met me.
Op vrijdagavond 17-12 kreeg ik een telefoontje van stiefpaps, mijn moeder was bewusteloos.
Verder wist hij ook niets, alleen dat ze door de MRI moest en overgebracht werd naar een ander ziekenhuis in Mombasa.
(Hij spreekt de taal slecht).
Wij waren verbaasd, wat kan er nou zijn? Gevallen, hersenschudding? Het zat me niks lekker, dus ik dacht: ik ga zelf maar eens kijken wat er aan de hand is. Werk gebeld, en uitgelegd dat ik wegging en dat ik niet wist wanneer ik terug zou komen, allemaal geen enkel probleem.
Mijn man zei: ik ga wel mee. Waarop ik zei: ach joh, hoeft niet, zal allemaal wel meevallen, ik ga wel. Hij stond erop om mee te gaan. Ik vond dat wat overdreven, alles liep in de war hier met werk en kerst enz en ik ken mijn weg daar heel goed.
Vlucht geboekt, we konden pas zondag 19-12 weg. Inmiddels wist ik dat ze in coma lag.(en dacht ik wel dat het een hersenbloeding zou zijn, maar dat hield ik voor me, voor stiefpaps en mijn broertje). En we hadden toen door die sneeuw erg veel vertraging en kwamen maandagochtend vroeg aan in Mombasa. Een goede Keniaanse vriend van me was steeds bij stiefpaps (die was totaal de weg kwijt) en haalde ons af van het vliegveld en had hotel voor ons geboekt.
Direct door naar het ziekenhuis en ik sprak met de neuroloog.
(goede privékliniek, alles zoals hier) Die man zei dat ze inderdaad een hersenbloeding had en dat de komende 48 uur kritiek zouden zijn.
Mijn gevoel was heel slecht. En daar lag mijn jonge mooie blonde moeder aan allerlei apparatuur.
Wij heen en weer tussen hotel en ziekenhuis, het was ook nog eens megadruk, want kersttijd. En maar bellen met NL, met de alarmcentrale, mijn familie, volkomen hectisch en vol adrenaline.
48 uur later, 23-12 was ze 100% hersendood en heb ik iom mijn broertje in NL getekend om de beademing te laten stopzetten.
9 minuten later gleed ze weg, in dat bloedhete Mombasa.
Bizar, bizar, bizar.
Wij konden 24-12 weer terug, mijn moeder kwam 2de kerstdag thuis.
Op 28-12, een dag voor de crematie, kreeg mijn stiefpaps een hartaanval. In Kenya was ie al kortademig en naar maar ik weet dat aan stress en spanning. Ik gaf hem steeds ORS.
Mijn schoonzus vond hem, kotsend, zwetend en pijn op de borst en linkerarm. Hij werd direct opgehaald met de ambulance en gedotterd en kon er gelukkig bij zijn met de crematie. Mijn broertje had al gebeld met de uitvaartmensen om alles uit te stellen. Maar dat ging goed.
Ik heb de eerste 2 weken van januari vrij gekregen van werk, om bij te komen. Ik ben toen direct in mijn moeder's kleren gedoken en alles meegenomen en die draag ik ook, zelfde smaak, zelfde maat. Daarna ben ik er weer vol in gegaan. En we kregen met nog meer tegenslag en negativiteit te maken, en ik was zo druk als wat, en kreeg geen kans om verdriet te hebben en te rouwen, we belandden van de ene ellende in de andere en we moesten vechten tegen instanties (uiteindelijk gewonnen. Duub, dat is nog een voortvloeisel/nasleep van je weet wel wie...)
Een maand later kreeg mijn vader ook een hersenbloeding, dat liep goed af (afkloppen)
En weer een maand later stiefpaps weer een hartaanval, weer naar het thoraxcentrum, weer gedotterd en gedoe (liep ook weer goed af.
En ondertussen bleven we maar vechten tegen iets (kan ik hier niet kwijt) en mijn energie daalde tot -10. Ik had al geen energie meer en ik werkte ook fulltime.
En 4 weken geleden kwam ie dan: De Klap, waarvan iedereen zei dat ie zou komen, maar ik dacht zelf dat ik daar te stoer voor was. Niet dus.
Mijn man zag het gebeuren (we werken op dezelfde afdeling) en heeft me achter mijn bureau vandaan geplukt en gezegd: nu is het genoeg, naar huis.
In de auto kon ik voor het eerst huilen, dat had ik nog niet gedaan, ik had 5 maanden op adrenaline geleefd en ik ging maar door en door en door.
Ik huilde om alles, ook om het feit dan het nu uit mijn handen was genomen, ik kon rust nemen en rouwen en huilen.
Bij de huisarts geweest, die zei: ik had je al eerder verwacht.
Alles even gechecked, bloeddruk was te hoog (nav mijn moeder ben ik doodsbang voor hoge bloeddruk, want dat bleek ze te hebben, wist ik niet) maar hij zei: das niet raar voor iemand die stijf staat van de stress. Ga jij maar eens rustig aan doen.
En dat heb ik 4 weken gedaan en nu bouw ik weer op met halve dagen.
Ook heb ik gesprekken met een geestelijk raadsvrouw van ons werk, zij is geen psychologe, gewoon een vrouw bij wie je alles kwijt kunt en die je tools aangeeft.
Want het klopt niet in je hoofd, je moeder die te jong was kan niet dood zijn. En zo bizar, ver weg op vakantie enz enz.
Anderhalf jaar daarvoor was mijn oma pas gestorven, haar moeder. Dat gaat te snel, je schuift zo 2 generaties op. Klopt niet. En het verdriet, geen afscheid, niets meer kunnen zeggen.
Ze heeft nog net meegekregen dat wij een oud huis gekocht hebben, dat we nu aan het opknappen zijn. We zouden samen tegels en weet ik wat uitzoeken, dat kan niet meer. Nooit meer. En dat is heel raar.
Dus vanaf 17-12-09 was het één groot drama en vooral veel hectiek. En ik ben toch ingestort, dat had ik nooit verwacht van mezelf.
En ik heb mijn rust genomen. Ik denk dat ik nu halve dagen wel weer aankan, als niet, kan ik zo weer stoppen, ik kan en mag alles zelf indelen. Mijn werk is fantastisch met alles, alle steun en begrip.
Daarom ook ineens dat gezond proberen te zijn. Ik, anti-sport, sport ineens, langzaam maar zeker. Mijn mama was ook anti sport en mensen die sporten hebben minder kans op hartaanvallen en hersenbloedingen.
En mijn moeder at niet gezond, ze was slank, maar het was bij haar alles of niks, eten of niet eten. En dat is ook niet goed.
Iedereen in mijn familie is in de 90 geworden, grootouders enz.
Mijn moeder was de eerste die brak met die traditie en dat heeft me heel erg aan het denken gezet.
Mijn moeder ging met haar man op vakantie naar Kenia (das ons lievelingsland en daar zijn we heel vaak, veel vrienden daar enz) in dec.
Er was niets aan de hand. Ze smste vrolijk met me.
Op vrijdagavond 17-12 kreeg ik een telefoontje van stiefpaps, mijn moeder was bewusteloos.
Verder wist hij ook niets, alleen dat ze door de MRI moest en overgebracht werd naar een ander ziekenhuis in Mombasa.
(Hij spreekt de taal slecht).
Wij waren verbaasd, wat kan er nou zijn? Gevallen, hersenschudding? Het zat me niks lekker, dus ik dacht: ik ga zelf maar eens kijken wat er aan de hand is. Werk gebeld, en uitgelegd dat ik wegging en dat ik niet wist wanneer ik terug zou komen, allemaal geen enkel probleem.
Mijn man zei: ik ga wel mee. Waarop ik zei: ach joh, hoeft niet, zal allemaal wel meevallen, ik ga wel. Hij stond erop om mee te gaan. Ik vond dat wat overdreven, alles liep in de war hier met werk en kerst enz en ik ken mijn weg daar heel goed.
Vlucht geboekt, we konden pas zondag 19-12 weg. Inmiddels wist ik dat ze in coma lag.(en dacht ik wel dat het een hersenbloeding zou zijn, maar dat hield ik voor me, voor stiefpaps en mijn broertje). En we hadden toen door die sneeuw erg veel vertraging en kwamen maandagochtend vroeg aan in Mombasa. Een goede Keniaanse vriend van me was steeds bij stiefpaps (die was totaal de weg kwijt) en haalde ons af van het vliegveld en had hotel voor ons geboekt.
Direct door naar het ziekenhuis en ik sprak met de neuroloog.
(goede privékliniek, alles zoals hier) Die man zei dat ze inderdaad een hersenbloeding had en dat de komende 48 uur kritiek zouden zijn.
Mijn gevoel was heel slecht. En daar lag mijn jonge mooie blonde moeder aan allerlei apparatuur.
Wij heen en weer tussen hotel en ziekenhuis, het was ook nog eens megadruk, want kersttijd. En maar bellen met NL, met de alarmcentrale, mijn familie, volkomen hectisch en vol adrenaline.
48 uur later, 23-12 was ze 100% hersendood en heb ik iom mijn broertje in NL getekend om de beademing te laten stopzetten.
9 minuten later gleed ze weg, in dat bloedhete Mombasa.
Bizar, bizar, bizar.
Wij konden 24-12 weer terug, mijn moeder kwam 2de kerstdag thuis.
Op 28-12, een dag voor de crematie, kreeg mijn stiefpaps een hartaanval. In Kenya was ie al kortademig en naar maar ik weet dat aan stress en spanning. Ik gaf hem steeds ORS.
Mijn schoonzus vond hem, kotsend, zwetend en pijn op de borst en linkerarm. Hij werd direct opgehaald met de ambulance en gedotterd en kon er gelukkig bij zijn met de crematie. Mijn broertje had al gebeld met de uitvaartmensen om alles uit te stellen. Maar dat ging goed.
Ik heb de eerste 2 weken van januari vrij gekregen van werk, om bij te komen. Ik ben toen direct in mijn moeder's kleren gedoken en alles meegenomen en die draag ik ook, zelfde smaak, zelfde maat. Daarna ben ik er weer vol in gegaan. En we kregen met nog meer tegenslag en negativiteit te maken, en ik was zo druk als wat, en kreeg geen kans om verdriet te hebben en te rouwen, we belandden van de ene ellende in de andere en we moesten vechten tegen instanties (uiteindelijk gewonnen. Duub, dat is nog een voortvloeisel/nasleep van je weet wel wie...)
Een maand later kreeg mijn vader ook een hersenbloeding, dat liep goed af (afkloppen)
En weer een maand later stiefpaps weer een hartaanval, weer naar het thoraxcentrum, weer gedotterd en gedoe (liep ook weer goed af.
En ondertussen bleven we maar vechten tegen iets (kan ik hier niet kwijt) en mijn energie daalde tot -10. Ik had al geen energie meer en ik werkte ook fulltime.
En 4 weken geleden kwam ie dan: De Klap, waarvan iedereen zei dat ie zou komen, maar ik dacht zelf dat ik daar te stoer voor was. Niet dus.
Mijn man zag het gebeuren (we werken op dezelfde afdeling) en heeft me achter mijn bureau vandaan geplukt en gezegd: nu is het genoeg, naar huis.
In de auto kon ik voor het eerst huilen, dat had ik nog niet gedaan, ik had 5 maanden op adrenaline geleefd en ik ging maar door en door en door.
Ik huilde om alles, ook om het feit dan het nu uit mijn handen was genomen, ik kon rust nemen en rouwen en huilen.
Bij de huisarts geweest, die zei: ik had je al eerder verwacht.
Alles even gechecked, bloeddruk was te hoog (nav mijn moeder ben ik doodsbang voor hoge bloeddruk, want dat bleek ze te hebben, wist ik niet) maar hij zei: das niet raar voor iemand die stijf staat van de stress. Ga jij maar eens rustig aan doen.
En dat heb ik 4 weken gedaan en nu bouw ik weer op met halve dagen.
Ook heb ik gesprekken met een geestelijk raadsvrouw van ons werk, zij is geen psychologe, gewoon een vrouw bij wie je alles kwijt kunt en die je tools aangeeft.
Want het klopt niet in je hoofd, je moeder die te jong was kan niet dood zijn. En zo bizar, ver weg op vakantie enz enz.
Anderhalf jaar daarvoor was mijn oma pas gestorven, haar moeder. Dat gaat te snel, je schuift zo 2 generaties op. Klopt niet. En het verdriet, geen afscheid, niets meer kunnen zeggen.
Ze heeft nog net meegekregen dat wij een oud huis gekocht hebben, dat we nu aan het opknappen zijn. We zouden samen tegels en weet ik wat uitzoeken, dat kan niet meer. Nooit meer. En dat is heel raar.
Dus vanaf 17-12-09 was het één groot drama en vooral veel hectiek. En ik ben toch ingestort, dat had ik nooit verwacht van mezelf.
En ik heb mijn rust genomen. Ik denk dat ik nu halve dagen wel weer aankan, als niet, kan ik zo weer stoppen, ik kan en mag alles zelf indelen. Mijn werk is fantastisch met alles, alle steun en begrip.
Daarom ook ineens dat gezond proberen te zijn. Ik, anti-sport, sport ineens, langzaam maar zeker. Mijn mama was ook anti sport en mensen die sporten hebben minder kans op hartaanvallen en hersenbloedingen.
En mijn moeder at niet gezond, ze was slank, maar het was bij haar alles of niks, eten of niet eten. En dat is ook niet goed.
Iedereen in mijn familie is in de 90 geworden, grootouders enz.
Mijn moeder was de eerste die brak met die traditie en dat heeft me heel erg aan het denken gezet.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
maandag 21 juni 2010 om 14:04
ik vind dit nog steeds een heel mooi en goed topic en ik wil nog steeds heel graag echt mee schrijven, maar ik moet eerst nog even heel hard werken en op vakantie....
afgelopen weekend jarig geweest, maar lang niet zoveel gegeten als ik anders zou doen. Ik was niet gedachteloos aan het eten, maar ik was hapjes aan het nemen van dingen die ik lekker vind. En ik had gezorgd voor fruit na, in plaats van vette calorierijke toetjes. Opvallend vond ik het, toen ik met 2 schalen meloen, mango en aardbeien binnen kwam zei iedereen: "owh lekker". Typisch eigenlijk dat we zo vaak ijs eten als toetje terwijl iedereen in de zomer vers fruit zo overheerlijk vind.
Verder lukt het me redelijk om het in de perkten te houden. Ik merk dat ik liever ben geworden voor mezelf. Ik accepteer dat ik het heel druk heb en dat goed voor mezelf zorgen niet de hoogste prioriteit heeft. Vind het stom dat ik het niet doe, maar vorige week 55 uur gewerkt, er is gewoon niet overal tijd voor. Toch wil ik na mijn vakantie (of misschien wel tijdens mijn vakantie) nog even wat bewuster bezig zijn.
Ik vind dat jullie goed bezig zijn. Het feit dat mensen hier de moed wordt ingesproken als het even wat minder goed gaat is goed om te lezen, helpt mij ook om te relativeren.
aanvulling: en dan komt het bericht van Yasmijn even extra hard binnen. Wat een naar bericht. Zorg goed voor jezelf!
afgelopen weekend jarig geweest, maar lang niet zoveel gegeten als ik anders zou doen. Ik was niet gedachteloos aan het eten, maar ik was hapjes aan het nemen van dingen die ik lekker vind. En ik had gezorgd voor fruit na, in plaats van vette calorierijke toetjes. Opvallend vond ik het, toen ik met 2 schalen meloen, mango en aardbeien binnen kwam zei iedereen: "owh lekker". Typisch eigenlijk dat we zo vaak ijs eten als toetje terwijl iedereen in de zomer vers fruit zo overheerlijk vind.
Verder lukt het me redelijk om het in de perkten te houden. Ik merk dat ik liever ben geworden voor mezelf. Ik accepteer dat ik het heel druk heb en dat goed voor mezelf zorgen niet de hoogste prioriteit heeft. Vind het stom dat ik het niet doe, maar vorige week 55 uur gewerkt, er is gewoon niet overal tijd voor. Toch wil ik na mijn vakantie (of misschien wel tijdens mijn vakantie) nog even wat bewuster bezig zijn.
Ik vind dat jullie goed bezig zijn. Het feit dat mensen hier de moed wordt ingesproken als het even wat minder goed gaat is goed om te lezen, helpt mij ook om te relativeren.
aanvulling: en dan komt het bericht van Yasmijn even extra hard binnen. Wat een naar bericht. Zorg goed voor jezelf!
maandag 21 juni 2010 om 14:11
quote:eleonora schreef op 21 juni 2010 @ 08:09:
Ach lieve schatten, wat zijn en blijven we toch mensen he......
Bo stroopwafels doen het soms gewoon niet voor je, dan moeten er échte in. Met van die suikerstroop en vette transvetboter. Dan wil je even drank tetteren tot je onverschillig bent en dan is de chocola toch een keer sterker dan het verstand.
Nah ja....
Was het lekker?
Gun het jezelf. We gaan heel oud worden hoor, ik ben het tenminste van plan, en dan zal er toch ook wel eens gesnoept en gesnackt gaan worden. Op slechts bio yoghurt en zuurdesembrood hou ik het niet uit.
Het was vaderdag gisteren, en ik had nog hamburgers. Die vindt Wé ontzettend lekker.
Ik heb dubbeldekkers voor hem gemaakt met van die namaaksmeltkaas er op (ook dat lag gewoon in de koelkast). Ik zelf heb (vanzelfsprekend) iets anders gegeten. Maar wel een paar hapjes genomen. Er is niks lekkerders af en toe dan junkfood. Vroeger at ik moeiteloos 2 van die enorme whoppers, nu heb ik 3 keer een hapje genomen en daarna ben ik fijn aan de groentesoep gegaan.
Ik ben een beetje als een voormalige roker merk ik. Ineens sta ik vér boven bepaald eetgedrag (dat is niet zo maar soms betrap ik me er op).
Op de een of andere manier krijg ik toch een beetje kapsones van mijn nieuwe levensstijl.
Mensen die gedachteloos zitten te snaaien en te graaien in zakken, uit plastic bakjes of schalen, hoeven niet op mijn sympathie te rekenen. Tenminste, als ik er niet op let. Als ik er op let dan kan ik mijn veroordelende gedachten relativeren en weer wat nederiger worden en bedenken dat ik even normaal moet doen maar als ik dat los zou laten dan zou ik een hele vervelende vrouw worden denk ik hahahahahaha!
Jullie mogen hier gerust iets van vinden trouwens hoor. Wie weet herkennen jullie het gevoel wel. Dat je je zó goed voelt over waar je mee bezig bent dat het je op bepaalde momenten als je oplet even naar het hoofd stijgt?
Nee?
Dan ben ik gewoon een naar mens......Ik herken het, loop je over de markt langs zo'n hamburger/friettent, met een bosje knagende mensen eromheen, en dan kan ik echt zo heel minzaam denken: tsss, zie dat dan eten.. en maar vreten! haha
Ach lieve schatten, wat zijn en blijven we toch mensen he......
Bo stroopwafels doen het soms gewoon niet voor je, dan moeten er échte in. Met van die suikerstroop en vette transvetboter. Dan wil je even drank tetteren tot je onverschillig bent en dan is de chocola toch een keer sterker dan het verstand.
Nah ja....
Was het lekker?
Gun het jezelf. We gaan heel oud worden hoor, ik ben het tenminste van plan, en dan zal er toch ook wel eens gesnoept en gesnackt gaan worden. Op slechts bio yoghurt en zuurdesembrood hou ik het niet uit.
Het was vaderdag gisteren, en ik had nog hamburgers. Die vindt Wé ontzettend lekker.
Ik heb dubbeldekkers voor hem gemaakt met van die namaaksmeltkaas er op (ook dat lag gewoon in de koelkast). Ik zelf heb (vanzelfsprekend) iets anders gegeten. Maar wel een paar hapjes genomen. Er is niks lekkerders af en toe dan junkfood. Vroeger at ik moeiteloos 2 van die enorme whoppers, nu heb ik 3 keer een hapje genomen en daarna ben ik fijn aan de groentesoep gegaan.
Ik ben een beetje als een voormalige roker merk ik. Ineens sta ik vér boven bepaald eetgedrag (dat is niet zo maar soms betrap ik me er op).
Op de een of andere manier krijg ik toch een beetje kapsones van mijn nieuwe levensstijl.
Mensen die gedachteloos zitten te snaaien en te graaien in zakken, uit plastic bakjes of schalen, hoeven niet op mijn sympathie te rekenen. Tenminste, als ik er niet op let. Als ik er op let dan kan ik mijn veroordelende gedachten relativeren en weer wat nederiger worden en bedenken dat ik even normaal moet doen maar als ik dat los zou laten dan zou ik een hele vervelende vrouw worden denk ik hahahahahaha!
Jullie mogen hier gerust iets van vinden trouwens hoor. Wie weet herkennen jullie het gevoel wel. Dat je je zó goed voelt over waar je mee bezig bent dat het je op bepaalde momenten als je oplet even naar het hoofd stijgt?
Nee?
Dan ben ik gewoon een naar mens......Ik herken het, loop je over de markt langs zo'n hamburger/friettent, met een bosje knagende mensen eromheen, en dan kan ik echt zo heel minzaam denken: tsss, zie dat dan eten.. en maar vreten! haha
maandag 21 juni 2010 om 14:14
Da´s nogal wat Yas. Verdrietig. Onwerkelijk. Is het vechtgedoe wat je hier niet op kan schrijven nu achter de rug? Dan kun je nu idd eindelijk rust nemen en voelen ipv doorgaan en vechten.
Dit is dus de reden voor jou om van leefstijl te veranderen. Ik snap het. Vind wel dat het allemaal erg snel gaat bij je, die verandering. Echt heftig, dit verhaal. Hoe voel je je nu, bevalt het om weer te werken?
Gaat het nu wat beter met de gezondheid van je vader en je stiefvader?
Dit is dus de reden voor jou om van leefstijl te veranderen. Ik snap het. Vind wel dat het allemaal erg snel gaat bij je, die verandering. Echt heftig, dit verhaal. Hoe voel je je nu, bevalt het om weer te werken?
Gaat het nu wat beter met de gezondheid van je vader en je stiefvader?
maandag 21 juni 2010 om 14:19
Het vechten is achter de rug, er hoeft niet meer gevochten te worden, gelukkig.
Het gaat beter met de gezondheid van de vaders, ze staan onder strenge controle, maar het gaat wel goed.
Ik vond het vanmorgen prettig om weer op het werk te zijn. Ik heb mijn collega's gemist en zij mij
Ik heb het lekker rustig aan gedaan en dat moest ook van de leiddinggevenden.
Nu ga ik balken in de grondverf zetten in het nieuwe huis, das lekker rustgevend, domweg strijken met die kwast
Tot later!
(en er staat een mooie bouillon te trekken, daar gaat straks veel versgesneden groente in en magere tartaarballetjes, lekker brood erbij en klaar)
Het gaat beter met de gezondheid van de vaders, ze staan onder strenge controle, maar het gaat wel goed.
Ik vond het vanmorgen prettig om weer op het werk te zijn. Ik heb mijn collega's gemist en zij mij
Ik heb het lekker rustig aan gedaan en dat moest ook van de leiddinggevenden.
Nu ga ik balken in de grondverf zetten in het nieuwe huis, das lekker rustgevend, domweg strijken met die kwast
Tot later!
(en er staat een mooie bouillon te trekken, daar gaat straks veel versgesneden groente in en magere tartaarballetjes, lekker brood erbij en klaar)
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
maandag 21 juni 2010 om 14:22
maandag 21 juni 2010 om 14:43
Biobitch.. dat ken ik ook wel, dat je bij (dikke) mensen aan de patat denkt "ja, moet je vooral doen" toch heeft het forum me hier veel over geleerd. Mijn schoonzus zei dit nl. een keertje, waar ik bij was (schoonzus is zelf ook te dik, trouwens), maar toen gaf ik tegengas: misschien heeft deze vrouw wel wekenlang gezond gegeten en is ze al kilo's afgevallen en wil ze nu, in het zwembad waar we waren, eens een keertje een patatje. Kan, toch? Eigenlijk vind ik het heel erg dat ik dan zelf ook wel denk dat zoiemand dat niet zou moeten nemen, terwijl er allerlei redenen kunnen zijn, waarom iemand nu eens in het openbaar een patatje/ijsje neemt. Wie ben ik om daarover te oordelen?
maarja, een boodschappenkar vol met ongezond eten, dat geeft alweer meer een structureel probleem aan (tenzij ze een feestje hebben)
maarja, een boodschappenkar vol met ongezond eten, dat geeft alweer meer een structureel probleem aan (tenzij ze een feestje hebben)
Later is nu
