Lijf & Lijn
alle pijlers
Eten met je verstand
woensdag 21 april 2010 om 15:48
Lieve lezeres,
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
We praten hier over nadenken over welk voedsel wel en welk voedsel niet goed voor je is, over beslismomenten, over het uitbannen van gedachteloos eten in je mond stoppen.
De originele OP staat hieronder, die laat ik staan, zodat je het originele topicbegin kunt lezen als je dat wil.
Origineel was de titel van dit topic 'Gewicht verliezen, hoe doen jullie het?' maar na vele, vele postings over de psychologie áchter dat eten, het analyseren van gevoelens bij het eten en redenen waarom het anders moet en tippen hoe het anders kan, heb ik besloten om de topictitel te veranderen in die het topic nu draagt.
Want het gaat dus over het leren controle te hebben/krijgen op wat je eet, over gezondheid en evenwicht tussen je gevoel/dwang/drang en je verstand in verhouding tot voedsel.
Kom er vooral bij als de topictitel je aanspreekt. We vinden het fijn om van gedachten te wisselen met iedereen die zich afvraagt waarom het letten op wat je eet zo vaak misgaat en welke impact dat heeft op je zelfbeeld.
Laat je niet afschrikken door de vele pagina's en schrijf gerust mee. Mócht je de tijd hebben dan beloof ik je dat je mooie dingen zult lezen als je het gehele topic doorleest.
Schroom niet en schrijf met ons mee!
_____________________________________________________
Originele OP:
Jawel, het is zo ver, ik open een topic over gewicht. Voor mij een hele stap.
Waar ik benieuwd naar ben is naar jullie methodes om af te vallen.
Hoe doen jullie het?
Mijn eigen methode is als volgt:
Na veel jaren al vechten tegen de enthousiast anheiterende kilo's heb ik gemerkt dat het voor mij het beste werkt als ik gewoon drie keer per dag eet. Klaar. Dus zo weinig mogelijk tussendoortjes, want die nekken me vaak. Daar krijg ik trek van, lekkere trek en dan heb ik aan een appel of een zure bom niet voldoende, dan moet er salami bij die zure bom (ik zeg maar wat).
Nu eet ik dus drie keer per dag en een keer per dag fruit.
Meer niet.
Qua drinken hou ik het bij thee, water, iets van light of zwaar aangelengde appelsap/dixap met ijs, want het moet wel koud zijn. Vruchtensap drink ik helemaal niet meer verder. Daar was ik namelijk verslaafd aan zo'n beetje.
Als ik uit eten ga eet ik gewoon mee maar ik probeer uit de buurt te blijven van dingen als stokbrood met kruidenboter. Het is tegenwoordig een sport om één zo'n broodje te doen en niet al voor de maaltijd goed en wel begonnen is, het halve mandje soldaat gemaakt te hebben.
Het kost me tegenwoordig geen moeite meer om na een avondje uit eten, of een verjaardag waarop ik wel mee mag doen met de bittergarnituren en slagroomtaart, de draad weer op te pakken, iets waar ik heel blij mee ben.
Intussen ken ik mezelf zó goed dat ik weet wat voor mij werkt en wat niet.
Hoe is dat bij jullie?
Gebruiken jullie een bepaalde methode (S. Bakker, Dr. Frank, Weight Watchers)? Of heb je een zelfbedacht regime ingesteld?
dinsdag 22 juni 2010 om 22:09
Onvoorstelbaar Leo, wat een verschil!!
Wel raar dan eigenlijk dat je nu een bowlingbal genoemd wordt, nu je al zo'n beetje gehalveerd bent! In je gezicht dan. EN idd, die opmerking van je vader begrijp ik nu nog beter.
Wow..
(en moet ik nu wekelijks Single gaan kijken om je voorbij te zien schuiven.. of is dat al lang geleden en er alláng opgeweest? )
Wel raar dan eigenlijk dat je nu een bowlingbal genoemd wordt, nu je al zo'n beetje gehalveerd bent! In je gezicht dan. EN idd, die opmerking van je vader begrijp ik nu nog beter.
Wow..
(en moet ik nu wekelijks Single gaan kijken om je voorbij te zien schuiven.. of is dat al lang geleden en er alláng opgeweest? )
Later is nu
dinsdag 22 juni 2010 om 22:11
Plous, wat gezellig!
Goed he, dat nieuwe haar? Ik ben zelf ook eens blij weer met mijn eigen hoofd.
Hè, wat fijn om je te zien!
Elynn, ja, ik vind die opmerking van mijn vader nu ook extra ontroerend. Vandaag dus voor het eerst twee foto's van mezelf naast elkaar gelegd, ik zie nu wat hij zag zaterdag.
Goed he, dat nieuwe haar? Ik ben zelf ook eens blij weer met mijn eigen hoofd.
Hè, wat fijn om je te zien!
Elynn, ja, ik vind die opmerking van mijn vader nu ook extra ontroerend. Vandaag dus voor het eerst twee foto's van mezelf naast elkaar gelegd, ik zie nu wat hij zag zaterdag.
dinsdag 22 juni 2010 om 22:13
quote:Videlle schreef op 22 juni 2010 @ 22:06:
Hier een stille lezer die weer even in komt breken. Leo, wat een prachtig verschil! Eten met je verstand, het werkt overduidelijk! Wat een motivatie ook voor de rest om door te gaan en stil te staan bij eten, bewegen en gezond leven. Myself included!
*glanst van trots*
O, wat fijn om te lezen dat het stimuleert dit before/after gebeuren! Dát is pas écht mooi, als dat toch echt werkt, dat mijn gezond eten ook bij anderen zulke foto's op gaat leveren.
Zet 'm op meid en zeg het als je steun nodig hebt, of als jij wijze tippen hebt voor ons.
Hier een stille lezer die weer even in komt breken. Leo, wat een prachtig verschil! Eten met je verstand, het werkt overduidelijk! Wat een motivatie ook voor de rest om door te gaan en stil te staan bij eten, bewegen en gezond leven. Myself included!
*glanst van trots*
O, wat fijn om te lezen dat het stimuleert dit before/after gebeuren! Dát is pas écht mooi, als dat toch echt werkt, dat mijn gezond eten ook bij anderen zulke foto's op gaat leveren.
Zet 'm op meid en zeg het als je steun nodig hebt, of als jij wijze tippen hebt voor ons.
dinsdag 22 juni 2010 om 22:15
quote:dreamer schreef op 22 juni 2010 @ 22:09:
Onvoorstelbaar Leo, wat een verschil!!
Wel raar dan eigenlijk dat je nu een bowlingbal genoemd wordt, nu je al zo'n beetje gehalveerd bent! In je gezicht dan. EN idd, die opmerking van je vader begrijp ik nu nog beter.
Wow..
(en moet ik nu wekelijks Single gaan kijken om je voorbij te zien schuiven.. of is dat al lang geleden en er alláng opgeweest? )
Het is er een tijdje terug al op geweest inderdaad maar nog te bekijken op internet hoor. Volgens mij.
Het was het 3e seizoen en dan aflevering 4 geloof ik. Uitgezonden op 4 mei jl.
Onvoorstelbaar Leo, wat een verschil!!
Wel raar dan eigenlijk dat je nu een bowlingbal genoemd wordt, nu je al zo'n beetje gehalveerd bent! In je gezicht dan. EN idd, die opmerking van je vader begrijp ik nu nog beter.
Wow..
(en moet ik nu wekelijks Single gaan kijken om je voorbij te zien schuiven.. of is dat al lang geleden en er alláng opgeweest? )
Het is er een tijdje terug al op geweest inderdaad maar nog te bekijken op internet hoor. Volgens mij.
Het was het 3e seizoen en dan aflevering 4 geloof ik. Uitgezonden op 4 mei jl.
dinsdag 22 juni 2010 om 22:27
@Yas: Ik lees net je 'samenvatting' van het afgelopen halfjaar. Wat een hel. Ik heb her en der al gelezen, en wist het meeste al. Ik wil je meegeven dat je echt op jezelf moet passen. Misschien lijkt het nu goed te gaan, maar je gaat zo snel. Pas je goed op jezelf?
@Lé: Ik kwam een posting tegen over hoe je nu naar 'vretende dikkerds' aankijkt. Ik herken dat zo! Alleen zeg ik het nooit hardop. Sterker nog, als mijn vriend een opmerking maakt over een dikkerd die een patatje staat te eten, berisp ik hem. Ik heb immers zelf 145kg gewogen en wéét hoe ellendig het is. Hoe kut je je voelt. Vooral als iemand dat naar een ander sist. Jankend ben ik thuis gekomen vroeger omdat een kind door de Gamma galde :"Kijk eens mama! Die mevrouw is dik!" En mama antwoordde: " Nou! Inderdaad, die mevrouw eet vast alleen maar toetjes."
Maar nu... nu denk ik ook: Doe er verdorie wat aan!
En ik vind het niet leuk van mijzelf dat ik dat denk... Maar ik ben niet de enige zag ik
@Lé: Ik kwam een posting tegen over hoe je nu naar 'vretende dikkerds' aankijkt. Ik herken dat zo! Alleen zeg ik het nooit hardop. Sterker nog, als mijn vriend een opmerking maakt over een dikkerd die een patatje staat te eten, berisp ik hem. Ik heb immers zelf 145kg gewogen en wéét hoe ellendig het is. Hoe kut je je voelt. Vooral als iemand dat naar een ander sist. Jankend ben ik thuis gekomen vroeger omdat een kind door de Gamma galde :"Kijk eens mama! Die mevrouw is dik!" En mama antwoordde: " Nou! Inderdaad, die mevrouw eet vast alleen maar toetjes."
Maar nu... nu denk ik ook: Doe er verdorie wat aan!
En ik vind het niet leuk van mijzelf dat ik dat denk... Maar ik ben niet de enige zag ik
dinsdag 22 juni 2010 om 22:32
Leo, mooie foto's. En wat een verschil. Ik zie op je nieuwe foto een hele puntige kin uitsteken. Als je al een bowlingbal bent, dan wel een heule mooie!
Ik sta een beetje in de mee lees stand.
Baal ontzettend, want mijn sollicitatiegesprek is op niets uitgelopen. Tenminste, ik solliciteerde op een baan voor 32 uur en kreeg een andere functie voor maar 24 uur aangeboden en daar schiet ik helemaal niets mee op. En ook nog op een werkterrein waar ik geen affiniteit mee heb. Echt balen.
Ik kan ook niets verbeteren of veranderen want ik hoor na bijna ieder gesprek dat ik het heel goed heb gedaan en een prima kandidaat ben, maar dat er net iemand ... (meer werkervaring heeft, er net iets meer een klik was, enz.).
Ik sta een beetje in de mee lees stand.
Baal ontzettend, want mijn sollicitatiegesprek is op niets uitgelopen. Tenminste, ik solliciteerde op een baan voor 32 uur en kreeg een andere functie voor maar 24 uur aangeboden en daar schiet ik helemaal niets mee op. En ook nog op een werkterrein waar ik geen affiniteit mee heb. Echt balen.
Ik kan ook niets verbeteren of veranderen want ik hoor na bijna ieder gesprek dat ik het heel goed heb gedaan en een prima kandidaat ben, maar dat er net iemand ... (meer werkervaring heeft, er net iets meer een klik was, enz.).
dinsdag 22 juni 2010 om 22:40
Leo, je ziet er geweldig uit!
Ladies, sorry als dit een ontzettende ego post wordt maar ik ben ontzettend emotioneel en even niemand om me heen... Zoals jullie misschien wel weten, heb ik een slechte band met mijn moeder en dat bleek vanavond wel weer (maar dat wordt een te lang verhaal om te typen). Het punt wat me het meest geraakt heeft, is dat ik eindelijk aan mijn vader heb verteld dat ik al maanden slecht in mijn vel zit en therapie/AD heb. Daarna vroeg ik hem (waarvan ik eerst bedacht dat ik dat absoluut niet wilde) of hij en mijn moeder een keer mee willen naar een gesprek. Als antwoord kreeg ik 'wacht nou maar tot de medicijnen werken'. That's it. Geen 'prima, wanneer' of iets dergelijks..Ok, ik weet niet wat ik wel had verwacht omdat hij denk ik ook best weet waar het over zal gaan, maar de reactie deed gewoon pijn....
En Leo, zonder nu af te doen aan jouw pijn die je voelde toen die opmerking gemaakt werd (sorry als dat wel zo overkomt), toen ik het las, werd er weer een doos met emoties open getrokken waar ik eigenlijk niet over na wil denken. Die opmerkingen heb ik namelijk twee jaar lang gehoord op een dagelijkse basis en goed weggestopt of niet, dat rotgevoel wegstoppen lukt nooit helemaal... Sommige mensen beseffen namelijk niet hoe je iemand echt tot op de grond toe kan afbranden met dat soort opmerkingen....
Ladies, sorry als dit een ontzettende ego post wordt maar ik ben ontzettend emotioneel en even niemand om me heen... Zoals jullie misschien wel weten, heb ik een slechte band met mijn moeder en dat bleek vanavond wel weer (maar dat wordt een te lang verhaal om te typen). Het punt wat me het meest geraakt heeft, is dat ik eindelijk aan mijn vader heb verteld dat ik al maanden slecht in mijn vel zit en therapie/AD heb. Daarna vroeg ik hem (waarvan ik eerst bedacht dat ik dat absoluut niet wilde) of hij en mijn moeder een keer mee willen naar een gesprek. Als antwoord kreeg ik 'wacht nou maar tot de medicijnen werken'. That's it. Geen 'prima, wanneer' of iets dergelijks..Ok, ik weet niet wat ik wel had verwacht omdat hij denk ik ook best weet waar het over zal gaan, maar de reactie deed gewoon pijn....
En Leo, zonder nu af te doen aan jouw pijn die je voelde toen die opmerking gemaakt werd (sorry als dat wel zo overkomt), toen ik het las, werd er weer een doos met emoties open getrokken waar ik eigenlijk niet over na wil denken. Die opmerkingen heb ik namelijk twee jaar lang gehoord op een dagelijkse basis en goed weggestopt of niet, dat rotgevoel wegstoppen lukt nooit helemaal... Sommige mensen beseffen namelijk niet hoe je iemand echt tot op de grond toe kan afbranden met dat soort opmerkingen....
dinsdag 22 juni 2010 om 22:51
Joow... Leo! Jij hebt het al weken over goed voor jezelf zorgen, afvallen niet als hoofddoel hebben... Maar wat ik daar zie, dat is wel drie werelden van verschil. Echt álles ziet er beter uit op de linkerfoto. Naast het feit dat je een lekker strak kaaklijntje hebt, ziet je kleding er een stuk sexier uit en lijkt je haar (naast beter gestyled ) wel gezonder... In zoverre je dat op een vage foto herkennen kunt. Prachtig, en dat in een paar maanden! Je zou bijna kunnen solliciteren naar een knalreclame voor een crashdieet 
.
Lieve LL, volgens mij heb jij nu gewoon veel knuffels nodig. Die ga je van pa en ma niet in voldoende mate krijgen, dus hier heb je er een paar:
En verder: het ligt niet aan jou! Als ouders hun kinderen niet van bevestiging voorzien, doen de ouders iets verkeerd, en niet het kind! Je doet niks verkeerd, je bent gewoon ernstig op de goede weg! Maar nu moet je gewoon even hierkomen:
.Lieve LL, volgens mij heb jij nu gewoon veel knuffels nodig. Die ga je van pa en ma niet in voldoende mate krijgen, dus hier heb je er een paar:
En verder: het ligt niet aan jou! Als ouders hun kinderen niet van bevestiging voorzien, doen de ouders iets verkeerd, en niet het kind! Je doet niks verkeerd, je bent gewoon ernstig op de goede weg! Maar nu moet je gewoon even hierkomen:
dinsdag 22 juni 2010 om 22:53
IBA, wat rot zeg. Afgewezen worden voor wat dan ook is ellendig maar het is helemaal vervelend als er niet echt dingen zijn die je zou kunnen veranderen en dat de keuze dan nog steeds niet op jou valt. Bah, wat een pokkegevoel is dat dan.
Is het op jouw werkgebeid altijd al lastig geweest om een baan te vinden of heeft die vermaledijde crisis er iets mee te maken.
voor jou.....
LemonLime van me, wat een verdriet.
Je hoopt, je blijft hopen op een andere reactie, op een ander geluid, op een verandering ten positieve en dan weer het lid op de neus. Voor de zoveelste keer. Hoe goed je het ook weet, het blijft afschuwelijk als je ouders zo onverschillig zijn.
Er schrijven hier een aantal mensen mee die een moeilijke relatie met een van de ouders of met beiden hebben en ik weet dat zoiets eigenlijk altijd wel op een bepaalde manier pijn blijft doen, ook al relativeer je je suf.
Ik vind het zo erg voor je meid en ik zou graag woorden van troost tegen je uitspreken. Hopelijk kun je er tijdens je therapie over praten en misschien kun je leren wat meer afstand te nemen, emotioneel. Om jezelf te beschermen omdat je weet dat er niets zal veranderen, hoe graag je dat ook wil.
Lieverd, goed dat je dit kwam posten, blijf dat vooral doen, als het je helpt tenminste.....
Is het op jouw werkgebeid altijd al lastig geweest om een baan te vinden of heeft die vermaledijde crisis er iets mee te maken.
voor jou.....
LemonLime van me, wat een verdriet.
Je hoopt, je blijft hopen op een andere reactie, op een ander geluid, op een verandering ten positieve en dan weer het lid op de neus. Voor de zoveelste keer. Hoe goed je het ook weet, het blijft afschuwelijk als je ouders zo onverschillig zijn.
Er schrijven hier een aantal mensen mee die een moeilijke relatie met een van de ouders of met beiden hebben en ik weet dat zoiets eigenlijk altijd wel op een bepaalde manier pijn blijft doen, ook al relativeer je je suf.
Ik vind het zo erg voor je meid en ik zou graag woorden van troost tegen je uitspreken. Hopelijk kun je er tijdens je therapie over praten en misschien kun je leren wat meer afstand te nemen, emotioneel. Om jezelf te beschermen omdat je weet dat er niets zal veranderen, hoe graag je dat ook wil.
Lieverd, goed dat je dit kwam posten, blijf dat vooral doen, als het je helpt tenminste.....
dinsdag 22 juni 2010 om 22:55
Vergeet ik in de consternatie in te gaan op mijn lieve Lindy!
Lin, sorry, ik was je niet vergeten, ik wist alleen niet meer waar ik nu wel of niet op gereageerd had.
Wat moeilijk voor je man....wat naar ook dat het bij jou dingen losmaakt die je niet wil voelen.
Het blijft een ding, net als bij LL, het blijft toch zeer doen.
Hoe is het inmiddels met je man? En met jou? Smaakte de rosé?
Zoen en voor jullie allebei (en een rotschop voor hen die jullie zo bezeren)
Lin, sorry, ik was je niet vergeten, ik wist alleen niet meer waar ik nu wel of niet op gereageerd had.
Wat moeilijk voor je man....wat naar ook dat het bij jou dingen losmaakt die je niet wil voelen.
Het blijft een ding, net als bij LL, het blijft toch zeer doen.
Hoe is het inmiddels met je man? En met jou? Smaakte de rosé?
Zoen en voor jullie allebei (en een rotschop voor hen die jullie zo bezeren)
dinsdag 22 juni 2010 om 22:58
Wat een gein he JanneJip?
Dat ik werkelijk niet als hoofddoel heb om slank te worden en dat alleen al de insteek van gezond leven zoveel teweeg brengt?
Ik ben helemaal blij met hoe mijn lichaam reageert op alles wat ik doe. Kuddo's voor mijn lijf! Dat past zich toch mooi maar weer aan, aan wat ik onderneem. Ik mag me gelukkig prijzen met hoe het gaat en dat doe ik dan ook.
Hoe is het met jou trouwens?
Dat ik werkelijk niet als hoofddoel heb om slank te worden en dat alleen al de insteek van gezond leven zoveel teweeg brengt?
Ik ben helemaal blij met hoe mijn lichaam reageert op alles wat ik doe. Kuddo's voor mijn lijf! Dat past zich toch mooi maar weer aan, aan wat ik onderneem. Ik mag me gelukkig prijzen met hoe het gaat en dat doe ik dan ook.
Hoe is het met jou trouwens?
dinsdag 22 juni 2010 om 23:23
Jeetje Leo, ik kom hier even nav je foto op Hyves.
Nu zie ik ook pas écht het verschil naast elkaar en wil even zeggen dat ik het súper van je vind.
Je was al een heel mooie vrouw, maar nu krijg je iets magisch. Inderdaad: de vorm van je gezicht, je ogen. Je ziet er fantastisch uit, jonger, sprankelender!
Je kunt trots op jezelf zijn!!
Nu zie ik ook pas écht het verschil naast elkaar en wil even zeggen dat ik het súper van je vind.
Je was al een heel mooie vrouw, maar nu krijg je iets magisch. Inderdaad: de vorm van je gezicht, je ogen. Je ziet er fantastisch uit, jonger, sprankelender!
Je kunt trots op jezelf zijn!!
dinsdag 22 juni 2010 om 23:40
He, hermes. Ik kwam je tegen op een ander topic en ik weet niet meer of ik toen nog op je gereageerd heb. Maar ik heb je post gelezen en ik vind het top dat het je zo goed gaat.
LL, het is rot dat je zo´n pijn hebt maar ik vind het fijn dat je het hier deelt.
De helft van de emdr ging over strafbare feiten door een man en mijn lijfherinneringen. Maar de andere helft ging over mijn moeder. Hoezeer ze is tekortgeschoten. Hoezeer ze mijn liefde heeft weggeduwd. Dat wie ik ben als persoon er niet toe doet. Dat onder ogen zien is heel erg pijnlijk. Het heeft mij jaren gekost.
Wat jij beschrijft over de reactie van je vader, de moeite om het te vertellen, de depressie.... ik had het 20 jaar geleden kunnen schrijven. En vandaag is er een eind aan gekomen. Als ik carriere maak, als ik een vriend krijg, als ik rijk word dan zal ik dat voor mezelf doen. Niet omdat ik nog met allerlei draadjes aan mijn moeder vast zit en goedkeuring wil.
Ik heb respect voor wat ze me heeft gegeven maar kan en zal niet meer omgaan met de spelletjes van aantrekken, afstoten en machtswellust.
De scene begon met een Hanke die zich zo down en depressief voelt. Die niet weet hoe ze dat moet vertellen. Die daar al een hele poos mee rondloopt en bang is daarom voor leugenaar (verzwijgen is liegen) uitgemaakt te worden. Angst regeert en ondertussen legt moeder uit hoe de wereld in elkaar zit. Dat het hard werken is en dat je geen man vertrouwen kan.
Tsja, dan krijg je echt zin in het leven
LL, het is rot dat je zo´n pijn hebt maar ik vind het fijn dat je het hier deelt.
De helft van de emdr ging over strafbare feiten door een man en mijn lijfherinneringen. Maar de andere helft ging over mijn moeder. Hoezeer ze is tekortgeschoten. Hoezeer ze mijn liefde heeft weggeduwd. Dat wie ik ben als persoon er niet toe doet. Dat onder ogen zien is heel erg pijnlijk. Het heeft mij jaren gekost.
Wat jij beschrijft over de reactie van je vader, de moeite om het te vertellen, de depressie.... ik had het 20 jaar geleden kunnen schrijven. En vandaag is er een eind aan gekomen. Als ik carriere maak, als ik een vriend krijg, als ik rijk word dan zal ik dat voor mezelf doen. Niet omdat ik nog met allerlei draadjes aan mijn moeder vast zit en goedkeuring wil.
Ik heb respect voor wat ze me heeft gegeven maar kan en zal niet meer omgaan met de spelletjes van aantrekken, afstoten en machtswellust.
De scene begon met een Hanke die zich zo down en depressief voelt. Die niet weet hoe ze dat moet vertellen. Die daar al een hele poos mee rondloopt en bang is daarom voor leugenaar (verzwijgen is liegen) uitgemaakt te worden. Angst regeert en ondertussen legt moeder uit hoe de wereld in elkaar zit. Dat het hard werken is en dat je geen man vertrouwen kan.
Tsja, dan krijg je echt zin in het leven
woensdag 23 juni 2010 om 06:56
Goedemorgen,
Leo, wat dapper dat je de foto's hebt geplaatst en wat een verschil!
Je ben prachtig!
Pilous, ik pas goed op hoor, en ik sta ook onder 'controle' van een geestelijk raadsvrouw van mijn werk, zij fluit mij onherroepelijk terug als ik te snel ga. Iedereen op mijn werk trouwens.
Hanke, wat diepzonde, jij en je moeder. Dikke knuf.
Geen tijd, moet naar werk.
Leo, wat dapper dat je de foto's hebt geplaatst en wat een verschil!
Je ben prachtig!
Pilous, ik pas goed op hoor, en ik sta ook onder 'controle' van een geestelijk raadsvrouw van mijn werk, zij fluit mij onherroepelijk terug als ik te snel ga. Iedereen op mijn werk trouwens.
Hanke, wat diepzonde, jij en je moeder. Dikke knuf.
Geen tijd, moet naar werk.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
woensdag 23 juni 2010 om 09:47
Ik zat vanochtend met een enigszinds waterig glimlachje achter mijn laptop. Wat zijn jullie toch ook ontzettend lief! Ik waardeer het ontzettend dat jullie de moeite nemen om te reageren en me aanmoedigen om dat te blijven doen.
JJ, ik twijfel weer wel omdat ik (voor mijn gevoel) het kennenlijk dus verkeerd gebracht heb omdat ik geen bevestiging heb gekregen dat ze wel willen komen. Misschien, als ik er dieper over na denk,besef ik me dat ik het misschien nog wel erger vind dat ze al die maanden nooit opgemerkt hebben dat het zo slecht met me gaat. Natuurlijk is dat niet altijd even duidelijk omdat ik er niet zo heel erg veel over los laat maar je kan toch een keer oprecht geinteresseerd vragen hoe het gaat? En dan slaat bij mij de twijfel modus weer toe omdat ik ook weer bedenk dat ik dat misschien wel niet van ze kan vragen... Vermoeiend
Leo, ik weet niet of het onverschilligheid is of dat ze het gewoon echt niet snappen. En inderdaad, ik blijf me suf relativeren en pijnigen omdat ik me zelfs schuldig voel dat ik 'de vuile was buiten hang'. Aan de andere kant weet ik niet waarom ik me schuldig moet voelen aangezien ik, wat jullie ook zeggen, niets verkeerd heb gedaan. Ik probeer gewoon een manier te vinden om me beter te voelen en alle ballast los te laten en waarschijnlijk besef hij ergens ook wel dat de relatie met mijn ouders daar een rol in speelt maar is dat een reden om me dan niet te willen helpen?
Maar goed, ik heb het wel geprobeerd en dat is al heel wat omdat ik er eigenlijk helemaal niet over wilde beginnen tegen mijn ouders. Dat is dus al wel een vooruitgang
En voer om over te praten tijdens therapie....
Hanke, ik hoop dat ik me ooit zo vrij kan voelen als jij beschrijft. Ik heb respect voor je dat je door de bak ellende heen gaat en het aandurft om je demonen te lijf te gaan.
Ga zo maar eens aan het werk denk ik...Met jullie lieve reacties in gedachte
JJ, ik twijfel weer wel omdat ik (voor mijn gevoel) het kennenlijk dus verkeerd gebracht heb omdat ik geen bevestiging heb gekregen dat ze wel willen komen. Misschien, als ik er dieper over na denk,besef ik me dat ik het misschien nog wel erger vind dat ze al die maanden nooit opgemerkt hebben dat het zo slecht met me gaat. Natuurlijk is dat niet altijd even duidelijk omdat ik er niet zo heel erg veel over los laat maar je kan toch een keer oprecht geinteresseerd vragen hoe het gaat? En dan slaat bij mij de twijfel modus weer toe omdat ik ook weer bedenk dat ik dat misschien wel niet van ze kan vragen... Vermoeiend
Leo, ik weet niet of het onverschilligheid is of dat ze het gewoon echt niet snappen. En inderdaad, ik blijf me suf relativeren en pijnigen omdat ik me zelfs schuldig voel dat ik 'de vuile was buiten hang'. Aan de andere kant weet ik niet waarom ik me schuldig moet voelen aangezien ik, wat jullie ook zeggen, niets verkeerd heb gedaan. Ik probeer gewoon een manier te vinden om me beter te voelen en alle ballast los te laten en waarschijnlijk besef hij ergens ook wel dat de relatie met mijn ouders daar een rol in speelt maar is dat een reden om me dan niet te willen helpen?
Maar goed, ik heb het wel geprobeerd en dat is al heel wat omdat ik er eigenlijk helemaal niet over wilde beginnen tegen mijn ouders. Dat is dus al wel een vooruitgang
En voer om over te praten tijdens therapie....Hanke, ik hoop dat ik me ooit zo vrij kan voelen als jij beschrijft. Ik heb respect voor je dat je door de bak ellende heen gaat en het aandurft om je demonen te lijf te gaan.
Ga zo maar eens aan het werk denk ik...Met jullie lieve reacties in gedachte
woensdag 23 juni 2010 om 11:10
Pijnlijk om te lezen dat ouders zo weinig liefde en échte belangstelling voor hun kinderen kunnen hebben. Snap het ook niet, zeker niet nu ik zelf moeder ben. Lijkt me een hele klus om je aan het alsnog willen winnen van de liefde van je ouders te ontworstelen en een constructieve manier te vinden om ermee om te gaan.
Mijn Ding is dat mijn beide ouders zijn overleden toen ik heel jong was. Mijn moeder toen ik vijf was, mijn vader toen ik zestien was. En dat ik vervolgens ben opgegroeid bij een pleegmoeder die, om het eufemistisch uit te drukken, nou niet echt oog had voor wat er allemaal in me omging. En ook nog dat de enige met wie ik dat verleden nauw deel, mijn broer, schizofreen en chronisch randpsychotisch is. Zo, dat is eruit.
LL, vind het heel dapper dat je zo eerlijk en open bent en hiermee aan de slag gaat.
Mijn Ding is dat mijn beide ouders zijn overleden toen ik heel jong was. Mijn moeder toen ik vijf was, mijn vader toen ik zestien was. En dat ik vervolgens ben opgegroeid bij een pleegmoeder die, om het eufemistisch uit te drukken, nou niet echt oog had voor wat er allemaal in me omging. En ook nog dat de enige met wie ik dat verleden nauw deel, mijn broer, schizofreen en chronisch randpsychotisch is. Zo, dat is eruit.
LL, vind het heel dapper dat je zo eerlijk en open bent en hiermee aan de slag gaat.
woensdag 23 juni 2010 om 11:21
Het Remi gevoel zal je dan wel niet onbekend zijn Elynn. Alleen op de wereld.
Hoe verbind jij je met mensen? Ik merk dat het toch anders is als je geen bloedband hebt met elkaar. Het voelt voorwaardelijker, hoezeer je je ook aan de ander gehecht voelt.
Ik heb gister de mensen die over mijn vloer niks verteld van de emdr. Maar er werd wel opgemerkt dat ik glunderde. Mooi toch.
De bonbons bij de kennis opgegeten. Samen genieten, in de tuin. Dat was mooi.
Hoe verbind jij je met mensen? Ik merk dat het toch anders is als je geen bloedband hebt met elkaar. Het voelt voorwaardelijker, hoezeer je je ook aan de ander gehecht voelt.
Ik heb gister de mensen die over mijn vloer niks verteld van de emdr. Maar er werd wel opgemerkt dat ik glunderde. Mooi toch.
De bonbons bij de kennis opgegeten. Samen genieten, in de tuin. Dat was mooi.
woensdag 23 juni 2010 om 11:29
Ja, dat is het ook Hanke. Dat remi-gevoel. Het idee dat niemand er onvoorwaardelijk voor je is. Heb het niet voortdurend, maar bij vlagen is het er heel sterk. Woon samen met vriend en dochter, heb goede vriendinnen, maar toch knaagt het.
Kan erg genieten van het zien van goed contact tussen (volwassen) kinderen en hun ouders, maar wordt er vanwege het gemis nadien soms ook verdrietig van. Wordt dan overvallen door een groot gevoel van leegte. Moet wel zeggen dat het nu wel veel beter gaat dan toen ik student was en bezig was m'n eigen bestaan op te bouwen (ben nu 35).
Mooi, je geglunder.
Kan erg genieten van het zien van goed contact tussen (volwassen) kinderen en hun ouders, maar wordt er vanwege het gemis nadien soms ook verdrietig van. Wordt dan overvallen door een groot gevoel van leegte. Moet wel zeggen dat het nu wel veel beter gaat dan toen ik student was en bezig was m'n eigen bestaan op te bouwen (ben nu 35).
Mooi, je geglunder.
woensdag 23 juni 2010 om 11:40
Haha, houd van goede woordspelingen (heb ook een talig beroep).
Nee, niet in eten. In teveel roken, warsheid, geslotenheid, me overmatig storten op mijn werk en soms lethargie. Een soort van het kan me allemaal even niks schelen. Fuck it, om het met een topicterm uit te drukken. Herken me hier in het gebrek aan waardering voor jezelf, constructief proberen om te gaan met dingen waarmee je worstelt en daar opener over kunnen zijn.
Nou ja, misschien uit het zich ook wel in eten. Ik 'vergeet' soms te eten omdat ik me zo verbeten (ook een leuke woordspeling...) op werk, huishouden of iets anders stort om het allemaal even niet te hoeven weten.
Goed voor mezelf zorgen, ook in de zin van eten, is ook voor mij echt een issue.
Nee, niet in eten. In teveel roken, warsheid, geslotenheid, me overmatig storten op mijn werk en soms lethargie. Een soort van het kan me allemaal even niks schelen. Fuck it, om het met een topicterm uit te drukken. Herken me hier in het gebrek aan waardering voor jezelf, constructief proberen om te gaan met dingen waarmee je worstelt en daar opener over kunnen zijn.
Nou ja, misschien uit het zich ook wel in eten. Ik 'vergeet' soms te eten omdat ik me zo verbeten (ook een leuke woordspeling...) op werk, huishouden of iets anders stort om het allemaal even niet te hoeven weten.
Goed voor mezelf zorgen, ook in de zin van eten, is ook voor mij echt een issue.
