Ik moet iets ondernemen #2 gastric bypass?

Oorspronkelijk had ik mijn topic van een jaar geleden geupdate, maar omdat er telkens reacties komen op de -niet meer zo relevante- OP is het misschien handiger toch een nieuw topic te openen.



De korte samenvatting; ik ben veel te dik. Morbide obesitas.

En ja, dat brengt klachten met zich mee. Ik ben net 30 geworden en ik slik pillen voor mijn hoge bloeddruk. Ik voel me slap en lusteloos. Ik heb een belachelijk slechte conditie, ik heb last van mijn gewrichten. En ik beweer altijd dat ik geen last heb van mijn overgewicht, maar dat is wel zo.



Dus, er moet iets gebeuren. En iets drastisch, iets dat werkt.

Want 39231 dieetpogingen later ben ik nog altijd gewoon veel te dik. Ik heb het met diëtistes geprobeerd, op eigen kracht, meer bewegen, gewoon gezond eten, maffe diëten.... Ik heb zelfs een paar maanden geleden dieetpillen gekocht. Wat uiteraard voor geen meter werkt, behalve dat je er stinkende scheten van laat.

Mijn huisarts heeft me doorgestuurd naar het ziekenhuis, naar de obesitaskliniek. Mijn huisarts denkt dat een gastric bypass de enige echte blijvende oplossing gaat zijn voor mij, dus we gaan het eens bekijken.



De laatste weken heb ik heel, heel veel na gedacht. Over mijn leven nu, over de impact van zo'n operatie, over hoe mijn leven er na de operatie uit zal zien.... Ik kan het me eigenlijk niet helemaal voorstellen.

Ik weet dat het geen wondermiddel is. Ik weet dat het slechts een hulpmiddel is. Ik weet dat ik nog steeds mijn levensstijl om moet gooien maar zoals ik het begrijp van mensen die een gastric bypass gehad hebben gaat dat na de operatie zoveel makkelijker zijn...



Anyhow, 24 augustus heb ik een informatiebijeenkomst in het ziekenhuis. Als ik dan door durf te zetten volgt een screeningsochtend en daarna een eventueel akkoord voor de operatie.



Wat ik dus in mijn vorige topic ook vroeg, waren ervaringen van mensen die eventueel een gastric bypass ondergaan hebben.

Zouden jullie het me aanraden of absoluut niet? In hoeverre heeft het je geholpen? En misschien zijn er ook mensen met een negatieve ervaring? Ook die zijn uiteraard welkom.



In het vorige topic heb ik al heel veel lieve, leuke fijne reacties gehad.

De reden dat ik dit topic toch opnieuw open is omdat ik zo heerlijk van me af kan schrijven, en ik heel veel heb aan de input van mensen die het traject al doorlopen hebben.

Dus bij deze gewoon een nieuw topic dat voortborduurt op het zelfde, omdat de OP van het vorige topic totaal niet up to date meer is.

Wat ik dus vooral wil met dit topic is ervaringen uitwisselen, en misschien gewoon af en toe een schop onder mijn kont of hart onder de riem

Kan het ook niet helemaal goed uitleggen. Het gekke is dat een deel van mij wel weet en ziet dat ik zoveel afgevallen ben, maar dat een ander deel van mijn hersenen nog niet helemaal mee gaat met die gedachte ofzo.

Dat deel ziet nog steeds gewoon 128 kilo Marels ipv 103 kilo Marels, en dat is heel gek.



Deel van mij snapt het dus wel en een ander deel snapt er geen zak van ofzo.

quote:sandra1905 schreef op 03 april 2016 @ 17:03:

Het is wel een positief ding om aan te wennen! Misschien zit je nog 'dikker' in je eigen geheugen omdat je langer dik bent geweest dan dat je nu dunner bent, en ook omdat je best snel dunner wordt. Lekker vage zin, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.



Ik kan me niet herinneren dat ik zo "slank" geweest ben als nu.

In tegenstelling tot sommige andere mensen ben ik niet één van die mensen die regelmatig 40 kilo af viel en er 45 kilo weer aan at. Ben van kinds af aan al te dik geweest, heb mezelf nooit anders gekend.

Tijdens mijn laatste succesvolle afvalpoging viel ik 15 kilo af ongeveer, naar net wel net niet onder de 110 kilo. Na tien, vijftien kilo kwam ik altijd een enorme plateaufase heen waar ik niet doorheen kwam en dan kwam ik uiteindelijk gewoon weer aan.

Op een gegeven moment verschoof mijn focus dan, was ik niet meer zo bewust bezig met afvallen en dan is het om zeep.



Kan me niet herinneren dat ik ooit zo dicht bij de 100 kilo geweest ben, laat staan dat ik me kan herinneren dat ik er in de laatste 100 jaar onder geweest ben...

Gemist idd Calvijn....

Heb ze er 2 dagen op laten staan dus ze er toen maar af gehaald. Geef maar eens een gil als je in de buurt bent dan zet ik ze er nog wel eens op.



Sta deze week weer zo goed als stil, maar het kan niet elke week feest zijn he.

Ik blijf nog hangen boven de 102, dus de 100 komt wel heel traag in zicht. Maar hij komt vast uiteindelijk wel, dan duurt het maar een week of 2 langer hoor.

Hmm.

Omdat het toch de bedoeling was in dit topic om van me af te kunnen schrijven begin ik toch maar te tikken.



Heb een baalperiode.

Ik ben nu 25 kilo afgevallen en het gaat even niet zo hard meer. En dat frustreert me.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel erg blij dat er 25 kilo af is.



Maar ik ben zooooo onzeker de laatste tijd.

Probleem is ergens ook; ik kan alles eten dus. Nergens last van. Dat is vast een zegen voor mensen die er slechter vanaf komen, en ik ben er ergens ook wel blij mee, maar het maakt gewoon dat het afvallen gewoon keihard vechten blijft.

Dat is het natuurlijk de laatste maanden ook wel geweest, maar het valt nu meer op ofzo.

Ik wist dat de operatie geen makkelijke oplossing ging zijn, maar ik had wel gehoopt dat het me iets makkelijker af zou gaan om effectief mijn levensstijl om te gooien.

Je hoort zo vaak verhalen van mensen die zeggen dat hun smaak volledig veranderd is of dat ze niet meer talen naar suiker of vet, maar dat heb ik absoluut niet.



Het frustreert me gewoon dat het nog steeds hetzelfde gevecht is.

Gezonde keuzes maken, nee zeggen, vechten tegen eetbuien....

En niet dat ik nou zulke schransbuien heb hoor, of zelfs had. Tis meer dat snoepen blijkbaar op bepaalde momenten gewoon een gewoonte geworden is. Of was. Ik weet t niet. En dat de slechte gewoontes blijkbaar heel diep in mijn manier van doen ingesleten zitten. En daar loop ik nu gewoon tegenaan, dat het niet ineens allemaal opgelost is door de operatie.

Ben daar met de psycholoog ook al mee bezig geweest en ik heb dus op zich wel de handvatten om er mee om te gaan, maar ik baal er van dat het gevecht niet makkelijker geworden is.



Daarbij... En dat is misschien nog wel het belangrijkste, ik merk dat ik enooooorm onzeker ben over of ik het wel goed doe.

Ik kan dus snoepen, ik kan vette dingen eten. Ik doe dat nu met mate, waar dat vroeger niet met mate was, en toch voel ik me daar heel onzeker over. Ik lees zoveel mensen die zeggen sinds de operatie geen koek of snoep aangeraakt te hebben, mensen die daar ook radicaal tegen zijn, en ik word zo vreselijk onzeker over mijn eigen gedrag. Net alsof ik altijd oordeel over mezelf, nooit vind dat ik het goed doe.

En ik ben zo, zo bang dat de operatie toch niet voldoende resultaat gaat hebben. Dat ik nu 25 kilo afgevallen ben en dat het daar gewoon bij blijft. Dat ik altijd boven of rond de 100 kilo ga blijven. Of dat ik wel afval, maar dat ik na verloop van tijd gewoon weer dik word. En juist het feit dat het zo goed gaat en dat ik dus nergens echt moeite mee heb maakt dat die angst gevoed wordt.

Ik kan ook gewoon redelijk wat eten. Het is niet zo dat ik na twee happen vol zit, ik kan eigenlijk gewoon redelijk oké eten. Niet meer zo veel als vroeger, maar wel meer dan ik verwacht had. Maakt me ook extreem onzeker.

Ik denk bijna dat het bij mij niet goed genoeg gegaan is, dat ze iets fout gedaan hebben waardoor ik nog teveel kan eten, of weet ik veel wat.



Maar goed, die onzekerheid breekt me nu enorm op. En de angst dat ik gewoon niet genoeg ga afvallen nog meer.

Tel daarbij op dat mijn gewicht weer even niet heel hard naar beneden gaat, en het is fiësta hier.



Dan nog de kwestie zelfbeeld.

Ik ben nu dus wel 25 kilo afgevallen, en ik zie dat ergens ook zelf wel, maar ik vind mezelf nog steeds gewoon enorm dik. En dat ben ik natuurlijk ook nog. Ook daar had ik misschien meer spektakel verwacht. En dat spektakel komt misschien nog, maar goed, ook dat is dus even een puntje van onzekerheid. Ik vind ook dat er uiterlijk niet zo heel veel meer verandert, dat scheelt misschien ook.

Volgende week meet ik weer centimeters dus misschien zie ik dan meer verschil, maar goed, momenteel zit ik gewon even in een dip.



En tis een hele onduidelijke klaagzang geworden dit, maar ik zit gewoon niet zo heel lekker in mijn vel momenteel. Ik maak me druk over allerlei zaken, waarvan ik er deels geen invloed heb heb. En anderzijds wist ik bepaalde dingen ook van tevoren, ik wist dat het geen tovermiddel was dit, dus ik vraag me ook af waarom ik me daar weer druk om maak, maar goed.



En Jezus, ik moet nog iet eens ongesteld worden, kun je nagaan hoe mijn humeur volgende week rond deze tijd is

Oh, en misschien handig om te posten volgend op deze klaagzang;



Ik heb besloten dat ik vandaag mag zwelgen en dat ik mezelf morgen een schop onder mijn kont geef.

Vandaag teveel chocola gegeten (en misselijk van geworden, halleluja, de bypass werkt dan toch, vroeger kreeg ik dat na een kilo chocola, nu blijkbaar na vijf paaseieren) en vanaf morgen ga ik weer normaal doen.

Dat wil zeggen, geen ongezonde rommel meer, en vooral, stoppen met zeiken