Overig
alle pijlers
Afschuwelijke uitvaarten
donderdag 28 september 2017 om 11:24
In een ander topic schreef iemand dat, nadat ze een overledene vond met haar kinderen in de buurt, de opgetrommelde oppas haar ging bellen dat ze op moest schieten.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
Dit wakkerde bij mij de minder fijne herinneringen rondom de uitvaart van mijn vader aan. Mensen waren zo egotistisch en zelfzuchtig rondom zo'n kwetsbare periode. Het is een kwaadheid waar ik het met weinig mensen over kan/wil hebben. Het is ook iets wat moet slijten. Bijvoorbeeld met humor binnen ons gezin. Meestal maken we grapjes over het laatste puntje van de lijst hieronder
Maar er over praten of schrijven kan misschien ook wat oplossen dus bij deze mijn lijst van ergernissen tijdens de uitvaart van mijn vader. En ik moedig jullie vooral aan om jullie ergernissen op te schrijven. Kom maar op met de trainingspakken tijdens de kerkdienst, misplaatste muziek van de familie of andere herinneringen
Mijn lijst:
- Mensen die vroegen of we een plekje voor ze konden reserveren in de uitvaarthal. Ze belden met die wens terwijl we vooraf in de familiekamer zaten. Het waren geen mindervaliden oid.
- Mensen die vonden dat we verplicht waren om lijk-kijk-dagen te houden vooraf.
- Mensen die klaagde dat we lang wachtte met de uitvaart. Er stond niks op papier en er moest veel geregeld worden.
- Mensen die bewust de rouwstoet (zichtbaar met vlaggen, linten, bloemen, etc) doorbraken, al toeterend. Om daarbij een middelvinger op te steken.
- Mensen die beledigt waren dat mijn moeder even weg was om mijn vader in de oven te schuiven, tijdens de condoleance.. Ze gingen toen wachten tot ze terug was terwijl er na een uur handjes schudden, nog 1500 mensen in de rij stonden om te condoleren.
- Mensen wilde weten of ik mijn speech zelf had geschreven.. want hij was zo goed.
- Ik ben 2x gefeliciteerd ipv gecondoleerd.
- En er werd geapplaudisseerd tijdens de uitvaart, na elke speech/muziekstuk als of het een musical was
Hier hadden we niet om gevraagd oid. Men deed dat gewoon.
woensdag 18 oktober 2017 om 22:03
Mijn schoonmoeder was overleden. Zij was enorm dominant, en blijkbaar een trekje dat meer mensen in haar familie hebben. Twee uur na haar overlijden zei haar zus:" zo die foto van jullie (mijn man, onze kinderen en ik) gaat nu uit dit fotolijstje (fotolijstje wat naast schoonmoeder stond), ik heb dit lijstje gekocht, dus ik bepaal dat jullie foto er uit gaat. kan nu een foto van mijn zus [mijn schoonmoeder] in. We waren sprakeloos. Heb alleen nog gestameld of ze wide wachten met het veranderen van het interieur tot het zus afgekoeld was. Mijn man was instaat om haar naar de strot te vliegen.
Mijn schoonvader wilde dat een kennis van hem, die hij kende via een hobbyclub, de uitvaartdienst in het crematorium wilde leiden. Piet was namelijk een geestelijke die dit vaker deed. Piet kwam, maar hij bleek niet in staat om de naam van de overledene te onthouden. Haar naam was Angelique, hij vroeg eerst wat Agnes voor een persoon was, wij verbeteren " ze heet Angelique". Ja, ja, dat wist hij, maar van welke muziek hield Angelica, wederom gecorrigeerd. " O, ja, inderdaad. Maar, had Agneta aangegeven wat zij belangrijk vond bij de uitvaart" . Zucht. Helemaal aan het eind van het gesprek vroeg hij :" wanneer is de uitvaart in het crematorium?". Datum was al 2 keer doorgegeven aan hem. Nu zei hij pas:" ohhh, as maandag, tja, dan kan ik niet. Ben ik de hele dag weg'.
Gelukkig zaten we door omstandigheden niet al te vol in emoties, als het over mijn eigen moeder was gegaan (wat wel een lief, prettig mens is), dan had ik hem de deur uit gegooid.
Nu hebben we nog jaren lang gezegd , " ken je het verhaal van piet?, die kwam niet" .
Mijn schoonvader wilde dat een kennis van hem, die hij kende via een hobbyclub, de uitvaartdienst in het crematorium wilde leiden. Piet was namelijk een geestelijke die dit vaker deed. Piet kwam, maar hij bleek niet in staat om de naam van de overledene te onthouden. Haar naam was Angelique, hij vroeg eerst wat Agnes voor een persoon was, wij verbeteren " ze heet Angelique". Ja, ja, dat wist hij, maar van welke muziek hield Angelica, wederom gecorrigeerd. " O, ja, inderdaad. Maar, had Agneta aangegeven wat zij belangrijk vond bij de uitvaart" . Zucht. Helemaal aan het eind van het gesprek vroeg hij :" wanneer is de uitvaart in het crematorium?". Datum was al 2 keer doorgegeven aan hem. Nu zei hij pas:" ohhh, as maandag, tja, dan kan ik niet. Ben ik de hele dag weg'.
Gelukkig zaten we door omstandigheden niet al te vol in emoties, als het over mijn eigen moeder was gegaan (wat wel een lief, prettig mens is), dan had ik hem de deur uit gegooid.
Nu hebben we nog jaren lang gezegd , " ken je het verhaal van piet?, die kwam niet" .
woensdag 18 oktober 2017 om 22:31
Mbt " gezellige koffietafels" in dit topic: de koffietafel van mijn oma was ook gezellig. Ze was overleden, oke, dat was verdrietig. Maar ze was 99 jaar geworden. Ze was de laatste 2 maanden volledig op, maar had tot dan een zeer goed leven gehad. 99 jaar worden tot het eind (op de laatste 2 maanden na) gezond en gelukkig zijn. Alle kinderen , kleinkinderen en achterkleinkinderen in de buurt, nooit iemand van overleden. Zo wil je toch oud worden? en bij de koffietafel werd meer haar leven gevierd, dan getreurd om haar overlijden.
Hoe anders bij het overlijden van een tante van me, enkele weken geleden. Zij stond nog in de bloei van haar leven, zij en haar (volwassen) kinderen waren er , ondanks lang ziektebed absoluut nog niet klaar voor. Heel verdrietig.
Hoe anders bij het overlijden van een tante van me, enkele weken geleden. Zij stond nog in de bloei van haar leven, zij en haar (volwassen) kinderen waren er , ondanks lang ziektebed absoluut nog niet klaar voor. Heel verdrietig.
donderdag 19 oktober 2017 om 08:33
deenje schreef: ↑18-10-2017 22:31Mbt " gezellige koffietafels" in dit topic: de koffietafel van mijn oma was ook gezellig. Ze was overleden, oke, dat was verdrietig. Maar ze was 99 jaar geworden. Ze was de laatste 2 maanden volledig op, maar had tot dan een zeer goed leven gehad. 99 jaar worden tot het eind (op de laatste 2 maanden na) gezond en gelukkig zijn. Alle kinderen , kleinkinderen en achterkleinkinderen in de buurt, nooit iemand van overleden. Zo wil je toch oud worden? en bij de koffietafel werd meer haar leven gevierd, dan getreurd om haar overlijden.
Hoe anders bij het overlijden van een tante van me, enkele weken geleden. Zij stond nog in de bloei van haar leven, zij en haar (volwassen) kinderen waren er , ondanks lang ziektebed absoluut nog niet klaar voor. Heel verdrietig.
Eens. De koffietafel na de crematie van mijn oma (van 94) was aanzienlijk minder triest dan die na de begrafenis van mijn nichtje (van 11). Maar ook bij die laatste was er wel ruimte voor humor en luchtigheid. Hoe triest ook, mijn nichtje was niet van de stijve, saaie bedoelingen, dus waarom zou haar uitvaart dat wel moeten zijn?
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
donderdag 19 oktober 2017 om 09:24
Mejuffrouwmuis schreef: ↑18-10-2017 08:19Wij hadden twee jaar geleden de uitvaart van de oma van mijn man. Over de doden niets dan goeds, maar in alle eerlijkheid was het een vreselijk verbitterd mens. Haar eigen kinderen had ze tegen elkaar opgezet, ze had met iedereen ruzie en die ene keer dat ik haar had gezien was ze ronduit onbeschoft geweest.
Alleen mijn man en ik met de kinderen, mijn schoonmoeder en mijn moeder (was mee voor de opvulling, want de broers en zussen van schoonmoeder wilden niet) waren aanwezig. Er viel werkelijk niets positiefs te vertellen, dus mijn schoonmoeder heeft gekozen voor een korte dienst waar alleen naar muziek geluisterd werd. Geen toespraak, geen lovende woorden, alleen muziek. Op de een of andere manier was dit prachtig en indrukwekkend.
De uitvaart van de moeder van een kennis was om gelijkaardige redenen een van 13 in een dozijn: niks persoonlijks, geen nabestaanden die spraken, alleen de mevrouw van het uitvaartcentrum die wat algemeenheden over dood en leven en afscheid vertelde en nergens verwees naar de rol van moeder van de overledene.
Kennis vond dit het beste compromis: ze wilde niet de nagedachtenis aan haar moeder bezoedelen en ze vond ook dat buitenstaanders geen zaken hebben met bepaalde dingen, maar ze had zichzelf vreselijk hypocriet gevonden als ze in positieve zin over haar moeder had gesproken.
Ik vond het op zich wel een 'mooie' oplossing: kennis kon haar en haar moeders privacy bewaren en zij kon haar integriteit bewaren.
donderdag 19 oktober 2017 om 09:45
In mijn werk was het de gewoonte, degene die de verantwoordelijk/contact persoon was tussen cliënt en familie die ging mee op begrafenis/crematie.
Ik had een cliënt, waarvan de hele familie uiteen was gevallen door ruzies en de een na de andere maakte elkander zwart.
De cliënt was nog niet gekist, was net gewassen en gekleed en lag nog op bed, toen werd de kamer leeg gehaald onder veel gekift van de erfgenamen.
Op de begrafenis zelf, was er niemand, de directeur en ik liepen vanuit de aula achter de rouwwagen naar het kerkhof in de regen.
Na afloop was er nog geen kopje koffie, was niet nodig, hoorde ik later van de begrafenisondernemer.
Ik had een cliënt, waarvan de hele familie uiteen was gevallen door ruzies en de een na de andere maakte elkander zwart.
De cliënt was nog niet gekist, was net gewassen en gekleed en lag nog op bed, toen werd de kamer leeg gehaald onder veel gekift van de erfgenamen.
Op de begrafenis zelf, was er niemand, de directeur en ik liepen vanuit de aula achter de rouwwagen naar het kerkhof in de regen.
Na afloop was er nog geen kopje koffie, was niet nodig, hoorde ik later van de begrafenisondernemer.
donderdag 19 oktober 2017 om 09:52
Op de begrafenis van mijn moeder (ik was toen 8) vond een of andere dame uit het dorp het nodig tegen mij te zeggen dat het toch wel echt heel erg was dat mijn moeder niet naar de kerk geweest was, nu kon ze nooit meer naar de hemel. En dat terwijl mijn vader mij net uitgelegd had dat mijn moeder ergens was waar het fijn was. Toen mijn vader overleed kwam dat mens ook nog langs, had haar in de 10 jaar daarvoor nooit meer gesproken. Ik heb haar de deur gewezen.
donderdag 19 oktober 2017 om 10:07
Schandalig zoals sommige mensen zich gedragen.josske schreef: ↑19-10-2017 09:45In mijn werk was het de gewoonte, degene die de verantwoordelijk/contact persoon was tussen cliënt en familie die ging mee op begrafenis/crematie.
Ik had een cliënt, waarvan de hele familie uiteen was gevallen door ruzies en de een na de andere maakte elkander zwart.
De cliënt was nog niet gekist, was net gewassen en gekleed en lag nog op bed, toen werd de kamer leeg gehaald onder veel gekift van de erfgenamen.
Op de begrafenis zelf, was er niemand, de directeur en ik liepen vanuit de aula achter de rouwwagen naar het kerkhof in de regen.
Na afloop was er nog geen kopje koffie, was niet nodig, hoorde ik later van de begrafenisondernemer.
There's nothing fair in this world,there's nothing sure in this world,there is nothing pure,so you better look for something left in this world.
donderdag 19 oktober 2017 om 10:14
Dit heb ik zo vaak gehoord.josske schreef: ↑19-10-2017 09:45In mijn werk was het de gewoonte, degene die de verantwoordelijk/contact persoon was tussen cliënt en familie die ging mee op begrafenis/crematie.
Ik had een cliënt, waarvan de hele familie uiteen was gevallen door ruzies en de een na de andere maakte elkander zwart.
De cliënt was nog niet gekist, was net gewassen en gekleed en lag nog op bed, toen werd de kamer leeg gehaald onder veel gekift van de erfgenamen.
Op de begrafenis zelf, was er niemand, de directeur en ik liepen vanuit de aula achter de rouwwagen naar het kerkhof in de regen.
Na afloop was er nog geen kopje koffie, was niet nodig, hoorde ik later van de begrafenisondernemer.
Maar ook na het overlijden van mijn tante, die in een zorginstelling zat én waar wij als gezin heel erg veel voor gedaan hebben.
Zo fijn om een keer een familie te hebben die wel in het belang van cliënt denkt en niet dropt.
donderdag 19 oktober 2017 om 10:18
Dit dus, ik heb dat ooit gehad op de begrafenis van de moeder van de toenmalige vriendin van mijn vader. Die hele familie interesseerde het allemaal helemaal niets, alleen maar ruzieeen etc. Aan het einde kwam de contact person van de instelling waar ze zat naar mij toe om te zeggen dat het fijn was dat er tenminste iemand was die genoeg om de overledene gaf om zich netjes te gedragen. Enige probleem was dat ik de overledene nooit gekend had, ik was gewoon mee als 'kind van aanhang'josske schreef: ↑19-10-2017 09:45In mijn werk was het de gewoonte, degene die de verantwoordelijk/contact persoon was tussen cliënt en familie die ging mee op begrafenis/crematie.
Ik had een cliënt, waarvan de hele familie uiteen was gevallen door ruzies en de een na de andere maakte elkander zwart.
De cliënt was nog niet gekist, was net gewassen en gekleed en lag nog op bed, toen werd de kamer leeg gehaald onder veel gekift van de erfgenamen.
Op de begrafenis zelf, was er niemand, de directeur en ik liepen vanuit de aula achter de rouwwagen naar het kerkhof in de regen.
Na afloop was er nog geen kopje koffie, was niet nodig, hoorde ik later van de begrafenisondernemer.
donderdag 19 oktober 2017 om 10:57
Mijn vreemdste uitvaart waar ik bij was, was van de oma van mijn vriend. Ze was nogal een moeilijke en egoistische vrouw en er was veel gedoe in de familie daarom. Omdat er weinig positiefs over haar te vertellen was, was de uitvaart ook heel kort en met alleen wat familie. Er sprak iemand van een stichting en er werd een nummer gedraaid en dat was het. Er ontstond ook nog ruzie omdat er iemand gekomen was die schoonoma er niet bij had gewild. Deze persoon vertrok daarna ook gelijk en mompelde nog wat onaardigs naar de kist.
Daarna zaten we aan een uitgebreid buffet omdat oma oververzekerd was. Ik had net daarvoor al gegeten, dus weinig zin in soep en broodjes. Maar een tante kwam steeds aandringen dat we wel moesten eten want er was voor betaald.
Het was echt zo vreemd allemaal. Iedereen was ook heel casual gekleed. 1 oom was wel in pak, waardoor ik dacht dat het de bode was. Ik had die man nog nooit eerder gezien. Ik was zelf ook vrij netjes gekleed en op een gegeven moment kwamen bezoekers van een andere uitvaart in de koffiezaal aan mij vragen waar ze naar toe moesten. Ze dachten dat ik er werkte. Ik voelde me zo ongemakkelijk, maar ook vreselijk ongepast om zo de koffiezaal in te lopen van een andere uitvaart.
Verder weet ik nog dat er ruzie is geweest over de kaart. Er zou zoiets op komen te staan als onze liefdevolle en warme moeder, maar dat wilden een aantal kinderen niet.
Toen een familielid van mezelf overleed aan kanker was de avond er voor iedereen naar het ziekenhuis geroepen om afscheid te nemen. Behalve mijn moeder. Dat vond ik zo verdrietig. Dit familielid had heel veel psychische problemen waarbij mijn moeder haar hielp. De rest van de familie wist niet eens dat ze problemen had.
Daarna zaten we aan een uitgebreid buffet omdat oma oververzekerd was. Ik had net daarvoor al gegeten, dus weinig zin in soep en broodjes. Maar een tante kwam steeds aandringen dat we wel moesten eten want er was voor betaald.
Het was echt zo vreemd allemaal. Iedereen was ook heel casual gekleed. 1 oom was wel in pak, waardoor ik dacht dat het de bode was. Ik had die man nog nooit eerder gezien. Ik was zelf ook vrij netjes gekleed en op een gegeven moment kwamen bezoekers van een andere uitvaart in de koffiezaal aan mij vragen waar ze naar toe moesten. Ze dachten dat ik er werkte. Ik voelde me zo ongemakkelijk, maar ook vreselijk ongepast om zo de koffiezaal in te lopen van een andere uitvaart.
Verder weet ik nog dat er ruzie is geweest over de kaart. Er zou zoiets op komen te staan als onze liefdevolle en warme moeder, maar dat wilden een aantal kinderen niet.
Toen een familielid van mezelf overleed aan kanker was de avond er voor iedereen naar het ziekenhuis geroepen om afscheid te nemen. Behalve mijn moeder. Dat vond ik zo verdrietig. Dit familielid had heel veel psychische problemen waarbij mijn moeder haar hielp. De rest van de familie wist niet eens dat ze problemen had.
donderdag 19 oktober 2017 om 11:59
Hoe dúrft zo iemand!isabelles schreef: ↑19-10-2017 09:52Op de begrafenis van mijn moeder (ik was toen 8) vond een of andere dame uit het dorp het nodig tegen mij te zeggen dat het toch wel echt heel erg was dat mijn moeder niet naar de kerk geweest was, nu kon ze nooit meer naar de hemel. En dat terwijl mijn vader mij net uitgelegd had dat mijn moeder ergens was waar het fijn was. Toen mijn vader overleed kwam dat mens ook nog langs, had haar in de 10 jaar daarvoor nooit meer gesproken. Ik heb haar de deur gewezen.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
donderdag 19 oktober 2017 om 12:14
Een kennis kreeg een brief van de belastingdienst over erf belasting. Hij snapte er niets van dus besloot de belastingsdienst te bellen. Om daar te horen dat zijn zus was overleden. Hij wist van helemaal niets. Zijn zus was heel zwaar gehandicapt en woonde al 30 jaar in een instelling. De instelling heeft gewoon niets laten weten.
Weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden, aan de ene kant belachelijk dat hij er niets van wist. Aan de andere kant bizar dat hij nooit naar zijn zus toe ging.
Weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden, aan de ene kant belachelijk dat hij er niets van wist. Aan de andere kant bizar dat hij nooit naar zijn zus toe ging.
donderdag 19 oktober 2017 om 13:08
Bizar inderdaad!Pieps2016 schreef: ↑19-10-2017 12:14Een kennis kreeg een brief van de belastingdienst over erf belasting. Hij snapte er niets van dus besloot de belastingsdienst te bellen. Om daar te horen dat zijn zus was overleden. Hij wist van helemaal niets. Zijn zus was heel zwaar gehandicapt en woonde al 30 jaar in een instelling. De instelling heeft gewoon niets laten weten.
Weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden, aan de ene kant belachelijk dat hij er niets van wist. Aan de andere kant bizar dat hij nooit naar zijn zus toe ging.
donderdag 19 oktober 2017 om 13:43
Wat triest. Hoe durft zo'n mens. Wat schiet je daarmee op? Ik had haar gezegd dat ze voor zo'n opmerking zelf in de hel mocht branden en de deur het liefst op haar vingers dichtgeslagen.isabelles schreef: ↑19-10-2017 09:52Op de begrafenis van mijn moeder (ik was toen 8) vond een of andere dame uit het dorp het nodig tegen mij te zeggen dat het toch wel echt heel erg was dat mijn moeder niet naar de kerk geweest was, nu kon ze nooit meer naar de hemel. En dat terwijl mijn vader mij net uitgelegd had dat mijn moeder ergens was waar het fijn was. Toen mijn vader overleed kwam dat mens ook nog langs, had haar in de 10 jaar daarvoor nooit meer gesproken. Ik heb haar de deur gewezen.
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
donderdag 19 oktober 2017 om 15:03
Ik heb dat niet gezegd (helaas) want bij mijn moeder was ik 8 en bij mijn vader was ik zo verbijsterd dat die vrouw bij ons aan de deur stond (ik was toen 17) dat ik gewoon helemaal niets gezegd heb, heb gewoon de deur dichtgedaan zonder iets te zeggen.
donderdag 19 oktober 2017 om 16:12
Wat erg!isabelles schreef: ↑19-10-2017 09:52Op de begrafenis van mijn moeder (ik was toen 8) vond een of andere dame uit het dorp het nodig tegen mij te zeggen dat het toch wel echt heel erg was dat mijn moeder niet naar de kerk geweest was, nu kon ze nooit meer naar de hemel. En dat terwijl mijn vader mij net uitgelegd had dat mijn moeder ergens was waar het fijn was. Toen mijn vader overleed kwam dat mens ook nog langs, had haar in de 10 jaar daarvoor nooit meer gesproken. Ik heb haar de deur gewezen.
donderdag 19 oktober 2017 om 20:54
Voor thuisopbaring weet ik dat niet, maar als je overleden dierbare in een familiekamer is opgebaard in een uitvaartcentrum doen ze dit al voor je komt om mee te helpen met de verzorging.redbulletje schreef: ↑30-09-2017 14:51Ja precies. Ze moeten de oogleden en de lippen vastzetten en dat wil je als nabestaande niet zien. Althans, ik niet.
donderdag 19 oktober 2017 om 20:56
Bij een familielid hebben ze dat toen wel gedaan. Ik heb hen meegeholpen met aankleden, maar toen ze aangaven dat ze het dicht wilden maken, ben ik de kamer uitgegaan. Ze hebben toen aangegeven dat het heftig kan zijn om te zien. Ben blij dat ik toen ben weggegaan, want denk niet dat het verstandig was als ik erbij was gebleven. Trouwens echt alle respect voor uitvaartverzorgers. Ik zou het niet kunnen.
donderdag 19 oktober 2017 om 23:40
Ik heb veel oudere cliënten bij wie ook nooit familie komt. Bij enkelen heeft familie ook aangegeven dat er geen contact gewenst is. Als zo iemand overlijdt hebben we vaak geen idee wie we op de hoogte moeten stellen. Familie blijkt ook al overleden of adressen kloppen niet meer. Dan nag de notaris het uitzoeken hoor.Pieps2016 schreef: ↑19-10-2017 12:14Een kennis kreeg een brief van de belastingdienst over erf belasting. Hij snapte er niets van dus besloot de belastingsdienst te bellen. Om daar te horen dat zijn zus was overleden. Hij wist van helemaal niets. Zijn zus was heel zwaar gehandicapt en woonde al 30 jaar in een instelling. De instelling heeft gewoon niets laten weten.
Weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden, aan de ene kant belachelijk dat hij er niets van wist. Aan de andere kant bizar dat hij nooit naar zijn zus toe ging.
vrijdag 20 oktober 2017 om 10:57
Zo, alles bijgelezen.
Er staan vreselijke verhalen tussen, zeg! Wat naar.
Helaas voor dit topic (maar gelukkig voor mijzelf) heb ik geen uitvaarten meegemaakt die hier tussen passen.
Wel wat ergernisjes, maar ach.
Zoals een (aangetrouwde) tante die het hardst stond te huilen bij de crematie van mijn vader (en dan letterlijk bij de kist), terwijl ze bij leven al heel lang niet meer bij mijn vader geweest waren en ook niet echt aandacht hadden tijdens zijn ziekte. En ik snap best wel dat begrafenissen altijd eigen emoties meebrengen, maar dit was echt wel tenenkrommend.
Of voor mezelf dat ik me superongemakkelijk voelde dat ik ineens bij de familie hoorde (terwijl ik net wat met mijn partner had en nog lang niet iedereen kende), gelukkig dan weer niet bij de mensen die gecondoleerd moesten worden....
Er staan vreselijke verhalen tussen, zeg! Wat naar.
Helaas voor dit topic (maar gelukkig voor mijzelf) heb ik geen uitvaarten meegemaakt die hier tussen passen.
Wel wat ergernisjes, maar ach.
Zoals een (aangetrouwde) tante die het hardst stond te huilen bij de crematie van mijn vader (en dan letterlijk bij de kist), terwijl ze bij leven al heel lang niet meer bij mijn vader geweest waren en ook niet echt aandacht hadden tijdens zijn ziekte. En ik snap best wel dat begrafenissen altijd eigen emoties meebrengen, maar dit was echt wel tenenkrommend.
Of voor mezelf dat ik me superongemakkelijk voelde dat ik ineens bij de familie hoorde (terwijl ik net wat met mijn partner had en nog lang niet iedereen kende), gelukkig dan weer niet bij de mensen die gecondoleerd moesten worden....
