Overig
alle pijlers
Dertiger mid jaren 80/90, hoe was dat?
dinsdag 25 augustus 2020 om 08:53
Afgelopen weekend waren mijn ouders een weekendje weg. Omdat bij mijn ouders thuis de nodige beestjes zijn die verzorging nodig hebben, heb ik het weekend daar doorgebracht.
Zaterdagavond was koud en winderig, en eens in het jaar krijg ik dan enorm zin om melancholisch allerlei oude foto albums van zolder te halen en om de bandrecorder weer eens te installeren om allerlei familievideo's weer eens te bekijken die mijn vader heeft gemaakt van vroegere vakanties, bruiloften, familiebijeenkomsten.
Zelf ben ik van geboortejaar '88, dus de jaren 80 / begin jaren 90 heb ik nauwelijks bewust meegemaakt. Maar altijd als ik met beelden uit die tijd geconfronteerd word, geeft het mij een heel fijn gevoel. Ik heb er zo'n voorstelling bij dat die periode heel fijn was om in te leven. Ik denk ook regelmatig bij mezelf : ik ben nu in 2020 32 jaar oud, maar ik wou dat ik deze leeftijd had gehad in 1990.
Misschien heb ik er véél te veel een roze bril bij op, maar hoe ik het zie waren mensen toen veel eenvoudiger en nuchterder. Minder egocentrisch. Minder op uiterlijk vertoon belust. Er was natuurlijk ook veel minder. Maar ook als ik nu nog ergens kom dat jaren '90 uitstraalt, vind ik dat heerlijk. Hier in de randstad zijn alle Albert Heijns supermodern met flatscreens waar de bonusaanbiedingen op staan. Maar laatst was ik in Drenthe nog eens in een buurtsupermarkt, en daar was in decennia niets veranderd, dat vind ik dan fantastisch. Of laatst kwam ik voor m'n werk in een gedateerd kantoorpand met nog bruine betegeling aan de wand. Dat vind ik ook fantastisch, veel mooier dan al die hippe neon-verlichting. Of als ik soms zie hoe jonge kinderen er nu bijlopen, dan mis ik de tijd dat een kleuter gewoon in een net iets te grote knalgele micky mouse trui rondliep. Vanuit mijn perspectief leek het toen allemaal zoveel puurder, eenvoudiger, echter. Het leven draaide nog echt om jou en je dierbaren, je buren, je vrienden, je collega's. Nu zijn mensen door internet geglobaliseerd, maar is alles ook afstandelijker en individualistischer geworden.
Althans : dat is mijn perspectief dan. Ik heb het nauwelijks vanuit eerste hand meegemaakt. Daarom ben ik erg benieuwd naar wat viva'ers hierover te zeggen hebben die hier nog meer herinneringen aan hebben. Wat dit ook echt zo?
Zaterdagavond was koud en winderig, en eens in het jaar krijg ik dan enorm zin om melancholisch allerlei oude foto albums van zolder te halen en om de bandrecorder weer eens te installeren om allerlei familievideo's weer eens te bekijken die mijn vader heeft gemaakt van vroegere vakanties, bruiloften, familiebijeenkomsten.
Zelf ben ik van geboortejaar '88, dus de jaren 80 / begin jaren 90 heb ik nauwelijks bewust meegemaakt. Maar altijd als ik met beelden uit die tijd geconfronteerd word, geeft het mij een heel fijn gevoel. Ik heb er zo'n voorstelling bij dat die periode heel fijn was om in te leven. Ik denk ook regelmatig bij mezelf : ik ben nu in 2020 32 jaar oud, maar ik wou dat ik deze leeftijd had gehad in 1990.
Misschien heb ik er véél te veel een roze bril bij op, maar hoe ik het zie waren mensen toen veel eenvoudiger en nuchterder. Minder egocentrisch. Minder op uiterlijk vertoon belust. Er was natuurlijk ook veel minder. Maar ook als ik nu nog ergens kom dat jaren '90 uitstraalt, vind ik dat heerlijk. Hier in de randstad zijn alle Albert Heijns supermodern met flatscreens waar de bonusaanbiedingen op staan. Maar laatst was ik in Drenthe nog eens in een buurtsupermarkt, en daar was in decennia niets veranderd, dat vind ik dan fantastisch. Of laatst kwam ik voor m'n werk in een gedateerd kantoorpand met nog bruine betegeling aan de wand. Dat vind ik ook fantastisch, veel mooier dan al die hippe neon-verlichting. Of als ik soms zie hoe jonge kinderen er nu bijlopen, dan mis ik de tijd dat een kleuter gewoon in een net iets te grote knalgele micky mouse trui rondliep. Vanuit mijn perspectief leek het toen allemaal zoveel puurder, eenvoudiger, echter. Het leven draaide nog echt om jou en je dierbaren, je buren, je vrienden, je collega's. Nu zijn mensen door internet geglobaliseerd, maar is alles ook afstandelijker en individualistischer geworden.
Althans : dat is mijn perspectief dan. Ik heb het nauwelijks vanuit eerste hand meegemaakt. Daarom ben ik erg benieuwd naar wat viva'ers hierover te zeggen hebben die hier nog meer herinneringen aan hebben. Wat dit ook echt zo?
woensdag 26 augustus 2020 om 17:49
Absoluut!
De tekst van 'het dorp' is al in 1964 geschreven. Lang voor de jachtige jaren 80. Toen keek men dus ook al met weemoed terug naar simpeler tijden. En over 20 jaar zal men ook zo naar deze periode kijken.
Beniewd wat mensen dan zullen zeggen.
'Voor boeken had je bol.com en Amazon, lekker overzichtelijk. En onderwijs volgde je op een schooltje dichtbij. Gewoon samen met de andere kinderen uit de buurt. En je kon toen nog heerlijk onbezorgd een wijntje drinken. Zonder dat je verplichte health sensor gaat piepen en je meteen een berekening krijgt hoeveel levensjaren die zonde je gaat kosten.'
Zoiets. Vast.
woensdag 26 augustus 2020 om 19:49
woensdag 26 augustus 2020 om 20:09
Oké, mee eens, 2020 is tot nu toe geen topjaar. Maar hé, we hoeven naast die ellende niet ook nog eens af te wassen en boodschappen te doen, als we dat niet willen
woensdag 26 augustus 2020 om 20:24
Zo leuk was die tijd niet.
In mijn refo dorp werd on-ge-lo-fe-lijk geroddeld. De dominee kwam langs als je niet snel genoeg de volgende spruit wierp.
Je verveelde je het ongans, de leesmap (niet op school vertellen, want je las wereldse dngen!) las je minstens 2x.
Verder stond je vaak in de rij.
In de rij bij de bank om geld te halen. In de rij bij de slager ín de supermarkt. In de rij bij de kassa in de supermarkt want elk product had een andere code die de caissière uit het hoofd moest kennen (en laat net jij degene die moet worden ingewerkt getroffen hebben).
In de rij voor een strippenkaart.
In de rij voor inlichtingen over welke trein waarheen ging.
In de rij voor een treinkaartje.
In de rij in de bioscoop.
In de rij om de kerk in te kunnen. En ja, in het nog verzuilde biblebelt stuk van Nederland viel het op als je níet naar de kerk ging.
Er werd enorm geluld over wie welke auto had en hoe dat bekostigd werd. Er werden sleutelbossen over de lak van jaloersmakende auto's getrokken.
Station Rotterdam CS kon je met goed fatsoen niet inkomen omdat de junks de buurt onveilig maakten.
Elke maand was er wel weer een treinstel afgetuigd door hooligans. Of een veerboot half vernield. Terwijl je tv zat te kijken zag je mensen in een stadion doodgedrukt worden.
Het zwarte woud was 1 groot zure regen slagveld. Je hart sloeg een slag over als je de kaalslag daar zag.
Door het IJzeren Gordijn naar Praag voor een schoolreis was niet alleen spannend, ook beangstigend. Bizar om de lege supermarkten daar te zien, je neus zwart te zien van de roet door de kolen die nog werden gebruikt.
De jarenlange bezuinigingen, loonstop van een jaar of 6 voor alle overheidsdiensten en trendvolgers. Massa ontslagen in veel fabrieken, de jeugdwerkloosheid, milieuvervuiling, atoomwapens... Nee zo knus was het niet.
Bellen met het buitenland was belachelijk duur.
De lokale hijger belde je zo eens per 6 maanden op met een 'telefonische enquête' om bij vraag 4 erachter te komen wat voor ondergoed je droeg.
In mijn refo dorp werd on-ge-lo-fe-lijk geroddeld. De dominee kwam langs als je niet snel genoeg de volgende spruit wierp.
Je verveelde je het ongans, de leesmap (niet op school vertellen, want je las wereldse dngen!) las je minstens 2x.
Verder stond je vaak in de rij.
In de rij bij de bank om geld te halen. In de rij bij de slager ín de supermarkt. In de rij bij de kassa in de supermarkt want elk product had een andere code die de caissière uit het hoofd moest kennen (en laat net jij degene die moet worden ingewerkt getroffen hebben).
In de rij voor een strippenkaart.
In de rij voor inlichtingen over welke trein waarheen ging.
In de rij voor een treinkaartje.
In de rij in de bioscoop.
In de rij om de kerk in te kunnen. En ja, in het nog verzuilde biblebelt stuk van Nederland viel het op als je níet naar de kerk ging.
Er werd enorm geluld over wie welke auto had en hoe dat bekostigd werd. Er werden sleutelbossen over de lak van jaloersmakende auto's getrokken.
Station Rotterdam CS kon je met goed fatsoen niet inkomen omdat de junks de buurt onveilig maakten.
Elke maand was er wel weer een treinstel afgetuigd door hooligans. Of een veerboot half vernield. Terwijl je tv zat te kijken zag je mensen in een stadion doodgedrukt worden.
Het zwarte woud was 1 groot zure regen slagveld. Je hart sloeg een slag over als je de kaalslag daar zag.
Door het IJzeren Gordijn naar Praag voor een schoolreis was niet alleen spannend, ook beangstigend. Bizar om de lege supermarkten daar te zien, je neus zwart te zien van de roet door de kolen die nog werden gebruikt.
De jarenlange bezuinigingen, loonstop van een jaar of 6 voor alle overheidsdiensten en trendvolgers. Massa ontslagen in veel fabrieken, de jeugdwerkloosheid, milieuvervuiling, atoomwapens... Nee zo knus was het niet.
Bellen met het buitenland was belachelijk duur.
De lokale hijger belde je zo eens per 6 maanden op met een 'telefonische enquête' om bij vraag 4 erachter te komen wat voor ondergoed je droeg.
woensdag 26 augustus 2020 om 20:33
o ja dat was ik alweer helemaal vergeten. Bij een bijbaantje zat ik ook achter de kassa, en moest ik al die codes uit mijn hoofd weten. Leuk als je er nog maar nét werkt, je alles in de klap moet opzoeken terwijl de rij zuchtend je aan staart.
En je moest in en uit klokken, inklokken uiteraard onmiddellijk, en uitklokken pas als je al helemaal gereed stond om de deur open te trekken en naar huis te gaan.
En je moest in en uit klokken, inklokken uiteraard onmiddellijk, en uitklokken pas als je al helemaal gereed stond om de deur open te trekken en naar huis te gaan.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
woensdag 26 augustus 2020 om 20:38
En dan heb ik het nog niet over de stoffen die er in de mode werd gebruikt. Voor zover je over mode kon spreken. Kriebelstof! Wollen jurken die aan moesten bij kerkbezoek en die je moeder zelf gemaakt had, want kleding kopen was duur. Synthetische blouses (c&a of de markt) die ketterden als je je winterjas uittrok en die je met gourmetten niet aan moest doen want kleding en brandveiligheid werd nog niet aan elkaar gelinkt.
Er was 1 seizoen dat overalls in knal geel/knal oranje/knal aqua in waren, met schuine strepen. Dat maakte toiletbezoek een bezoeking.
Er was 1 seizoen dat overalls in knal geel/knal oranje/knal aqua in waren, met schuine strepen. Dat maakte toiletbezoek een bezoeking.
hanke321 wijzigde dit bericht op 26-08-2020 20:42
3.27% gewijzigd
woensdag 26 augustus 2020 om 20:40
En of!
Zo blij dat ik nu een grote meid ben.
hanke321 wijzigde dit bericht op 28-08-2020 00:31
34.74% gewijzigd
woensdag 26 augustus 2020 om 21:55
In de jaren tachtig lagen kinderen overdwars in een auto en waren vaak kotsmisselijk van de sigarettenlucht in auto's. In de jaren tachtig werd je als zesjarige naar de supermarkt gestuurd voor een fles jenever en een pak sigaretten. In de jaren tachtig moest je groenten extra wassen en was melk niet zo verstandig, want het kon allemaal radioactief zijn. Als je in de jaren tachtig op een fiets zat, werd je misselijk door de helft van de dieselauto's die langsreden. Een klein kind had je rustig achterop je fiets als moeder en dan stopte je de benen in de fietstassen. En anders leerde het kind het snel genoeg af om de benen tussen de spaken te stoppen.
In de jaren tachtig schepte je je avondeten in de supermarkt nog op in porties. Je pakte zuurkool uit de zuurkoolton en wilde je boerenkoop, dan stond je moeder die te ritsen voor het in de pan kon. Je at altijd aardappels vlees en groenten en als je zo eens per maand macaroni at, dan was het met Smak.
Als je stereotoren vervelend was, at hij gewoon je bandjes op en zat je weer een half uur te draaien en te hopen dat het weer een beetje recht te trekken was. Je betaalde een bepaalde periode 13% rente voor je hypotheek en dat gaf je ouders veel kopzorgen. Het journaal ging nóóit over bekende nederlanders, laat staan dat je iets hoorde over coming out van transmannen of vrouwen. Robert Long daarentegen mocht ongecensureerd een plaat volschelden, in de film "Schatjes"zette je een veertienjarig meisje bloot te kijk voor heel pervers Nederland en pedofielen mochten een eigen partij oprichten. Op je veertiende toerde je door heel Nederland met tienertoer en geen ouder die wist waar je uithing of je kon bereiken. En wilde je ergens naartoe, dan bereidde je dat minitieus voor, want even googlen waar je zat, zat er niet bij. Was je verdwaald, dan had je een Hollandse mond en zat je om 13.00 op het station om je vriendin op te halen, dan hoopte je maar dat je elkaar ook tegenkwam bij het trefpunt. Had ze vertraging of zat ze uberhaupt niet in de trein om welke reden dan ook, dan ging je na een half uur maar naar huis. En was je vriendin goed aangekomen en doken jullie 's avonds de kroeg in, dan kwam je middenin de nacht thuis alsof je een pak shag had opgegeten. Want of je nou zelf rookte of niet, je zou je hoe dan ook door een blauwe muur van sigarettenrook moeten slaan.
Leraren waren uiteraard meneer of mevrouw, juffrouw of meester en groepen bestonden niet. Je had klassen. En was je 'dom' of hadden je ouders geen ambitie voor je als meisje, dan ging je naar de huishoudschool. Een jongen ging naar de lagere technische school. Meer smaakjes waren er niet. En als je écht dom was, dan werd het liedje "busje komt zo" gezongen en ging je naar de MLOK (moeilijk lerende en opvoedbare kinderen)
Het was gewoon zo heerlijk overzichtelijk allemaal
In de jaren tachtig schepte je je avondeten in de supermarkt nog op in porties. Je pakte zuurkool uit de zuurkoolton en wilde je boerenkoop, dan stond je moeder die te ritsen voor het in de pan kon. Je at altijd aardappels vlees en groenten en als je zo eens per maand macaroni at, dan was het met Smak.
Als je stereotoren vervelend was, at hij gewoon je bandjes op en zat je weer een half uur te draaien en te hopen dat het weer een beetje recht te trekken was. Je betaalde een bepaalde periode 13% rente voor je hypotheek en dat gaf je ouders veel kopzorgen. Het journaal ging nóóit over bekende nederlanders, laat staan dat je iets hoorde over coming out van transmannen of vrouwen. Robert Long daarentegen mocht ongecensureerd een plaat volschelden, in de film "Schatjes"zette je een veertienjarig meisje bloot te kijk voor heel pervers Nederland en pedofielen mochten een eigen partij oprichten. Op je veertiende toerde je door heel Nederland met tienertoer en geen ouder die wist waar je uithing of je kon bereiken. En wilde je ergens naartoe, dan bereidde je dat minitieus voor, want even googlen waar je zat, zat er niet bij. Was je verdwaald, dan had je een Hollandse mond en zat je om 13.00 op het station om je vriendin op te halen, dan hoopte je maar dat je elkaar ook tegenkwam bij het trefpunt. Had ze vertraging of zat ze uberhaupt niet in de trein om welke reden dan ook, dan ging je na een half uur maar naar huis. En was je vriendin goed aangekomen en doken jullie 's avonds de kroeg in, dan kwam je middenin de nacht thuis alsof je een pak shag had opgegeten. Want of je nou zelf rookte of niet, je zou je hoe dan ook door een blauwe muur van sigarettenrook moeten slaan.
Leraren waren uiteraard meneer of mevrouw, juffrouw of meester en groepen bestonden niet. Je had klassen. En was je 'dom' of hadden je ouders geen ambitie voor je als meisje, dan ging je naar de huishoudschool. Een jongen ging naar de lagere technische school. Meer smaakjes waren er niet. En als je écht dom was, dan werd het liedje "busje komt zo" gezongen en ging je naar de MLOK (moeilijk lerende en opvoedbare kinderen)
Het was gewoon zo heerlijk overzichtelijk allemaal
woensdag 26 augustus 2020 om 22:15
Ik ben geboren in 76 en ik kan echt zwijmelen bij moderne series die over de 80's en 90's gaan (bv The Dark en Stranger Things) Alleen al de muziek uit die tijd. 
Ik heb een hele leuke en onbezorgde jeugd gehad, dus vandaar deze nostalgie waarschijnlijk.
Desondanks was ik me ook zeker bewust van ellende in de wereld. Ik vierde mijn 10e verjaardag op de dag dat de ramp in Chernobyl zich voltrok en ik liep met mijn vader mee in de protestmars tegen de kruisraketten. En over de hongersnood in Afrika had ik een discussie met mijn ouders... want ik begreep echt totaal niet dat die mensen nog meer kinderen op de wereld zetten, terwijl er al zo weinig voedsel was voor iedereen. Van mijn oudtante kreeg ik altijd 25 gulden voor mijn verjaardag en dat liet ik dan storten op een rekening voor Afrika
Ik hou echt van die tijd, zo er zo naar terug willen...
Ik heb een hele leuke en onbezorgde jeugd gehad, dus vandaar deze nostalgie waarschijnlijk.
Desondanks was ik me ook zeker bewust van ellende in de wereld. Ik vierde mijn 10e verjaardag op de dag dat de ramp in Chernobyl zich voltrok en ik liep met mijn vader mee in de protestmars tegen de kruisraketten. En over de hongersnood in Afrika had ik een discussie met mijn ouders... want ik begreep echt totaal niet dat die mensen nog meer kinderen op de wereld zetten, terwijl er al zo weinig voedsel was voor iedereen. Van mijn oudtante kreeg ik altijd 25 gulden voor mijn verjaardag en dat liet ik dan storten op een rekening voor Afrika
Ik hou echt van die tijd, zo er zo naar terug willen...
Wie naar het verleden kijkt, staat met zijn rug naar de toekomst...
donderdag 27 augustus 2020 om 00:04
Na de vakantie bracht je je fotorolletjes weg, in ons geval gaf je die af bij de fotobalie in de Bas van der Heijden. Een week later haalde je de foto's op. Als kind kreeg ik een rolletje van 12, duur genoeg. Maar rolletjes met kleurenfoto's waren nieuw, mijn zus had van een tante een oud fototoestel gekregen waar een cassette in moest, zwart wit natuurlijk.
We hadden geen dekbed, maar een wollen deken en lakens waar ik altijd in verstrikt raakte, ik was zo blij met mijn eerste dekbed.
Bij frietjes aten we knakworstjes, andere snacks waren duur en we kregen heel af en toe 3es cola in een glaasje dat niet veel groter was dan een borrelglas.
We hadden geen dekbed, maar een wollen deken en lakens waar ik altijd in verstrikt raakte, ik was zo blij met mijn eerste dekbed.
Bij frietjes aten we knakworstjes, andere snacks waren duur en we kregen heel af en toe 3es cola in een glaasje dat niet veel groter was dan een borrelglas.
donderdag 27 augustus 2020 om 00:09
In verloop van de jaren 80 kocht ik met enige regelmaat een pak zelfmaak tompouchen en die liet ik mijn zoon dan maken terwijl ik thee ging zetten en als alles dan klaar was propten we onszelf vol met dat lekkers.
In de jaren 90 ging mijn zoon op kookles en daar heb ik ook leuk van gegeten. Vond het altijd extra lekker als mijn zoon had gekookt wat hij net had geleerd. Z'n minestronesoep was goddelijk.
In de jaren 90 ging mijn zoon op kookles en daar heb ik ook leuk van gegeten. Vond het altijd extra lekker als mijn zoon had gekookt wat hij net had geleerd. Z'n minestronesoep was goddelijk.
donderdag 27 augustus 2020 om 00:10
Verse zuurkool uit de ton was veel lekkerder.hondenmens schreef: ↑26-08-2020 23:50Oja die zuurkoolton. En bij de brood/gebak afdeling van de buurtsuper in ons dorp moest je nog vragen wat je wilde. Net als bij de bakker. Nu is alles voorverpakt.
donderdag 27 augustus 2020 om 01:10
jaja heel speciaal de smoothieshop, yoghurtbarns, burgermeesters... Je wordt er op iedere straathoek mee doodgegooidGoya schreef: ↑25-08-2020 09:47Al moet ik wel zeggen : op veel vlakken heb ik ook wel juist het idee dat ''we'' weer de goede kant op gaan.
De centrums van steden / grotere plaatsen vond ik rond 2010 vreselijk. Vol eenheidsworsten als C&A, H&M, Sting. Die zooi verdwijnt nu, en daar komen weer leukere speciaalzaakjes voor in de plaats. Meer horeca, terrasjes. Dat was in de jaren '90 nog helemaal niet zo veel.
donderdag 27 augustus 2020 om 01:15
Heel veel dingen zijn nu beter, handiger en praktischer. Maar de sfeer, houding echt niet. Het is van de buurvrouw die pestende henkie wegjoeg met de bezem gegaan naar met een groepje iemand het ziekenhuis in schoppen of door je telefoon heen kijkend zien hoe iemand wordt neergestoken.
Mentaliteit is echt wel veranderd en niet ten goede.
Mentaliteit is echt wel veranderd en niet ten goede.
donderdag 27 augustus 2020 om 02:01
Leuk topic om door te lezen!
In 1980 werkte ik al een paar jaar fulltime en was ik bezig om op mijzelf te gaan wonen (was moeilijk wegens woningnood, maar uiteindelijk via een particulier toch een etage in een oud pand kunnen huren).
Codes leren voor de kassa is denk ik van ná mijn tijd: toen ik als 14-jarige mijn eerste bijbaantje deed, zat overal een prijsje op en moest je voor een product van één gulden 25 op de kassa 3 toetsen intikken: 1 gulden, 20 cent en 5 cent. En dan rammelend geluid op d subtotaal toets...
Dekens op bed herinner ik mij alleen als kind. Toen ik 15 was had ik (nog bij ouders thuis) gewoon al een dekbed.
Ik heb d jaren '80-'90 dus vooral als werknemer meegemaakt.Wat ik vooral mis nu is de privacy en de zelfstandigheid die je had. Het feit dat je zelf kon en mocht nadenken en het nog niet zo was dat bedrijven zoveel 'service' boden dat zij alles voor je regelen en vooral geen last willen hebben van wat zij 'klanten' noemen maar waar zij verder toch vooral geheel onbereikbaar voor proberen te blijven (op de betalingen na dan). En o ja, de 'klanttevredenheidsenquêtes' dan nog; je mag hen nog bejubelen via internet door middel van het aanklikken van een paar bolletjes via internet variërend met een keuze tussen helemaal eens of helemaal oneens. Vooral geen antwoorden in tekst, want lezen is te veel werk. Het moet automatisch verwerkt kunnen worden en de uitslag moet positief zijn....
Wat ik ook mis is betalen met contant geld. Tenminste, ik doe dat nog consequent juist wél. Tot op het irritante af; als men geen contant geld accepteert, zeg ik jammer en leg ik ook nog netjes het artikel terug in het vak. Nog nooit een eerste levensbehoefte daardoor gemist.
En ik vind het jammer dat de euro ons de (vakantie) lol van het betalen met buitenlandse valuta heeft ontnomen; dat vond ik toch altijd wel een extra vakantiegevoel geven.
De strippenkaart mis ik ook: als ik nu één keer met logees met de bus/tram zou willen, moet ik eerst voor iedereen apart een OV kaart ad 7,50 + tegoed kopen; met de strippenkaart was dat makkelijker. En mijn eigen kaart was onlangs verlopen: zie dan het tegoed van zo'n kaart maar eens terug te krijgen. En je moet ook weer een nieuwe kaart kopen - of besluiten een taxi te nemen (dat is voor incidentele gevallen waarschijnlijk nog goedkoper).
Ik vond het hele gebeuren rond een bioscoop of theater bezoeken, ook in de rij staan voor het loket voor een kaartje, wel zo zijn charme hebben. Nu dat allemaal met je smartphone zou moeten, haak ik af; ik vind dat maar niks.
Ben dus ook al lang niet meer geweest. Het is allemaal zó onpersoonlijk geworden dat alleen nog maar overblijft dat je voor veel geld even op zo'n stoeltje mag zitten... die stoel moet je zelf zoeken met het lichtje van je telefoon; pauze is er ook al niet meer; op het scherm bericht dat je je telefoon uit moet zetten, gevolgd door de mededeling dat je bij onraad nummer x moet bellen.... (ofwel: "op één man na gaat al het personeel nu naar huis en als er iets is, ben je op jezelf aangewezen").
Nou, dan wacht ik wel tot die film ooit een keer op TV wordt uitgezonden - of ik zie hem niet....
Dan kies ik liever voor een picknick of een fietstochtje door de polder; in elk geval iets waar je niet met je hele naam en toenaam zo nodig 'traceerbaar' hoeft te zijn (en nee, ik heb niets 'te verbergen', ik vraag mij alleen altijd af wat de ander 'te verzamelen' heeft).
In 1980 werkte ik al een paar jaar fulltime en was ik bezig om op mijzelf te gaan wonen (was moeilijk wegens woningnood, maar uiteindelijk via een particulier toch een etage in een oud pand kunnen huren).
Codes leren voor de kassa is denk ik van ná mijn tijd: toen ik als 14-jarige mijn eerste bijbaantje deed, zat overal een prijsje op en moest je voor een product van één gulden 25 op de kassa 3 toetsen intikken: 1 gulden, 20 cent en 5 cent. En dan rammelend geluid op d subtotaal toets...
Dekens op bed herinner ik mij alleen als kind. Toen ik 15 was had ik (nog bij ouders thuis) gewoon al een dekbed.
Ik heb d jaren '80-'90 dus vooral als werknemer meegemaakt.Wat ik vooral mis nu is de privacy en de zelfstandigheid die je had. Het feit dat je zelf kon en mocht nadenken en het nog niet zo was dat bedrijven zoveel 'service' boden dat zij alles voor je regelen en vooral geen last willen hebben van wat zij 'klanten' noemen maar waar zij verder toch vooral geheel onbereikbaar voor proberen te blijven (op de betalingen na dan). En o ja, de 'klanttevredenheidsenquêtes' dan nog; je mag hen nog bejubelen via internet door middel van het aanklikken van een paar bolletjes via internet variërend met een keuze tussen helemaal eens of helemaal oneens. Vooral geen antwoorden in tekst, want lezen is te veel werk. Het moet automatisch verwerkt kunnen worden en de uitslag moet positief zijn....
Wat ik ook mis is betalen met contant geld. Tenminste, ik doe dat nog consequent juist wél. Tot op het irritante af; als men geen contant geld accepteert, zeg ik jammer en leg ik ook nog netjes het artikel terug in het vak. Nog nooit een eerste levensbehoefte daardoor gemist.
En ik vind het jammer dat de euro ons de (vakantie) lol van het betalen met buitenlandse valuta heeft ontnomen; dat vond ik toch altijd wel een extra vakantiegevoel geven.
De strippenkaart mis ik ook: als ik nu één keer met logees met de bus/tram zou willen, moet ik eerst voor iedereen apart een OV kaart ad 7,50 + tegoed kopen; met de strippenkaart was dat makkelijker. En mijn eigen kaart was onlangs verlopen: zie dan het tegoed van zo'n kaart maar eens terug te krijgen. En je moet ook weer een nieuwe kaart kopen - of besluiten een taxi te nemen (dat is voor incidentele gevallen waarschijnlijk nog goedkoper).
Ik vond het hele gebeuren rond een bioscoop of theater bezoeken, ook in de rij staan voor het loket voor een kaartje, wel zo zijn charme hebben. Nu dat allemaal met je smartphone zou moeten, haak ik af; ik vind dat maar niks.
Ben dus ook al lang niet meer geweest. Het is allemaal zó onpersoonlijk geworden dat alleen nog maar overblijft dat je voor veel geld even op zo'n stoeltje mag zitten... die stoel moet je zelf zoeken met het lichtje van je telefoon; pauze is er ook al niet meer; op het scherm bericht dat je je telefoon uit moet zetten, gevolgd door de mededeling dat je bij onraad nummer x moet bellen.... (ofwel: "op één man na gaat al het personeel nu naar huis en als er iets is, ben je op jezelf aangewezen").
Nou, dan wacht ik wel tot die film ooit een keer op TV wordt uitgezonden - of ik zie hem niet....
Dan kies ik liever voor een picknick of een fietstochtje door de polder; in elk geval iets waar je niet met je hele naam en toenaam zo nodig 'traceerbaar' hoeft te zijn (en nee, ik heb niets 'te verbergen', ik vraag mij alleen altijd af wat de ander 'te verzamelen' heeft).
