Psyche
alle pijlers
Als je omgeving je draagkracht niet accepteert?
donderdag 4 november 2021 om 16:26
Ik gebruik deze nick ivm herkenbaarheid.
Heb getwijfeld dit onder kinderen of hier te plaatsen. Denk dat dit aansluit.
Situatie:
Mijn draagkracht is niet optimaal. Door gebeurtenissen en daarnaast wat lichamelijke mankementen, is mijn energie niveau niet erg hoog.
Drie jaar geleden vanwege een milde depressie in therapie gegaan, wat inzichtelijk was op vele fronten. Eén van die inzichten was dat ik te weinig begrens. Ik paste me vaak wel aan, maar kwam tot inzicht dat dit ook ten koste van mezelf kan gaan. Daarnaast kan ik niet zoveel prikkels hebben. Soms kun je ze ontwijken (heb bv geen sociale media, leef volgens principe rust en regelmaat, en ben vaak op zoek naar aanpassingen om rust te bewaren zoals boodschappen laten bezorgen), maar heb ook een gezin en werk.
Ik merk dat ik steeds meer moeite heb met alle 'dwang' van buitenaf. School vd kinderen zoekt hulp van ouders, de vereniging vd kinderen etc. Ik draag het minimale daarin bij, en dat valt me best zwaar icm de rest van het leven.
Ik heb meerdere keren aangegeven bij enkele mensen van de sportvereniging (van mijn kinderen) dat mijn mogelijkheden qua draagkracht minimaal zijn.
Het werd onlangs duidelijk dat men nog meer van mij en mijn man wil, omdat we twee kinderen op de vereniging hebben, worden alle taken ook in tweevoud verwacht van ons.
Mijn man had al een taak van me overgenomen, maar die trekt dit ook niet als er nog hogere verwachtingen zijn.
Deze verwachtingen werden uitgesproken in een bericht, en ik heb een alternatief voorstel gedaan ter oplossing.
Dit viel niet in de smaak, kreeg veel over me heen, we moeten het samen regelen en mijn oplossing werd van tafel geveegd. Ter illustratie: ik breng de kinderen 2x p.w. naar de training, sta elke zaterdag vroeg op voor de wedstrijden (daar kan ik dus geen rust pakken want man en ik moeten beide met één kind mee) en doe de was voor één team. Nu gaan ze andere taken verplichten door een schema op te stellen, waarbij wij moeten komen of onderling moeten ruilen.
Ik merk dat er zoveel weerstand ontstaat dat ik er fysiek last van heb. Ik kan de ballen amper in de lucht houden, ben zelfs tijdelijk minder gaan werken.
Ik weet niet goed hoe dit op te lossen, ik voel me zo machteloos dat ik er een erg kort lontje door krijg.
Ik wil mijn kinderen hun sport niet ontnemen, maar weet niet hoe we dit klaar moeten spelen. Het voelt erg naar omdat ik het gevoel heb met mijn rug tegen de muur te worden gezet. Mijn man heeft het ook geprobeerd uit te leggen, maar geen gewenst resultaat.
Ik merk dat ik in een cirkel blijf denken, en geen oplossing kan bedenken die geschikt is. Knetterharde 'nee' zal duidelijk leiden tot conflict, eigenlijk is dat het nu al kijkende naar de sfeer van het gesprek. Om maar mee te gaan hierin geeft nu al paniek, er blijft niet voldoende tijd over voor rust.
Mijn omgeving is erg van het meegaan in sociale druk. Vandaar mijn verhaal hier: wie wil meedenken? Kan wel verschillende invalshoeken gebruiken.
Heb getwijfeld dit onder kinderen of hier te plaatsen. Denk dat dit aansluit.
Situatie:
Mijn draagkracht is niet optimaal. Door gebeurtenissen en daarnaast wat lichamelijke mankementen, is mijn energie niveau niet erg hoog.
Drie jaar geleden vanwege een milde depressie in therapie gegaan, wat inzichtelijk was op vele fronten. Eén van die inzichten was dat ik te weinig begrens. Ik paste me vaak wel aan, maar kwam tot inzicht dat dit ook ten koste van mezelf kan gaan. Daarnaast kan ik niet zoveel prikkels hebben. Soms kun je ze ontwijken (heb bv geen sociale media, leef volgens principe rust en regelmaat, en ben vaak op zoek naar aanpassingen om rust te bewaren zoals boodschappen laten bezorgen), maar heb ook een gezin en werk.
Ik merk dat ik steeds meer moeite heb met alle 'dwang' van buitenaf. School vd kinderen zoekt hulp van ouders, de vereniging vd kinderen etc. Ik draag het minimale daarin bij, en dat valt me best zwaar icm de rest van het leven.
Ik heb meerdere keren aangegeven bij enkele mensen van de sportvereniging (van mijn kinderen) dat mijn mogelijkheden qua draagkracht minimaal zijn.
Het werd onlangs duidelijk dat men nog meer van mij en mijn man wil, omdat we twee kinderen op de vereniging hebben, worden alle taken ook in tweevoud verwacht van ons.
Mijn man had al een taak van me overgenomen, maar die trekt dit ook niet als er nog hogere verwachtingen zijn.
Deze verwachtingen werden uitgesproken in een bericht, en ik heb een alternatief voorstel gedaan ter oplossing.
Dit viel niet in de smaak, kreeg veel over me heen, we moeten het samen regelen en mijn oplossing werd van tafel geveegd. Ter illustratie: ik breng de kinderen 2x p.w. naar de training, sta elke zaterdag vroeg op voor de wedstrijden (daar kan ik dus geen rust pakken want man en ik moeten beide met één kind mee) en doe de was voor één team. Nu gaan ze andere taken verplichten door een schema op te stellen, waarbij wij moeten komen of onderling moeten ruilen.
Ik merk dat er zoveel weerstand ontstaat dat ik er fysiek last van heb. Ik kan de ballen amper in de lucht houden, ben zelfs tijdelijk minder gaan werken.
Ik weet niet goed hoe dit op te lossen, ik voel me zo machteloos dat ik er een erg kort lontje door krijg.
Ik wil mijn kinderen hun sport niet ontnemen, maar weet niet hoe we dit klaar moeten spelen. Het voelt erg naar omdat ik het gevoel heb met mijn rug tegen de muur te worden gezet. Mijn man heeft het ook geprobeerd uit te leggen, maar geen gewenst resultaat.
Ik merk dat ik in een cirkel blijf denken, en geen oplossing kan bedenken die geschikt is. Knetterharde 'nee' zal duidelijk leiden tot conflict, eigenlijk is dat het nu al kijkende naar de sfeer van het gesprek. Om maar mee te gaan hierin geeft nu al paniek, er blijft niet voldoende tijd over voor rust.
Mijn omgeving is erg van het meegaan in sociale druk. Vandaar mijn verhaal hier: wie wil meedenken? Kan wel verschillende invalshoeken gebruiken.
vrijdag 5 november 2021 om 18:36
Ze zegt net dat ze dat nu inmiddels wel snapt!Buffie schreef: ↑05-11-2021 18:22Maar het gaat er niet om dat je inziet dat een ieder een verenigingsleven anders ziet, maar gewoon om het simpele feit dat je twee kinderen op één vereniging hebt. Waarom snap jij zelf de logica niet van dat je dan dus 2x taken krijgt? Als Pietje op voetbal zit en klaasje op handbal heb je toch ook 2x taken? Waarom zou dat anders zijn als ze op dezelfde club zitten? Hier reageer je helemaal niet op, wat jouw berekening dan is qua inzet van ouders?
vrijdag 5 november 2021 om 18:40
Tja, twee kinderen, twee inspanningen. Je tweede kind zorgt er niet voor dat je voor de eerste niet vol hoeft mee te doen.
vrijdag 5 november 2021 om 18:50
Wie doet het dan denk je? Wie zijn die magische mensen die dat doen?
vrijdag 5 november 2021 om 19:35
Zwemles is geen sport, maar voor wedstrijdzwemmen betalen we zo'n 900 euro per jaar per kind, plus dan nog per wedstrijd. En daar zijn ook nog eens heel veel vrijwiligers bij nodig. Veel goedkoper dan wat, zou dat zijn?
vrijdag 5 november 2021 om 19:54
Oh echt? dat kostte in de steentijd (25 jaar geleden) toen ik wedstrijdzwemmer deed 175 gulden per jaar en dan inderdaad wel voor sommige maar lang niet alle wedstrijden inschrijfgeld. De voetbal is hier 500 euro per jaar en dan nog 150 euro extra Ivm selectietrainingen.
vrijdag 5 november 2021 om 19:59
Maar daar gaat de vergelijking mank. Jij en ik bekijken het schema/rooster en regelen dan zelf dat we de schoonmaakbeurt van de moeder van Roosje overnemen in ruil voor een bardienst. Of je nu een groot netwerk hebt of een heel kleintje, je regelt het primair zelf (of samen indien een partner). Dat geef je niet terug aan de mensen die de roosters maken. Of je gaat pro-actief met de roostermaker om tafel zitten. Ik koop bijvoorbeeld alles af wat af te kopen valt om niet steeds mijn netwerk te moeten aanspreken. We regelen het zelf. We leggen het niet steeds terug bij die ander die het ook in de vrije tijd maar zit te regelen en mogelijk te maken.redhead70 schreef: ↑05-11-2021 17:39Je snapt het geloof ik niet helemaal. Belastbaarheid is meetbaar. Dat is geen zeuren, dat is dan een feit. Voor de een houdt dit in dat hij wel kan wassen voor 3 teams, zoals ik. Maar nooit kan rijden, mag ik niet meer. Of nooit een bardienst kan draaien want ik geef je op een briefje dat dit misloopt, inclusief het turven op de briefjes. Het zou handig zijn als iedereen dan een beetje inschikt. De ene wat meer bardienst. De ander stille douches schoonmaken en weer een ander bardienst/vlaggen/materiaal op orde houden, lijnen trekken voor mijn part. Zoiets zou toch gewoon in overleg moeten kunnen? Hier gelukkig in ieder geval wel.
Ik ga niet steeds leuren met mijn medisch verhaal in de hoop op steun en begrip. Je vertelt het één keer om te verduidelijken waarom je nooit gebeld kan worden voor een spoed-taxirit of waarom je niet in een appgroep genaamd ‘halen en brengen carpoolclub’ zit. En het zal de rest van de ouders ook jeuken of ik niet kan rijden vanwege NAH of omdat mijn rijbewijs is ingenomen wegens huftergedrag achter het stuur. Ik ben een doodlopend eindje qua inzet rijden en bespaar iedereen tijd en frustratie als ik gewoon niet op die lijst sta. Ik ga ook niet ideeën aandragen die een ander weer veel tijd kosten (en eerlijk gezegd ook niet erg realistisch zijn). Als ik het zo’n geweldig idee vind dan breng ik het in bij een ledenvergadering en dan kan iedereen daar zijn/haar plasje over doen. Daar verwacht ik geen applaus voor.
(Niet meer in reactie op de quote)
Mijn man verwacht ook geen speciale behandeling omdat ik toevallig zo’n medische ramp ben als partner. Hij mantelzorgt wat in zijn eigen gezin. Niet veel anders dan de vader van Roosje die iedere avond bij zijn beginnend dementerende moeder het gas moet controleren, hulpverlening coördineren, boodschappen en administratie regelen, enz. Mensen vergelijken het schijnbaar graag met iemand die kanker heeft. Ik vind dat eerlijk gezegd een vrij misselijkmakende vergelijking. Ten eerste is het geen zieligheidswedstrijd. Ten tweede… iemand die mogelijk gaat sterven, kinderen als halfwees moet achterlaten, 101 onderzoeken en behandelingen en vaak gruwelijke pijnen… is dat serieus te vergelijken met een vrij statisch gegeven als minder belastbaar??
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 5 november 2021 om 20:14
Dat klopt helemaal. ik ben niet speciaal. Ik regel anderen en/of hulp, of ik geef aan dat het niet mag/kan, zoals autorijden. Ik ging er eigenlijk vanuit dat TO dat ook deed, aangezien ze suggesties aandroeg.lemoos2 schreef: ↑05-11-2021 19:59Maar daar gaat de vergelijking mank. Jij en ik bekijken het schema/rooster en regelen dan zelf dat we de schoonmaakbeurt van de moeder van Roosje overnemen in ruil voor een bardienst. Of je nu een groot netwerk hebt of een heel kleintje, je regelt het primair zelf (of samen indien een partner). Dat geef je niet terug aan de mensen die de roosters maken. Of je gaat pro-actief met de roostermaker om tafel zitten. Ik koop bijvoorbeeld alles af wat af te kopen valt om niet steeds mijn netwerk te moeten aanspreken. We regelen het zelf. We leggen het niet steeds terug bij die ander die het ook in de vrije tijd maar zit te regelen en mogelijk te maken.
Ik ga niet steeds leuren met mijn medisch verhaal in de hoop op steun en begrip. Je vertelt het één keer om te verduidelijken waarom je nooit gebeld kan worden voor een spoed-taxirit of waarom je niet in een appgroep genaamd ‘halen en brengen carpoolclub’ zit. En het zal de rest van de ouders ook jeuken of ik niet kan rijden vanwege NAH of omdat mijn rijbewijs is ingenomen wegens huftergedrag achter het stuur. Ik ben een doodlopend eindje qua inzet rijden en bespaar iedereen tijd en frustratie als ik gewoon niet op die lijst sta. Ik ga ook niet ideeën aandragen die een ander weer veel tijd kosten (en eerlijk gezegd ook niet erg realistisch zijn). Als ik het zo’n geweldig idee vind dan breng ik het in bij een ledenvergadering en dan kan iedereen daar zijn/haar plasje over doen. Daar verwacht ik geen applaus voor.
(Niet meer in reactie op de quote)
Mijn man verwacht ook geen speciale behandeling omdat ik toevallig zo’n medische ramp ben als partner. Hij mantelzorgt wat in zijn eigen gezin. Niet veel anders dan de vader van Roosje die iedere avond bij zijn beginnend dementerende moeder het gas moet controleren, hulpverlening coördineren, boodschappen en administratie regelen, enz. Mensen vergelijken het schijnbaar graag met iemand die kanker heeft. Ik vind dat eerlijk gezegd een vrij misselijkmakende vergelijking. Ten eerste is het geen zieligheidswedstrijd. Ten tweede… iemand die mogelijk gaat sterven, kinderen als halfwees moet achterlaten, 101 onderzoeken en behandelingen en vaak gruwelijke pijnen… is dat serieus te vergelijken met een vrij statisch gegeven als minder belastbaar??
Hier gaat dat prima, maar misschien komt dat ook omdat iedereen me al kende? voor mijn NAH, dat scheelt ook natuurlijk.
vrijdag 5 november 2021 om 21:06
Off topic: serieus? 900 euro? Is dat de contributie voor 1 kind? Mijn kind zwemt ook, redelijk goed ook nog, maar dat ben ik aan contributie echt niet kwijt.
On topic: zelf regelen is het makkelijkst. Maar niet iedereen kan dat. Als iemand bijvoorbeeld ook een eneriebeperking heeft, dan is: "wil jij voor mij rijden dan was ik" echt niet altijd een optie.
vrijdag 5 november 2021 om 21:11
Tja, en als iemand een bijstanduitkering heeft dan is paardrijden ook niet echt een optie. En als je op Ameland woont dan is harples misschien ook wel geen optie.
Je kan wel doen alsof alles voor iedereen beschikbaar moet zijn ongeacht geld of energie, maar dat is gewoon niet het geval. Heel jammer.
Maar als er geen energie is om te wassen of een dienst te ruilen, dan kun je er niet op rekenen dat de rest van de wereld dat opvangt.
vrijdag 5 november 2021 om 21:13
En dat ben ik helemaal met je eens. Wat niet gaat gaat niet.Ginevra schreef: ↑05-11-2021 21:11Tja, en als iemand een bijstanduitkering heeft dan is paardrijden ook niet echt een optie. En als je op Ameland woont dan is harples misschien ook wel geen optie.
Je kan wel doen alsof alles voor iedereen beschikbaar moet zijn ongeacht geld of energie, maar dat is gewoon niet het geval. Heel jammer.
Maar als er geen energie is om te wassen of een dienst te ruilen, dan kun je er niet op rekenen dat de rest van de wereld dat opvangt.
vrijdag 5 november 2021 om 21:45
Die kerel van haar is er ook nog he. Die kan ook iemand zoeken als hij zelf geen zin heeft om twee bardiensten te draaien.Sodium schreef: ↑05-11-2021 21:06Off topic: serieus? 900 euro? Is dat de contributie voor 1 kind? Mijn kind zwemt ook, redelijk goed ook nog, maar dat ben ik aan contributie echt niet kwijt.
On topic: zelf regelen is het makkelijkst. Maar niet iedereen kan dat. Als iemand bijvoorbeeld ook een eneriebeperking heeft, dan is: "wil jij voor mij rijden dan was ik" echt niet altijd een optie.
vrijdag 5 november 2021 om 22:01
Daar zou deze dan weer goed passen… (en nu maar hopen dat t linken goed gaat)Kaaaaaaaatje schreef: ↑05-11-2021 16:26Wat dan weer een reden is om zo min mogelijk ouders bij de wedstrijd te willen.
Voor ik voorzitter was heb ik een tijdje wedstrijden gefloten en dan niet bij onze eigen thuisdagen maar bij andere verenigingen, maar er was een vereniging bij daar wilde ik niet meer fluiten omdat je daar zoveel commentaar kreeg dat het echt niet leuk was om te fluiten. Lekker is dat.
Overigens weet ik dat bij de plaatselijke hockey club ouders het manifest moeten ondertekenen, daar staat niet alleen in wat er verwacht wordt qua clubtaken maar ook qua gedrag langs de lijn (positief en stimulerend)
https://www.facebook.com/16782013037608 ... 07587/?d=n
vrijdag 5 november 2021 om 22:15
Dit. Het is natuurlijk vervelend voor jou dat jij je overbelast voelt. Maar kennelijk werkt het bij deze sportclub zo dat alle schouders eronder zetten nodig is om deze club te kunnen laten bestaan. En dat dus die taken verdeelt moeten worden onder de ouders. Als iemand anders de taken niet doet, moeten andere ouders meer doen. Dus als je je probeert in te leven in die andere ouders, die zitten waarschijnlijk ook niet te wachten op méér werk, want moeten net als jij ook de ballen hoog zien te houden.
Je kunt hopen op redelijkheid (wat jij dan ten minste redelijk vindt, nl. dat anderen jou ontlasten door het van je over te nemen), maar je kunt het niet afdwingen. En ja, dat zou dan idd kunnen betekenen dat jouw kinderen niet deze betreffende sport of club kunnen doen.
Zijn er alternatieven te vinden als dat niet bij deze club is? Kijk, dat je vroeg moet opstaan voor je kinderen en ze ergens naartoe moet brengen, dat is nu eenmaal inherent aan het hebben van kinderen. En dat is dan ook geen 'taak' die te maken heeft met deze club. Want elke andere club vraagt ook jouw zorg als moeder vd kinderen.
Een oplossing zou kunnen zijn dat je kinderen dichterbij gaan sporten of hobbyen, waardoor ze er op de fiets zelf naartoe kunnen. Of dat je in shifts rijdt. De ene week jij, de andere week een andere ouder en jullie elkaars kinderen meenemen. Nog een andere oplossing zou kunnen zijn dat je taken afkoopt (?) of dat je een club zoekt die minder investering vraagt. Mijn beide kinderen hebben jaren op scouting gezeten bijv. en daar werd wel eens wat verwacht, maar dat was wel redelijk zelden. Een keer een klusweekend per jaar en een keer lopen voor Jantje Beton. Verder hebben wij bij turnen nooit iets hoeven doen, bij de manege niet, bij tennis niet ( er waren wel bardiensten, maar alleen de oudste zat daar en voor sommige gezinnen was het een gezins/vrienden ding en genoeg animo te vinden) en ook voor pianoles heb ik nooit een bardienst hoeven draaien ; )
Kortom, misschien dat het tijd wordt om dan ook jullie leven aan te gaan passen aan wat wél haalbaar is, zonder dat het voor anderen betekent dat ze het gevoel hebben jullie probleem op te moeten lossen.
vrijdag 5 november 2021 om 22:20
Maar goed, mijn ervaring is dat er binnen een vereniging genoeg te doen is, ook als je niet veel tijd hebt. Of als je op een bepaald moment in t jaar minder tijd hebt. Het helpt dan als je vooraf zelf nagedacht hebt over wat je wel kunt doen, en bij aanvang van een seizoen bij de trainer/coach/teammanager aangeeft wat of wanneer je wel kunt. Zodat je toch jouw steentje bij kunt dragen.
Bij de zwemvereniging waar mijn kinderen sporten, wordt de jeugd oa ingeschakeld bij het geven van zwemlessen. Voor het ABC krijgen ze een opleiding betaald door de club, geven tegen vergoeding wekelijks zwemles, en hebben ze een mogelijkheid om daardoor ook te werken bij de gemeente als ze wat ouder zijn of in de zomer als toezichthouder. Of werken ze ook bij een zwemschool. Ze geven trainingen bij de jongste jeugdteams. Staan op zaterdagochtend in t clubhuis koffie te tappen. Helpen bij de activiteitencommissie. En afhankelijk van de functie en verantwoordelijkheid is het of als bijbaantje waar ze een belastingvrije vrijwilligersvergoeding voor krijgen, of ze kunnen de uren opgeven voor hun maatschappelijke stage voor school.
Ze leren verantwoordelijkheid te dragen, voor een groep te staan, dingen uit te leggen en voor te doen. Onder begeleiding uiteraard, maar toch zie je ze groeien.
Ik hoop dat mijn kinderen uiteindelijk mede hierdoor meekrijgen dat je er wat voor terugkrijgt, verantwoordelijkheidsgevoel en saamhorigheid. Ze zien dat dingen organiseren tijd kost, en dat iets niet vanzelf gaat en dat ze waarderen wat er gedaan wordt.
Bij de zwemvereniging waar mijn kinderen sporten, wordt de jeugd oa ingeschakeld bij het geven van zwemlessen. Voor het ABC krijgen ze een opleiding betaald door de club, geven tegen vergoeding wekelijks zwemles, en hebben ze een mogelijkheid om daardoor ook te werken bij de gemeente als ze wat ouder zijn of in de zomer als toezichthouder. Of werken ze ook bij een zwemschool. Ze geven trainingen bij de jongste jeugdteams. Staan op zaterdagochtend in t clubhuis koffie te tappen. Helpen bij de activiteitencommissie. En afhankelijk van de functie en verantwoordelijkheid is het of als bijbaantje waar ze een belastingvrije vrijwilligersvergoeding voor krijgen, of ze kunnen de uren opgeven voor hun maatschappelijke stage voor school.
Ze leren verantwoordelijkheid te dragen, voor een groep te staan, dingen uit te leggen en voor te doen. Onder begeleiding uiteraard, maar toch zie je ze groeien.
Ik hoop dat mijn kinderen uiteindelijk mede hierdoor meekrijgen dat je er wat voor terugkrijgt, verantwoordelijkheidsgevoel en saamhorigheid. Ze zien dat dingen organiseren tijd kost, en dat iets niet vanzelf gaat en dat ze waarderen wat er gedaan wordt.
vrijdag 5 november 2021 om 22:29
Dit scheelt al heel veel, vind ik. Helemaal als je vaste dagen hebt om op te rijden. Bij voorkeur met een volle auto, want dan hoef je minder vaak. En als je blijft tijdens de training, kun je zelf een ommetje lopen, een boek lezen, ongestoord Netflix kijken op je telefoon in de auto, of een praatje maken met een andere ouder. Of een uurtje koffie tappen in de kantine
Maar omdat het eens in de week of maand is, scheelt dat en in je eigen beleving, en in de belasting. En als het een vaste dag is, kun je er makkelijker omheen plannen.
vrijdag 5 november 2021 om 22:34
Ik heb even alleen jouw reacties gelezen to en misschien is dit al gezegd. Ik krijg uit alleen jouw reacties ook het gevoel dat deze club ook absoluut niet past bij jullie. Nu ben ik zelf weinig bekend met de peer pressure van bepaalde clubs, waarvan ik zeker weet dat ze bestaan.
In onze omgeving zijn hockey en tennisclubs voor de kinderen eigenlijk een soort voortgezette netwerk clubs voor de (toch zeker wel rijkere) ouders. Waar ze verder kunnen ouwehoeren met Jan-Willem, de vader van kleine Tobias en Mirre. En dat geplak bij een bar is niet omdat ze de kinderen van een glaasje ranja kunnen voorzien na de wedstrijd. Maar om zelf ook nog te blijven plakken voor zeker anderhalf a twee uur. Het is dus de vrijetijdsbesteding van die ouders waar ik zelf vroeger helemaal niks mee had. Dus een bardienst draaien met en voor mensen die niet in mijn vrienden of kennissenkring zitten en vooral bedoelt om nog even door te halen, nee, dank je. Dat zijn duidelijk niet de verenigingen waar ik mijn kinderen naartoe zou hebben gestuurd. Als je in een onoplettend ogenblik daar per ongeluk toch bent aanbeland, zul je in staat moeten zijn om A: je mannetje te staan en opkomen voor je eigen gezonde grenzen. Want voor wie draai je dan in godesnaam bardiensten? Voor de ouders of de kinderen? of B: je kinderen naar iets anders doen als je (begrijpelijk) geen zin hebt om dit soort vastgeroeste gewoontes bespreekbaar te maken.
In onze omgeving zijn hockey en tennisclubs voor de kinderen eigenlijk een soort voortgezette netwerk clubs voor de (toch zeker wel rijkere) ouders. Waar ze verder kunnen ouwehoeren met Jan-Willem, de vader van kleine Tobias en Mirre. En dat geplak bij een bar is niet omdat ze de kinderen van een glaasje ranja kunnen voorzien na de wedstrijd. Maar om zelf ook nog te blijven plakken voor zeker anderhalf a twee uur. Het is dus de vrijetijdsbesteding van die ouders waar ik zelf vroeger helemaal niks mee had. Dus een bardienst draaien met en voor mensen die niet in mijn vrienden of kennissenkring zitten en vooral bedoelt om nog even door te halen, nee, dank je. Dat zijn duidelijk niet de verenigingen waar ik mijn kinderen naartoe zou hebben gestuurd. Als je in een onoplettend ogenblik daar per ongeluk toch bent aanbeland, zul je in staat moeten zijn om A: je mannetje te staan en opkomen voor je eigen gezonde grenzen. Want voor wie draai je dan in godesnaam bardiensten? Voor de ouders of de kinderen? of B: je kinderen naar iets anders doen als je (begrijpelijk) geen zin hebt om dit soort vastgeroeste gewoontes bespreekbaar te maken.
vrijdag 5 november 2021 om 22:57
Wat ik persoonlijk nogal bizar vindt is dat de vereniging klakkeloos ervan uit gaan dat ouders alle tijd hebben om allerlei hand- en spandiensten verlenen omdat hun kind van de vereniging is. Is naar mijn mening veelzeggend over een vereniging.
Eigenlijk zou TO (en haar partner) op haar strepen moeten staan. Wat niet gaat, gaat niet. Nee is ook een antwoord, wat is daar niet duidelijk aan?
Van een gehandicapte ouder kan ook niet verwacht worden dat hij / zij de kinderen naar wedstrijden rijdt, bardienst draait of kleedkamers schoonmaakt.
Van een ouder met burnout of andere ernstige ziekte wordt dat ook niet geeist of verwacht. Een vereniging die dat wel doet is m.i. geen knip voor zijn neus waard. Sorry, maar zo zie ik het.
Daarom zou ik TO adviseren dat je vanwege ernstige gezondheidsklachten geen hand- en spandiensten kunt verrichten. Het enige wat binnen jouw mogelijkheden ligt is zorg dragen voor het wassen T-shirts van het team waar je kinderen deel van uitmaken.
Eigenlijk zou TO (en haar partner) op haar strepen moeten staan. Wat niet gaat, gaat niet. Nee is ook een antwoord, wat is daar niet duidelijk aan?
Van een gehandicapte ouder kan ook niet verwacht worden dat hij / zij de kinderen naar wedstrijden rijdt, bardienst draait of kleedkamers schoonmaakt.
Van een ouder met burnout of andere ernstige ziekte wordt dat ook niet geeist of verwacht. Een vereniging die dat wel doet is m.i. geen knip voor zijn neus waard. Sorry, maar zo zie ik het.
Daarom zou ik TO adviseren dat je vanwege ernstige gezondheidsklachten geen hand- en spandiensten kunt verrichten. Het enige wat binnen jouw mogelijkheden ligt is zorg dragen voor het wassen T-shirts van het team waar je kinderen deel van uitmaken.
vrijdag 5 november 2021 om 23:09
Kleppeboxx schreef: ↑05-11-2021 22:57Wat ik persoonlijk nogal bizar vindt is dat de vereniging klakkeloos ervan uit gaan dat ouders alle tijd hebben om allerlei hand- en spandiensten verlenen omdat hun kind van de vereniging is. Is naar mijn mening veelzeggend over een vereniging.
Eigenlijk zou TO (en haar partner) op haar strepen moeten staan. Wat niet gaat, gaat niet. Nee is ook een antwoord, wat is daar niet duidelijk aan?
Van een gehandicapte ouder kan ook niet verwacht worden dat hij / zij de kinderen naar wedstrijden rijdt, bardienst draait of kleedkamers schoonmaakt.
Van een ouder met burnout of andere ernstige ziekte wordt dat ook niet geeist of verwacht. Een vereniging die dat wel doet is m.i. geen knip voor zijn neus waard. Sorry, maar zo zie ik het.
Daarom zou ik TO adviseren dat je vanwege ernstige gezondheidsklachten geen hand- en spandiensten kunt verrichten. Het enige wat binnen jouw mogelijkheden ligt is zorg dragen voor het wassen T-shirts van het team waar je kinderen deel van uitmaken.
Verenigingen gaan er niet van uit dat ouders alle tijd hebben. Ze gaan er van uit dat ouders die hun kind opgeven weten hoe een vereniging werkt.
Zij zijn geen consument van de vereniging maar ze zijn zelf onderdeel geworden van die vereniging door het lidmaatschap. Alle leden samen zorgen dat de sport mogelijk wordt gemaakt. Mensen die bereid zijn iets opzij te zetten voort dat doel.
vrijdag 5 november 2021 om 23:16
Kleppeboxx schreef: ↑05-11-2021 22:57Wat ik persoonlijk nogal bizar vindt is dat de vereniging klakkeloos ervan uit gaan dat ouders alle tijd hebben om allerlei hand- en spandiensten verlenen omdat hun kind van de vereniging is. Is naar mijn mening veelzeggend over een vereniging.
Eigenlijk zou TO (en haar partner) op haar strepen moeten staan. Wat niet gaat, gaat niet. Nee is ook een antwoord, wat is daar niet duidelijk aan?
Kan er nou eens EEN iemand antwoord geven op de vraag : wie moet het dan wel doen?
En ik bedoel antwoord, gewoon echt antwoord.
Ik hoef geen bijval of sarcastische opmerkingen over kaboutertjes, maar gewoon eens antwoord van jou of anderen die vinden dat de vereniging dit niet kan vragen.
WIE moet het clubhuis opknappen? WIE moet de trainingen doen en de wedstrijden fluiten? WIE moet de was doen?
vrijdag 5 november 2021 om 23:21
Ik denk ouders die het oprecht leuk vinden en van tevoren weten waar ze aan beginnen. Het sociale aspect eraan fijn vinden.Ginevra schreef: ↑05-11-2021 23:16Kan er nou eens EEN iemand antwoord geven op de vraag : wie moet het dan wel doen?
En ik bedoel antwoord, gewoon echt antwoord.
Ik hoef geen bijval of sarcastische opmerkingen over kaboutertjes, maar gewoon eens antwoord van jou of anderen die vinden dat de vereniging dit niet kan vragen.
WIE moet het clubhuis opknappen? WIE moet de trainingen doen en de wedstrijden fluiten? WIE moet de was doen?
vrijdag 5 november 2021 om 23:23
vrijdag 5 november 2021 om 23:32
Dit is de tweede reactie die ik in dit topic van je lees. En ik kan het alleen maar positief vinden! Je beschrijft precies wat ik ook wilde schrijven.StevieNicks schreef: ↑04-11-2021 16:58Je post is vast heel lief bedoeld, maar hier lopen mensen met een beperkte belastbaarheid dus constant tegenaan. Door dat ‘kijken wat nog kan’ rek je de grens van iemand als TO op. Het oogt onschuldig en als niet te veel, TO zegt uit goede vrede ja, en zo ligt er opnieuw iets op het bordje.
TO is eigenlijk al heel duidelijk: ze kan niet meer. En ook hier wordt die grens niet gerespecteerd, ik lees weer een deel posts met dezelfde strekking en vind het ronduit schokkend.
Maar, er ligt ook een rol voor TO om te herzien hoe ze communiceert en hier duidelijker in te zijn.
Dus als aanvulling alleen maar dit voor TO: Stevie zegt heel zinnige dingen die jou zouden kunnen steunen. Herlees ze maar een paar keer. Sterkte, of eigenlijk beter zwakte. Want je hoeft je niet sterk te voelen of gedragen. Dit is wat het is. Kijk inderdaad naar wat niet gaat, in plaats dat eeuwig uitgekauwde 'kijken naar wat wel gaat'. Want daar heb je met overbelasting helemaal niks aan.
vrijdag 5 november 2021 om 23:32
Ik denk alleen dat er te weinig ouders zijn die 'het oprecht leuk vinden' om de boel draaiende te houden. De rest doet het, omdat het er bij hoort als hun kind wil sporten. Die ouders zitten niet te wachten op een portie van ouders die er geen zin in hebben.
Want in feite gaat het altijd over zin. Als je het oprecht wil, kun je er altijd tijd voor maken. Als je er geen zin in hebt is het veel lastiger of zelfs onmogelijk tijd te maken.
