Angst/ paniekstoornis deel 2

Heel veel succes met de verhuizing Mia!

Mia, geen sorry he in dit topic! Bijzonder hoe je je eigen geruststellende woorden niet ter harte neemt Maar dat is ook het lastige, snap ik helemaal!
Hopelijk gaat het allemaal goed met je verhuizing dit weekend. Begrijpelijk dat je daar weer even helemaal van uit balans bent, misschien helpt de gedachte dat je het vorige keer (keren?) ook overleefd hebt? En dat ging toen mss ook met angst gepaard, maar is toch weer beter geworden uiteindelijk. Ook al zag je het aankomen, het is toch anders als je er middenin zit en overspoeld wordt door golven van angst.

Student, nee ik ben niet bekend met jouw trigger, wil je er meer over kwijt? Klinkt alsof het met je werk te maken heeft, maar ben benieuwd. En of je dan nog steeds ermee geconfronteerd wordt. Goed advies trouwens, om toch iig iets te gaan doen, al is het maar wandelen, een boodschapje doen of wat dan ook. Je een soort van nuttig te voelen.
Ik ga idd komende week met mn ctg therapeut nog even overleggen mbt emdr. Desnoods regel ik dat zelf bij iemand, ipv wachtlijst ggz.

Ugh ik ging ook nog meer typen. Zo maar weer verder dan.
Vrijdag, ja ik ben n paar dagen weggeweest naar mn vorige woonplaats. Nog veel vrienden daar, dus vooral geluncht, gedineerd en babies gezien En heel vaak mn verhaal verteld, dat luchtte ook wel op. Meeste mensen weten wel dat ik verhuisd ben en btje waarom, maar schrokken soms toch dat het zo nog doorwerkt allemaal.

Selune, jij ook lekker vrij nu? Hopelijk kun je even goed opladen. Vervelend om te lezen dat je zoveel angst hebt, of je nou dingen doet of laat. Dingen doen en 'overleven' helpt niet om de angst te verminderen? Anders blijf je idd in hetzelfde cirkeltje rondgaan.

Gaat nu weer wat beter met mij. Weet niet oft komt door de fijne dagen met vrienden of dat ik weg was uit huis, maar dat maakt niet zoveel uit. Heb ook nog n stedentrip geboekt met n vriendin in november, ook n leuk vooruitzicht. Merk dat ik nu weer wat meer vooruit kan gaan kijken. Wel lastig ook gelijk, want dan komen mn oude problemen weer op waar ik dan wat aan moet/wil gaan doen (andere baan zoeken, wsl weer verhuizen). Die bestonden al voor dit alles begon en zorgden dat ik in n behoorlijke dip zat. Nu kijken of ik weer meer energie ga krijgen en dat kan gaan aanpakken.

Student201 schreef: ↑

21-10-2023 01:16

De rest reageer ik morgen even op

Nou, laat ik dat eens gaan proberen.

Disney1983 schreef: ↑

09-10-2023 17:46

Dank voor de context student! Dat is idd een stuk lastiger, want ik doe nu voornamelijk computerwerk. Dus ik kan zelfs nog smorgens zeggen: t gaat niet ok, ik werk thuis en gewoon mn ding doen. Maar denk je dat dit vaak voor gaat komen? Kijk even naar de afgelopen tijd, hoe vaak zou je dit gedaan hebben? Is het wel elke week een dag, of valt dat ook wel weer mee? Mss kun je 1 vaste dag doen, dan weet iedereen wanneer je er niet bent. Of juist af en toe, zodat het niet echt opvalt. Net wat je zelf wil en fijn zou vinden, in overleg.

En je vult al dingen in voor anderen, wat ze zullen denken en een beetje doemdenken herken ik er ook in (maak ik me ook aan schuldig, maar meestal valt t mee). Thuiswerken is heel normaal, bij ons staat het zelfs in de regelementen nu.
...

Afgelopen week weer 1 dag thuisgewerkt. Dat geeft me inderdaad wel veel rust. Maar het komt niet altijd goed uit.

Maar het probleem is vooral; ik vind het ontzettend lastig en eng om aan te geven waar ik last van heb. Bang hoe andere mensen daardoor over mij zullen denken. Herkennen jullie dat? Als ik dat wel zou doen, zou het ook makkelijker zijn het gesprek aan te gaan over bv 1 vaste dag thuiswerken

Ik vind het heel sterk dat bv Seluna en Mia aangegeven hebben op het werk dat ze een angststoornis hebben. Ik vind het heel lastig daarover te praten.

Disney1983 schreef: ↑

21-10-2023 19:58

Student, nee ik ben niet bekend met jouw trigger, wil je er meer over kwijt? Klinkt alsof het met je werk te maken heeft, maar ben benieuwd.

Ja hoor. Ik vind het dan weer helemaal niet eng om het met "lotgenoten" te delen. Ik heb eigenlijk OCD. Maar dat verschilt weinig van een angststoornis, als het al niet hetzelfde is.

Ik heb, kwam ik later achter, in het verleden meer ocd dingetjes gehad: hyperfocus op geluiden (ik schrijf zo nog even wat voor jou Disney, want ik herken veel van wat je schrijft), deur 20x navoelen, obsessief liedje in mijn hoofd, obsessief traptredes tellen (ofjah, angst om traptredes te tellen was het eerder), etc etc.

Ik heb me vaker afgevraagd wat er met me aan de hand was en kwam zo o.a. ook autisme tegen. Ik las dat mensen met autisme vaak moeite hebben met oogcontact en ik ging me afvragen hoe ik dat deed. Nou, dat is dus uitgegroeid tot een obsessie / ocd. In het begin ging ik alleen kijken hoe ik oogcontact maakte. Dat voelde heel awkward en eng. Ik dacht dat ik raar was en ging controleren hoe andere mensen oogcontact maakten. Op straat, maar ook in films. Bij ieder gezicht wat ik zag, werd ik getriggerd en wist ik niet waar ik moest kijken of ging ik juist heel erg focussen op de ogen van die persoon.

Nou, zo begon het dus en zo is het nog. Alles waar mensen zijn triggert me. In een gesprek moet ik heel veel moeite doen om het gesprek te volgen, aangezien ik ondertussen ook heel bewust ben van waar ik kijk, waar de ander kijkt, etc. Hyperawareness ocd is de officiële naam van de stoornis.

Maar zoals je misschien zult begrijpen: hierdoor staat je hoofd constant in opperste paraatheid modus. Als ik heel gespannen ben, kan alles me triggeren. Iedere beweging of sensatie die ik waarneem veroorzaakt angst.

Nog steeds heb ik dat ik in een gesprek niet goed weet waar ik moet kijken. Ga ik iemand aankijken, dan ga ik staren en raak ik binnen no time overprikkeld. Alles gaat heel bewust en ik voel me daar heel angstig bij. Nog steeds kan ik niet relax een film of tv kijken. Ik ben constant alert waar de personages kijken. Ik vind het heel erg lastig daar de focus vanaf te halen en gewoon het verhaal te volgen. Nog steeds raak ik getriggerd als ik auto rijdt, door alle mensen die langsfietsen, waar ik dan de drang voel die aan te kijken ofzo

Heel erg rare stoornis. En heel vermoeiend...

@disney, ik denk dat dat emdr echt een goeie stap kan zijn voor jou. Tenminste, van wat ik van emdr weet (en dat is niet veel).

Waar woon je nu eigenlijk dan? Je angst is ontstaan door een bovenbuur of zoiets was het toch? Of wat was het exacte geluid ook alweer? Is dat geluid op deze locatie er ook nog of is dat hier weg?

Ik wilde nog zeggen, ik vind jouw angst heel erg lijken op die van mij. Bij mij is de trigger "ogen". Bij jou een "geluid". Maar het werkt hetzelfde. Je hoofd is over-alert op een bepaalde sensatie. Ik vind jouw klachten dan ook wel best wel wat ocd'erig geloof ik.

Ik heb iets soortgelijks als jij hebt ook eens gehad. Ik had een ruisje in mijn oor de dag na een festival. Dat ruisje werd langzaam minder, maar ik dacht het nog steeds te horen. Ik heb hier maanden om in angst geleefd. Constant checken of ik de ruis nog hoorde (letterlijk een rustige plek opzoeken en met mijn vingers mijn oren dicht doen om te luisteren of ik het nog hoorde). En dat meerdere keren per dag. Ik was constant bang en dacht de ruis overal doorheen te horen.

Terwijl het ruisje feitelijk helemaal niet meer bestond of anders heel erg zacht was.

Bizar hoe je hoofd je zo gek kan maken. Deze obsessie is bij mij na een aantal maanden weggegaan. Maar ik ben er nog heel gevoelig voor, dit soort obsessies. Ik zie de oogcontact obsessie dan ook als "just another obsession". Was het niet oogcontact, dan bedacht mijn hoofd wek weer iets nieuws.

Een echte tip heb ik niet. Slecht slapen is ontzettend zwaar en sloopt je. Het helpt totaal niet met het omgaan met angst. Heb je al eens geprobeerd te slapen met achtergrondgeluid, zoals white noice? Of rustgevende muziek ofzo?

Je schrijft nog te willen verhuizen. Is dat op korte termijn? Als je bij je ouders zoveel meer rust ervaart, dan hoop ik dat je dat op een andere plek ook gaat vinden!

Tot slot, sterk dat ook jij het je vrienden wel vertelt. Ik vind dat echt ontzettend knap!

Disney1983 schreef: ↑

21-10-2023 19:58

Mia, geen sorry he in dit topic! Bijzonder hoe je je eigen geruststellende woorden niet ter harte neemt Maar dat is ook het lastige, snap ik helemaal!
Hopelijk gaat het allemaal goed met je verhuizing dit weekend. Begrijpelijk dat je daar weer even helemaal van uit balans bent, misschien helpt de gedachte dat je het vorige keer (keren?) ook overleefd hebt? En dat ging toen mss ook met angst gepaard, maar is toch weer beter geworden uiteindelijk. Ook al zag je het aankomen, het is toch anders als je er middenin zit en overspoeld wordt door golven van angst.

[...]

Ik ga idd komende week met mn ctg therapeut nog even overleggen mbt emdr. Desnoods regel ik dat zelf bij iemand, ipv wachtlijst ggz.

Ehm ja, helaas... Das toch altijd moeilijk. Maar daar zijn jullie dan weer voor Mijn man helpt me er ook doorheen, maar kan ook echt totaal de verkeerde dingen zeggen! Zijn sociale antenne is soms een beetje off (en dat is ook weer één van zijn charmes).

Lijkt me iig goed voor jou om emdr eens te verkennen! Ik heb ook een psych buiten de ggz om. Via psyned. Eerst een psycholoog met wie ik totaal geen klik had, en dan krijg je gratis een intake met een ander. En kon al heel snel terecht. Kost wel €106 per sessie, dus ik spreek maar eens per twee weken af. Ik dacht ook dat ik maar een paar sessies nodig had, maar met alle stressoren heb ik er toch wat meer nodig.

Ik ben idd nog maar kort aan het werk - sinds 1 september, en dit is mijn eerste baan als docent dus viel met mijn neus in de boter en dan ook nog verhuizen.

Vandaag dus begonnen met deel 1 van de verhuizing en het valt me best zwaar. Ben angstig en paniekerig en dat vind ik dan weer heel teleurstellend, en dan denk ik dat het nooit weer goed komt. Maar nu ik het opschrijft, zie ik het wel iets duidelijker en je hebt helemaal gelijk: de vorige verhuizingen had ik ook angst, en daar ben ik ook weer bovenop gekomen!

@Mia: is het niet ook een soort self fulfilling prophecy?

Je weet van tevoren al dat je bij de verhuizing angstig gaat zijn, daardoor sta je al op scherp, en bij de minste prikkel of angstgedachte denk je: zie je wel, daar gaan we weer?

Bij mij werkt het zo wel heel vaak in ieder geval. Cirkeltjes, waar je moeilijk uitkomt.

In het ideale geval zou je die gedachtes "zie je wel ... " compleet naast je neer kunnen leggen. "Ooh daar is die gedachte weer" en door. Heel ACT. Maar heel lastig.

Maar zoals je het al zegt: ook de vorige keer kwam je er bovenop. En zo is het nu ook. Het is nu even heel zwaar. Maar dat is ok. Dat is niet slecht en dat betekent niet dat het altijd zo blijft.

Take care! En de rest ook: een fijn weekend.

En Mia, heel veek succes nog. Zijn jullie al volledig om of hoeveel dagen nog?

Oh, er was nog meer.

@Disney: fijn dat het wat beter gaat! En ja, vooruit kijken kan heel lastig zijn: je kunt leuke vooruitzichten oproepen, maar ook angsten en onzekerheden. Toch vind ik het heel goed klinken dat je uitkijkt naar het stedentripje! Waar ga je heen (als je dat wilt delen)?

@Student: van jou wist ik het al, maar ik zie toch zoveel overlap met mijn angststoornis. Mijn trigger verschilt (zoals jij ook omschrijft), maar is nu een 'burnout'. Dus zodra ik moe ben (altijd momenteel), of enorm overprikkeld vliegt het me aan. Maar, zoals jij ook zegt: als ik die angst voor burnout kwijt zou raken, zou er iets anders voor in de plaats komen. Dus tja...

Het lijkt me bijzonder irritant dat het ook op tv is, want domme tv series zijn wel mijn go to anxiety coping tool (als ik niet overprikkeld ben). Ik kan me niet indenken hoe vermoeiend de werkvloer wel niet moet zijn voor jou, en ik denk dat je wel veel zou kunnen profiteren van openheid op je werk. Ik zou niemand erom veroordelen! Maar het is ook eng, dus ik snap dat je het (nog) niet aandurft. Ik hoop dat je je ooit toch veilig genoeg voelt om te delen.

Bedankt voor jullie steun! Het is enorm belangrijk voor me

Student201 schreef: ↑

21-10-2023 20:59

@Mia: is het niet ook een soort self fulfilling prophecy?

Je weet van tevoren al dat je bij de verhuizing angstig gaat zijn, daardoor sta je al op scherp, en bij de minste prikkel of angstgedachte denk je: zie je wel, daar gaan we weer?

Bij mij werkt het zo wel heel vaak in ieder geval. Cirkeltjes, waar je moeilijk uitkomt.

In het ideale geval zou je die gedachtes "zie je wel ... " compleet naast je neer kunnen leggen. "Ooh daar is die gedachte weer" en door. Heel ACT. Maar heel lastig.

Maar zoals je het al zegt: ook de vorige keer kwam je er bovenop. En zo is het nu ook. Het is nu even heel zwaar. Maar dat is ok. Dat is niet slecht en dat betekent niet dat het altijd zo blijft.

Take care! En de rest ook: een fijn weekend.

En Mia, heel veek succes nog. Zijn jullie al volledig om of hoeveel dagen nog?

Oja! 80% van mijn angst is het resultaat van self-fullfiling prophecy! En dat zeg ik dan ook wel: 'joh, je bent ook gespannen omdat je het zelf zo beladen hebt gemaakt. Dat doe je altijd! Meer betekent het niet...'. En dan is er weer een stemmetje dat zegt: 'jaha, dat doe je altijd maar misschien is het deze keer wel iets anders, iets ergers!? Misschien word je deze keer wel niet weer beter??'.

Daarom doe ik ook niet meer aan ' positieve tegengedachten' ofzo, want ik ben supergoed in verschrikkelijke tegen-tegengedachten verzinnen . ACT moet mijn redding worden: geen argumentatie meer, gewoon accepteren en doorrrr... Maar daar ben ik niet erg goed in... Obviously....

Vandaag hebben we allerlei shit bij ouders opgehaald (staat daar al op zolder sinds we emigreerde), morgen gaan we naar ons tijdelijke huis, en dan maandag naar ons nieuwe huis. Daar hebben we verhuizers ingehuurd. Dus nog twee dagen!

En bedankt!!

Mia schreef: ↑

21-10-2023 21:04

@Student: van jou wist ik het al, maar ik zie toch zoveel overlap met mijn angststoornis. Mijn trigger verschilt (zoals jij ook omschrijft), maar is nu een 'burnout'. Dus zodra ik moe ben (altijd momenteel), of enorm overprikkeld vliegt het me aan. Maar, zoals jij ook zegt: als ik die angst voor burnout kwijt zou raken, zou er iets anders voor in de plaats komen. Dus tja...

Het lijkt me bijzonder irritant dat het ook op tv is, want domme tv series zijn wel mijn go to anxiety coping tool (als ik niet overprikkeld ben). Ik kan me niet indenken hoe vermoeiend de werkvloer wel niet moet zijn voor jou, en ik denk dat je wel veel zou kunnen profiteren van openheid op je werk. Ik zou niemand erom veroordelen! Maar het is ook eng, dus ik snap dat je het (nog) niet aandurft. Ik hoop dat je je ooit toch veilig genoeg voelt om te delen.

Bedankt voor jullie steun! Het is enorm belangrijk voor me

Ik zie ook veel herkenning in wat jij ervaart en hoe je ermee omgaat. En die herkenning vind ik echt heel fijn.

I love series. Vroeger keek ik heel graag series. Nu kijk ik geen series meer, omdat het geen ontspanning is. Het levert teveel angst op. Super irritant. Nu ben ik vanavond wel een film aan het kijken en ik moet zeggen dat het nu best ok gaat. Maar nu ben ik vrij rustig in mijn hoofd. En het is geen film met bv lange dialogen, want dat is hell....

Werk is inderdaad heel vermoeiend omdat ik daar dus constant in de alert modus sta. Heel veel prikkels, mensen die constant langs lopen of komen praten, collega's tegenover me die aan t praten zijn of tegen mij praten. Dat alles komt bij mij heel bewust binnen en dat alles roept in bepaalde mate angst op. Dus ja, werk kost veel energie. Wel lukt het me toch redelijk goed me op werk te focussen als het moet. Behalve als ik heel overprikkeld ben. Dan is elke prikkel teveel.

Ik vind het heel lastig hierover te praten irl, omdat ik bang ben dat het dan juist heel awkward wordt. Dan ligt de nadruk er nog meer op. En gaan mensen erop letten ofzo en me raar vinden. Dus dat maakt het wel heel erg lastig dit aan mensen te vertellen vind ik. Enerzijds de schaamte en anderzijds dat dan de nadruk er nog meer op ligt.

En fijn dat je hier steun uit haalt! Zoals ik al zei: ik vind die herkenning en jullie lieve reacties ook heel erg fijn

@Mia, jaa dat deze keer inderdaad. Dingen maar eindeloos blijven overdenken (ruminating) ben ik echt megaaa goed in. Want inderdaad, misschien ga ik er deze keer wel uitkomen. Krijg ik nu wel de oplossing beredeneerd ofzo. Ja, not...

En dat weet je zelf ook goed natuurlijk, maar het gaat vanzelf. En als ik dan niet wil rumineren, ben ik actief bezig met niet rumineren. En dan ben ik me daar weer bewust van. En ga ik dat weer overdenken. Oohnee, niet overdenken. Jaa, maar waar moet ik dan aan denken. Oohjaa, gedachten mogen er gewoon zijn. Jaa fuck, maar ik blijf eraan vasthaken. Mindfullness dan? Nee, gewoon doorgaan met wat ik aan t doen was. Etc etc etc.

ACT dus jaa. Klinkt goed.

Nog ff Mia! You got this! Waar ergens in Ndl ga je wonen eigenlijk?

Ik stuur je nog ff een pb.

@Disney, wat fijn dat je je wat beter voelt en wat meer naar de toekomst kunt kijken. Waarom zou je opnieuw willen verhuizen en wat wil je in je werk? Hartstikke lastig denk ik om mee bezig te zijn, maar dat soort keuzes kunnen je ook uiteindelijk veel energie gaan opleveren.
In ieder geval fijn dat je nog een leuke stedentrip in het vooruitzicht hebt!

@Student ik heb cPTSS, maar net als OCD heeft dat enorme raakvlakken met andere angst- en paniekstoornissen. Het maakt wel dat iets doen en dat ‘overleven’ niet perse voor vermindering van de angst zorgt, omdat de angst bij mij zit in de trigger/herbeleving van datgene waar ik bang voor ben en wat ik al heb meegemaakt. Dat iets vandaag ‘goed’ is gegaan maakt niet dat ik ‘geloof’ dat het volgende keer niet mis kan gaan zoals het eerder misging. Mijn lijf schiet bij een trigger terug in het traumamoment, wat de angst- en paniek veroorzaakt. En helaas zijn er veel triggers. Sommige dingen vermijd ik om e.e.a. leefbaar te houden, maar dat kan niet met alles, plus dat veel triggers bij mij in beeld/geluid/geur zitten, daar heb je toch veel minder controle op.

Ik herken wel dingen die je schrijft over jou trigger en kan me voorstellen dat het je enorm veel energie kost in je dagelijks leven. Af en toe thuiswerken zou jou denk ik inderdaad kunnen helpen, even rustiger bezig kunnen zijn zonder constant getriggerd te worden.
Sommige collega’s weten inderdaad waar ik last van heb (ook heel veel mensen op mijn werk hebben geen idee), en dat is wel fijn. Ze hoeven er niets mee, maar het is fijn om tegen iemand te kunnen zeggen ‘dit is een slechte dag’ en dan bijvoorbeeld even een rondje te kunnen lopen of even samen met iemand een kop thee te drinken voor ik de volgende les weer in moet ofzo. Het is ook niet zo dat ik daar heel veel gebruik van maak, misschien 1x per week/maand in de echt hele slechte periodes en soms ook weken of maanden dat ik er niets over zeg of mee doe, maar dat het kan en dat een paar mensen op mijn werk veilig genoeg zijn om dit bij te doen/tegen te zeggen geeft echt meer rust.

@Mia een nieuwe baan en een verhuizing zijn los van elkaar voor iedereen al ingrijpende gebeurtenissen, helemaal als ze samenkomen. Logisch dat je dan meer last hebt. Als dit je eerste onderwijsperiode was klinkt het alsof je je er supergoed doorheen hebt geslagen. Ik ben al heel lang werkzaam in het onderwijs, waarvan de laatste 5 jaar in het wo/hbo. De klas is daarmee wel mijn habitat, mijn domein. Ik kan (gelukkig) door angst- en paniek heen functioneren (dat kunnen en doen is een van mijn coping mechanismen), waardoor ik ook in een paniekaanval ‘gewoon’ les kan geven. Het kost me alleen heel erg veel energie en ik heb soms het gevoel nooit pauze te krijgen. Dat breekt me op.

Wel fijn dat het einde van de verhuizing in zicht is, dan ben je er nog niet vanaf, maar kun je wel rustig gaan settelen. Hopelijk wordt het nieuwe huis een hele fijne plek waar je wat tot rust kunt komen!

Ik was afgelopen week vrij, maar het voelde niet echt als vrij. We hebben het hele huis overhoop gehaald om het klaar te maken voor de foto’s voor de verkoop. Dat is wel gelukt en de foto’s zijn vrijdag gemaakt. Een onbekende in huis, met camera en flitslichten is meer dan ik kan hebben. Dus ik heb geprobeerd me onzichtbaar te maken en man het fotograafgedoe op te laten lossen. Hopelijk is het goed gelukt en gaat de verkoop voorspoedig. Het duurt altijd even voor ik me weer een beetje ok voel na dit soort dingen, zeker als de spanning al te hoog is.

Ik was vrijdag zo ongelukkig dat ik via m’n werkgever ben gaan kijken voor mogelijkheden voor extra ondersteuning. Ik heb momenteel geen therapie, al zo’n twee jaar niet en wil dat ook momenteel niet, maar ik heb wel behoefte aan iemand die meedenkt. Vooral over werksituaties. Doordat ik fulltime werk loop ik daar het meest vast momenteel. Wij hebben de mogelijkheid gebruik te maken van een intern coachingsnetwerk, daar heb ik nu een mail voor gestuurd. Ook doodeng, maar tegelijk hoop ik ook dat daar iets positiefs uitkomt. Ik hou enorm van mijn baan, maar zie er echt heel erg tegenop om morgen weer te beginnen, omdat ik weet dat de herfst/winter altijd zwaarder is en ik daar nu al doodmoe en met een veel te hoog spanningsgevoel aan begin.

Wat fijn dat het gewoon oké gaat, Vrijdagmiddag! Ik hou me een beetje aan jou vast . Hoe gaat het op je vrijwilligerswerk? Is het gelukt nog niet al teveel hooi op de vork te nemen nu je je weer iets beter voelt?

Nee, morgen nog een dag verhuizen. Maar manlief heeft me gedwongen niet te komen helpen, dus ik blijf nog een dagje op ons huidige stekje. Er komen verhuizers helpen, en er is toch niet veel wat ik kan doen, behalve vet overprikkeld raken, mensen voor de voeten lopen en tegen man aanzeuren over hoe angstig ik ben. Dus ik blijf 's middags lekker thuis om even uit te rusten, eind van de middag ga ik naar het nieuwe huis en koken, wat opruimen enzo, en dan kan ik de rest van de week wat meer taken op me nemen in ons nieuwe huis. Hij moet dan veel werken en ik heb het wat rustiger.

Voel me wel schuldig, maar ook wel goed hierbij. Ik kan namelijk echt niks doen en ik zit er even doorheen, dus tja, dit is het beste voor mij en ook voor mijn man. En de rest van de week maak ik het goed met opruimen, koken en ons huis inrichten. Daar is hij dan weer heel blij mee.. Bedankt voor al jullie interesse!!

Oh, en Selune, ik ben erg benieuwd wat jouw coach je kan leren. Misschien moet ik tzt ook eens kijken of mijn werkgever zoiets aanbiedt. Goed idee!

@Disney: waarom wil/ga/moet je een andere baan zoeken? Heb je nu niets, of wil je weg? En waarom opnieuw verhuizen? Of zou dat zijn als je elders een andere baan vindt. Doe het rustig aan met je beslissingen; je hebt een hele stressvolle tijd achter de rug, neem de tijd om daarvan te herstellen!

Student201 schreef: ↑

21-10-2023 20:37

Afgelopen week weer 1 dag thuisgewerkt. Dat geeft me inderdaad wel veel rust. Maar het komt niet altijd goed uit.
Maar het probleem is vooral; ik vind het ontzettend lastig en eng om aan te geven waar ik last van heb. Bang hoe andere mensen daardoor over mij zullen denken. Herkennen jullie dat? Als ik dat wel zou doen, zou het ook makkelijker zijn het gesprek aan te gaan over bv 1 vaste dag thuiswerken
Ik vind het heel sterk dat bv Seluna en Mia aangegeven hebben op het werk dat ze een angststoornis hebben. Ik vind het heel lastig daarover te praten.

Waarom komt het niet altijd goed uit? En helpt het jou al als het af en toe is, ook al is dat misschien onregelmatig? Als het nl al een beetje helpt is dat winst! Waar ben je precies bang voor? En wat is het ergste dat er kan gebeuren en hoe realistisch is dat? Moet je ook perse aangeven wat je hebt, of kun je het ook vaag laten? Zoveel mensen werken thuis, je kan het op meer rust/productiviteit of wat dan ook gooien. Al heeft het wel zeggen ook met n stukje acceptatie weer te maken
Snap het wel hoor, wat mensen over je denken is gewoon een veel voorkomende gedachte. Die ook wel goed is en zorgt dat je 'normaal' doet, zolang die je maar niet teveel belemmert. En wat je denkt ben je zelf. Wat jij denkt dat een ander denkt, zo denk je vaak over jezelf. Misschien weer wat dingen om over na te denken?

OCD lijkt me idd wel overlap hebben met angststoornissen, zeker de hyperawareness nu bij mij. Heeft allemaal denk ik met n soort van controle te maken. Kan me voorstellen dat je echt moe wordt van jezelf en zou willen dat je er zo mee op kon houden. Same voor mij met mn geluiden, al helpen oordoppen wel haha. Moet ook zeggen dat ik al wat angstjes had, hou niet van vliegen en turbulentie is echt killing, maar ook angst voor liften.. Bizar ja dat het allemaal in je hoofd zit en zo irreëel vaak is, maar voor jezelf zo reëel lijkt en aanvoelt.

Ja mijn angst is ontstaan door de situatie met mijn buurvrouw naast me. Zij beschuldigde me vals van lawaai maken en ging zelf lawaai maken (stampen, schuiven met meubels), vooral smorgens en savonds in de slaapkamer om mijn slaap te verstoren. Ik woon nu in hetzelfde complex in een ander appartement, dat was de beste oplossing op korte termijn. Hier hoor ik de buurman ook wel rommelen/stommelen savonds in de slaapkamer. Niet meer dezelfde herrie, maar het jaagt me nog wel angst aan. Dat is die over alertheid idd. Ik wil dat geluid los zien te koppelen van mn angst, ga zeker edmr met mn therapeut nog ff bespreken.

Wat het verhuizen betreft: zal proberen even kort mijn situatie te schetsen. Ik zat tot n jaar terug int buitenland voor n onderzoeksproject. Daarna kwam ik terug naar NL en ging int midden vh land wonen, want dat leek me makkelijk ivm solliciteren. Ondertussen n baan gevonden die de rekeningen betaalt, maar niet gelukkig daar dus was al op zoek naar een leuke baan elders in het land voordat de ellende met mn huis begon. En toen dat allemaal gebeurde had ik ook geen enkele vriend in de buurt waar ik ff langs kon ofzo, kwam ik achter. Die heb ik wel in mn oude woonplaats in t oosten vh land, dus het plan is nu om daar op termijn een baan en huis te vinden. Tot die tijd zit ik in een appartement wat ik niet fijn vind (klein en duur, slecht geisoleerd) op een locatie die ik niet fijn vindt (saaie wijk, geen vrienden) en in een baan die ik niet fijn vindt. Vooruitkijken was en is dan ook echt heel lastig, want ik zie als n berg op tegen het solliciteren omdat ik n soort van switch wil maken en de afwijzingen al zie komen. Daarbij komt ook nog de woningnood die overal heerst, dat maakt het allemaal nog moeilijker. Ik zou heel graag elders n nieuwe start willen maken begin volgend jaar ofzo en eigenlijk t liefst weer naar t buitenland gaan. Maar dat lijkt me lastig als ik tegelijk die switch van werkgebied wil maken.. Is eigenlijk n topic op zich maar dat is de situatie waar ik in zat voordat de angst erbij kwam en het 1 grote clusterfuck werd Nou ja alles stap voor stap denk ik. Eerst wel vooruitkijken naar Barcelona

Mia, hoe gaat het met de verhuizing, inmiddels op je nieuwe stek en hoe gaat het daar? Hopelijk helpt het opruimen en inruimen daar om er wat grip op te krijgen en zo weer tot rust te komen. Wel alweer voor de klas nu of daar ook een rustigere periode?

Selune, knap dat je nog full time blijft werken zeg. Kan me voorstellen dat dit niet makkelijk is gezien al je klachten. Nog mogelijkheden om daar iets in te minderen? Al kan ik me voorstellen dat het ook fijn is om 'gewoon' te werken en ritme te hebben. Hopelijk geeft de coaching een positieve impuls! Snap wel dat jouw triggers er zoveel zijn en zo heftig dat je geen geruststelling meer ervaart. Ook vervelend dat je verhuizing ook weer zoveel onrust en spanning geeft.

Take care allemaal!

Goh, verhuizen is wel een dingetje hier!

Rotsituatie, Disney. Ik heb een tijdje in een vergelijkbare situatie gezeten, maar ik zat toen nog in het buitenland. Ik ben nu wel heel blij dat ik weer in Nederland ben, met de baan die ik heb, en ons nieuwe stekje. Ik gun jou dat ook, en dat vind je vast, maar het kan natuurlijk niet snel genoeg zijn.

Wel spannend, zo'n nieuwe richting in je werk! Ik snap dat solliciteren dan eng is, maar aan de andere kant lijkt het me ook wel fijn. Ik zou de afwijzingen dan juist minder erg vinden, want ik zou ze minder persoonlijk opvatten ofzo, maar leuk is het niet en solliciteren is sowieso spannend. Heb je al iets op het oog?

Hier gaat ie wel oké. Ons nieuwe plekje is fijn, maar ook een enorme zooi en dat is wel een beetje overweldigend. Ik heb ook zeker wel last van mijn angsten, maar het geeft ook veel voldoening om alles op te ruimen en echt ons huisje te maken!! We hebben jarenlang max 2 jaar op dezelfde plek gewoond (en veel verhuisd tussen landen) en nooit echt geïnvesteerd in leuke meubels enzo. En nu kunnen we dat lekker wel doen! Een heel fijn, maar ook vreemd idee dat we hier niet over twee jaar weer vertrekken!

Bij mij is alleen vermoeidheid een trigger voor angst, dus soms durf ik niet goed om iets te gaan doen omdat het me moe zou kunnen maken, en dat leidt weer tot angst (voor burnout). Dus ik vind het soms moeilijk om te beginnen. Gelukkig is uitpakken en opruimen wel een lekker praktisch klusje: als ik eenmaal echt bezig ben, heb ik genoeg afleiding!

Verder niet voor de klas. Alleen half november moet ik een aantal groepjes begeleiden bij een case study, dus leuke mix van onderwijs en onderzoek!

Hoe gaat deze week voor jullie, Student, Vrijdagmiddag en Selune?

Ja, en ik herken me dan weer in wat jij schrijft. Dat je ergens ook juist die prikkeling en uitdaging nodig hebt. Gisteren moest ik thuis werken en voelde ik me de hele dag angstig en nerveuzig en moe. En idd, onrust in mijn lijf. Vandaag weer terug naar kantoor en dat vond ik eng want ik was bang dat ik daar moe en overprikkeld zou raken (was ook wel een beetje zo), maar het was ook gewoon zo lekker! Heb echt de hele dag geen angst gevoeld en gewoon lekker mijn werk opgepakt.

Terug naar huis slaat de twijfel dan toe: "was het teveel?", maar je hebt zeker gelijk: beter een keuze maken en je daar aan houden dan drie dagen twijfelen...

Denk je dat je in de toekomst weer werk kunt oppakken wat genoeg (maar niet teveel) uitdaging biedt om je innerlijke onrust wat te stillen (en je lekker bezig te voelen)? Ging je niet weer aan nieuwe therapie beginnen (of psycho-educatie), of haal ik nu dingen in de war?

Hey allen,

Oeff, ik doe mijn best iedereen zijn verhaal te onthouden. Maar dat is nog niet gemakkelijk

Hier gaat het niet erg goed. Op werk is het vrij druk, zondag nacht slecht geslapen (begin je de week al met 6 - 0 achterstand) en die combi zorgt ervoor dat ik moe ben, snel overprikkeld.

Ik word er soms zo moe van, dit hele gebeuren. Hebben jullie dit ook wel eens: ik heb best vaak dat ik denk: "wtf waar ben ik eigenlijk mee bezig. Doe eens gewoon normaal".

Dingen die 3 jaar geleden volkomen normaal waren, die kosten nu allemaal zo ontzettend veel energie. Eigenlijk alles, mijn hele leven, kost zo ontzettend veel energie. Ik kan niks meer "onbewust" doen. Vrijwel constant is er een bepaalde onrust. Een normaal gesprek voeren met iemand gaat niet meer, zonder stress te voelen. Ik kan niet eens tv kijken zonder hyperaware te zijn. Ik hoef alleen maar langs (de tv, een foto, mensen) te lopen en een frame te zien dat mensen "elkaar normaal aankijken" en er komen dan gelijk weer vervelende gedachtes op, "zie je wel, zij kunnen dat wel, wat is mis met mij", en angstige gevoelens. Echt zowat alles kan mij wel triggeren...

Het voelt alsof er ergens een knop moet zijn die ik 3 jaar geleden omgezet heb en die ik ook weer terug kan zetten. Ik weet alleen (nog) niet hoe.

En zo gaat het dag na dag. Hopende op de dag dat ik die knop wel ga vinden. Of hopende dat de hyperawareness langzaam afzakt.

Mijn leven voelt echt als een schim van wat het was. Van je leven leven, naar je leven overleven. Ik geniet ook echt nog wel van dingen. Maar ik ben wel heel bang voor de toekomst en zou er alles voor over hebben terug te gaan naar de persoon die ik was. Maarjah....

@Selune, stoornissen hebben vaak best wat raakvlakken. OCD hoort volgens mij officieel zelfs binnen de groep angststoornissen. Maar ook cPTSS heeft best wat raakvlakken inderdaad. Ook met OCD.

Bij jou is de trigger iets traumatisch wat je meegemaakt hebt (denk ik). Wat heel naar is overigens. Bij mij is het een hypothetisch trauma (ofzo) wat ik zelf in mijn hoofd gecreëerd heb. Maar in beide gevallen is er iets wat je hoofd ziet als heel belangrijk en waarvan je hoofd denkt dat het de volledige aandacht nodig heeft.

Zijn er voor jou plekken of dingen die je kunt doen die je wel rust geven? Of kan je altijd / overal getriggerd worden?

Die coach / een vertrouwenspersoon klinkt als een goed plan zeg! Hoe zijn je eerste werkdagen na de vakantie gegaan?

@vrijdagmiddag, als ik het zou delen, dan zou ik het denk ik vaag houden: "angststoornis / mentale ocd". Meer hoeven ze niet te weten inderdaad. Misschien is dat iets wat ik over een tijdje nog wel ga doen. Maar nu durf ik dat (nog even) niet. Afbouwen gaat trouwens goed. Geen ontwenningsverschijnselen meer. Thanks!

Waar zit bij jou de angst eigenlijk precies. Waarschijnlijk heb je dat al wel gedeeld, maar ik weet het eerlijk gezegd niet meer. En heb je hier therapie voor?

@Disney, ik lees wel echt veel gelijkenissen tussen jouw en mijn angst.

Thuiswerken komt niet altijd goed uit omdat ik vrij veel dingen moet doen waarvoor ik op werk moet zijn. Maar als ik ooit geen belangrijke dingen gepland heb, werk ik wel eens thuis. Daar is ook wel de ruimte voor, 1x in de week. Maar het komt niet altijd lekker uit. Ook niet voor de dingen die ik zelf wil doen.

Ik ben heel bang voor wat mensen van me zullen denken als ik ze vertel van mijn stoornis. Daarnaast ben ik bang dat de nadruk nog meer komt te liggen oo "oogcontact". Of dat ik nog meer hyperaware wordt omdat ik weet dat de mensen het weten. Dus dat ik er dan nog meer op ga letten. Maar misschien kan ik het ook gewoon bij "angststoornis" houden.

Vervelende situatie verder van die verhuizing / andere baan. Wil je wel nog naar het buitenland denk je? Of zou je niet liever eerst in Nederland wat dichter bij familie & vrienden gaan wonen en eerst weer wat stabieler worden voordat je zulke spannende dingen gaat ondernemen?

Barcelona = vakantie?

@Mia, fijn zeg dat vandaag zo goed ging. Gek he, hoe dat zo kan wisselen...

Student201 schreef: ↑

25-10-2023 21:12

Hey allen,

Oeff, ik doe mijn best iedereen zijn verhaal te onthouden. Maar dat is nog niet gemakkelijk

Hier gaat het niet erg goed. Op werk is het vrij druk, zondag nacht slecht geslapen (begin je de week al met 6 - 0 achterstand) en die combi zorgt ervoor dat ik moe ben, snel overprikkeld.
Vermoeid zijn en de dag 'moeten doorkomen' omdat werken op kantoor nu eenmaal de norm is, is vreselijk vermoeiend en herkenbaar. Wat houd je precies tegen om vrij algemeen tegen je teamleider te zeggen dat je het mentaal even zwaar hebt en dat 1 thuiswerkdag per week al enorm helpt? Je beschreef je angst voor de meningen van anderen en de angst voor de focus op jou. Dat kun je voorkomen door niet alles tot in den treuren te vertellen. Dat hoeft ook niet. Je mag gewoon zeggen dat je je even niet zo goed voelt in je vel en je even een stapje terug moet doen door bijvoorbeeld thuis te werken.

Ik word er soms zo moe van, dit hele gebeuren. Hebben jullie dit ook wel eens: ik heb best vaak dat ik denk: "wtf waar ben ik eigenlijk mee bezig. Doe eens gewoon normaal".

Dagelijks

Dingen die 3 jaar geleden volkomen normaal waren, die kosten nu allemaal zo ontzettend veel energie. Eigenlijk alles, mijn hele leven, kost zo ontzettend veel energie. Ik kan niks meer "onbewust" doen. Vrijwel constant is er een bepaalde onrust. Een normaal gesprek voeren met iemand gaat niet meer, zonder stress te voelen. Ik kan niet eens tv kijken zonder hyperaware te zijn. Ik hoef alleen maar langs (de tv, een foto, mensen) te lopen en een frame te zien dat mensen "elkaar normaal aankijken" en er komen dan gelijk weer vervelende gedachtes op, "zie je wel, zij kunnen dat wel, wat is mis met mij", en angstige gevoelens. Echt zowat alles kan mij wel triggeren...

Ja dat is echt enorm kut. En ook herkenbaar. Als ik kijk naar wat ik 5 jaar geleden allemaal aankon en waar ik nu sta is dat een enorm verschil. Dan kan ik wel huilen. Dus kijk ik daar niet naar. Ik kijk naar wat ik nu wel kan en waar ik energie van krijg en waar ik blij van word. En dat zijn andere dingen dan 5 jaar geleden. Hard en kut is dat. Maar beter om te accepteren dan te vechten en terugverlangen wat nu niet zo is. Weet je, het leven is 1 grote verandering. En de kunst is om mee te veren met die veranderingen. Retemoeilijk, maar hoe meer je meebeweegt hoe fijner je het voor jou maakt.

Het voelt alsof er ergens een knop moet zijn die ik 3 jaar geleden omgezet heb en die ik ook weer terug kan zetten. Ik weet alleen (nog) niet hoe.
hier wil ik je alleen maar een dikke virtuele knuffel geven. Ik vrees namelijk dat het leven minder maakbaar is dan wij allemaal zouden willen. Er is geen knop helaas. Was dat maar zo. Wel een ander vraagje: waarom wil je zo graag van de AD af? Wat motiveert je daarin? Wat hoop je daarmee te bereiken?

En zo gaat het dag na dag. Hopende op de dag dat ik die knop wel ga vinden. Of hopende dat de hyperawareness langzaam afzakt.
Hopen op verbetering is ook herkenbaar en ook machteloos. Terwijl jij de macht in handen hebt. Wat voor hulp heb je nu precies? Volg je therapie? En zo ja welke dan?

Mijn leven voelt echt als een schim van wat het was. Van je leven leven, naar je leven overleven. Ik geniet ook echt nog wel van dingen. Maar ik ben wel heel bang voor de toekomst en zou er alles voor over hebben terug te gaan naar de persoon die ik was. Maarjah....

En bij deze zin moet ik gewoon een beetje huilen. Wat een narigheid en wat een gevecht voor jou. Ik gun je enorm dat je stopt met vechten en start met zijn. Gewoon zijn. Dit is wat het nu is. En ja dat is kut. Sterkte!!

Ook paniekstoornis hier. Zeker nu veel onzeker is.

Student201 schreef: ↑

25-10-2023 21:12

Hey allen,

Oeff, ik doe mijn best iedereen zijn verhaal te onthouden. Maar dat is nog niet gemakkelijk

Hier gaat het niet erg goed. Op werk is het vrij druk, zondag nacht slecht geslapen (begin je de week al met 6 - 0 achterstand) en die combi zorgt ervoor dat ik moe ben, snel overprikkeld.

Ik word er soms zo moe van, dit hele gebeuren. Hebben jullie dit ook wel eens: ik heb best vaak dat ik denk: "wtf waar ben ik eigenlijk mee bezig. Doe eens gewoon normaal".

Dingen die 3 jaar geleden volkomen normaal waren, die kosten nu allemaal zo ontzettend veel energie. Eigenlijk alles, mijn hele leven, kost zo ontzettend veel energie. Ik kan niks meer "onbewust" doen. Vrijwel constant is er een bepaalde onrust. Een normaal gesprek voeren met iemand gaat niet meer, zonder stress te voelen. Ik kan niet eens tv kijken zonder hyperaware te zijn. Ik hoef alleen maar langs (de tv, een foto, mensen) te lopen en een frame te zien dat mensen "elkaar normaal aankijken" en er komen dan gelijk weer vervelende gedachtes op, "zie je wel, zij kunnen dat wel, wat is mis met mij", en angstige gevoelens. Echt zowat alles kan mij wel triggeren...

Het voelt alsof er ergens een knop moet zijn die ik 3 jaar geleden omgezet heb en die ik ook weer terug kan zetten. Ik weet alleen (nog) niet hoe.

En zo gaat het dag na dag. Hopende op de dag dat ik die knop wel ga vinden. Of hopende dat de hyperawareness langzaam afzakt.

Mijn leven voelt echt als een schim van wat het was. Van je leven leven, naar je leven overleven. Ik geniet ook echt nog wel van dingen. Maar ik ben wel heel bang voor de toekomst en zou er alles voor over hebben terug te gaan naar de persoon die ik was. Maarjah....

Ik begrijp je helemaal. Het kan soms zo hopeloos en frustrerend voelen, en de toekomst kan er zo negatief uitzien. En ik heb zó vaak de gedachte 'er is iets mis met mij'... En eerlijk gezegd denk ik ook echt dat dat waar is. En dat is gewoon een kutidee.

Ik denk niet dat die knop er echter is: "you can't cross the same river twice". Je bent een andere persoon dan drie jaar geleden en je hebt dingen meegemaakt (positief maar ook negatief met je angsten) die je niet meer ongedaan maakt. En ik denk voor mezelf dat het antwoord dan ook ligt in 'hoe kan dit gekkie nog iets van haar leven maken?' en me daarop richten. Juist op die momenten gaat het beter met me: zoals Vrijdagmiddag ook schreef - wat kan ik doen mét angst, how to coexist?

Tegelijkertijd doe ik het ook: ik denk nog steeds vaak dat ik me uit deze angststoornis kan denken, maar op die momenten glijd ik juist wel af. Het is zo verleidelijk om daar in mee te gaan, maar zo zinloos.

Anyway, ik ben moe. Misschien slaat dit allemaal wel nergens op. Ik zal het morgen wel zien als ik wat wakkerder ben. In ieder geval ben je niet alleen, ook niet met deze ietwat pessimistische gedachten. Het is gewoon kut, maar dat zal het niet altijd zijn. Ook niet als je OCD hebt! Neem rust, wees lief voor jezelf.

Vrijdagmiddag schreef: ↑

25-10-2023 13:19

Hier gaat t helaas weer minder. Zenuwen in mijn lijf en een somber gevoel. Ergens weet ik dat dit ook komt omdat ik uitdaging mis, een beetje onderprikkeld ben. Ik ben niet goed in veel thuis zijn, rust nemen. Ik heb teveel onrust in mezelf. Ik ben onlangs weer naar mijn werk geweest (ik ben daar nog in dienst) en daar willen ze ook graag weten of er nog een kans is dat ik terug kom. Ik weet eerlijk gezegd niet of ze daar op zitten te wachten en ik weet ook niet of ik zelf nog wel terug wil. Tegelijk mis ik t enorm en doet t me pijn daar te zijn, omdat ik zie wat ik mis en wat ik had.
Ja dat snap ik heel goed. Het is zo pijnlijk om met de neus op de feiten te worden gedrukt. Erg naar en rot voor je. Wat houd je tegen om het weer te proberen op je werk? Waar ben je bang voor? Wat maakt dat je zelf ook niet weet of je wel terug wilt?

Mijn vrijwilligerswerk is een prima plek, maar het is niet waar mijn passie ligt (het is in een soort verzorgingshuis). Ik hou van commerciële uitdaging, van klantcontact, van dingen regelen, van drukte om me heen, maar tegelijk weet ik dat ik dat nu niet ga trekken, zeker niet op mijn mindere dagen. Ik weet dat ik t stap voor stap moet nemen, wat is dat soms lastig. Ik ben van de controle, weten wat ik aan toe ben een dat is er nu niet.
Oef wat een harde realisatie. Wel heel goed dat je iets bijdraagt en nuttig bezig kunt zijn. Zijn er ook nog andere mogelijkheden denk je? Mogelijkheden die iets meer in de richting liggen waar jij heen wilt?

Mia, dat stukje over dingen willen ondernemen, maar bang zijn dat t teveel is, is enorm herkenbaar. Altijd bang dat t teveel is, dat t me net over de rand gooit. In therapie heb ik nu geleerd om wel gewoon een beslissing te nemen. Dus of iets doen of niet, maar wel gewoon beslissen en daar achter staan. En als blijkt dat je beslissing niet goed uitpakt, je verlies nemen en volgende keer beter.
Ook om dingen te doen EN angst of spanning te voelen. Dat dat ook oké is dat die gevoelens rot zijn maar dat ik ze wel kan verdragen.
Wat goed dat je dat inzicht nu hebt. Gewoon maar doen en proberen en ontdekken dat het heus niet heel erg is als het even niet gaat of dat je toch moet bijstellen. Dapper!!!

Mia succes en hopelijk ook plezier bij de laatste loodjes van je verhuizing. Fijn dat t op je werk nu even wat rustiger is qua lesgeven.
Even op adem komen en hopelijk dan minder angst!

Hoi Mia en waterflesje,
Ik heb jullie gelezen. Dankjewel weer voor jullie lieve woorden. Ik regeer later even.