Psyche
alle pijlers
Angst/ paniekstoornis deel 2
donderdag 26 januari 2023 om 12:05
Het oude angststoornis topic is vol en daarom gesloten. Omdat ik het fijn vind om hier te schrijven en mijn hart te luchten, hierbij deel 2.
Iedereen die angst, paniek, stress, spanningsklachten heeft en wil meeschrijven is welkom.
Deel 1
psyche/angststoornis/list_messages/3889 ... #p34309204
Iedereen die angst, paniek, stress, spanningsklachten heeft en wil meeschrijven is welkom.
Deel 1
psyche/angststoornis/list_messages/3889 ... #p34309204
zondag 7 januari 2024 om 15:20
Hoi allemaal,
Vrijdagmiddag, super herkenbaar wat je schrijft. Je bent niet alleen. We zijn allemaal niet alleen. Al voelt het vaak wel heel eenzaam.
Het is zo'n rollercoaster: de ene dag voel je je mega ellendig. De dag erna een stuk beter. Echt super veranderlijk. Heb je enig idee wat bij jou triggers zijn en of die triggers er zijn?
Ik herken ook wat je schrijft over therapie: na therapie kreeg ik altijd wat hernieuwde energie. Wat na een paar dagen weer wegzakt... Ik denk dat het belangrijk is om therapie te blijven volgen als ik je zo lees. Hopelijk kunnen jullie een modus of methode vinden die voor jou werkt!
Kijkend naar mezelf, vrees ik dat werk een enorme trigger en energievreter is. Ik voel me in t weekend en de vakanties zoveel beter. Echt een wereld van verschil. Dan heb ik het gevoel ook iets met oefeningen en mijn klachten te kunnen doen. Op werk heb ik het gevoel dat het vaak overleven is. Ik moet daar iets mee. Maar ik weet nog niet wat. Net een huis gekocht en werk opzeggen of minder salaris zie ik niet echt zitten. Maar dit sloopt me ook.
Ik wil weer verder, constructief aan de slag. En ik ben eigenlijk bezig, al lang, om te bedenken hoe ik dat moet aanpakken. Ik zit ook in een lotgenoten groepje, waar we om de week online meeten. Daar ga ik dit dilemma ook eens voorleggen. Want in deze mental state ga ik niet mijn hele leven dit werk blijven doen. Daar ga ik echt aan onderdoor. Terwijl ik me vandaag best oke'isch voel.
@yesss, ook veel herkenbaarheid. Drukke feestdagen, prikkels, over je grenzen gaan... Het helpt allemaal niet. En ook die gedachtes "wat is er toch met me aan de hand, somber zijn, etc", allemaal super herkenbaar en heel eenzaam. Nogmaals, ook jij bent niet alleen. Maar het voelt zo verrekte eenzaam. I feel you.
Ik vind het knap dat je het toch allemaal doet: sociale dingen, sporten. Ik denk ook dat dat goed is, tot bepaalde hoogte. Als je gaat toegeven aan je angst, gaat het alleen verder bergafwaarts vrees ik. Maar het is een hele dunne scheidingslijn: niet toegeven aan angst, maar toch je grenzen bewaken. Echt heel lastig. En ook bij mij betekent dat regelmatig dat ik me met hoofdpijn naar dingen toesleep. En soms zeg ik iets af. Die afweging is heel lastig, maar volgens mij doe je dat heel goed en weloverwogen.
Ik zou je, ik zou jullie, graag willen helpen. En mezelf ook. Maar dat kan ik niet. Ik kan wel zeggen dat ik denk dat gedachtes als "ik wil me zo graag beter voelen" en dingen forceren inderdaad averechts werken. Ik heb vandaag een best prima dag (tot nu toe) en dan denk ik dit soort dingen niet. Of ik denk ze met een neutrale lading. Als je dit soort dingen denkt op een slechte dag, werkt het totaal niet. Je voelt je er alleen ellendiger van. Ik hoop dat we allemaal om te beginnen af en toe zo'n dag mogen hebben waarin het allemaal wat minder zwaar is. Dat geeft tenminste al even wat ademruimte en is hopelijk een startpunt voor meer van dat soort dagen. Take care y'all!!
Ooh en @VM, bezig zijn met inrichting huis is inderdaad heel leuk en geeft me wel positieve energie.
Vrijdagmiddag, super herkenbaar wat je schrijft. Je bent niet alleen. We zijn allemaal niet alleen. Al voelt het vaak wel heel eenzaam.
Het is zo'n rollercoaster: de ene dag voel je je mega ellendig. De dag erna een stuk beter. Echt super veranderlijk. Heb je enig idee wat bij jou triggers zijn en of die triggers er zijn?
Ik herken ook wat je schrijft over therapie: na therapie kreeg ik altijd wat hernieuwde energie. Wat na een paar dagen weer wegzakt... Ik denk dat het belangrijk is om therapie te blijven volgen als ik je zo lees. Hopelijk kunnen jullie een modus of methode vinden die voor jou werkt!
Kijkend naar mezelf, vrees ik dat werk een enorme trigger en energievreter is. Ik voel me in t weekend en de vakanties zoveel beter. Echt een wereld van verschil. Dan heb ik het gevoel ook iets met oefeningen en mijn klachten te kunnen doen. Op werk heb ik het gevoel dat het vaak overleven is. Ik moet daar iets mee. Maar ik weet nog niet wat. Net een huis gekocht en werk opzeggen of minder salaris zie ik niet echt zitten. Maar dit sloopt me ook.
Ik wil weer verder, constructief aan de slag. En ik ben eigenlijk bezig, al lang, om te bedenken hoe ik dat moet aanpakken. Ik zit ook in een lotgenoten groepje, waar we om de week online meeten. Daar ga ik dit dilemma ook eens voorleggen. Want in deze mental state ga ik niet mijn hele leven dit werk blijven doen. Daar ga ik echt aan onderdoor. Terwijl ik me vandaag best oke'isch voel.
@yesss, ook veel herkenbaarheid. Drukke feestdagen, prikkels, over je grenzen gaan... Het helpt allemaal niet. En ook die gedachtes "wat is er toch met me aan de hand, somber zijn, etc", allemaal super herkenbaar en heel eenzaam. Nogmaals, ook jij bent niet alleen. Maar het voelt zo verrekte eenzaam. I feel you.
Ik vind het knap dat je het toch allemaal doet: sociale dingen, sporten. Ik denk ook dat dat goed is, tot bepaalde hoogte. Als je gaat toegeven aan je angst, gaat het alleen verder bergafwaarts vrees ik. Maar het is een hele dunne scheidingslijn: niet toegeven aan angst, maar toch je grenzen bewaken. Echt heel lastig. En ook bij mij betekent dat regelmatig dat ik me met hoofdpijn naar dingen toesleep. En soms zeg ik iets af. Die afweging is heel lastig, maar volgens mij doe je dat heel goed en weloverwogen.
Ik zou je, ik zou jullie, graag willen helpen. En mezelf ook. Maar dat kan ik niet. Ik kan wel zeggen dat ik denk dat gedachtes als "ik wil me zo graag beter voelen" en dingen forceren inderdaad averechts werken. Ik heb vandaag een best prima dag (tot nu toe) en dan denk ik dit soort dingen niet. Of ik denk ze met een neutrale lading. Als je dit soort dingen denkt op een slechte dag, werkt het totaal niet. Je voelt je er alleen ellendiger van. Ik hoop dat we allemaal om te beginnen af en toe zo'n dag mogen hebben waarin het allemaal wat minder zwaar is. Dat geeft tenminste al even wat ademruimte en is hopelijk een startpunt voor meer van dat soort dagen. Take care y'all!!
Ooh en @VM, bezig zijn met inrichting huis is inderdaad heel leuk en geeft me wel positieve energie.
Zwetser
zondag 7 januari 2024 om 17:04
Ja, VrijMi: heel herkenbaar! En ook het gevoel (of meer de observatie) dat therapie maar weinig doet. Het idee dat niets helpt en we hier voor altijd aan vast zitten. Ik word daar ook heel verdrietig, angstig en pessimistisch van. Ik heb ook al zoveel therapie gehad!! Tegelijkertijd heb ik ook maar twee goede therapeuten gehad, dus het ligt toch niet alleen aan ons.
Ik probeer toch ook gewoon te accepteren dat ik hier nooit helemaal vanaf kom. Ik heb nog steeds hoop dat ik me weer voor langere tijd beter ga voelen maar heb er soms ook wel een hard hoofd in. Ik heb vandaag ook een ronduit klote-dag: moe, overprikkeld en angstig, en dan moet ik mezelf echt voor houden dat ik de rest van mijn leven gevoelig voor angst zal zijn, maar dat ik me niet de rest van mijn leven zo zal voelen als vandaag.
En zoals Student ook al schrijft: ontzettend bang dat ik deze baan niet kan doen. Maar ook daar houd ik mezelf dan maar voor (probeer ik) dat het nog te vroeg is om dat te concluderen (werk er nu 4 maanden).
Maar ja, het is gewoon kut en eng en moeilijk te accepteren allemaal en ons niet mee te laten slepen in deze worst case scenarios.
Hier gaat ie dus dus ook niet top. De eerste dagen werken waren op zich wel lekker. Maar ik sliep ook meteen weer heel slecht en dat hakt er dan ontzettend in. Plus gisteren een bezoekje wat erg vermoeiend was en vandaag dus met de gebakken peren.
Het slechte slapen was deels door de vakantie: later naar bed gegaan (en elke dag een middagdutje) dus toen ik eenmaal weer op tijd ging, kon ik niet in slaap komen. En dan tegelijk een soort excitement over het werk waardoor ik dan weer veel te vroeg wakker ben, en een man die nog steeds ligt te hoesten. Nou ja, tel maar op...
Ik hoop dat de rest van de week wat beter verloopt. Ik zou zo graag eens wat meer en langdurige vooruitgang zien in mijn angsten, maar goed...
Heel veel sterkte allemaal! We zijn niet alleen!!
Ik probeer toch ook gewoon te accepteren dat ik hier nooit helemaal vanaf kom. Ik heb nog steeds hoop dat ik me weer voor langere tijd beter ga voelen maar heb er soms ook wel een hard hoofd in. Ik heb vandaag ook een ronduit klote-dag: moe, overprikkeld en angstig, en dan moet ik mezelf echt voor houden dat ik de rest van mijn leven gevoelig voor angst zal zijn, maar dat ik me niet de rest van mijn leven zo zal voelen als vandaag.
En zoals Student ook al schrijft: ontzettend bang dat ik deze baan niet kan doen. Maar ook daar houd ik mezelf dan maar voor (probeer ik) dat het nog te vroeg is om dat te concluderen (werk er nu 4 maanden).
Maar ja, het is gewoon kut en eng en moeilijk te accepteren allemaal en ons niet mee te laten slepen in deze worst case scenarios.
Hier gaat ie dus dus ook niet top. De eerste dagen werken waren op zich wel lekker. Maar ik sliep ook meteen weer heel slecht en dat hakt er dan ontzettend in. Plus gisteren een bezoekje wat erg vermoeiend was en vandaag dus met de gebakken peren.
Het slechte slapen was deels door de vakantie: later naar bed gegaan (en elke dag een middagdutje) dus toen ik eenmaal weer op tijd ging, kon ik niet in slaap komen. En dan tegelijk een soort excitement over het werk waardoor ik dan weer veel te vroeg wakker ben, en een man die nog steeds ligt te hoesten. Nou ja, tel maar op...
Ik hoop dat de rest van de week wat beter verloopt. Ik zou zo graag eens wat meer en langdurige vooruitgang zien in mijn angsten, maar goed...
Heel veel sterkte allemaal! We zijn niet alleen!!
anoniem_6640a89315f0f wijzigde dit bericht op 27-01-2024 19:27
2.33% gewijzigd
zondag 7 januari 2024 om 17:20
Interessant om te lezen dat zo kort na een therapie afspraak het lukt, maar dat het daarna toch minder gaat. Ik heb nog geen therapie ervaring, maar enig idee wat daar een oorzaak van kan zijn? Of is het vooral het weer zien zitten kort daarna, maar dan geen langdurig ‘succes’ (niet het goede woord, maar kan niets anders vinden).
Vervelend dat het minder gaat, het zijn ook wel pittige tijden met de feestdagen. Zeker als dat soort afspraken angst geeft is het extra lastig. Hoop dat er snel betere dagen aankomen voor jullie.
@mia weer helemaal beter van covid?
Vervelend dat het minder gaat, het zijn ook wel pittige tijden met de feestdagen. Zeker als dat soort afspraken angst geeft is het extra lastig. Hoop dat er snel betere dagen aankomen voor jullie.
@mia weer helemaal beter van covid?
zondag 7 januari 2024 om 18:00
Ja, wel weer helemaal beter! Nog wel moe, maar dat was ik vóór covid ook al 
Eigenlijk heeft covid me mentaal wel goed gedaan: de eerste dagen niet, want toen was ik echt ziek. Maar de 10-14 dagen daarna was ik vooral nog moe (en man ook) waardoor we alle sociale verplichtingen hebben gecanceld en dat was enerzijds heel sneu voor ons en familie en anderzijds lekker rustig en cocoony
En ja, bij mij werkt dat therapie effect wel een beetje zo. Therapeut spreekt me moed in en daarna wint mijn eigen pessimistische stemmetje het weer. Maar het is ook dat ik al meerdere malen therapie heb gehad, maar nog steeds in die fucking piekerval trap en nog steeds vet angstig word als ik moe en/of overprikkeld ben.
Aan de andere kant: als wij, als mensen (of beter: dieren) angstgevoel makkelijk naast ons neer hadden kunnen leggen, waren we allang uitgestorven. Angst is zó belangrijk voor de instandhouding van de soort dat het ook logisch is dat diezelfde alarmbel altijd weer af blijft gaan: want "vorige keer bleek er misschien dan geen gevaar te zijn in de overvolle tram, maar déze keer kan er wel écht gevaar zijn!!!". Angst is per definitie niet geëvolueerd om genegeerd te kunnen worden: het negeren, accepteren en er tegenin gaan kan uitermate gevaarlijk zijn (althans: toen we nog regelmatig oog in oog met een sabeltandtijger stonden) - dat moeten we niet vergeten, hè?! Het is niet voor niks zo fucking moeilijk!!
Eigenlijk heeft covid me mentaal wel goed gedaan: de eerste dagen niet, want toen was ik echt ziek. Maar de 10-14 dagen daarna was ik vooral nog moe (en man ook) waardoor we alle sociale verplichtingen hebben gecanceld en dat was enerzijds heel sneu voor ons en familie en anderzijds lekker rustig en cocoony En ja, bij mij werkt dat therapie effect wel een beetje zo. Therapeut spreekt me moed in en daarna wint mijn eigen pessimistische stemmetje het weer. Maar het is ook dat ik al meerdere malen therapie heb gehad, maar nog steeds in die fucking piekerval trap en nog steeds vet angstig word als ik moe en/of overprikkeld ben.
Aan de andere kant: als wij, als mensen (of beter: dieren) angstgevoel makkelijk naast ons neer hadden kunnen leggen, waren we allang uitgestorven. Angst is zó belangrijk voor de instandhouding van de soort dat het ook logisch is dat diezelfde alarmbel altijd weer af blijft gaan: want "vorige keer bleek er misschien dan geen gevaar te zijn in de overvolle tram, maar déze keer kan er wel écht gevaar zijn!!!". Angst is per definitie niet geëvolueerd om genegeerd te kunnen worden: het negeren, accepteren en er tegenin gaan kan uitermate gevaarlijk zijn (althans: toen we nog regelmatig oog in oog met een sabeltandtijger stonden) - dat moeten we niet vergeten, hè?! Het is niet voor niks zo fucking moeilijk!!
zondag 7 januari 2024 om 23:39
Dat is zeker zo, ik wide niet doen alsof het makkelijk is 
Het zou zo fijn zijn om te weten waardoor iets niet het (blijvende) effect heeft wat je zou willen en dat dat makkelijker aan te pakken is.
Al lees ik gelukkig ook dat er betere perioden zijn, wat laat zien dat er dus zeker wél effect is
.
Oké goed beschreven verhaal weer, succes komende week allen!
Het zou zo fijn zijn om te weten waardoor iets niet het (blijvende) effect heeft wat je zou willen en dat dat makkelijker aan te pakken is.
Al lees ik gelukkig ook dat er betere perioden zijn, wat laat zien dat er dus zeker wél effect is
.Oké goed beschreven verhaal weer, succes komende week allen!
donderdag 11 januari 2024 om 13:32
Hallo allemaal,
Ik heb een aantal vragen en ik hoop dat ik hier op de goede plek ben.. Zijn hier ook mensen, die net als ik een (angst)stoornis hebben, maar die straks wel moeten gaan werken. Of heeft er iemand in deze situatie gezeten?
Ik ben vooral benieuwd naar waar jullie dan werken. Is het een baan waar je werkt met je angststoornis? Of houdt deze baan juist extra rekening met je angststoornis.
Ik merk dat ik erg onzeker ben over de toekomst. Ik heb wel een diploma, maar door mijn onzekerheid heb ik constant het gevoel dat ik het niet kan. Hierdoor ben ik ook aan het twijfelen of ik wel in de branche wil werken waar ik mijn diploma voor heb. Zelfs vrijwilligerswerk is voor mij erg spannend. Ik zou het wel willen, maar dan komt die grote angst weer en het gevoel dat ik het niet kan en niet goed genoeg ben. Eigenlijk hoop ik mensen tegen te komen die zich hier een beetje in herkennen!
Ik heb een aantal vragen en ik hoop dat ik hier op de goede plek ben.. Zijn hier ook mensen, die net als ik een (angst)stoornis hebben, maar die straks wel moeten gaan werken. Of heeft er iemand in deze situatie gezeten?
Ik ben vooral benieuwd naar waar jullie dan werken. Is het een baan waar je werkt met je angststoornis? Of houdt deze baan juist extra rekening met je angststoornis.
Ik merk dat ik erg onzeker ben over de toekomst. Ik heb wel een diploma, maar door mijn onzekerheid heb ik constant het gevoel dat ik het niet kan. Hierdoor ben ik ook aan het twijfelen of ik wel in de branche wil werken waar ik mijn diploma voor heb. Zelfs vrijwilligerswerk is voor mij erg spannend. Ik zou het wel willen, maar dan komt die grote angst weer en het gevoel dat ik het niet kan en niet goed genoeg ben. Eigenlijk hoop ik mensen tegen te komen die zich hier een beetje in herkennen!
donderdag 11 januari 2024 om 19:30
Ik denk dat je op de goeie plek bent. Een aantal mensen hier werken wel en een aantal niet, of gedeeltelijk.
Voor mezelf sprekend: ik werk wel en ik werk dus ondanks mijn angst en/of ocd stoornis. Ik heb het (nog) niet gemeld op werk. Ik weet dat er een moment gaat komen dat ik het wel ga moeten melden. En ik denk dat dat moment ook dit jaar gaat komen.
Maar bij mij is het wel anders dan bij jou. Werk is bij mij een enorme angst-trigger en kost me super veel energie. Maar ik ben niet bang dat ik het werk niet kan. Dat lees ik bij jou vooral.
Ben je überhaupt heel onzeker over jezelf? Je diploma is natuurlijk een zwart op wit bewijs dat je geschikt bent voor hetgeen je geleerd hebt. Maar ik begrijp goed dat het in je hoofd anders kan werken, helaas...
Heb je ook stages moeten lopen? Hoe ging dat?
Waar ik ook nog aan denk: misschien kun je starten op een functie die wat onder je niveau ligt. Niet te lastig starten en vanuit daar eerst zelfvertrouwen opbouwen.
Stom dat je je zo voelt. Hopelijk kun je hier wat mee en vind je hier nog meer steun of support van mensen die in vergelijkbare situaties zitten. Je bent niet alleen in ieder geval!
Voor mezelf sprekend: ik werk wel en ik werk dus ondanks mijn angst en/of ocd stoornis. Ik heb het (nog) niet gemeld op werk. Ik weet dat er een moment gaat komen dat ik het wel ga moeten melden. En ik denk dat dat moment ook dit jaar gaat komen.
Maar bij mij is het wel anders dan bij jou. Werk is bij mij een enorme angst-trigger en kost me super veel energie. Maar ik ben niet bang dat ik het werk niet kan. Dat lees ik bij jou vooral.
Ben je überhaupt heel onzeker over jezelf? Je diploma is natuurlijk een zwart op wit bewijs dat je geschikt bent voor hetgeen je geleerd hebt. Maar ik begrijp goed dat het in je hoofd anders kan werken, helaas...
Heb je ook stages moeten lopen? Hoe ging dat?
Waar ik ook nog aan denk: misschien kun je starten op een functie die wat onder je niveau ligt. Niet te lastig starten en vanuit daar eerst zelfvertrouwen opbouwen.
Stom dat je je zo voelt. Hopelijk kun je hier wat mee en vind je hier nog meer steun of support van mensen die in vergelijkbare situaties zitten. Je bent niet alleen in ieder geval!
Zwetser
donderdag 11 januari 2024 om 20:02
Bedankt voor je reactie! En knap van je dat je wel werkt ondanks dat het een enorme trigger voor je is! Is het een bijbaan of part/fulltime time.Student201 schreef: ↑11-01-2024 19:30Ik denk dat je op de goeie plek bent. Een aantal mensen hier werken wel en een aantal niet, of gedeeltelijk.
Voor mezelf sprekend: ik werk wel en ik werk dus ondanks mijn angst en/of ocd stoornis. Ik heb het (nog) niet gemeld op werk. Ik weet dat er een moment gaat komen dat ik het wel ga moeten melden. En ik denk dat dat moment ook dit jaar gaat komen?
Maar bij mij is het wel anders dan bij jou. Werk is bij mij een enorme angst-trigger en kost me super veel energie. Maar ik ben niet bang dat ik het werk niet kan. Dat lees ik bij jou vooral.
Ben je überhaupt heel onzeker over jezelf? Je diploma is natuurlijk een zwart op wit bewijs dat je geschikt bent voor hetgeen je geleerd hebt. Maar ik begrijp goed dat het in je hoofd anders kan werken, helaas...
Heb je ook stages moeten lopen? Hoe ging dat?
Waar ik ook nog aan denk: misschien kun je starten op een functie die wat onder je niveau ligt. Niet te lastig starten en vanuit daar eerst zelfvertrouwen opbouwen.
Stom dat je je zo voelt. Hopelijk kun je hier wat mee en vind je hier nog meer steun of support van mensen die in vergelijkbare situaties zitten. Je bent niet alleen in ieder geval!
Ik ben inderdaad erg onzeker over eigenlijk vanalles wel. Stages heb ik ook gehad en daar had ik ook veel last van angst. Toen wist ik alleen nog niet dat ik een 'stoornis' had.
Onder mijn niveau werken heb ik ook al geprobeerd in een andere branche. En daar had ik ook erge last van angst. Voor mijn angst maakt het niet uit wat voor werk ik doe.. of het nou vrijwilligerswerk is of een betaalde baan..
Ik ben al onder behandeling geweest en ik begin straks weer aan een nieuwe behandeling. Alleen al de gedachte dat ik straks misschien moet beginnen met vrijwilligerswerk.. en daarna ooit een betaalde baan. Het lijkt allemaal zo ver weg en onmogelijk
donderdag 11 januari 2024 om 20:11
Ik heb een vaste baan. Ben nu ongeveer 2.5 jaar aan t werk na afstuderen. En ik houd het vol, maar ik vraag me soms wel af hoe en of dit wel goed voor me is. Knap vind ik het niet per se. Ik vind het knapper als mensen durven toe te geven waar ze last van hebben en hiernaar handelen. Je grenzen bewaken en goed voor jezelf zorgen, ipv eigenlijk continu over je grenzen gaan zoals ik doe.
Hmm, ok, het heeft dus niet zozeer met het niveau te maken zeg je. Waar ben je precies bang voor? Dat je het niet kunt? Of fouten maakt? Of iets anders nog?
Vervelend zeg! Hoe lang moet je nog studeren? Ik denk verder dat weer hulp zoeken wel een hele goeie stap is! Lijkt me fijn om hulp te hebben op het moment dat je gaat opstarten. En dat hoeft niet meteen fulltime te zijn natuurlijk, als parttime je meer rust geeft.
Hmm, ok, het heeft dus niet zozeer met het niveau te maken zeg je. Waar ben je precies bang voor? Dat je het niet kunt? Of fouten maakt? Of iets anders nog?
Vervelend zeg! Hoe lang moet je nog studeren? Ik denk verder dat weer hulp zoeken wel een hele goeie stap is! Lijkt me fijn om hulp te hebben op het moment dat je gaat opstarten. En dat hoeft niet meteen fulltime te zijn natuurlijk, als parttime je meer rust geeft.
Zwetser
donderdag 11 januari 2024 om 20:17
Oh, ik weet niet of dit een reactie op mij is (?), maar ik vind helemaal niet dat je deed alsof het makkelijk is, hoor!! Zo was mijn post absoluut niet bedoeldMariannatuin schreef: ↑07-01-2024 23:39Dat is zeker zo, ik wide niet doen alsof het makkelijk is
Het zou zo fijn zijn om te weten waardoor iets niet het (blijvende) effect heeft wat je zou willen en dat dat makkelijker aan te pakken is.
Al lees ik gelukkig ook dat er betere perioden zijn, wat laat zien dat er dus zeker wél effect is
Oké goed beschreven verhaal weer, succes komende week allen!
Het waren mijn eigen beschouwingen En verder: helemaal eens met dat het fijn zou zijn als we zouden weten wát werkt en waarom/hoe. Ik betwijfel alleen wel of ik er ooit achter kom, en tot die tijd modderen we wel wat aan...
donderdag 11 januari 2024 om 20:22
Je grenzen bewaken en goed voor jezelf zorgen is ook lastig en een soort proces.
Ik ben voornamelijk bang om fouten te maken, mensen teleur te stellen (dat ze te hoge verwachtingen van me hebben), bang dat mensen slecht over mij denken, dat ik het niet goed doe, dat ik het niet kan enz. Ik heb dit op het gebied van werken, maar ook wel op andere vlakken. Ik studeer niet meer.
Ik ben voornamelijk bang om fouten te maken, mensen teleur te stellen (dat ze te hoge verwachtingen van me hebben), bang dat mensen slecht over mij denken, dat ik het niet goed doe, dat ik het niet kan enz. Ik heb dit op het gebied van werken, maar ook wel op andere vlakken. Ik studeer niet meer.
donderdag 11 januari 2024 om 20:28
Dit soort dingen herken ik toch ook wel weer. Ik ben vooral ook bang over hoe mensen over mij denken. Of ik t wel of niet goed doe maak ik me niet zo druk over.LichtBlauweCirkel schreef: ↑11-01-2024 20:22Je grenzen bewaken en goed voor jezelf zorgen is ook lastig en een soort proces.
Ik ben voornamelijk bang om fouten te maken, mensen teleur te stellen (dat ze te hoge verwachtingen van me hebben), bang dat mensen slecht over mij denken, dat ik het niet goed doe, dat ik het niet kan enz. Ik heb dit op het gebied van werken, maar ook wel op andere vlakken. Ik studeer niet meer.
Maar wel over of ik dit werk nog wel aan ga blijven kunnen, of de klachten niet alleen maar erger worden, of ik op een gegeven moment uit ga vallen etc. Bang voor de toekomst eigenlijk vooral.
Ik heb de klachten nu 3.5 jaar zoiets dat ik het echt een stoornis noem. Daarvoor had ik er ook al last van, maar heb ik het nooit herkend en was het ook niet in de mate hoe het nu is. Maar het blijft lastig en zoals je omschrijf een heel lastig proces, waar ik hopelijk wel een weg of modus in ga vinden die beter werkt dan de huidige. Dat zal voor jou ook zo zijn, helaas
Zwetser
donderdag 11 januari 2024 om 20:38
Hoi en welkom hier!LichtBlauweCirkel schreef: ↑11-01-2024 13:32Hallo allemaal,
Ik heb een aantal vragen en ik hoop dat ik hier op de goede plek ben.. Zijn hier ook mensen, die net als ik een (angst)stoornis hebben, maar die straks wel moeten gaan werken. Of heeft er iemand in deze situatie gezeten?
Ik ben vooral benieuwd naar waar jullie dan werken. Is het een baan waar je werkt met je angststoornis? Of houdt deze baan juist extra rekening met je angststoornis.
Ik merk dat ik erg onzeker ben over de toekomst. Ik heb wel een diploma, maar door mijn onzekerheid heb ik constant het gevoel dat ik het niet kan. Hierdoor ben ik ook aan het twijfelen of ik wel in de branche wil werken waar ik mijn diploma voor heb. Zelfs vrijwilligerswerk is voor mij erg spannend. Ik zou het wel willen, maar dan komt die grote angst weer en het gevoel dat ik het niet kan en niet goed genoeg ben. Eigenlijk hoop ik mensen tegen te komen die zich hier een beetje in herkennen!
Ik heb al heel lang een angststoornis en werk gewoon. Soms heb ik maandenlang dagelijks (flinke) angst en soms ook een tijdje helemaal niet en het beperkt me soms wel echt, maar ik probeer me er zo min mogelijk door te laten weerhouden.
Ik heb een behoorlijk intense en drukke baan en hoge werkdruk.Niet echt bevorderlijk voor mijn angsten maar ik vind mijn werk ook wel heel leuk en ik ben ambitieus en wil ook gewoon carrière maken. Ik praat wel gewoon over mijn angst en paniekaanvallen maar ik heb niet echt gezegd dat ik een chronische angststoornis heb.
Ik heb maandenlang echt paniek gehad over of ik deze baan wel aan zou kunnen. Niet zozeer inhoudelijk, maar wel mentaal. En het enige wat me echt, echt helpt is gewoon doen, doorbikkelen en de tijd nemen om te zien of het lukt of niet. Ik ben nog steeds dagelijks bang dat ik een burnout heb of mijn werk niet aan kan, maar ik sta daarnaast ook nog steeds elke ochtend op om met veel zin naar mijn werk te gaan. Dus wat dat betreft zou ik gewoon beginnen: de kans is groot dat je het werk gewoon kunt, en te zien waar het schip strandt.
Aan de andere kant zijn er mensen met een angststoornis die niet werken. Sommige kunnen misschien niet goed functioneren omdat ze een angststoornis hebben, en anderen hebben andere mentale/lichamelijke klachten naast een angststoornis waardoor ze niet werken. Mijn punt is: ieders angststoornis is anders, ook al hebben we overeenkomsten. Wat voor jou werkt, werkt misschien niet voor anderen. Daarom is proberen ook zo belangrijk!
Ik hoop dat je hulp krijgt met je onzekerheid maar er is maar één manier om te zien of je het aankunt.
anoniem_6640a89315f0f wijzigde dit bericht op 27-01-2024 19:28
Reden: tmi
Reden: tmi
1.70% gewijzigd
donderdag 11 januari 2024 om 20:49
Het is zo vervelend dat we niet in andermans hoofd kunnen kijken.. om te zien wat ze over ons denken. Vul je de gedachtes in voor anderen?
De angst voor de toekomst herken ik wel. Ik ben zelf wel uitgevallen en heb mijn dieptepunt wel bereikt. Om het positief te bekijken.. soms moet je helemaal naar beneden vallen om er sterkter uit te komen. Heb je hulp/therapie/begeleiding oid?
Misschien als je voelt dat het echt fout gaat, dat je de bedrijfsarts of iets kan inschakelen?
Ik vond het wel fijn dat mijn klachten te koppelen zijn aan een naampje. Om erachter te komen dat niet iedereen altijd zoveel angst ervaart tijdens het werken. Voor mij voelt het alsof dit gewoon bij mij hoort, en dan denk ik.. oh wacht ik heb 'iets'. Het gaf mij een soort van rust. Hopelijk heb jij dat ook.
De angst voor de toekomst herken ik wel. Ik ben zelf wel uitgevallen en heb mijn dieptepunt wel bereikt. Om het positief te bekijken.. soms moet je helemaal naar beneden vallen om er sterkter uit te komen. Heb je hulp/therapie/begeleiding oid?
Misschien als je voelt dat het echt fout gaat, dat je de bedrijfsarts of iets kan inschakelen?
Ik vond het wel fijn dat mijn klachten te koppelen zijn aan een naampje. Om erachter te komen dat niet iedereen altijd zoveel angst ervaart tijdens het werken. Voor mij voelt het alsof dit gewoon bij mij hoort, en dan denk ik.. oh wacht ik heb 'iets'. Het gaf mij een soort van rust. Hopelijk heb jij dat ook.
donderdag 11 januari 2024 om 21:09
Bedankt! Dat klinkt als een leuke, maar ook zeker uitdagende baan met veel verantwoordelijkheid. Goed dat je je zo min mogelijk laat weerhouden door je angsten. Fijn dat je ook echt met plezier naar je werk gaat. Dat zou ik ook graag willen. Met plezier naar werk gaan zonder dat mijn angsten in de weg staan.Mia schreef: ↑11-01-2024 20:38Hoi en welkom hier!
Ik heb al heel lang een angststoornis en werk gewoon. Soms heb ik maandenlang dagelijks (flinke) angst en soms ook een tijdje helemaal niet en het beperkt me soms wel echt, maar ik probeer me er zo min mogelijk door te laten weerhouden.
Ik heb een behoorlijk intense en drukke baan en hoge werkdruk (ben wetenschapper/docent aan een universiteit). Niet echt bevorderlijk voor mijn angsten maar ik vind mijn werk ook wel heel leuk en ik ben ambitieus en wil ook gewoon carrière maken. Ik praat wel gewoon over mijn angst en paniekaanvallen maar ik heb niet echt gezegd dat ik een chronische angststoornis heb.
Ik heb sinds september dus een nieuwe baan en heb maandenlang echt paniek gehad over of ik deze baan wel aan zou kunnen. Niet zozeer inhoudelijk, maar wel mentaal. En het enige wat me echt, echt helpt is gewoon doen, doorbikkelen en de tijd nemen om te zien of het lukt of niet. Ik ben nog steeds dagelijks bang dat ik een burnout heb of mijn werk niet aan kan, maar ik sta daarnaast ook nog steeds elke ochtend op om met veel zin naar mijn werk te gaan. Dus wat dat betreft zou ik gewoon beginnen: de kans is groot dat je het werk gewoon kunt, en te zien waar het schip strandt.
Aan de andere kant zijn er mensen met een angststoornis die niet werken. Sommige kunnen misschien niet goed functioneren omdat ze een angststoornis hebben, en anderen hebben andere mentale/lichamelijke klachten naast een angststoornis waardoor ze niet werken. Mijn punt is: ieders angststoornis is anders, ook al hebben we overeenkomsten. Wat voor jou werkt, werkt misschien niet voor anderen. Daarom is proberen ook zo belangrijk!
Ik hoop dat je hulp krijgt met je onzekerheid maar er is maar één manier om te zien of je het aankunt.
Je hebt gelijk.. je moet het gewoon doen, doorbikkelen en de tijd nemen en proberen. Dat heb ik zelf ook lange tijd gedaan. Doorzettingsvermogen heb ik over het algemeen wel. Alleen soms is het lastig dat vast te houden. Heb je ook hulp bij je klachten?
donderdag 11 januari 2024 om 21:15
Ik ben nauwelijks bezig met wat andere mensen van mij denken, dus ik kan me niet echt in jullie situaties verplaatsen. Ik weet helaas wel wat een enorme last zulke beladen gedachten kunnen veroorzaken. Het lijkt me een heel lastige vorm van onzekerheid, want idd: je komt er nooit achter! Als je onzeker bent over je werk, kun je zelf nog wel eens nagaan of je niet teveel fouten maakt, maar iemands echte oordeel over jou kom je bijna nooit te weten.LichtBlauweCirkel schreef: ↑11-01-2024 20:49Het is zo vervelend dat we niet in andermans hoofd kunnen kijken.. om te zien wat ze over ons denken. Vul je de gedachtes in voor anderen?
De angst voor de toekomst herken ik wel. Ik ben zelf wel uitgevallen en heb mijn dieptepunt wel bereikt. Om het positief te bekijken.. soms moet je helemaal naar beneden vallen om er sterkter uit te komen. Heb je hulp/therapie/begeleiding oid?
Misschien als je voelt dat het echt fout gaat, dat je de bedrijfsarts of iets kan inschakelen?
Ik vond het wel fijn dat mijn klachten te koppelen zijn aan een naampje. Om erachter te komen dat niet iedereen altijd zoveel angst ervaart tijdens het werken. Voor mij voelt het alsof dit gewoon bij mij hoort, en dan denk ik.. oh wacht ik heb 'iets'. Het gaf mij een soort van rust. Hopelijk heb jij dat ook.
Ik denk wél dat als je iemands gedachten zou kunnen zien, je erachter zou komen dat 1 op 1.000.000 gedachten waarschijnlijk heel kort over jou gaat en that's it (en dan ook ook nog over iets heel sufs, zoals 'leuke oorbellen had LBC in, waar zouden die vandaan komen?'. Maar goed: dat klinkt as usual weer veel te makkelijk.
donderdag 11 januari 2024 om 21:19
Nee, momenteel geen hulp. Wel al veel therapie gehad en nu weer op een wachtlijst.LichtBlauweCirkel schreef: ↑11-01-2024 21:09Bedankt! Dat klinkt als een leuke, maar ook zeker uitdagende baan met veel verantwoordelijkheid. Goed dat je je zo min mogelijk laat weerhouden door je angsten. Fijn dat je ook echt met plezier naar je werk gaat. Dat zou ik ook graag willen. Met plezier naar werk gaan zonder dat mijn angsten in de weg staan.
Je hebt gelijk.. je moet het gewoon doen, doorbikkelen en de tijd nemen en proberen. Dat heb ik zelf ook lange tijd gedaan. Doorzettingsvermogen heb ik over het algemeen wel. Alleen soms is het lastig dat vast te houden. Heb je ook hulp bij je klachten?
Ik lees nu dat je al wel eens uitgevallen bent. Ik zou 'doorbikkelen' dan ook met een korrel zout nemen!! Ik bedoel eigenlijk je niet al teveel laten weerhouden door niet-kloppende angstgedachten maar wel je persoonlijke grenzen in de gaten houden! Dus als je op je eerste werkdag een domme fout maakt en denkt 'oh nee, iedereen vindt mij nu een loser', dan niet meteen ontslag nemen, want dat is dan echt een angstgedachte. Maar als je na een halfjaar ofzo ontdekt dat je werk nog steeds tot enorme stress en paniekaanvallen leidt, moet je jezelf misschien nog eens achter de oren krabben.
donderdag 11 januari 2024 om 21:42
Ik begreep wat je bedoelde!Mia schreef: ↑11-01-2024 21:19Nee, momenteel geen hulp. Wel al veel therapie gehad en nu weer op een wachtlijst.
Ik lees nu dat je al wel eens uitgevallen bent. Ik zou 'doorbikkelen' dan ook met een korrel zout nemen!! Ik bedoel eigenlijk je niet al teveel laten weerhouden door niet-kloppende angstgedachten maar wel je persoonlijke grenzen in de gaten houden! Dus als je op je eerste werkdag een domme fout maakt en denkt 'oh nee, iedereen vindt mij nu een loser', dan niet meteen ontslag nemen, want dat is dan echt een angstgedachte. Maar als je na een halfjaar ofzo ontdekt dat je werk nog steeds tot enorme stress en paniekaanvallen leidt, moet je jezelf misschien nog eens achter de oren krabben.
Zoveel verschillende mensen en zoveel verschillende angsten, het is natuurlijk niet met elkaar te vergelijken. Iedere situatie is anders, maar ik vind het wel fijn om het erover te hebben.
Heb je wat gehad aan de therapieën?
donderdag 11 januari 2024 om 22:32
Hmm. Ja, op zich wel, denk ik. Ik ken mijn angstpatronen nu beter. Ik heb een beter idee van wat mijn gedachten doen en zeggen en hoe ik daar het beste op kan reageren (het toepassen is een ander verhaal 
, ik heb geleerd dat meditatie me goed doet en ik weet wat er in mijn lijf en hoofd gebeurt met angst en dat helpt wel veel.
Maar eigenlijk had ik er gewoon helemaal vanaf willen zijn natuurlijk! Maar helaas... Ik denk ook niet dat dat ooit nog gaat gebeuren, maar ik zie nog wel mogelijkheden tot verbetering.
En inderdaad, ik vind dit topic ook heel fijn. Weten dat ik niet alleen ben en hier beter begrepen word dan waar dan ook. Dat is al heel waardevol!
En jij? Heb jij iets nuttigs geleerd in therapie (je was al eens behandeld toch?)? (Hoef je niet te delen als je niet wilt, hoor!)
, ik heb geleerd dat meditatie me goed doet en ik weet wat er in mijn lijf en hoofd gebeurt met angst en dat helpt wel veel. Maar eigenlijk had ik er gewoon helemaal vanaf willen zijn natuurlijk! Maar helaas... Ik denk ook niet dat dat ooit nog gaat gebeuren, maar ik zie nog wel mogelijkheden tot verbetering.
En inderdaad, ik vind dit topic ook heel fijn. Weten dat ik niet alleen ben en hier beter begrepen word dan waar dan ook. Dat is al heel waardevol!
En jij? Heb jij iets nuttigs geleerd in therapie (je was al eens behandeld toch?)? (Hoef je niet te delen als je niet wilt, hoor!)
donderdag 11 januari 2024 om 23:13
Dat stukje is erg herkenbaar. Inzicht hebben in je eigen denken en doen is heel waardevol! Fijn je het je wel iets heeft geholpen. Ik heb geleerd dat gedachtes je gevoel erg kunnen beïnvloeden. Heb al vele g-schema's mogen maken. Met mijn verstand weet ik wat ik zou moeten denken, maar mijn gevoel gaat nog niet mee. En ik weet ook dat mijn gedachtes vaak niet kloppen.Mia schreef: ↑11-01-2024 22:32Hmm. Ja, op zich wel, denk ik. Ik ken mijn angstpatronen nu beter. Ik heb een beter idee van wat mijn gedachten doen en zeggen en hoe ik daar het beste op kan reageren (het toepassen is een ander verhaal
Maar eigenlijk had ik er gewoon helemaal vanaf willen zijn natuurlijk! Maar helaas... Ik denk ook niet dat dat ooit nog gaat gebeuren, maar ik zie nog wel mogelijkheden tot verbetering.
En inderdaad, ik vind dit topic ook heel fijn. Weten dat ik niet alleen ben en hier beter begrepen word dan waar dan ook. Dat is al heel waardevol!
En jij? Heb jij iets nuttigs geleerd in therapie (je was al eens behandeld toch?)? (Hoef je niet te delen als je niet wilt, hoor!)
donderdag 11 januari 2024 om 23:41
Ik vul niet per se gedachtes in voor anderen. Maar ik ben wel bang dat ik stom overkom of dat mensen me raar vinden. Dat soort dingen.LichtBlauweCirkel schreef: ↑11-01-2024 20:49Het is zo vervelend dat we niet in andermans hoofd kunnen kijken.. om te zien wat ze over ons denken. Vul je de gedachtes in voor anderen?
De angst voor de toekomst herken ik wel. Ik ben zelf wel uitgevallen en heb mijn dieptepunt wel bereikt. Om het positief te bekijken.. soms moet je helemaal naar beneden vallen om er sterkter uit te komen. Heb je hulp/therapie/begeleiding oid?
Misschien als je voelt dat het echt fout gaat, dat je de bedrijfsarts of iets kan inschakelen?
Ik vond het wel fijn dat mijn klachten te koppelen zijn aan een naampje. Om erachter te komen dat niet iedereen altijd zoveel angst ervaart tijdens het werken. Voor mij voelt het alsof dit gewoon bij mij hoort, en dan denk ik.. oh wacht ik heb 'iets'. Het gaf mij een soort van rust. Hopelijk heb jij dat ook.
Ik hoop dat dieptepunt eigenlijk niet te bereiken. Ook omdat het voor mijn gevoel veel moeilijker is om dan weer op te krabbelen dan vanuit een positie waarin je nog redelijk functioneert. Maar ik kan me wat jij zegt ook wel voorstellen: dat je soms pas echt aan herstel kan werken nadat je het dieptepunt hebt bereikt. Of misschien dat je dan pas in staat bent een "andere modus" te vinden, een andere richting te geven aan je leven die meer bij jou past. Ik weet het niet.
Ik heb geen hulp momenteel, maar dat wil ik op (korte) termijn wel weer. Ik vind het ook lastig mijn klachten te koppelen aan een naampje. Wat jij zegt "dat dit bij mij hoort" maakt het zo definitief, vind ik. Mijn hersenen werken anders dan de standaard, voor in hoeverre er een standaard is dan. Wat daarin precies oorzaak en gevolg is, is ontzettend lastig en zal ik ook wel nooit uitkomen. Zo'n stempel zegt ook niks over de oorzaak en ook niet over de oplossing. Alhoewel ik het wel begrijp, en het me wel helpt in begripsvorming, kan ik niet zeggen dat het "een naam geven" me heel veel rust heeft gegeven.
Ik ben normaal iemand die graag alles wil begrijpen. Zo wil ik ook begrijpen waarom ik deze stoornis heb. Waarom mijn hersenen zo werken. Hoe mijn hersenen dan werken. Waarom ik mezelf er niet uit kan beredeneren. Ik kan me helemaal suf piekeren, ook over dit soort dingen. Misschien wel typisch voor een angststoornis ook, ik weet t niet...
Welk naampje heb jij eraan gekoppeld? Gegeneraliseerde angststoornis, of wat anders? Voel je niet verplicht dit te delen overigens.
Zwetser
vrijdag 12 januari 2024 om 14:26
Ik hoop ook voor je dat je je dieptepunt niet gaat bereiken! Je komt op mij over als iemand die zelfinzicht heeft. Ik hoop dat de hulp je gaat helpen! Het naampje houd ik liever voor mijzelf.Student201 schreef: ↑11-01-2024 23:41Ik vul niet per se gedachtes in voor anderen. Maar ik ben wel bang dat ik stom overkom of dat mensen me raar vinden. Dat soort dingen.
Ik hoop dat dieptepunt eigenlijk niet te bereiken. Ook omdat het voor mijn gevoel veel moeilijker is om dan weer op te krabbelen dan vanuit een positie waarin je nog redelijk functioneert. Maar ik kan me wat jij zegt ook wel voorstellen: dat je soms pas echt aan herstel kan werken nadat je het dieptepunt hebt bereikt. Of misschien dat je dan pas in staat bent een "andere modus" te vinden, een andere richting te geven aan je leven die meer bij jou past. Ik weet het niet.
Ik heb geen hulp momenteel, maar dat wil ik op (korte) termijn wel weer. Ik vind het ook lastig mijn klachten te koppelen aan een naampje. Wat jij zegt "dat dit bij mij hoort" maakt het zo definitief, vind ik. Mijn hersenen werken anders dan de standaard, voor in hoeverre er een standaard is dan. Wat daarin precies oorzaak en gevolg is, is ontzettend lastig en zal ik ook wel nooit uitkomen. Zo'n stempel zegt ook niks over de oorzaak en ook niet over de oplossing. Alhoewel ik het wel begrijp, en het me wel helpt in begripsvorming, kan ik niet zeggen dat het "een naam geven" me heel veel rust heeft gegeven.
Ik ben normaal iemand die graag alles wil begrijpen. Zo wil ik ook begrijpen waarom ik deze stoornis heb. Waarom mijn hersenen zo werken. Hoe mijn hersenen dan werken. Waarom ik mezelf er niet uit kan beredeneren. Ik kan me helemaal suf piekeren, ook over dit soort dingen. Misschien wel typisch voor een angststoornis ook, ik weet t niet...
Welk naampje heb jij eraan gekoppeld? Gegeneraliseerde angststoornis, of wat anders? Voel je niet verplicht dit te delen overigens.
maandag 15 januari 2024 om 00:07
Sorry voor het inbreken. Ik lees hier mee voor een vriendin en om haar angsten beter te begrijpen. Jouw stukje viel me op. Ik heb een podcast geluisterd die juist wat anders beweerde over mensen met angstMia schreef: ↑07-01-2024 18:00
Aan de andere kant: als wij, als mensen (of beter: dieren) angstgevoel makkelijk naast ons neer hadden kunnen leggen, waren we allang uitgestorven. Angst is zó belangrijk voor de instandhouding van de soort dat het ook logisch is dat diezelfde alarmbel altijd weer af blijft gaan: want "vorige keer bleek er misschien dan geen gevaar te zijn in de overvolle tram, maar déze keer kan er wel écht gevaar zijn!!!". Angst is per definitie niet geëvolueerd om genegeerd te kunnen worden: het negeren, accepteren en er tegenin gaan kan uitermate gevaarlijk zijn (althans: toen we nog regelmatig oog in oog met een sabeltandtijger stonden) - dat moeten we niet vergeten, hè?! Het is niet voor niks zo fucking moeilijk!!
Evolutionair heeft angst zeker een functie om gevaar te ontwijken. De meeste dieren ervaren angst alleen in combinatie met een bepaalde trigger. Bijv. een bepaald geluid dat er was toen de situatie stressvol was. Als die trigger weg is, is doorgaans de angst ook weg. Dieren, bijv. gazelles die vluchten voor een leeuw hebben een verhoogd stressnivo en nadat de leeuw weg is, is dat stressnivo weer heel erg snel op normaal nivo. Het is niet het type angst dat maakt dat de gazelle daardoor niet meer naar buiten durft om te gaan grazen en angstontwijkend gedrag vertoont.
De oplossing ken ik niet, was het maar zo simpel als slechts een reactie op een trigger. Ergens blijven de angstgevoelens zonder reden hangen.
Sterkte voor iedereen iig. Ik zie het lijden van mijn vriendin waar medicatie maar beperkt tegen helpt.
maandag 15 januari 2024 om 07:20
Volgens mij zeg je hetzelfde ls Mia.NomenNescio schreef: ↑15-01-2024 00:07Sorry voor het inbreken. Ik lees hier mee voor een vriendin en om haar angsten beter te begrijpen. Jouw stukje viel me op. Ik heb een podcast geluisterd die juist wat anders beweerde over mensen met angst
Evolutionair heeft angst zeker een functie om gevaar te ontwijken. De meeste dieren ervaren angst alleen in combinatie met een bepaalde trigger. Bijv. een bepaald geluid dat er was toen de situatie stressvol was. Als die trigger weg is, is doorgaans de angst ook weg. Dieren, bijv. gazelles die vluchten voor een leeuw hebben een verhoogd stressnivo en nadat de leeuw weg is, is dat stressnivo weer heel erg snel op normaal nivo. Het is niet het type angst dat maakt dat de gazelle daardoor niet meer naar buiten durft om te gaan grazen en angstontwijkend gedrag vertoont.
De oplossing ken ik niet, was het maar zo simpel als slechts een reactie op een trigger. Ergens blijven de angstgevoelens zonder reden hangen.
Sterkte voor iedereen iig. Ik zie het lijden van mijn vriendin waar medicatie maar beperkt tegen helpt.
Als er geen trigger is, is er inderdaad geen angst. Het probleem van een angststoornis is dat die trigger veel te scherp staat afgesteld. Dus ipv alleen angst te voelen in situaties die echt gevaarlijk zijn, gaat de trigger bij mensen met een angststoornis al af bij een heel kleine trigger.
Net zoals het voor die gazelle onmogelijk is die angst van een leeuw te negeren, zo is het voor iemand met een angststoornis ook ontzettend lastig de angst voor ... , een overvolle trein zoals Mia zegt, te negeren. Voor een buitenstaander niet voor te stellen, maar voor iemand met een angststoornis voelt die angst net zo sterk en realistisch als de angst bij een echte dreiging.
En omdat angst evolutionair gezien zo belangrijk is, is het dus ontzettend lastig je over die angst heen te zetten. Of om die angst als het ware te negeren. Of die angst reëel is, doet er verder niet toe. Dat is het hele probleem van een stoornis.
Zwetser
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
