Borderline en aanverwante zaken II

hier is het weer helemaal mis gegaan......



Hoewel ik me lang staande heb gehouden, lijkt het haast wel of het tot een punt gedreven moet worden tot ik er weer helemaal doorheen schiet. Ik voel me hondsmoe, totaal lamgeslagen. Mijn vriend heeft mij heel duidelijk gemaakt dat hij een relatie met mij niet meer ziet zitten. Hij wil gewoon constant rust. Heeft dus totaal geen ruimte voor mij. Dit is nu de zoveelste keer dat hij het vertrouwen heeft opgezegd. En ook al komt er misschien wel weer een "goed" gesprek, de vraag is of ik uberhaupt wel verder met hem kan, gezien hij nu voor de zoveelste keer aangeeft dat hij eigenlijk niet verder wil met mij. Hij heeft ook gezegd dat hij zichzelf en mij voor de gek heeft gehouden, als hij zei zo blij met mij te zijn, en mij niet kwijt te willen (hij wil/wilde blijkbaar gewoon geen relatie met mij). Ik kan niet eens beginnen met zeggen hoeveel zeer dit doet. Zeker gezien ik de laatste tijd echt begonnen was weer iets voor mezelf op te bouwen. Ik zowaar gevoelens van geluk en veiligheid ervaarde. Dat er meer rust en ruimte tussen ons kwam, gezien ik ook veel meer de deur uitging. En het vertrouwen begon te krijgen dat mijn basis veilig was en dat hij meende wat hij zei, toen hij zei dat er geen zwaard boven mijn hoofd hing. Ik weet gewoon absoluut niet meer wat/waar ik moet beginnen wat betreft de chaos in mijn hoofd en de waanzinnig heftige emoties. Alsof de bodem totaal onder mijn voeten is verdwenen. Ik heb me nog nooit zo wanhopig gevoeld.

Voornamelijk, ligt het volgens hem, aan mijn heftige emoties. Maar ik word pas echt emotioneel (schiet er pas echt doorheen) als hij in een conflict onze relatie weer opzegd. Vervolgens blijft hij daarbij omdat ik zo emotioneel word. Ik heb gisteravond heel veel met een vriendin van mij gesproken. Die verzekerde mij dat het echt niet zo raar is dat ik emotioneel word omdat hij de relatie weer opzegd. De gedachte dat hij gewoon echt niet snapt dat de emoties pas komen, als hij het opzegd, drijft mij gewoon tot waanzin. De ruzie begon met een stom klein dingentje, vervolgens gebrek aan slaap, waardoor ik 's morgens chagarijnig was. Daarna ging het helemaal mis. Ik was nog zo wijs om de deur uit te gaan om wat rust en ruimte te creeren. Niet in mijn 'borderlinegedrag' te schieten. En dan kan hij niet meer stoppen en moet het tot een punt gedreven worden dat ik totaal de beheersing verlies. Ik zou wel veel schreeuwen: "als je ergens vuur bij houdt, wordt het brand" De brand wil hij niet, daarom stopt hij de relatie. Dat hij ook gewoon geen vuur kan gebruiken (zodat er geen brand komt), als optie, snapt hij gewoon niet. En ook niet wat het met mij doet als hij weer (in een ruzie) de boel opzegd.

als je iemand een schop geeft kun je de ander toch niet verwijten dat dat de ander zeer doet......??????

ik voel me niet groter dan een duimnagel op dit moment. En als ik niet oppas, verlies ik mezelf totaal in zelfbeklag.............dat geluk mij gewoon niet gegund is. Dat ik nooit een basis zal hebben. Dat ik totaal niets meer beteken, niet meer dan een kakkerlak ben....geen recht meer heb op bestaan, laat staan dat ik de moeite waard ben om van te houden............Hoe kan hij nog zeggen dat hij zo blij met mij is, zoveel van mij houdt, mij voor geen goud kwijt wil om vervolgens de boel weer op te zeggen? Hoe kan iets nou rood en groen tegelijkertijd zijn (heel veel kan en-en zijn, dat heb ik in de therapie wel geleerd), maar hoe kan iemand mij voor geen goud willen missen en tegelijkertijd zeggen dat hij mij eigenlijk niet meer in zijn leven wil hebben? Deze gedachte drijft mij echt totaal tot waanzin. Als er geen liefde meer was, of als je totaal uit elkaar gegroeid bent...ja dan, is het logisch. Waarom wil hij niet stoppen met het vuur aansteken (in een ruzie de boel opzeggen) maar wel stoppen met de relatie? (het brandhout de deur uitdoen)..........is toch totaal niet logisch? Of moet ik dan simpelweg concluderen dat hij gewoon niet genoeg van mij houdt?

Ach lieve Lin toch, wat moet dit verschrikkelijk zijn!!! Je hebt het er al vaker over gehad en je hebt al vaker gezegd dat je vriend de relatie verbreekt. Dit kan toch gewoon niet! Ik vind het echt niet gek dat je er helemaal wanhopig van wordt. Je krijgt -zoals ik begrijp uit je verhaal- telkens wisselende signalen van hem. De ene keer ben je veilig, het volgende moment sta je op de rand van de relatie afgrond. Ik kan echt goed begrijpen dat je helemaal gek moet worden van die onduidelijkheid.



Sorry Lin, dat ik dit zeg, maar ik vind -nogmaals, ik ben er niet bij en ga hierbij alleen af op wat je vertelt- in jouw verhaal naar voren komen dat jij er tot ver in de ruzie er heel volwassen mee omgaat (je stapt uit de situatie) en dat hij gisteren A zegt en vandaag B, klinkt mij meer in de oren dat hij zich borderlinerig gedraagt. Hij is immers degene met de onvoorspelbare uitlatingen die je leven op je kop zet. Je moet het toch kunnen hebben van iemands woord en als die telkens anders is, waar moet je je dan in godsnaam op baseren? Je probeert verschrikkelijk hard om vertrouwen te hebben, te kweken, wat ongetwijfeld niet makkelijk is voor mensen als ons. Maar hij heeft voedsel in handen waarmee hij jouw onveiligheid laat groeien. Iets wat je juist niet zoekt! Hij zou als geen ander een stabiele factor moeten zijn voor jou om te weten dat je op hem kunt bouwen. En ik kan mij best goed voorstellen dat je erg moe kunt worden van iemand die telkens grenzen aftast en opzoekt, maar daar hoor ik jou niet over.



Dus, los van het feit dat ik benieuwd ben naar de start van jullie ruzie (wat doe jij dan waarom hij zulke extreme uitspraken doet?), vind ik echt niet dat zijn onverwachte en wispelturige uitspraken jou aan te rekenen zijn en dan vervolgens jouw reactie daarop. Wat verwacht hij dan in godsnaam van je??? Dat je zegt, nou ok, dan is het uit. Hij moet leren om (als hij het niet echt meent) te zeggen, Lin, ik ga nu naar huis, even een nachtje rustig slapen en als we morgen bedaard zijn, praten we er nog eens over. Of dat als jij uit de situatie stapt, hij dat accepteert en zegt, ok, dat is een goeie stap. Zullen we morgen afspreken om elkaar te zien en dan bespreken we dit rustig. Zoiets.



Pas op jezelf hoor meis, dit is f*ck*ng killing. Neem maar even erg veel afstand tot hem als ik jou was, want dit kan geen andere kant uit dan wanhopig en flink verkeerd de foute kant op. Je weet wel, dit zijn die "smeer" ruzies waar ik het wel eens over heb. Smeer aan emoties, een vieze drab die niet meer te grijpen is en alleen maar kan escaleren.

Lin, doe een stapje naar achteren. Voor jezelf. Kom eventjes tot rust. En dan, bedenk dan rustig voor jezelf wat JIJ WIL. Waar sta jij, wil jij zo met hem verder? Moet het anders en hoe dan (relatietherapie, jeweet wel, datgene waar ik echt om jank en smeek bij perioden)? En ook, wie ben ik? Ben ik een vrouw die an sich best goed functioneert en lekker in d'r velletje kan zitten (want je klonk als lekker bezig met de hobbywerkplaats) en kan genieten van de dingen? Raak ik dat gevoel kwijt in de ruzies (ongetwijfeld)? Wat kan ik doen voor een stukje zelfbehoud en zelfbescherming, zodat ik mezelf (de Lin die lekker bezig is voor haarzelf) niet verlies. Welke aspecten moet ik kwijt zien te raken of om zien te buigen of scherpe kantjes moet afvlakken, zodat ik als blije rustige Lin door kan gaan met gewoon mezelf te zijn. Een hoop vragen die ik niet zo 123 voor je kan beantwoorden (hoewel jij en ik natuurlijk wel weten wat er echt anders moet, nl. niet meer dit!). Maar hoe ga je dat doen? Dat is aan jou om te bepalen. Maar zorg ajb een beetje voor jezelf. Want zo'n lieve meid moet niet zo ongelukkig worden van een relatie hoor! Jij geniet toch ook veel meer van de lekker kneuterende Lin die zichzelf vermaakt en blij is met d'r dingetje?



Sterkte wijffie en grote knuffel!

Shahla, heb jij niet dezelfde "angsten" als ik, dat jouw kinderen later op dezelfde manier over jou denken als ik over mijn moeder? Niet dat ik vind dat je daar aanleiding toe geeft overigens, want dat bedoel ik helemaal niet. Maar meer, omdat je dus zelf op een bepaalde manier t.o.v. jouw eigen moeder staat en je misschien nooit helemaal zeker weet hoe jij als moeder wordt ervaren door je kind(eren).

Want dat is wel eens waar ik bang voor ben. Dat ik -ondanks dat ik mijn best doe- door dochter als die volwassen is toch wordt afgerekend op hoe ik was. Misschien vindt ze me wel onecht, zegt ze dat ze vaak geproeft heeft dat ik me heel erg ergerde, ook al deed ik mijn best dat niet te laten merken. Of misschien vindt ze me een onbetrouwbare moeder, omdat ik zo wisselend kan zijn in mijn gevoel t.o.v. haar. Misschien vindt ze me wel claimend en pusherig, net als ik mijn moeder vond. Want misschien doe ik wel dingen die ik zelf niet in de gaten heb. Soms kan ik er goed mee omgaan als dochter geen knuffel wil. Maar als ik mijn gevoel, mijn draadje, naar haar kwijt ben, dan ben ik erg zoekende. Dan zoek ik wanhopig naar die connectie. Wil dat dan weer tot stand brengen. Dan geef ik bijvoorbeeld een knuffel in de hoop dat ik weer wat voel. Maar dochter kan mij dan zo afwijzen en zelfs lelijk doen. In haar ogen zie ik dan "iets" en daar word ik erg onzeker van. Ik denk dan afwijzing en afkeuring te voelen, iets wat ik voelde voor mijn eigen moeder. En het kan best dat het mijn eigen projectie is hoor. Maar ik "voel" het wel...

Heb jij nooit dat soort angsten?



Ik dacht trouwens ook niet dat je dat ritme zelf zo uitgezocht had hoor haha. Dan zou je het wel ietsjes later maken neem ik aan. 06.00 uur is ook zo vroeg. Maar elk ritme is er een, dus kan me voorstellen dat je het wel fijn vindt. Het geeft iig een zekere voorspelbaarheid waar je iets mee kan. Je dag indelen bijvoorbeeld.



Over mijn moeder (misschien had ik het al geschreven?):

op die testonderzoeken van de afgelopen weken waren er ook 2 vragen over je ouders. Er was een vraag of je moeder een goed mens is/was (alleen ja/nee antwoord mogelijk) en datzelfde bij vader. Ik heb bij moeder Nee geantwoord en bij vader Ja.

Toen was er een vraag of je van je moeder houdt/hield en ik heb Nee genatwoord. Ook dezelfde vraag bij vader en ik heb weer Nee geantwoord. Hoewel ik van die laatste niet helemaal zeker ben. Maar mijn verhouding tot mijn ouders is gewoon te scheef voor mij om dit goed te kunnen beantwoorden. Maar mijn moeder een goed mens? Vast, toen ze als baby ter wereld kwam. Maar voor mij was ze niet goed en ook voor een boel anderen niet. Mijn zusje heb ik gevraagd wat zij zou antwoorden en zij zou hetzelfde antwoorden als ik. Dus helemaal vreemd is mijn gedachtengang niet. Mijn moeder was vooral egoistisch.

Zijn jouw telefoongesprekjes met je moeder anders dan IRL? kan me voorstellen dat zoiets warmer kan zijn dan elkaar te zien. Vriend en ik hebben onze betere gesprekken nl. vaak aan de telefoon haha.



Shahla, ik dacht dat ik klaar was met mijn moeder voor zij overleed. Ik had nl. in mijn puberteit onder begeleiding van psychologen al met mijn moeder moeten dealen en confronteren. Ik moest toen een brief schrijven aan mijn moeder en vertellen wat ik van bepaalde dingen vond. Zo gezegd zo gedaan. Mijn moeder gevraagd om een gesprekje en verteld wat ik allemaal niet leuk had gevonden. Haar enige en zeer snelle respons op mijn verhaaltje was:

"ja, je hebt echt een verschrikkelijke moeder gehad en het spijt me dat ik geen andere moeder voor je ben geweest". En dat was het. Zij had excuses gemaakt en erkend en daarmee was de kous af ofzo. Het voelde alsof de wind onder mijn vleugels vandaan werd gehaald. Er was sorry gezegd, dus nu was het klaar. En zo ben ik er toen ook mee omgegaan. Bij haar overlijden heb ik best nog een warme band gevoeld en gezegd dat ik van haar hou en zij heeft gezegd dat wij (haar kinderen) het beste is wat haar ooit is overkomen. Dussss, niet geheel fout zeg maar.

Maar wat voor mij wel opvallend was, was dat ik eigenlijk heel zakelijk was en bleef na haar overlijden. Het viel me op dat ik niet verdrietig was dat zij dood was. Ik bleef er nuchter onder en dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven. Ik mis haar ook niet. Niet wezenlijk iig.



En tijdens dagbehandeling (jaren na haar overlijden dus) kreeg ik pas echt een hekel aan haar. Dat gevoel is ook weer wegge-ebt hoor. Maar tijdens die sessies, brrrrr, ik kon het gewoon niet over haar hebben. Mijn keel sloeg gewoon dicht. Ik verafschuwde haar. En dat voornl. omdat toen pas een boel dingen echt duidelijk werden voor mij. Als kind vind je nl. alles normaal. Toen werd bij mij pas de omvang duidelijk van haar 'gekte'.



Dus mijn gevoelens naar haar zijn een beetje in golven gekomen, maar het afscheid was goed. Ik ben blij dat ik toen op redelijk goeie voet stond, want zou spijt hebben gehad als zij overleden was op een moment dat ik een hekel aan haar had. Dit was echt beter zo! Dat geeft mij iig het gevoel dat zij op een prettige manier heeft kunnen overlijden en niet met drama's van deze wereld is vertrokken. Want dat gun ik haar absoluut niet. Elk mens, elke moeder, moet met een gerust hart kunnen overlijden is mijn mening.

Lin, ik heb een ander topic gelezen. Ik hoop dat je wat hebt aan de opmerkingen die daar staan.

Shalha en intiem, ik ben enorm ontroerd door jullie reacties....sterker nog, kan bijna niet schrijven omdat mijn brilglazen beslaan door de tranen.



De ruzie begon, omdat we redelijk op tijd naar bed zouden gaan. Nog een half uur hadden we afgesproken, dan zouden we gaan slapen. Ons ritme was weer een beetje een zooitje geworden. Veel te laat naar bed, veel te laat op.....en dat ging vorige week eindelijk weer een beetje de goede kant op. Voor mij (en ook voor hem) is dat ritme zo belangrijk. Maar goed, het werd al later dan dat half uurtje...en toen kwam hij al zappend langs een programma wat hij perse wilde zien. Dat schoot voor mij verkeerd (het was al half 2 en hij had al toegezegd naar bed te gaan). Maar goed, dat liep niet uit de hand verder, ben gewoon zelf naar bed gegaan. Geen knallende ruzie, maar wel geen kus, geen aanraking. Dat had als gevolg dat ik weer veel te lang wakker lang. Uit frustratie, dat hij, in mijn ogen, niet mee wil werken om het "goede" te doen. Natuurlijk kan ik net zo hard zeggen: oke, als jij het niet belangrijk vind, ik wel en ik zorg voor mezelf. Toch is dat lastig als je samenwoont, beide een stoornis hebt en beide enorm belang hebt bij een rustig en regelmatig (en veilig) leven.



's morgens was ik chagrijnig (door slaapgebrek)...had niet echt zin om te praten (normaliter is hij degene die absoluut niet wil praten....dan moet ik ook maar afwachten tot het weer een keer kan en dat kan soms erg lang duren). Hij had al een paar gezegd: wat is er? Wil je praten? Maar hij was ook met een spelletje bezig. Ik ben maar naar boven gegaan en heb gedacht: "we praten wel als je klaar met dat spelletje bent". (heb ook zoiets gezegd richting hem) Na het spelletje kwam hij naar boven. Vanaf dat punt is het mis gegaan. Ik heb nog wel uitgelegd waarom ik boos/gefrustreerd naar bed was gegaan. Dat ik moeite had mezelf te beheersen. Dat ik dan niet anders kan dan naar binnen keren om niet emotioneel te worden. (het zwaard dat mijn emotionaliteit de relatie kan kosten, hangt al een tijdje boven mijn hoofd....dus dat is prioriteit 1). Toen begon ook de riedel waarvan ik weet dat het uiteindelijk zal escaleren. De riedel waarin hij mij duidelijk begint te maken dat hij zoveel beter af is alleen. Dat hij eigenlijk geen problemen heeft, dat alle problemen dus van mij afkomen......Hij vond dat hij altijd de sfeer maar moest dragen. Dat ik teveel zeuren over het huishouden. Dat hij als hij alleen zou zijn daar geen last van zou hebben. Hij doet bijna niets in het huishouden, hier hebben we al zoveel ruzies over gehad. Ik snap dat het voor hem geen probleem is, want ik doe alles. Maar ik trek het niet om alles te doen en kan er emotioneel ook niet meer tegen.



Kortom het is complex. Ik heb het gevoel dat ik met Jackel en Hide samenleef.

voor jou meissie.

Ik weet even niet meer wat te zeggen Lin, maar van mij ook een knuffel! Nogmaals, de aanleiding komt mij niet bizar over en ik vat dat zeker niet op als een borderline gerelateerd probleem. Dat zijn gewoon normale gangbare dingen die in elke relatie voorkomen en kan niet begrijpen -gebaseerd op jouw verhaal- dat hij dit opvat als sfeerverpestend etc. Dit zijn gewone normale dingen en als hij daar niet mee om kan gaan, dan kan hij niet omgaan met een relatie. Dan moet hij dat niet JOUW probleem maken. Kom zeg, zou een rare wereld worden.



Sorry meis, ik word plaatsvervangend een beetje opstandig en daar heb je nu niks aan. Als je maar probeert om eventjes goed bij jezelf en je kracht te blijven (zoek, graaf, maar het is er. Dit is ZIJN ding, niet de jouwe en laat je er ajb niet door uit het veld slaan...)

Jij mag en moet ook ergens voor kunnen staan hoor, als je dat maar weet. Dus als dat mee helpen opruimen is, dan moet hij daar maar mee leren dealen. Mijn vriend zou me de deur uit schoppen als ik niet mijn steen bij zou dragen. Waarom zou hij dan met zijden handschoentjes aangepakt moeten worden?

Mijn vriend zou de grootste ruzie met me maken als ik telkens zo laat naar bed kom (doen we ook), want daar heeft ook hij last van nl. en dat begint voor hem al na elven, dus...dan moet 02.00 in de nacht toch niet zo'n absurd gekke tijd zijn om rekening te houden met elkaar en ritme's enzo.

Klopt intiem.....wat ik al zei ik voel me niet groter dan een duimnagel op dit moment. Mijn vriendin zou zeggen: "je gaat altijd in de hoek staan waar de klappen vallen"



Ik zal op zoek gaan naar mijn kracht.....zo moeilijk, wetende dat dit elke keer in een relatie gebeurd. Ik heb mij als kind al laten ringeloren tot in het absolute zieke....hier ligt alweer, nog steeds DE LES!

Welk topic, intiem?

*Geeft aan iedereen even een stevige knuffel*



Volgens mij is het nu de tijd van het jaar voor problemen met liefjes, mijn inmiddels ex-liefje besloot vrolijk niks meer van zich te laten horen. Mannen, bah!

Echt waar katb?

Wat naar zeg......hoe voel je je??



en Lin.....je bent echt wel meer waard als een duimnagel hoor, maar zo voelt het nu niet, en dat is heel begrijpelijk.

Ik vind het van je vriend oneerlijk om steeds te zeggen dat hij de relatie wil beeindigen......dat is funest in een relatie, en zeker voor iemand met BL, die dat toch allemaal naar zichzelf toetrekt.....



Poe, sterkte, lekker rustig aan doen vandaag, en vooral veel spuien, dat helpt!

@ BoschBolletje: behoorlijk klote, eigenlijk. Ik vind hem een slappe zak, maar toch missen, hè. :(



@ Lin: *slikt nu een paar uitzinnig man-onvriendelijke opmerkingen in* Houd je taai, meid! Maar houd wel in je hoofd dat het onmogelijk is dat jíj alleen voor problemen in je relatie zorgt.

Sorry meiden, zit er zo doorheen.. hopelijk morgen wat meer fut om te reageren.

Maar even speciaal voor jou Lin, een dikke dikke knuffel. Vind het echt zo rot voor je. Take care meid en liefs.

Sterkte, Robin!

Volgens mij is het tijd voor een groepsknuffel : (

We kunnen het bijna allemaal wel meer of minder gebruiken geloof ik. Ik vind het knap, want ondanks de sores lees ik toch nog betrekkelijk veel rust her en der. Misschien is dat ook wel het enige zinnige wat je kunt doen, even afstand proberen te nemen.

Liefs van mij, ik probeer morgen weer wat opbeurends voor jullie te schrijven.

hoi ladies,



Ik breek zomaar eventjes in.

Eergisteren las ik in de krant dat er themaavonden zijn van de GGZ over borderline en wees mijn partner daar op, zou daar graag met hem naar toe gaan.Hij reageerde niet.

Gisteren vroeg ik heb je het gelezen? Nee was zijn reactie en wat moest hij daar dan? Ik legde hem uit dat het mij zinvol leek om er heen te gaan, liefst samen. Eerste thema was borderline en gezin.

Hij wendde zijn hoofd af en kreeg tranen. Na ca 15 min zegt hij waar staat het dan in de krant en ik wees het hem aan. Hij lezen en reageerde laconiek: ach meer van hetzelfde, alsof we het allemaal nog niet weten.

Ik weer dat het me prettig leek om hier heen te gaan juist om zijn bp een behoorlijke impact op het gezin kan hebben cq. heeft.

Er volgde een stilte van zijn kant die hij later weer oppakte met iets geheel anders dan het onderwerp om er aan toe te voegen dat de enige voor wie hij emoties voelde en die hem in beroering kon brengen zijn bloedeigen zoontje was. Ik: huh? je bedoelt voor mij ook niet en mijn dochter?

Nee zei hij bot, voor die gevoelens heb ik me lang geleden al afgesloten, zoals ik dat destijds al deed naar mijn eigen ouders (met wie hij op zijn initiatief al heel veel jaren geen kontakt meer heeft).

Ik schrok van zijn botheid en zei dat ook. Ik gaf aan dat dit dan zeker de reden was waarom hij soms dingen deed bij mij (schreeuwen, kleineren/devalueren en vreemdgaan), juist omdat hij zich afsloot voor de gevoelens die dit bij mij op kon roepen.

Hij zei vervolgens niks meer. .......... na een tijdje vroeg hij zachtjes geef me eens je hand.... en reikte mij de zijne en zei dat ie van me hield.





Ladies, hoe zouden jullie dit gedrag nu labelen?

Kan het komen door het aankaarten van die themadagen en dat dit hem confronteerde?