Borderline en aanverwante zaken II

Shahla, heb je het je kinderen al verteld? Bah, wat vind ik het rot voor je.



Lin, je klinkt positief! Ben daar erg blij om.



Ik mis Bolletje, waar is BB gebleven? Ik hoop dat er neits aan de hand is...

Shahla, rot dat het niet zo lekker gaat. Hierbij dan een dikke knuffel



De internetaansluiting ligt er al een tijdje uit en niemand schijnt zich daar echt verantwoordelijk voor te voelen, dus vandaar dat herstel lang duurt. Af en toe ga ik nog wel eens een internetshop in, maar ook daar heb ik niet echt zin in. Kost geld, en je hebt geen privacy, dus laat maar.



Vanmiddag de auto van vriend van vriendin kunnen lenen. Dus mijn vriendin en ik zijn naar een mooi bos gereden en hebben daar heerlijk gewandeld. Op een gegeven moment kwam er een man op een wit paard voorbij, dus heb ik nog gevraagd of hij misschien de prins op het witte paard was, maar hij was te verbouwereerd om adequaat te reageren. Jammer, loop ik hem weer mis......hihi



Vervolgens vonden we een heerlijk beschut, op het zuiden gericht duintje, waar we ontdaan van wat kledingstukken vitamine AD en zon hebben opgezogen. Wat was dat fantastisch!. Kortom een zalige dag. Het enige minpuntje was dat ik altijd vlinders in mijn buik krijg van lopen in het bos als het mooi weer is...... dan heb ik zo'n zin om te vrijen, grrrrr. Maar goed, dat laten we de pret niet bederven.

Nou meiden, het weekend zit er weer op, moet zo weer richting crisis (bah).....weet niet wanneer ik weer internetgelegenheid heb, maar voor de grote dingen duik ik de shop wel in.....



Heel veel sterkte, liefs en succes allemaal, denk aan jullie!!!

Shahla, ik ga niet meer verlagen met de medicatie hoor, ik denk dat je mijn bericht verkeerd gelezen hebt (of ik verkeerd geschreven:) Dt was het uiteindelijke einddoel, maar dat gaat echt niet lukken.

Wat naar dat het niet lekker gaat met je.



lin, tot gauw dan maar weer hé. Ja wat een mooie dag vandaag hé. Hopelijk lukt het je dat goeie gevoel wat vast te houden, ook al ga je nu weer naar de opvang..

Vanmorgen vroeg opgestaan, ik ben zo verkouden dat ik niet kan slapen. Nou ja, ik ga dan toch maar naar de colleges. Ik heb een superleuk roze jurkje gescoord, een brede witte riem die ik net over mijn borsten doe en ik heb een panty (kousen zakken altijd af...) met een streep aan de achterzijde, supersexy. Ik heb besloten af te zien van plastische chirurgie voor mijn littekens, ze denken maar. Helaas is de zonnebank op de sportschool kapot, want door bruin te worden vervagen de littekens een beetje. Vandaag nog wat boeken halen voor 1 van mijn scripties en vanavond twee paydates. Moet mijn telefoonrekeningen nog betalen, dus straks geld storten op mijn rekening. Geloof dat ze mijn telefoon hebben afgesloten door mijn achterstallige rekeningen...

lieve dinnetjes,

de msn buidel is weer goedgevuld : )



He, zou balen zijn als je telefoonrekening inderdaad afgesloten zou zijn Dig.

Hoe gaat het nu verder met je training? Vind je dat niet confronterend, nu je zelf af en toe nog zo diep met jezelf kunt zitten? Ik bedoel, je hebt zelf van die dagen dat je het ook allemaal niet meer ziet zitten. Kun je dan nog wel het luisterende oor en adviezen bieden die je jezelf eigenlijk ook zo hard zou moeten kunnen bieden op die momenten?

Pff, ik heb de hele nacht liggen hoesten. Ga straks maar naar de dokter, want ik loop helemaal leeg qua snot.

Dankje Shahla. Ik heb een fikse oorontsteking erbij ook. Hoe gaat het nu met je? Hebben jullie de dood van jullie katje een plaatsje kunnen geven?



Vandaag was wel een aardige dag, heb nog in het zonnetje gestudeerd. Ik had een leuk jurkje aan en elke vent keek om, goed voor mijn zelfvertrouwen (wist niet zeker of mijn nieuwe haarkleur en haarsnit het wel 'goed' zou doen). Ik heb een klantje gehad, wel een toffe kerel. Had twee anderen afgezegd, want ik voelde me 's morgens brak. Ik heb gister in een uur een scriptie geschreven, 't is maar 5 bladzijden lang, maar toch. Ik hoop dat mijn prof het goed vindt, want dat is dan een examen minder om me zorgen over te maken...

Shahla, wat ben je goed bezig in je tuin joh. Krijg toch wel wat schuldgvoelens als ik dat lees, wij moeten ook hoognodig weer eens wat in de tuin doen..



Digi, dat je dan nog kunt werken en studeren als je zo grieperig bent.. Ik vraag me ook af hoe je dat kunt dealen, het doen van die training, het vrijwilligerswerk. Het zou mij too much zijn. Eerst mezelf maar eens op de rit.



Ik heb sinds gisteren de antidepressiva weer opgehoogd. Goeie poging gewaagd dus, maar helaas lukt het niet zo goed zonder. Soms is het echt kiezen tussen 2 kwaden, want ik abal enorm van sommige bijwerkingen (gevoelsvervlakking, het aankomen in gewicht, minder libido). Maarja, het is helaas niet anders. Kennelijk is dit nu de dosering waar ik het voorlopig op moet doen..



We hebben vandaag een nieuwe auto gekocht! Word er eigenlijk niet echt warm of koud van (heb niet zoveel met auto's), maar het moest al even gebeuren dus blij dat we zijn 'geslaagd'. Dan kunnen we weer met een rustig hart op vakantie (dan kregen we nl meestal pech).



Intiem en Lin, dat zou bijzonder zijn als jullie elkaar treffen bij het activiteitencentrum!! beetje late reactie trouwens.. Goed joh Lin, dat je ook aan het sporten bent gegaan. Goed bezig.

Robin,



Het doet me niets. Ik ben niet zo bang voor zaken waar ik zelf mee te maken heb gehad. Als ik het kan omtoveren in iets goeds, dan is het zeg maar niet voor niets geweest. Bovendien is het erg interessant en ben ik goed met mensen. En het CV he...

Dig. volgens mij reageerde je net op mijn vragen aan jou



Hmm, heb net weer ouderwets ruzie lopen maken met vriend . So wie so kiften we de laatste tijd weer snel. Dan heb ik an sich een gezellige of rustige dag overdag en op het moment dat hij na zijn werk de deur binnen komt lopen, hebben we binnen 10 minuten al irritatie en woorden. Echt gehakketak en vreselijk ongezellig. Dat ik dan echt het gevoel heb van rot op en blijf lekker op je werk.

Ik zou niet durven zeggen dat hij erg gestressed is of ik, dus waarom we dan de hele tijd mot hebben, weet ik ook niet goed.

Tja, omdat we verschillende wensen hebben. Maar doorgaans zou je zeggen dat je daar met elkaar op een normale manier over kunt praten. Wij vliegen elkaar daarentegen alleen maar in de haren.



Fijn, want vriend noemde me net dat ik een zeikwijf aan het worden ben. Zegt 'ie altijd als we vaker ruzie hebben. Lekker dan, want dan heb ik het vooral gedaan. Terwijl ik juist vind dat het superlogisch is dat ik me aan bepaalde dingen irriteer bij hem.



Vanavond wilde ik weer eens een poging wagen lichamelijk wat intiemer te zijn, want de afgelopen weken hebben we helemaal niet meer gevreeen. Deels omdat ik verschrikkelijk veel last heb van ordinaire jeuk daar beneden (en heb al vanalles geprobeerd, zoals anti biotica, zalfjes, cremetjes, etc.). Maar goed, snap ook wel dat dat niet bepaald aantrekkelijk is een vriendinnetje met kriebel. Maar goed, dat wil niet zeggen dat ik dan helemaal immuun ben voor welke lichamelijkheid dan ook. Ik heb gewoon ook verlangen om te knuffelen en hopelijk wat meer. Of ten minste proberen. Als het niet lukt is er nog geen man overboord.

En heb de afgelopen twee weken al aangegeven dat ik het mis. Geen (re)actie. Dan maar wat aanhalen, geen (re)actie. Vanavond weer aanhalen, zegt 'ie dat hij genoeg geaaid is en weer tv wil kijken. Ja, hallo! Doe nou es je best. Ik zit je niet voor de kat z'n k*t te aaien hoor, dit is een poging tot toe-na-de-ring grrrrr



Nou, mot dus, want meneer vind dat hij niet mijn bezit is, vindt me drammerig en een zeikwijf geworden. Pffff, men, als jullie eens wisten hoeveel mot we in het verleden hebben gehad, omdat ik hem een passieve pietlut vond geworden en ik wel iets meer actiebereidheid leuk zou vinden. Eerst is hij jarenlang niet uit bed weg te slaan so to speak en nu is knuffelen soms al teveel gevraagd. Ja, ok, snap best dat het niet op z'n aantrekkelijkst is daar beneden (hoewel je er toch niks van ziet of merkt, ik ben de enige die er iets van voelt). Maar dan nog, wijs me niet de hele tijd af!



Ohja, verder hebben we ook ruzie over de toekomst. Klinkt in mijn oren als een herhaling van het verleden. Want oh boy, hoe verschrikkelijk moeilijk hij het wel niet vindt om (grote) beslissingen te nemen . Dat kan of wil hij niet en hij zet echt z'n hakken in het zand. Tergend vermoeiend om elkaar dan in het midden te vinden. Zeker als iemand er liever gewoon niet over wil praten of al binnen 5 minuten zo geergerd is, dat alle deuren die net op kiertjes stonden weer dichtgegooid worden. Kan ik weeeeeer weken geduld lopen oefenen totdat meneer weer eens zover is er 5 minuten van zijn kostbare tijd aan te wijden. Bah, bah en nog eens bah. Ik vind het af en toe echt een enorme lamlul.



Ik bedoel, ik wil met hem om de tafel zitten over evt. samenwoon plannen of wat de toekomst ook brengen moet. Schier onmogelijk. Want hij voelt zich onder druk gezet, onderwijl geen enkele actie ondernemend om te onderzoeken hoe hij dan wel denkt ook in hetzelfde dorp te kunnen wonen (over een jaar wel te verstaan, want dat hadden we afgesproken: als dochter naar school gaat, is het geen doen meer om tussen twee steden telkens 25 km. af te leggen). Maar meneer denkt dat hij een huis wel gewoon in z'n schoot geworpen krijgt of doet net zolang als zijn neus bloedt, dat het einde van het liedje is dat we noodgedwongen gaan samenwonen ipv dat het een keuze is geweest toen het nog kon. Ik wil niet met een vent opgescheept zitten omdat hij te beroerd is moeite te willen steken in zijn toekomst en daarmee ook de mijne. BAH!



Sorry voor de frust : (



Robin, ik ben blij om te horen dat je toch uit de twee niet zo populaire keuzes hebt gekozen voor wat gemoedsrust en dus dat je weer wat meer medicatie gaat nemen. Je hebt het erg goed geprobeerd toch, dus daarin heb je niks verloren. Nu weet je gewoon waar je nu staat en weet je ook weer dat de keuze die je maakt voor nu de goede is, ipv dat het een gewoontekeuze is. Erg goed van je hoor meis! Je mag trots zijn op je dappere poging



Ik laat het eventjes voor nu, want ben niet in zo'n gezellige mood.

Dig. in ieder geval vast beterschap. Misschien doet het zonnetje wonderen voor je neus.

Digi, Intiem had die vragen al eerder gesteld idd, ik sloot er op aan. Ik vind het knap dat je kunt opbrengen. Zwie zo verbaas ik me over jouw functioneren. Hoe heftig je klachten soms ook zijn, het lukt je nog wel steeds om te studeren, te werken etc.



Shit Intiem, het is weer raak dus bij jullie. Lijkt me ook behoorlijk iriitant ja, dat je geen plannen kunt maken voor de toekomst omdat hij er (nog) niet over wil nadenken. Is het laksigheid, is het angst?

Dat komt toch elke keer weer terug he, die ruzies bij jullie. Ik weet er zo weinig zinnigs over te zeggen. Behalve dan dat ik het ook onwijs &%#$% zou vinden als je elke keer wordt afgewezen als je enige lichamelijke toenadering doet. Kunnen jullie daar niet eens normaal over praten? Heb je enig idee wat hem tegenhoudt dan?? Als jouw poging tot toenadering na jullie ruzie was kan ik er daarentegen weer wel wat bij voorstellen.. (Zijn - geen zin hebben- zal toch vast niet door jouw klachten komen? Wat naar dat je daarmee zit trouwens, lijkt me onwijs frustrerend en irritant).



Dat houden we toch allemaal op onze eigen manier he, die onzekerheden over de toekomst, of dat nou relationeel is, woonruimte, gezondheid, werk. Moeilijk en logisch dat we uit alle macht proberen er meer grip op te krijgen.



Ga zo eerst maar even goed slapen Intiem, morgen weer een dag, hopelijk een betere..

SOrry Intiem, verkeerd gekeken!



Robin, wat een compliment van jou zeg. Bedankt. Ik ben wel stabiel op Zyprexa hoor, dus dat is waarom ik redelijk veel kan aanpakken. Bij het intakegesprek moest ik trouwens zeggen of ik psychisch in orde was. Heb gewoon 'ja' gezegd, want met het neurolepticum ben ik ook stabiel. Niemand hoeft dit te weten. Wel heb ik gezegd dat ik in een donkere periode zelf weleens heb gebeld.



Straks naar een bruiloft, en ben een tikkeltje jaloers. Hoe vinden mensen elkaar toch, mij lijkt het niet goed te lukken!

Sorry, ik zit nu keihard te janken, ze hebben net gebeld van het vrijwilligerswerk dat ze me toch niet geschikt vonden. Ik schaam me dood en voel me zo stom. ZIe je wel, ik kan niks. Ik ben een mislukt wezen.

Dig., waarom moet je daar om janken? Probeer eens te bedenken waarom ze je niet zo geschikt vonden en anders kun je het toch vragen? Hebben ze het kunnen onderbouwen?

Je bent toch zelf ook niet helemaal open en eerlijk daar begonnen? Je hebt weinig verteld van je eigen achtergrond en misschien voelen ze die dubbelheid wel aan. Of misschien willen ze je wel gewoon beschermen tegen jezelf, omdat je er zelf nog teveel inzit. Het zal vast vanuit goeie motivaties tegen je gezegd worden, want zij weten immers wat nodig is om het werk te doen. Stel dat ze daar niet kritisch in zouden zijn, dan zou je dat werk gaan doen en daardoor misschien wel in erg moeilijke situaties terecht komen. Ik snap dat wel hoor, als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik ook nog wachten met dat werk voordat ik echt lange tijd (!!) stabiel ben en dat ben je nog bij lange na niet. Da's ook een stukje bescherming voor jouzelf.

Ik snap best dat je eht verdrietig vindt, maar tis echt het eind van de wereld niet. Focus je nou eerst maar een beetje op jezelf en zelf beter worden. Dat is vast veel beter voor jou en veel constructiever voor de lange termijn.

Toch een knuffel hoor, naar dat je er zo verdrietig van bent.

Heb vandaag mijn gesprek gehad met peut en verrassend genoeg niet gehad over mijn twijfels of ik wel of niet moet doorgaan. En ook hebben we het, op een paar zinnetjes na, niet gehad over de testuitslagen. In de allerlaatste minuut vroeg ik er nog iets over en dus hebben we dat -als er behoefte aan is- doorgeschoven naar een volgende afspraak.



We hebben het eigenlijk vooral gehad over de ruzies tussen mij en vriend en hoe die tot stand komen. Was een lang verhaal, maar conclusie min of meer is, dat vriend en ik beiden erg gevoelige (ze noemt het de hele tijd kwetsbaar) en onzekere mensen zijn die vooral veel bevestiging bij elkaar zoeken, wat de ander nooit kan bieden/geven. Verder krijgt vriend juist last van stress en negatieve emoties als hij zich onder druk gezet voelt en zich moet vastleggen.

Waar ik dus tegenovergesteld last krijg van stress en negatieve emoties als ik niet weet waar ik aan toe ben. Eigenlijk veroorzaken we dus elkaars stress.



Nu heb ik de opdracht gekregen om te beseffen dat ik hem toch niet kan veranderen. En dat ik vooral voor mezelf moet onderzoeken op welke manier ik ermee om kan gaan, dit te accepteren. Of te moeten concluderen dat ik er niet mee om kan gaan en dat ik dan maar deze relatie los moet laten (in het ernstigste geval).

Pffff, vind het nogal wat. Want zoals te verwachten valt, heb ik nogal moeite met te accepteren dat het niet veranderd kan worden (volgens peut) en dat ik mijn energie dus niet (meer) moet steken in de confrontatie aan te gaan (want dan krijg ik nog minder wat ik wil), maar juist conflicten daarover moet proberen te voorkomen. Door ze gelijk af te kappen bijvoorbeeld.



Maar wat ik dus ook niet hoor te doen, is de andere kant op te slaan in gevoel (van vechtlust en boosheid omdat ik iets met vriend wil bereiken) richting passiviteit. Wat ik dus schijnbaar doe als ik niet met de situatie om kan gaan. Een soort deksel op mijn gevoel om geen teleurstelling te voelen of zoiets.

Hmmm, het klonk allemaal enigzins begrijpelijk toen ik daar wegging, maar nu snap ik er minder van.



Dat deksel gebeuren kwam in ieder geval ter sprake toen ik nav de testuitslagen zij dat ik de uitkomsten nogal tegenstrijdig vond. Dat ik het gek vond dat ik zowel zeer hoog als zeer laag scoor op klachten. Dat ik zowel een sterk actief copingsmechanisme heb als een sterk passieve coping.

Dit verklaarde ze (ze herkende me hier wel in) omdat:

-als ik mezelf voel en me gesterkt voel door mijn sterke emoties, ik heel actief en oplossingsgericht en aanpakkerig ben. Maar als ik dan vervolgens de deur bij wijze van in mijn gezicht krijg en te maken krijg met negatieve emoties als teleurstelling, verdriet, frustratie ofzo, dat ik dan een soortement deken over mijn gevoel leg en het wegmaak. Waardoor ik een soort non voelen, non existentie of zoiets heb en dan ook passief raak. Omdat ik mijn voelen uitschakel en daarmee ook mijn drive.

Anders/beter kan ik het niet uitleggen denk ik.



Hebben jullie ook zoiets?



Ohja, peut gaf aan dat het haar onverstandig lijkt om te gaan samenwonen. In ieder geval in huidige situatie. Hmmm, ingewikkeld gedoe allemaal

Sorry Intiem, lees nu pas je bericht. Je had vast al eerder op een reactie gehoopt.

Tja, zo gaat het vaak in therapie hé. Je bereidt je voor op een gesprek en dat gaat het uiteindelijk heel ergens anders over. Nou ja, wat in het vat zit..



Wel een goed thema, de ruzies tussen jou en je vriend. Het is ook een terugkerend verhaal helaas he. Ik begrijp wel wat ze bedoelt, misschien zijn jullie nog teveel bezig met 'elkaar willen veranderen'. Het geeft misschien rust dit niet meer te willen??



Ik herken dat wegmaken van gevoelens heel erg. Dat doe ik ook als het te lastig is allemaal. Is dat niet die vervreemding waar we het vaker over hebben gehad? Maarja, of je daar nu zo de hand in hebt is de vraag. Uiteindelijk wel denk ik, maar dat lukt niet zomaar.. Sterkte. Je hebt weer genoeg om over na te denken. Kan me indenken dat dat wel een domper voor je is dat ze zei dat samenwonen nu niet echt verstandig is. Was wel iets waar jij naar uit aan het kijken was he. Moeilijk hoor.



Shahla, wij hebben geen supergrote tuin, maar je kan er aardig wat uren in maken als je wil. De mensen die eerst in ons huis woonden hadden het er prachtig bij staan, maar daar hebben wij helaas de tijd/ puf niet voor. Hoe is het met je?



En met jou Lin? Even niet gezien hier?



Digi met jou? Ben je al wat over de leleurstelling heen? Kan me voorstellen dat je erg baalde hoor.. Hopelijk voel je je inmiddels wat beter.



Fijn weekend allemaal.

Hey Robin,



Ik heb nu een andere aanbieding gekregen, om een stage te doen bij een persbureau. Da's minstens zo interessant. Ook stoer is het dat de man mijn schrijfsels (had een scriptie en nog wat andere verschillende zaken opgestuurd) goed vond, plus mijn CV. Maar ja, ik vind het nog steeds wel erg jammer. Vond het ook bloedirritant dat die vrouw 'over mijn gevoelens die bij de afwijzing hoorde' wilde praten. Ga weg mens, dat had ik echt niet nodig. Ik had een paar dingen gewoon niet moeten zeggen, maar ja, enthousiast he. Dan krijg je dat. Ik moet mijn impulsiviteit een beetje aan banden leggen.



Dat wegmaken van gevoelens, weet niet of ik dat herken. Ik herschrijf mijn verleden wel, maar dat moest ik juist doen van mijn psychiater. Denkbeelden veranderen, gebeurtenissen vanuit een ander licht zien. Zulke dingen.



Vandaag twee paydates gehad met leuke mannen en mijn medicatie voor mijn oorontsteking en dichte holtes gehaald. Hoest nog steeds heel erg, maar heb mijn slaap wel ingehaald (heb anderhalf dag op bed gelegen).



Hoe is het met de rest?

Zo zie je maar Digi, hoe snel het tij kan keren.. Leuk voor je, wat voor stage is dat dan? Een psychologie-stage, of voor iets anders? Je houdt van schrijven toch, dus lijkt me een mooie plek voor je.



Wel goed bedoeld van die vrouw, alleen ik begrijp dat je daar dan geen behoefte aan hebt daarover te praten, in ieder geval niet met haar..