Borderline en aanverwante zaken II

He Shahla, dus je bent weer nuttig bezig geweest vandaag! Kan ik niet zeggen, tenminste niet wat huishouden betreft. Wel weer een ochtend gewerkt, dus ach..dat is ook wel zinvol.



Fijn dat je dochter weer bij je is het weekend. Geniet ervan..

Liefs

Hallo dames,



Ik heb hier een tijd geleden heel kort meegeschreven maar kon het niet volhouden, te druk, geen zin en andere excuses......



Ik wilde jullie alleen even vertellen dat ik ondertussen een diagnose heb gehad. Ik heb een dysthyme depressie en een persoonlijkheid met borderline trekken, maar slechts trekken en geen borderline-stoornis.

Die dysthyme depressie past wel heel goed bij me en uiteraard ook die borderline trekken dus ik heb eindelijk het idee "waar ik thuishoor" .........



Ik wil jullie heel veel sterkte, liefde en geluk wensen in jullie leven en bedankt dat ik even mocht meeschrijven !

Levensgenietertje, fijn weer even van je te horen. Als je weer eens zin hebt, altijd welkom hier hé. Jij ook alle goeds..



Wat is het hier rustig zeg. Gaat alles goed met jullie? Leuk weekend gehad? Wij wel, al hebben we niks bijzonders gedaan. ik ben aan het aftellen, want volgende week gaan we met pinksteren een paar daagjes weg, nog vanwege het 40-jarig huwelijk van mijn ouders. Gewoon in Nl, dus hopen op een zonnetje. Wel veel zin in, even eruit. We wisten eerst niet of het door zou gaan vanwege mijn vader, maar die heeft dat onderzoek gehad en er zijn waarsch. geen risico's op korte termijn, al gaan ze er wel verder naar kijken. Dus een beetje opluchting wel.



Ik mis jullie een beetje. Shahla hoe was de film? intiem, gaat het wel goed? Ik lees niets meer van je. Heb je je therapie-gesprek al wat kunnen laten bezinken? liefs

Hoi, Jullie zijn al heel lang aan het schrijven zie ik. Deze topic startte op 27 mei vorig jaar en dat was omdat de vorige helemaal vol zat. Ik vind het altijd lastig om ergens middenin te belanden. Doe dingen graag van begin tot eind. Ik weet ook nog niet of ik wel mee wil schrijven, denk dat ik eerst maar eens stukjes mee ga lezen. Wil het allemaal niet te beladen maken voor mezelf.



Brietje

Haihai, ja, tis wat met dat regelmatige langskomen. Je hebt gelijk hoor Robin, dat het af en toe wel wat te wensen overlaat. Ik blijf ook maar telkens met dezelfde excusen komen, dus het wordt ook een beetje saai. Dat ik er weinig ben betekend iig niet dat het niet goed zou gaan. Maar wel vooral dat mijn dagen behoorlijk gevuld aanvoelen en dat de computer dan net wat teveel van mijn tijd kan vragen. Ten minste als het gaat om de wat diepere gesprekken. Effe snel ergens reageren lukt nog wel.

Maar goed, druk en daardoor na etenstijd behoorlijk gaar dus.



Robin, wat voor verdere onderzoeken gaan ze doen bij je vader? Gelukkig is de uitslag voorlopig ok! Dus dat betekend geen verdere operaties en dergelijke?

Wat leuk dat je met pinksteren een paar dagen weggaat (wanneer is pinksteren?). Waar gaan jullie heen? Met z'n allen in 1 huisje? Oei, haha.



Shahla, ik snap neit helemaal wat voor film je gekeken hebt?? Iets met zwart wit? Een tekenfilm dus. Draait die dan in een bioscoop en waar gaat het over dat je het zo goed vindt?

Leuk dat je naar de rommelmarkt gaat! Dat wil ik zelf ook altijd wel doen, ik kan alleen helaas niemand strikken die met mij wil staan. En om nou een hele dag in m'n uppie te zitten met al die spullen. Dan kan ik geeneens zelf een rondje lopen als ik het effe beu ben. Nou ja, volgend jaar heeft mijn zusje ook een baby, dus misschien is het dan wel truttigheid ten top om samen als mama's bij zo'n standje te staan haha.

Wij gaan iig naar Nijmegen, want mijn dorp doet niet echt wat. Ik hoop dat het droog blijft. Voor mezelf, maar vooral voor jullie. Want een nat pak halen is niet leuk (nemen jullie een groot zeil mee waar je het evt. mee af kan dekken? Dat heb ik vorig jaar vaak gezien bij veel mensen en dat was wel erg handig).



Lin, hoe lukt het bij jou? Hou je ons op de hoogte?



Brietje, ik heb zelf ook zoiets dat je altijd welkom bent. Ik vind het wel leuker als je dan langer blijft hangen dan effe een weekje of twee. Maar als je je hart wilt luchten, gerust doen!



Morgen heb ik een uitstapje met de RIBW. Dit weekend had ik een verjaardagsfeest van mijn beppe die 90 werd. Weer alle familie van vaders kant gezien. Was best gezellig, zeker omdat het weer voor het eerst sinds bijna 3 jaar was dat ik er weer heen wilde. Daarvoor vond ik het erg vervelend, omdat ik het gevoel had erg bekritiseerd en ondervraagd te worden door tantes die allemaal meningen hadden over mij, mijn vriend, niet samenwonen, hoe ik met mijn (toen nog) babydochter omging, etc. Pfff, werd helemaal gestressed. Gelukkig was het nu wel relaxed en wilde vriend voor het eerst in 12 jaar met mij mee. Hoefde ik niet weer tig vragen te beantwoorden waarom vriend nooit meekomt.

Zondag hebben we heerlijk gefietst en ook eens een mopperloze dag gehad. Tis niet dat we altijd mopperen, maar vaak is er altijd wel 1 momentje dat we naar elkaar grommen. Zondag hebben we vooral genoten. Ik woon zo mooi joehoe!

Lekker pannenkoekje gegeten en pondje gevaren en heerlijk gefietst!

Vandaag de trap geschuurd om 'm deze week in de grond te zetten. Dus wel een beetje actief geweest.



Ik kom de volgende keer wel meer vertellen, want ik blijf duimendraaien over wel/niet therapie.

Ook draai ik momenteel ook rondjes over wel of niet verbreken van een vriendschap van een vriendin van mij nog van de middelbare school. Ik heb al heel vaak in het verleden mijn twijfelmomenten gehad. Maar het laatste jaar komt dat erg vaak terug. Maar dat vertel ik een volgende x allemaal weer.



liefs van mij

p.s. hebben jullie (nou ja, Robin voornl.) ook vakantie? Mijn lief heeft iig vakantie deze week. Bij mij ligt de RIBW er deze week ook uit (ohja, ps. heb nagevraagd of er bij RIBW mogelijkheden bestaan voor een WSW baan...ook de volgende x)

Hoi hoi,



Een aardige tijd afwezig geweest. De examens komen er aan en inmiddels zijn er ook een aantal zaken qua therapie gebeurd. Het komt er kort op neer dat ik waarschijnlijk een posttraumatische stressstoornis heb, veroorzaakt door het gedoe met mijn broer. Tja, dat is wel even andere koek dan alle andere diagnoses, maar goed. Momenteel word besproken of ik EMDR krijg en inmiddels ben ik ook van de medicijnen af. Het werkte niet goed in die zin dat ik veel te vlak werd wat ik zelf niet prettig vond.

Daarnaast heb ik een nieuwe vriend, dus alles loopt hier redelijk op rolletjes.



Ik wil iedereen heel veel liefs en succes toe wensen.



@ Lin: ik ben elke keer vergeten een kaartje te sturen, ik hoop dat het adres wat ik heb gekregen nog wel klopt?



Liefs,

Kat

Pfoe, gelukkig jullie zijn er nog ;)

Fijn Intiem dat de reden is dat je lekker druk bezig bent, niet omdat het niet lekker zou gaan.. als ik een tijdje niks van jullie hoor ben ik altijd bang dat het ophoudt hier ofzo. Oude angst denk ik, maar wel vervelend.



Shahla toevallig, hier staat ook de hele gang en schuur vol met troep, wij gaan namelijk ook 'zitten' met ons kleedje. Zoals elk jaar trouwens, met de kids. Een paar weken vantevoren beginnen we overal al spullen vandaan te trekken. De oudste gaat zelfs de hele nacht daar zitten met een vriendje, dus hopelijk hebben ze een droog plekje. mijn vriend gaat met de jongste om 5 uur vannacht daarheen en schuift aan. Ik ga 's ochtends koffie brengen en blijf er dan gezellig bij. Het heeft wel wat hoor, wij gaan ook echt voor de fun. Veel plezier Shahla en de anderen natuurlijk ook. rondlopen is ook echt leuk dan. Nu nog een zonnetje..



Kat, fijn van je te lezen. Long time no see. Brietje lees lekker mee zou ik zeggen. Wat mij betreft ook altijd welkom om mee te schrijven.

Intiem ik ben ook benieuwd naar jouw stories.

O ja, we gaan naar de kust met pinksteren (volgend weekend is dat). Idd met zn allen, maar godzijdank niet in 1 huisje haha. Elk 'gezin' of stel heeft zijn eigen appartement. We kunnen dus onze eigen gang gaan en af en toe met zn allen eten, dus prima zo..



Ik werk deze week maar 1 ochtend ipv 2, dus een beetje vakantie. Ik heb de komende tijd meer vrije ochtenden gepland om mezelf wat rust te geven, omdat het werken zo moeilijk vol te houden is. Had ik nou al verteld dat ik de Ad weer heb opgehoogd, ja toch? Nou ja, wou ff zeggen dat ik me toch echt wel wat rustiger voel (nu weer een week bezig met hogere dosering).



Fijne dag allemaal morgen en tot snel weer

Tuurlijk Robin dat ik er nog ben! Je blijft er bang om he dat je op een dag gewoon niks meer hoort...zo steek ik niet in elkaar hoor : )

Het kan soms wel wat druk zijn, waardoor het wat minder is. Maar tenzij ik in het ziekenhuis lig of iets anders buiten mijn macht om ofzo, kom ik altijd hier mijn smoel laten zien.

En kan me goed voorstellen dat je je weer wat rustiger voelt met het ophogen van de AD. Je hebt een goeie poging gewaagd en het was toch te weinig ondersteuning. Je kreeg ook meer pijnklachten toch?



Lekker dat je het gevoel hebt dat je vakantie hebt. Ik heb ook een vakantiegevoel, omdat lief vrij is en de creche wel doorgaat. Dat betekend ongekende mogelijkheden om elkaar te zien en samen leuke dingen te doen die er anders bij-inschieten. Of gewoon klussen die blijven liggen door ons drukke schema die we nu gezamenlijk aan kunnen pakken. Dat ruimt ook lekker op in mijn hoofd!

Pinksteren is dus aankomend weekend? Ach, ik kijk wel even in mijn agenda. Ik weet ook niet wanneer moederdag is.



Hmm, krijg het nog wel druk denk ik in de maand mei. Dat is zo'n tijd van 'voordat we op vakantie gaan wil ik nog...' en dat zijn nog best veel dingen voor mijn gevoel: 1 dag klussen met mijn zusje (voor de babykamer), verjaardag buurtkindje, babietje geboren dus op kraambezoek, nog een yogasessie met een vriendin, spullen klaarmaken voor vakantie, borrel van examen van een vriendin (die suicidaal was, had ik een tijd geleden over geschreven. Zij is als verpleegkundige nu binnen met haar Intensive Care diploma, echt een bikkel die meid, ben trots op d'r!) en dan begint er zich nog een help gevoel te ontwikkelen, want ik wil ook nog veel doen voor de vakantie. Ik wil nl. iets maken voor mijn zusje en dat zal ook deels in de vakantie moeten. Net als ik voor de verjaardag van dochter ook nog het e.e.a. wil/moet voorbereiden en kadootje maken en ohja, nog 2 dagen klussen in het pand dat gelegaliseerd wordt en dan beetje vrijwilligerswerk wat ik goed moet afronden voordat we gaan. Boehoe, dit schrijvende word ik minder blij van de maand die voor me ligt

: (

Is dit nou veel of voelt dat alleen zo? Wetende dat ik 3 dagen per week dus zonder kind zit overdag. Maar als jullie mijn tempo kennen, weet je ook dat het allemaal wat onhandig gaat bij mij...van die sociale afspraken alleen al kan ik me onrustig voelen. An sich leuke dingen, maar niet onder druk.



Kat, lang geleden. Dankjewel dat je ons nog liefs komt wensen! Ik hoop dat je niet teveel last hebt van het afbouwen met medicijnen. Fijn dat je nu iig richting weet waar je het zoeken moet (qua diagnose en dus ook de goeie therapie ervoor kunt zoeken). Ik hoop dat het lekker op rolletjes blijft gaan met je!



Brietje, lees je eigenlijk (nog?) met ons mee of heb je afgehaakt? Tis nl. wel erg veel hoor qua lezen.



Hebben jullie goed verkocht vandaag? Het was mooi en goed weer, dus de omstandigheden werkten gelukkig goed mee. Ik heb zelf echt een gezellige dag gehad. Maar de rommelmarkt in Nijmegen vond ik wel een beetje prutje. Ik was er om half elf vanmorgen en er was eigenlijk niks echt leuks meer. Voor het betere speelgoed ben je dan al echt te laat (duplo bijvoorbeeld). Ik heb iig wel iemand gevonden die volgend jaar met me wil zitten. Dus dan ga ik het gewoon doen en ook daar staan!

Ben erg benieuwd hoe jullie het vonden.



Ok, nu even over mijn twijfels:

Therapie is een twijfel, omdat ik merk dat ik het eigenlijk onevenredig gericht vind op negatieve aspecten in mijn leven. Logisch natuurlijk dat je problemen bespreekt en dat successen uiteraard fijn zijn, maar daar hoef je het niet zo lang over te hebben. En ik kom nu op een punt waarop ik merk dat ik voor mij persoonlijk wil kijken wat er nog meer in de kan zit en dat bedoel ik qua mogelijkheden en niet qua onmogelijkheden. Ik ben best geschrokken van die test en die test legt vooral erg de nadruk op wat NIET goed is. Het zou een trieste bedoeling zijn als dat het enige is wat ik te bieden heb. Gelukkig heb ik ook juist goeie dingen en daar wil ik meer mee doen. Ik heb het gevoel dat therapie mij daarin een beetje afremd. Het stomme is dat ik wel erg hecht aan de veiligheid en de garanties van therapie. Dat ik weet dat ik niet in een zwart gat flikker, juist omdat ze er zijn als back up en ook als spokesmen voor mij, mocht ik bijvoorbeeld problemen krijgen met creche indicatie. Het is een veilig uitgangspunt voor het verder onderzoeken van mijn mogelijkheden. Het enige wat me er zeg maar van weerhoudt om het op te laten houden, is die veiligheid. Want ben en blijf als de dood dat ik dan in een of andere bak geflikkerd word waar ik weer voor vol aangerekend word.



Maar verder...ik weet de afgelopen tijd bijna niet wat ik zou moeten bespreken. Mijn leven loopt nu een beetje, ik red het in combinatie met de creche en de opvang van vriend best aardig met dochter, ik heb mijn huishouden onder controle, omdat ik iemand daarvoor betaal om me te helpen, dochter wordt steeds wat ouder en daardoor minder kwetsbaar (is mijn gevoel dan), ik heb nu geen grote dramatische administratieve rompslomp op me wachten, waardoor de druk ook niet de hele tijd aanwezig is. Er is wel wat interne druk en stress, maar vooral ook hanteerbaar. Dusssss, wat moet ik eigenlijk nog meer willen en verwachten? Is het niet gewoon eens tijd dat ik verder ga met mijn leven? Dat ik werk ga maken van werk. Nou ja, ben daar al stiekem een beetje mee bezig. Ik kom nog niet concreet van de grond, maar verwacht wel dat ik dat het komende jaar a half jaar ga doen. Dan moet mijn thuisstudie afgerond zijn en heb ik vast een traject met GGZ waarbij ik de mogelijkheden van een (WSW) baan ga onderzoeken.



WSW is wet sociale werkvoorziening en in tegenstelling tot wat ik dacht, betekend dat niet per definitie dat je daarvoor gestoord moet zijn of dat je een voorliefde moet hebben voor paperclips en wasknijpers. Je kunt ook gewoon op niveau werken geloof ik. Het ding is dan alleen dat er rekening wordt gehouden met je kwestbaarheden en in mijn geval is dat vooral erg gevoelig voor druk, stress, presteren, lage energie, duidelijkheid, veiligheid. Zet me in een bedrijf dat draait om cijfertjes, deadlines of hoge verantwoordelijkheid en je hebt me binnen no time overstuur. Maar als het sfeertje gemoedelijk en van vertrouwen is, met structuur, veiligheid (dat ik niet het gevoel heb dat ik als mens wordt afgerekend op mijn quota ofzo) en waarbij ik ook mijn nukken mag hebben en me sociaal ook kan afzonderen, dan kan ik denk ik heel veel betekenen en dat wil ik graag eens uitvogelen. Ik weet dat men mij nu ook waardeert om het werk dat ik doe als vrijwilliger. Ik hoef er niet sociaal te zijn, want ik werk alleen achter de computer en in de kelder. Heb er toch mijn gezelligheid in de pauzes door medecursisten en vrijwilligers, maar ik hoef vooral niet, dus als ik geen zin heb om te praten is er niemand die dat vreemd vind of aan me gaat trekken. Er is vertrouwen in mijn werkzaamheden en er is daarom ook niemand die me in de nek hijgt en de hele tijd mee staat te controleren. Daar word ik nl. erg gespannen van, want dan ben ik bang dat ik niet voldoe ofzo. Ook mag ik zeggen als het teveel is en ik spanning opbouw. Er wordt wel eens geprobeerd om te kijken of ik niet ook dit of dat kan doen. Maar dan wordt het me al snel teveel en dan raak ik erg getressed. In deze situatie kan ik dat gewoon aangeven en er is niemand die dan denkt, ja maar, ho es, dat doet je collega ook gewoon zonder morren hoor. Ik ben dan niet altijd de zwakste schakel, want het is erg vervelend om altijd het gevoel te hebben dat je de zwakste schakel bent in het geheel. Of dat nu ingebeeld is of niet.

Robin, ik bedoel, die gedachten heb jij toch ook veel (gehad) mbt je huidige werk? Over onder en bovenmaats presteren enzo?





Ohjeee, weeer een lap tekst, stoute intiem (geeft even een bestraffend vingertje naar mezelf).

Nou, dan houden jullie mijn gedachten over die vriendschap nog tegoed : )

Fijn dat we trouw blijven schrijven hier Intiem, wist ik eigenlijk wel hoor, maar toch. Ik ben zelf ook wel eens een tijdje afwezig: te moe, te druk, geen zin of wat dan ook. Maar als jullie er even niet zijn krijg ik na een paar dagen toch vaak een onheilspellend gevoel: zou het aan mij liggen? Dat soort spoken in mijn hoofd..



We (nou ja: ze eigenlijk) hebben goed verdiend op de vrijmarkt hoor, zo'n 100 euro. En de oudste met zijn vriendje had 140 euro. Maar daar heeft hij dus wel de hele nacht voor in de kou gezeten! Ik was er vanaf 's ochtends en het was vooral heel gezellig. Enkel 1 buitje maar we hadden een droge plek dus niks aan de hand. Vandaag even rustig aan want al met al was het best een drukke dag gisteren. Mooi intiem dat je volgend jaar ook gaat staan, het is altijd zo'n leuke sfeer. Hoe was het bij jou Shahla? En de anderen nog iets bijzonders gedaan?



Je vraagt (Intiem) of we het veel vinden wat je komende maand nog moet doen. Mijn idee is dat het voor een ander wellicht niet zo veel zou zijn. Voor mij echter zou het ook al stressig worden. Ik krijg ook al de kriebels van komende week bijv.: werken (1 ochtend maar), een afspraak met vriendinnen, therapie, inpakken voor het weekendje, maar ook nog allemaal van die kleine dingen: (bijv. nog iets ophalen in de stad, iem. bellen, niet vergeten om..etc). Eigenlijk is dat al veel in mijn ogen. Net als jij zit ik door het werken en de kids (2 dagen) voor mijn gevoel ook beperkt in mijn tijd, en vooral energie. Dus dan is het al snel te veel. Dat hebben we al vaker besproken maar ik snap nog steeds niet hoe anderen dat doen!! Alhoewel, 10 jr geleden studeerde ik ook, en werkte 3 avonden in de week etc.

Maargoed, ik snap dus je kriebels. Toch maar gaan doseren weer, een goeie verdeling maken over de week en in de gaten houden dat als het te veel is je sommige dingen gaat schrappen..



He Intiem, je kunt je in therapie toch ook juist richten op je mogelijkheden?? Ik denk dan ook aan het onderzoeken van je mogelijkheden en welke barrieres kom je daarbij tegen (want die zul je vast tegenkomen). Dat is fijn als je je twijfels dan met iemand kunt bespreken toch? Misschien kun je ook aangeven dat je je daar op wil richten in therapie, zullen ze vast blij mee zijn ;) Verder kun je ook een lage frequentie aanhouden, bijv. 1 keer per maand. Dat het remmend zou werken op je ontwikkeling, tja, ik snap het in die zin dat je in de periode dat je therapie hebt je vaak bezig bent met moeilijk issues, waardoor je je vaak ook een tijd slechter gaat voelen ja. Dat wil je er nu niet bij hebben, juist nu het redelijk goed gaat. Dus wederom: ik zou het met haar (of hem ? bespreken), precies zoals je het hier zegt. Je kunt het ook schrijven hé of jouw vorige stukje uitprinten.



WSW, ik dacht ook aan wasknijpers haha. Maar dit klinkt goed. Je bent goed bezig te onderzoeken wat je wilt en wat je kunt én hoe men je daarbij kan helpen. Goed hoor. Je zou het liefst wat met je thuisstudie doen ooit neem ik aan, maar om langzaam wat meer te gaan doen lijkt me dit een prima route voor je om te volgen.

Ja ik heb die twijfels ook sterk. Zowiezo wat mijn studie (en vak) psychologie betreft. Omdat ik zo'n tijd er niets mee heb gedaan heb ik nu het idee dat ik (ook al zou ik, in meerdere opzichten, 'beter' worden) ik er nooit meer iets mee kan. Die achterstand kan ik volgens mij moeilijk inhalen en stiekem denk ik ook (net als jij) dat ik de afgelopen jaren steeds dommer ben geworden. Dat komt ook doordat ik door de klachten die ik heb (pijn/stemming) me zo slecht kan concentreren en een slecht geheugen heb. Ook in de baan die ik nu heb, wat toch een redelijk simpele baan is kan ik het gewoonweg niet bijhouden. Eigelijk is het te veel voor me. Het is dat ze redelijk flexibel zijn en ik het goed kan maskeren dat het niet lekker gaat, maar toch.

Ik zou graag veel meer willen presteren op mijn werk en vooral meer druk kunnen hebben, niet zo snel van slag zijn door veranderingen, onverwachte stress, dat soort dingen.



Daar baal ik ook enorm van, dat ik zo'n job niet eens meer aankan. Ik werk voor mensen die minder opleiding hebben dan ikzelf bijv., dat maakt dat ik me soms wat minderwaaridg voel. Ik merk wel dat ik (door therapie ook) er wel wat anders tegen aan begin te kijken, mezelf wat meer krediet geef daarin. Ik zit gewoon in een klotesituatie en het is ook niet gek dat ik het lastig vol kan houden. Echter ergens voel ik me heel normaal en blijf ik me te pletter verbazen dat het niet loopt zoals bij anderen, gewoon een normaal leven, met werk, kinderen, gewoon gezond zijn vooral.



Dus je leest het, heel herkenbaar jouw onzekerheid. Maar wat vind ik het goed van j dat je zo met je toekomst bezig bent. Wel rustig aan hé Intiem, stap voor stap.

Hi,



Ja intiem, ik lees nog mee. Ik zal uitleggen waarom ik eerst ff wilde meelezen.



Toen ik 25 was is bij mij bordeline geconstateerd. Dat is nu 7 jaar geleden. Ik was toen heel erg ziek en ik heb er veel last van gehad. Inmiddels gaat het eigenlijk heel erg goed met me. Ik heb een hele goeie baan (waarvan ik NOOIT had gedacht dat ik het zou kunnen of aan zou kunnen, dit omdat ik een periode in mijn leven niet eens mijn eigen huis kon schoonhouden), en ik heb een prachtige dochter en een lieve man. Reden dat ik mee ging lezen is omdat er soms toch nog dingen gebeuren die ik kan terugleggen op het borderline. En die dingen zijn soms heel moeilijk voor me te behappen. Ik raak dan in een negatieve cirkel waar ik moeilijk uit kan komen. Om bepaalde dingen voor te zijn leek het me handig om in een forum te schrijven.



Reden dat ik eerst wil meelezen is om te zien hoe erg mensen erin zitten. Ik zit er gewoon niet meer zo erg in (gelukkig) en ik zeg zelf ook dat ik het ook gewoon niet meer heb (kan wel niet, weet ik ook, maar die stempel vind ik verschrikkelijk en als het goed gaat gaat het gewoon goed en ben ik net zo normaal als ieder ander). Het is voor mij dus zoeken of dit de juiste topic voor mij zou zijn of niet. Misschien kunnen jullie je mening daarover geven.



Misschien voor jullie een beetje goede hoop. Je kan eruit komen, het is mij ook gelukt.



Liefs

Brietje

Hai meiden,



ik heb gisteren een feestje gehad en daarom werd het 03.00 uur vannacht. Ik moet zometeen na een korte gebroken nacht dochter ophalen bij de ouders van lief en dan doorrijden naar een kinderfeestje die tot de middag duurt. Daarna weer de hele familie inladen om naar mijn huis te gaan en dan pfffff, denk ik dat ik even met dochter plat ga op 1 oor.

Daarna kom ik misschien effe hier schrijven en reageren : )

Hoi meiden, alles goed?

Ik heb wel weer even wat bij te kletsen, maar nu geen fut. Misschien morgen. Wat een heerlijk weer. Wij gaan juist vrijdag een paar dagen weg en de voorspelling blijft goed, wat een mazzel hé.. Ik hoop dat de stilte hier wederom een goed teken is!

Lieve Robin, ja hoor, het is een goed teken (los van het feit dat ik best moe ben). Gisteravond laat had ik de computer erbij gepakt om even wat van me te laten horen, maar toen kwam er weer iets tussen (geen idee wat, de wasmachine die begon te piepen dat de was klaar was??) en toen was het alweer zo laat. Affijn, je kent het wel. Ik merk so wie so dat ik met dit mooie weer veel buiten ben en dan niet zo makkelijk wat kan schrijven als dat ik binnen ben en dat het ding in de kamer staat (laptop van vriend als die bij mij staat). Dus uberhaupt achter de computer kruipen gebeurt nu minder.



Ik was/ben best druk. Veel klus dingetjes gedaan, onlangs mijn trap gegrond en nu moet ' ie afgelakt. Ook kastjes opgehangen en zo hou ik mezelf wel bezig. Ik vind het fijn, maar het blijft een kwetsbare wipwap waar ik op loop, nl. het behouden van de juiste evenwicht. Zoals vandaag de hele dag gepoetst op vrijwilligerswerk en dan ben ik aan het eind van de dag echt toe aan rust. Logisch, want dat zou iedereen hebben. Maar merk dat ik dan toch net wat meer over mijn grens ga, waardoor ik snel boos ben op dochter en haar weer erg stom vind en dat ik morgen echt snak naar een dag niks hoeven. Mijn hoofd zit al snel vol en dan sluit ik me weer een beetje af en dan ben ik ook wat afwezig. Ook een half uur effe frusthuilen in bed (toen ik met dochter plat ging in de middag) na dat kinderfeestje. Geen idee waarom, maar misschien is alles dan toch veel en dan moet het er op deze manier uit?



Dus, maw, het gaat echt goed, ik geniet me suf van het mooie weer, ben lekker aan het klooien en ben blij dat ik dat kan. Daarnaast ben ik me bewust dat ik mezelf op glad ijs begeef en niet moet doorslaan en dat de balans precies goed of net teveel erg makkelijk gepaseerd is. Maar is jullie wel bekend he? Ik las ook jouw 'to do' liijstje Robin en ik kreeg het plaatsvervangend druk en stressig. Dus kan me voorstellen dat ook jouw doe-dingen teveel kunnen voelen. Het is vooral die interne druk waar ik last van heb. Geen idee of dit een borderline klacht is?



Brietje, beetje late reactie aan jou, maar ik snap je opmerking absoluut hoor. Ik kan me goed voorstellen dat je peilt hoe slecht of goed het er bij de meesten voor staat, omdat je gewoonweg minder behoefte hebt aan al te zware kost als je redelijk functioneert, danwel als je zelf erg veel aan je kop hebt. Ik merk ten minste dat ik mezelf naar beneden kan laten trekken in energie bijvoorbeeld als er veel zware situaties van anderen om me heen zijn. 1 of 2 trek ik dan nog wel. Maar er is bijvoorbeeld een kennis/vriendin van mijn vriend die graag ook contact/vriendschap met mij wil. Ik vind haar echt een aardige meid, maar probeer haar wel te omzeilen. Zij draagt altijd zoveel zwarigheid met zich mee en dat drukt zo'n stempel op de sfeer, dat ik er helemaal naar van word. En het gaat bij haar ook maar niet over en in het begin heb ik het echt geprobeerd. Maar ik heb er nu voor gekozen om afstand te houden, want ik vind het echt vervelend worden voor mezelf.

Dus ik kan je geen advies geven, behalve dat je naar jezelf moet luisteren wat goed voelt en wat niet. Hmmm, vaag advies he?



Maar goed, begin eens te vertellen waar je tegenaan loopt, waardoor je de behoefte hebt om hier misschien mee te schrijven. Misschien kunnen we helpen of ons interessante licht op laten schijnen ?



BTW, ik ben dit berichtje begonnen om ca. 20.00 uur en tig onderbrekingen later, is het eindelijk klaar om gepost te worden. Ik bedoel maar...

Ohja, ik wilde jullie nog even deelgenoot maken van mijn gedimdam over een lange vriendschap die ik heb.



Ik heb al sinds de middelbare school (zo'n 13 of 14 jaar) een vriendin. Dat was eigenlijk altijd mijn beste en enige vriendin. En ook al vond ik haar in het begin best een typetje apart, toch was er een leuke klik tussen ons en konden we uren bomen over het leven, onze moeders (enig kind van gescheiden moeder), politieke dingen, creatieve dingen, etc.

Door de jaren heen zijn wij kennelijk toch veranderd, ook in interesses en opvattingen over wat normaal is.

Aangezien zij jarenlang gold als mijn beste vriendin en ik ook geen/nauwelijks besef had van wat normaal is aan mensen of vriendschappen, heb ik erg lang geleefd met het idee dat het wel normaal zal zijn zoals het is. Ik had zeker wel mijn frusten, maar wist ook dat ik uitermate kritisch was op anderen en vond daarom dan ook dat ik het vooral bij mezelf moest zoeken of haar confronteren met mijn mening en dan kwamen we er wel uit. Maar ik ben gaan geloven dat mijn vriendin gewoon is zoals ze is en ik neem er eigenlijk geen genoegen meer mee. Heb eigenlijk na jaren geen zin meer om te investeren in vriendschap die me toch niks brengt. Ten minste, zo voel ik het. Ik voel heel vaak alleen maar teleurstelling en de conclusie dat ik gewoon een aparte vriendin heb die dingen nogal anders ervaart. Dat zal nooit anders (meer) worden vrees ik.



Het is een heel apart meisje, type einzelganger met een enorme plaat voor haar hoofd. Ze heeft heel weinig inlevingsgevoel voor de beleefwereld van anderen en is vooral erg gericht op haar eigen wereldje. Ze is daarnaast erg gevoelig voor kritiek, dus heb nooit het gevoel dat ik echt oprecht met haar kan bespreken wat ik voel (zoals in nu in onze vriendschap sta), simpelweg omdat ze het niet kan begrijpen. Ik zal haar daarmee alleen maar kwetsen en in verwarring achterlaten en dat gun ik haar niet. Ik wil juist dat ze blij is.

Maar goed, ze heeft echt een historie van mislukte banen in de hulpverlening (SPH), omdat ze het niet kan. Geeft niks, want ik zou het werk ook niet op mijn hals willen halen. Niet omdat ik niet invoelend kan zijn naar de doelgroep of collega's, maar omdat ik voorlopig erg lang niet meer op die manier met mensen wil werken. Veel te stressend. Goed, ik weet dat van mezelf en ik weet daarom dat ik op punten ook geen goede collega kan zijn. Maar mijn lieve vriendinnetje weet dat niet. Ze is echt zo wereldvreemd, maar dit tegen haar zeggen of aan haar uitleggen kan ik niet. Heb het wel eens geprobeerd, maar dat is zaaien in vruchteloze aarde. Ze is geen teamplayer, voelt de noden van anderen slecht aan (weet ik, omdat ze dit ook niet bij mij kan), heeft geen overzicht, is erg traag, etc. Opbouwende kritiek daarover komt bij haar zo mega letterlijk over, dat ze niet snapt hoe iets werkt.



Voorbeeldje, heb haar ooit in het verleden verteld dat ik het niet leuk vond dat ze door de telefoon altijd een half uur over zichzelf lult, om dan op te moeten hangen en de laatste minuut op de valreep nog effe te vragen hoe het met mij gaat. Oke, dat snapte ze, dat was niet leuk. Nu jaren later vraagt ze nog altijd als een soort voorgeprogrammeerde robot (eerst intiem vragen, eerst intiem vragen, eerst intiem vragen) in de eerste minuut van het telefoongesprek hoe het met me gaat (net alsof ik altijd wil dat ze dat vraagt) om daarna weer oeverloos over zichzelf te praten om dan op het laatst nog iets aan mij te vragen. Inmiddels ben ik wel zo assertief dat ik mijn eigen verhaal er zelf wel ingooi, maar het lijkt net alsof we twee verschillende conversaties voeren, waarbij wat ik zeg niet echt overkomt.

Ook heb ik toen ik zwanger was en tegen het eind liep een keertje tegen haar gezegd dat ik heel druk was of veel druk in mijn hoofd had of weet ik veel wat en dat ik liever een ander keertje belde. Dit heeft ze zo letterlijk genomen, dat ze me weken niet gebeld heeft en ik daar erg geirriteerd over was. Want ik was 42 weken zwanger en er was nog geen baby en beste vriendinnetje snapt dan niet dat een telefoontje dan best welkom is met de vraag hoe het gaat. Nee, ze neemt het zo letterlijk (want ik heb haar daarmee geconfronteerd), dat ze denkt dat ik niet gebeld wil worden, dus belt ze niet.



Ook daarna kwam er nauwelijks sjoege, vraagt ze wel ineens op een vrijdag of ik twee uur later met haar ga stappen, terwijl ik thuis zit met een twee maanden oude baby enzovoorts enzovoorts. Kortom, weinig inlevingsvermogen.

Nu is mijn enige contact met haar inmiddels een maandelijkse afspraak met yoga die ze graag bij dochter wil uitproberen omdat ze daar misschien iets mee wil doen. Ze is er echt ronduit slecht in, want ze kan mijn dochter helemaal niet bereiken met haar oefeningetjes. Ze spreekt haar aan alsof ze vier jaar is, maar al die woorden kent dochter geeneens. Nu is dat geen ramp, want voordat ik een kind had wist ik ook niks van kinderen af. Mijn vriendin is echter wel in de illusie dat ze iets kan met kleine kinderen en daar deel ik niet dezelfde mening in. Durf haar alleen niet te confronteren met mijn beleving, omdat ik haar dan onderuit haal (dat weet ik gewoon, want ze is erg vatbaar voor weer een falen). Ondertussen heb ik met haarzelf niks meer te bespreken, want onze werelden zijn zo uit elkaar gegroeid. Al haar yoga en tringelinie ervaringen (ze had een soort verheven spirituele ervaring die ze tringenogiets ervaring noemt, waardoor ze het nu inene helder ziet en oh god, als je eens wist hoe mega boerennuchterheid ik in mijn flikker heb, weet je dat ik dat amper serieus kan nemen, maar ze is wel mijn vriendin) maken ons wereldvreemden van elkaar.



Voor mezelf heb ik eigenlijk wel helder dat ik de vriendschap niet meer wil. Ik heb het zo vaak opnieuw geprobeerd, maar ik zie echt het nut niet in van een maandelijkse date voor zinloze yoga met dochter, terwijl we zelf bijna niks meer delen. Maar hoe maak ik "het uit", zonder dat ik haar al te veel hoef te kwetsen. Want echt eerlijk ben ik ook niet geweest, ik heb nl. altijd geprobeerd het positief te blijven benaderen en ben met al mijn yoga kritiek bijvoorbeeld opbouwend gebleven. Niks iig waaruit ze zou kunnen opmaken dat ik haar echt niet geschikt daarvoor vind. Op directe vragen over hoe ik het vond gaan benadrukte ik vooral wat ik goed vond gaan en gaf ook wel kritiek, maar nooit het achterste van mijn tong. En waarom zou ik, ze moet er toch zelf achterkomen uiteindelijk. Als iemand niet in de gaten heeft dat het misschien niks is als ze zelf ontslagen wordt op een baantje dat ze had met werken met kinderen, als mijn dochter aangeeft niet mee te willen spelen (yoga oefeningen), ze het niet begrijpt, wegloopt en dan nog niet snappen na 10 x dat het misschien niet iets wordt, tja, dan heb je echt een bord voor je hoofd.



Hoe zouden jullie dit aanpakken? Lees wel, we gaan al lang met elkaar mee, dus dit doe je naar mijn beleving niet 'zomaar effe'. Graag jullie advies

ohja, ze is echt echt vreemd hoor! Voor eht geval jullie me niet geloven:



gaan we samen een dagje naar de sauna, heeft ze oprecht niks in de gaten als ze nogal wijdbeens zit. Gaat doodleuk temidden van anderen yoga oefeningen doen (a la, moet ze zelf weten), maar sleept dan ook haar halve atributen kast mee. Waardoor ze met een soort slagroomklopper haar eigen hoofd gaat masseren (ziet er echt best gek uit als je dat in je nakie tussen tig anderen met je ogen dicht gaat zitten doen) en met een gekke roller negatieve energie van zich gaat afkloppen.

Ik zie alleen maar mijn vriendin en kan wel lachen om haar complete naieviteit daarin, maar objectief beschouwt is dat 1 van haar vele vele maffe dingen.

Euh ja, best een verhaal. Tja, snap ook wel dat daar geen kant en klaar oplossing voor is en dat er niet zoiets bestaat als het pijnloos verbreken. Maar de uitgebreide persoonsbeschrijving van haar heb ik erbij gedaan, omdat ik daarmee maar wil aangeven dat ze zo naief/wereldvreemd is, dat dit voor haar waarschijnlijk op geen goede manier uit te leggen is. En doodbloeden wil ik het liefst, alleen hebben we die yoga afspraken en dan moet ik toch ook een goede reden hebben?

Shahla, hoe is het eigenlijk bij jouw rechtszaak? Want dat kan toch ook elk moment beginnen?

Robin, is er nu al iets meer duidelijk over je vader?

liefs van mij

Intiem je vraag over je vriendschap is heel serieues natuurlijk maar ik heb erg moeten lachen om je bericht, zo enorm grappig geschreven! Ik zie het helemaal voor me.



Maar wel klote hé, het idd 'uitmaken' van zo'n vriendschap. Goeie vraag, hoe doe je dat? Ik heb daar ook wel eens mee gezeten. Heb toen een brief aan diegene geschreven met daarin vooral zo min mogelijk beschuldigingen (jij dit, jij dat), maar wel beschreven wat me dwarszat. Die vriendin heeft toen gereageerd en nu zien we elkaar gewoon minimaal, alleen als er ook anderen bij zijn. Prima zo, zonder wederzijdse verwachtingen. Maar niet echt 'uitgemaakt' dus.

Ik zou het toch met haar proberen te bespreken de volgende keer als ze die yoga komt doen. Ik beoel bespreken dat je er over hebt nagedacht maar toch denkt dat je dochter het niet oppikt. Misschien is ze dan al pissig en zie je haar daarna zowiezo niet meer (oeps wel beetje lullig). Lastig lastig. Is anders voor jou een brief schrijven ook een idee als het uitspreken je niet lukt?



Mijn vader moet als vervolg-onderzoek een hartmeting, waarna hij wellicht (hopelijk) gedotterd wordt. Dat hopen we ook, want veel mensen voelen zich daarna een stuk beter. Als dat niet kan weet ik niet wat ze gaan doen, wellicht andere medicatie nog extra? Hij voelt zich gelukkig wel wat beter dus we gaan met een redelijk gerust gevoel een paar daagjes weg dit weekend. Lief dat je ernaar vraagt.



Verder heb ik gisteren een voor mij enorme knoop doorgehakt: namelijk dat ik me voor langere tijd helemaal ziek ga melden. Dit na vele weken twijfelen en veel erover gesproken te hebben met mijn vriend, leidinggevende, vriendin, therapeut. Die 2 ochtenden die ik nog deed lukten gewoon niet meer. Het gaat gewoon niet lekker en nu hoop ik dat ik met wat meer energie me wat beter ga voelen, ook bijv. mijn energie weer meer kan besteden aan mijn omgeving, mijn gezondheid (ritme, regelmaat etc) en therapie (niet alleen erheen gaan maar ook de fut hebben met het geleerde iets te doen). Op mijn werk zijn ze blij dat ik dat besluit heb genomen en zelfs van mening dat ik het veel eerder had moeten doen. Mijn therapeut raadde het me ook aan. De druppel was echter dat ik gewoon zo uitgeput ben op het moment maar vooral dat ze (therapeut en psychiater) denken aan deeltijdtherapie als ik niet meer opknap dan dit. Ik wil mezelf nog de kans geven tot eind vh jaar optimaal te profiteren vd therapie die ik nu nog heb, kijken hoe ver ik daarmee kom.

Ik heb veel wisselende gevoelens (vooral veel angstklachten), maar ik zie soms ook (naast het verdrietige) de positieve kant van deze beslissing: ik kies voor mezelf (denk ik, want ook al is de knoop doorgehakt, de twijfel blijft nog hangen: doe ik hier wel goed aan? Aan de andere kant, ik kan er niet meer omheen dat het gewoon niet gaat zo).



Nou ik laat het even hierbij, moet het zelf nog behoorlijk laten bezinken. Volgende week werk ik nog 1 keertje.



Lin ik hoop dat alles (naar omstandigheden) goed met je gaat, mocht je meelezen.

Shahla ik ben ook benieuwd.



Brietje fijn dat het met jou wat beter gaat inmiddels, dat geeft de burger moed ;) Je merkt vanzelf als je hier een bijdrage wilt leveren, altijd welkom in ieder geval. Als je meeleest zal je wel opvallen dat ook niet iedereen in dezelfde mate last heeft van klachten, er zijn hier ook wat 'opwaartse spiralen' te zien gelukkig.