Psyche
alle pijlers
De zorgzame vrouw
vrijdag 9 augustus 2019 om 11:59
Ondanks feministische golven is het nog steeds zo dat de gemiddelde vrouw over het algemeen de zorg voor het huishouden toebedeeld krijgt of zelfs zichzelf toebedeeld en zodra er iets is dat de vrouw niet kan of geen tijd voor heeft of wat voor reden dan ook, dan vraagt zij haar man om HULP, alsof het ook niet zijn huishouden is.
Ik weet, er zijn vrouwen die het getroffen hebben met een man die zijn steentje heel natuurlijk bijdraagt, maar laten we eerlijk zijn, dat is niet de gemiddelde gang van zaken.
Hier een leuk artikel in de Volkskrant:
https://www.volkskrant.nl/columns-opini ... r4SeeZu4w4
Hier 2 reacties op dat artikel:
Reactie 1
"Heb je kinderen (meestal een vrije keuze) moet je er ook nog voor zórgen. WAT ERRUG! En een man hebt die geen vijf minuten aan het bed van zijn zieke kind zit? Ik ken ze niet, gelukkig. Die mental load mbt vieze gymkleren of een leeg pak melk..ach, een heteroseksuele CIS vent, om even in de juiste, lekker woke terminologie te blijven, heeft ook vast wel zijn eigen mental load waar hij je misschien gewoon niet mee belast. En als het je teveel wordt dan trek je gewoon je mondje open en zeg je: ‘Zeg Henk, ga jij vandaag even naar de Appie, want ik moet nodig in de flow van mijn Kundalini energie komen voordat er ongelukken gebeuren.’ Lijkt me ook geen onoverkomelijke psychische horde waarvan je in foetushouding heen en weer moet gaan wiegen in een hoekje van je kamer. Feminisme ging altijd over gelijkheid, maar tegenwoordig lijkt het vooral te gaan om hoe je zoveel mogelijk vrouwelijke eigenschappen uit je leven kunt elimineren."
Reactie 2
"maar hoezo moet ik om "hulp" vragen? Ben ik dan chef Huishouden of zo, want vrouw? Wij wonen samen in ons huis, maken samen gebruik van alle spullen, dus niet meer dan normaal dat je ook samen dat huishouden runt, zonder dat je als vrouw elke keer de man "om hulp" moet vragen. Hij is toch niet achterlijk, hij heeft toch ook ogen en twee handen? Als hij op zijn werk zo achterover gaat zitten tot iemand hem een keer "om hulp" vraagt, is hij zijn baan zo kwijt."
Wat vinden jullie zelf van de emancipatie, is het gelukt of hebben vrouwen en mannen wat dat betreft nog een heel eind te gaan?
Ben jij de manager van het huishouden of denkt je man net zoveel aan de plichten die aan het hebben van huis en kinderen hangen?
Ik weet, er zijn vrouwen die het getroffen hebben met een man die zijn steentje heel natuurlijk bijdraagt, maar laten we eerlijk zijn, dat is niet de gemiddelde gang van zaken.
Hier een leuk artikel in de Volkskrant:
https://www.volkskrant.nl/columns-opini ... r4SeeZu4w4
Hier 2 reacties op dat artikel:
Reactie 1
"Heb je kinderen (meestal een vrije keuze) moet je er ook nog voor zórgen. WAT ERRUG! En een man hebt die geen vijf minuten aan het bed van zijn zieke kind zit? Ik ken ze niet, gelukkig. Die mental load mbt vieze gymkleren of een leeg pak melk..ach, een heteroseksuele CIS vent, om even in de juiste, lekker woke terminologie te blijven, heeft ook vast wel zijn eigen mental load waar hij je misschien gewoon niet mee belast. En als het je teveel wordt dan trek je gewoon je mondje open en zeg je: ‘Zeg Henk, ga jij vandaag even naar de Appie, want ik moet nodig in de flow van mijn Kundalini energie komen voordat er ongelukken gebeuren.’ Lijkt me ook geen onoverkomelijke psychische horde waarvan je in foetushouding heen en weer moet gaan wiegen in een hoekje van je kamer. Feminisme ging altijd over gelijkheid, maar tegenwoordig lijkt het vooral te gaan om hoe je zoveel mogelijk vrouwelijke eigenschappen uit je leven kunt elimineren."
Reactie 2
"maar hoezo moet ik om "hulp" vragen? Ben ik dan chef Huishouden of zo, want vrouw? Wij wonen samen in ons huis, maken samen gebruik van alle spullen, dus niet meer dan normaal dat je ook samen dat huishouden runt, zonder dat je als vrouw elke keer de man "om hulp" moet vragen. Hij is toch niet achterlijk, hij heeft toch ook ogen en twee handen? Als hij op zijn werk zo achterover gaat zitten tot iemand hem een keer "om hulp" vraagt, is hij zijn baan zo kwijt."
Wat vinden jullie zelf van de emancipatie, is het gelukt of hebben vrouwen en mannen wat dat betreft nog een heel eind te gaan?
Ben jij de manager van het huishouden of denkt je man net zoveel aan de plichten die aan het hebben van huis en kinderen hangen?
zaterdag 10 augustus 2019 om 13:28
Yep! Helemaal waar.Poppy_del_Rio schreef: ↑10-08-2019 13:14Ik heb zo mijn buik vol van dit soort stukken. Ze bevestigen alleen de status quo. Beter schrijft ze columns over de vele stellen (ik ken er genoeg) die wel in staat zijn om dingen een beetje eerlijk te regelen. Daar kan dan een voorbeeldfunctie van uitgaan. Laat gewoon zien hoe het anders kan in plaats van te klagen.
Het is de gemiddelde man nog lang niet duidelijk wat gewoon is en het wordt hoog tijd dat de media daar verduidelijking in geeft.
zaterdag 10 augustus 2019 om 13:37
Ja, en de keren dát er dan eens mensen in de media worden geportretteerd die het een beetje relaxed verdelen, wordt dat gebracht alsof dat het achtste wereldwonder is in plaats van de normaalste zaak van de wereld. Zo schiet het natuurlijk helemaal niet op, als mensen constant in hun denkbeelden worden bevestigd.
zaterdag 10 augustus 2019 om 13:38
Is waar.Poppy_del_Rio schreef: ↑10-08-2019 13:37Ja, en de keren dát er dan eens mensen in de media worden geportretteerd die het een beetje relaxed verdelen, wordt dat gebracht alsof dat het achtste wereldwonder is in plaats van de normaalste zaak van de wereld. Zo schiet het natuurlijk helemaal niet op, als mensen constant in hun denkbeelden worden bevestigd.
zaterdag 10 augustus 2019 om 14:19
Jij doet het vast beter dan ik, maar ik zeg dus dat ík ook niet kan managen op mijn werk en thuis ook nog. Ondanks alle tips hoor. De enige tip die wellicht nog wel kan werken is een minder intense baan (voor mij) zoeken. En dát is nou typisch iets wat ik in het licht van juist deze discussies weiger.Poppy_del_Rio schreef: ↑10-08-2019 13:14Ik heb zo mijn buik vol van dit soort stukken. Ze bevestigen alleen de status quo. Beter schrijft ze columns over de vele stellen (ik ken er genoeg) die wel in staat zijn om dingen een beetje eerlijk te regelen. Daar kan dan een voorbeeldfunctie van uitgaan. Laat gewoon zien hoe het anders kan in plaats van te klagen.
De uitspraak dat als iemand het op zijn werk kan het dús ook thuis kan vind ik zo ontzettend simplistisch wat dat betreft.
zaterdag 10 augustus 2019 om 14:21
Ik word dus helemaal niet in mijn denkbeelden bevestigd. Ik moet sinds een paar jaar helemaal terugkomen op mijn denkbeelden.Poppy_del_Rio schreef: ↑10-08-2019 13:37Ja, en de keren dát er dan eens mensen in de media worden geportretteerd die het een beetje relaxed verdelen, wordt dat gebracht alsof dat het achtste wereldwonder is in plaats van de normaalste zaak van de wereld. Zo schiet het natuurlijk helemaal niet op, als mensen constant in hun denkbeelden worden bevestigd.
zaterdag 10 augustus 2019 om 14:33
Ja, ik heb je eerder gelezen in dit soort topics. Dit topic heb ik pas vandaag gezien en ik heb nog niet teruggelezen. Maar als ik me niet vergis, is bij jou jouw man degene die een tandje bij zou moeten zetten. Ik vind het onterecht dat je de fout bij jezelf legt.
De reden dat ik functioneer in mijn baan (naast dat ik er goed in ben
) is dat ik van mijn man op aan kan. De reden dat mijn man een eigen bedrijf heeft kunnen opbouwen naast ons gezin en mijn werk, is dat hij van mij op aan kan. In praktische zin is het sleutelwoord bij ons “structureren”. Er zijn trouwens genoeg momenten dat ik op mijn tandvlees loop. Ook hier gaat het zeker niet perfect. Maar voor mij en mijn man is dit ver te prefereren boven elke andere taakverdeling.
zaterdag 10 augustus 2019 om 14:43
Dat mijn man een andere tijdsindeling en prioriteiten heeft is deels het issue. Ik herken aan álle kanten de behoefte om uren/dagen aaneen ‘vrij’ te zijn. Mentaal vrij te zijn, omdat dan dat creatieve brein opgang komt.Poppy_del_Rio schreef: ↑10-08-2019 14:33Ja, ik heb je eerder gelezen in dit soort topics. Dit topic heb ik pas vandaag gezien en ik heb nog niet teruggelezen. Maar als ik me niet vergis, is bij jou jouw man degene die een tandje bij zou moeten zetten. Ik vind het onterecht dat je de fout bij jezelf legt.
De reden dat ik functioneer in mijn baan (naast dat ik er goed in ben
Er zijn trouwens genoeg momenten dat ik op mijn tandvlees loop. Ook hier gaat het zeker niet perfect. Maar voor mij en mijn man is dit ver te prefereren boven elke andere taakverdeling.
Ik heb het er wel over gehad, met deze of geen, maar ze leken er niks van te snappen, te horen aan hun praktische tips als: als je kind slaapt dan kun je even wat werk verzetten. Ja, dat kan, maar dat was nou net niet waar ik behoefte aan had. In dat uurtje had én behoefte aan slapen én zelf een beetje rommelen. Dat uurtje was dan ook nog te kort voor een van beide.
Ik merk dat het verder gaat dan de rollen netjes verdelen.
zaterdag 10 augustus 2019 om 15:04
Mevrouw75 schreef: ↑10-08-2019 14:43Dat mijn man een andere tijdsindeling en prioriteiten heeft is deels het issue. Ik herken aan álle kanten de behoefte om uren/dagen aaneen ‘vrij’ te zijn. Mentaal vrij te zijn, omdat dan dat creatieve brein opgang komt.
Ik heb het er wel over gehad, met deze of geen, maar ze leken er niks van te snappen, te horen aan hun praktische tips als: als je kind slaapt dan kun je even wat werk verzetten. Ja, dat kan, maar dat was nou net niet waar ik behoefte aan had. In dat uurtje had én behoefte aan slapen én zelf een beetje rommelen. Dat uurtje was dan ook nog te kort voor een van beide.
Ik merk dat het verder gaat dan de rollen netjes verdelen.
Dat herken ik wel: de behoefte aan uren achter elkaar voor jezelf. Vooral ook omdat mijn lievelingshobby’s echt allemaal vereisen dat je er een paar uur achter elkaar ongestoord mee bezig kunt zijn. Dus in de praktijk komt het er bij mij op neer dat al die hobby’s al jarenlang in de ijskast staan.
Ik werk zelf lange dagen, maar wel op onregelmatige tijden. Dus het komt hier wekelijks voor dat ik een dagdeel alleen thuis ben. Als ik mijn werkuren in een 9-18 rooster had zitten, zou ik inderdaad ook het gevoel hebben dat ik geen kant uit kon. Ook ga ik vaak zeer laat naar bed gewoon om even alleen beneden te kunnen zijn. De keerzijde van deze medaille is o.a. het slaapgebrek.
zaterdag 10 augustus 2019 om 15:52
Poppy_del_Rio schreef: ↑10-08-2019 15:04Dat herken ik wel: de behoefte aan uren achter elkaar voor jezelf. Vooral ook omdat mijn lievelingshobby’s echt allemaal vereisen dat je er een paar uur achter elkaar ongestoord mee bezig kunt zijn. Dus in de praktijk komt het er bij mij op neer dat al die hobby’s al jarenlang in de ijskast staan.
Ik werk zelf lange dagen, maar wel op onregelmatige tijden. Dus het komt hier wekelijks voor dat ik een dagdeel alleen thuis ben. Als ik mijn werkuren in een 9-18 rooster had zitten, zou ik inderdaad ook het gevoel hebben dat ik geen kant uit kon. Ook ga ik vaak zeer laat naar bed gewoon om even alleen beneden te kunnen zijn. De keerzijde van deze medaille is o.a. het slaapgebrek.
Dat inderdaad. Mijn werkdagen zitten dus in zo’n soort rooster, maar dan begin ik een stuk vroeger en ik moet dus redelijk vroeg opstaan. Zeer laat naar bed gaan doet mijn man dus wel, maar hij kan ook zo’n 3 uur later vertrekken dan ik, en hij vindt het heerlijk die stille uren elke avond. Daar ben ik wel jaloers op.
zaterdag 10 augustus 2019 om 15:58
Mevrouw75 schreef: ↑10-08-2019 15:52Dat inderdaad. Mijn werkdagen zitten dus in zo’n soort rooster, maar dan begin ik een stuk vroeger en ik moet dus redelijk vroeg opstaan. Zeer laat naar bed gaan doet mijn man dus wel, maar hij kan ook zo’n 3 uur later vertrekken dan ik, en hij vindt het heerlijk die stille uren elke avond. Daar ben ik wel jaloers op.
Kun jij jouw momenten (aaneengesloten uren) dan misschien in het weekend pakken? Soms moet je ook ruimte in durven nemen. En dat kan inderdaad betekenen dat je man wat moet inleveren. Maar als hij zelf ook zo hecht aan die tijd voor hemzelf, zou hij hier imho begrip voor moeten hebben.
zaterdag 10 augustus 2019 om 16:04
Soms. Vandaag bijvoorbeeld. Maar het heeft wel even geduurd dat vroeg opstaan zonder verantwoordelijkheid voor kind/prikkels van een ander-kind-, of gewoon een boterham maken voor kind, iets anders is dan ‘je bent toch al wakker, dus wat maakt het uit?’Poppy_del_Rio schreef: ↑10-08-2019 15:58Kun jij jouw momenten (aaneengesloten uren) dan misschien in het weekend pakken? Soms moet je ook ruimte in durven nemen. En dat kan inderdaad betekenen dat je man wat moet inleveren. Maar als hij zelf ook zo hecht aan die tijd voor hemzelf, zou hij hier imho begrip voor moeten hebben.
Het gaat nu qua verdeling echt wel prima hoor, maar wat ik heel erg herken in die stukken is: het streven naar meer dan gewoon ok vergt een concentratie of toewijding die ik absoluut mis. Mijn werk loopt prima hoor, maar ik neem nu wel echt genoegen met gewoon ok, en die stukken gaan over wel meer dan alleen maar ‘de zaken een beetje normaal laten verlopen’, en dat is wat ik wel herken.
zaterdag 10 augustus 2019 om 16:24
Voor mij geldt dat ik in deze levensfase niet groots en meeslepend hoef te leven. Mijn kinderen gaan voor zolang dat nog nodig is, mijn man en ik plooien onze eigen behoeften daarom heen. De jongste is nu bijna tien en er is al veel meer ruimte dan een paar jaar terug. Ik heb destijds echt een knop omgezet, ik kan het exacte moment zelfs nog precies terughalen waarop ik besefte: ik moet voorlopig gewoon meebuigen met de omstandigheden. Zonder mijn werk had ik dat echter vele malen moeilijker gevonden. Want daar kan ik in kwijt wat ik thuis niet kan vinden.
zaterdag 10 augustus 2019 om 17:42
Poppy_del_Rio schreef: ↑10-08-2019 16:24Voor mij geldt dat ik in deze levensfase niet groots en meeslepend hoef te leven. Mijn kinderen gaan voor zolang dat nog nodig is, mijn man en ik plooien onze eigen behoeften daarom heen. De jongste is nu bijna tien en er is al veel meer ruimte dan een paar jaar terug. Ik heb destijds echt een knop omgezet, ik kan het exacte moment zelfs nog precies terughalen waarop ik besefte: ik moet voorlopig gewoon meebuigen met de omstandigheden. Zonder mijn werk had ik dat echter vele malen moeilijker gevonden. Want daar kan ik in kwijt wat ik thuis niet kan vinden.
Hier precies zo. Kinderen gaan voor, wij plooien er om heen.
Ik zei ook ooit dat er al veel meer ruimte kwam. Nu terugkijkend bleek dat tijdelijk te zijn. Ze zijn nu zestien, negentien en eenentwintig, ze combineren drie bijbanen, twee opleidingen en één fulltime baan met onregelmatigheid met ons gezinsleven. Man en ik werken samen ook nog 66 uur, en daarbij deed ik afgelopen jaar een opleiding. Dat zorgde afgelopen periode vooral voor minder tijd voor ons zelf.
zaterdag 10 augustus 2019 om 18:01
Andersom schreef: ↑10-08-2019 17:42Hier precies zo. Kinderen gaan voor, wij plooien er om heen.
Ik zei ook ooit dat er al veel meer ruimte kwam. Nu terugkijkend bleek dat tijdelijk te zijn. Ze zijn nu zestien, negentien en eenentwintig, ze combineren drie bijbanen, twee opleidingen en één fulltime baan met onregelmatigheid met ons gezinsleven. Man en ik werken samen ook nog 66 uur, en daarbij deed ik afgelopen jaar een opleiding. Dat zorgde afgelopen periode vooral voor minder tijd voor ons zelf.
Hm, dit wil ik eigenlijk niet horen
Nog een jaar en mijn oudste gaat naar de middelbare school en het jaar daarna mijn jongste. Dus ik verwacht nu juist een wat rustiger periode. De laatste paar jaar was de grootste druk/tijdsbesteding het bijhouden van de agenda van de kinderen: de basisschool met alle activiteiten, de speelafspraakjes, sport en andere clubjes, de kinderfeestjes, het eeuwige halen en brengen, het afstemmen met andere ouders etc.
Mijn oudste heeft nu een telefoon en maakt haar eigen afspraken, ook kan ze nu bijna overal zelf naartoe. De jongste groeit daar ook naartoe. Dat geeft hier echt een hoop ruimte. Dat ze op een gegeven moment naast school gaan werken lijkt nu nog heeeel ver weg
zaterdag 10 augustus 2019 om 18:50
Poppy_del_Rio schreef: ↑10-08-2019 18:01Hm, dit wil ik eigenlijk niet horen
Nog een jaar en mijn oudste gaat naar de middelbare school en het jaar daarna mijn jongste. Dus ik verwacht nu juist een wat rustiger periode. De laatste paar jaar was de grootste druk/tijdsbesteding het bijhouden van de agenda van de kinderen: de basisschool met alle activiteiten, de speelafspraakjes, sport en andere clubjes, de kinderfeestjes, het eeuwige halen en brengen, het afstemmen met andere ouders etc.
Mijn oudste heeft nu een telefoon en maakt haar eigen afspraken, ook kan ze nu bijna overal zelf naartoe. De jongste groeit daar ook naartoe. Dat geeft hier echt een hoop ruimte. Dat ze op een gegeven moment naast school gaan werken lijkt nu nog heeeel ver weg
Klopt, de eerste jaren middelbare school vond ik de makkelijkste. De 'ellende' begon met de eerste bijbaantjes, met die baantjes kwam er ook weer extra was. Bedrijfskleding die steeds op tijd weer beschikbaar moet zijn, en omdat ik niet steeds halve of bijna lege trommels wil laten draaien werd het ineens mijn taak om dat ook nog te gaan plannen naast de wedstrijdsportkleding. En met de baantjes kwam ook het eten op afwijkende tijden weer terug, voor het sporten was dat eerder ook zo, maar hoe ouder ze werden hoe later dat werd. Dus gewoon na etenstijd. Inmiddels geeft een van de jongens training aan de jeugd die traint, hoe verrassend, onder etenstijd.
We willen hun ontwikkeling vooral niet in de weg staan, dus maken we het mogelijk. Gelukkig hoef ik het niet alleen te doen, en doet man ook een deel.
