Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 19 september 2018 om 15:25
Het was juist een tijdlang helemaal geen reden voor mij om te willen blijven leven, totdat ik er tijdens het euthanasieproces nog eens extra goed naar ging kijken. Had ik dat maar nooit gedaan...zazamaenade schreef: ↑19-09-2018 14:56Fayanna, sterkte
Misschien een domme of ongepaste vraag : heb je al eens rechtstreeks, in detail en zonder omzichtigheid gekeken/gevoeld naar de band met je ouders ?
Waarom die je belemmert om verder te gaan, ondanks alles ?
(Ik bedoel natuurlijk niet te vragen naar het waarom daarvan, dat is zeer privé)
Als de vraag ongepast is, voel je vrij die te negeren.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 19 september 2018 om 15:28
Ben je uberhaupt wel eens manisch geweest Fayanna? Omdat je eigenlijk al zo lang onophoudelijk depressief bent. Ik dacht dat bipolair gepaard ging met manieën en depressies. Als ik het als leek lees, zou ik bijna twijfelen aan de diagnose bipolair (niet lullig bedoelt, ben nogmaals geen expert, hoewel wel gewerkt in de psychiatrie en nu vpk).
woensdag 19 september 2018 om 15:34
Ja, ik ben zonder twijfel bipolair. 1,5 jaar geleden voor het laatst manisch. Maar dat is bij mij bijna altijd dysfoor, dus ook niet leuk. Voor de lijdensdruk en doodswens maakt het ook niet uit, bi- of unipolair.diyer schreef: ↑19-09-2018 15:28Ben je uberhaupt wel eens manisch geweest Fayanna? Omdat je eigenlijk al zo lang onophoudelijk depressief bent. Ik dacht dat bipolair gepaard ging met manieën en depressies. Als ik het als leek lees, zou ik bijna twijfelen aan de diagnose bipolair (niet lullig bedoelt, ben nogmaals geen expert, hoewel wel gewerkt in de psychiatrie en nu vpk).
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 19 september 2018 om 15:49
Ja, dat kan natuurlijk ook nog.
Zou het niet iets kunnen zijn waar je weer aan voorbij kunt komen, of is het te pijnlijk om lang bij stil te staan ?
Ik ben zelf nooit op het punt geweest dat ik actief niet meer wilde leven, maar ik ken wel iemand voor wie zijn ouders, en hun gevoelens, een belemmering waren.
nounou
woensdag 19 september 2018 om 16:02
Denk je dat het aankunt als er een beroep op je gedaan gaat worden als dochter? Dat een of beide ouders ziek worden en
er, ook vanuit de zorg, dingen van je gevraagd worden?
Heel veel sterkte Fayanna!
woensdag 19 september 2018 om 16:36
Je bent zelf al in de overgang, of misschien al voorbij. Dus je ouders zullen de jongsten niet meer zijn. Heb je uberhaupt contact met ze? Ik meen onthouden te hebben van niet. Mag ik daaruit concluderen dat je ouders ook totaal niet op de hoogte zijn van je euthanasiewens Fayanna? Heb je enig idee hoe het bij je ouders (naast verdrietig en geschokt) zal vallen als je dit bespreekbaar maakt?
Ik ben zelf moeder van 2 kinderen en hoewel het mij het ergste lijkt wat er bestaat als 1 van mijn kinderen komt te overlijden, is het idee dat mijn kind ondraaglijk lijdt aan het leven nog vele malen erger. Als ouder gun je je kind niks dan het beste. Ook als dat beste het afscheid betekend. Ik vind het zo erg voor je, als werkelijk het gevoel van je ouders het enige is dat tussen jou en deze wens staat en je alleen nog maar doorgaat voor hen. Kan je je iets van begeleiding hierbij voorstellen om met je ouders in gesprek te gaan?
Ik ben zelf moeder van 2 kinderen en hoewel het mij het ergste lijkt wat er bestaat als 1 van mijn kinderen komt te overlijden, is het idee dat mijn kind ondraaglijk lijdt aan het leven nog vele malen erger. Als ouder gun je je kind niks dan het beste. Ook als dat beste het afscheid betekend. Ik vind het zo erg voor je, als werkelijk het gevoel van je ouders het enige is dat tussen jou en deze wens staat en je alleen nog maar doorgaat voor hen. Kan je je iets van begeleiding hierbij voorstellen om met je ouders in gesprek te gaan?
woensdag 19 september 2018 om 16:47
Het is iets waar ik voortdurend mee bezig blijf. Want aan de ene kant, voor mezelf, wil ik alleen maar dood. Maar zolang het leven enigszins draaglijk is, vind ik dat ik het mijn ouders niet kan aandoen om ze zoveel verdriet te doen. Dat zal een uiterst pijnlijke spanning tussen twee polen blijven totdat zij er niet meer zijn.zazamaenade schreef: ↑19-09-2018 15:49Ja, dat kan natuurlijk ook nog.
Zou het niet iets kunnen zijn waar je weer aan voorbij kunt komen, of is het te pijnlijk om lang bij stil te staan ?
Ik ben zelf nooit op het punt geweest dat ik actief niet meer wilde leven, maar ik ken wel iemand voor wie zijn ouders, en hun gevoelens, een belemmering waren.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 19 september 2018 om 16:49
Ik snap je tweestrijd heel goed. Is die tijd te overbruggen, denk je? Kun je het aan om het zo lang nog vol te houden?fayanna schreef: ↑19-09-2018 16:47Het is iets waar ik voortdurend mee bezig blijf. Want aan de ene kant, voor mezelf, wil ik alleen maar dood. Maar zolang het leven enigszins draaglijk is, vind ik dat ik het mijn ouders niet kan aandoen om ze zoveel verdriet te doen. Dat zal een uiterst pijnlijke spanning tussen twee polen blijven totdat zij er niet meer zijn.
woensdag 19 september 2018 om 16:50
Ik weet niet hoe ik dan zou reageren en zie er erg tegenop dat dat misschien ooit gaat gebeuren. Ik ben blij dat dit me tot nu toe bespaard is gebleven. Mijn ouders zijn (gelukkig) geen mensen die makkelijk en snel om hulp zullen vragen. Met wat poetshulp redden ze het tot nu toe nog prima. Ik ben 20 jaar geleden ook met opzet een flink eind bij ze vandaan gaan wonen zodat kleine zorgtaakjes verrichten niet voor de hand zou liggen als het zover zou komen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 19 september 2018 om 16:56
Ik zie mijn ouders een paar keer per jaar en dat is dan heel oppervlakkig en nietszeggend. Ik ben altijd weer blij als het over is. Het valt me heel zwaar om te moeten gaan met de mensen die me zo onvoorstelbaar veel pijn gedaan hebben. Als het aan mij zou liggen zou ik ze nooit meer zien. Heb ze ook een paar jaar niet gezien, zo'n 15 jaar geleden, maar heb het contact hersteld omdat ik wist dat zij het zo vreselijk vonden dat ze mij niet zagen en ik niet langer met dat schuldgevoel kon leven. Dus vergelijkbaar met wat ik nu doe.diyer schreef: ↑19-09-2018 16:36Je bent zelf al in de overgang, of misschien al voorbij. Dus je ouders zullen de jongsten niet meer zijn. Heb je uberhaupt contact met ze? Ik meen onthouden te hebben van niet. Mag ik daaruit concluderen dat je ouders ook totaal niet op de hoogte zijn van je euthanasiewens Fayanna? Heb je enig idee hoe het bij je ouders (naast verdrietig en geschokt) zal vallen als je dit bespreekbaar maakt?
Ik ben zelf moeder van 2 kinderen en hoewel het mij het ergste lijkt wat er bestaat als 1 van mijn kinderen komt te overlijden, is het idee dat mijn kind ondraaglijk lijdt aan het leven nog vele malen erger. Als ouder gun je je kind niks dan het beste. Ook als dat beste het afscheid betekend. Ik vind het zo erg voor je, als werkelijk het gevoel van je ouders het enige is dat tussen jou en deze wens staat en je alleen nog maar doorgaat voor hen. Kan je je iets van begeleiding hierbij voorstellen om met je ouders in gesprek te gaan?
Mijn ouders hebben geen idee van mijn doodswens, wisten tot 3 jaar geleden helemaal niet van mijn ziekte af. Hoe persoonlijker iets voor mij is, hoe minder ik het met hen wil bespreken. Zij zijn voor een deel de oorzaak van mijn depressie (wat ze niet weten, of wat ik tenminste nooit tegen hen heb gezegd). Ik heb meerdere keren proberen te bespreken wat me allemaal dwars zit waar het hen betreft, maar daar staan ze totaal niet voor open. Als ik tijdens het leven van mijn ouders toch tot euthanasie besluit, zullen zij het van de huisarts die het uitvoert te horen krijgen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 19 september 2018 om 16:57
Ik hoop dat ik het lang genoeg volhoudt. Iedereen in mijn familie wordt nogal oud, ook als ze helemaal niet gezond zijn / leven. Helaas.Coconuts12 schreef: ↑19-09-2018 16:49Ik snap je tweestrijd heel goed. Is die tijd te overbruggen, denk je? Kun je het aan om het zo lang nog vol te houden?
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 19 september 2018 om 17:23
fayanna schreef: ↑19-09-2018 16:56Ik zie mijn ouders een paar keer per jaar en dat is dan heel oppervlakkig en nietszeggend. Ik ben altijd weer blij als het over is. Het valt me heel zwaar om te moeten gaan met de mensen die me zo onvoorstelbaar veel pijn gedaan hebben. Als het aan mij zou liggen zou ik ze nooit meer zien. Heb ze ook een paar jaar niet gezien, zo'n 15 jaar geleden, maar heb het contact hersteld omdat ik wist dat zij het zo vreselijk vonden dat ze mij niet zagen en ik niet langer met dat schuldgevoel kon leven. Dus vergelijkbaar met wat ik nu doe.
Mijn ouders hebben geen idee van mijn doodswens, wisten tot 3 jaar geleden helemaal niet van mijn ziekte af. Hoe persoonlijker iets voor mij is, hoe minder ik het met hen wil bespreken. Zij zijn voor een deel de oorzaak van mijn depressie (wat ze niet weten, of wat ik tenminste nooit tegen hen heb gezegd). Ik heb meerdere keren proberen te bespreken wat me allemaal dwars zit waar het hen betreft, maar daar staan ze totaal niet voor open. Als ik tijdens het leven van mijn ouders toch tot euthanasie besluit, zullen zij het van de huisarts die het uitvoert te horen krijgen.
Hier schrik ik van, dat je ouders niet weten van je doodswens, en dat je ze wél ziet maar dat de ontmoetingen oppervlakkig en nietszeggend zijn. Is dat niet een enorme zelfkwelling om er zo mee om te gaan ? Je ziet jezelf blijkbaar gedwongen om volledig aan je eigen gevoelens voorbij te gaan in de omgang met hen. Dit is natuurlijk wel invulling van mij, of dat zo is weet je zelf het beste.
Dat is toch niet te verdragen wanneer je het gevoel hebt dat jullie verleden een belangrijke oorzaak is van je lijden ?
Spaar je je ouders niet veel te veel ten koste van jezelf ? Ik snap dat schuldgevoelens wanneer je geen contact hebt ook zwaar wegen. Ik heb ook jaren geen contact gehad met mijn vader omdat ik het niet verdroeg, en voelde me daar schuldig over, maar dat was voor mij beter te verdragen dan wél contact. Oppervlakkig contact lukte niet omdat hij teveel van mij vroeg.
Mijn ouders begrepen ook maar voor een klein deel hoezeer ze hebben bijgedragen aan mijn zielepijn, maar ik heb ze nooit gespaard en ik denk dat dat laatste voor een deel mijn redding is geweest.
nounou
woensdag 19 september 2018 om 17:31
Maar lieverd, is het dan niet beter om voor jezelf te kiezen? Ik kan me voorstellen dat het heel zwaar moet zijn om voor een ander te blijven leven terwijl je zelf liever dood gaat en je moet wachten tot je ouders er niet meer zijn. Ik snap je echt goed hierin, maar het doet me ook pijn om te lezen dat je niet voor jezelf kunt/durft te kiezen.
woensdag 19 september 2018 om 17:33
zazamaenade schreef: ↑19-09-2018 17:23Hier schrik ik van, dat je ouders niet weten van je doodswens, en dat je ze wél ziet maar dat de ontmoetingen oppervlakkig en nietszeggend zijn. Is dat niet een enorme zelfkwelling om er zo mee om te gaan ? Je ziet jezelf blijkbaar gedwongen om volledig aan je eigen gevoelens voorbij te gaan in de omgang met hen. Dit is natuurlijk wel invulling van mij, of dat zo is weet je zelf het beste.
Dat is toch niet te verdragen wanneer je het gevoel hebt dat jullie verleden een belangrijke oorzaak is van je lijden ?
Spaar je je ouders niet veel te veel ten koste van jezelf ? Ik snap dat schuldgevoelens wanneer je geen contact hebt ook zwaar wegen. Ik heb ook jaren geen contact gehad met mijn vader omdat ik het niet verdroeg, en voelde me daar schuldig over, maar dat was voor mij beter te verdragen dan wél contact. Oppervlakkig contact lukte niet omdat hij teveel van mij vroeg.
Mijn ouders begrepen ook maar voor een klein deel hoezeer ze hebben bijgedragen aan mijn zielepijn, maar ik heb ze nooit gespaard en ik denk dat dat laatste voor een deel mijn redding is geweest.
en goede post.
woensdag 19 september 2018 om 18:06
Ik probeer juist niet te veel aan mijn gevoelens voorbij te gaan en een middenweg te vinden door mijn ouders toch af en toe te zien. Ik zou ze het liefst nooit meer zien, zij zouden mij het liefst elke week zien. Ik heb hen een paar jaar niet gezien en dat bleek uiteindelijk toch ook geen oplossing.zazamaenade schreef: ↑19-09-2018 17:23Hier schrik ik van, dat je ouders niet weten van je doodswens, en dat je ze wél ziet maar dat de ontmoetingen oppervlakkig en nietszeggend zijn. Is dat niet een enorme zelfkwelling om er zo mee om te gaan ? Je ziet jezelf blijkbaar gedwongen om volledig aan je eigen gevoelens voorbij te gaan in de omgang met hen. Dit is natuurlijk wel invulling van mij, of dat zo is weet je zelf het beste.
Dat is toch niet te verdragen wanneer je het gevoel hebt dat jullie verleden een belangrijke oorzaak is van je lijden ?
Spaar je je ouders niet veel te veel ten koste van jezelf ? Ik snap dat schuldgevoelens wanneer je geen contact hebt ook zwaar wegen. Ik heb ook jaren geen contact gehad met mijn vader omdat ik het niet verdroeg, en voelde me daar schuldig over, maar dat was voor mij beter te verdragen dan wél contact. Oppervlakkig contact lukte niet omdat hij teveel van mij vroeg.
Mijn ouders begrepen ook maar voor een klein deel hoezeer ze hebben bijgedragen aan mijn zielepijn, maar ik heb ze nooit gespaard en ik denk dat dat laatste voor een deel mijn redding is geweest.
Het is ook extreem pijnlijk en moeilijk dat zij zoveel bijdragen aan mijn lijden. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik ooit tegen hen zou zeggen: 'Ik wil dood en dat is voor een groot deel jullie schuld'. Bovendien wil ik niet iemand zijn die voortdurend al haar ellende aan haar jeugd / ouders wijt. En het is ook beslist niet de enige oorzaak. Het heeft heel lang geduurd voordat ik eraan toe was om daaraan te werken in therapie, en uiteindelijk heeft dat me niks opgeleverd. Als ik eerder begonnen was, misschien wel. Dat is dus mijn eigen schuld en verantwoordelijkheid. Ik weet niet of ik mijn ouders teveel spaar ten koste van mijzelf. Misschien wel.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 19 september 2018 om 18:11
Ik snap dat je ouders niet alleen de oorzaak zijn, ze zijn een onderdeel van je depressie (net als bij mij). Goed dat je niet teveel aan je gevoelens voorbij gaat. Het allerbelangrijkste is dat jij doet/kiest wat voor jou het beste voelt. De enige die dat kan bepalen ben jij.fayanna schreef: ↑19-09-2018 18:06Ik probeer juist niet te veel aan mijn gevoelens voorbij te gaan en een middenweg te vinden door mijn ouders toch af en toe te zien. Ik zou ze het liefst nooit meer zien, zij zouden mij het liefst elke week zien. Ik heb hen een paar jaar niet gezien en dat bleek uiteindelijk toch ook geen oplossing.
Het is ook extreem pijnlijk en moeilijk dat zij zoveel bijdragen aan mijn lijden. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik ooit tegen hen zou zeggen: 'Ik wil dood en dat is voor een groot deel jullie schuld'. Bovendien wil ik niet iemand zijn die voortdurend al haar ellende aan haar jeugd / ouders wijt. En het is ook beslist niet de enige oorzaak. Het heeft heel lang geduurd voordat ik eraan toe was om daaraan te werken in therapie, en uiteindelijk heeft dat me niks opgeleverd. Als ik eerder begonnen was, misschien wel. Dat is dus mijn eigen schuld en verantwoordelijkheid. Ik weet niet of ik mijn ouders teveel spaar ten koste van mijzelf. Misschien wel.
woensdag 19 september 2018 om 18:25
Dit is echt heftig. Ik snap je keuze heel goed, maar denk er ook is een keer op een andere manier aan. Misschien heb je er in het leven na de dood nog wel last van. Zou je dan niet beter bij de mensen kunne blijven die je gaan missen? Maar ja, ik snap het heel goed.
Veel sterkte en succes, en een dikke
Veel sterkte en succes, en een dikke
woensdag 19 september 2018 om 18:35
Idem. Ik vind het behoorlijk heftig om te lezen dat je ouders zo bepalend zijn in je levensgeluk of ongeluk. Op aarde blijven, ook al wil je al jaren stoppen, omdat een ander er anders niet mee om kan gaan is toch het zwaarste wat je kan doen? Vind je dan niet dat jijzelf er meer toe doet dan wie of wat dan ook in de wereld? Tenzij je kinderen hebt, dan ben ik toch echt een andere mening toegedaan, want je hebt dan zelf gekozen voor die kinderen.Coconuts12 schreef: ↑19-09-2018 17:31Maar lieverd, is het dan niet beter om voor jezelf te kiezen? Ik kan me voorstellen dat het heel zwaar moet zijn om voor een ander te blijven leven terwijl je zelf liever dood gaat en je moet wachten tot je ouders er niet meer zijn. Ik snap je echt goed hierin, maar het doet me ook pijn om te lezen dat je niet voor jezelf kunt/durft te kiezen.
Maar jouw ouders hebben gekozen voor jou en jij niet voor het leven en jouw ouders. Ouders kunnen hopen dat hun kinderen gelukkige mensen worden. Maar ouders weten ook dat hun kinderen van zichzelf zijn en daarmee bestaat er geen recht op dat kind. Ik zou toch echt proberen of je jezelf wat meer voorrang durft te geven lieve vrouw. Dat ben je aan niemand verplicht, maar ik zou bijna willen zeggen, wél aan jezelf. Wees lief en goed voor jezelf, waar je maar kan. En helaas is daarmee niet alle pijn uit de wereld. Ik geloof zonder twijfel dat je ouders pijn zullen hebben. Maar voor nu zal dat ook voor een groot deel voortkomen uit het feit dat ze helemaal niks weten. Ze weten niet eens af van je lijdensweg. Ik zou -als ik jou was- ze bijna een link van dit forum geven, om ze uit de illusie te halen dat het wel goed met je gaat en wat er wérkelijk in dat koppie rondgaat.
woensdag 19 september 2018 om 22:29
Da's wel K. Geloof dat mijn psychiater het over Duitsland had maar meer zijdelings omdat het nu nog niet aan de orde is. Kan me voorstellen dat je nieuwe opties uitzoeken en uitproberen zat bent (voor nu).
Ik heb zelf drugs nog wel overwogen ooit, een overdosis leek me wel redelijk eenvoudig en doeltreffend maar dat is een wat andere insteek.
Vwb het uitstellen/ je ouders vind ik een moeilijke, enerzijds snap ik je keuze, anderzijds klink je niet of je er echt vrede mee hebt. Als je dat wel hebt dan is dat mooi maar anders is het mogelijk zinvol om op zoek te gaan naar iemand die je kan helpen om dit met jou uit te zoeken.
woensdag 19 september 2018 om 22:56
Ik vind het vooral zo bizar hoe je het bagatelliseert. Depressie is niet hetzelfde als een gebrek aan geluk, of vervelend als een loopneus of de hik.Geen-Gebruikersnaam schreef: ↑19-09-2018 20:52Woow sorry ik wist niet dat jullie boos werden, ik zal mijn post wel verwijderen.
Prijs jezelf gelukkig dat jij het kennelijk wel zo ervaart.
(Al denk ik dat ik mezelf niet eens meer depressief zou durven noemen als ik er zo in zou staan als jij).
.
