Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 28 oktober 2018 om 22:27
Dat is fijn om te horen. Al zal het nog steeds zwaar zijn voor je. Hopelijk houdt dat een tijdje aan zodat je even wat rust in je hoofd krijgt.
Sterkte lieverd
zondag 28 oktober 2018 om 22:50
Voor zolang het duurt...
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 28 oktober 2018 om 22:51
woensdag 31 oktober 2018 om 20:33
donderdag 8 november 2018 om 15:20
Het gaat niet zo goed. Gelukkig mag ik binnenkort weer een weekje rtms. Het is mij wel duidelijk geworden dat ik zoveel mogelijk van deze behandeling moet / wil profiteren voordat ik eventueel verder ga met het euthanasietraject. En het heeft nog even tijd en experimenteren nodig voordat dat helemaal duidelijk is.tennis2012 schreef: ↑31-10-2018 19:09Fayanna, hoe is het?
Hoe sta je er nu in? Geen makkelijke keuze. Ik gun jou rust en hoop dat je die zult krijgen
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 8 november 2018 om 19:09
Dank je strontvlieg en fadetoblack!
De behandeling heeft deze zomer ook maar heel weinig opgeleverd, maar wel iets. De kans dat het nu veel oplevert is dus ook niet groot, ook omdat ik nu maar 1 week 'mag', en van de zomer ruim 6 weken gehad heb. Ze verschuilen zich in het ziekenhuis nogal achter 'protocol'. Maar zoals ik zei, ik moet dit eerst maximaal proberen voor ik verder kan en mag en wil met euthanasie.
De behandeling heeft deze zomer ook maar heel weinig opgeleverd, maar wel iets. De kans dat het nu veel oplevert is dus ook niet groot, ook omdat ik nu maar 1 week 'mag', en van de zomer ruim 6 weken gehad heb. Ze verschuilen zich in het ziekenhuis nogal achter 'protocol'. Maar zoals ik zei, ik moet dit eerst maximaal proberen voor ik verder kan en mag en wil met euthanasie.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 15 november 2018 om 18:30
Ik leef nog, maar daar is het wel een beetje mee gezegd. Ik mag binnenkort (weet nog geen datum) weer een weekje rtsm doen. Verder ben ik juist recent overal mee gestopt, psycholoog, psychiater. Dat is ergens wel een opluchting. Psychiater zei uitbehandeld, van therapie wordt mij depressie alleen maar erger.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 15 november 2018 om 20:32
Wat intens verdrietigfayanna schreef: ↑15-11-2018 18:30Ik leef nog, maar daar is het wel een beetje mee gezegd. Ik mag binnenkort (weet nog geen datum) weer een weekje rtsm doen. Verder ben ik juist recent overal mee gestopt, psycholoog, psychiater. Dat is ergens wel een opluchting. Psychiater zei uitbehandeld, van therapie wordt mij depressie alleen maar erger.
vrijdag 16 november 2018 om 00:24
Het liefste zou ik iets zeggen wat je gedachten doet veranderen en die ellende bij je weg halen. Ik geloof zeker dat je er zelf met hulp al alles aan hebt gedaan. Ik ben zeker geen voorstander van euthanasie in gevallen van depressie maar ik begrijp het wel en vind ook dat het respect verdient dat je het op deze manier wil doen.
Ik heb er in iedergeval respect voor.
Ondanks dat ik hoop dat er een knop om gaat en jij gelukkig word.
Ik wens je ook heel veel sterkte en een van mij.
Ik heb er in iedergeval respect voor.
Ondanks dat ik hoop dat er een knop om gaat en jij gelukkig word.
Ik wens je ook heel veel sterkte en een
van mij.
vrijdag 16 november 2018 om 01:24
Volgens mij is de enige reden dat het 'protocol' is om het maar een week te doen. Erg slechte reden. Dit ziekenhuis verschuilt zich veel en vaak achter protocol en is onwillig om uitzonderingen te maken waar dat mi gepast zou zijn. Er is geen enkele schadelijkheid voor de hersenen aangetoond.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 16 november 2018 om 01:37
Lampie1986 schreef: ↑16-11-2018 00:24Het liefste zou ik iets zeggen wat je gedachten doet veranderen en die ellende bij je weg halen. Ik geloof zeker dat je er zelf met hulp al alles aan hebt gedaan. Ik ben zeker geen voorstander van euthanasie in gevallen van depressie maar ik begrijp het wel en vind ook dat het respect verdient dat je het op deze manier wil doen.
Ik heb er in iedergeval respect voor.
Ondanks dat ik hoop dat er een knop om gaat en jij gelukkig word.
Ik wens je ook heel veel sterkte en een
Wat maf. Volgens mij begrijp je er geen jota van. Hoeft ook niet, maar waarom dan doen alsof?
Er is geen knop die om moet of kan, dat is nou juist het probleem.
.
vrijdag 16 november 2018 om 10:19
Ach, wat een verdriet en vermoeidheid lees ik tussen de regels door. Ik hoop dat je het vol kunt houden tot je/er een besluit is genomen. Heel veel sterkte en kracht.fayanna schreef: ↑15-11-2018 18:30Ik leef nog, maar daar is het wel een beetje mee gezegd. Ik mag binnenkort (weet nog geen datum) weer een weekje rtsm doen. Verder ben ik juist recent overal mee gestopt, psycholoog, psychiater. Dat is ergens wel een opluchting. Psychiater zei uitbehandeld, van therapie wordt mij depressie alleen maar erger.
Liefs en
dinsdag 20 november 2018 om 23:52
Fayanna, ik zat vandaag een artikel te lezen over iemand die ook in het traject zit. Haar woorden waren; ' ik wou dat ik het leven en de dood achter de rug had, dan ben ik daar in ieder geval van af'.
Het raakte me en ik kon me indenken dat jij er ook zo instaat. Vermoeid en opgebrand, zo kwam ze op me over. Net als jij.
Knuffel
Het raakte me en ik kon me indenken dat jij er ook zo instaat. Vermoeid en opgebrand, zo kwam ze op me over. Net als jij.
Knuffel
woensdag 21 november 2018 om 00:17
Wat naar dat men zichzelf zo verschuilt achter protocollen en daarbij voorbij gaat aan de nood die er leeft.
Je zult er vast al wel eens werk van gemaakt hebben of dat anderen je hierover getipt hebben. Maar omdat ik vaak verhalen hoor van mensen dat gezondheidszorg in het buitenland (en dan met name onze buurlanden) soms erg voorop kan lopen, is het een idee om uit te zoeken of je wél langer behandeld kan worden in bijvoorbeeld Duitsland of Belgie?
Je zult er vast al wel eens werk van gemaakt hebben of dat anderen je hierover getipt hebben. Maar omdat ik vaak verhalen hoor van mensen dat gezondheidszorg in het buitenland (en dan met name onze buurlanden) soms erg voorop kan lopen, is het een idee om uit te zoeken of je wél langer behandeld kan worden in bijvoorbeeld Duitsland of Belgie?
