Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 17 september 2018 om 13:22
De depressie wordt langzaam weer erger helaas. Vorige week heeft mijn psychiater voor het eerst hardop uitgesproken dat hij geen opties meer heeft. Bij psychologe ben ik een paar weken geleden gestopt omdat ik daar na 1 jaar en 9 maanden alleen maar slechter van geworden ben. Sta er nu dus echt helemaal alleen voor.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 17 september 2018 om 13:23
Zoals ik al meermaals gezegd heb is ect geen optie voor mij vanwege de bijwerkingen. Zeker na rtms zal ect nog maar erg weinig toevoegen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 17 september 2018 om 14:12
Ok , Mijn excuses , ik heb jou topic hier onvoldoende gelezen eerst...maar die reportage schoot me plots te binnen dus wou ik het je even meedelen.
Ikzelf heb een tijd gedacht dat ik een bipolaire stoornis had maar die diagnose is nooit gesteld , een zware depressie heb ik zeker en de momenten dat het even wat beter gaat heeft ms wss doen vermoeden dat het om een manie ging maar het zal wss gewoon een oprecht verademing zijn me even gewoon zorgeloos gelukkig voelen (deze momenten zijn schaars)
ik heb wel de diagnose asperger en adhd wat ook 1 en ander verklaart denk ik.
Had vroeger al wat gelezen over rtms en heb net een afspraak bij de HA vastgelegd voor een doorverwijzing , wil graag een intake gesprek in het universitair ziekenhuis in de buurt waar ze rtms aanbieden .
Als ik me niet vergis is het aanbod nu beduidend groter dan wanneer ik me er in verdiept had enkele jaren geleden .
Mss levert het me iets op? ben vrij therapieresistent lijkt me en medicatie geeft me ook gewoon veel bijwerkingen.
Had jij bijwerkingen of sloeg het gewoon niet aan bij jou?
Ik wens je sterkte in alles wat je doet!
maandag 17 september 2018 om 19:55
FadeToBlack schreef: ↑17-09-2018 13:57Lieve Fayanna, aan welke begeleiding zou je behoefte hebben nu je gestopt bent met de psycholoog? Het moet zo moeilijk voor je zijn.....
Ik weet het niet. Voorlopig heb ik het even helemaal gehad met de ggz. Het is inderdaad heel moeilijk, maar ja, dat is het al zo vreselijk lang... Uiteindelijk moet ik het toch alleen doen. Zo is het mijn hele leven al. Iedere keer dat ik om hulp vraag, krijg ik het niet, of tenminste niet de juiste hulp. Geen idee waar ik het nog zoeken moet, letterlijk en figuurlijk.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 17 september 2018 om 20:49
Je had groen licht om er uit te stappen, overweeg je die kant nu?fayanna schreef: ↑17-09-2018 19:55Ik weet het niet. Voorlopig heb ik het even helemaal gehad met de ggz. Het is inderdaad heel moeilijk, maar ja, dat is het al zo vreselijk lang... Uiteindelijk moet ik het toch alleen doen. Zo is het mijn hele leven al. Iedere keer dat ik om hulp vraag, krijg ik het niet, of tenminste niet de juiste hulp. Geen idee waar ik het nog zoeken moet, letterlijk en figuurlijk.
maandag 17 september 2018 om 20:54
Wat een vreselijke situatie voor je to, ik ben van mening dat als het leven alleen maar lijden is, je zelf de keus moet kunnen maken om er mee te stoppen.
Er van uitgaande dat er nu geen behandeling meer plaats gaat vinden.is het nog een overwegen om gesprekken te voeren met iemand om in ieder geval je verhaal kwijt te kunnen? Niet om andere behandelingen op te starten maar puur ter ondersteuning?
Er van uitgaande dat er nu geen behandeling meer plaats gaat vinden.is het nog een overwegen om gesprekken te voeren met iemand om in ieder geval je verhaal kwijt te kunnen? Niet om andere behandelingen op te starten maar puur ter ondersteuning?
maandag 17 september 2018 om 21:14
Wat lijkt het mij moeilijk als er helemaal geen uitzicht meer is.
Ik ben zelf paar jaar depressief geweest en ook een tijdlang zwaar depressief.
Een liefde, nieuw huis, financieen, vakanties halen je hier eeecht niet zomaar uit! Ik ging ook nog eens reizen..nou dat was dus mijn allerzwaarste periode in mijn leven.
Eenzaam, zo onzeker, angstig, totaal geen connectie met mensen, beperkende gedachten, opgesloten voelen terwijl ik reisde, noem maar op.
Uiteindelijk ben ik ondanks mijn christelijk geloof in aanraking gekomen met spiritualiteit. Ik kreeg veel inzichten. Niet in het 'zweverige' gedeelte, maar in de persoonsontwikkeling. Hoe werkt het qua gedachtenkracht, connectie met anderen, leegtes in jezelf, contact/verbinding met jezelf, etc.
Ik bleek 0% zelfliefde te hebben. Ik bleek zoveel wrok, trauma's, onderdrukte angsten, etc te hebben. Het heeft heeeel lang geduurd om een beetje in balans te komen. Therapeuten hielpen merendeels niet voor mij. Dit omdat je aan de medicijnen moest die juist gevoelens onderdrukken, op theoretische basis werd gewerkt, terwijl veel situaties niet voor mij opgingen en ook veeel hokjes en vakjes gedoe.
Ik wist gewoon niet meer waar ik het moest zoeken en ben reiki gaan doen, andere healings (dit is dan wel de zweverige kant), om zo meer te ontdekken wie ik ben. En waar mijn levenslust uberhaupt ligt.
Ik scheen het leven ook ondraaglijk te vinden, omdat al mijn kwaliteiten, talenten onderdrukt waren. Ook was ik sociaal zo awkward en voelde ik mijn hele lichaam verstarren als ik bij onbekenden was. Daarnaast voelde ik mij dus heel eenzaam, onbegrepen en diep ongelukkig.
Depressies worden zo erg onderschat.
Het is helaas niet even in balans komen. Voor sommigen werkt het zo, maar voor velen is het een hele weg.
TO, ik vind het moeilijk om te lezen dat je geen uitweg door dit alles meer ziet.
Wat een rotgevoel! Ik las een reactie over zelfmoord en je omgeving.
Maar niemand kan daar over oordelen vind ik. We kunnen nooit voelen wat een ander voelt. Toen ik zo zwaar depressief was, waren er mensen voor mij met zoveel liefde. Toch voelde ik mij onbegrepen, omdat het gevoel niet deelbaar was.
TO ik wil je een hele dikke knuffel geven. Ik heb niet je hele topic gelezen, dit omdat ik zelf even niet lekker zit door omstandigheden. Sorry als er dingen staan die dubbelop zijn of die je liever niet bespreekt.
Ik ben zelf paar jaar depressief geweest en ook een tijdlang zwaar depressief.
Een liefde, nieuw huis, financieen, vakanties halen je hier eeecht niet zomaar uit! Ik ging ook nog eens reizen..nou dat was dus mijn allerzwaarste periode in mijn leven.
Eenzaam, zo onzeker, angstig, totaal geen connectie met mensen, beperkende gedachten, opgesloten voelen terwijl ik reisde, noem maar op.
Uiteindelijk ben ik ondanks mijn christelijk geloof in aanraking gekomen met spiritualiteit. Ik kreeg veel inzichten. Niet in het 'zweverige' gedeelte, maar in de persoonsontwikkeling. Hoe werkt het qua gedachtenkracht, connectie met anderen, leegtes in jezelf, contact/verbinding met jezelf, etc.
Ik bleek 0% zelfliefde te hebben. Ik bleek zoveel wrok, trauma's, onderdrukte angsten, etc te hebben. Het heeft heeeel lang geduurd om een beetje in balans te komen. Therapeuten hielpen merendeels niet voor mij. Dit omdat je aan de medicijnen moest die juist gevoelens onderdrukken, op theoretische basis werd gewerkt, terwijl veel situaties niet voor mij opgingen en ook veeel hokjes en vakjes gedoe.
Ik wist gewoon niet meer waar ik het moest zoeken en ben reiki gaan doen, andere healings (dit is dan wel de zweverige kant), om zo meer te ontdekken wie ik ben. En waar mijn levenslust uberhaupt ligt.
Ik scheen het leven ook ondraaglijk te vinden, omdat al mijn kwaliteiten, talenten onderdrukt waren. Ook was ik sociaal zo awkward en voelde ik mijn hele lichaam verstarren als ik bij onbekenden was. Daarnaast voelde ik mij dus heel eenzaam, onbegrepen en diep ongelukkig.
Depressies worden zo erg onderschat.
Het is helaas niet even in balans komen. Voor sommigen werkt het zo, maar voor velen is het een hele weg.
TO, ik vind het moeilijk om te lezen dat je geen uitweg door dit alles meer ziet.
Wat een rotgevoel! Ik las een reactie over zelfmoord en je omgeving.
Maar niemand kan daar over oordelen vind ik. We kunnen nooit voelen wat een ander voelt. Toen ik zo zwaar depressief was, waren er mensen voor mij met zoveel liefde. Toch voelde ik mij onbegrepen, omdat het gevoel niet deelbaar was.
TO ik wil je een hele dikke knuffel geven. Ik heb niet je hele topic gelezen, dit omdat ik zelf even niet lekker zit door omstandigheden. Sorry als er dingen staan die dubbelop zijn of die je liever niet bespreekt.
maandag 17 september 2018 om 21:28
Ik denk er natuurlijk elke dag aan. Maar ja, ik twijfel dus, hoofdzakelijk vanwege mijn ouders. Ik weet nu al niet wat de huisarts zal zeggen als ik, slechts een paar weken nadat ik hem verteld heb dat ik op dit moment van euthanasie afzie, alweer op dat besluit terugkom. Ik kan niet blijven doorgaan met van gedachten veranderen. Dan zal mijn huisarts ongetwijfeld degene zijn die van gedachten verandert! Dus ik ga het traject pas weer herstarten als ik het absoluut, helemaal 200% zeker weet. Dat was korte tijd zo, aan het begin van het jaar. Maar het gaat echt wel een klein beetje beter door de rtms, al is het niet veel. Op dit moment weet ik het niet helemaal zeker, dus voorlopig wacht ik af.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 17 september 2018 om 21:32
Ik ben wel een beetje uitgepraat op dit moment. Ik mag bij mijn oude therapeute blijven hiervoor, maar ik kies er dus voor om dat niet te doen. Steunen doet het toch niet. Het gevoel dat niemand dit begrijpt, want dat is natuurlijk zo, mijn therapeute begrijpt ook niet hoe het is om dood te willen, maakt alleen maar dat ik me nog eenzamer voel. Ik zou niet weten met wie ik anders moet praten. Ik kan een deel van mijn verhaal wel bij een paar vriendinnen kwijt, maar die spaar ik toch een beetje, merk ik. Bovendien hebben ze -godzijdank- ook geen idee hoe het is om je zo lang zo vreselijk te voelen dat de dood de enige oplossing is.Sansa_ schreef: ↑17-09-2018 20:54Wat een vreselijke situatie voor je to, ik ben van mening dat als het leven alleen maar lijden is, je zelf de keus moet kunnen maken om er mee te stoppen.
Er van uitgaande dat er nu geen behandeling meer plaats gaat vinden.is het nog een overwegen om gesprekken te voeren met iemand om in ieder geval je verhaal kwijt te kunnen? Niet om andere behandelingen op te starten maar puur ter ondersteuning?
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 17 september 2018 om 21:38
Ik weet wel dat de beslissing als een opluchting kan voelen tijdelijk, het is onmenselijk dat je moet beslissen ipv dat het gewoon blijft open staan als keuze, dat zou al zoveel schelen denk ik.. Ik hoop dat je manieren hebt om er mee om te gaan nu het wat minder gaat.
Ik denk af en toe, wat zou er gebeuren als er 1 keer per jaar een internationale euthenasie dag zou zijn dat iedereen mocht gaan die dat wilde..
Ik denk af en toe, wat zou er gebeuren als er 1 keer per jaar een internationale euthenasie dag zou zijn dat iedereen mocht gaan die dat wilde..
maandag 17 september 2018 om 22:01
Vind het zo erg voor je, je zit in een onmogelijke en bijna onmenselijke spagaat. Het siert je dat je twijfelt vanwege je ouders.
Ik heb hulp van het FAC, die zijn er niet opgericht om te genezen maar om het zo leefbaar mogelijk te maken voor mij. Maar goed, ik kan me voorstellen dat je op den duur klaar bent met de GGZ en met dat eeuwige gepraat, ik herken het ook wel trouwens. Ik heb ook hulp via de WMO, die zijn meer praktisch gericht, samen boodschappen doen, dagplanning maken ect.
Ik hoop echt dat er toch nog een deurtje is waardoor het wat makkelijker word voor je.
Ik heb hulp van het FAC, die zijn er niet opgericht om te genezen maar om het zo leefbaar mogelijk te maken voor mij. Maar goed, ik kan me voorstellen dat je op den duur klaar bent met de GGZ en met dat eeuwige gepraat, ik herken het ook wel trouwens. Ik heb ook hulp via de WMO, die zijn meer praktisch gericht, samen boodschappen doen, dagplanning maken ect.
Ik hoop echt dat er toch nog een deurtje is waardoor het wat makkelijker word voor je.
dinsdag 18 september 2018 om 01:00
Heb je ooit overwogen naar een ervaringsdeskundige te gaan om wat steun te ervaren?fayanna schreef: ↑17-09-2018 21:32Ik ben wel een beetje uitgepraat op dit moment. Ik mag bij mijn oude therapeute blijven hiervoor, maar ik kies er dus voor om dat niet te doen. Steunen doet het toch niet. Het gevoel dat niemand dit begrijpt, want dat is natuurlijk zo, mijn therapeute begrijpt ook niet hoe het is om dood te willen, maakt alleen maar dat ik me nog eenzamer voel. Ik zou niet weten met wie ik anders moet praten. Ik kan een deel van mijn verhaal wel bij een paar vriendinnen kwijt, maar die spaar ik toch een beetje, merk ik. Bovendien hebben ze -godzijdank- ook geen idee hoe het is om je zo lang zo vreselijk te voelen dat de dood de enige oplossing is.
dinsdag 18 september 2018 om 01:16
Voor zover ik weet zijn die allemaal werkzaam bij de ggz. Daar ben ik dus niet meer onder behandeling sinds kort. Volgens mij 'deed' de instelling waar ik was ook niet aan ervaringsdeskundigen. Lotgenotengroep voor bipolair was een tijdje nuttig, maar niet meer.Koffiehagedis schreef: ↑18-09-2018 01:00Heb je ooit overwogen naar een ervaringsdeskundige te gaan om wat steun te ervaren?
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
