Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 18 september 2018 om 09:27
Ik herken de spagaat, en denk dat het voor niemand te begrijpen is. Ik merk in mijn omgeving dat het een enorm taboe is, dat vrijwel iedereen met een hysterische reactie komt en niet echt luistert. Ik begin er ook niet meer over. Gisteren werd op het werk een zelfmoord besproken, en iedereen heeft er een mening over, maar niemand die het begrijpt. Eerder wilde ik dan nog wel eens een poging doen om het uit te leggen maar als ze er niet van schrikken dan komen ze met alle idiote clichés die er te bedenken zijn, en daar kan ik niet meer tegen.
Ik ben heel blij met mijn (vrijgevestigde) psychiater waar ik het wel op een normale manier kan bespreken. Al geeft ze wel aan dat zij de hoop nog niet heeft opgegeven. Maar omdat het voor mij genezing niet meer hoeft is vechten tegen de depressie haast niet te doen. Wel heb ik kinderen, en mag van mezelf niets doen totdat ze in ieder geval zelfstandig zijn. Ik zal dus nog een flink aantal jaren doormoeten en ben nog niet uitbehandeld dus wie weet.
Zou er geen lotgenotenforum oid zijn? Of te maken zijn. Ik heb zelf het idee dat bij laatste wil/ levenseinde e.d. vooral ouderen zitten maar er zullen toch wel meer jongere mensen zijn met een rationele doodswens? Ik heb er zelf niet zoveel behoefte aan momenteel, vind dat ik het mijn kinderen verplicht ben om me zoveel mogelijk te focussen op leven.
Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen. Door moeten terwijl je niet wil is haast ondoenlijk, of het nou voor je ouders of je kinderen is. Ik hoop dat je hier je ei kwijt kan en niet teveel aangevallen wordt door mensen die het heel duidelijk niet begrijpen.
Ik ben heel blij met mijn (vrijgevestigde) psychiater waar ik het wel op een normale manier kan bespreken. Al geeft ze wel aan dat zij de hoop nog niet heeft opgegeven. Maar omdat het voor mij genezing niet meer hoeft is vechten tegen de depressie haast niet te doen. Wel heb ik kinderen, en mag van mezelf niets doen totdat ze in ieder geval zelfstandig zijn. Ik zal dus nog een flink aantal jaren doormoeten en ben nog niet uitbehandeld dus wie weet.
Zou er geen lotgenotenforum oid zijn? Of te maken zijn. Ik heb zelf het idee dat bij laatste wil/ levenseinde e.d. vooral ouderen zitten maar er zullen toch wel meer jongere mensen zijn met een rationele doodswens? Ik heb er zelf niet zoveel behoefte aan momenteel, vind dat ik het mijn kinderen verplicht ben om me zoveel mogelijk te focussen op leven.
Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen. Door moeten terwijl je niet wil is haast ondoenlijk, of het nou voor je ouders of je kinderen is. Ik hoop dat je hier je ei kwijt kan en niet teveel aangevallen wordt door mensen die het heel duidelijk niet begrijpen.
dinsdag 18 september 2018 om 09:29
Als het goed is leven de ervaringsdeskundigen niet meerKoffiehagedis schreef: ↑18-09-2018 01:00Heb je ooit overwogen naar een ervaringsdeskundige te gaan om wat steun te ervaren?
En als ze ervoor gestaan hebben en ervan af hebben gezien/ of als het is mislukt dan zijn het vaak types die blij zijn dat ze niet zo ver zijn gekomen en het leven bejubelen en jou willen overtuigen dat het echt de moeite waard is. Weet niet hoe dat voor Fayanna is, maar zelf wordt ik daar niet bepaald gelukkiger van.
dinsdag 18 september 2018 om 09:58
Wellicht wordt met ervaringsdeskundigen bedoeld: mensen die in hetzelfde "traject" zitten?freya25 schreef: ↑18-09-2018 09:29Als het goed is leven de ervaringsdeskundigen niet meer
En als ze ervoor gestaan hebben en ervan af hebben gezien/ of als het is mislukt dan zijn het vaak types die blij zijn dat ze niet zo ver zijn gekomen en het leven bejubelen en jou willen overtuigen dat het echt de moeite waard is. Weet niet hoe dat voor Fayanna is, maar zelf wordt ik daar niet bepaald gelukkiger van.
dinsdag 18 september 2018 om 10:02
"Het Klaverblad" heeft een lotgenotencontactgroep, en begeleiding:
http://euthanasieindepsychiatrie.nl/links
Even naar beneden scrollen.
http://euthanasieindepsychiatrie.nl/links
Even naar beneden scrollen.
dinsdag 18 september 2018 om 10:08
Dan zijn het in mijn beleving lotgenoten. Ik heb ooit een ervaringsdeskundige gehad die voor de trein was gesprongen(vlak bij het station, ja daar rijden ze dus niet zo hard :Facepalm: ). Irritant hallelujah figuur was dat, en maar door mauwen over hoe blij hij was dat het mislukt was en hoe hij nu het leven op de juiste waarde wist te schatten etc. Daar doe je mij dus geen plezier mee.
Begrip op zich is al een mooi iets, en volgens mij zijn er al heel wat die met fayanna meevoelen!
Begrip op zich is al een mooi iets, en volgens mij zijn er al heel wat die met fayanna meevoelen!
dinsdag 18 september 2018 om 10:31
Oh, dat is gelukkig niet mijn ervaring met ervaringsdeskundigen, ook niet rondom dit (mij ook bekende) thema. En zeker ook niet de invalshoek waar ik op doelde nee (-:freya25 schreef: ↑18-09-2018 09:29Als het goed is leven de ervaringsdeskundigen niet meer
En als ze ervoor gestaan hebben en ervan af hebben gezien/ of als het is mislukt dan zijn het vaak types die blij zijn dat ze niet zo ver zijn gekomen en het leven bejubelen en jou willen overtuigen dat het echt de moeite waard is. Weet niet hoe dat voor Fayanna is, maar zelf wordt ik daar niet bepaald gelukkiger van.
dinsdag 18 september 2018 om 10:34
Op zoiets als dit doel ik inderdaad. Al bestaan er ook echt ervaringsdeskundigen (die dus daadwerkelijk daartoe zijn opgeleid) met rationele doodswens, die om uiteenlopende redenen ervoor kiezen zelf (nog) geen gehoor aan die wens te geven. Jammer dat dat concept duidelijk nog niet zo wijdverspreid is, het lijkt me gedurende een euthanasietraject/twijfel/overweging ontzettend steunend.FadeToBlack schreef: ↑18-09-2018 10:02"Het Klaverblad" heeft een lotgenotencontactgroep, en begeleiding:
http://euthanasieindepsychiatrie.nl/links
Even naar beneden scrollen.
dinsdag 18 september 2018 om 23:45
Geen-Gebruikersnaam schreef: ↑18-09-2018 22:12Hallo iedereen, aan Fayanna ik ken je misschien niet, maar ik ben zelf ook depressief (niet zo erg als jou denk ik) zelf luister ik dit nummer als ik er even goed doorheen zit. https://www.youtube.com/watch?v=0eSfcUzGTdk Het beste is om de lyrics erbij te hebben https://genius.com/Vinnie-paz-is-happin ... ord-lyrics
Depressie is vervelend, maar mee te leven. Alleen zo jammer dat het een zware blokkade is wat alles moeilijk/zwaar maakt. Geluk is voor mij zeker maar een woord. Denk erover na, geluk is relatief een mens zal nooit écht gelukkig zijn.
Ik heb hetzelfde.. ik heb een tijdje terug een auto gekocht die ik altijd al wilde hebben, nu ik hem heb.. Niks aan joh, niets kan mij gelukkig maken, daarvan ben ik overtuigd. Geluk is een tijdelijk iets, je moet het ''voeden''
Sommige mensen doen dat door prullaria te kopen, andere weer met eten etc etc.. Het enige wat een mens echt gelukkig kan maken is het creeeren van iets (naar mijn mening en afkomende van verschillende millionairs)
Ik ben 26, heb een parttimebaan en woon nog steeds bij mijn ouders.. Dat helpt natuurlijk ook niet mee.
Zelfmoord.. Dat is eigenlijk de aller allerlaatste oplossing, maar dan? Dan ben je er niet meer, en dan? Ik heb er zelf ook wel vaak aan gedacht. Maarja, dan denk ik aan familie/vrienden. Een mens heeft natuurlijk ook een overlevingsinstinct in zich, daarom durven wij niet.
Ik heb geen idee hoe je leeft, wat voor werk je doet etc etc.. Ook geen idee of mijn bericht maar enigzins kan helpen of compleet nutteloos is (net als het leven compleet nutteloos is haha)
Psycholoog etc is leuk (heb ik ook gehad) maar biedt geen oplossing (althans voor mij niet) ik zou graag meer met mensen op straat willen praten maar dat durf ik ook niet. Ik ga soms maar een rondje rijden, en ergens uitstappen en wandelen om lekker uit te waaien. Maarja.. hé zoals je weet, de ''problemen'' gaan niet weg.
Ik zou als ik jouw was zeker geen zelfmoord plegen, ga gewoon de dingen doen die je anders nooit zou doen, maar wel wilt doen! (en daar valt zelfmoord dus niet onder hé)
Groeten van een depressieveling, ik hoop dat mijn verhaal enigzins duidelijk is/helpt.
Nee, verhalen als dit helpen dus duidelijk NIET! Heel fijn voor jou dat je met je depressie kunt leven, maar dat kan ik dus niet. Je hebt gelijk als je zegt dat je niet zo erg depressief bent als ik. En ik hoef helemaal niet gelukkig te zijn, ik wil alleen maar niet depressief zijn. En het hele doel van zelfmoord / euthanasie is nou juist dat ik er dan niet meer ben, snap je dat niet?? En ik moet de dingen gaan doen die ik wil doen? Ik wil helemaal niks! Behalve doodgaan dan. Waarom zou zelfmoord niet kunnen vallen oder de dingen die ik wil doen?
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 18 september 2018 om 23:48
Wat een ongelooflijk ongepaste reactie is dit. Zeg dan niks.Geen-Gebruikersnaam schreef: ↑18-09-2018 22:12Depressie is vervelend, maar mee te leven. Alleen zo jammer dat het een zware blokkade is wat alles moeilijk/zwaar maakt. Geluk is voor mij zeker maar een woord. Denk erover na, geluk is relatief een mens zal nooit écht gelukkig zijn.
Ik heb hetzelfde.. ik heb een tijdje terug een auto gekocht die ik altijd al wilde hebben, nu ik hem heb.. Niks aan joh, niets kan mij gelukkig maken, daarvan ben ik overtuigd. Geluk is een tijdelijk iets, je moet het voeden.
Zelfmoord.. Dat is eigenlijk de aller allerlaatste oplossing, maar dan? Dan ben je er niet meer, en dan? Ik heb er zelf ook wel vaak aan gedacht. Maarja, dan denk ik aan familie/vrienden. Een mens heeft natuurlijk ook een overlevingsinstinct in zich, daarom durven wij niet.
Ik heb geen idee hoe je leeft, wat voor werk je doet etc etc.. Ook geen idee of mijn bericht maar enigzins kan helpen of compleet nutteloos is (net als het leven compleet nutteloos is haha)
Psycholoog etc is leuk (heb ik ook gehad) maar biedt geen oplossing (althans voor mij niet) ik zou graag meer met mensen op straat willen praten maar dat durf ik ook niet. Ik ga soms maar een rondje rijden, en ergens uitstappen en wandelen om lekker uit te waaien. Maarja.. hé zoals je weet, de ''problemen'' gaan niet weg.
Ik zou als ik jouw was zeker geen zelfmoord plegen, ga gewoon de dingen doen die je anders nooit zou doen, maar wel wilt doen! (en daar valt zelfmoord dus niet onder hé)
Groeten van een depressieveling, ik hoop dat mijn verhaal enigzins duidelijk is/helpt.
woensdag 19 september 2018 om 00:01
Ik geloof niet dat jij weet wat een echte zware depressie is. Depressie is vervelend? Wat een mega understatement, met een zware depressie is niet te leven.Geen-Gebruikersnaam schreef: ↑18-09-2018 22:12Hallo iedereen, aan Fayanna ik ken je misschien niet, maar ik ben zelf ook depressief (niet zo erg als jou denk ik) zelf luister ik dit nummer als ik er even goed doorheen zit. https://www.youtube.com/watch?v=0eSfcUzGTdk Het beste is om de lyrics erbij te hebben https://genius.com/Vinnie-paz-is-happin ... ord-lyrics
Depressie is vervelend, maar mee te leven. Alleen zo jammer dat het een zware blokkade is wat alles moeilijk/zwaar maakt. Geluk is voor mij zeker maar een woord. Denk erover na, geluk is relatief een mens zal nooit écht gelukkig zijn.
Ik heb hetzelfde.. ik heb een tijdje terug een auto gekocht die ik altijd al wilde hebben, nu ik hem heb.. Niks aan joh, niets kan mij gelukkig maken, daarvan ben ik overtuigd. Geluk is een tijdelijk iets, je moet het ''voeden''
Sommige mensen doen dat door prullaria te kopen, andere weer met eten etc etc.. Het enige wat een mens echt gelukkig kan maken is het creeeren van iets (naar mijn mening en afkomende van verschillende millionairs)
Ik ben 26, heb een parttimebaan en woon nog steeds bij mijn ouders.. Dat helpt natuurlijk ook niet mee.
Zelfmoord.. Dat is eigenlijk de aller allerlaatste oplossing, maar dan? Dan ben je er niet meer, en dan? Ik heb er zelf ook wel vaak aan gedacht. Maarja, dan denk ik aan familie/vrienden. Een mens heeft natuurlijk ook een overlevingsinstinct in zich, daarom durven wij niet.
Ik heb geen idee hoe je leeft, wat voor werk je doet etc etc.. Ook geen idee of mijn bericht maar enigzins kan helpen of compleet nutteloos is (net als het leven compleet nutteloos is haha)
Psycholoog etc is leuk (heb ik ook gehad) maar biedt geen oplossing (althans voor mij niet) ik zou graag meer met mensen op straat willen praten maar dat durf ik ook niet. Ik ga soms maar een rondje rijden, en ergens uitstappen en wandelen om lekker uit te waaien. Maarja.. hé zoals je weet, de ''problemen'' gaan niet weg.
Ik zou als ik jouw was zeker geen zelfmoord plegen, ga gewoon de dingen doen die je anders nooit zou doen, maar wel wilt doen! (en daar valt zelfmoord dus niet onder hé)
Groeten van een depressieveling, ik hoop dat mijn verhaal enigzins duidelijk is/helpt.
woensdag 19 september 2018 om 00:46
@Fayanna, sorry dat ik niet alles teruglees. Ik heb geprobeerd je topic te volgen, maar zag dat er zoveel reacties en bemoeienissen kwamen van mensen die het allemaal wel dachten te weten wat je wel en niet zou moeten doen, dat ik ben afgehaakt met lezen. Ik irriteerde me er kapot aan en kon me alleen maar voorstellen dat ik zou afhaken als ik jou was. Hoe erg is dat! Kun je eindelijk een beetje van je afschrijven, gaan anderen jou vertellen wat je wel en niet zou moeten doen.
Daarvoor sorry, dat ik niet meer zo goed op de hoogte ben. Maar even terug naar mijn vraag: hoe voel je je nu je traject hebt doorlopen? Trek je het allemaal nog een beetje? Als je het al geschreven hebt, zeg het dan ajb, dan ga ik toch weer een poging doen om terug te lezen.
Verder denk ik aan je! En hoop ik dat je duidelijkheid krijgt.
Daarvoor sorry, dat ik niet meer zo goed op de hoogte ben. Maar even terug naar mijn vraag: hoe voel je je nu je traject hebt doorlopen? Trek je het allemaal nog een beetje? Als je het al geschreven hebt, zeg het dan ajb, dan ga ik toch weer een poging doen om terug te lezen.
Verder denk ik aan je! En hoop ik dat je duidelijkheid krijgt.
woensdag 19 september 2018 om 00:54
diyer schreef: ↑19-09-2018 00:46@Fayanna, sorry dat ik niet alles teruglees. Ik heb geprobeerd je topic te volgen, maar zag dat er zoveel reacties en bemoeienissen kwamen van mensen die het allemaal wel dachten te weten wat je wel en niet zou moeten doen, dat ik ben afgehaakt met lezen. Ik irriteerde me er kapot aan en kon me alleen maar voorstellen dat ik zou afhaken als ik jou was. Hoe erg is dat! Kun je eindelijk een beetje van je afschrijven, gaan anderen jou vertellen wat je wel en niet zou moeten doen.
Daarvoor sorry, dat ik niet meer zo goed op de hoogte ben. Maar even terug naar mijn vraag: hoe voel je je nu je traject hebt doorlopen? Trek je het allemaal nog een beetje? Als je het al geschreven hebt, zeg het dan ajb, dan ga ik toch weer een poging doen om terug te lezen.
Verder denk ik aan je! En hoop ik dat je duidelijkheid krijgt.
Tja, de laatste behandeling heeft dus een heel klein beetje geholpen. Voor mezelf wil ik nog steeds liever dood, maar ik vind op dit moment dat ik het mijn ouders niet kan aandoen om een kind kwijt te raken. Heel gemengde gevoelens dus. Als de laatste behandeling niet geholpen had, dan was ik doorgegaan met de euthanasie. Maar alleen al het feit dat mijn vraag zo serieus genomen is, helpt. En dat mijn lijden dus ook door anderen als zeer ernstig gezien wordt. Dus op dit moment modder ik een beetje voort. Ik kan net niet zeggen dat het nu ondraaglijk is, maar echt leefbaar is het ook niet.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 19 september 2018 om 01:58
Ik ga je even een peuten vraag stellen hoor. Wat (denk je) heb je nu nodig om je leven wat draaglijker te maken?fayanna schreef: ↑19-09-2018 00:54Tja, de laatste behandeling heeft dus een heel klein beetje geholpen. Voor mezelf wil ik nog steeds liever dood, maar ik vind op dit moment dat ik het mijn ouders niet kan aandoen om een kind kwijt te raken. Heel gemengde gevoelens dus. Als de laatste behandeling niet geholpen had, dan was ik doorgegaan met de euthanasie. Maar alleen al het feit dat mijn vraag zo serieus genomen is, helpt. En dat mijn lijden dus ook door anderen als zeer ernstig gezien wordt. Dus op dit moment modder ik een beetje voort. Ik kan net niet zeggen dat het nu ondraaglijk is, maar echt leefbaar is het ook niet.
En gooi het er hier vooral uit vrouw. Negeer de (ongepaste) bs van sommigen (zoals op deze pagina) tenzij je er iets aan hebt om er juist wél op te reageren.
Sterkte vrouw, dit moet zo ongelooflijk zwaar zijn.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
woensdag 19 september 2018 om 02:06
Ik heb geen idee wat ik nodig heb! Anders was ik keihard aan het werk om te proberen dat voor elkaar te krijgen. Ik weet wel waarom ik depressief ben, en het is dus gebleken dat daar niks aan te doen is.Kia•Ora schreef: ↑19-09-2018 01:58Ik ga je even een peuten vraag stellen hoor. Wat (denk je) heb je nu nodig om je leven wat draaglijker te maken?
En gooi het er hier vooral uit vrouw. Negeer de (ongepaste) bs van sommigen (zoals op deze pagina) tenzij je er iets aan hebt om er juist wél op te reageren.
Sterkte vrouw, dit moet zo ongelooflijk zwaar zijn.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 19 september 2018 om 13:46
Daar kom ik helaas niet voor in aanmerking. En om het op eigen houtje in de drugsscene te proberen lijkt mij geen goed idee.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 19 september 2018 om 14:07
Dankjewel Fayanna voor je update. Klote dat het niet heeft gebracht wat de beslissing voor jou duidelijk had moeten maken. Want dat was denk ik het doel of de hoop? Een duidelijker JA of NEE?
Hoe is je leefsituatie als ik vragen mag? Zijn daar nog winsten in te behalen? Dan denk ik bijv. aan een beschermde woonvorm waar je niet zoveel energie kwijt hoeft te zijn aan sec. overeind blijven. Dat er bijvoorbeeld (samen) gekookt wordt, schoonmaken niet zo'n groot deel van je energie in beslag neemt, etc. Ik kan me zo voorstellen dat alle kleine beetjes energie die je nog hebt, opgaan aan in leven blijven? Maar misschien zie ik dat verkeerd.
Zijn er dingen die je praktisch gezien zouden kunnen helpen in het dragelijker maken? Om je te ontlastwn bedoel ik.
Ik kan me voorstellen dat drugs eng lijkt. Heb er verder ook geen verstand van, laat staan ervaring in. Maar als het een middel blijkt met veel positieve uitkomsten, is er misschien wel goede begeleiding mogelijk vanuit alternatieve hoek. Om iets zomaar random te proberen is idd niet zonder risico. Maar je zult vast niet de eerste en enige zijn die alternatieve mogelijkheden uitprobeert. Maar het blijft natuurlijk jouw keus en wat jij kiest is goed. Laat ik dat voorop stellen.
Hoe dan ook veel sterkte! Heb je trouwens enig idee of de overgang je meer of minder ontvankelijk heeft gemaakt voor de depressie? Omdat ik zoveel om me heen lees dat dat nog extra heftig voelt als je depressief bent.
Hoe is je leefsituatie als ik vragen mag? Zijn daar nog winsten in te behalen? Dan denk ik bijv. aan een beschermde woonvorm waar je niet zoveel energie kwijt hoeft te zijn aan sec. overeind blijven. Dat er bijvoorbeeld (samen) gekookt wordt, schoonmaken niet zo'n groot deel van je energie in beslag neemt, etc. Ik kan me zo voorstellen dat alle kleine beetjes energie die je nog hebt, opgaan aan in leven blijven? Maar misschien zie ik dat verkeerd.
Zijn er dingen die je praktisch gezien zouden kunnen helpen in het dragelijker maken? Om je te ontlastwn bedoel ik.
Ik kan me voorstellen dat drugs eng lijkt. Heb er verder ook geen verstand van, laat staan ervaring in. Maar als het een middel blijkt met veel positieve uitkomsten, is er misschien wel goede begeleiding mogelijk vanuit alternatieve hoek. Om iets zomaar random te proberen is idd niet zonder risico. Maar je zult vast niet de eerste en enige zijn die alternatieve mogelijkheden uitprobeert. Maar het blijft natuurlijk jouw keus en wat jij kiest is goed. Laat ik dat voorop stellen.
Hoe dan ook veel sterkte! Heb je trouwens enig idee of de overgang je meer of minder ontvankelijk heeft gemaakt voor de depressie? Omdat ik zoveel om me heen lees dat dat nog extra heftig voelt als je depressief bent.
woensdag 19 september 2018 om 14:40
Ik had gehoopt dat de behandeling of niet of nauwelijks, of heel goed zou helpen. In beide gevallen was mijn pad dan duidelijk, leven of dood. Ik denk niet dat er in mijn leefsituatie nog veel ruimte voor verbeteringen is te vinden. Ik heb door de jaren heen mijn leven al zo goed mogelijk ingericht als bij mij past en mij helpt. Sinds ik in de overgang ben, ben ik alleen nog maar depressief geweest, nu bijna 3 jaar aan een stuk. Dat is mijn eennalangste depressie, dus ja, ik denk wel dat dat invloed heeft. Ik gebruik hormonen hiervoor en dat helpt wel redelijk tot goed voor de lichamelijke klachten.diyer schreef: ↑19-09-2018 14:07Dankjewel Fayanna voor je update. Klote dat het niet heeft gebracht wat de beslissing voor jou duidelijk had moeten maken. Want dat was denk ik het doel of de hoop? Een duidelijker JA of NEE?
Hoe is je leefsituatie als ik vragen mag? Zijn daar nog winsten in te behalen? Dan denk ik bijv. aan een beschermde woonvorm waar je niet zoveel energie kwijt hoeft te zijn aan sec. overeind blijven. Dat er bijvoorbeeld (samen) gekookt wordt, schoonmaken niet zo'n groot deel van je energie in beslag neemt, etc. Ik kan me zo voorstellen dat alle kleine beetjes energie die je nog hebt, opgaan aan in leven blijven? Maar misschien zie ik dat verkeerd.
Zijn er dingen die je praktisch gezien zouden kunnen helpen in het dragelijker maken? Om je te ontlastwn bedoel ik.
Ik kan me voorstellen dat drugs eng lijkt. Heb er verder ook geen verstand van, laat staan ervaring in. Maar als het een middel blijkt met veel positieve uitkomsten, is er misschien wel goede begeleiding mogelijk vanuit alternatieve hoek. Om iets zomaar random te proberen is idd niet zonder risico. Maar je zult vast niet de eerste en enige zijn die alternatieve mogelijkheden uitprobeert. Maar het blijft natuurlijk jouw keus en wat jij kiest is goed. Laat ik dat voorop stellen.
Hoe dan ook veel sterkte! Heb je trouwens enig idee of de overgang je meer of minder ontvankelijk heeft gemaakt voor de depressie? Omdat ik zoveel om me heen lees dat dat nog extra heftig voelt als je depressief bent.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 19 september 2018 om 14:42
woensdag 19 september 2018 om 14:48
Dan snap je er dus echt niets van.
Ik vind jouw reactie zo ongepast dat ik alleen deze ene zin van je quote.
woensdag 19 september 2018 om 14:50
woensdag 19 september 2018 om 14:56
Fayanna, sterkte 
Misschien een domme of ongepaste vraag : heb je al eens rechtstreeks, in detail en zonder omzichtigheid gekeken/gevoeld naar de band met je ouders ?
Waarom die je belemmert om verder te gaan, ondanks alles ?
(Ik bedoel natuurlijk niet te vragen naar het waarom daarvan, dat is zeer privé)
Als de vraag ongepast is, voel je vrij die te negeren.
Misschien een domme of ongepaste vraag : heb je al eens rechtstreeks, in detail en zonder omzichtigheid gekeken/gevoeld naar de band met je ouders ?
Waarom die je belemmert om verder te gaan, ondanks alles ?
(Ik bedoel natuurlijk niet te vragen naar het waarom daarvan, dat is zeer privé)
Als de vraag ongepast is, voel je vrij die te negeren.
nounou
woensdag 19 september 2018 om 15:23
Ketamine is alleen beschikbaar voor mensen die meedoen aan onderzoek en daar kan ik niet aan meedoen ivm bipolair. Mijn (sinds vorige week ex-) psychiater was ook niet gevoelig voor het argument van euthanasie.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
