Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 15 december 2018 om 01:31
Snap ik Fayanna. Je hebt niet veel positieve ervaring opgedaan met behandelingen. Ik ben iig blij dat je het zelf ten minste positieve ontwikkeling kunt noemen, want daarmee sluit je het iig niet uit en wil je het de kans geven.
Tja, hoe lullig ook, als je weinig anders hebt, zijn dit bijna je houvasten in het leven om het uit te houden. De hoop dat iets je nu wél wat beter kan laten voelen. Ik hoop het echt oprecht met je mee Fayanna.
Hoe zie je deze komende feestdagen nu eigenlijk voor je? Wil je alleen zijn of juist met andere mensen? Doe je net alsof het er niet is en zap je het liefst door naar de rust erna? Leef je soms op van een beetje lente in het vooruitzicht (ook al duurt dat nog even)? Of is dat voor jou juist lastig?
Ga je je ouders nog zien met de feestdagen?
Tja, hoe lullig ook, als je weinig anders hebt, zijn dit bijna je houvasten in het leven om het uit te houden. De hoop dat iets je nu wél wat beter kan laten voelen. Ik hoop het echt oprecht met je mee Fayanna.
Hoe zie je deze komende feestdagen nu eigenlijk voor je? Wil je alleen zijn of juist met andere mensen? Doe je net alsof het er niet is en zap je het liefst door naar de rust erna? Leef je soms op van een beetje lente in het vooruitzicht (ook al duurt dat nog even)? Of is dat voor jou juist lastig?
Ga je je ouders nog zien met de feestdagen?
zaterdag 15 december 2018 om 13:50
Ik vind de feestdagen altijd vreselijk en probeer er zo weinig mogelijk van mee te krijgen. Ik ben het liefst alleen. Doe ook niks aan kerstversiering of zo. Ben sowieso een einzelganger (en vind dat heel fijn), dus me een paar weken nog net ietsjes meer aan het openbare leven onttrekken is niet zo moeilijk. Ik heb een vreselijke hekel aan de verplichte blijheid van deze periode, net zoals ik een hekel heb aan de verplichte blijheid in de lente en zomer. Muv de tweede helft van december zijn de herfst en winter juist mijn favoriete jaargetijden. Ik zal met kerst helaas wel naar mijn ouders moeten, daar kom ik niet onderuit. Ik houd me maar voor dat dat ook maar een paar uur is uiteindelijk.diyer schreef: ↑15-12-2018 01:31
Hoe zie je deze komende feestdagen nu eigenlijk voor je? Wil je alleen zijn of juist met andere mensen? Doe je net alsof het er niet is en zap je het liefst door naar de rust erna? Leef je soms op van een beetje lente in het vooruitzicht (ook al duurt dat nog even)? Of is dat voor jou juist lastig?
Ga je je ouders nog zien met de feestdagen?
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 17 december 2018 om 00:07
Heb je eigenlijk uberhaupt vrienden Fayanna? Valt me op dat je het liefst alleen bent. Ik ben ook best wel een einzelganger, maar zou toch niet alleen op de wereld willen zijn als ik toch moet leven zeg maar. Dan kunnen (ik schrijf met nadruk kunnen) andere mensen juist een beetje afleiding, steun of zelfs plezier brengen.
Wat me opviel aan een documentaire van een jonge vrouw die ook gekozen heeft om via de levenseinde kliniek afscheid te nemen van haar leven, was dat ze blijkbaar wel een aantal dierbare vrienden had waar ze nog gezellige momenten mee probeerde te hebben. Zo gingen ze nog samen gourmetten.
Ik vind dat zelf lastig te begrijpen, omdat ik dan ergens denk: maar dan weet je toch ook wat plezier hebben is? Dan weet je toch ook dat vriendschap fijn is? Waarom kun je daar dan niet meer mee doen om je leven mee te vullen? Dus zoals je leest, begrijp ik nog steeds niet goed hoe het werkt.
Bij jou lees ik dus het tegenovergestelde? Geen behoefte aan vriendschap en contact? In het kader van depressie kan ik dat beter plaatsen, dan dat je nog lachend met een stel vrienden aan de eettafel zit (overigens geen oordeel hoor, want hoe kan ik oordelen over iets wat zo wezenlijk is, de wens voor leven of dood). Maar goed, ik kan me ook zo voorstellen dat het complete gebrek eraan ook absoluut nul vreugde of lichtpuntjes brengt. En als je toch besluit om het leven nog een tijdje een kans te geven, zou je dan niet juist willen kijken of momentjes van samenzijn een beetje lucht kunnen brengen?
En dan bedoel ik dus niet je ouders hoor. Maar bijvoorbeeld iets wat georganiseerd wordt door de ggz. Bijv. een kerstfilm kijken met wat anderen? Of een klein hapje met wat anderen zonder verplichtingen. Dat je gewoon kunt aanschuiven en misschien iets lekkers kunt proeven en dat er wat liedjes opstaan. En dat je daarna in een lekkere comfortabele stoel een kopje koffie krijgt. Of dat je zelf misschien naar buiten gaat en afsluit met een warme chocomelk in een cafeetje waarvan je weet dat daar een haardvuurtje brandt.
Het klinkt allemaal zo kil als je toch al zo minimaal licht hebt in je leven, om dan helemaal maar onder te duiken en nérgens wat vriendelijkheid ontmoet. Een mensenarm om je schouder kan soms best fijn zijn weet je? Of als je meer van de dieren bent, een ontspannen poes die tegen je aan komt knorren. Het klinkt allemaal zo...alleen.
Wat me opviel aan een documentaire van een jonge vrouw die ook gekozen heeft om via de levenseinde kliniek afscheid te nemen van haar leven, was dat ze blijkbaar wel een aantal dierbare vrienden had waar ze nog gezellige momenten mee probeerde te hebben. Zo gingen ze nog samen gourmetten.
Ik vind dat zelf lastig te begrijpen, omdat ik dan ergens denk: maar dan weet je toch ook wat plezier hebben is? Dan weet je toch ook dat vriendschap fijn is? Waarom kun je daar dan niet meer mee doen om je leven mee te vullen? Dus zoals je leest, begrijp ik nog steeds niet goed hoe het werkt.
Bij jou lees ik dus het tegenovergestelde? Geen behoefte aan vriendschap en contact? In het kader van depressie kan ik dat beter plaatsen, dan dat je nog lachend met een stel vrienden aan de eettafel zit (overigens geen oordeel hoor, want hoe kan ik oordelen over iets wat zo wezenlijk is, de wens voor leven of dood). Maar goed, ik kan me ook zo voorstellen dat het complete gebrek eraan ook absoluut nul vreugde of lichtpuntjes brengt. En als je toch besluit om het leven nog een tijdje een kans te geven, zou je dan niet juist willen kijken of momentjes van samenzijn een beetje lucht kunnen brengen?
En dan bedoel ik dus niet je ouders hoor. Maar bijvoorbeeld iets wat georganiseerd wordt door de ggz. Bijv. een kerstfilm kijken met wat anderen? Of een klein hapje met wat anderen zonder verplichtingen. Dat je gewoon kunt aanschuiven en misschien iets lekkers kunt proeven en dat er wat liedjes opstaan. En dat je daarna in een lekkere comfortabele stoel een kopje koffie krijgt. Of dat je zelf misschien naar buiten gaat en afsluit met een warme chocomelk in een cafeetje waarvan je weet dat daar een haardvuurtje brandt.
Het klinkt allemaal zo kil als je toch al zo minimaal licht hebt in je leven, om dan helemaal maar onder te duiken en nérgens wat vriendelijkheid ontmoet. Een mensenarm om je schouder kan soms best fijn zijn weet je? Of als je meer van de dieren bent, een ontspannen poes die tegen je aan komt knorren. Het klinkt allemaal zo...alleen.
maandag 17 december 2018 om 03:19
Ik heb wel een paar goede vriendinnen, maar dat is niet genoeg om het leven draaglijk te maken. Zoals ik al eerder gezegd heb, voel ik erg weinig verbondenheid met andere mensen. Met deze vriendinnen had ik dat tot ruim een jaar geleden soms nog wel een klein beetje. Therapie heeft ook dat laatste beetje verbondenheid bijna helemaal kapot gemaakt doordat ik het doodgeanalyseerd heb. En juist die contacten met mijn vriendinnen veroorzaken ook veel pijn, doordat ik me er zo van bewust ben dat het me juist iets heel positiefs zou moeten opleveren. Dat is dus heel dubbel, deze contacten leveren me een klein beetje positiefs op, omdat het op het moment zelf soms wel leuk is, maar achteraf is de pijn en de depressie alleen maar erger. En een van mijn grote problemen is een diepe existentiële eenzaamheid, waar geen enkele vriendschap of (liefdes-) relatie iets aan kan veranderen. En elk contact dat ik heb, maakt mij daar weer extra van bewust. Hoe meer mensen ik zie, hoe eenzamer ik mij voel. Dus als ik alleen ben, voel ik mij minder ellendig dan in gezelschap, van wie dan ook. Maar toch nog steeds wel heel ellendig. Zulke oppervlakkig dingen als jij noemt, vind ik vreselijk. Ja, het klinkt inderdaad allemaal vreselijk alleen, omdat het dat ook is en dat is het probleem; een probleem waar niks aan te doen is. En echt, ik heb eerst op eigen houtje en daarna met hulp van de GGZ op alle manieren geprobeerd om daar iets aan te veranderen. Maar dat lukt niet. En het is ondraaglijk. En daarom wil ik dood.diyer schreef: ↑17-12-2018 00:07Heb je eigenlijk uberhaupt vrienden Fayanna? Valt me op dat je het liefst alleen bent. Ik ben ook best wel een einzelganger, maar zou toch niet alleen op de wereld willen zijn als ik toch moet leven zeg maar. Dan kunnen (ik schrijf met nadruk kunnen) andere mensen juist een beetje afleiding, steun of zelfs plezier brengen.
Wat me opviel aan een documentaire van een jonge vrouw die ook gekozen heeft om via de levenseinde kliniek afscheid te nemen van haar leven, was dat ze blijkbaar wel een aantal dierbare vrienden had waar ze nog gezellige momenten mee probeerde te hebben. Zo gingen ze nog samen gourmetten.
Ik vind dat zelf lastig te begrijpen, omdat ik dan ergens denk: maar dan weet je toch ook wat plezier hebben is? Dan weet je toch ook dat vriendschap fijn is? Waarom kun je daar dan niet meer mee doen om je leven mee te vullen? Dus zoals je leest, begrijp ik nog steeds niet goed hoe het werkt.
Bij jou lees ik dus het tegenovergestelde? Geen behoefte aan vriendschap en contact? In het kader van depressie kan ik dat beter plaatsen, dan dat je nog lachend met een stel vrienden aan de eettafel zit (overigens geen oordeel hoor, want hoe kan ik oordelen over iets wat zo wezenlijk is, de wens voor leven of dood). Maar goed, ik kan me ook zo voorstellen dat het complete gebrek eraan ook absoluut nul vreugde of lichtpuntjes brengt. En als je toch besluit om het leven nog een tijdje een kans te geven, zou je dan niet juist willen kijken of momentjes van samenzijn een beetje lucht kunnen brengen?
En dan bedoel ik dus niet je ouders hoor. Maar bijvoorbeeld iets wat georganiseerd wordt door de ggz. Bijv. een kerstfilm kijken met wat anderen? Of een klein hapje met wat anderen zonder verplichtingen. Dat je gewoon kunt aanschuiven en misschien iets lekkers kunt proeven en dat er wat liedjes opstaan. En dat je daarna in een lekkere comfortabele stoel een kopje koffie krijgt. Of dat je zelf misschien naar buiten gaat en afsluit met een warme chocomelk in een cafeetje waarvan je weet dat daar een haardvuurtje brandt.
Het klinkt allemaal zo kil als je toch al zo minimaal licht hebt in je leven, om dan helemaal maar onder te duiken en nérgens wat vriendelijkheid ontmoet. Een mensenarm om je schouder kan soms best fijn zijn weet je? Of als je meer van de dieren bent, een ontspannen poes die tegen je aan komt knorren. Het klinkt allemaal zo...alleen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 21 december 2018 om 12:16
Sommige (misschien wel de meeste?) mensen laden zich op aan contacten met anderen. Voor mij zuigt dat voornamelijk energie. Ik laad me op aan de natuur. En de natuur ligt in de winter zo'n 5 maanden stil. Ik kijk uit naar de dag dat er weer fris groene grasvelden zijn met paardenbloemen, zoemende bijtjes en zoete bloesems bij een aangenaam zonnetje en een blauwe lucht. Ik ervaar het elk jaar zwaarder dat we deze lange donkere periode wéér door moeten.diyer schreef: ↑17-12-2018 00:07Heb je eigenlijk uberhaupt vrienden Fayanna? Valt me op dat je het liefst alleen bent. Ik ben ook best wel een einzelganger, maar zou toch niet alleen op de wereld willen zijn als ik toch moet leven zeg maar. Dan kunnen (ik schrijf met nadruk kunnen) andere mensen juist een beetje afleiding, steun of zelfs plezier brengen.
Ik vind dat zelf lastig te begrijpen, omdat ik dan ergens denk: maar dan weet je toch ook wat plezier hebben is? Dan weet je toch ook dat vriendschap fijn is? Waarom kun je daar dan niet meer mee doen om je leven mee te vullen? Dus zoals je leest, begrijp ik nog steeds niet goed hoe het werkt.
Bij jou lees ik dus het tegenovergestelde? Geen behoefte aan vriendschap en contact? In het kader van depressie kan ik dat beter plaatsen, dan dat je nog lachend met een stel vrienden aan de eettafel zit (overigens geen oordeel hoor, want hoe kan ik oordelen over iets wat zo wezenlijk is, de wens voor leven of dood). Maar goed, ik kan me ook zo voorstellen dat het complete gebrek eraan ook absoluut nul vreugde of lichtpuntjes brengt. En als je toch besluit om het leven nog een tijdje een kans te geven, zou je dan niet juist willen kijken of momentjes van samenzijn een beetje lucht kunnen brengen?
En dan bedoel ik dus niet je ouders hoor. Maar bijvoorbeeld iets wat georganiseerd wordt door de ggz. Bijv. een kerstfilm kijken met wat anderen? Of een klein hapje met wat anderen zonder verplichtingen. Dat je gewoon kunt aanschuiven en misschien iets lekkers kunt proeven en dat er wat liedjes opstaan. En dat je daarna in een lekkere comfortabele stoel een kopje koffie krijgt. Of dat je zelf misschien naar buiten gaat en afsluit met een warme chocomelk in een cafeetje waarvan je weet dat daar een haardvuurtje brandt.
Het klinkt allemaal zo kil als je toch al zo minimaal licht hebt in je leven, om dan helemaal maar onder te duiken en nérgens wat vriendelijkheid ontmoet. Een mensenarm om je schouder kan soms best fijn zijn weet je? Of als je meer van de dieren bent, een ontspannen poes die tegen je aan komt knorren. Het klinkt allemaal zo...alleen.
zaterdag 22 december 2018 om 10:38
Lieve Fayanna,
Wat moedig van je dat je dit hier wilt delen op deze manier. Ik denk inderdaad dat weinig mensen zich kunnen voorstellen hoe ondraaglijk de situatie is waar je in zit. Ik hoop dat welke beslissing je ook neemt, dat je rust krijgt. Rust, vrijheid en vredigheid.
Ik wil je heel veel kracht toewensen. Ik kan me niet voorstellen hoe het voelt voor je dus wil ik alleen maar zeggen; geloof in jezelf en je kracht en maak de keuzes die voor jou rust geven. Hele dikke knuffel en diep respect
Wat moedig van je dat je dit hier wilt delen op deze manier. Ik denk inderdaad dat weinig mensen zich kunnen voorstellen hoe ondraaglijk de situatie is waar je in zit. Ik hoop dat welke beslissing je ook neemt, dat je rust krijgt. Rust, vrijheid en vredigheid.
Ik wil je heel veel kracht toewensen. Ik kan me niet voorstellen hoe het voelt voor je dus wil ik alleen maar zeggen; geloof in jezelf en je kracht en maak de keuzes die voor jou rust geven. Hele dikke knuffel en diep respect
vrijdag 28 december 2018 om 13:48
Wat lief, dank je wel!
Ik moest van mijn huisartsen naar de psycholoog toen ik hun vertelde dat ik euthanasie wilde over een aantal jaren. De psycholoog van Psyq drukte me op het hart om geen morfine te nemen. Zij had daar verslavingen van gezien die moeilijk te herstellen waren.
Van anderen met dezelfde ziekte als ik begrijp ik dat zij om de zoveel tijd moeten afkicken van de morfine. Sommigen moeten in een detox kliniek worden opgenomen omdat ze het afkicken van de morfine niet alleen af kunnen. Dat is ook ellende.
Dus nee, ik gebruik geen morfine. Wel andere pijnstillers, maar niet morfine of oxycodon.
zondag 30 december 2018 om 11:45
Beste Fayanna,
Ik vind het erg dat jij je zo moet voelen. Mag ik vragen of jij in een depressie naast je sombere en depressieve gevoelens specifieke gedachten hebt die terugkeren, of er iets is waar jij je te min voor acht in het leven of minderwaardig in voelt? Misschien ook door iets dat je mee hebt gemaakt of door een onterecht oordeel of speelt dit niet? Spelen er schuldgevoelens of gevoelens van te kort schieten naar bijvoorbeeld familie of vrienden of is dat niet aan de orde? Ik weet dat medicatie en problemen in de neurotransmissie huishouding vanalles kunnen bewerkstelligen maar vroeg mij af hoe is jouw zelfbeeld. Wil jij een eind maken aan de pijn die je zelf ervaart of wil je een eind maken aan de pijn die je denkt dat anderen moeten ervaren op die momenten steeds en dat dat jou pijn doet? Hoe uit het zich bij jou.. Staar je voor je uit en zie je nergens nut in in een depressie en doet het pijn dat je geen toekomst en leegte ziet dagen of maanden achter elkaar of heb je zware schuldgevoelens of mag je jezelf niet of wat gaat er door je heen in een depressie? Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik deze vragen stel. Ik wil het graag begrijpen en ik hoop dat jij je beter mag gaan voelen. Ik hoop heel erg in dit leven.
Amy
Ik vind het erg dat jij je zo moet voelen. Mag ik vragen of jij in een depressie naast je sombere en depressieve gevoelens specifieke gedachten hebt die terugkeren, of er iets is waar jij je te min voor acht in het leven of minderwaardig in voelt? Misschien ook door iets dat je mee hebt gemaakt of door een onterecht oordeel of speelt dit niet? Spelen er schuldgevoelens of gevoelens van te kort schieten naar bijvoorbeeld familie of vrienden of is dat niet aan de orde? Ik weet dat medicatie en problemen in de neurotransmissie huishouding vanalles kunnen bewerkstelligen maar vroeg mij af hoe is jouw zelfbeeld. Wil jij een eind maken aan de pijn die je zelf ervaart of wil je een eind maken aan de pijn die je denkt dat anderen moeten ervaren op die momenten steeds en dat dat jou pijn doet? Hoe uit het zich bij jou.. Staar je voor je uit en zie je nergens nut in in een depressie en doet het pijn dat je geen toekomst en leegte ziet dagen of maanden achter elkaar of heb je zware schuldgevoelens of mag je jezelf niet of wat gaat er door je heen in een depressie? Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik deze vragen stel. Ik wil het graag begrijpen en ik hoop dat jij je beter mag gaan voelen. Ik hoop heel erg in dit leven.
Amy
juniormoderatorviva wijzigde dit bericht op 30-12-2018 13:48
Reden: quote verwijderd, op mag niet worden gequoot
Reden: quote verwijderd, op mag niet worden gequoot
47.90% gewijzigd
zondag 30 december 2018 om 18:48
Met mijn zelfbeeld valt het heel erg mee, wat eigenlijk verbazingwekkend is gezien mijn jeugd. Ik vind mezelf niet vreselijk of waardeloos. Ik vind het leven vreselijk en waardeloos. Ik vind niet dat ik dood 'moet' om anderen te verlossen van de ellende die ik hen aandoe. Ik vind dat ik eindelijk dood 'mag', als beloning en verlossing van alle ellende en pijn van de depressies. Maar dan zie ik mijn ouders weer met kerst, hoe oud en kwetsbaar ze zijn en hoeveel zij ook al meegemaakt hebben, en dan kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om ze ook nog het verdriet va mijn dood aan te doen, hoe graag ik ook weg wil uit dit leven.Amy344 schreef: ↑30-12-2018 11:45Beste Fayanna,
Ik vind het erg dat jij je zo moet voelen. Mag ik vragen of jij in een depressie naast je sombere en depressieve gevoelens specifieke gedachten hebt die terugkeren, of er iets is waar jij je te min voor acht in het leven of minderwaardig in voelt? Misschien ook door iets dat je mee hebt gemaakt of door een onterecht oordeel of speelt dit niet? Spelen er schuldgevoelens of gevoelens van te kort schieten naar bijvoorbeeld familie of vrienden of is dat niet aan de orde? Ik weet dat medicatie en problemen in de neurotransmissie huishouding vanalles kunnen bewerkstelligen maar vroeg mij af hoe is jouw zelfbeeld. Wil jij een eind maken aan de pijn die je zelf ervaart of wil je een eind maken aan de pijn die je denkt dat anderen moeten ervaren op die momenten steeds en dat dat jou pijn doet? Hoe uit het zich bij jou.. Staar je voor je uit en zie je nergens nut in in een depressie en doet het pijn dat je geen toekomst en leegte ziet dagen of maanden achter elkaar of heb je zware schuldgevoelens of mag je jezelf niet of wat gaat er door je heen in een depressie? Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik deze vragen stel. Ik wil het graag begrijpen en ik hoop dat jij je beter mag gaan voelen. Ik hoop heel erg in dit leven.
Amy
En begrijpen hoe dat is kan dek ik alleen iemand die het zelf heeft meegemaakt. Ik kan het in elk geval niet uitleggen. Voor iemand die nooit depressief geweest is: neem de ergste dag van je leven en vermenigvuldig dat met 1000 en je komt nog steeds niet eens in de buurt. Dat is wat ik elke dag moet verdragen. En ik weet niet hoe lang ik dat nog volhoud.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 30 december 2018 om 19:05
Lieve Fayanna, ik wens je voor het komende jaar alles waar je zo ontzettend naar verlangt.
Inderdaad, depressies zijn niet uit te leggen aan mensen die er zelf niet aan lijden. Ik stop er in elk geval geen energie meer in.
Ik vind het erg voor je dat je naast je euthanasieproblematiek ook lijdt door de gedachte aan de pijn die je ouders zullen hebben als jouw wens wordt uitgevoerd. Ik heb geen goede raad voor je (goede raad is goedkoop), geen suggesties en al helemaal geen oplossingen. Ik geef je alleen mijn intense medeleven en mijn wens dat het je goed gaat, op jouw zelfgekozen manier. Daarom durf ik je een goed 2019 te wensen.
Inderdaad, depressies zijn niet uit te leggen aan mensen die er zelf niet aan lijden. Ik stop er in elk geval geen energie meer in.
Ik vind het erg voor je dat je naast je euthanasieproblematiek ook lijdt door de gedachte aan de pijn die je ouders zullen hebben als jouw wens wordt uitgevoerd. Ik heb geen goede raad voor je (goede raad is goedkoop), geen suggesties en al helemaal geen oplossingen. Ik geef je alleen mijn intense medeleven en mijn wens dat het je goed gaat, op jouw zelfgekozen manier. Daarom durf ik je een goed 2019 te wensen.
If we winter this one out, we can summer anywhere - Seamus Healey.
zondag 30 december 2018 om 19:16
Sri-is-back-now schreef: ↑30-12-2018 19:05Lieve Fayanna, ik wens je voor het komende jaar alles waar je zo ontzettend naar verlangt.
Inderdaad, depressies zijn niet uit te leggen aan mensen die er zelf niet aan lijden. Ik stop er in elk geval geen energie meer in.
Ik vind het erg voor je dat je naast je euthanasieproblematiek ook lijdt door de gedachte aan de pijn die je ouders zullen hebben als jouw wens wordt uitgevoerd. Ik heb geen goede raad voor je (goede raad is goedkoop), geen suggesties en al helemaal geen oplossingen. Ik geef je alleen mijn intense medeleven en mijn wens dat het je goed gaat, op jouw zelfgekozen manier. Daarom durf ik je een goed 2019 te wensen.
Dank je
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 30 december 2018 om 21:18
zondag 30 december 2018 om 21:50
Dank je.Brunette19 schreef: ↑30-12-2018 21:18Ik vind het knap dat je zo je verhaal deelt. Ik ben er gewoon stil van, het lijkt me zo naar, zo leeg en zo vermoeiend. Ik vind het zo erg voor je dat je je zo voelt en niets of niemand daar iets aan kan veranderen... Ik wens je, zeker met deze dagen heel veel kracht en sterkte toe!
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 31 december 2018 om 00:06
Sorry, ik ben hier nieuw en weet niet precies hoe dat werkt... Waar mag ik niet en wel quoten?SombraOnline schreef: ↑30-12-2018 12:56Amy, het is niet toegestaan de OP te quoten. Zou je dit willen wijzigen?
maandag 31 december 2018 om 10:39
