Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 1 januari 2019 om 11:44
Beste Fayenna,SombraOnline schreef: ↑31-12-2018 10:39De OP (openingspost) mag niet gequoot worden, dit staat ook in de huisregels waarmee je akkoord bent gegaan toen je een account aanmaakte
Ik vind het ook heel naar voor je dat je je zo moet voelen en hoop voor jou dat er iets in je leven gebeurt of gewoon dat je je van vandaag op morgen beter zou mogen voelen.
Depressies kunnen denk ik verschillend zijn. De een voelt zich zwaar down en heeft zware last van schuldgevoelems die veelal niet gegrond of onterecht zijn. De ander voelt zich heel somber/zeer niet prettig en vind het leven niet meer leuk of is elke dag verdrietig. Ik vind dat gewoon heel erg rot voor diegenen en zou altijd graag willen helpen/willen dat iemand niet dat gevoel hoeft te hebben, zich prettig voelt en een leuk leven heeft.
Ik vroeg me wat dingetjes af. Wat zou je doen als je je prettig zou voelen?
En ook vroeg ik me af welke boodschap heb je misschien uit je jeugd mee gekregen. Is je vertrouwen geschaad, heeft het het moeilijk gemaakt om je bv verbonden te voelen met anderen..
Biologisch kan er vanalles tekeer gaan. Het is dan ook vaak moeilijk daar invloed op te hebben en het lijkt vaak alsof mensen last hebben van stemming wisselingen die uit de lucht komen vallen. Het is vaak een heel gevecht of marteling of uitzichtloos om het uit te staan. En dat is gewoon niet leuk dat mensen dat moeten mee maken. Dat gun je niemand.
Ik vroeg me echter af.. Is er iets in je verleden bv dat maakt dat je vertrouwen bent verloren of geen hoop hebt voor de toekomst of waardoor je niet kunt genieten van samen zijn met anderen. Je beschreef dat je zelfbeeld wel redelijk normaal was, dat er ook geen abnormale last van schuldgevoelens was maar ik hoorde je wel iets zeggen waarvan ik dacht van... Zit daar misschien iets..
Het werd tussen de regels door even heel kort duidelijk dat je eigenlijk niet zo een fijne jeugd hebt gehad als ik dat goed begreep.
Ik vroeg me af of er bepaalde dingen zijn gebeurd in je verleden waardoor je de toekomst minder rooskleurig zou kunnen zien?
Verder vroeg ik me af of er bepaalde dingen in het leven zijn die jij graag hebt. Zijn er bepaalde aspecten in het leven waarvan je zegt als ik dat en dat heb dan is mijn leven geslaagd of de moeite waard of mooi ? Of bepaalde dingen waar je van houdt in het leven?
Heb je wel eens last van dubbele gevoelens gehad ( misschien wel naar ouders). Heb je liefde toe kunnen laten ooit in je leven? En heb je vrienden dichtbij kunnen laten komen?
Zo ja, wat maakte dat je dit op geven moment niet meer kon? Is er iets gebeurd?
Ik vraag me dit af. Ik gun jou een zoveel prettiger leven dan zware sombere depressieve stemmingen. Ik zeg en vraag dit niet uit onkunde van de wetenschap dat er zich bij veel mensen stemmingsstoornissen kunnen voordoen die gewoon biologisch zich voordoen zonder oorzaak. Vaak of soms echter blijkt er toch zonder dat de mensen dat bewust weten een oorzaak te zijn. Is er iets dat maakt dat er geen vertrouwen is in de toekomst etc.. Dat vroeg ik me af.. Mag ik jou dat vragen?
donderdag 3 januari 2019 om 20:52
Amy344 schreef: ↑01-01-2019 11:44Beste Fayenna,
Ik vroeg me wat dingetjes af. Wat zou je doen als je je prettig zou voelen?
En ook vroeg ik me af welke boodschap heb je misschien uit je jeugd mee gekregen. Is je vertrouwen geschaad, heeft het het moeilijk gemaakt om je bv verbonden te voelen met anderen..
Ik vroeg me echter af.. Is er iets in je verleden bv dat maakt dat je vertrouwen bent verloren of geen hoop hebt voor de toekomst of waardoor je niet kunt genieten van samen zijn met anderen. Je beschreef dat je zelfbeeld wel redelijk normaal was, dat er ook geen abnormale last van schuldgevoelens was maar ik hoorde je wel iets zeggen waarvan ik dacht van... Zit daar misschien iets..
Het werd tussen de regels door even heel kort duidelijk dat je eigenlijk niet zo een fijne jeugd hebt gehad als ik dat goed begreep.
Ik vroeg me af of er bepaalde dingen zijn gebeurd in je verleden waardoor je de toekomst minder rooskleurig zou kunnen zien?
Verder vroeg ik me af of er bepaalde dingen in het leven zijn die jij graag hebt. Zijn er bepaalde aspecten in het leven waarvan je zegt als ik dat en dat heb dan is mijn leven geslaagd of de moeite waard of mooi ? Of bepaalde dingen waar je van houdt in het leven?
Heb je wel eens last van dubbele gevoelens gehad ( misschien wel naar ouders). Heb je liefde toe kunnen laten ooit in je leven? En heb je vrienden dichtbij kunnen laten komen?
Zo ja, wat maakte dat je dit op geven moment niet meer kon? Is er iets gebeurd?
Zo, je begint het nieuwe jaar lekker met je vragen!
Ik wil niet overal heel veel over zeggen omdat dat te pijnlijk is. Als je depressief bent, is niks leuk of zinvol. Dus ik kan niet zeggen 'als ik dit of dat heb in mijn leven dan is het goed en ben ik niet meer depressief'. Zo werkt het niet. Als ik niet depressief was en genoeg geld zou hebben (ook niet onbelangrijk, maar laat ik nu gewoon even doen alsof alles mogelijk is), zou ik mijn hele leven besteden aan reizen en studeren. Dat vind ik de meest geweldige dingen die er zijn -als ik niet depressief ben. En dat is nou juist het punt. Het is niet zo dat ik, omdat ik als ik niet depressief ben van reizen houd, nu een reis kan gaan maken en dat daardoor mijn depressie overgaat. Zo werkt dat niet. Niks is leuk en niks is zinvol als je depressief bent. Als ik niet depressief ben, zijn er wel een aantal dingen die leuk zijn, maar er is niks dat zinvol is. En leuk is, nou ja, leuk... Dat is op de lange duur niet genoeg. Niet voor mij. En ik heb tientallen jaren gezocht naar zinvolheid, en het bestaat niet, niet voor mij. Ik heb 20 jaar in de zorg gewerkt, in een van de meest zinvolle beroepen die er zijn, voor zover je daar objectief iets van kan zeggen. En ik vond het (muv de laatste 2 jaar) ontzettend leuk, maar niet zinvol.
In mijn jeugd was er sprake van emotionele verwaarlozing en een agressieve en dominante broer die mijn leven vergalde op allerlei manieren en waar mijn ouders niks aan deden. Denk: lichamelijk geweld, spullen kapot maken en stelen, uitschelden voor hoer etc etc. Elke dag opnieuw. De boodschap die ik van mijn ouders kreeg was dat ik niets waard was (vandaar dat het best opmerkelijk is dat het met mijn gevoel van eigenwaarde nog niet zo heel slecht gesteld is), want het was dus ok dat mijn broer deze dingen deed. En als ik mijn ouders zover probeerde te krijgen dat ze iets aan het gedrag van mijn broer deden, dan werd het allemaal mijn probleem gemaakt. Niet zijn gedrag was het probleem, maar dat ik er last van had was mijn probleem. Dus ik moest me niet aanstellen en me nergens wat van aantrekken. En zo ging het dag in dag uit, tot ik op mijn 18e het huis uit ging. Ik heb nooit het gevoel gehad dat er van mij gehouden werd. Ik was het zwarte schaap van de familie en voelde me slechts met veel moeite getolereerd in het gezin, in plaats van welkom en bemind en waardevol. Dus ja, daar ligt ongetwijfeld een belangrijk deel van de basis en redenen waarom ik mensen niet vertrouw en geen verbinding kan voelen. Nooit geleerd, nooit ervaren. En dat gaat ook nooit gebeuren.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 3 januari 2019 om 23:23
Een shitload aan vragen... maar toen ik heel depressief was (ik realiseer me dat ik geluk heb, dat ik heb kunnen herstellen), had ik liever dat mensen die het niet begrepen 1000 vragen stelden, dan dat er vanuit onbegrip een mening werd gevormd. Ik kon een vragenvuur altijd wel waarderen ergens, ondanks dat dat me ook raakte, alsof ik me moest verantwoorden. Maar toch, zo kon ik misschien iemand meer inzicht geven ofzo.
Fayanna, ik lees je elke keer. Ik reageer niet vaak, maar je zit vaak in mijn gedachten.
Fayanna, ik lees je elke keer. Ik reageer niet vaak, maar je zit vaak in mijn gedachten.
vrijdag 4 januari 2019 om 18:36
Dag fayanna,
Klopt.. Veel vragen. Sorry
Maar dat komt omdat ik ervan overtuigd ben dat jij wel zinvol bent. En ik wilde weten waar de basis lag.
Ik denk dat jij niet hebt geleerd om iets als zinvol te (mogen) ervaren.
Als ik en welk mens ook alles als zinloos en waardeloos zou ervaren zou ik en welk mens ook zich depressief voelen en geen zin hebben in de dingen om zich heen. Als een mens bij alles moet denken dat het niet zinvol en waardeloos is. Logisch dat je dan geen vriendschappen en geen activiteiten aangaat en in lange depressies beland.
Hoe lang je ook in depressies hebt gezeten.. Hoelang je ook aan medicatie hebt gesleuteld. Dit zijn secundaire symptomen. Ik zou je willen vragen : ondanks je teleurstellingen en angsten voor dat mensen je niks waard vinden (dit kan ook onbewust zijn en hoeft niet bewuste angst te zijn maar kan ook door een verleden komen) naar de basis te gaan, stel je open voor al die mensen die het allemaal goed met je menen en durf te ervaren dat er veel mensen zijn die jou juist heel erg waarderen. Als je niet openstaat kan je niet voelen.
Natuurlijk doet een studie en een reis niks met je als je depressief bent. Dat is heel logisch en ik denk ook dat dat komt omdat je de verbindingen en de vreugde met de mensen mist.
Waarom gaan we niet eens met z'n allen afspreken? Met de viva club. Gewoon onder de mensen.. Als een basis...
Klopt.. Veel vragen. Sorry
Maar dat komt omdat ik ervan overtuigd ben dat jij wel zinvol bent. En ik wilde weten waar de basis lag.
Ik denk dat jij niet hebt geleerd om iets als zinvol te (mogen) ervaren.
Als ik en welk mens ook alles als zinloos en waardeloos zou ervaren zou ik en welk mens ook zich depressief voelen en geen zin hebben in de dingen om zich heen. Als een mens bij alles moet denken dat het niet zinvol en waardeloos is. Logisch dat je dan geen vriendschappen en geen activiteiten aangaat en in lange depressies beland.
Hoe lang je ook in depressies hebt gezeten.. Hoelang je ook aan medicatie hebt gesleuteld. Dit zijn secundaire symptomen. Ik zou je willen vragen : ondanks je teleurstellingen en angsten voor dat mensen je niks waard vinden (dit kan ook onbewust zijn en hoeft niet bewuste angst te zijn maar kan ook door een verleden komen) naar de basis te gaan, stel je open voor al die mensen die het allemaal goed met je menen en durf te ervaren dat er veel mensen zijn die jou juist heel erg waarderen. Als je niet openstaat kan je niet voelen.
Natuurlijk doet een studie en een reis niks met je als je depressief bent. Dat is heel logisch en ik denk ook dat dat komt omdat je de verbindingen en de vreugde met de mensen mist.
Waarom gaan we niet eens met z'n allen afspreken? Met de viva club. Gewoon onder de mensen.. Als een basis...
fayanna schreef: ↑03-01-2019 20:52Zo, je begint het nieuwe jaar lekker met je vragen!
Als je depressief bent, is niks leuk of zinvol. Dus ik kan niet zeggen 'als ik dit of dat heb in mijn leven dan is het goed en ben ik niet meer depressief'. Zo werkt het niet. Als ik niet depressief was en genoeg geld zou hebben (ook niet onbelangrijk, maar laat ik nu gewoon even doen alsof alles mogelijk is), zou ik mijn hele leven besteden aan reizen en studeren. Dat vind ik de meest geweldige dingen die er zijn -als ik niet depressief ben. En dat is nou juist het punt. Het is niet zo dat ik, omdat ik als ik niet depressief ben van reizen houd, nu een reis kan gaan maken en dat daardoor mijn depressie overgaat. Zo werkt dat niet. Niks is leuk en niks is zinvol als je depressief bent. Als ik niet depressief ben, zijn er wel een aantal dingen die leuk zijn, maar er is niks dat zinvol is. En leuk is, nou ja, leuk... Dat is op de lange duur niet genoeg. Niet voor mij. En ik heb tientallen jaren gezocht naar zinvolheid, en het bestaat niet, niet voor mij. Ik heb 20 jaar in de zorg gewerkt, in een van de meest zinvolle beroepen die er zijn, voor zover je daar objectief iets van kan zeggen. En ik vond het (muv de laatste 2 jaar) ontzettend leuk, maar niet zinvol.
In mijn jeugd was er sprake van emotionele verwaarlozing en een agressieve en dominante broer die mijn leven vergalde op allerlei manieren en waar mijn ouders niks aan deden. Denk: lichamelijk geweld, spullen kapot maken en stelen, uitschelden voor hoer etc etc. Elke dag opnieuw. De boodschap die ik van mijn ouders kreeg was dat ik niets waard was (vandaar dat het best opmerkelijk is dat het met mijn gevoel van eigenwaarde nog niet zo heel slecht gesteld is), want het was dus ok dat mijn broer deze dingen deed. En als ik mijn ouders zover probeerde te krijgen dat ze iets aan het gedrag van mijn broer deden, dan werd het allemaal mijn probleem gemaakt. Niet zijn gedrag was het probleem, maar dat ik er last van had was mijn probleem. Dus ik moest me niet aanstellen en me nergens wat van aantrekken. En zo ging het dag in dag uit, tot ik op mijn 18e het huis uit ging. Ik heb nooit het gevoel gehad dat er van mij gehouden werd. Ik was het zwarte schaap van de familie en voelde me slechts met veel moeite getolereerd in het gezin, in plaats van welkom en bemind en waardevol. Dus ja, daar ligt ongetwijfeld een belangrijk deel van de basis en redenen waarom ik mensen niet vertrouw en geen verbinding kan voelen. Nooit geleerd, nooit ervaren. En dat gaat ook nooit gebeuren.
vrijdag 4 januari 2019 om 20:56
Voor iemand die zoveel vragen stelt, lees je niet erg goed. Waaruit meen jij op te maken dat ik geen vriendschappen heb en geen activiteiten doe? Dat slaat nergens op. Ik ben niet bang dat mensen mij waardeloos vinden. Het interesseert mij helemaal niet wat 99,9999 etc. procent van de mensen van mij vindt. Wie zegt dat ik nergens voor open sta? Of in elk geval niet tot heel recent voor van alles en iedereen heb opengestaan? Ik kan prima voelen. Veel te veel zelfs. Wil je svp goed lezen en niet zoveel uit je duim zuigen?Amy344 schreef: ↑04-01-2019 18:36Dag fayanna,
Klopt.. Veel vragen. Sorry
Maar dat komt omdat ik ervan overtuigd ben dat jij wel zinvol bent. En ik wilde weten waar de basis lag.
Ik denk dat jij niet hebt geleerd om iets als zinvol te (mogen) ervaren.
Als ik en welk mens ook alles als zinloos en waardeloos zou ervaren zou ik en welk mens ook zich depressief voelen en geen zin hebben in de dingen om zich heen. Als een mens bij alles moet denken dat het niet zinvol en waardeloos is. Logisch dat je dan geen vriendschappen en geen activiteiten aangaat en in lange depressies beland.
Hoe lang je ook in depressies hebt gezeten.. Hoelang je ook aan medicatie hebt gesleuteld. Dit zijn secundaire symptomen. Ik zou je willen vragen : ondanks je teleurstellingen en angsten voor dat mensen je niks waard vinden (dit kan ook onbewust zijn en hoeft niet bewuste angst te zijn maar kan ook door een verleden komen) naar de basis te gaan, stel je open voor al die mensen die het allemaal goed met je menen en durf te ervaren dat er veel mensen zijn die jou juist heel erg waarderen. Als je niet openstaat kan je niet voelen.
Natuurlijk doet een studie en een reis niks met je als je depressief bent. Dat is heel logisch en ik denk ook dat dat komt omdat je de verbindingen en de vreugde met de mensen mist.
Waarom gaan we niet eens met z'n allen afspreken? Met de viva club. Gewoon onder de mensen.. Als een basis...
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 4 januari 2019 om 21:01
Ik heb dat vorig jaar met de huisarts doorlopen en voldeed aan alle voorwaarden mits ik nog een behandeling zou doen die ik al had toegezegd te zullen doen. Deze behandeling heeft een heel klein beetje geholpen en ik ben me er in de loop van het proces ook van bewust geworden dat ik het op dit moment niet voor mezelf kan verantwoorden om mijn ouders aan te doen om nog een keer een kind te verliezen. Het staat op dit moment dus min of meer in de ijskast. Maar ik ben er wel nog elke dag mee bezig. Ik zit voortdurend rond die grens van wel doorgaan met het traject of toch nog even volhouden. Ik hoop elke dag dat ik niet meer wakker zal worden, of dat mijn ouders (hoogbejaard) gauw doodgaan, zodat ik ook eindelijk ‘mag’. Het leven blijft godsgruwelijk pijnlijk en ondraaglijk.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
vrijdag 4 januari 2019 om 23:17
Amy, je zal het wel goed bedoelen ofzo, maar ik denk dat je even wat beter na moet denken voordat je weer een stormvloed aan meningen/adviezen loslaat hier.
Als je het topic goed leest, dan weet je hoe het zit.
Heus wel een leuk voorstel om af te spreken, maar het gaat Fayanna echt niet "redden". Was het maar zo simpel...
Als je het topic goed leest, dan weet je hoe het zit.
Heus wel een leuk voorstel om af te spreken, maar het gaat Fayanna echt niet "redden". Was het maar zo simpel...
zaterdag 5 januari 2019 om 00:59
Wat een gezwets zeg Amy, ik ben niet bekend met depressies dus ik weet niet hoe dit voelt maar mijn nekharen gaan al overeind staan bij je vragenvuur en de manier waarop je het brengt. Kun je nagaan hoe bot dit kan overkomen bij mensen die wel echt aan depressies lijden. Ben slechts meelezer maar wil je veel sterkte toewensen Fayanna.
zaterdag 5 januari 2019 om 01:18
Respect voor de manier hoe je met dit spervuur aan vragen omgaat en voor je openheid. Jammer dat het door de vragensteller blijkbaar niet gewaardeerd of begrepen wordt. Ik vind dat je het heel netjes verwoord in je reactie daarop. Echt last van plaatsvervangende schaamte als ik haar 2e post lees.
Ik lees je topic al heel lang mee, maar heb nooit eerder gereageerd, omdat ik met een mond vol tanden sta als ik lees wat jou is overkomen. Ik vind het bijzonder om te lezen dat je het traject nu, in het belang van je ouders, op pauze zet, terwijl zij zo met je omgegaan zijn als je beschrijft. Lijkt me echt een heel moeilijke keuze om te maken.
zaterdag 5 januari 2019 om 10:39
Sorry Fayanna als ik dingen verkeerd begrepen had. Ik weet niet zeker of ik het echt verkeerd begrepen had of dat ik het misschien niet goed had verwoord of dat het verkeerd is overgekomen. Ik had namelijk begrepen dat je vriendschappen niet kon voelen. Dat je niet het gevoel had dat je tot nut was voor vrienden. (Dacht dat je dat zo voelde) . Vandaar dat ik vroeg of je naar die basis kon gaan om te durven voelen dat anderen je graag hadden omdat ik het je zo graag gunde dat jij je ook prettig zou voelen en je dat verdiende.
Het spijt mij als dit verkeerd is overgekomen of ik dit verkeerd begrepen had.
Ik heb ook alleen maar willen begrijpen waar het gevoel vandaan kwam en ik dacht even dat je het niet meer kon voelen de verbinding met de mensen..wat absoluut niet betekent dat ik dacht dat je geen vrienden zou hebben of geen activiteiten onderneemt..
Mijn excuses dat dit niet goed was geformuleerd.
Ik zit hier ook niet te typen omdat ik dingen uit mijn duim wil zuigen of oordelen wil vellen. Ik denk nergens slecht over. Ik vind het alleen maar erg dat je je zo hebt moeten voelen. Dat verdien je niet. Dat is wat ik wil zeggen. En in mijn hoop om je beter te laten voelen heb ik willen zoeken naar een oorzaak die aangepakt zou kunnen worden .. Ik dacht even dat die erin lag in dat je niet meer kon voelen dat anderen je waardevol vonden.. (mogelijk door een verleden) en ik dacht dat als je dat weer kon voelen dat je je beter voelde.. Maar dit was het dus niet. Je voelt wel dat anderen je waardevol vinden begrijp ik nu. Mijn excuses dat ik dit verkeerd begrepen had. Sommige mensen kunnen dat wel hebben dat ze dat niet meer voelen.
Ik heb alleen maar gewild dat jij je prettiger zou voelen, dat zou ik je zo gunnen en op welke manier jij dat bereikt.. Maakt mij niet uit. Ik wil me ook terug trekken uit deze conversatie als dit niet prettig is. Dat heb ik liever dan. Want ik wens jou het beste. En ik hoop dat je je snel prettiger mag voelen. Veel goeds gewenst en heel veel sterkte.
En sorry als dingen verkeerd waren overgekomen. Gelukkig heb je wel nog een hoop mensen hier die je beter begrijpen.
Ik begrijp in elk geval uit je verhaal dat jij je niet prettig en zwaar somber voelt en ik hoop dat jij je beter mag gaan voelen. Daar zou ik duizend kaarsjes voor opsteken uit de grond van mijn hart. Want dat is zwaar gewoon om je zo te voelen. Ik wens je het beste en ik hoop dat het beter met je gaat gaan/dat je je beter gaat voelen.
Het spijt mij als dit verkeerd is overgekomen of ik dit verkeerd begrepen had.
Ik heb ook alleen maar willen begrijpen waar het gevoel vandaan kwam en ik dacht even dat je het niet meer kon voelen de verbinding met de mensen..wat absoluut niet betekent dat ik dacht dat je geen vrienden zou hebben of geen activiteiten onderneemt..
Mijn excuses dat dit niet goed was geformuleerd.
Ik zit hier ook niet te typen omdat ik dingen uit mijn duim wil zuigen of oordelen wil vellen. Ik denk nergens slecht over. Ik vind het alleen maar erg dat je je zo hebt moeten voelen. Dat verdien je niet. Dat is wat ik wil zeggen. En in mijn hoop om je beter te laten voelen heb ik willen zoeken naar een oorzaak die aangepakt zou kunnen worden .. Ik dacht even dat die erin lag in dat je niet meer kon voelen dat anderen je waardevol vonden.. (mogelijk door een verleden) en ik dacht dat als je dat weer kon voelen dat je je beter voelde.. Maar dit was het dus niet. Je voelt wel dat anderen je waardevol vinden begrijp ik nu. Mijn excuses dat ik dit verkeerd begrepen had. Sommige mensen kunnen dat wel hebben dat ze dat niet meer voelen.
Ik heb alleen maar gewild dat jij je prettiger zou voelen, dat zou ik je zo gunnen en op welke manier jij dat bereikt.. Maakt mij niet uit. Ik wil me ook terug trekken uit deze conversatie als dit niet prettig is. Dat heb ik liever dan. Want ik wens jou het beste. En ik hoop dat je je snel prettiger mag voelen. Veel goeds gewenst en heel veel sterkte.
En sorry als dingen verkeerd waren overgekomen. Gelukkig heb je wel nog een hoop mensen hier die je beter begrijpen.
Ik begrijp in elk geval uit je verhaal dat jij je niet prettig en zwaar somber voelt en ik hoop dat jij je beter mag gaan voelen. Daar zou ik duizend kaarsjes voor opsteken uit de grond van mijn hart. Want dat is zwaar gewoon om je zo te voelen. Ik wens je het beste en ik hoop dat het beter met je gaat gaan/dat je je beter gaat voelen.
fayanna schreef: ↑04-01-2019 20:56Voor iemand die zoveel vragen stelt, lees je niet erg goed. Waaruit meen jij op te maken dat ik geen vriendschappen heb en geen activiteiten doe? Dat slaat nergens op. Ik ben niet bang dat mensen mij waardeloos vinden. Het interesseert mij helemaal niet wat 99,9999 etc. procent van de mensen van mij vindt. Wie zegt dat ik nergens voor open sta? Of in elk geval niet tot heel recent voor van alles en iedereen heb opengestaan? Ik kan prima voelen. Veel te veel zelfs. Wil je svp goed lezen en niet zoveel uit je duim zuigen?
zaterdag 5 januari 2019 om 11:13
fayanna schreef: ↑03-01-2019 20:52Zo, je begint het nieuwe jaar lekker met je vragen!
Als je depressief bent, is niks leuk of zinvol. Dus ik kan niet zeggen 'als ik dit of dat heb in mijn leven dan is het goed en ben ik niet meer depressief'. Zo werkt het niet. Als ik niet depressief was en genoeg geld zou hebben (ook niet onbelangrijk, maar laat ik nu gewoon even doen alsof alles mogelijk is), zou ik mijn hele leven besteden aan reizen en studeren. Dat vind ik de meest geweldige dingen die er zijn -als ik niet depressief ben. En dat is nou juist het punt. Het is niet zo dat ik, omdat ik als ik niet depressief ben van reizen houd, nu een reis kan gaan maken en dat daardoor mijn depressie overgaat. Zo werkt dat niet. Niks is leuk en niks is zinvol als je depressief bent. Als ik niet depressief ben, zijn er wel een aantal dingen die leuk zijn, maar er is niks dat zinvol is. En leuk is, nou ja, leuk... Dat is op de lange duur niet genoeg. Niet voor mij. En ik heb tientallen jaren gezocht naar zinvolheid, en het bestaat niet, niet voor mij. Ik heb 20 jaar in de zorg gewerkt, in een van de meest zinvolle beroepen die er zijn, voor zover je daar objectief iets van kan zeggen. En ik vond het (muv de laatste 2 jaar) ontzettend leuk, maar niet zinvol.
In mijn jeugd was er sprake van emotionele verwaarlozing en een agressieve en dominante broer die mijn leven vergalde op allerlei manieren en waar mijn ouders niks aan deden. Denk: lichamelijk geweld, spullen kapot maken en stelen, uitschelden voor hoer etc etc. Elke dag opnieuw. De boodschap die ik van mijn ouders kreeg was dat ik niets waard was (vandaar dat het best opmerkelijk is dat het met mijn gevoel van eigenwaarde nog niet zo heel slecht gesteld is), want het was dus ok dat mijn broer deze dingen deed. En als ik mijn ouders zover probeerde te krijgen dat ze iets aan het gedrag van mijn broer deden, dan werd het allemaal mijn probleem gemaakt. Niet zijn gedrag was het probleem, maar dat ik er last van had was mijn probleem. Dus ik moest me niet aanstellen en me nergens wat van aantrekken. En zo ging het dag in dag uit, tot ik op mijn 18e het huis uit ging. Ik heb nooit het gevoel gehad dat er van mij gehouden werd. Ik was het zwarte schaap van de familie en voelde me slechts met veel moeite getolereerd in het gezin, in plaats van welkom en bemind en waardevol. Dus ja, daar ligt ongetwijfeld een belangrijk deel van de basis en redenen waarom ik mensen niet vertrouw en geen verbinding kan voelen. Nooit geleerd, nooit ervaren. En dat gaat ook nooit gebeuren.
Je haalt opnieuw van alles door elkaar, legt mij woorden in de mond die ik nooit gesproken heb en trekt verkeerde conclusies. Als je mee wilt praten in dit topic, lees dan alsjeblieft alles eens goed of trek je terug uit de discussie. Ik ben er klaar mee om al jouw fouten te corrigeren.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 5 januari 2019 om 14:27
Amy, je goede intenties zijn lief en duidelijk en jezelf nogmaals uitleggen is echt niet nodig, je eerdere post was al goed te begrijpen. Maar wat je schrijft kwetst alsnog. Iemand is al tíentallen jaren bezig door middel van allerhande therapieën, medicatie en zelfreflectie om zichzelf en haar problematiek beter te gaan begrijpen en zich beter te gaan voelen, maar niets blijkt te werken. Als je dan als forummer na een paar posts (zonder echt alles te hebben gelezen zelfs) ineens denkt het potentiële kernprobleem even te hebben gevonden en zelfs de start van een oplossing denkt te kunnen aandragen... Getuigt dat van ogenschijnlijke arrogantie, het compleet niet zíen van het proces en de strijd waar Fayanna in zit en tevens geen waarde hechten aan haar opgedane zelfkennis en visie op haar problematiek en de wereld. Je slaat de plank volledig mis met je reacties en je manier van willen helpen. Nogmaals, zeker niet omdat je het slecht bedoelt, dat zie ik echt wel, maar je begrijpt het simpelweg niet en snapt niet hoe pijnlijk de dingen die je schrijft zijn.
(sorry Fayanna, dat ik even voor je praat. De herkenning en ergernis kwamen ook bij mij even binnen)
(sorry Fayanna, dat ik even voor je praat. De herkenning en ergernis kwamen ook bij mij even binnen)
zaterdag 5 januari 2019 om 15:32
Beste koffie hagedis, je verhaal is duidelijk en het spijt me.
Ik zag wel de strijd en het proces (maar misschien niet goed genoeg) maar ik had hoop en ik gunde het haar zo.
Kunnen jullie mij vergeven dat dit verkeerd is overgekomen en niet helpend was? Ik hoop het fayenna. Ik zou niet willen dat jij je rot voelt door dat ook nog.
Ik zag wel de strijd en het proces (maar misschien niet goed genoeg) maar ik had hoop en ik gunde het haar zo.
Kunnen jullie mij vergeven dat dit verkeerd is overgekomen en niet helpend was? Ik hoop het fayenna. Ik zou niet willen dat jij je rot voelt door dat ook nog.
zaterdag 5 januari 2019 om 17:15
Dank dat je voor me gesproken hebt. Ik kan het zelf niet beter formuleren.Koffiehagedis schreef: ↑05-01-2019 14:27Amy, je goede intenties zijn lief en duidelijk en jezelf nogmaals uitleggen is echt niet nodig, je eerdere post was al goed te begrijpen. Maar wat je schrijft kwetst alsnog. Iemand is al tíentallen jaren bezig door middel van allerhande therapieën, medicatie en zelfreflectie om zichzelf en haar problematiek beter te gaan begrijpen en zich beter te gaan voelen, maar niets blijkt te werken. Als je dan als forummer na een paar posts (zonder echt alles te hebben gelezen zelfs) ineens denkt het potentiële kernprobleem even te hebben gevonden en zelfs de start van een oplossing denkt te kunnen aandragen... Getuigt dat van ogenschijnlijke arrogantie, het compleet niet zíen van het proces en de strijd waar Fayanna in zit en tevens geen waarde hechten aan haar opgedane zelfkennis en visie op haar problematiek en de wereld. Je slaat de plank volledig mis met je reacties en je manier van willen helpen. Nogmaals, zeker niet omdat je het slecht bedoelt, dat zie ik echt wel, maar je begrijpt het simpelweg niet en snapt niet hoe pijnlijk de dingen die je schrijft zijn.
(sorry Fayanna, dat ik even voor je praat. De herkenning en ergernis kwamen ook bij mij even binnen)
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 29 januari 2019 om 11:47
Lieve Fayanna,
Hoe gaat het nu met je? Ik denk vaak aan je....
zelf heb ik ook een euthanasie wens in verband met psychisch lijden maar vind het moeilijk om daar over uit te wijden ivm eventuele herkenbaarheid.
Ik heb je verhaal met heel veel belangstelling gelezen en herken ontzettend veel van wat je zegt.
Hou je het nog vol....?
Hoe gaat het nu met je? Ik denk vaak aan je....
zelf heb ik ook een euthanasie wens in verband met psychisch lijden maar vind het moeilijk om daar over uit te wijden ivm eventuele herkenbaarheid.
Ik heb je verhaal met heel veel belangstelling gelezen en herken ontzettend veel van wat je zegt.
Hou je het nog vol....?
