Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 31 januari 2019 om 12:13
Het is moeilijk allemaal. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet overweeg om verder te gaan met het euthanasietraject. Ik merk de laatste maanden een patroon van een paar weken dat het echt heel, heel zwaar en zwart is, en dan ongeveer een week dat het duidelijk wat beter gaat. Dat is nieuw. Maakt het iets minder moeilijk, maar het valt nog steeds allemaal niet mee.grasje schreef: ↑29-01-2019 11:47Lieve Fayanna,
Hoe gaat het nu met je? Ik denk vaak aan je....
zelf heb ik ook een euthanasie wens in verband met psychisch lijden maar vind het moeilijk om daar over uit te wijden ivm eventuele herkenbaarheid.
Ik heb je verhaal met heel veel belangstelling gelezen en herken ontzettend veel van wat je zegt.
Hou je het nog vol....?
Ik heb deze week ook eindelijk de bevestiging gehad dat ik aan het onderzoek naar een nieuw medicijn kan meedoen, maar ook dat het wegens leveringsproblemen minstens nog 7 weken, zo niet langer, gaat duren voor ik kan starten. En er is altijd 50% kans dat ik een placebo krijg. Bij het onderzoek horen ook 12 sessies EMDR. Daar is natuurlijk geen placebo voor, dus er wordt hoe dan ook iets aan behandeling gedaan in die periode.
Je mag me best een pb sturen als je over jouw euthanasiewens wilt praten!
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
donderdag 31 januari 2019 om 13:13
Fayana, heb je daar iets aan dat het na een aantal weken wat beter gaat met je? Kun je je daar aan optrekken? Mijn eigen ervaring is nl. dat als het slecht met je gaat, dat dat zo ontzettend aanwezig is, dat je weinig tot niks hebt aan positieve lichtpuntjes.
Ik duim voor je dat je het echte spul krijgt en dat de emdr ernaast iets voor je doet.
Ik duim voor je dat je het echte spul krijgt en dat de emdr ernaast iets voor je doet.
donderdag 31 januari 2019 om 13:42
Fayanna, ik stuit bij toeval op je topic. In het verleden al eens eerder even meegelezen maar nu grijpt je verhaal me ineens weer bij de strot.fayanna schreef: ↑30-12-2018 18:48......
En begrijpen hoe dat is kan dek ik alleen iemand die het zelf heeft meegemaakt. Ik kan het in elk geval niet uitleggen. Voor iemand die nooit depressief geweest is: neem de ergste dag van je leven en vermenigvuldig dat met 1000 en je komt nog steeds niet eens in de buurt. Dat is wat ik elke dag moet verdragen. En ik weet niet hoe lang ik dat nog volhoud.
Ik ben zo iemand die nog nooit een depressie heeft meegemaakt.
Uiteraard heeft het leven mij ook het nodige verdriet en ellende gebracht, maar dat zijn de dingen die ieder ooit eens op zijn pad krijgt.
Zo zit ik ook momenteel in een stormachtige periode die even mijn hele leven lijkt te beheersen.
Maar als ik dan lees wat ik hierboven uit jouw post heb gequote dan word ik toch weer even stil.
Het werkt louterend en zet me weer even met beide benen op de grond. Dat had ik even nodig.
Ik wens je veel sterkte, en voor wat het waard is; er wordt aan je gedacht.
I have neither the time nor the crayons to explain this to you.
donderdag 31 januari 2019 om 14:28
diyer schreef: ↑31-01-2019 13:13Fayana, heb je daar iets aan dat het na een aantal weken wat beter gaat met je? Kun je je daar aan optrekken? Mijn eigen ervaring is nl. dat als het slecht met je gaat, dat dat zo ontzettend aanwezig is, dat je weinig tot niks hebt aan positieve lichtpuntjes.
Ik duim voor je dat je het echte spul krijgt en dat de emdr ernaast iets voor je doet.
Het helpt een beetje. Natuurlijk, elke minuut dat ik me minder ellendig voel is een zegen. En ik ben er inmiddels aan gewend dat het niet langer dan een week aanhoudt, dus ook minder teleurgesteld als het weer slechter gaat. Als ik nog eierstokken had, zou ik ze van betrokkenheid verdenken
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 9 februari 2019 om 11:59
Lieve Fayanna,
Dankjewel voor je aanbod dat ik je een pb mag sturen maar ik blijf het moeilijk vinden om er over te praten. Ik vind je ontzettend dapper dat je toch weer een nieuw medicijn wilt proberen... zelf weet ik bijna niet meer hoe ik de dagen moet doorkomen... ik vind het leven afschuwelijk...
Ik blijf aan je denken en wens je ontzettend veel kracht en moed toe.
Dankjewel voor je aanbod dat ik je een pb mag sturen maar ik blijf het moeilijk vinden om er over te praten. Ik vind je ontzettend dapper dat je toch weer een nieuw medicijn wilt proberen... zelf weet ik bijna niet meer hoe ik de dagen moet doorkomen... ik vind het leven afschuwelijk...
Ik blijf aan je denken en wens je ontzettend veel kracht en moed toe.
zaterdag 23 februari 2019 om 16:00
Het gaat inmiddels al bijna 4 weken aanzienlijk beter. Nog wel depressief, maar nog maar een heel klein beetje. Het is 3,5 jaar geleden dat ik me zo goed gevoeld heb. Dit is nog heel veel beter dan wat ik door de rtms bereikt heb. En het is geen beginnende manie. Daar ben ik al gauw bang voor als ik me beter voel, maar ik weet heel zeker dat dat het niet is. Dit is 'gewoon' goed. En de reden? Geen flauw idee. Er is niks veranderd in mijn leven, ik ben niks anders gaan doen. Net zoals de depressies meestal zonder oorzaak beginnen, verbeteren ze ook weer zonder reden. Ik ben natuurlijk heel blij met deze goede periode, maar ik wou dat ik wist wat de reden was waardoor het beter ging. Dan kon ik daar misschien in de toekomst iets mee doen, dan kon ik misschien zelf meer invloed op mijn stemming uitoefenen. Maar goed, ik doe mijn best hier zo veel mogelijk van te genieten, want het kan letterlijk morgen weer voorbij zijn.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 23 februari 2019 om 17:23
fayanna schreef: ↑23-02-2019 16:00Het gaat inmiddels al bijna 4 weken aanzienlijk beter. Nog wel depressief, maar nog maar een heel klein beetje. Het is 3,5 jaar geleden dat ik me zo goed gevoeld heb. Dit is nog heel veel beter dan wat ik door de rtms bereikt heb. En het is geen beginnende manie. Daar ben ik al gauw bang voor als ik me beter voel, maar ik weet heel zeker dat dat het niet is. Dit is 'gewoon' goed. En de reden? Geen flauw idee. Er is niks veranderd in mijn leven, ik ben niks anders gaan doen. Net zoals de depressies meestal zonder oorzaak beginnen, verbeteren ze ook weer zonder reden. Ik ben natuurlijk heel blij met deze goede periode, maar ik wou dat ik wist wat de reden was waardoor het beter ging. Dan kon ik daar misschien in de toekomst iets mee doen, dan kon ik misschien zelf meer invloed op mijn stemming uitoefenen. Maar goed, ik doe mijn best hier zo veel mogelijk van te genieten, want het kan letterlijk morgen weer voorbij zijn.
Wat gun ik jou dat dit gevoel je hele leven lang blijft.
zaterdag 23 februari 2019 om 19:34
Oh wat een goed nieuws. Wat fijn dat je je zo'n stuk beter voelt en inderdaad, probeer er zoveel mogelijk van te genieten.
Jammer dat je niet weet hoe het komt maar hey, het is er weer. En hopelijk voor heel lang.
Ik wens je fijne mooie en prettige dagen met veel genietmomentjes, hoe klein of groot dan ook.
Jammer dat je niet weet hoe het komt maar hey, het is er weer. En hopelijk voor heel lang.
Ik wens je fijne mooie en prettige dagen met veel genietmomentjes, hoe klein of groot dan ook.
zaterdag 23 februari 2019 om 19:59
woensdag 27 februari 2019 om 15:13
zo fijn
