Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 om 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zaterdag 8 december 2018 om 23:42
Ik weet het allemaal niet meer. Ik wou dat doodgaan een stuk makkelijker was. Ik ben toch maar op zoek gegaan naar een nieuwe psychiater, omdat het me wel handig lijkt om een kort lijntje te hebben voor het geval ik manisch word. Maar ja, dat lukt ook nog niet zo hard. Ik zou graag naar de psychiater willen waar ik een jaar geleden mijn zoveelste 2nd opinion had (‘s lands enige hoogleraar in mijn ziektebeeld), maar deze neemt geen patienten aan na een 2nd opinion. Snap ik wel, anders is het eind zoek. Ik heb mijn huisarts gevraagd of hij een goed woordje voor me wou doen bij deze psychiater en dat heeft hij toegezegd, maar daar verwacht ik maar niet al te veel van. Verder sleep ik me met veel moeitebdoor de dagen.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 9 december 2018 om 00:07
Fayanna, laatst las ik dit artikel https://www.omroepbrabant.nl/nieuws/287 ... -voorkomen
Misschien kan hij iets voor je betekenen. Op papier misschien niet de meest voor de hand liggende, maar het lijkt me wel een man met een breed inzicht.
Hoe dan ook, heel veel sterkte.
Misschien kan hij iets voor je betekenen. Op papier misschien niet de meest voor de hand liggende, maar het lijkt me wel een man met een breed inzicht.
Hoe dan ook, heel veel sterkte.
zondag 9 december 2018 om 01:36
Ik heb er maar een beetje verstand van Fayanna, maar wat maakt voor jou een psychiater de beste behandelaar? Is dat zijn of haar verwijzingsmogelijkheid en medicatie mogelijkheden?
Want ik weet niet hoe 'geschikt' een psychiater is om met het leven te dealen, als het niet te maken heeft met diagnoses stellen en medicatie. Zijn daar geen geschiktere behandelaren voor te bedenken?
Behandelaar klinkt misschien verkeerd, want dan ga je uit van iets dat te behandelen is, terwijl het voor jou meer overleven is. Maar is daar dan nog steeds niet een betere behandelaar voor te bedenken? Bijvoorbeeld een pyschiatrisch verpleegkundige? Ik weet niet wat de exacte expertise van een psychiater inhoudt. Maar ik kan me voorstellen dat je misschien ook wel baat kunt hebben bij hulp die praktische zaken inhouden. Zoals hoe ga ik wel of niet het gesprek aan met mijn omgeving (specifiek ouders)? Kan ik lotgenoten vinden en is daar een ondersteunende groep voor?
Maar misschien dat een psychiater dit ook allemaal kan ofzo of dat je de wens niet eens hebt. Maar als ik denk aan een psychiater, dan ga ik erg uit van A: medicatie (werkt niet tot nauwelijks bij je) en B: processen in je eigen hoofd, ziekte inzicht. Maar niet tot nauwelijks hoe je je staande houdt onder al dit gewicht, voor zolang je in staat bent om het te blijven/willen proberen bij gebrek aan iets beters.
Je staande houden in een omgeving waar je veel voor verbergt is namelijk een extra zware tol, bovenop de last die je al draagt. Kan me voorstellen dat iemand die je bij het leven kan begeleiden (en de mensen die daarbij horen) op dit punt misschien meer voor je kan betekenen. Maar als ik nu iets opgooi waar je niks aan hebt, dan zie het maar als niet geschreven ofzo.
Want ik weet niet hoe 'geschikt' een psychiater is om met het leven te dealen, als het niet te maken heeft met diagnoses stellen en medicatie. Zijn daar geen geschiktere behandelaren voor te bedenken?
Behandelaar klinkt misschien verkeerd, want dan ga je uit van iets dat te behandelen is, terwijl het voor jou meer overleven is. Maar is daar dan nog steeds niet een betere behandelaar voor te bedenken? Bijvoorbeeld een pyschiatrisch verpleegkundige? Ik weet niet wat de exacte expertise van een psychiater inhoudt. Maar ik kan me voorstellen dat je misschien ook wel baat kunt hebben bij hulp die praktische zaken inhouden. Zoals hoe ga ik wel of niet het gesprek aan met mijn omgeving (specifiek ouders)? Kan ik lotgenoten vinden en is daar een ondersteunende groep voor?
Maar misschien dat een psychiater dit ook allemaal kan ofzo of dat je de wens niet eens hebt. Maar als ik denk aan een psychiater, dan ga ik erg uit van A: medicatie (werkt niet tot nauwelijks bij je) en B: processen in je eigen hoofd, ziekte inzicht. Maar niet tot nauwelijks hoe je je staande houdt onder al dit gewicht, voor zolang je in staat bent om het te blijven/willen proberen bij gebrek aan iets beters.
Je staande houden in een omgeving waar je veel voor verbergt is namelijk een extra zware tol, bovenop de last die je al draagt. Kan me voorstellen dat iemand die je bij het leven kan begeleiden (en de mensen die daarbij horen) op dit punt misschien meer voor je kan betekenen. Maar als ik nu iets opgooi waar je niks aan hebt, dan zie het maar als niet geschreven ofzo.
zondag 9 december 2018 om 01:54
Fayanna, nog iets wat me te binnen schiet en wat misschien een heel gevoelig punt is en nogmaals: ik zeg het eerlijk, ik heb geen verstand van zeer diepe depressies waarbij de wereld compleet als een zwart gat is en alles daarin gezogen wordt.
Ik weet wél iets van basale depressies en depressieve gevoelens. Ik weet dat er zoveel meer oorzaken aan ten grondslag liggen dan sec. stofjes als serotonine en dopamine. Je hele chemische huishouding draagt bij aan gevoelens van somberheid, lusteloosheid, etc. Denk aan hormonen, chemische disbalans in je bloed, tekorten aan vitaminen en mineralen, etc.
En je leven en de mate van controle die mensen ervaren, dragen bij aan je geestelijke functioneren. Dus de mate waarin mensen zich geliefd en gesteund voelen, een netwerk om zich heen hebben. Maar ook de zinvolheid van het leven, voor zover je daar maar niet al teveel over na moet denken, want feitelijk is een leven hier op aarde slechts een flikkering van een vuurvliegje. Je knippert met je ogen en weg is het weer, voor de volgende om het stokje over te nemen....
Maar goed, als je dat allemaal even niet al te sterk probeert te beredeneren en we blijven gewoon even bij de menselijke feiten dat we gemiddeld x jaren oud worden en die moeten zien te vervullen, dan is zingeving zo'n beetje HET keywoord voor geluk. En dat verschilt natuurlijk van persoon tot persoon. Voor de een is het kunst maken, voor de ander is het iets betekenen voor ouderen, kinderen, je naasten, weer en ander wil iets hoogs bereiken op een carriere ladder en de volgende wil een minimale voetprint achterlaten en streeft naar zo natuurlijk of ecologisch leven. Wat het ook is, het is iets wat een mens een reden geeft om op te staan, om over na te denken. Zelfs jouw traject zou voor jou misschien een kleine reden kunnen zijn om zinvolheid in te vinden. Door bijvoorbeeld je ervaringen te delen met anderen die met hetzelfde worstelen. Door een boek te schrijven hierover. Door artsen en medici van informatie te voorzien en adviezen te geven.
Denk jij dat je op een of andere manier jouw geworstel op een gekke manier tot iets kan maken dat je nu houvast kan geven in een situatie die eigenlijk nog ontzettend richtingloos is? Al was het maar door erover te vertellen of te schrijven. Zodat alles wat je meemaakt niet verloren gaat en anderen misschien tot steun kan zijn? Zodat JIJ daadwerkelijk iemands steun kunt zijn! Ik denk namelijk dat je die rol hier ook al een beetje hebt, door anderen die van je lezen en met hetzelfde worstelen en je tips en adviezen lezen. Jouw woorden kunnen echt verschil maken voor een ander en ik zou zo graag hopen dat het voor jou een klein beetje meer het verschil kan maken op sommige dagen, totdat je een goede richting hebt kunnen vinden waar je vrede en rust mee kunt hebben. Wat die richting ook is.
Ik weet wél iets van basale depressies en depressieve gevoelens. Ik weet dat er zoveel meer oorzaken aan ten grondslag liggen dan sec. stofjes als serotonine en dopamine. Je hele chemische huishouding draagt bij aan gevoelens van somberheid, lusteloosheid, etc. Denk aan hormonen, chemische disbalans in je bloed, tekorten aan vitaminen en mineralen, etc.
En je leven en de mate van controle die mensen ervaren, dragen bij aan je geestelijke functioneren. Dus de mate waarin mensen zich geliefd en gesteund voelen, een netwerk om zich heen hebben. Maar ook de zinvolheid van het leven, voor zover je daar maar niet al teveel over na moet denken, want feitelijk is een leven hier op aarde slechts een flikkering van een vuurvliegje. Je knippert met je ogen en weg is het weer, voor de volgende om het stokje over te nemen....
Maar goed, als je dat allemaal even niet al te sterk probeert te beredeneren en we blijven gewoon even bij de menselijke feiten dat we gemiddeld x jaren oud worden en die moeten zien te vervullen, dan is zingeving zo'n beetje HET keywoord voor geluk. En dat verschilt natuurlijk van persoon tot persoon. Voor de een is het kunst maken, voor de ander is het iets betekenen voor ouderen, kinderen, je naasten, weer en ander wil iets hoogs bereiken op een carriere ladder en de volgende wil een minimale voetprint achterlaten en streeft naar zo natuurlijk of ecologisch leven. Wat het ook is, het is iets wat een mens een reden geeft om op te staan, om over na te denken. Zelfs jouw traject zou voor jou misschien een kleine reden kunnen zijn om zinvolheid in te vinden. Door bijvoorbeeld je ervaringen te delen met anderen die met hetzelfde worstelen. Door een boek te schrijven hierover. Door artsen en medici van informatie te voorzien en adviezen te geven.
Denk jij dat je op een of andere manier jouw geworstel op een gekke manier tot iets kan maken dat je nu houvast kan geven in een situatie die eigenlijk nog ontzettend richtingloos is? Al was het maar door erover te vertellen of te schrijven. Zodat alles wat je meemaakt niet verloren gaat en anderen misschien tot steun kan zijn? Zodat JIJ daadwerkelijk iemands steun kunt zijn! Ik denk namelijk dat je die rol hier ook al een beetje hebt, door anderen die van je lezen en met hetzelfde worstelen en je tips en adviezen lezen. Jouw woorden kunnen echt verschil maken voor een ander en ik zou zo graag hopen dat het voor jou een klein beetje meer het verschil kan maken op sommige dagen, totdat je een goede richting hebt kunnen vinden waar je vrede en rust mee kunt hebben. Wat die richting ook is.
zondag 9 december 2018 om 02:05
zondag 9 december 2018 om 03:08
Fijn dat dit topic je helpt, daar ben ik oprecht blij om. Jammer dat je het nodig hebt... Het is niet zozeer dat ik niet weet hoe ik mijn uren moet vullen. Het is meer dat niks leuk en zinvol is en alles vreselijk moeilijk. Ik kan de hele dag als een berg opzien tegen een afwasje van 5 minuten. Ik heb allerlei strategieën ontwikkeld door de jaren heen om ietsje makkelijker met dat soort dingen om te gaan, maar het leven blijft toch een hel.Liesan schreef: ↑09-12-2018 02:05Fayanna, door hier te schrijven, help je mij. Het maakt dat ik me minder alleen voel.
Goed idee, zoals hierboven genoemd. Is het iets om op zoek te gaan naar iemand die samen met jou zou kunnen kijken naar praktische invulling of ondersteuning? Dus juist even geen therapie?
Sterkte weer!
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 9 december 2018 om 03:14
Stel dat er een knop was, en als je daarop drukte zou je helemaal nooit bestaan hebben.
Dus niemand zou jou missen, niemand zou zich jou herinneren, je zou niemand verdriet doen of teleurstellen door te 'verdwijnen'. Maar je zou ook geen enkele ervaring hebben opgedaan, niets meegemaakt, geen pijn of geluk, niets toegevoegd, want je had simpelweg nooit bestaan.
Zou jij (en de anderen in dit topic) op die knop drukken?
Dus niemand zou jou missen, niemand zou zich jou herinneren, je zou niemand verdriet doen of teleurstellen door te 'verdwijnen'. Maar je zou ook geen enkele ervaring hebben opgedaan, niets meegemaakt, geen pijn of geluk, niets toegevoegd, want je had simpelweg nooit bestaan.
Zou jij (en de anderen in dit topic) op die knop drukken?
zondag 9 december 2018 om 03:15
Lekker stelletje nachtbrakers zijn wij hier trouwens!
Diyer: Psychiaters houden zich over het algemeen alleen met pillen bezig. Medicatie tegen depressie doet bij mij inderdaad niks. Maar ik zou manisch kunnen worden en dat is bij wel gelukkig wel heel goed met pillen te behandelen. Dan is het niet handig als je een half jaar op een wachtlijst moet staan voor je ergens terecht kan. Een huisarts is niet echt de meest geschikte arts om een manie te behandelen, en als ik manisch bij de huisarts zou zitten, moet ik maar afwachten bij welke psychiater ik op een spoedspreekuurtje terecht kan. Dan ga ik liever naar een psychiater die ik zelf heb uitgezocht en inmiddels hopelijk een beetje ken en waarmee ik door een deur kan.
Verder wil ik eindelijk wel eens de diagnose persoonlijkheidsstoornis bevestigd of uitgesloten zien, want daar wordt af en toe wel over gepraat, maar het is nooit echt goed onderzocht. Ik zelf vind de basis voor die diagnose erg magertjes en had een zodanig slecht contact met mijn vorige psychiater dat ik die diagnostiek ook niet met hem wilde doen. Als ik geen persoonlijkheidsstoornis heb (wat ik eigenlijk vermoed), dan helpt dat als ik in de toekomst ooit verder wil gaan met het euthanasietraject. Ik heb minder (maar inmiddels wel aardig wat) behandeling gehad voor de persoonlijkheidsstoornis dan voor de depressie. Dus een nieuwe scenarts (voor mijn huisarts is het blijkbaar geen issue) zou, niet geheel ten onrechte, kunnen zeggen dat ik op dat vlak niet uitbehandeld ben, en mijn euthanasieverzoek afwijzen. Maar als zwart op wit staat dat ik geen persoonlijkheidsstoornis heb, dan is dat natuurlijk niet van toepassing.
Ziekte-inzicht heb ik trouwens plenty en ik heb in oktober 2 jaar therapie beëindigd omdat ik er alleen maar slechter van werd. Ik was mij er zeer van bewust dat therapie voor mijn soort problemen een zaak van heel lange adem zou zijn en dat het waarschijnlijk eerst slechter zou moeten worden voordat het beter zou worden, maar na 2 jaar zag ik nog steeds op geen enkele manier hoe deze therapie mij ooit zou gaan helpen. En dat was mijn 4e keer therapie, bij 4 verschillende therapeuten. Aan de ene kant ben ik wel een beetje uitgepraat, maar aan de andere kant is, zolang ik toch nog leef, niks doen ook geen optie. Dus vandaar dat ik toch maar weer op zoek ben, hoewel ik er ergens ook niet meer in geloof. Heel dubbel.
Ik ben het helemaal met je eens dat depressie niet één enkele simpele (lichamelijke) oorzaak heeft, maar dat er zoveel meer meespeelt. In de periode dat ik het nog kon betalen heb ik me ook in het alternatieve circuit gestort en zo ongeveer alles geprobeerd wat ik kon bedenken. Heeft ook allemaal niet geholpen. Vitaminen zijn op peil, diabetes en hypothyreoïdie zijn onder controle, oestrogenen worden aangevuld (overgang).
Wat ik existentiële zinloosheid noem is een heel belangrijke oorzaak voor mijn depressies, naast een rotjeugd met emotionele verwaarlozing en een agressieve broer, en existentiële eenzaamheid, die niets te maken heeft met de aan- of afwezigheid van andere mensen. Op het diepste en meest essentiële niveau kan je een ander mens nooit helemaal en waarachtig kennen, en een ander kan jou nooit helemaal kennen, en daar word ik erg depressief van. Ik kan sowieso heel moeilijk verbinding met andere mensen voelen. En er is helemaal niets dat voor mij het leven zinvol maakt, en geloof maar dat ik mijn stinkende best gedaan heb om die zin te vinden, vooral in immateriële dingen. Ik heb 20 jaar in de zorg gewerkt, waarvan 18 jaar met bijzonder veel plezier, maar zinvol vond ik het niet.
Diyer: Psychiaters houden zich over het algemeen alleen met pillen bezig. Medicatie tegen depressie doet bij mij inderdaad niks. Maar ik zou manisch kunnen worden en dat is bij wel gelukkig wel heel goed met pillen te behandelen. Dan is het niet handig als je een half jaar op een wachtlijst moet staan voor je ergens terecht kan. Een huisarts is niet echt de meest geschikte arts om een manie te behandelen, en als ik manisch bij de huisarts zou zitten, moet ik maar afwachten bij welke psychiater ik op een spoedspreekuurtje terecht kan. Dan ga ik liever naar een psychiater die ik zelf heb uitgezocht en inmiddels hopelijk een beetje ken en waarmee ik door een deur kan.
Verder wil ik eindelijk wel eens de diagnose persoonlijkheidsstoornis bevestigd of uitgesloten zien, want daar wordt af en toe wel over gepraat, maar het is nooit echt goed onderzocht. Ik zelf vind de basis voor die diagnose erg magertjes en had een zodanig slecht contact met mijn vorige psychiater dat ik die diagnostiek ook niet met hem wilde doen. Als ik geen persoonlijkheidsstoornis heb (wat ik eigenlijk vermoed), dan helpt dat als ik in de toekomst ooit verder wil gaan met het euthanasietraject. Ik heb minder (maar inmiddels wel aardig wat) behandeling gehad voor de persoonlijkheidsstoornis dan voor de depressie. Dus een nieuwe scenarts (voor mijn huisarts is het blijkbaar geen issue) zou, niet geheel ten onrechte, kunnen zeggen dat ik op dat vlak niet uitbehandeld ben, en mijn euthanasieverzoek afwijzen. Maar als zwart op wit staat dat ik geen persoonlijkheidsstoornis heb, dan is dat natuurlijk niet van toepassing.
Ziekte-inzicht heb ik trouwens plenty en ik heb in oktober 2 jaar therapie beëindigd omdat ik er alleen maar slechter van werd. Ik was mij er zeer van bewust dat therapie voor mijn soort problemen een zaak van heel lange adem zou zijn en dat het waarschijnlijk eerst slechter zou moeten worden voordat het beter zou worden, maar na 2 jaar zag ik nog steeds op geen enkele manier hoe deze therapie mij ooit zou gaan helpen. En dat was mijn 4e keer therapie, bij 4 verschillende therapeuten. Aan de ene kant ben ik wel een beetje uitgepraat, maar aan de andere kant is, zolang ik toch nog leef, niks doen ook geen optie. Dus vandaar dat ik toch maar weer op zoek ben, hoewel ik er ergens ook niet meer in geloof. Heel dubbel.
Ik ben het helemaal met je eens dat depressie niet één enkele simpele (lichamelijke) oorzaak heeft, maar dat er zoveel meer meespeelt. In de periode dat ik het nog kon betalen heb ik me ook in het alternatieve circuit gestort en zo ongeveer alles geprobeerd wat ik kon bedenken. Heeft ook allemaal niet geholpen. Vitaminen zijn op peil, diabetes en hypothyreoïdie zijn onder controle, oestrogenen worden aangevuld (overgang).
Wat ik existentiële zinloosheid noem is een heel belangrijke oorzaak voor mijn depressies, naast een rotjeugd met emotionele verwaarlozing en een agressieve broer, en existentiële eenzaamheid, die niets te maken heeft met de aan- of afwezigheid van andere mensen. Op het diepste en meest essentiële niveau kan je een ander mens nooit helemaal en waarachtig kennen, en een ander kan jou nooit helemaal kennen, en daar word ik erg depressief van. Ik kan sowieso heel moeilijk verbinding met andere mensen voelen. En er is helemaal niets dat voor mij het leven zinvol maakt, en geloof maar dat ik mijn stinkende best gedaan heb om die zin te vinden, vooral in immateriële dingen. Ik heb 20 jaar in de zorg gewerkt, waarvan 18 jaar met bijzonder veel plezier, maar zinvol vond ik het niet.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 9 december 2018 om 03:16
Ja! Ja! Ja! Wat heb k vaak gewenst dat ik nooit bestaan had!Possa schreef: ↑09-12-2018 03:14Stel dat er een knop was, en als je daarop drukte zou je helemaal nooit bestaan hebben.
Dus niemand zou jou missen, niemand zou zich jou herinneren, je zou niemand verdriet doen of teleurstellen door te 'verdwijnen'. Maar je zou ook geen enkele ervaring hebben opgedaan, niets meegemaakt, geen pijn of geluk, niets toegevoegd, want je had simpelweg nooit bestaan.
Zou jij (en de anderen in dit topic) op die knop drukken?
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 9 december 2018 om 03:38
Een aantal dierbaren van mij beantwoorden deze vraag ook met ja of onverschillig (zou ze niets uitmaken of ze wel niet bestaan zouden hebben). Hoewel ze niet per se een doodswens hebben. Ik was hier eerst best geschokt over.
Ondanks al m'n dalen en (wat ik zag als) depressies, zou ik toch geen moment gemist willen hebben. Alleen al dat éne fijne moment als je de buitenlucht ruikt en de bladeren hoort ritselen.. Zelfs de nare ervaringen hebben uiteindelijk waarde voor mij. Dat iemand waarvan ik houd, en (dacht) deze ervaringen te delen, aangeeft toch liever niet bestaan zou hebben, kwam voor mij best hard aan.
Ik heb er nu wel vrede mee dat mensen hier verschillend instaan. Ook wel mooi dat iedereen het leven anders beleeft. En ik prijs mezelf gelukkig dat het leven voor mij wel waarde heeft. Ik wou dat ik dat gevoel met iedereen kon delen.
zondag 9 december 2018 om 03:48
Hoi!fayanna schreef: ↑09-12-2018 03:15Lekker stelletje nachtbrakers zijn wij hier trouwens!
Diyer: Psychiaters houden zich over het algemeen alleen met pillen bezig. Medicatie tegen depressie doet bij mij inderdaad niks. Maar ik zou manisch kunnen worden en dat is bij wel gelukkig wel heel goed met pillen te behandelen. Dan is het niet handig als je een half jaar op een wachtlijst moet staan voor je ergens terecht kan. Een huisarts is niet echt de meest geschikte arts om een manie te behandelen, en als ik manisch bij de huisarts zou zitten, moet ik maar afwachten bij welke psychiater ik op een spoedspreekuurtje terecht kan. Dan ga ik liever naar een psychiater die ik zelf heb uitgezocht en inmiddels hopelijk een beetje ken en waarmee ik door een deur kan.
Verder wil ik eindelijk wel eens de diagnose persoonlijkheidsstoornis bevestigd of uitgesloten zien, want daar wordt af en toe wel over gepraat, maar het is nooit echt goed onderzocht. Ik zelf vind de basis voor die diagnose erg magertjes en had een zodanig slecht contact met mijn vorige psychiater dat ik die diagnostiek ook niet met hem wilde doen. Als ik geen persoonlijkheidsstoornis heb (wat ik eigenlijk vermoed), dan helpt dat als ik in de toekomst ooit verder wil gaan met het euthanasietraject. Ik heb minder (maar inmiddels wel aardig wat) behandeling gehad voor de persoonlijkheidsstoornis dan voor de depressie. Dus een nieuwe scenarts (voor mijn huisarts is het blijkbaar geen issue) zou, niet geheel ten onrechte, kunnen zeggen dat ik op dat vlak niet uitbehandeld ben, en mijn euthanasieverzoek afwijzen. Maar als zwart op wit staat dat ik geen persoonlijkheidsstoornis heb, dan is dat natuurlijk niet van toepassing.
Ziekte-inzicht heb ik trouwens plenty en ik heb in oktober 2 jaar therapie beëindigd omdat ik er alleen maar slechter van werd. Ik was mij er zeer van bewust dat therapie voor mijn soort problemen een zaak van heel lange adem zou zijn en dat het waarschijnlijk eerst slechter zou moeten worden voordat het beter zou worden, maar na 2 jaar zag ik nog steeds op geen enkele manier hoe deze therapie mij ooit zou gaan helpen. En dat was mijn 4e keer therapie, bij 4 verschillende therapeuten. Aan de ene kant ben ik wel een beetje uitgepraat, maar aan de andere kant is, zolang ik toch nog leef, niks doen ook geen optie. Dus vandaar dat ik toch maar weer op zoek ben, hoewel ik er ergens ook niet meer in geloof. Heel dubbel.
Ik ben het helemaal met je eens dat depressie niet één enkele simpele (lichamelijke) oorzaak heeft, maar dat er zoveel meer meespeelt. In de periode dat ik het nog kon betalen heb ik me ook in het alternatieve circuit gestort en zo ongeveer alles geprobeerd wat ik kon bedenken. Heeft ook allemaal niet geholpen. Vitaminen zijn op peil, diabetes en hypothyreoïdie zijn onder controle, oestrogenen worden aangevuld (overgang).
Wat ik existentiële zinloosheid noem is een heel belangrijke oorzaak voor mijn depressies, naast een rotjeugd met emotionele verwaarlozing en een agressieve broer, en existentiële eenzaamheid, die niets te maken heeft met de aan- of afwezigheid van andere mensen. Op het diepste en meest essentiële niveau kan je een ander mens nooit helemaal en waarachtig kennen, en een ander kan jou nooit helemaal kennen, en daar word ik erg depressief van. Ik kan sowieso heel moeilijk verbinding met andere mensen voelen. En er is helemaal niets dat voor mij het leven zinvol maakt, en geloof maar dat ik mijn stinkende best gedaan heb om die zin te vinden, vooral in immateriële dingen. Ik heb 20 jaar in de zorg gewerkt, waarvan 18 jaar met bijzonder veel plezier, maar zinvol vond ik het niet.
Wat naar allemaal... Ik keek al af en toe in je Topic. Wat jij meegemaakt heb in je jeugd is ook wel zwaar.
Al had ik gehoopt dat je meer geluk gevonden had in je leven.
Als ik trouwens over dat dik gedrukte nadenk voel ik me ook depri idd. Maar sommige mensen zijn wel meer open over hun gevoelens dan andere maar als nog weet je het nooit helemaal of bedoel je dat niet? Ik heb ook een chronisch gevoel van leegte terwijl ik pas 26 ben. Ik denk dat als je zelf zoveel leegte voelt verbinding maken ook wel haast onmogelijk is ja.
Maar ik heb sowieso het idee als je teveel nadenkt over het leven dat het ook helemaal niet leuk meer is.
Ben wel een beetje benieuwd of je ooit een relatie heb gehad en hoe je dat ervaren hebt qua gevoel?
Veel sterkte
zondag 9 december 2018 om 09:30
Hoewel ik op dit moment geen (actieve) doodswens (meer) heb, vind ik het altijd moeilijk te begrijpen dat mensen hier 'nee' op kunnen zeggen eerlijk gezegd. Daar vind ik alles in het leven echt te onbelangrijk en insignificant voor en de waarde van pijn die je als bewust wezen kan voelen veel te groot.Possa schreef: ↑09-12-2018 03:14Stel dat er een knop was, en als je daarop drukte zou je helemaal nooit bestaan hebben.
Dus niemand zou jou missen, niemand zou zich jou herinneren, je zou niemand verdriet doen of teleurstellen door te 'verdwijnen'. Maar je zou ook geen enkele ervaring hebben opgedaan, niets meegemaakt, geen pijn of geluk, niets toegevoegd, want je had simpelweg nooit bestaan.
Zou jij (en de anderen in dit topic) op die knop drukken?
zondag 9 december 2018 om 11:11
Fayanna, je zou even kunnen kijken op de Zorgkaart, als je dit niet al gedaan hebt:
https://www.zorgkaartnederland.nl/aando ... toornissen
Ik vind het verdrietig voor je dat jouw worsteling zo lang moet duren. Was er maar een wondermiddel waarmee je het leven weer als draaglijk kon ervaren.
Wanneer was je laatste manische episode? En een, wellicht ongepaste, vraag: voel je je "beter" als je manisch bent?
https://www.zorgkaartnederland.nl/aando ... toornissen
Ik vind het verdrietig voor je dat jouw worsteling zo lang moet duren. Was er maar een wondermiddel waarmee je het leven weer als draaglijk kon ervaren.
Wanneer was je laatste manische episode? En een, wellicht ongepaste, vraag: voel je je "beter" als je manisch bent?
zondag 9 december 2018 om 11:38
Nee, nooit echt een serieuze relatie gehad. Heeft ook te maken met het nauwelijks verbinding kunnen voelen. Ik kan geen relatie hebben zonder echte verbinding, dan maar liever in mijn eentje. En het was extreem pijnlijk om te ervaren dat ik geen echte verbinding kon voelen met degene met wie ik me juist het allermeest verbonden zou moeten voelen.linnylow schreef: ↑09-12-2018 03:48Hoi!
Wat naar allemaal... Ik keek al af en toe in je Topic. Wat jij meegemaakt heb in je jeugd is ook wel zwaar.
Al had ik gehoopt dat je meer geluk gevonden had in je leven.
Als ik trouwens over dat dik gedrukte nadenk voel ik me ook depri idd. Maar sommige mensen zijn wel meer open over hun gevoelens dan andere maar als nog weet je het nooit helemaal of bedoel je dat niet? Ik heb ook een chronisch gevoel van leegte terwijl ik pas 26 ben. Ik denk dat als je zelf zoveel leegte voelt verbinding maken ook wel haast onmogelijk is ja.
Maar ik heb sowieso het idee als je teveel nadenkt over het leven dat het ook helemaal niet leuk meer is.
Ben wel een beetje benieuwd of je ooit een relatie heb gehad en hoe je dat ervaren hebt qua gevoel?
Veel sterkte
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 9 december 2018 om 11:44
FadeToBlack schreef: ↑09-12-2018 11:11Fayanna, je zou even kunnen kijken op de Zorgkaart, als je dit niet al gedaan hebt:
https://www.zorgkaartnederland.nl/aando ... toornissen
Ik vind het verdrietig voor je dat jouw worsteling zo lang moet duren. Was er maar een wondermiddel waarmee je het leven weer als draaglijk kon ervaren.
Wanneer was je laatste manische episode? En een, wellicht ongepaste, vraag: voel je je "beter" als je manisch bent?
Mijn laatste manie was zo'n 20 maanden geleden. Ik heb twee soorten manie, eufoor, dat is zoals de meeste mensen zich een manie voorstellen met helemaal blij en heel druk, en dysfoor, met wel heel veel drukte en onrust, maar tegelijk ook depressief. Zo'n dysfore manie is het enige op deze wereld dat nog erger is dan depressie. De dysfore manieën (een stuk of 6 in 18 jaar tijd) kreeg ik alleen maar binnen 1-2 weken na het starten met nieuwe medicijnen. Een eufore manie heb ik maar 2 keer gehad, zomaar spontaan. Aangezien nieuwe medicijnen op dit moment geen optie meer zijn, is de kans op een dysfore manie zeer klein. Eufoor kan wel, en dat kan snel uit de hand lopen, dus dat moet ook heel snel behandeld worden.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 9 december 2018 om 13:37
zondag 9 december 2018 om 13:59
Oh Fayanna, wat rot dat het zo moeilijk gaat
Ik weet wél zeker dat je een heleboel mensen helpt met je openheid en het bespreekbaar maken op dit topic.
Hierboven heeft linnylow en stuk dikgedrukt gequote waarin juist zaken opvallen die kunnen wijzen op persoonlijkheidsproblematiek (jeugd, emotionele verwaarlozing, gevoel van eenzaamheid, verbinding niet kunnen voelen/aangaan). Jij noemde hierboven ook graag meer duidelijkheid te willen betreft persoonlijkheidsstoornis. De Viersprong zit in jouw regio en heeft veel expertise en ervaring in huis.
Ik weet wél zeker dat je een heleboel mensen helpt met je openheid en het bespreekbaar maken op dit topic.
Hierboven heeft linnylow en stuk dikgedrukt gequote waarin juist zaken opvallen die kunnen wijzen op persoonlijkheidsproblematiek (jeugd, emotionele verwaarlozing, gevoel van eenzaamheid, verbinding niet kunnen voelen/aangaan). Jij noemde hierboven ook graag meer duidelijkheid te willen betreft persoonlijkheidsstoornis. De Viersprong zit in jouw regio en heeft veel expertise en ervaring in huis.
zondag 9 december 2018 om 15:09
ja, ik welPossa schreef: ↑09-12-2018 03:14Stel dat er een knop was, en als je daarop drukte zou je helemaal nooit bestaan hebben.
Dus niemand zou jou missen, niemand zou zich jou herinneren, je zou niemand verdriet doen of teleurstellen door te 'verdwijnen'. Maar je zou ook geen enkele ervaring hebben opgedaan, niets meegemaakt, geen pijn of geluk, niets toegevoegd, want je had simpelweg nooit bestaan.
Zou jij (en de anderen in dit topic) op die knop drukken?
