Psyche
alle pijlers
Het leven na een zelfmoordpoging.
zaterdag 1 september 2018 om 14:32
Vorig jaar heb ik na veel ellendige jaren geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken. Dit is niet gelukt en na de poging ben ik een jaar opgenomen geweest. In dat jaar werden er verschillende diagnoses gesteld; autisme, adhd, ernstige depressie, ptss en er zou sprake zijn van een borderline dynamiek. Ik heb moeite gehad met het accepteren van de diagnose, met name autisme vond ik lastig te accepteren (het idee dat het altijd zo ingewikkeld in mijn hoofd zou blijven en dat is blijkbaar geen fase was).
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
Tijdens mijn opname werd ik nog depressiever dan dat ik al was. Ik heb zelf het idee dat de anti depressiva niet werkt maar volgens mijn psychiater ben ik rustiger dan ervoor. Hij wil dan ook dat ik de medicatie blijf gebruiken. Ikzelf twijfel omdat ik me nog steeds heel erg somber voel, veel zelfmoordgedachten heb en niet echt een toekomstbeeld heb.
Ik heb in de tussentijd een nieuwe huurwoning gehad en ben daar nu een aantal keren geweest. Het is een mooie woning maar ik voel me er erg ongelukkig. Ik denk omdat het een flatje is, erg gehorig en ik ben nogal gevoelig voor prikkels. Over twee weken wordt ik ‘ontslagen’ en mag ik helemaal naar huis.
Ik vind het doodeng. Ik kan alleen maar huilen omdat ik niet naar dat huis wil en heb nog steeds zelfmoordgedachten. In alle somberheid heb ik ook het gevoel dat het nooit meer goed gaat komen. Alles is zwart en het lijkt of ik erin ga verdrinken. Ik weet niet of ik me ooit nog blij ga voelen.
Ik weet niet waarom ik het schrijf, misschien hoop ik dat mensen tips hebben? Mensen die dat gevoel herkennen? Het is fijn om van me af te schrijven in ieder geval.
zondag 30 september 2018 om 14:32
Ik zou even gaan wandelen. De zon schijnt.
De aardbol is actief. (dieren/beestjes heb ik het over, niet echt mensen al die ook wel)
Ik weet niet of je er wat aan hebt; maar ik heb veel aan Disney-films. Ze brengen een boodschap en wat meer, misschien als hobby de films weer kijken? Zeker nu het herfst/winter word fijn om binnen te doen. Dekentje erbij, thee/warme chocomelk erbij..
De aardbol is actief. (dieren/beestjes heb ik het over, niet echt mensen al die ook wel)
Ik weet niet of je er wat aan hebt; maar ik heb veel aan Disney-films. Ze brengen een boodschap en wat meer, misschien als hobby de films weer kijken? Zeker nu het herfst/winter word fijn om binnen te doen. Dekentje erbij, thee/warme chocomelk erbij..
ik voel me zo ellendig nu
zondag 30 september 2018 om 22:01
hey mors,
bij mij vandaag ook .....heb vandaag een activiteit gehad maar naar de middag toe voelde ik me plots down , kreeg amper men eten binnen .
namiddag werd ik zo ongelukkig dat ik moest wenen , we waren buiten en ik had men zonnebril op , er was een beetje wind en hoewel sommigen wel een traan zullen gezien hebben nu en dan heb ik het goed verstopt gehouden want ze hebben het niet gemerkt (of dachten mss van de wind ofzo)
heb nadien via bericht aan 1 iemand die mijn verhaal helemaal kent gevraagd maar die zei dat die het niet gemerkt had .
nu is het weer beter , of zal zeggen minder slecht ....
veel sterkte voor jou!
bij mij vandaag ook .....heb vandaag een activiteit gehad maar naar de middag toe voelde ik me plots down , kreeg amper men eten binnen .
namiddag werd ik zo ongelukkig dat ik moest wenen , we waren buiten en ik had men zonnebril op , er was een beetje wind en hoewel sommigen wel een traan zullen gezien hebben nu en dan heb ik het goed verstopt gehouden want ze hebben het niet gemerkt (of dachten mss van de wind ofzo)
heb nadien via bericht aan 1 iemand die mijn verhaal helemaal kent gevraagd maar die zei dat die het niet gemerkt had .
nu is het weer beter , of zal zeggen minder slecht ....
veel sterkte voor jou!
maandag 1 oktober 2018 om 09:59
Ik heb goed geslapen en ben nu echt uitgerust. Na die die heftige avond gisteren voel ik me vanmorgen vrij rustig. We hebben met therapie het weekend besproken en daar voelde ik me echt weer rot, omdat het wéér zo’n slecht weekend was. De verpleegkundige zei; snel vergeten en weer door. Dat lijkt me ook het beste.
Ik heb er echt alles voor over om weer beter te worden. Beter ja want ik voel me ziek, in mijn hoofd. Alsof mijn hoofd en gedachten helemaal besmet zijn met een virus, of een infectie. Ik hoop zó dat het ooit weer beter wordt, dat ik weer kan lachen en kan genieten van dingen.
maandag 1 oktober 2018 om 10:04
Ja, gewoon vergeten, je kan het toch niet meer veranderen. Heel goed dat je het eerlijk besproken hebt, het is niks om je voor te schamen.
Een ziek brein (want dat is een depressie een ziekte) kan genezen. Kleine stapjes. Ik dacht ook nooit dat het beter ging worden. En misschien gaat het nu ook niet goed met me, ik ben wel blij als met mijn hoofd in de zon kan staan en even mijn brein kan uitschakelen. En dat soort kleine momentjes maken het verschil.
Niet de dagen dat het niet gaat, maar de momenten dat het niet uitmaakt hoe het gaat maar je gewoon mag bestaan en de regen/zon/wind voelt op je huid/gezicht.
Dat gun ik jou ook.
Dat ondanks dat het slecht gaat, je dat soort momentjes krijgt. Dat verandert niks, maar wel dat moment en kan je weer even ademen.
Succes vandaag.
Een ziek brein (want dat is een depressie een ziekte) kan genezen. Kleine stapjes. Ik dacht ook nooit dat het beter ging worden. En misschien gaat het nu ook niet goed met me, ik ben wel blij als met mijn hoofd in de zon kan staan en even mijn brein kan uitschakelen. En dat soort kleine momentjes maken het verschil.
Niet de dagen dat het niet gaat, maar de momenten dat het niet uitmaakt hoe het gaat maar je gewoon mag bestaan en de regen/zon/wind voelt op je huid/gezicht.
Dat gun ik jou ook.
Dat ondanks dat het slecht gaat, je dat soort momentjes krijgt. Dat verandert niks, maar wel dat moment en kan je weer even ademen.
Succes vandaag.
maandag 1 oktober 2018 om 10:36
Hey Mors,
Ik heb dit weekend een voorstelling gezien van een mental coach , die een soort zaal show gaf .
Die had het over de innerlijke trut die ieder van ons heeft en ik denk dat ook depressie daar een beetje op toepassing van is.
Die zei dat ieder van ons wel een innerlijke trut heeft die je zegt dat je te dik bent of lelijk of dat je iets niet gaat kunnen , kortom die praat je naar beneden....
Sommige mensen zijn heel sterk daarin en zeggen nog voor die trut haar eerste zin kon afmaken , weg trut! ik kan dat wel , je zal wel zien !
Als je de trut laat doen dan krijgt ze overmacht en ze zal alles doen om je naar beneden te praten in alles.
En hoe meer overmacht de trut heeft hoe moeilijker dat het is om tegen haar in te gaan .
Ik denk bij erg depressieve momenten dat die trut zo sterk is dat je er gewoon niet meer tegenop gewassen betn als je depressief bent .
Maar dan is het zaak van de momenten dat het iets beter gaat de trut op haar plaats te zetten denk ik
Als je de trut ook laat doen in de betere momenten krijgt ze meer en meer vrij spel , snap je?
Enzo kan het beetje bij beetje beter gaan denk ik , als je te diep zit kan je de trut niet altijd wegsturen en moet je ze soms over je heen laten walsen omdat het niet anders gaat maar de momenten dat het beter gaat moet je tegen jezelf zeggen ik ben wel iets waard , ik kan iets! 'denk daan aan alle positieve dingen die je doet , koken , je konijn verzorgen , etc.....
Als de trut dan weer de kop opsteekt kan je ze zo mss wat afhouden , en telkens je ze wat kan afhouden heb je een langer moment dat het beter gaat.
hoe meer betere momenten , hoe meer grip dat je krijgt op jou trut!
Ze zal er altijd zijn maar door positief te zijn naar jezelf en naar anderen wanneer het kan (wanneer je niet te diep zit) doe jij jou trut pijn en niet omgekeerd , en win je terrein op haar .
het is ook die trut die je laat automutuleren , en nu is je trut zo sterk dat je ze niet kan afhouden soms maar je kan terug terrein op haar winnen , echt waar!
Dus mijn tip : Aanvaard dat ze nog over je heen zal walsen maar pak haar aan wanneer het kan door positieve dingen te doen ! (fijne dingen met mensen , lief zijn naar hun en vooral naar jezelf! )
Wees niet te hard voor jezelf als het moeilijk gaat , dit is iets dat je gewoon moet aanvaarden , en de momenten dat het beter gaat niet tegen jezelf zeggen dat je gefaalt hebt op 1 of andere manier ! zelfde met Automutulatie , je doet dat niet omdat je dat wil maar uit noodzaak die moment , wees achteraf niet te hard voor jezelf maar wees lief en positief voor jezelf wanneer het ook maar kan
Ik heb dit weekend een voorstelling gezien van een mental coach , die een soort zaal show gaf .
Die had het over de innerlijke trut die ieder van ons heeft en ik denk dat ook depressie daar een beetje op toepassing van is.
Die zei dat ieder van ons wel een innerlijke trut heeft die je zegt dat je te dik bent of lelijk of dat je iets niet gaat kunnen , kortom die praat je naar beneden....
Sommige mensen zijn heel sterk daarin en zeggen nog voor die trut haar eerste zin kon afmaken , weg trut! ik kan dat wel , je zal wel zien !
Als je de trut laat doen dan krijgt ze overmacht en ze zal alles doen om je naar beneden te praten in alles.
En hoe meer overmacht de trut heeft hoe moeilijker dat het is om tegen haar in te gaan .
Ik denk bij erg depressieve momenten dat die trut zo sterk is dat je er gewoon niet meer tegenop gewassen betn als je depressief bent .
Maar dan is het zaak van de momenten dat het iets beter gaat de trut op haar plaats te zetten denk ik
Als je de trut ook laat doen in de betere momenten krijgt ze meer en meer vrij spel , snap je?
Enzo kan het beetje bij beetje beter gaan denk ik , als je te diep zit kan je de trut niet altijd wegsturen en moet je ze soms over je heen laten walsen omdat het niet anders gaat maar de momenten dat het beter gaat moet je tegen jezelf zeggen ik ben wel iets waard , ik kan iets! 'denk daan aan alle positieve dingen die je doet , koken , je konijn verzorgen , etc.....
Als de trut dan weer de kop opsteekt kan je ze zo mss wat afhouden , en telkens je ze wat kan afhouden heb je een langer moment dat het beter gaat.
hoe meer betere momenten , hoe meer grip dat je krijgt op jou trut!
Ze zal er altijd zijn maar door positief te zijn naar jezelf en naar anderen wanneer het kan (wanneer je niet te diep zit) doe jij jou trut pijn en niet omgekeerd , en win je terrein op haar .
het is ook die trut die je laat automutuleren , en nu is je trut zo sterk dat je ze niet kan afhouden soms maar je kan terug terrein op haar winnen , echt waar!
Dus mijn tip : Aanvaard dat ze nog over je heen zal walsen maar pak haar aan wanneer het kan door positieve dingen te doen ! (fijne dingen met mensen , lief zijn naar hun en vooral naar jezelf! )
Wees niet te hard voor jezelf als het moeilijk gaat , dit is iets dat je gewoon moet aanvaarden , en de momenten dat het beter gaat niet tegen jezelf zeggen dat je gefaalt hebt op 1 of andere manier ! zelfde met Automutulatie , je doet dat niet omdat je dat wil maar uit noodzaak die moment , wees achteraf niet te hard voor jezelf maar wees lief en positief voor jezelf wanneer het ook maar kan
maandag 1 oktober 2018 om 10:44
oja en dat je vanochtend rustig bent heeft denk ik ook met die trut te maken 
ze heeft dit weekend als een gek geraast tegen je en is nu moe ervan .
geniet van de rustige momenten en probeer ze zolang mogelijk te rekken door positievisme , daar heeft je trut een hekel aan
terugkomen zal ze nog zeker maar positivisme wanneer het kan is het tegengif om haar minder te gaan ontmoeten:-)
Ik wens je een goede dag vandaag Mors, wees lief de momenten dat het kan !
ze heeft dit weekend als een gek geraast tegen je en is nu moe ervan .
geniet van de rustige momenten en probeer ze zolang mogelijk te rekken door positievisme , daar heeft je trut een hekel aan
terugkomen zal ze nog zeker maar positivisme wanneer het kan is het tegengif om haar minder te gaan ontmoeten:-)
Ik wens je een goede dag vandaag Mors, wees lief de momenten dat het kan !
maandag 1 oktober 2018 om 16:48
Thuis-in-eigen-huis schreef: ↑01-10-2018 10:04
Niet de dagen dat het niet gaat, maar de momenten dat het niet uitmaakt hoe het gaat maar je gewoon mag bestaan en de regen/zon/wind voelt op je huid/gezicht.
Dat gun ik jou ook.
Ik zou het fijn vinden om de zon op mijn gezicht te voelen, als ik er nu in sta voel ik het niet echt. Ik zie dat het er is, maar het gevoel is weg.
Verder vandaag weer een dag waarop ik veel huil en verdrietig ben. Gewoon omdat ik me slecht voel, maar ook omdat ik geen idee heb wat ik moet als ik hier wegga. Wil ik een ander huis? Begeleid wonen heeft enorme wachtlijsten, wil ik bij mijn ouders zijn? Zoveel vragen waar ik nog geen antwoord op weet. Terwijl het idee van euthanasie me rust geeft, ik voel aan alles in mijzelf dat ik daar klaar voor ben. Dat ik hier klaar ben.
Als dit het leven is dat mij is gegeven, dan kan ik het niet aan. Die enorme drang/gedachten aan de dood, de grote zwarte sluier die over alles heen hangt, de pijn en het verdriet bij de mensen om me heen, de intense pijn die ik ervaar aan/van ‘het leven’.
maandag 1 oktober 2018 om 21:56
Ik heb met mijn moeder gesproken over de levenseinde kliniek en de aanmelding die ik wil doen. Ze zei dat ze er niet achter kan staan. Dat deed pijn al snap ik het vanuit haar oogpunt bekeken wel. We hebben daarna nauwelijks iets gezegd, alleen maar gehuild.
Nu voel ik me nog rotter omdat ik ze zoveel pijn en verdriet doe.
Nu voel ik me nog rotter omdat ik ze zoveel pijn en verdriet doe.
dinsdag 2 oktober 2018 om 20:12
woensdag 3 oktober 2018 om 09:52
ik begrijp jullie allebei , het is voor beide gewoon heel erg moeilijk denk ik...
ik denk dat dit nu wat tijd nodig heeft Mors ....
Ik denk dat jou moeder dit even moet verwerken , ik kan natuurlijk ook niet inschatten hoe ze daar verder mee gaat omgaan , maar tijd om daarover na te denken heeft ze nu zeker nodig volgens mij.
Mss gaat ze het verdringen en er uit zichzelf nooit verder over beginnen , mss gaat ze met je opnieuw praten eens ze daartoe in staat is???? ik weet het niet .
Ik hoop dat je met je hulpverleners hier ook over kan praten? die zijn beter geplaatst dan ik om je advies te geven hierover denk ik .
Hopelijk word het een goede dag voor je! Voor mij alvast niet , heb behoorlijk felle hoofdpijn
Maar kijk hoe prachtig weer het buiten is , als het ook maar kan ga ik een (kleine) wandeling maken .
ik denk dat dit nu wat tijd nodig heeft Mors ....
Ik denk dat jou moeder dit even moet verwerken , ik kan natuurlijk ook niet inschatten hoe ze daar verder mee gaat omgaan , maar tijd om daarover na te denken heeft ze nu zeker nodig volgens mij.
Mss gaat ze het verdringen en er uit zichzelf nooit verder over beginnen , mss gaat ze met je opnieuw praten eens ze daartoe in staat is???? ik weet het niet .
Ik hoop dat je met je hulpverleners hier ook over kan praten? die zijn beter geplaatst dan ik om je advies te geven hierover denk ik .
Hopelijk word het een goede dag voor je! Voor mij alvast niet , heb behoorlijk felle hoofdpijn
Maar kijk hoe prachtig weer het buiten is , als het ook maar kan ga ik een (kleine) wandeling maken .
woensdag 3 oktober 2018 om 16:53
Misschien is de stap levenseindekliniek ook niet iets wat je direct met je ouders moet bespreken. Ze weten er nu van, ik zou het laten rusten en eventueel bespreken met de hulpverleners. Voor je ouders is het natuurlijk ook hartstikke moeilijk en ik kan me voorstellen dat ze zoiets willen laten bezinken.
Hoe is het vandaag met je?
Hoe is het vandaag met je?
donderdag 4 oktober 2018 om 12:57
Mijn huisarts is gisterenavond langs geweest, hij gaat met mijn ouders praten. Over mijn wens voor de kliniek, maar ook in algemene zin om te kijken hoe het met ze gaat. Dat vind ik wel een heel fijn idee.
Met mij gaat het niet zo goed, kom niet uit een extreme sombere bui. Bij alles wat ik doe blijf ik er in hangen.
Met mij gaat het niet zo goed, kom niet uit een extreme sombere bui. Bij alles wat ik doe blijf ik er in hangen.
