Psyche
alle pijlers
Het respecteren van grenzen opeisen
zondag 16 augustus 2020 om 17:38
Hoe kun je opeisen dat anderen je grenzen respecteren?
Voorbeelden :
Werk : Het is al maanden erg druk bij ons op het werk. Om het houdbaar te maken is er in de werkzaamheden gesneden tot ik nu op een kern van basiswerkzaamheden zit, die ik voorheen deed voor ongeveer 30 à 40 procent van de tijd (en wat dan best oké is) maar nu ik alleen maar die taken doe, heb ik er een enorme hekel aan en ga ik met tegenzin naar mijn werk. Ik heb destijds bij het aannemen van de functie al gezegd dat ik niet alleen dit wil doen (en had dus een takenpakket waar dit maar een deel van uitmaakte). Ook recent in gesprekken met mijn manager nogmaals benadrukt, en toen werd aangegeven dat dit maar voor enkele weken was (en dan ben ik de beroerdste niet). Maar het einde is nog niet in zicht.
Daarnaast is door de drukte iedereen overwerkt. Twee collega's lagen er echt uit. Een andere collega en ik kortstondig. Afgelopen week zou ik werken samen met een van de collega's die aan het reïntegreren is. Die belde elke ochtend doodleuk naar de baas dat ze vanuit huis zou werken. Dat betekende dus dat alle telefoon, kantoorgebonden taken en stressvolle ad hoc zaken op mijn schouders neerkwamen. Ik ben zelf ook nog aan het opkrabbelen dus ik trek dat ook nog niet. Ik gaf dat aan bij mijn baas, maar die kan er niets aan doen, want die collega is nog aan het reïntegreren....
Relatie :
Er is wat voorgevallen aan externe omstandigheden, waardoor vriend een beslissing heeft gemaakt over/voor mij waar ik erg boos over ben. Ik krijg geen helder beeld van de omstandigheden voorgesteld en heb ook aangegeven die voor lief te willen nemen, wat het ook is. Desondanks is er in mijn nadeel beslist. Ik blijf hierover erg boos want ik voel me niet gerespecteerd en ik ben nu de enige die de nadelen heeft.
Vriendschap :
Ik heb een 'vriend', die ooit mijn beste vriend was maar die er een handje van heeft om op het laatste moment af te zeggen. Ik zit daarom steeds met reserveringen die ik af moet zeggen of nutteloze kaartjes en ik baal gewoon dat ik tijd reserveer voor iemand die daar zo achteloos mee omgaat.
De gemeenschappelijke factor ben ik,dus ik moet iets anders aanpakken dan ik nu doe. Hoe bereik ik dat mensen naar me luisteren in plaats van zo over me heen te walsen, zonder dat ik gelijk mijn ontslag moet nemen, het uit moet maken en mijn vriendschappen te verbreken om mijn punt duidelijk te maken?
Voorbeelden :
Werk : Het is al maanden erg druk bij ons op het werk. Om het houdbaar te maken is er in de werkzaamheden gesneden tot ik nu op een kern van basiswerkzaamheden zit, die ik voorheen deed voor ongeveer 30 à 40 procent van de tijd (en wat dan best oké is) maar nu ik alleen maar die taken doe, heb ik er een enorme hekel aan en ga ik met tegenzin naar mijn werk. Ik heb destijds bij het aannemen van de functie al gezegd dat ik niet alleen dit wil doen (en had dus een takenpakket waar dit maar een deel van uitmaakte). Ook recent in gesprekken met mijn manager nogmaals benadrukt, en toen werd aangegeven dat dit maar voor enkele weken was (en dan ben ik de beroerdste niet). Maar het einde is nog niet in zicht.
Daarnaast is door de drukte iedereen overwerkt. Twee collega's lagen er echt uit. Een andere collega en ik kortstondig. Afgelopen week zou ik werken samen met een van de collega's die aan het reïntegreren is. Die belde elke ochtend doodleuk naar de baas dat ze vanuit huis zou werken. Dat betekende dus dat alle telefoon, kantoorgebonden taken en stressvolle ad hoc zaken op mijn schouders neerkwamen. Ik ben zelf ook nog aan het opkrabbelen dus ik trek dat ook nog niet. Ik gaf dat aan bij mijn baas, maar die kan er niets aan doen, want die collega is nog aan het reïntegreren....
Relatie :
Er is wat voorgevallen aan externe omstandigheden, waardoor vriend een beslissing heeft gemaakt over/voor mij waar ik erg boos over ben. Ik krijg geen helder beeld van de omstandigheden voorgesteld en heb ook aangegeven die voor lief te willen nemen, wat het ook is. Desondanks is er in mijn nadeel beslist. Ik blijf hierover erg boos want ik voel me niet gerespecteerd en ik ben nu de enige die de nadelen heeft.
Vriendschap :
Ik heb een 'vriend', die ooit mijn beste vriend was maar die er een handje van heeft om op het laatste moment af te zeggen. Ik zit daarom steeds met reserveringen die ik af moet zeggen of nutteloze kaartjes en ik baal gewoon dat ik tijd reserveer voor iemand die daar zo achteloos mee omgaat.
De gemeenschappelijke factor ben ik,dus ik moet iets anders aanpakken dan ik nu doe. Hoe bereik ik dat mensen naar me luisteren in plaats van zo over me heen te walsen, zonder dat ik gelijk mijn ontslag moet nemen, het uit moet maken en mijn vriendschappen te verbreken om mijn punt duidelijk te maken?
maandag 17 augustus 2020 om 14:47
Misschien zit er wat voor.
Ik heb een vriendin die heel gezellig en gemoedelijk is, maar die nooit iets doet waar ze geen zin in heeft.
Ik heb gewoon een tijdje nagedaan hoe zij doet.
Het is heel vaak een kwestie van je mond houden, al in een vroeg stadium zeggen dat je echt niet meer kan/wil, en dingen gewoon niet doen en de bal laten liggen.
Het werkt echt.
Werk: als baas weer terug is van vakantie ga je weer terug naar je 30%mindere taken en de rest wat je wil doen, want dat was de afspraak.
Waar de 70% blijft weet jij niet. Wie de bureaudienst doet weet jij niet.
Vriend even in zijn sop gaar laten koken en hem de kaartjes laten regelen. Wordt er afgezegd dan netjes zeggen dat je baalt en volgende keer liever bij jou thuis afspreekt, dan is het afzeggen voor jou minder erg.
Je moet de mensen leren hoe ze met jou om moeten gaan.
Ze hebben jouw gebruiksaanwijzing niet.
Bij je partner op je strepen gaan staan. Als je nee zegt en ja doet is dat voor sommige mensen te ingewikkeld.
Niet bang zijn dat mensen boos worden. Die mensen zijn er ook niet bang voor dat jij boos wordt.
Ieder voorbeeld wat je noemt heeft de ander er voordeel van en jij last.
Dat moet dus omgekeerd en daar moet je als de kippen bij zijn. Dus voor de situatie er is moeten mensen al weten dat er voor hen geen voordeel aan zit.
Op mijn werk dachten ze dat ze me formeel van mijn taak konden ontheffen, me een andere taak geven en dan de eerste taak erbij konden laten doen.
Taak 1 is nu naar de verdommenis. Ik ben er heel helder over geweest: het is ronduit beledigend dat iets wat ik met hart en ziel deed nu als een soort dingetje in je pauze te presenteren. Daarnaast was het niet mijn keuze en is het formeel mijn taak niet. Dus wie het doet doet het, ik niet, ik ga me met andere zaken bezighouden.
Nee ik kom niet extra.
Nee ik schrijf geen stuk. Nee ik ga niemand inwerken. Ben druk, kijk hier zijn mijn uren verantwoord, veel plezier ermee.
Dat heeft een jaar geduurd, extern veel gezeik mee gehad (ik niet, ik was druk) en nu heb ik er weer uren voor gekregen en voor de andere taak urenvermindering.
maandag 17 augustus 2020 om 22:45
Ik vind het fijn dat je blijft antwoorden in het topic.fluttershy schreef: ↑17-08-2020 13:16Dat stukje inderdaad. Ik heb een groot plichtsbesef en verantwoordelijkheidsgevoel naar anderen en ik sta elke keer perplex dat die zorg voor elkaar niet wederzijds blijkt te gelden (zowel in zakelijke als persoonlijke context).
Nogmaals, heel blij met de constructieve antwoorden hier.
Je kunt hier op 3 levels mee omgaan.
Level 1 is wat je nu doet. Je bent aardig, cijfert jezelf een beetje weg en hoopt dat anderen dat onderkennen. Je bent zó bang dat iemand een trillende onderlip of een teleurgestelde blik laat zien, dat je de vlucht naar voren kiest in de hoop dat de ander je zelfopoffering opmerkt.
Level 2 is het ideaal. Je bent zo duidelijk naar mensen dat zij op jou kunnen rekenen, maar tegelijk gaan ze niet over je grenzen.
Je bent alert op trucs om grenzen op te rekken, op open-einde afspraken, op afspraken die nét niet concreet worden, en op afspraken waar jij erop moet vertrouwen dat een ander ze naleeft.
Level 3 is overcompenseren. Je wordt bot en over-assertief. Jouw grenzen zijn bepalend en de rest moet zich daar naar schikken. Alles draait om jouw grenzen, jouw rechten en om wat jij niet wilt. Iedereen weet dit want je laat het regelmatig luidkeels horen. Je begint een gesprek met het aangeven van wat jij niet wilt, nog voor een ander heeft verteld wat het probleem is.
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
