Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4
vrijdag 6 december 2024 om 09:04
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom de vraag om niet te quooten zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
maandag 9 december 2024 om 18:41
@lucy
Fijn dat je een afspraak hebt ( en ook voor je een bevestiging dat als je met een concrete hulp vraag komt dat ze je helpt) maar niet mee gaat in je angst.
Ik heb dat in het begin ook moeten leren dat van wekelijkse/maandelijks haar zien dat ik haar nu alleen maar zie als ik een concrete hulp vraag heb. En dat is wennen maar ook wel fijn. Iemand die van je afstaat maar ergens ook nog om de hoek om even te sparren
Fijn dat je een afspraak hebt ( en ook voor je een bevestiging dat als je met een concrete hulp vraag komt dat ze je helpt) maar niet mee gaat in je angst.
Ik heb dat in het begin ook moeten leren dat van wekelijkse/maandelijks haar zien dat ik haar nu alleen maar zie als ik een concrete hulp vraag heb. En dat is wennen maar ook wel fijn. Iemand die van je afstaat maar ergens ook nog om de hoek om even te sparren
maandag 9 december 2024 om 19:20
Fijn lucy dat je bij therapeut terecht kan, en dat het rust geeft.
Ik heb eigenlijk nog nooit een negatieve reactie gehad op een hulpvraag of als ik me kwetsbaar opstel (en dat gebeurt onvrijwillig aan de lopende band omdat ik nu wiebelig ben). En toch is mijn eerste gevoel steeds: genânt, aansteller, zwak, onprofessioneel. Maar is in het contact met mensen juist het resultaat dat ik steun krijg en bevestiging, en dat mensen zich ook open durven stellen en we fijne gesprekken hebben.
Nou zit ik denk ik in een uitzonderlijk fijne bubbel, die ik deels ook zelf heb opgezocht. Ik weet dat niet iedereen zo'n fijne omgeving heeft.
Ik heb eigenlijk nog nooit een negatieve reactie gehad op een hulpvraag of als ik me kwetsbaar opstel (en dat gebeurt onvrijwillig aan de lopende band omdat ik nu wiebelig ben). En toch is mijn eerste gevoel steeds: genânt, aansteller, zwak, onprofessioneel. Maar is in het contact met mensen juist het resultaat dat ik steun krijg en bevestiging, en dat mensen zich ook open durven stellen en we fijne gesprekken hebben.
Nou zit ik denk ik in een uitzonderlijk fijne bubbel, die ik deels ook zelf heb opgezocht. Ik weet dat niet iedereen zo'n fijne omgeving heeft.
What a nuanced anxiety
maandag 9 december 2024 om 20:02
Ik heb het gezegd hier in de setting tegen de persoon die zou kunnen triggeren en er werd ZO goed op gereageerd. Heel beknopt alleen gezegd dat ik het spannend vind omdat het dichtbij komt. Hij zei dat hij niets zou doen wat mij laat triggeren. Ik zei dat hij dat niet weet, omdat ik het niet weet. Toch totaal opgelucht en ik mag bij hem een knuffel komen halen als het te erg word. Blij!
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
maandag 9 december 2024 om 21:29
Goed gedaan Doreia! En wat een fijne reactie!!
Hoop dat de spanning zo wat beter hanteerbaar is!
Monstrea, ik snap je wens. Weet je man hoe moeilijk je het hebt? Dan is het extra verdrietig dat hij niet zelf even eerder thuiskomt.
helpt het om concreet aan te geven hoe het gaat en dat je het niet trekt?
Wat je graag van hem zou willen?
Zou stuk fijner zijn als hij het zelf zou zien, zou bedenken, snap dat je daar behoefte aan hebt. Maar misschien dat hij het na een paar keer vragen/aangeven gaat herkennen?
Kan je er überhaupt met je man over praten?
Tyche, ik denk dat open communiceren enorm helpt. Verbinding kunnen maken, je kwetsbaar opstellen.
Dat zijn dingen waardoor andere mensen meevoelen en idd compassie tonen.
Ik weet dat in de jaren dat ik vooral bezig was met overleven en de schijn ophouden, dat ik ook geen verbinding kon maken.
Niet duidelijk communiceerde.
Anderen begrepen er geen snars van. Dat ik het af liet weten riep irritatie en onbegrip op.
En als ik wilde delen dat ik het lastig had deed ik dat zo indirect dat men er niets van snapte, of juist ontzettend afgeschrikt werd.
En nog steeds vind ik open en duidelijk communiceren moeilijk.
De vriendin die er 5 dec was, had ik gevraagd of ze druk was die dag. Nee, lekker thuis werken.
Of ze toevallig zin had om dat bij mij te doen.
Nee man, vet druk. Zou wel gezellig zijn.
Ja snap ik! *Ouwehoeren over haar werk*
Uur later vriendin: oh, 5 december. Zie je ertegenop. Jup. Zou het helpen als ik er was.
Ehm. Dan ben ik niet alleen, dat scheelt in de angst denk ik.
Heb je een printer, dan kom ik.
Nee, nee, jij bent veel te druk.
Dat dus.
Met coach, telkens 'als je te druk bent laten we het schieten he?'
Waarmee ik bedoel: ik weet dat je druk bent en waardeer het enorm dat je toch tijd voor me maakt. Trek je het nog?
Coach is bezig met een heropvoedingstraject haha. Als ze iets vraagt en ik durf het niet aan te nemen of wil het afwijzen of vraag of dat wel gaat zegt ze 'en dan zeg jij nu: 'Oh, dat zou ik heel fijn vinden coach, dankjewel!' '.
Wat ik dan schaapachtig nablaat.
Het werkt wel.
Ik heb laatst al twee keer gezegd 'en dan is het nu mijn beurt om te zeggen 'dat zou ik heel fijn vinden coach, dankjewel!' '.
En dan grinniken we.
Ik vind dat zo moeilijk open en eerlijk praten, aannemen, vragen of afwijzen.
Terwijl ik mijn grenzen op zich al kilometers tevoren met herrie alarmen, hekwerken en landmijnen laat weten.
Ik roep al 'NEE' voor er in de buurt van een grens gekomen wordt.
Klinkt dat raar?
Ah, sorrie voor het geouwehoer.
Hier fase 2 stuiterdag vandaag.
K vind dat het moet, dat ik gewoon moet doen, en dat er niets is. Punt.
Helpt altijd wel weer even om wat dingen gedaan te krijgen.
Nu zo naar bed, en daar heb ik dan weer geen zin in...
Hoop dat de spanning zo wat beter hanteerbaar is!
Monstrea, ik snap je wens. Weet je man hoe moeilijk je het hebt? Dan is het extra verdrietig dat hij niet zelf even eerder thuiskomt.
helpt het om concreet aan te geven hoe het gaat en dat je het niet trekt?
Wat je graag van hem zou willen?
Zou stuk fijner zijn als hij het zelf zou zien, zou bedenken, snap dat je daar behoefte aan hebt. Maar misschien dat hij het na een paar keer vragen/aangeven gaat herkennen?
Kan je er überhaupt met je man over praten?
Tyche, ik denk dat open communiceren enorm helpt. Verbinding kunnen maken, je kwetsbaar opstellen.
Dat zijn dingen waardoor andere mensen meevoelen en idd compassie tonen.
Ik weet dat in de jaren dat ik vooral bezig was met overleven en de schijn ophouden, dat ik ook geen verbinding kon maken.
Niet duidelijk communiceerde.
Anderen begrepen er geen snars van. Dat ik het af liet weten riep irritatie en onbegrip op.
En als ik wilde delen dat ik het lastig had deed ik dat zo indirect dat men er niets van snapte, of juist ontzettend afgeschrikt werd.
En nog steeds vind ik open en duidelijk communiceren moeilijk.
De vriendin die er 5 dec was, had ik gevraagd of ze druk was die dag. Nee, lekker thuis werken.
Of ze toevallig zin had om dat bij mij te doen.
Nee man, vet druk. Zou wel gezellig zijn.
Ja snap ik! *Ouwehoeren over haar werk*
Uur later vriendin: oh, 5 december. Zie je ertegenop. Jup. Zou het helpen als ik er was.
Ehm. Dan ben ik niet alleen, dat scheelt in de angst denk ik.
Heb je een printer, dan kom ik.
Nee, nee, jij bent veel te druk.
Dat dus.
Met coach, telkens 'als je te druk bent laten we het schieten he?'
Waarmee ik bedoel: ik weet dat je druk bent en waardeer het enorm dat je toch tijd voor me maakt. Trek je het nog?
Coach is bezig met een heropvoedingstraject haha. Als ze iets vraagt en ik durf het niet aan te nemen of wil het afwijzen of vraag of dat wel gaat zegt ze 'en dan zeg jij nu: 'Oh, dat zou ik heel fijn vinden coach, dankjewel!' '.
Wat ik dan schaapachtig nablaat.
Het werkt wel.
Ik heb laatst al twee keer gezegd 'en dan is het nu mijn beurt om te zeggen 'dat zou ik heel fijn vinden coach, dankjewel!' '.
En dan grinniken we.
Ik vind dat zo moeilijk open en eerlijk praten, aannemen, vragen of afwijzen.
Terwijl ik mijn grenzen op zich al kilometers tevoren met herrie alarmen, hekwerken en landmijnen laat weten.
Ik roep al 'NEE' voor er in de buurt van een grens gekomen wordt.
Klinkt dat raar?
Ah, sorrie voor het geouwehoer.
Hier fase 2 stuiterdag vandaag.
K vind dat het moet, dat ik gewoon moet doen, en dat er niets is. Punt.
Helpt altijd wel weer even om wat dingen gedaan te krijgen.
Nu zo naar bed, en daar heb ik dan weer geen zin in...
maandag 9 december 2024 om 22:05
Wat fijn avo, dat je wel je grenzen voelt. Ik heb daar zoveel moeite mee. Was stapje bij beetje aan het leren om grenzen te voelen, mijn lijf te voelen. Maar met vorige week ben ik nu (even) terug bij af. Ik voel niets meer. Mijn lijf niet, nauwelijks emotie. Ben volledig weer in de overleefstand geschoten.
Dat tweede herken ik dan wel. In appje naar psych, heb ik nog aangevuld dat ik niet in crisis ben, dat ik heel goed snap dat de twee weken tot kerst en de eerste week na de vakantie waarschijnlijk heel druk zijn en dat de afspraak ook echt daarna kan. Waar geen woord aan gelogen is, want ik voel niets. Maar ja, daarom vraag ik ook hulp.
Doreia, fijn dat er zo goed geluisterd werd en dat je je gehoord voelt! Minder zenuwachtig voor de volgende keer?
Dat tweede herken ik dan wel. In appje naar psych, heb ik nog aangevuld dat ik niet in crisis ben, dat ik heel goed snap dat de twee weken tot kerst en de eerste week na de vakantie waarschijnlijk heel druk zijn en dat de afspraak ook echt daarna kan. Waar geen woord aan gelogen is, want ik voel niets. Maar ja, daarom vraag ik ook hulp.
Doreia, fijn dat er zo goed geluisterd werd en dat je je gehoord voelt! Minder zenuwachtig voor de volgende keer?
maandag 9 december 2024 om 22:35
Keihard getriggerd.
Ik was voorbereid. Heupen draaien, aangeven dat ik werd getriggerd. Hij was werkelijk fantastisch. Bult ervaring volgens mij.
In een andere ruimte keiharde muziek gedraaid. Ik kwam weer terug en kon het afmaken.
Nu zo naar huis.
Eens kijken hoe de nacht gaat.
Ik was voorbereid. Heupen draaien, aangeven dat ik werd getriggerd. Hij was werkelijk fantastisch. Bult ervaring volgens mij.
In een andere ruimte keiharde muziek gedraaid. Ik kwam weer terug en kon het afmaken.
Nu zo naar huis.
Eens kijken hoe de nacht gaat.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
maandag 9 december 2024 om 22:44
maandag 9 december 2024 om 23:23
Luus: ik vermijd het om bij grenzen in de buurt te komen. Ik zei niet dat ik ze voel.
Maar ik heb ooit besloten dat ik nooit meer geraakt zou worden, dus begin al te brullen voor er überhaupt iets gebeurd.
Met kinderen kan ik heel goed grenzen aangeven trouwens. Het 'nee' zeggen is me met de paplepel ingegoten.
Maar dat zijn dus beredeneerde grenzen. Niet grenzen voelen.
Daar bij hapto ook mee bezig.
Doreia, getver, toch weer getriggerd. Wat kan gereageerd van jou, en fijne reactie van de ander.
Hoe voel je je nu?
Maar ik heb ooit besloten dat ik nooit meer geraakt zou worden, dus begin al te brullen voor er überhaupt iets gebeurd.
Met kinderen kan ik heel goed grenzen aangeven trouwens. Het 'nee' zeggen is me met de paplepel ingegoten.
Maar dat zijn dus beredeneerde grenzen. Niet grenzen voelen.
Daar bij hapto ook mee bezig.
Doreia, getver, toch weer getriggerd. Wat kan gereageerd van jou, en fijne reactie van de ander.
Hoe voel je je nu?
maandag 9 december 2024 om 23:28
Thuis.
Ik ben volledig gevuld met helium.
De wereld is niet echt.
Nazorg voor mezelf is definitief nodig. Hij is fantastisch in die setting. Echt, ik tref het echt ontzettend. Ik moet ervan huilen zo fijn. Man zo maar even wat inlichten over de avond en de intake.
Ik ben volledig gevuld met helium.
De wereld is niet echt.
Nazorg voor mezelf is definitief nodig. Hij is fantastisch in die setting. Echt, ik tref het echt ontzettend. Ik moet ervan huilen zo fijn. Man zo maar even wat inlichten over de avond en de intake.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
maandag 9 december 2024 om 23:40
Wil je vertellen wat er is gebeurd en wat triggerde, of heb je het nu juist nodig om te aarden, of afleiding te hebben?
Mag je man je vasthouden en kan je bij hem voelen dat je veilig bent en kan schuilen? Of is dat nu juist triggerend/onveilig?
De wereld is niet echt klinkt als dissociatie.
Kan prima zijn als dat je nu helpt om de angst een beetje uit je lijf te krijgen.
Je hoeft niet meteen nu alles te doorvoelen he?
Mag je man je vasthouden en kan je bij hem voelen dat je veilig bent en kan schuilen? Of is dat nu juist triggerend/onveilig?
De wereld is niet echt klinkt als dissociatie.
Kan prima zijn als dat je nu helpt om de angst een beetje uit je lijf te krijgen.
Je hoeft niet meteen nu alles te doorvoelen he?
maandag 9 december 2024 om 23:48
De angst voor het triggeren triggerde al.
Ik wil mijn fijne nest niet besmeuren met deze drek, maar deze setting komt nu eenmaal erg dichtbij de relatie.
Ik kan knuffels halen. Man vind psycholoog niet zo nodig, is zijn eerste reactie. Ik geef hem tijd. Ik ga vanavond alleen maar slapen en blij zijn met zo'n goede vent die mij door deze maandagen kan slepen. Trots op mij dat ik het gezegd heb, grenzen heb aangegeven en ik ga denk ik zo even schrijven in het donker, alles op hetzelfde blaadje zodat er morgen niets meer van te lezen is.
Jezus, ik hoop zo dat dit niet opnieuw zo'n week wordt....
Ik wil mijn fijne nest niet besmeuren met deze drek, maar deze setting komt nu eenmaal erg dichtbij de relatie.
Ik kan knuffels halen. Man vind psycholoog niet zo nodig, is zijn eerste reactie. Ik geef hem tijd. Ik ga vanavond alleen maar slapen en blij zijn met zo'n goede vent die mij door deze maandagen kan slepen. Trots op mij dat ik het gezegd heb, grenzen heb aangegeven en ik ga denk ik zo even schrijven in het donker, alles op hetzelfde blaadje zodat er morgen niets meer van te lezen is.
Jezus, ik hoop zo dat dit niet opnieuw zo'n week wordt....
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 10 december 2024 om 08:37
De nacht redelijk goed doorstaan. Dank Hanke maar weer voor je 'geur' tip. Ik had nog de geur van mijn tegenspeler nog in mijn kleren hangen, dus ik heb mijn shirt op mijn kussen gelegd en kon zo veilig in mijn bed liggen en alleen maar denken aan de fantastische opvang. Niet helemaal zoals het hoort, maar ik heb er een redelijke nacht mee gemaakt, wel vol verwarde dromen.
Man is geen prater maar een doener. En een 'dat lossen we zelf wel op'. Daar zit dus geen kwaad achter, slechts onervarenheid. Ik was al een jaar met hem getrouwd toen ik ontdekte dat deze relatie van toen een naam had. En toen ben ik eerst maar op onderzoek uitgegaan, voor mezelf. Dus hij loopt 54433 stappen achter.
Avocadeau, dat snap ik heel goed over dat je coach even voorzegt wat je zeggen moet in antwoord
. Heel goed. En ik hoop dat je vanzelf op 5 december 25 het wel durft te vragen, rechtstreeks. Het is super eng, want kwetsbaar. Maar vriendin klinkt als haar gewicht in goud waard.
Man is geen prater maar een doener. En een 'dat lossen we zelf wel op'. Daar zit dus geen kwaad achter, slechts onervarenheid. Ik was al een jaar met hem getrouwd toen ik ontdekte dat deze relatie van toen een naam had. En toen ben ik eerst maar op onderzoek uitgegaan, voor mezelf. Dus hij loopt 54433 stappen achter.
Avocadeau, dat snap ik heel goed over dat je coach even voorzegt wat je zeggen moet in antwoord
. Heel goed. En ik hoop dat je vanzelf op 5 december 25 het wel durft te vragen, rechtstreeks. Het is super eng, want kwetsbaar. Maar vriendin klinkt als haar gewicht in goud waard.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
denk aan je.
dinsdag 10 december 2024 om 12:57
Sorry hoor, dat ik zo vaak hier kom posten.
Komt dit nog goed? Het leven was zo lekker rsutig en beheersbaar voor vorige week maandag. En nu lijkt het alsof er een orkaan door mijn huis is gewaaid en alle ramen en deuren open staan en alles vrij in en uit kan komen. De deuren liggen uit hun hengsels en de scharnieren van de ramen zijn kapot.
Komt dit nog goed? Het leven was zo lekker rsutig en beheersbaar voor vorige week maandag. En nu lijkt het alsof er een orkaan door mijn huis is gewaaid en alle ramen en deuren open staan en alles vrij in en uit kan komen. De deuren liggen uit hun hengsels en de scharnieren van de ramen zijn kapot.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 10 december 2024 om 13:56
Kwetsbaar zijn is ook kracht he, in een veilige omgeving.
Je hebt ok mensen om je heen. Er is nu geen dwingende controle.
Het lijkt of je nu geconfronteerd wordt met je lijf en wat die nodig heeft om te leren zich weer veilig en ok en gereguleerd te voelen.
Van dat gevoel dat het nooit voorbij gaat, lijkt een soort herbeleving. Toen daar voelde misschien ook zo.
Je nu is anders. En toen daar kleurt wat mee.
En tegelijk ga je meer pro actief om met je triggers. Wil je er voor jezelf zijn. Dat je daar actief in handelt, maakt de verhoudingen ook anders. Van jou naar jou, van jou naar de buitenwereld. Kan me voorstellen dat dat wat ontzet kan aanvoelen.
Je hebt ok mensen om je heen. Er is nu geen dwingende controle.
Het lijkt of je nu geconfronteerd wordt met je lijf en wat die nodig heeft om te leren zich weer veilig en ok en gereguleerd te voelen.
Van dat gevoel dat het nooit voorbij gaat, lijkt een soort herbeleving. Toen daar voelde misschien ook zo.
Je nu is anders. En toen daar kleurt wat mee.
En tegelijk ga je meer pro actief om met je triggers. Wil je er voor jezelf zijn. Dat je daar actief in handelt, maakt de verhoudingen ook anders. Van jou naar jou, van jou naar de buitenwereld. Kan me voorstellen dat dat wat ontzet kan aanvoelen.
dinsdag 10 december 2024 om 22:34
Wat een worsteling Rozenbloem. En wat kun je helder beschrijven hoe het werkt bij jou. Ik lees dat je jezelf dingen kwalijk neemt die eigenlijk jouw schuld niet zijn. Frustrerend ook dat je jezelf keuzes ziet maken die niet goed voor je zijn, maar dat het nog niet lukt om het anders te doen. En dat is ook niet zo gek toch, vertrouwd is nu eenmaal minder eng dan verandering, ook al zou dat goed zijn.
Wat je beschrijft over spanning en alert zijn roept de vraag op of het trauma daadwerkelijk genoeg is aangepakt. Het is eigenlijk ondoenlijk te reflecteren op patronenen en ze aan te passen, als je nog in de vluchtstand staat.
Zijn er plaatsen, momenten, bezigheden die je helpen fysiek te ontspannen?
Wat je beschrijft over spanning en alert zijn roept de vraag op of het trauma daadwerkelijk genoeg is aangepakt. Het is eigenlijk ondoenlijk te reflecteren op patronenen en ze aan te passen, als je nog in de vluchtstand staat.
Zijn er plaatsen, momenten, bezigheden die je helpen fysiek te ontspannen?
What a nuanced anxiety
dinsdag 10 december 2024 om 22:44
Ik kwam dit nummer tegen en moest denken aan dit topic: Jax, I choose violence: https://youtu.be/SHvyzgqpZQQ?si=PV6yAvnFXexF-Ea5
Voor wie behoefte heeft aan hard meezingen met een boze vrouw die een groomende man de maat neemt. Ik vind het zo hoopvol dat ze hierover zingt, dat het een boze aanklacht is aan het adres van die man.
Voor wie behoefte heeft aan hard meezingen met een boze vrouw die een groomende man de maat neemt. Ik vind het zo hoopvol dat ze hierover zingt, dat het een boze aanklacht is aan het adres van die man.
What a nuanced anxiety
dinsdag 10 december 2024 om 22:51
Rozenbloem, je verwoord het heel mooi. Wat goed dat je om hulp gevraagd hebt, en wat naar dat dat nog niet voldoende help. Ik vraag met net als Tyche af of het onderliggende trauma al voldoende behandeld is. Ik weet natuurlijk wat wat je hulpvraag op dit moment is, maar misschien zijn er toch onderliggende dingen die nog meer nodig hebben. Bij trauma dat zo verweven is geraakt met je 'zijn', is het natuurlijk ook niet gek dat een traject bij een psycholoog niet alles oplost. Vaak gaat dit stapje voor stapje, en soms is het zoeken naar de behandeling of behandelaar die het beste bij jou past op dat moment. Heb je het idee dat je een klokt hebt met je huidige psycholoog?
dinsdag 10 december 2024 om 23:17
Doreia, je hebt al een aannemer uitgezocht.
Het lukt je om tijdelijke oplossingen in te zetten. Wat planken her en der, extra dekens tegen de tocht.
Het lukt je om hulp te vragen. Te vertellen dat je huis verwoest is, en hoe rot dat voelt.
Dat is superkrachtig!
Het maakt de orkaan en gevolgen niet minder rot. Maar die orkaan, die is natuurlijk al heel lang geleden langs geweest.
Je wordt nu alleen geconfronteerd met schade die je toen genegeerd hebt, of tijdelijk gerepareerd hebt. Misschien verborgen schade?
Je gaat je huis weer opbouwen. En dat hoef je niet improvisorisch alleen te doen. Dat mag samen met je aannemer.
Waardoor een klein dingetje misschien serieuzer aangepakt wordt dan je zelf zou doen of kunnen.
En het wsl tijd, geld en moeite gaat kosten. De aannemer doet het niet voor je helaas, maar kan je wel bijstaan bij het klussen.
Het gaat weer jouw huis worden. Fijn. Veilig. En als het goed is weer een tijd heel.
Tot er weer eens een enorme regenbui valt, en blijkt dat er toch nog een plekje zag bij het dak, dat nu niet opviel maar dan herstel nodig heeft.
De mooie metafoor die je gebruikte van het huis, die geeft je ook meteen antwoord: een huis is een eeuwig durend project waar regelmatig onderhoud aan nodig is.
Zeker als je na een orkaan aan het doe het zelven geslagen bent. Met de beste bedoelingen.
Bij mij blijkt er rot in het fundament te zitten.
Ik heb het lang genegeerd. Dat ging ook, want de boel hield het nog.
Nu toch maar stapje voor stapje aan het investeren in dat fundament. Nadat een stukje huis vorig jaar instortte.
Dus nee, het wordt niet meer hetzelfde. Maar hopelijk wordt het steviger, en wel weer net zo fijn en veilig.
(En zo niet, dan dien ik bij deze een klacht in, want dan ben ik mooi voor niets tot aan mijn oksels in de rot aan het baggeren)
Maar ik snap wel dat het nu overweldigend voelt. Misschien wanhopig?
Ik lees ook dat je partner weinig weet over de orkaan. Over de staat van je huis.
Het is geen bagger, die je je relatie binnensleept. Het is vertrouwen in hem, als je deze pijn en kwetsbaarheidheid kan delen.
Waarover verder geen oordeel of dat je dat zou moeten doen. Dat mag je lekker helemaal zelf weten en navoelen.
Maar misschien kan je eens nadenken over waarom je jouw lief zover weg wil houden van dit levensveranderende en zeer ingrijpende stuk van jou?
Hoe helpt het jou? Want ik geloof er heilig in dat het je helpt, anders deed je het niet.
Rozenbloem, wat rot dat je dat zo voelt! En wat heb je een hoop moeten meemaken dat een kind bespaard hoort te blijven. Wat verdrietig. trauma en therapie zijn kut.
En hard werken. En soms totaal hopeloos.
Het lukt je om tijdelijke oplossingen in te zetten. Wat planken her en der, extra dekens tegen de tocht.
Het lukt je om hulp te vragen. Te vertellen dat je huis verwoest is, en hoe rot dat voelt.
Dat is superkrachtig!
Het maakt de orkaan en gevolgen niet minder rot. Maar die orkaan, die is natuurlijk al heel lang geleden langs geweest.
Je wordt nu alleen geconfronteerd met schade die je toen genegeerd hebt, of tijdelijk gerepareerd hebt. Misschien verborgen schade?
Je gaat je huis weer opbouwen. En dat hoef je niet improvisorisch alleen te doen. Dat mag samen met je aannemer.
Waardoor een klein dingetje misschien serieuzer aangepakt wordt dan je zelf zou doen of kunnen.
En het wsl tijd, geld en moeite gaat kosten. De aannemer doet het niet voor je helaas, maar kan je wel bijstaan bij het klussen.
Het gaat weer jouw huis worden. Fijn. Veilig. En als het goed is weer een tijd heel.
Tot er weer eens een enorme regenbui valt, en blijkt dat er toch nog een plekje zag bij het dak, dat nu niet opviel maar dan herstel nodig heeft.
De mooie metafoor die je gebruikte van het huis, die geeft je ook meteen antwoord: een huis is een eeuwig durend project waar regelmatig onderhoud aan nodig is.
Zeker als je na een orkaan aan het doe het zelven geslagen bent. Met de beste bedoelingen.
Bij mij blijkt er rot in het fundament te zitten.
Ik heb het lang genegeerd. Dat ging ook, want de boel hield het nog.
Nu toch maar stapje voor stapje aan het investeren in dat fundament. Nadat een stukje huis vorig jaar instortte.
Dus nee, het wordt niet meer hetzelfde. Maar hopelijk wordt het steviger, en wel weer net zo fijn en veilig.
(En zo niet, dan dien ik bij deze een klacht in, want dan ben ik mooi voor niets tot aan mijn oksels in de rot aan het baggeren)
Maar ik snap wel dat het nu overweldigend voelt. Misschien wanhopig?
Ik lees ook dat je partner weinig weet over de orkaan. Over de staat van je huis.
Het is geen bagger, die je je relatie binnensleept. Het is vertrouwen in hem, als je deze pijn en kwetsbaarheidheid kan delen.
Waarover verder geen oordeel of dat je dat zou moeten doen. Dat mag je lekker helemaal zelf weten en navoelen.
Maar misschien kan je eens nadenken over waarom je jouw lief zover weg wil houden van dit levensveranderende en zeer ingrijpende stuk van jou?
Hoe helpt het jou? Want ik geloof er heilig in dat het je helpt, anders deed je het niet.
Rozenbloem, wat rot dat je dat zo voelt! En wat heb je een hoop moeten meemaken dat een kind bespaard hoort te blijven. Wat verdrietig. trauma en therapie zijn kut.
En hard werken. En soms totaal hopeloos.
dinsdag 10 december 2024 om 23:28
Ben ik even een paar dagen met andere dingen bezig, moet ik meteen 6 pagina's bij lezen 
S-weekend was leuk, mijn cadeautje voor neefjes vielen in de smaak, ik heb er zelfs nog even met de oudste mee kunnen spelen (spelletje). De autoreis ging goed en mijn rugpijn is nu eigenlijk zo goed als helemaal weg.
Gisteren beter gemeld en iedereen op het werk is blij dat ik er weer ben. Alleen meteen weer mega druk. Morgen een hele lange dag waar ik niet naar uit kijk. 's Ochtends les, dan naar een andere locatie voor een de hele middag durend programma. Ik heb lg nog gevraagd of ik de middag niet mag skippen onder het mom van 'rustig opstarten'. Ze zei dat als het echt niet ging, ik me dan moest ziekmelden. Ziekmelden voor één middag
Rug zal wel gaan, maar ik weet nu al dat ik morgen zwaar overprikkeld thuiskom en dat ik dat donderdag dan weer kan bekopen. Ik vind het echt lastig. Denk dat ik er toch eens over na moet denken om 0,1 minder te gaan werken en de woensdagochtend vrij te zijn. Of toch ander werk...
S-weekend was leuk, mijn cadeautje voor neefjes vielen in de smaak, ik heb er zelfs nog even met de oudste mee kunnen spelen (spelletje). De autoreis ging goed en mijn rugpijn is nu eigenlijk zo goed als helemaal weg.
Gisteren beter gemeld en iedereen op het werk is blij dat ik er weer ben. Alleen meteen weer mega druk. Morgen een hele lange dag waar ik niet naar uit kijk. 's Ochtends les, dan naar een andere locatie voor een de hele middag durend programma. Ik heb lg nog gevraagd of ik de middag niet mag skippen onder het mom van 'rustig opstarten'. Ze zei dat als het echt niet ging, ik me dan moest ziekmelden. Ziekmelden voor één middag
Rug zal wel gaan, maar ik weet nu al dat ik morgen zwaar overprikkeld thuiskom en dat ik dat donderdag dan weer kan bekopen. Ik vind het echt lastig. Denk dat ik er toch eens over na moet denken om 0,1 minder te gaan werken en de woensdagochtend vrij te zijn. Of toch ander werk...
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
